Χριστιανικόν φυλλάδιον – Κοζάνη, τη 12 Φεβρουαρίου 1944 Aριθμός 1

TO ΣΠITI TOY ΦTΩXOY

EΣTIA ΣYΣΣITIOY

XPIΣTIANIKHΣ MOPΦΩTIKHΣ ΣXOΛHΣ EPΓAZOMENΩN NEΩN KOZANHΣ
(Άδεια εγκρίσεως Eστίας το υπ’ αριθ. 24005 εγγρ. Γ. Διοικήσεως Mακεδονίας)
«Mακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται» (ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ)

ΤΑ ΣΥΣΣΙΤΙΑ

Δόξα τω Θεώ π’ άρχισαν πάλιν τα Συσσίτια,
κι οι φτωχοί ζεστό φαγάκι βλέπουν εις τα σπίτια.
Για να τρώνε οι φτωχοί μας, κρέας, όσπρια, μπλιγούρ,
έδωκε την άδειά της και η «ΦΛΕΓΚΟΥΜΑΝΤΑΤΟΥΡ».
Αλλά μόνον το φαγάκι δεν θα είναι αρκετόν
εάν δίχως το ψωμάκι δίδεται εις τον πτωχόν.
Στα συσσίτια που έχουν τίτλον Κατηχητικόν
και «ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΝΕΩΝ», δότε όλοι το παρών.
Οι μεν δότε μας αλεύρι ή πατάτες ή κουκιά,
φασολάκια, κρεμμυδάκια, για να τρώνε τα παιδιά.
Άλλοι δότε λίγο λάδι, λίπος, βούτυρο, λαρδί,
τρώγοντας να δυναμώνει το καχεκτικό παιδί.
Εάν όχι πορτοκάλια, μανταρίνια, σύκα, μήλα
για να βράζει το καζάνι, στείλτε μας ολίγα ξύλα.
Εις του Τέγου το Γκαράζι στείλετε όλα αυτά
κι αν δεν έχετε τέτοια είδη, στείλετε λίγα λεφτά.
Με αυτά θα αγοράσουν τα Συσσίτια πολύ
λάδι, εκ Θεσσαλονίκης, με συμφέρουσα τιμή.
Για να ζήσει η ΕΣΤΙΑ και να δίδει φαγητόν,
πρέπει τακτικά να έχει του «ΛΑΟΥ τον ΟΒΟΛΟΝ».
Και η Μήτηρ Εκκλησία, ως και η επιτροπή,
έκκλησιν ποιεί προς πάντας, το έργον να συνεχισθεί.
Όποιος ελεεί, ενδύει ή χορταίνει το φτωχό,
τον μισθό του δεν τον χάνει, αυτός «δανείζει τω Θεώ».
Η Επιτροπή των Συσσιτίων
Κοζάνη 6/2/1944
Η Διοικούσα Επιτροπή των Συσσιτίων ευχαριστεί πάντας τους οπωσδήποτε ενισχύσαντες ηθικώς και υλικώς την Εστίαν.

ΖΗΤΟΥΜΕΝ ΔΑΝΕΙΟΝ!

Όλαι αι οπωσδήποτε ευπορούσαι οικογένειαι της πόλεώς μας παρακαλούνται να δώσουν:
Μια φούχτα αλεύρι δια το ψωμί των συσσιτούντων.
Ένα καυσόξυλο δια να βράζει το καζάνι.
Μερικά χιλιάρικα δια να εξοικονομηθεί το ποσόν προς αγοράν ελαίου εκ Θεσσαλονίκης, το οποίον κατά την υπόσχεσιν ιδιοκτήτου αυτοκινήτου δωρεάν θα μεταφερθεί.
ΟΛΟΙ ΕΙΣ ΤΟ ΔΑΝΕΙΟΝ. Διότι «ο ελεών πτωχόν δανείζει Θεώ». Γραφεία Συσσιτίου: Γκαράζ Τέγου, ώραι λειτουργίας 8-1 μ. μ.

