27-12-2010
κ. Διευθυντά,
Διάβασα τη συνέντευξη που παραχώρησε ο αρχιμανδρίτης Ιουστίνος Μπαρδάκας, πρωτοσύγκελλος της ιεράς μητροπόλεως Φλωρίνης, στη δημοσιογράφο Αυγή Κύρκου («Ηχώ»,22-12-2010). Τα ερωτήματα της δημοσιογράφου ομολογώ ότι δεν στερούνται θεολογικής γεύσεως.
Αυτά η δημοσιογράφος. Τώρα ο π. Ιουστίνος. Έδωσε γενικά καλές απαντήσεις  έστω και με πλουραλιστικό και εξουσιαστικό λόγο. Ελπίζω όσοι διάβασαν τα λεχθέντα του να αποκόμισαν κάποια ωφέλεια. Δεν μπορούμε όμως ν’ αποσιωπήσουμε και κάποιες ανακρίβειες, αδυναμίες, επαναλήψεις, αμετροέπειες, γενικότητες, λαϊκότητες, και υπεκφυγές.  Επειδή αυτά αλλοιώνουν τις  διατυπούμενες αλήθειες και προξενούν θολή εικόνα στους αναγνώστες, για ζητήματα πίστεως, κυρίως, ας μου επιτραπεί ν’ αναφερθώ σε 3-4 σημεία του λόγου του.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Δεν μπορούσε να υπάρξει άλλος τρόπος σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους; (σ.σ. εκτός της ενανθρωπήσεως;).

Απάντηση π. Ιουστίνου: Όχι, δεν υπήρχε. Αν έκανε την απλή σκέψη ότι για το Θεό δεν υπάρχει αδύνατο πράγμα, δεν θα ήταν τόσο ρητός. Αν μόνο το Χρυσόστομο είχε υπόψη του, που λέει ότι ο Θεός μπορούσε και με άλλους τρόπους να σώσει τον άνθρωπο, αλλά με τον τρόπο που διάλεξε έδειξε πιο καθαρά τη δύναμη και τη σοφία του, διότι είναι πιο θαυμαστό και πιο σοφό το ότι έσωσε τον άνθρωπο με την αδυναμία του παρά με την παντοδυναμία του (Ομ. Ι΄στην Α΄Κορ.), θα ήταν επιφυλακτικότερος.
Ερώτηση Δημοσιογράφου: Ο Χριστός γεννήθηκε για να σώσει τον άνθρωπο από το κακό, την αμαρτία. Από πού ήρθε το κακό; Δεν προϋπήρχε;…

Απάντηση π. Ιουστίνου: Το κακό, η αμαρτία δεν προϋπήρχε… Το κακό είναι συνέπεια της ελεύθερης επιλογής του ανθρώπου.
Ή δεν αντιλήφθηκε ότι η δημοσιογράφος δίνει φιλοσοφική και πλατωνική χροιά στο κακό μιλώντας περί αϊδίου και αγεννήτου αρχής του κακού, που έχει υπόσταση και ουσία, ή υπεκφεύγει. Γι’ αυτό και δεν δίνει σαφώς τη χριστιανική θεώρηση περί του κακού, που αντίκειται στις φιλοσοφικές θεωρίες. Αρκείται να πει μόνο ότι το κακό έχει την αιτία του στην αυτεξουσιότητα του ανθρώπου, δίδοντας έτσι μισή απάντηση. Οι ειδωλολάτρες έδιναν υπόσταση στο κακό και το παρουσίαζαν αντιμαχόμενο με το θεό του καλού. Χριστιανικώς το κακό δεν είναι υπόσταση, αλλά συνέπεια της αμαρτίας. Το κακό  αρχίζει από το σατανά, που έπεσε στην αλαζονεία, και παρέσυρε εν χρόνω αγγέλους και ανθρώπους.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Γιατί γεννήθηκε Εβραίος; (σ.σ. ο Χριστός;).

