«Φως Χριστου φαινει πασι» (Προηγιασμενη)/«Светлост Христова просвећује све»
Μαρ 11th, 2011 | 
Filed under: Cрпски језик, ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ
Προηγιασμένη θεία λειτουργία
Φως στο σκοταδι
«Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι» (Προηγ.)
Η Προηγιασμένη εἶνε, ἀγαπητοί μου, μία ἰδιαιτέρα λειτουργία τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Χαρακτηριστικό της, ὅπως δείχνουν τὰ καλύμματα τῆς ἁγίας τραπέζης καὶ τὰ ἄμφια τοῦ ἱερέως, εἶνε ἡ κατάνυξις καὶ τὸ πένθος. Πενθοῦμε γιὰ τὰ πάθη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιὰ τὰ δικά μας ἄθλια πάθη, γιὰ τὶς ἁμαρτίες κλήρου καὶ λαοῦ, καὶ ζητοῦμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ προσέξουμε ἕνα σημεῖο τῆς λειτουργίας αὐτῆς. Εἶνε τὸ σημεῖο ποὺ ὁ ἱερεὺς κρατώντας ἀναμμένη λαμπάδα καὶ θυμιατὸ βγαίνει στὴν ὡραία πύλη ἐνῷ τὰ φῶτα εἶνε σβηστά, εὐλογεῖ σταυροειδῶς τὸ ἐκκλησίασμα καὶ λέει· «Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι». Αὐτὴ ἡ ἐκφώνησις περιέχει σπουδαῖα νοήματα.
Περὶ φωτὸς λοιπὸν θὰ εἶνε ὁ λόγος. Καὶ ὑπάρχει φῶς ὑλικὸ καὶ φῶς πνευματικό.
* * *
Τὸ ὑλικὸ φῶς, ἀγαπητοί μου, τὸ δημιούργησε ὁ Θεός· Αὐτὸς εἶπε «Γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς» (Γέν. 1,3). Πηγές του ὥρισε γιὰ τὴν ἡμέρα τὸν ἥλιο καὶ γιὰ τὴ νύχτα τὴ σελήνη. Τὸ φῶς μᾶς εἶνε ἀναγκαῖο. Ὅταν ὁ ἥλιος δύῃ, προσπαθοῦμε νὰ ἔχουμε φῶς μὲ ἄλλα μέσα· σήμερα μὲ τὸ ἠλεκτρικὸ ῥεῦμα, παλαιότερα μὲ λάμπα πετρελαίου, μ᾽ ἕνα λυχνάρι, μ᾽ ἕνα κερί, ἀκόμα καὶ μ᾽ ἕνα δᾳδί. Χωρὶς φῶς δὲν ζοῦμε· ἂν καμμιὰ φορὰ παρουσιαστῇ βλάβη, ζητᾶμε νὰ διορθωθῇ τὸ συντομώτερο. Κι ὅταν στὸ σπίτι ἔρθῃ τὸ φῶς, ὅλοι ἔχουμε χαρά. Ἐὰν περπατάῃ κανεὶς στὰ σκοτεινά, κινδυνεύει νὰ σκοντάψῃ καὶ νὰ πέσῃ· δὲν μπορεῖ νὰ ἐργασθῇ, δὲν μπορεῖ νὰ βρῇ κάτι ποὺ ψάχνει. Ἔχουμε καὶ παραδείγματα στρατιωτῶν πού, μέσ᾽ στὸ σκοτάδι, ἀντὶ νὰ πυροβολήσουν ἐχθρούς, πυροβόλησαν συστρατιῶτες – ἀδέρφια τους.
Ἀλλ᾽ ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ὑλικὸ ὑπάρχει καὶ τὸ πνευματικὸ φῶς, ποὺ ἔρχεται νὰ διαλύσῃ τὸ ἠθικὸ καὶ πνευματικὸ σκοτάδι ποὺ ἁπλώνεται γύρω. Μπορεῖ νὰ ἠλεκτροφωτίσουμε κάθε γωνιά, καὶ ὅμως ὑπάρχει σκοτάδι. Τὸ μεγάλο σκοτάδι δὲν εἶνε τὸ ὑλικό, στοὺς δρόμους ἢ στὰ σπίτια· τὸ μεγάλο σκοτάδι, ἀδελφοί μου, εἶνε μέσα μας, στὴν καρδιά μας, στὰ μυαλά μας. Αὐτὸ λίγοι τὸ καταλαβαίνουν.
Ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ μεγάλους ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ τὸ ἅγιό του λείψανο εἶνε στὴ Θεσσαλονίκη, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἔλεγε· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, φώτισόν μου τὸ σκότος». Αὐτὴ τὴν προσευχὴ ἔκανε διαρκῶς στὸ ἀσκητήριό του. Διότι πράγματι μέσα μας ὑπάρχει σκοτάδι. Τὸ λέει καὶ ἡ ἁγία Κασσιανὴ στὸ ὡραῖο τροπάριό της· Κύριε, ζῶ στὴν ἁμαρτία· «νύξ μοι ὑπάρχει… ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος», ἔχω νύχτα χωρὶς φεγγάρι, νύχτα μὲ πυκνὸ σκοτάδι (δοξ. ἀποστ. αἴν. Μ. Τετ.).
Κατασκότεινη ἡ ζωή μας, βυθισμένη στὴ νύχτα τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν παθῶν. Ποιά δύναμι στὸν κόσμο, ποιά φιλοσοφία, μπορεῖ νὰ διαλύσῃ τὸ σκοτάδι αὐτό; Μπορεῖ κάποιος νά ᾽χῃ κάνει τὸ μυαλό του ἐγκυκλοπαιδικὸ λεξικό, κι ὅμως νά ᾽χῃ μεσάνυχτα στὰ πιὸ ζωτικὰ θέματα. Ρωτῆστε τοὺς μακρὰν τοῦ Χριστοῦ σοφοὺς π.χ., τί εἶνε Θεός καὶ ποιά ἡ σχέσι μας μαζί του; Κανείς δὲν θὰ σᾶς ἀπαντήσῃ μὲ τὰ λίγα καὶ καθαρὰ ἐκεῖνα λόγια τοῦ Χριστοῦ «Πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰω. 4,24). Ρωτῆστε τους τί εἶνε ὁ ἄνθρωπος; Ἡ φιλοσοφία δὲν λύνει τὸ αἴνιγμα. Ὁ Χριστὸς λέει· ὁ ἄνθρωπος ἔχει θεία καταγωγή, εἶνε ἀθάνατος, ἀλλὰ κάποτε ἔπεσε καὶ τώρα στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του κρύβεται βόρβορος, πάθη – κακίες – ἐλαττώματα· ἔχει ἀνάγκη ῥιζικῆς ἀλλαγῆς, ἀλλαγῆς καρδίας, ν᾽ ἀναγεννηθῇ, νὰ γίνῃ νέος ἄνθρωπος, καινὴ κτίσις, νέα δημιουργία. Ρωτᾷς τοὺς φιλοσόφους γιὰ τὴν ψυχή, καὶ πελαγώνουν σὲ ἰδέες καὶ θεωρίες. Ὁ Χριστὸς ἀπαντᾷ μὲ λίγες ἀθάνατες λέξεις· «Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;» (Μᾶρκ. 8,36). ῾Ρωτᾷς τοὺς φιλοσόφους, ποῦ εἶνε ἡ εὐτυχία, καὶ σὲ ζαλίζουν· στὴ δύναμι, στὸ χρῆμα, στὴ δόξα, στὴ γνῶσι… Ὁ Χριστὸς λέει· τὸ κλειδὶ τῆς εὐτυχίας εἶνε ἡ ἀρετή, ἡ ἁγιότης. Ρωτᾷς, ποιός τέλος πάντων εἶνε ὁ προορισμός μας; καὶ δὲν ἀκοῦς μιὰ σωστὴ κουβέντα. Ὁ Χριστὸς δείχνει τὸν οὐρανὸ καὶ λέει· «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Α΄ Πέτρ. 1,16). Πηγαίνεις καὶ στοὺς τάφους καὶ ρωτᾷς γιὰ τὸ μυστήριο τοῦ θανάτου, τί γίνεται ἐδῶ; Οἱ σοφοὶ σιωποῦν· ὁ Χριστὸς ἀπαντᾷ μὲ λόγια καὶ ἔργα. Στὶς ἀδερφὲς τοῦ Λαζάρου εἶπε· Μὴν κλαῖτε, «ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή». Κ᾽ ἐμπρὸς στὸ μνῆμα προστάζει· «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω» (Ἰω. 11,25,43) κι ὁ Λάζαρος ἀνασταίνεται. Τέλος ὁ ἴδιος τὴ νύχτα τῆς Ἀναστάσεως συντρίβει τὶς χάλκινες πύλες τοῦ ᾅδου καὶ τότε ἀκούγεται ὁ παιάν· «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια…» (καν. Πάσχ.).
«Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι». Ὁ Χριστὸς εἶνε τὸ φῶς. Τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ τὸ μεσημέρι θ᾽ ἀκούσουμε· «Σέ, τὸν ἀναβαλλόμενον τὸ φῶς ὥσπερ ἱμάτιον» (Ψαλμ. 103,2 καὶ δοξ. ἀποστ. ἑσπ. Μ. Σαβ.). Ὅπως ἐμεῖς φοροῦμε ροῦχο, ἔτσι ὁ Χριστὸς ὡς ἔνδυμα, ὡς ροῦχο του, ἔχει τὸ φῶς.
Καὶ ὄχι μόνο εἶνε φῶς ὁ Χριστός, ἀλλὰ ἔχει τὴ δύναμι κ᾽ ἐμᾶς, ποὺ εἴμαστε στὸ σκοτάδι, νὰ μᾶς κάνῃ παιδιὰ τοῦ φωτός, «υἱοὺς φωτὸς» καὶ «υἱοὺς ἡμέρας» (Ἰω. 12,36. Α΄ Θεσ. 5,5). Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔγραψε στοὺς προγόνους μας· Ζούσατε κάποτε στὸ σκοτάδι· τώρα εἶστε φῶς, γι᾽ αὐτὸ «ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε» (Ἐφ. 5,8), νὰ ζῆτε σὰν παιδιὰ τοῦ φωτὸς καὶ τῆς ἡμέρας.
* * *
Μὲ ποιό τρόπο ἆραγε μποροῦμε νὰ γίνουμε φῶς; Ἡ ἀπάντησι, ἀγαπητοί μου, εἶνε· διὰ τῆς πίστεως. Ναί· ὅποιος πιστέψῃ πραγματικά, θὰ λάβῃ τὸ φῶς. Τὸ εἶπε ὁ Κύριος· «Ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾽ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς»· ὅποιος μὲ ἀκολουθήσῃ, ὅποιος πιστέψῃ στὰ λόγια μου, δὲν θὰ ζῇ πλέον στὸ σκοτάδι, ἀλλὰ θὰ ἔχῃ τὸ φῶς τῆς ζωῆς· «ἡ σκοτία οὐ μὴ καταλάβῃ αὐτόν» (βλ. Ἰω. 8,12· 12,35), θὰ ζῇ μέσα στὸ φῶς.
Μπορεῖ λοιπὸν ὁ καθένας νὰ γίνῃ φῶς διὰ τῆς πίστεως. Ἀλλ᾽ ὄχι τῆς πίστεως τῆς νεκρᾶς, τῆς τυπικῆς, τῶν χειλέων· χρειάζεται πίστις ποὺ συνοδεύεται ἀπὸ ἔργα. Ὁ ἀπόστολος Ἰάκωβος λέει, ὅτι τὴν πίστι μας πρέπει νὰ τὴ δείξουμε μὲ ἔργα (βλ. Ἰακ. 2,18), μὲ συνεπῆ ζωὴ καὶ μὲ παράδειγμα φωτεινό. Καὶ ὁ προφήτης Ἠσαΐας φωνάζει· Ὄχι ξηρὰ θρησκευτικότης, μιὰ τυπικὴ νηστεία καὶ μιὰ ἀσήμαντη ἐλεημοσύνη, καὶ κατόπιν ὑπερηφάνεια καὶ καύχησις, σὰν νὰ λέμε· Θεέ, δὲν εἶδες ποὺ σοῦ ἔκανα αὐτὸ κι αὐτό; λοιπὸν πλήρωσέ με τώρα! Ἐὰν νομίζετε ὅτι ἔτσι θὰ σωθῆτε, ἀπατᾶσθε. Θέλεις, λέει ὁ Ἠσαΐας, νὰ διαλυθῇ τὸ σκοτάδι τῆς ψυχῆς σου; ἀποκατάστησε τὸ δίκαιο, ἀπόδωσε δικαιοσύνη, δεῖξε ἔμπρακτη ἀγάπη καὶ ἐλεημοσύνη, καὶ τότε «ῥαγήσεται πρώϊμον τὸ φῶς σου» (Ἠσ. 58,8), τότε θὰ ἔλθῃ νωρὶς σ᾽ ἐσένα ἡ νοητὴ χαραυγή, τότε στὴν ἀσέληνη νύχτα σου θὰ λάμψῃ τὸ φῶς τοῦ νοητοῦ ἡλίου.