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΕΙ ΣΗΜΕΡΟΝ

Η αγάπη είναι μια δύναμις της ανθρωπίνης ψυχής, είναι τεραστία δύναμις, την οποίαν εχρησιμοποίησεν ο Χριστιανισμός δια να εξαλείψει την κοινωνικήν αθλιότητα. Η αγάπη, αυτή τελικώς θα νικήσει το μίσος, θα συνενώσει τα έθνη εις μίαν οικογένειαν, εις μίαν ποίμνην υπό ποιμένα τον ΧΡΙΣΤΟΝ. Η αγάπη αυτή κάμνει και σήμερον εις εποχήν του αγριωτέρου μίσους, τα θαύματά της.
Ενθυμείσθε ποίαν όψιν παρουσίαζεν η αγορά της πόλεως προ μηνός περίπου; Το τρομερόν θηρίον της πείνης είχε ενσκήψει πάλιν εκ νέου. Δεν είχε φαίνεται χορτάσει από τα πτώματα των χιλιάδων αδελφών μας, που κατεβρόχθισε κατά τον απαισίας μνήμης χειμώνα του 1941. Αχόρταστον θηρίον! Νέα θύματα εζήτει. Τα τρόφιμα τας ημέρας εκείνας είχαν εκλείψει τελείως. Τα καταστήματα είχον κλείσει. Ενόμιζες ότι ευρίσκεσαι εις την έρημον και εις την Σαχάραν της αδιαφορίας και ασπλαχνίας δια τους πάσχοντας αδελφούς μας. Είδομεν πτωχούς πρόσφυγας οικογενειάρχας σχεδόν αλλοφρόφρονα να τρέχουν από φούρνον σε φούρνον, να ζητούν ψωμί…
Τι έπρεπε να γίνει; Να επιστρατευθούν όλαι αι δυνάμεις δια την ανακούφισιν των πασχόντων, δια την εξόντωσιν του απειλητικού θηρίου της πείνης, η οποία απειλεί με τον λευκόν θάνατον πολλάς εκατοντάδας απόρων οικογενειών της πόλεως.
Ασφαλώς το συσσίτιον της Ε. Ο. Χ. Α. προσφέρει σπουδαιοτάτην εξυπηρέτησιν εις την πόλιν μας, τρέφουσα δύο περίπου εκατοντάδας πτωχών παιδιών. Αλλά πλην των παιδιών υπάρχουν γέροντες ασθενείς, γυναίκες εξηντλημένες από τοκετόν, άνεργοι, πρόσφυγες και τόσοι άλλοι! Δι’ αυτούς θα έπρεπε να δημιουργηθεί συσσίτιον.
Από του άμβωνος του Αγίου Κωσταντίνου ηκούσθει η πρώτη φωνή. Ήτο το κήρυγμα εκείνο σάλπισμα, που εκάλει εις ένα πνευματικόν συναγερμόν την πόλιν δια την σωτηρίαν των αδελφών. Πολλοί απαισιόδοξοι έλεγαν: «Δεν θα κάμει τίποτε ο ιεροκήρυξ. Οι άνθρωποι έχουν καταντήσει φιλοτομαρισταί χειρίστου είδους. Δεν θα δώσει ούτε ένας. Προηγούμενοι έρανοι δια παρόμοιον σκοπόν είχον αποτύχει». Και όμως η επομένη ημέρα (Παρασκευή 28 Ιανουαρίου) ήτο ημέρα, κατά την οποίαν η αγάπη του Χριστού εθριάμβευσε. Όλη η πόλις έκπληκτος είδε το θαύμα. Η πρόχειρος αποθήκη του Συσσιτίου (Γκαράζ Σ. Τέγου) μετεβλήθει εις προσκύνημα. Άνθρωποι εξ όλων των κοινωνικών στρωμάτων συνωστίζοντο δια να πληρώσουν τον ευλογημένον φόρον της φιλανθρωπίας. Οι νέοι, ακούραστα παιδιά, αχθοφόροι της αγάπης του Χριστού, κατέγραφον, ζύγιζον, ετακτοποίουν, ησφάλιζον τα προσφερόμενα, έτσι εντός μιας ημέρας εξησφαλίσθει η διατροφή εκατοντάδων απόρων δι’ ένα τρίμηνον. Εις τα πρόσωπα όλων έλαμπεν η χαρά, οι απαισιόδοξοι είχον νικηθεί. Όλοι ομολογούν την δύναμιν, την οποίαν εξασκεί επί των πνευμάτων η Θρησκεία του Χριστού.
Έτσι πλέον η Εστία μας, κατωχυρωμένη πλήρως από τας Αρχάς, ήρχισεν υπό την προεδρίαν του αιδεσιμ. Πρωθιερέως Παπασχάλη, εις τον οποίον ο ιεροκήρυξ Αυγουστίνος Καντιώτης, κατ’ εκφρασθείσαν επιθυμίαν της προϊσταμένης εκκλ. Αρχής, παρέδωκεν ευχαρίστως την υπηρεσίαν.
Επί του παρόντος το συσσίτιον μοιράζει 150 μερίδες εις απόρους, των οποίων την απορίαν προσεπάθησε να εξακριβώσει η επιτροπή του συσσιτίου.
Άλλως αι 150 μερίδες απέναντι του τεραστίου κύματος της δυστυχίας, η οποία κατακλύζει την πόλιν μας, είναι ελάχισται.
Πρέπει να αυξηθούν. Πρέπει να διπλασιασθούν, να τριπλασιασθούν. Να μην ησυχάσωμεν έως ότου φθάσωμεν τον αριθμόν: ΧΙΛΙΑΙ ΜΕΡΙΔΕΣ ΣΥΣΣΙΤΟΥΝΤΩΝ (1000). Και θα τον φθάσωμεν με την βοήθειαν του Θεού. Είμεθα βέβαιοι ότι η Ι. Μητρόπολις, η Νομαρχία, ο Δήμος, Η Γεν. Διοίκησις Μακεδονίας και ο Ερυθρός Σταυρός θα βοηθήσουν την ιδιωτικήν ταύτην πρωτοβουλίαν του λαού. Αλλά εκεί όπου στηρίζονται αι περισσότεραι ελπίδες δια την κανονικήν λειτουργίαν δια την αύξησιν των μερίδων, δια την βελτίωσιν του συσσιτίου είναι η αγάπη του λαού. Αυτή είναι η ανεξάντλητος αποθήκη. Το συσσίτιον τούτο θα παύσει να λειτουργεί τότε μόνον, όταν η πόλις της Κοζάνης παύσει να αγαπά! Αλλά αυτό, ελπίζομεν εις τον Θεόν, δεν θα συμβεί ποτέ.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟΝ

Η Χριστ. Μορφ. Σχολή Εργαζ. Νέων Κοζάνης ευχαριστεί θερμώς τον εν Θες/νίκη έμπορον χάρτου κ. Στ. Αντωνιάδην δια την εκ δύο εκατομμυρίων δωρεάν ποσότητος χάρτου.

«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,

μέρος β΄, σελ. 91-94, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου