Η ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ  ΚΑΙ  Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

ΜΙΑ  ΕΛΠΙΔΑ  ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΤΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ

Ἡ Κυριακὴ διαβεβαίωση σαφής: «καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς», τῆς Ἐκκλησίας (Ματθ. 16, 18). Καὶ ὅμως σήμερα ἡ Ἐκκλησία δὲν μαστίζεται μόνο ἀπὸ πολλὰ προβλήματα, ὅπως καθ’ ὅλην τὴν ἱστορική της πορεία· δὲν διώκεται καὶ παραγκωνίζεται κατὰ περίπτωση ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς της, ὅπως πάντα· σήμερα ἡ Ἐκκλησία διαβρώνεται ἀθόρυβα καὶ συστηματικὰ (καὶ χωρὶς τὴν ἀντίσταση τῶν ποιμένων της) ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ὁ Σιωνισμός, ὁ Μασσωνισμός, ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς συμπορεύονται. Κι ἂν δὲν συμπίπτει χρονικὰ ἡ ἀφετηρία τους, συμπίπτουν οἱ σκοποὶ καὶ οἱ ἐπιδιώξεις τους. Ὅλοι οἱ -ισμοὶ (τὰ τελευταῖα κυρίως ἑκατὸ χρόνια) διέβλεψαν μὲ διαβολικὴ ὀξυδέρκεια, ὅτι δὲν μποροῦν ἐκ τῶν ἔξω νὰ ἁλώσουν τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ καὶ τὸν Ἑλληνισμό, ποὺ σαρκώθηκε στὸ θεανθρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας (καὶ γιὰ ὅσο χρόνο διατηρεῖ αὐτὴν τὴν ἑνότητα), γι’ αὐτὸ ἐπὶ δεκαετίες μυστικῶς ἐργάζονται νὰ ἁλώσουν τὴν Ὀρθοδοξία ἐκ τῶν ἔσω.
Ἰδιαιτέρως ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἡ αἵρεση ποὺ ἔχει καταφέρει νὰ εἰσδύσει καὶ νὰ διακινεῖται ἄνετα μέσα σὲ πατριαρχικοὺς καὶ μητροπολιτικοὺς οἴκους, χωρὶς οἱ ποιμένες –μεγαλόσχημοι ἢ μικρόσχημοι– νὰ τὴν προσδιορίζουν καὶ νὰ τὴν ἀντιμετωπίζουν (κάτι ποὺ μᾶλλον συμβαίνει γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία), χωρὶς νὰ κατονομάζουν τοὺς αἱρετικούς, ὡσὰν ἡ αἵρεση αὐτὴ νὰ εἶναι ἀόρατη.
Ἀλλὰ καὶ ὅσοι τὴν στηλιτεύουν, τὴν στηλιτεύουν μόνο θεωρητικά, καὶ ἄρα ἀπρόσφορα, γιατὶ πρακτικὰ συμπορεύονται μὲ τοὺς οἰκουμενιστές, ἀγνοώντας ἑκατοντάδες Ἱ. Κανόνες καὶ πατερικὲς φωνὲς ποὺ συμβουλεύουν καὶ ἐντέλλονται τὴν καταγγελία καὶ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς. Καὶ τὸ ποίμνιο κολυμπᾶ μέσα στὴν αἵρεση, συσχηματιζόμενο μὲ αὐτὴ καὶ καθημερινῶς ἀλλοιούμενο καὶ καθίσταται ὅμοιο, «εἰκόνα καὶ ὁμοίωση» τῶν ποιμένων του.
Μπροστά σ’ αὐτὴ τὴν ἀνησυχητικὴ κατάσταση, ποιά ἐλπίδα ἀνάνηψης ὑπάρχει;
Στὸν θρησκευτικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ τύπο, ἔντυπο καὶ ἠλεκτρονικό, τοὺς τελευταίους μῆνες παρατηρεῖται μιὰ ἔντονη δραστηριότητα γιὰ τὴν διερεύνηση τῶν σχετικῶν μὲ τὴν λεγόμενη «ἠλεκτρονικὴ κάρτα τοῦ πολίτη» καὶ τὴν κατάργηση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν.
Ἐναντίον τῆς «κάρτας» ἀγωνίζεται μῆνες τώρα ὁ ἀρχιμανδρίτης π. Σαράντης Σαράντος. Στὴν συνέχεια τὴν σκυτάλη πῆραν οι ἐπίσκοποι. Πρῶτος Μητροπολίτης ποὺ ἔθεσε ἐπίσημα τὸ θέμα στὴν Ἱερὰ Σύνοδο εἶναι ὁ Αἰτωλίας π. Κοσμᾶς. Στὴ συνέχεια μίλησαν γιὰ τὸ θέμα ἢ ἔβγαλαν ψηφίσματα οἱ μητροπολίτες Αἰγιαλείας, Ἀργολίδος, Γόρτυνος, Θεσσαλονίκης, Κηφισίας, Κονίτσης, Λαγκαδᾶ, Πειραιώς, ἀλλὰ καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καθὼς καὶ ἄλλοι πνευματικοὶ πατέρες.
Παρόλο, λοιπόν, ποὺ εἶναι ἀναγκαῖες καὶ ἐπιθυμητὲς οἱ παραπάνω ἀντιδράσεις ἐναντίον ἐκείνων ποὺ ἐπιβουλεύονται τὶς ἐλευθερίες τῶν πολιτῶν, ὅμως, δὲν εἶναι τὸ μεῖζον ἡ Κάρτα καὶ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν. Μάλιστα, καὶ οἱ ἴδιοι οἱ προϊστάμενοι τοῦ ἀγῶνα ἐναντίον τῆς Κάρτας, δὲν ταυτίζουν τὴν Κάρτα μὲ τὸ σφράγισμα (ὁμιλοῦν γιὰ προστάδιο), ἡ δὲ μείωση ἢ καὶ κατάργηση τῶν θρησκευτικῶν (τὴν ὁποία ἀσφαλῶς ἀπευχόμεθα), δὲν ἐπιφέρει καταστροφὴ τῆς Πίστεως, καὶ ἐν πάση περιπτώσει, αὐτὰ τὰ δύο ἀποτελοῦν ἐχθρικὲς ἐνέργειες ἐκ τῶν ἔξω, πρόκειται γιὰ κάτι ποὺ προσπαθοῦν νὰ μᾶς ἐπιβάλλουν οἱ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως στὴν πορεία τῶν αἰώνων ἐπέβαλλαν τόσα ἄλλα χειρότερα μέτρα ἐναντίον της. Ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία στοὺς αἰῶνες πορεύτηκε καὶ ἐξαπλώθηκε εἰς ὅλον τὸν κόσμο (σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ καὶ τὴν πρόρρηση τοῦ ἀρχηγοῦ Της) καὶ θὰ συνεχίσει νὰ ὑπάρχει ἔστω καὶ μὴ ἔχουσα ὑλικὲς διευκολύνσεις ἢ διδασκαλικὲς ἕδρες, πορευόμενη μέσα ἀπὸ ποικίλες δυσκολίες ἢ διωκόμενη καὶ κρυπτόμενη στὶς κατακόμβες.
Ἀντίθετα, εἶναι ὁρατὸ πλέον ὅτι ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπιφέρει ἀλλοίωση τῆς Πίστεως τοῦ μεγαλύτερου μέρους τῶν μελῶν τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ἤδη μόλις χθές, ὁ ἐκ τῶν ἡγετῶν τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαῖος, παρὰ τὶς ἀντιδράσεις καὶ διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν, ἔδειξε ὅτι δὲν ἱδρώνει μὲ τίποτα τὸ αὐτί του καὶ ἔδωσε, γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, τὰ διαπιστευτήρια τῶν αἱρετικῶν του φρονημάτων καὶ τοποθετήσεων, ὄχι μόνο ὑποδεχόμενος (παρὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες) αἱρετικοὺς σὲ ἀκολουθία ποὺ ἐτελεῖτο σὲ ὀρθόδοξο ἱερὸ ναό, ἀλλὰ καὶ ἐξισώνοντας, κατὰ τὶς προσφωνήσεις του, τοὺς αἱρετικοὺς παπικούς, τῶν ὁποίων οἱ αἱρέσεις ἔχουν καταδικασθεῖ ἀπὸ πολλὲς Συνόδους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, μὲ τοὺς ὀρθόδοξους ἐπισκόπους.
Σὲ  αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ σημεῖο ἔχουμε μιὰ ἔσχατη ἐλπίδα: μήπως, ὅλοι αὐτοὶ οἱ πνευματικοὶ πατέρες καὶ θεολογοῦντες ἀδελφοί, τὰ μοναστήρια, οἱ ἀδελφότητες, οἱ ἀνησυχοῦντες ἐπίσκοποι, κατανοήσουν ὅτι, μαζὶ μὲ αὐτὸν τὸν ἀγώνα ποὺ θεοφιλῶς διεξάγουν, πρέπει μὲ μεγαλύτερη ἔνταση καὶ κατὰ προτεραιότητα νὰ δώσουν τὴν μάχη γιὰ τὴν ἴδια τὴν Πίστη ποὺ ἀλλοιώνεται μὲ γρήγορους ρυθμούς. Στὸ κάτω-κάτω ὁ ἀγώνας για τὴν Κάρτα καὶ τὴν διατήρηση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, εἶναι δευτερεύων –συγκρινόμενος μὲ τὴν διατήρηση ἀμωμήτου τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως– καθόσον, μάλιστα, ἐνέχει καὶ ὑλικὰ κίνητρα: νὰ μὴ στερηθοῦμε τὰ φάρμακα, τὰ τρόφιμα, τὸ μισθό μας ἢ τὴν θέση μας. Ὁ ἀγώνας ὅμως κατὰ τῆς αἱρέσεως, καὶ ἐδῶ συγκεκριμένα γιὰ τὴν καταπολέμηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ λυμαίνεται ἐπί δεκαετίες τὴν Ἐκκλησία, εἶναι ἀγώνας ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὴν σωτηρία μας.
Οἱ πνευματικοί μας πατέρες, λοιπόν, ποὺ εἶναι εὔκολοι νὰ κατακεραυνώνουν τὰ κακῶς κείμενα καὶ τοὺς ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας πολεμίους, νὰ καταπολεμοῦν τὶς περιφερειακὲς αἱρέσεις (χριστιανικὲς ἢ αὐτὲς τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν), ἂς ὑπερβοῦν τὴν μεγάλη τους δυσκολία, ποὺ ἔγκειται στὸ νὰ κατονομάσουν (καὶ φυσικὰ ἐν συνεχείᾳ νὰ ἐξοστρακίσουν) τοὺς ψευδεπισκόπους ποὺ λυμαίνονται τὴν Ἐκκλησία. Αὐτοὺς ποὺ «ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλὰ» μὲ τὶς πράξεις τους ἀποδεικνύουν ὅτι «οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν· εἰ γὰρ ἦσαν ἐξ ἡμῶν, μεμενήκεισαν ἂν» στὴν διαχρονικὴ πίστη καὶ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας (1 Ἰωάν. β΄ 18-19).
Νὰ ἐλπίσουμε, πὼς ἡ κινητοποίηση καὶ ἡ ἀγωνιστικότητα ποὺ ξεκίνησε μὲ ἀφορμὴ τὴν Κάρτα καὶ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, θὰ συνεχισθεῖ καὶ στὸ μεγάλο θέμα τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Γιατί, ναὶ μὲν «πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν» τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ὡς μέλη της καὶ καθόσον ἀρνούμαστε νὰ ἐφαρμόσουμε τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, διακινδυνεύουμε τὴν σωτηρία μας.

Σημάτης Παναγιώτης