Δὲν ἀρκεῖ, ἀδελφοί μου, νὰ λέμε μόνο μέσα στὸ ναὸ καὶ ν᾽ ἀκοῦμε στὴν Προηγιασμένη ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε τὸ φῶς ποὺ «φαίνει πᾶσι», ποὺ φωτίζει δηλαδὴ ὅλους. Ὁ ἴδιος στὴν Ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία ζητάει ἀπὸ τὰ παιδιά του· «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 5,16). Θέλει, καθένας ἀπὸ μᾶς νὰ γινώμαστε ἀφορμὴ νὰ δοξάζεται ὁ οὐράνιος Πατέρας ἀπὸ ἐκείνους ποὺ θὰ βλέπουν τὰ καλὰ ἔργα μας, τὴν συνεπῆ καὶ ἐνάρετη ζωή μας.
Παρὰ τὰ τόσα φῶτα τῶν διαφημίσεων, παντοῦ ἐπικρατεῖ σκοτάδι· στὰ σπίτια, στοὺς δρόμους, στὰ γραφεῖα, στὰ ἐργοστάσια, στὰ σχολεῖα, στὸ στρατό, στὰ δικαστήρια, στὰ νοσοκομεῖα, στὰ ὑπουργεῖα, στὴ βουλή, στὰ παλάτια τῶν κυβερνώντων. Ὅσοι ἀξιωθήκαμε νὰ δοῦμε καὶ νὰ πάρουμε λίγο φῶς, ἔχουμε χρέος νὰ ζήσουμε σὰν παιδιὰ τοῦ φωτός, ὄχι τῆς νύχτας – νυχτερίδες. Ἕνας ἀληθινὸς Χριστιανός, ὅπως βλέπουμε στοὺς βίους τῶν ἁγίων, γίνεται φῶς, ἕνας μικρὸς ἥλιος, ποὺ ἀκτινοβολεῖ γύρω του τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τότε πράγματι στὸ πρόσωπό του τὸ «Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι».
Ἂς ἀνάβῃ ὁ κόσμος τόσα φῶτα τεχνητά. Ἐγὼ προτιμῶ νὰ κάθωμαι σὲ μιὰ καλύβα καὶ νὰ φωτίζωμαι ἀπὸ τὴ λαμπάδα τῆς Προηγιασμένης· προτιμῶ νά ᾽χω τὸ Χριστό, «τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰω. 8,12), παρὰ νὰ ζῶ στὰ παλάτια μὲ τὰ φῶτα τοῦ ψεύτικου πολιτισμοῦ.
Αὐτὸ τὸ οὐράνιο φῶς νὰ προσπαθήσουμε, ἀδελφοί μου, ν᾽ ἀποκτήσουμε μὲ τὴν πίστι, μὲ τὰ ἔργα, μὲ τὴν προσευχή, μὲ ὅλα τὰ μέσα ποὺ προσφέρει ἡ Ἐκκλησία μας· νὰ γίνουμε μέσα στὸν κόσμο μικροὶ πολυέλεοι, πνευματικὲς λαμπάδες, καλώντας ὅλους τοὺς γύρω μας καὶ λέγοντας · «Δεῦτε, λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου Φωτός» (ἀκολ. Ἀναστ.). Τὸ δὲ Φῶς, τὸ ἀνέσπερο, τὸ ἄδυτο, τὸ αἰώνιο, εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός· ὅν, παῖδες, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 7-4-1971 Τετάρτη βράδυ)
________
ΣΕΡΒΙΚΑ
_______
Божанствена Литургија Преосвећених дарова
Светло у мраку
«Светлост Христова просвећује све» (преосв.)
Преосвећена литургија је, драги моји, једна посебна литургија наше свете Цркве. Главна њена карактеристика, као што нам приказују покрови Свете трпезе, одежде свештеника, је скрушеност и жалост. Жалимо због мука Господа нашег Исуса Христа, због наших страшних страсти, због грехова свештенства и народа и тражимо милост Божију. Замолићу вас да обратите пажњу на један део ове литургије. То је део где свештеник држећи упаљену свећу и кадионицу излази из Царских двери док су светла угашена, благосиљајући крстоносно све присутне вернике и говори: «Светло Христово види се свуда». Овај возглас у себи садржи важне поуке. О светлу ће бити речи. Постоји светло материјално и светло духовно.
* * *
Материјално светло, драги моји, створио је Бог. Он је рекао: «Нека буде Светлост. И би Светлост.» (Прва књига. Мојс. 1,3).Одредио је као изворе светлости сунце за дан, а месец за ноћ. Светлост нам је неопходна. Када сунце зађе, покушавамо добити светлост на разне начине, данас са електричном енергијом, а у старо време са петролејском лампом, свећом или са једним фитиљем. Без светла не можемо живети, ако се некада задеси неки квар тражимо да се поправи што је пре могуће. А када у кућу дође светлост, сви смо радосни. Ако неко хода по мраку, може се негде спотакнути и пасти, не може радити, не може наћи шта тражи. Имамо и примере када су војници у мраку, уместо да погоде непријатеља, често погађали своју сабраћу. Међутим, осим материјалног светла постоји и духовно светло, које долази да распрши морални и духовни мрак који се шири около. Можемо ми осветлити сваки ћошак, али опет ће бити мрак. Велики мрак није материјални на путевима и у кућама, велики мрак, браћо моја, је у нама, у нашем срцу и у нашем уму. Ово мало нас разуме. Један од већих светитеља Цркве, чије свете мошти се налазе у Солуну, свети Григорије Палама је говорио: «Господе Исусе Христе, осветли мој мрак». Молио се непрестано овом молитвом у својој келији, зато што заиста у нама влада мрак. Ово нам говори и света Касијана у њеном лепом тропару: « ,Авај мени!’ говорећи: ,…јер ноћ ми је распаљивање блуда незадрживог, а мрачна и без зрака је жеља греха!’ ». Наш живот је премрачан, утопљен у мраку греха и срасти. Која сила на свету, која филозофија може да распрши тај мрак? Може неко у свом уму да има енциклопедијски лексикон и да опет не зна најважније животне ствари. Упитајте философе који живе далеко од Христа нпр: шта је Бог и која је наша веза с Њим? Нико вам неће на ово одговорити са мало речи Христових: «Бог је дух, и који Му се клањају, у духу и истини треба да се клањају.» (Јован. 4,24). Упитајте их шта је човек? Философија не решава мистерије. Христос каже да човек има божанско порекло, да је бесмртан, али некада је пао и сада у дубини његовог срца се крију понор, страст, злоћа, мане, има потребу промене из корена, промене у срцу, да се поново роди и да постане нови човек, ново биће, нова твар. Упиташ ли философе о души, они се утапају у идејама и теоријама. А Христос одговара са мало бесмртних речи: «Јер каква је корист човеку ако задобије сав свет, а души својој науди?» (Марк. 8,36). Упитај философе где је срећа, они ће ти рећи: у моћи, у новцу, у слави, у знању… Христос нам говори да је кључ среће у врлини, у светости. Питаш – Који је на крају крајева наш циљ?, и не можеш чути неку праву реч о томе. Христос показује небо и говори нам: «Јер каква је корист човеку ако задобије сав свет, а души својој науди?» (Марк. 8,36). Одеш ли на гробље и упиташ ли о тајни смрти, шта се тамо дешава? Мудраци ћуте, а Христос одговара са речима и делима. Сестрама Лазаровим је рекао: «Ја сам васкрсење и живот» (Јов. 11,25). А пред гробом наређује: «Лазаре, изађи напоље!» (Јов. 11,43) и Лазар васкрсава. Исте те ноћи васкрсења уништава челичне капије Ада и чује се следеће: «Данас се све и сва испуни светлошћу: и небо, и земља, и подземни свет». (Васкршњи канон). «Светлост Христова просвећује све». Христос је Светло. На Велики Петак увече ћемо чути: «Обукао си светлост као хаљину, разапео небо као шатор» (Псалм 104,2). Као што и ми носимо одећу, тако и Христос као своју одећу има светлост. Христос није само светлост, него има снагу и нас који смо у мраку да учини децом светлости, «синовима светлости» и «синовима дана» (Јован 12,36 и 1. Солуњ. 5,5). Апостол Павле је писао нашим прецима: «Јер некада бејасте тама, а сада сте светлост у Господу: владајте се као деца светлости» (Ефес. 5,8).
* * *
Како све можемо постати светлост? Одговор је, драги моји, кроз веру. Да, ко верује заиста, примиће светлост. То је рекао Господ : «Ја сам светлост свету; ко иде за мном неће ходити у тами, него ће имати светлост живота» и «Још је мало времена светлост са вама; идите док светлост имате да вас тама не обузме; а ко иде по тами не зна куда иде» (Јов . 8.12 и 12,35). Свако може постати светло кроз веру. Међутим не кроз мртву веру, типичу веру, само изречену, потребна је вера која је попраћена делима. Апостол Јаков нам каже: нашу веру морамо показати са делима (в. Јак. 2,18), са примерним и доследним животом. И пророк Исаија нам узвикује: Не само сува побожност и типични пост и понека милостиња, а после тога гордост и бусање у прса, као да говоримо: Видиш ли Боже да сам учинио то и то, а сада ме исплати! Ако мислите да ћете се тако спасити, варате се. «Желиш ли«, каже Исаија, «да се распрши мрак у твојој души, отпусти потлачене, дај свој хлеб гладноме, покажи своју љубав на делу и тада ће синути видело твоје као зора, и здравље ће твоје брзо процветати, и пред тобом ће ићи правда твоја, слава Господња биће ти задња стража» (Исаиј. 58,8). Није довољно, браћо моја, само у храму да чујемо и говоримо на Преосвећеној литургији да је Христос светло које «просветљава све». Сам Христос у Беседи на гори тражи од своје деце: «Тако да се светли светлост ваша пред људима, да виде ваша добра дела и прославе Оца вашега који је на небесима» (Мат. 5,16). Жели свако од нас да буде повод да се прославља небески Отац од оних који ће видети наша добра дела, наш доследан и врлински живот.
Унаточ толиким светлећим рекламама свуда влада мрак: у кућама, на путевима, у канцеларијама, у индустријама, у школама, у војсци, у судовима, у болницама, у министарствима, у влади, у дворовима владарским. Сви ми који смо били удостојени да видимо и узмемо бар мало светла, дужни смо да живимо као деца светлости, а не као деца ноћи – ноћне птице. Један истинити хришћанин, као што видимо у животописима светитеља, је једно мало сунце, који шири око себе светло Христово. И само онда на његовом лицу : «Светлост Христова просвећује све». Нека свет пали толико вештачког светла. Ја бирам да седим у једној колиби и осветљавам се са једном свећом Преосвећене литургије, бирам Христа, «светлост света» (Јов. 8,12) него да живим у дворовима са светлом лажне културе.
Ово небеско светло ћемо, браћо моја, задобити уз помоћ вере, са делима, са молитвом, са свим средствима које нам нуди наша Црква, да бисмо у свету постали мали полијелеји, духовне свеће, позивајући све око нас и говорећи: «Приђите, узмите светлост од незалазне Светлости» (Васкр. канон). А Светлост, незалазна, вечна, је Господ наш Исус Христос, кога деца славе и хвале у све векове. Амин.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Говор Митрополита Флорине о. Августина Кандиота у светом храму Светог Пантелејмона у Флорини 7-4-1971 среда увече)
Add A Comment
You must be logged in to post a comment.