ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΚΥΠΡΙΩΝ

Τελέσαμε το μνημόσυνο των εν Κύπρω πεσόντων αδελφών μας, κατά την εισβολή των ορδών του Αττίλα.
Ποιοι είναι αυτοί οι πεσόντες αδελφοί; Είναι επώνυμοι και ανώνυμοι. Είναι γνωστοί και άγνωστοι. Είναι οι Έλληνες αξιωματικοί και στρατιώτες, που πολέμησαν σα λιοντάρια, ένας προς 100, πολέμησαν ενδόξως και έπεσαν στα πεδία των μαχών. Είναι ακόμη οι Κύπριοι αδελφοί μας, οι οποίοι τις στιγμές εκείνες, ασχέτως πολιτικών διαφορών, ενώθηκαν και αγωνίστηκαν εφάμιλλα με τους Έλληνες αξιωματικούς. Είναι ακόμη γυναίκες παρθένες, που προτίμησαν το θάνατο από την ατίμωση και την αισχρή δουλεία. Είναι ασπρομάλληδες γέροντες Κύπριοι και μικρά νήπια. Είναι 4 χιλιάδες νεκροί, 3 χιλιάδες αγνοούμενοι, 4 χιλιάδες τραυματίες, 200 χιλιάδες πρόσφυγες. Εθνική συμφορά.
Αυθόρμητα έρχεται στα χείλη μας και την καρδιά το ερώτημα· «Ποια η αιτία της εθνικής αυτής συμφοράς;». Τη στιγμή αυτή, κατά την οποία τελούμε το ιερό τους μνημόσυνο, οι άγιες ψυχές τους φτερουγίζουν στο θρόνο του ουρανού. Εδώ στην ιερή εκκλησία πρέπει να είναι μακριά κάθε βέβηλη σκέψη πολιτικολογίας. Ποιοι είναι υπεύθυνοι από πολιτικής πλευράς, μια μέρα η ιστορία, μετά από 50 χρόνια, όταν καθησυχάσουν τα πράγματα, θα αποδώσει το δίκαιο.
Τώρα εμείς, σιωπώντας και πενθώντας, εκ θρησκευτικής σκοπιάς εξετάζοντας τα πράγματα, δυνάμεθα αδιστάκτως να πούμε ότι τα βαθύτερα αίτια της εθνικής αυτής συμφοράς είναι οι αμαρτίες μας. Ιδιαιτέρως δε, είναι η αμαρτία που δύναται να ονομασθεί «εθνική αμαρτία» των Ελλήνων και η αμαρτία αυτή είναι η διχόνοια, η οποία, κατά τον ποιητή, «κρατεί σκήπτρον η δολερή».
Η διχόνοια αυτή υπήρξε η βαθύτερη αιτία που κατέρρευσε η Βυζαντινή αυτοκρατορία σε ερείπια. Η διχόνοια είναι ο κυριότερος παράγοντας, ώστε να καταρρεύσει το μέτωπο της Μικράς Ασίας, που έφθασε μέχρι την Άγκυρα ενδόξως. Ορθώς είπε ο Κεμάλ στην εισβολή της Άγκυρας: «Οι Έλληνες δεν νικήθηκαν στρατιωτικώς. Νικήθηκαν πολιτικώς, ένεκα της φοβεράς διχόνοιας των πολιτικών ανδρών». Και η διχόνοια πάλι υπήρξε η βαθύτερη αιτία, θα το γράψει η ιστορία, της κατάρρευσης του εθνικού αυτού αγώνα παρά τα ίμερα (τους πόθους δηλαδή) της φυλής μας.
Είθε, αδελφοί, τελώντας το ιερό μνημόσυνο, τα παθήματα τα παλαιότερα και νεότερα του ελληνικού λαού να μας γίνουν μαθήματα για το μέλλον μας. Ορθώς είπε μέγας ιστορικός των νεότερων χρόνων: «Εάν η Ελλάδα δεν είχε αυτή τη διχόνοια, θα ήταν το ισχυρότερο και το δυνατότερο κράτος της Μεσογείου».
Θρηνούμε επί των ερειπίων της διχόνοιας μας. Ας ευχηθούμε στο Θεό το μικρόβιο αυτό, ο θάνατος αυτός, που κατατρώει τις σάρκες του ελληνικού λαού, να εξαφανιστεί. Είθε ο Θεός να ενώσει την πατρίδα μας πολιτικώς, οικονομικώς, θρησκευτικώς, εθνικώς, ώστε ως ένας λαός, ένα έθνος και μια ψυχή να αντιμετωπίσουμε τις θύελλες, οι οποίες έρχονται από βορρά, από νότο, από διάφορες διευθύνσεις. Και είθε ο Θεός να μας αξιώσει ενωμένους να εορτάσουμε την ένωση των δύο άκρων, αφενός της Βορείου Ηπείρου με τη μητέρα Ελλάδα, όσο και της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα.
Είη των ηρώων της Κύπρου, των Ελλήνων και των Κυπρίων, εφαμίλλως αγωνισθέντων υπέρ της ελευθερίας της Κύπρου, η μνήμη αυτών αιωνία. Αμήν.
(Στο τέλος έκανε αναγνώστη έναν Κύπριο φοιτητή θεολογίας και του ευχήθηκε τα ακόλουθα).
Σήμερα, την ημέρα αυτή, κατά την οποία τελούμε το ιερό μνημόσυνο, θα τον κάνουμε αναγνώστη ως έκφραση και σύμβολο της Κύπρου, την οποία όλοι οι Έλληνες αγαπάμε και τιμάμε. Το ράσο στην Κύπρο πάντοτε έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο και ευχόμαστε ο μικρός αυτός, που μεθαύριο θα γίνει επίσκοπος ή αρχιεπίσκοπος, να παίξει σπουδαίο ρόλο για το καλό της μεγαλονήσου Κύπρου.

Φλώρινα 13-4-1975