Απάντηση π. Ιουστίνου: …Γιατί ήταν ο μοναδικός μονοθεϊστικός λαός που ανέμενε έναν λυτρωτή.

Φρονώ ότι το ερώτημα μέσα στις 10 απαντητικές λέξεις ουσιαστικά έμεινε αναπάντητο. Αφήνονται δε και περιθώρια δημιουργίας αισθημάτων αντιπαθείας προς τον Ιησού Χριστό, ως Εβραίο, μέσα στο γενικό κλίμα του αντισημιτισμού, που καλλιεργείται ιδιαίτερα στις μέρες μας εμπαθώς από μια νεόκοπη μερίδα σύγχρονων Ελλήνων ειδωλολατρών («Ελληναράδων»), που δεν θέλουν ν΄ακούσουν για Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Ήταν ευκαιρία ο π. Ιουστίνος να παρουσιάσει με λίγες λέξεις το σχέδιο της  θείας οικονομίας για τη σωτηρία του ανθρώπου μέσω ενός λαού, τον οποίο φύλαξε ο Θεός από αιμομιξίες, ειδωλολατρικά όργια, ηθικές εξαλλοσύνες και εκφυλισμούς, με το νόμο του και τους προφήτες, καθώς απέβλεπε στο να γεννηθεί ο Γιός του κατ’ άνθρωπο από γενιά και γυναίκα, που θα κουβαλούσε τις λιγότερες κληρονομικές επιβαρύνσεις.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Υπάρχουν όμως και σε άλλες θρησκείες  αναφορές για την έλευση ενός Μεσσία.

Απάντηση π. Ιουστίνου: Έχω κάνει μελέτες πάνω σ’ αυτό το θέμα. Υπάρχουν ασφαλώς αναφορές και μάλιστα ταυτίζονται οι απόψεις απόλυτα. Είναι φοβερό! Όλες οι θρησκείες περίμεναν τον Μεσσία. Ήταν αυτό που λένε «η απαντοχή των εθνών». Στις θρησκείες των Κινέζων, των Ινδών, των Μάγια, αλλά και σε άλλες αρχαίες θρησκείες υπάρχουν αναφορές  στην ενσάρκωση του λυτρωτή από μια γυναίκα παρθένο. Ακόμα και στον  «Προμηθέα δεσμώτη» αναφέρει ο Αισχύλος δια στόματος Προμηθέα ότι θα τελειώσουν τα βάσανά του, όταν ένας θεός θα γίνει άνθρωπος . Όταν δε πήγε η Ιώ, μία από τις παρθένες των μαντείων, προφητεύει ο Προμηθέας πως «Όταν από το δικό σου σπέρμα θα γεννηθεί θεός… τότε θα λυτρωθώ από το μαρτύριο…».
Δεν ξέρω αν ο π. Ιουστίνος έχει δημοσιεύσει τις  μελέτες του αυτές ή αν πρόκειται να τις δημοσιεύσει. Θα ήταν όμως πιο πειστικός, αν ανέφερε ποια ινδικά και κινεζικά κείμενα γράφουν για το θέμα, και που μπορεί να τα βρει κανείς.  Όσο για τον «Προμηθέα δεσμώτη», ίσως, αγνοεί ότι «πολλά κομμάτια ή και όλο το δράμα έχει ξαναδουλευτεί, και είναι νόθο, και είναι γνωστό ως ανώνυμο δράμα, που βρίσκεται κάτω από την επίδραση της σοφιστικής διδασκαλίας», άσχετα αν σήμερα, εποχή συγχύσεως και αδιαφορίας , «υπερισχύει η άποψη ότι  διαβάζουμε γνήσιο Αισχύλο» (Βλ. A. Lesky, Ιστορία της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας, (μετάφραση Α. Τσοπανάκη) Θεσσαλονίκη 1968, σ. 368). Θα αγνοεί, φαντάζομαι, ακόμη ο π. Ιουστίνος,  ότι οι λεγόμενοι νεοπλατωνικοί, και μάλιστα ο Επίκτητος (Β΄μ.Χ. αι.), από αίσθημα μειονεξίας , στη προσπάθειά τους να δώσουν και χριστιανική χροιά στη θεοσοφική και θαυματόπληκτη «φιλοσοφία»  τους, έχουν λαφυραγωγήσει την Καινή Διαθήκη. Ακόμη και μυθιστορηματικά πρόσωπα, όπως ο Απολλώνιος ο Τυανεύς, έχουν κατασκευασθεί. Ο ανιαρός και ατάλαντος Φιλόστρατος (Β΄-Γ΄μ.Χ. αι.), παρουσιάζει σε ειδική μελέτη, γραμμένη σε ακατανόητη αττικίζουσα γλώσσα, το δικό του «Ιησού», τον Απολλώνιο Τυανέα,  σαν ένα σοφό διδάσκαλο και καταπληκτικό θαυματοποιό, για να μη μειονεκτούν οι ειδωλολάτρες. Τελικά το βιβλίο με τις υπερβολές και τη μαϊμουδίστικη μιμητικότητα, αλλά και την αττικίζουσα και ακατανόητη γλώσσα, κατάντησε αναξιόπιστο ακόμη και στους ειδωλολάτρες. Θα αγνοεί, ίσως, ο π. Ιουστίνος ότι το Προς Δημόνικον που έχει αποδοθεί στον Ισοκράτη (435-340 π. Χ.) είναι μεταχριστιανικό κατασκεύασμα του Δ΄αιώνος (Βλ. μνημονευθέν σύγγραμμα, σ. 811). Αρκεί στους πλαστογράφους να εμφανιστεί ως προερχόμενο από τα χρόνια του Ισοκράτη 3,5-4 αιώνες προ Χριστού, και μία χρηστική ηθική υψηλών προδιαγραφών, εφάμιλλη ή και ανώτερη και αυτής της χριστιανικής. Θα προσθέσουμε εδώ ότι οι Χριστιανοί, θα ήταν  ελεεινότεροι όλων, αν δεν αρκούνταν στις  βιβλικές προφητείες και προτυπώσεις για την έλευση του Μεσσία, και στήριζαν το πιστεύω τους σε τέτοια σάπια δεκανίκια. Όλα αυτά τα «δεκανίκια», οι πλαστογράφοι και τα παράγωγά τους, είναι πολύ νεότεροι της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης και κλέβουν απ’ αυτές ασύστολα, για να μην έχει τη μοναδικότητα η Αγία Γραφή.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Η ενανθρώπηση του Χριστού ονομάζεται και «κένωσις» και «συγκατάβασις». Τι σημαίνουν οι όροι αυτοί;

Στην απάντησή του ο π. Ιουστίνος  αναφέρει ένα μύθο, που τον άκουσε, λέει, από έναν καθηγητή του. Έχει σχέση με τον κόσμο των σκουληκιών…  Δεν νομίζω ότι ένας θεολόγος κληρικός θα έπρεπε ν’ απαντήσει με παραμύθι, για να δώσει τις έννοιες των παραπάνω όρων. Ακόμη και η δημοσιογράφος  παραξενεύτηκε, και πρόβαλε διακριτική ένσταση· «Συγχωρείστε με, αλλά είναι λίγο τραβηγμένος ο παραλληλισμός του καθηγητή σας…».
Ερώτηση δημοσιογράφου: Οι δικές μας φωτιές είναι ένα έθιμο που οι ρίζες του χάνονται στο χρόνο και που κάποτε η Εκκλησία τους πολέμησε. Απάντηση π. Ιουστίνου: Η Εκκλησία δεν πρέπει να απορρίπτει ούτε να πολεμάει αυτό που ήταν μέσα στη ζωή των ανθρώπων. Θα ήταν πολύ βάρβαρο, απάνθρωπο και πολύ αψυχολόγητο, κάτι τέτοιο. Τι έκανε όμως; Τους  έδωσε άλλο νόημα. Άλλο περιεχόμενο. Αυτό που εξυπηρετούσε παλιότερα το μύθο, τώρα εξυπηρετεί την αλήθεια. Ο ίδιος ο λαός έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Ο λαός έχει τεράστιες δυνάμεις μέσα του και βρίσκει τις λύσεις.  Εδώ στη Φλώρινα, τώρα πια, κανείς δε λέει ότι τα Χριστούγεννα  οι φωτιές ανάβουν για να τιμήσουν το θεό ήλιο. Αντιθέτως λένε ότι ανάβουν τις φωτιές  για να ζεστάνουν το Χριστό. Και είναι μία πράξη ευλαβείας. Η εκκλησία έχει την υποχρέωση να μην ξερριζώνει  απότομα και να δημιουργεί πληγές, αλλά να μπολιάζει…
Μέσα στη ζωή των ανθρώπων ήταν και η πορνεία και η μοιχεία και ο κιναιδισμός και ο φόνος  και η κλοπή και πολλά άλλα. Κατά τη γνώμη σας, δεν θα έπρεπε να τα πολεμήσει το χριστιανικό κήρυγμα,  η Εκκλησία; Και έπειτα, πως φαίνεται σήμερα και εδώ στη Φλώρινα ότι άλλαξε το νόημα; Τα λόγια ότι τις ανάβουν «για να ζεστάνουν το Χριστό» είναι «μία πράξη ευλαβείας»; Πιο απλά λέτε ότι τα λόγια είναι πράξη; Κι αν τα λόγια είναι «μία πράξη ευλαβείας», φυσικά εννοείτε λεκτικής ευλαβείας, δηλαδή υποκρισίας. Και πως ζεσταίνεται ο Χριστός; Με το κρασί που καταναλίσκεται όλη τη νύχτα και τη μέθη και την κραιπάλη και την κατανάλωση των κρεάτων ημέρα αυστηρής νηστείας, ή με τη σπατάλη της κρατικής χρηματοδοτήσεως, σε περίοδο οικονομικής κρίσεως; Ένας ιεροκήρυκας, αν δεν έχει το σθένος του Αυγουστίνου, σιωπαίνει. Ταπεινό πράγμα η δημοκοπία. Ο ιερωμένος δεν ευλογεί τον παγανισμό, και μάλιστα σε μια εποχή που έχει σηκώσει το κεφάλι του κι έχει αφηνιάσει. Κι ένας κληρικός, που συγκινήθηκε μέχρι λυγμών κατά την επικήδεια προσφώνηση, δεν αφήνει υπαινιγμούς ότι ο γέροντας προέβη σε ενέργειες βάρβαρες και απάνθρωπες και αψυχολόγητες.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Βιώνουμε περίοδο κρίσης (σ.σ. εννοεί οικονομικής)… Πως στέκεται η εκκλησία απέναντι σ’ αυτό το φαινόμενο;

Απάντηση π. Ιουστίνου: … Στη μητρόπολη φλωρίνης-εμείς… κάθε χρόνο δίνουμε, για να απαλείψουμε τον πόνο των αδελφών μας, γύρω στις 400 με 500 χιλιάδες ευρώ. Για μια ακριτική μητρόπολη νομίζω είναι μεγάλο ποσόν.  Εφέτος ο σεβασμιότατος θέλει να αυξήσουμε  το ποσόν, γιατί οι ανάγκες λόγω κρίσης είναι πάρα πολύ μεγάλες. Με αυτά τα χρήματα, δυστυχέστατα, δεν μπορούμε να καλύψουμε τις ανάγκες μια μεγάλης χρεωκοπίας. Αλλά άμεσες τρέχουσες ανάγκες, όπως είναι η θέρμανση, το φαγητό, ανάγκες σε φάρμακα, σε αποστολές ασθενών στο εξωτερικό, στην ανακούφιση των χρόνιων παθήσεων, και πολλές άλλες… Ο σεβασμιότατος δεν θέλει να βγαίνει η φιλανθρωπία στη δημοσιότητα, γιατί θέλει να είναι φιλανθρωπία με αξιοπρέπεια. Αυτός που καταφεύγει στη Εκκλησία για βοήθεια, βοηθιέται με τρόπο τόσο διακριτικό, που το γνωρίζει μόνο το στενό επιτελείο του μητροπολίτη. Ο π. Δημοσθένης κι εγώ.
Αφού «δεν θέλει ο σεβασμιότατος», τότε γιατί ο τόσο κοντά στο σεβασμιότατο αθετεί το θέλημά του και σε δημόσια συνέντευξη διασαλπίζει τη φιλανθρωπία της μητροπόλεως; Έπειτα, πως ερμηνεύεται το γεγονός, ότι ο ίδιος προλαμβάνει τον αναγνώστη της συνεντεύξεώς του σχολιάζοντας ευμενώς το ποσόν, και την πράξη της μητροπόλεως, που, κατά το λόγο του, την αποτελούν αυτός και δύο άλλα πρόσωπα; Είναι χριστιανικό να λέει «Στη μητρόπολη Φλωρίνης- εμείς» και «δίνουμε… απαλείψουμε… αυξήσουμε…» και «Ο π. … κι εγώ»; Και από τα δικά του λεφτά να έδινε, δεν θα έπρεπε να μιλάει έτσι. Θα ήταν, εξάλλου, πειστικότερος, αν δεν περιοριζόταν σε γενικό λόγο, αλλά παρουσίαζε ένα είδος απολογισμού, στον οποίο να φαίνονται τα έσοδα και τα έξοδα των ταμείων της μητροπόλεως, (χωρίς να φαίνονται τα ονόματα των βοηθουμένων) δεδομένου ότι η μητρόπολη δεν είναι ιδιωτικό πρόσωπο, για να κάνει κρυφά τα καλά έργα, αλλά δημόσιο, που διαχειρίζεται το κεράκι του πιστού λαού, υπόλογο στο Κράτος και στο λαό.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Ο Χριστός γεννήθηκε φτωχός για να διδάξει την ταπεινότητα. Η Εκκλησία ανέκαθεν είχε «ερωτική σχέση» με το χρήμα. Το διαχειρίζεται δε με προκλητικό και σκανδαλιστικό, ενίοτε, τρόπο.

Απάντηση π. Ιουστίνου: Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Εγώ δεν είμαι από αυτούς που το κάνουν (σ.σ. πάλι το εγώ. Ο ίδιος και κρινόμενος και κριτής). Για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Υπάρχουν και υπήρξαν, ιστορικά, ιερείς, αρχιερείς, μητροπολίτες, μοναχοί, που έκαναν περιουσίες μέσα στο χώρο της εκκλησίας. Μην ξεχνάμε όμως και το άλλο, ότι υπήρξαν και υπάρχουν και πένητες ιερείς και επίσκοποι και μοναχοί. Να σας πω ένα παράδειγμα; Ο μητροπολίτης μας. Δεν έχει φράγκο. Δεκάρα τσακιστή. Παίρνει το μισθό του και τον μοιράζει  αμέσως. Όταν πεθάνει, δεν ξέρω, αν θα του βρουν 50-100 ευρώ πάνω του… Και οι ιερείς είναι άνθρωποι και έχουν κι αυτοί δικαίωμα στο λάθος.
Το ερώτημα της δημοσιογράφου θα ήταν καλύτερα να διατυπωθεί: Κάποια εκκλησιαστικά πρόσωπα έχουν ερωτική σχέση με το χρήμα, κι όχι η Εκκλησία. Διότι εκκλησία είναι ο Χριστός. Και ο πιστός λαός, που στην πλειονότητά του, και μάλιστα τον τελευταίο καιρό, αν δεν υποφέρει οικονομικώς, πάντως είναι φτωχός και ανώνυμος.
Μπερδεμένα πράγματα λέει εδώ ο π. Ιουστίνος. Ομολογεί ότι γίνεται κατάχρηση εκκλησιαστικού χρήματος από άλλους, όχι από τον ίδιο, αλλά και δικαιολογεί την κατάχρηση ως ανθρώπινο πάθος, χωρίς να λέει και αν πρέπει ή δεν πρέπει να τιμωρείται, και πως, η κατάχρηση και η κατασπατάληση του εκκλησιαστικού χρήματος. Όσον αφορά στο μητροπολίτη, κι αν ακόμη είναι έτσι, (ο Θεός το ξέρει αυτό), δεν αντισταθμίζει ο ένας τους πολλούς. Και αν ένας μητροπολίτης έχει ή δεν έχει λεφτά, αυτό δεν αποδεικνύεται από τι θα του βρουν στις τσέπες, όταν πεθάνει, αλλ’ αν έχει καταθέσεις ή άλλες επενδύσεις. Εξάλλου, επειδή ο π. Ιουστίνος είναι πολύ κοντά  στο μητροπολίτη, θα έπρεπε να βρει κανένα άλλο πρόσωπο να το προβάλλει ως καλό παράδειγμα εκουσίας πτωχείας, για να αποφύγει τον εύλογο εσωτερικό σχολιασμό των αναγνωστών της συνεντεύξεως του, λόγω και της προχειρότητος και της σπουδής με την οποία βρήκε το παράδειγμα.
Θα τελειώσω με ένα σοβαρό δογματικό ατόπημα, στο οποίο περιέπεσε στην κουβέντα του ο π. Ιουστίνος. Μιλώντας για τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, τον Πατέρα τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, είπε τα εξής ακριβώς· «Στην Αγία Τριάδα υπάρχει το «κοινόν» που είναι η ουσία, η θεότητα. Υπάρχουν όμως και οι ρόλοι, οι υποστάσεις… Κάθε πρόσωπο έχει ένα ρόλο. Ο Πατέρας είναι η αρχή της Αγίας Τριάδος. Από αυτόν ξεκινούν τα πάντα. Ο Υιός δημιουργήθηκε πριν τη δημιουργία του κόσμου, για να εκπληρώσει αυτήν την αποστολή. Το Άγιο Πνεύμα παίζει έναν άλλο ρόλο…». Η γλώσσα του θεολόγου, όταν μιλάει για υψηλά δογματικά ζητήματα, θα πρέπει να είναι ακριβής, θεολογική, δογματική, κι όχι λαϊκίστικη. Εδώ ο π. Ιουστίνος ταυτίζει τη λέξη «ρόλος» με τον όρο «υπόσταση». Η υπόσταση δεν είναι ρόλος.  Είναι πρόσωπο, θείο πρόσωπο, και ως τέτοιο ασκεί κάποιο ρόλο, για να χρησιμοποιήσω τη λαϊκίστικη φράση του. Το πιο σοβαρό, όμως, σφάλμα είναι ότι ο π. Ιουστίνος μιλάει για δημιουργία του Υιού από τον Πατέρα. Λυπάμαι, αλλά το ίδιο πρέσβευε και ο Άρειος, που έλεγε τον Υιό κτίσμα του Πατρός. Το ίδιο πρεσβεύουν σήμερα και οι έκγονοι του Αρείου, οι αυτοαποκαλούμενοι μάρτυρες του Ιεχωβά.  Απορίας άξιο πως ο π. Ιουστίνος δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη τη διαστολή μεταξύ γεννήσεως και δημιουργίας. Ο επιπλοποιός λ.χ. ως πατέρας γεννά τα παιδιά του. Ως επιπλοποιός κατασκευάζει τα έπιπλα. Ο Θεός Πατέρας γεννά προαιωνίως τον Υιό και Θεό. Ως δημιουργός δημιουργεί τους αγγέλους, τον άνθρωπο, τη φύση.

Αθανάσιος Γ. Σιαμάκης, αρχιμανδρίτης

ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ – ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Τὴν 12ην Ἰανουαρίου 2011, ἡμέρα Τετάρτη καὶ ὥρα 18.00 εἰς τὸ Ἀμφιθέατρον τοῦ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ (*) θὰ γίνῃ ἡ τελετὴ κοπῆς τῆς Βασιλόπιττας, καθὼς καὶ σπουδαία ἐκπολιτιστικὴ ἐκδήλωσις τῶν:
α) Διορθοδόξου Συνδέσμου «Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ»
β) Ἱδρύματος Προασπίσεως Ἠθικῶν & Πνευματικῶν Ἀξιῶν
γ) Σωματείου «ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ»
καθὼς καὶ δ) περιοδικοῦ μας «ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ».

Ἐφέτος θὰ βραβεύσωμε:

1) Τὸν ἀείμνηστον Πρόεδρον τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας Τάσσον Παπαδόπουλον, ποὺ εἶχε τὸ σθένος νὰ μὴ ὑποκύψῃ εἰς τὶς παντοειδεῖς πιέσεις καὶ ἐβροντοφώνησε τὸ σωτήριον ΟΧΙ ἐναντίον τοῦ ἰταμοῦ ἀνθελληνικοῦ σχεδίου ΑΝΑΝ.
2) Τὴν ἡρωίδα ἑλληνίδα δασκάλα Ἑλένην Φωκᾶ, πού, ἐγκλωβισμένη ἐπὶ 23 ὁλόκληρα ἔτη εἰς τὰ κατεχόμενα τῆς Κύπρου, ἐξακουλουθοῦσε νὰ διδάσκῃ τὰ ἑλληνόπουλα.
3) Τὴν ἐπίτιμον Γενικὴ Γραμματέα τοῦ Καλλιτεχνικοῦ Ἐπιμελητηρίου τῆς Ἑλλάδος, ἐκπαιδευτικὸν τέχνης, κυρία Ρένα Ἠλία-Ἀνούση.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑ

Τὸ πρόγραμμα θὰ περιλαμβάνῃ :
1) Σύντομον προσευχή, ἀπολυτίκια τῶν προστατῶν ἁγίων τῶν ὀργανώσεών μας καὶ βυζαντινοὺς ὕμνους τοῦ Δωδεκαημέρου.
2) Περιληπτικὴν ἐνημερωτικὴν ἀναφορὰ ἐπὶ τῶν πεπραγμένων μας.
3) Παραδοσιακὰ δημοτικὰ τραγούδια μὲ τὸ ὀργανικὸν συγκρότημα τοῦ κ. Γεωργίου Δαλιάνη «Πανελλήνιος σύλλογος φίλων γνήσιου δημοτικοῦ τραγουδιοῦ, τοῦ χοροῦ καὶ τῆς παραδόσεως Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ» μὲ τὴν συνοδεία τοῦ συγκροτήματος «Αὐλός».
Συμμετέχει τιμητικῶς ὁ Πρωτοπρεσβύτερος πατὴρ Χρῖστος Κυριακόπουλος.
4) Ἡ σύγχρονος «Μπουμπουλίνα», ἡ ἡρωικὴ δασκάλα τῶν Πομακοχωρίων τῆς Θράκης μας, κυρία Χαρὰ Νικοπούλου, γνωστὴ ἡρωίδα εἰς τοὺς λάτρεις τῶν αἰωνίων ἀρχῶν τῆς φυλῆς μας, Θρησκεία, Πατρίς, Οἰκογένεια, θὰ μᾶς ἐμψυχώσῃ μὲ θερμὴν ἐπίκαιρη ὁμιλία της καὶ θὰ μᾶς κατασυγκινήσῃ μὲ τὸ ἀκορντεόν της καὶ τὰ τραγούδια της.
5) Βραβεύσεις ἡρώων ἤθους, ἀρετῆς, ἀκεραίου χαρακτῆρος, εὐσυνειδησίας, συνεπείας, εὐπρεπείας καὶ εὐποιΐας, ὡς ἔχομε ἀπὸ ἐτῶν καθιερώσει, γιὰ νὰ μὴ ἐπιπλέουν καὶ βασιλεύουν μόνον «φελλοί», «παλλακίδες», «ἀνώμαλοι», «ἀετονύχηδες» καὶ «πατριάρχες τῆς διαπλοκῆς».

Θὰ ἦτο ἀνέκφραστος χαρὰ γιὰ τὶς πολλὲς χιλιάδες μελῶν, συνεργατῶν, φίλων καὶ θαυμαστῶν τῶν φορέων μας, ἐὰν εἴχαμε τὴν τιμὴ νὰ ἀνταποκριθῆτε εἰς τὴν πρόσκλησίν μας καὶ νὰ παρευρεθῆτε εἰς τὴν ποικίλη καὶ μεστὴ πνευματικῆς ἀνατάσεως ἐκπολιτιστικὴ βραδιά.
Ἡ ἠθικὴ κρίσις, ποὺ μᾶς καλλιεργοῦν συστηματικῶς ἰθύνοντες τὴν τελευταία 50ετίαν, ἐπέφερε τὴν οἰκονομικὴ κρίσιν καὶ οἱ παντοειδεῖς ἐν γένει κρίσεις μᾶς ἔφεραν εἰς τὸ χεῖλος τῆς ἀβύσσου…
Ἐλᾶτε νὰ συμπνευματισθῶμεν καὶ νὰ συμπτύξωμεν ἕνα ἀδιάρρηκτον πυρῆνα ἐναντίον τοῦ πολυωνύμου ὠργανωμένου κακοῦ, γιὰ νὰ ἀναγεννηθῶμε πνευματικά, νὰ ἀνορθωθῶμε ἐθνικὰ καὶ οἰκονομικὰ καὶ νὰ ἐπανέλθωμε εἰς τὶς ρίζες μας.

Λεπτομέρειες δύνασθε νὰ δῆτε καὶ εἰς τὴν δυναμικὴ ἱστοσελίδα μας: www.fotgrammi.gr.

Μὲ τὶς θερμότερες τῶν εὐχῶν μας γιὰ εὐλογήμενα, χαρούμενα καὶ εἰρηνικὰ Χριστούγεννα, ὑγείαν, εὐτυχίαν, πνευματικὰ καρποφόρον τὸ νέον ἔτος καὶ ὁ Θεὸς νὰ βάλῃ τὸ χέρι του νὰ λυτρωθῶμεν ἀπὸ τὴν παντοειδῆ κρίσιν, ποὺ μᾶς ἐδημιούργησαν οἱ καταχθόνιες σκοτεινὲς δυνάμεις.

Φιλικώτατα
Τὰ Διοικητικὰ Συμβούλια

ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ «Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ»
ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΩΣ ΗΘΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ «ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ»
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΜΑΣ «ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ».

Μουσῶν 14, 15452 Ψυχικὸν τηλ. 210-3254321-2, fax   210-3236978,
e-mail: fot_gram@otenet.gr,
ἱστοσελίς: www.fotgrammi.gr

(*)ΔΙΕΥΘΥΝΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ:
ὁδὸς Ριζάρη 2, 10675 ΑΘΗΝΑ τηλ. 210-7215023,
μὲ metro-γραμμὴ 3 καὶ λεωφορεῖα: ΣΤΑΣΙΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ.