Ελαχιστον Δωρον

Ευχαριστούμε τον π. Νικόδημο για το απολυτίκο που συνέταξε και μας το έστειλε ως ευλογία για τη γιορτή του. Του ευχόμαστε να ακολουθεί τα βήματα του π. Αυγουστίνου και να μάχεται υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως μέχρι θανάτου και ο Κύριος θα του χαρίσει τον στέφανο της ζωής.

Θα του γράψουμε όμως κάτι, που είπε πριν από πολλά χρόνια ο αγωνιστής ιεράρχης π. Αυγουστίνος Καντιώτης, ο σεβαστός Γέροντας όλων των αγωνιζομένων ορθοδόξων χριστιανών·

«Είμαι οξύς και απότομος, γι’ αυτό δεν κινδυνεύω να αγιοποιηθώ…».

π. Νικόδημε το κέρασμα που στείλατε για την γιορτή σας είναι αντίθετο με αυτά τα λόγια του Γέροντος όμως τo παραθέτουμε λόγω της γιορτής σας και σας ευχαριστούμε.

• Επι τη Εορτή του Μεγάλου Αγίου Πατρός ημών Νικοδήμου του Αγιορείτου, του οποίου αναξίως όντως το όνομα φέρω, προσφέρω σαν ελάχιστον κέρασμα, το παρόν, απλόν και ταπεινόν Απολυτίκιον διά τον Νέον Αγιον Αυγουστίνον…

π. Νικόδημος

Απολυτίκιον Αγίου Φλωρίνης Αυγουστίνου Ηχος πλ. α΄. Τὸν Συνάναρχον Λόγον

• Αυγουστίνον τον Νέον ανευφημήσωμεν, τον Ιεράρχην Φλωρίνης και Πάρου Μέγαν βλαστόν, του Χριστού και της Ελλάδος Θείαν Σάλπιγγα. Ορθοδοξίας τον Φρουρόν, των αιρέσεων εχθρόν και Φάρον Ορθοπραξίας, πρεσβεύει γαρ τω Κυρίω, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Δείγμα οικουμενικής αναγνώρισης

[Το απολυτίκο που συνέταξε ο π. Νικόδημος, την ίδια ημέρα που το αναρτήσαμε στο ιστολόγιό μας, ήρθε με e-mail μεταφρασμένο και μελοποιημένο στα Ρουμανικά, από Ρουμάνο ευλαβή ιερομόναχο.

Μπορείτε να το ακούσετε από το YouTupe

Στα ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

____________

____________

Troparul Sfântului Ierarh Augustin cel Nou,
Mitropolitul Florinei

Glasul al V-lea, podobie: “Pe Cuvântul cel împreună…”

Pe vlăstarul cel mare ce-n Paros a-nflorit,
Pe Ierarhul din Florina să-l cinstim cu toţi,
Pe-Augustin cel Nou şi trâmbiţa cea cu bun glas
A lui Hristos şi a Eladei, iar eresului vrăjmaş
Şi farul ortopraxiei; căci Domnului se şi roagă
Să dăruiască milă tuturor.

Ευχαριστούμε τον π. Νικόδημο και για τα ορθοδοξότατα κείμενα που στέλνει στα Αγγλικά για την ιστοσελίδα του Γέροντος

______________________

AΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ π. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ

___________________

Η Ορθοδοξη Αγιοκαταταξη

Σας ευχαριστώ ταπεινώς για την μεγάλη τιμή που κάνετε σε μένα τον ‘άτιμο’ να φιλοξενείτε αυτά τα κείμενα, δεν θα πω «μου» διότι, πραγματικώς δεν είναι δικά «μου», του Θεού είναι, Θεού το δώρον, εμείς «ανάξιοι δούλοι είμαστε και ποιούμε μόνο αυτό που οφείλουμε».  Τα συγχαρητήρια και τα συμπροσευχητήρια ανήκουν σε σας, την Αγίαν Μονήν σας και το θεάρεστο έργο που παντιοτρόπως επιτελεί, ακόμη και μέσω της ιεροπρεπούς ιστοσελίδος σας ως ομολογία πίστεως και μαρτυρία Χριστού.

Οσο για την φράση του Αγίου μας Γέροντα που λίαν επιτυχώς επικαλείστε, μου προξένησε μέγα και βαθύ χαροποιό χαμόγελο, διότι είχα την εξαίρετη ευλογία όχι μόνο να τον ακούσω προσωπικώς να το λέει με την χαρακτηριστική αυτή αυστηρότατη φωνή του, (η οποία φωνή, σε προσωπικές όμως στιγμές ήταν πράγματι, η πιό τρυφερή φωνή που έχω στη ζωή μου ακούσει!) αλλά και να τον βλέπω να παίρνει ολοζώντανα αυτό το οξύ και απότομο ύφος, το οποίο μάλιστα, σε έκανε κάποτε και να γελάς από άγια χαρά. Επιτρέψτε μου επί τούτου να πω και κάτι τολμηρό, αλλά θα το πω και ας με συγχωρέσει ο Αγιος Γέροντας: Ο π. Αυγουστίνος είχε επίσης, μαζί με τα τόσα αναρίθμητα άλλα, έντονο το ιερότατο, αγαθότατο και αναγκαιότατο δώρο του αληθινού και πηγαίου «χιούμορ», της αθωάς παιδικής αστειότητας, κάτι που είχε Πρώτος ο Χριστός μας παιδόθεν, «διότι είδον αστείον το παιδίον» (Εβρ. 11, 23) δηλαδή πολύ Χαριτωμένο, με κεφαλάιο ‘Χ’, της Χάριτος Θεϊκής. Θα επικαλεστώ τώρα το «θεολογούμενο» και θα ισχυριστώ εν Χριστώ, εν ταπεινώση, το εξής: «Αυτή η άσπυλη και αμώμητη ‘αστειότητα’ είναι ένα από τα πολύ σπάνια προπτωτικά και όχι μεταπτωτικά φαινόμενα και είναι μάλιστα αναμάρτητη, ακατηγόρητη». Αυτήν είχε πολύ έντονα ο Αγιος Γέροντας Αυγουστίνος, και όλοι μάλιστα οι Σύγχρονοι Αγιοι Γέροντες, ακόμη και οι Αποστολικοί πρώτοι Αγιοι Πατέρες! Ζηλών εζήλωκα με ζήλο ιερό αυτούς που είχαν την σπάνια, άκρως προσωπική ευκαιρία, να εμπειρευτούν εκδηλώσεις και εκφάνσεις από αυτό το ανέσπερο «χιούμορ» του Αγίου μας Γέροντα και να ζήσουν άγιες χαρές.

Σχετικώς τώρα με τις δηλώσεις του, πάλι συγχωρέστε με που θα το πώ, και πάλι τώρα χαμογελώ, «μα δεν μας πείθει…» Είμαι κατά βάθος πεπεισμένος, (και οι πληροφορίες που έχω δεν είναι επί του παρόντος, για να μην μας παρεξηγήσουν για μία «πρόωρη επιχείρηση αγιοκατατάξεως»), ότι αυτά που έλεγε ο Αγιος Γέροντας, περιείχαν ασύλληπτο Θεολογικό υπόβαθρο διότι

• α) όσο ήταν εν ζωή ήθελε διαρκώς να εμμένει στον θέσφατο και ασφαλέστατο της ταπεινώσεως χώρο, και
• β) αποτελούσε ένα άριστο πνευματικό «καμουφλάζ», μια ιερή συγκάληψη της αδιαμφισβήτητης και πανθομολογουμένης πια αγιότητός του. Αντί για «διἀ Χριστόν σαλότητα», ας το ονομάσουμε «διά Χριστόν οξύτητα» η «διά Χριστόν αποτομότητα»…

Τελειώνοντας, ας πούμε και λίγα τινά για την «Ορθόδοξη Αγιοκατατάξη», μιας και σχεδόν πάντοτε, χρησιμοποιώ τον όρο «Αγιος» όταν αναφέρομαι στον Αγιο Γέροντα Αυγουστίνο. Ζητώ όμως ειλικρινώς συγνώμη διότι δεν θέλω να παρεξηγηθώ, όλα όσα λέγονται δεν λέγονται σαν αντίλογο η διαφωνία με κανένα, αλλά σαν ταπεινή συνεισφορά της εσφαλμένης ίσως τοποθετήσεώς μου.

Κατά την θεολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, η Πιστοποίηση ενός Αγίου, (και όχι «Αγιοποίηση» όπως αστόχως διατείνεται η Αιρεσιαρχική Παπική ψευδοεκκλησία, αλλά και εσφαλμένως χρησιμοποιείται από μερικούς δυστυχώς Ορθοδόξους), αποδίδεται πρώτον και κύριον από το πλήρωμα της Εκκλησίας, δηλαδή την συνείδηση του ενεργού Πιστού και Θεοσεβούς Λαού, προς εκείνους οι οποίοι ιδιαιτέρως ξεχώρισαν για την αγία, ενάρετη και θαυματουργική ζωή τους, και έπειτα επέρχεται η πιστοποίηση της επισήμου Εκκλησίας. Αμετάκλητη και αναλοίωτη σφραγίδα της αγιότητός τους, οι παρακάτω τρεις επουσιώδης μαρτυρίες:

• α) το Ορθόδοξο φρόνημα, (άμωμη πίστη και αδιάφθορο δόγμα)
• β) ο αγιότατος βίος (διά κατορθώσεως πασών των αρετών, καθάρσεως και θεώσεως) ι οποίος Οσιακός Βίος επισφραγίζεται με Οσιακό η Μαρτυρικό θάνατο, και,
• γ) τα υπερφυσικά σημεία και οι μαρτυρίες θαυμάτων, εν ζωή και μετά θάνατον. (χωρίς τα θαύματα να επιβάλονται)

Αυτά τα τρία έχει, είχε και κατείχε «κατά κόρον» ο όντως Αγιος Γέροντας Αυγουστίνος. Μόνο και μόνο οι βαρυσύμαντες, ιερότατες μαρτυρίες των υπολοίπων Συγχρόνων Αγίων Γερόντων προς εκλεκτά πνευματικά παιδιά του Αγίου μας Γέροντα, είναι υπεραρκετές για μία αβρή και αβλαβή πιστοποίηση. Οχι μόνον δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία περί της αγιότητός του από την Τοπική, κρατούσα Εκκλησία, αλλά η αδιάψευστη συνείδηση του πληρώματος ολοκλήρου του Πιστού Λαού, ιδίως των μυριάδων επωνύμων, αυτοπτών και αυτηκόων μαρτύρων, αλλά και των κατά τόπων Μητροπολιτών, καταμαρτυρούν την μεγάλη του αγιότητα. (τώρα που με ακούει ο Γέροντας, αν μπορούσε, θα με καλπάζωνε η θα έλεγε, να’ναι ευλογημένο, πέστα αφού πια ανεχώρησα από τον κόσμον, νενίκηκα τον πονηρόν και έλαβον τον στέφανον της δικαοσύνης)…

Ο σεβαστός καθηγητής μου Θεολογίας, Στυλιανός Παπαδόπουλος, μας είχε ορθώς διδάξει για την μέγιστη διαφορά της Αγιοκατατάξεως μετά της αγιοποιήσεως, και κάτι άλλο πολύ σημαντικό είχε επισημάνει: «Το ότι προς το παρόν αρνείται η Εκκλησία να προχωρήσει στην αγιοκατάταξη ενός μαρτυρουμένου Αγίου, αυτό δεν σημαίνει και πως αρνείται την ήδη ανεγνωρισμένη αγιότητά του, αλλά έρχεται τελικώς και επισφραγίζει, επικυρώνει και πιστοποιεί.» Αριστο παράδειγμα ο Αγιος Εφραίμ Νέας Μάκρης, τόσα χρόνια είχε «καθυστερήσει» η Αγιοκατάταξή του, αλλά αυτό δεν σήμαινε πως δεν ήταν Αγιος. Και τον μεγάλο Αγιο του αιώνα μας, τον Επίσκοπο Αιγίνης Νεκτάριο, τον θεωρούσαν κυριολεκτικώς Αγιο ακόμη εν ζωή (!), και αμέσως μετά την αγία κοίμησή του, το ευσεβές πλήρωμα της Εκκλησίας, η καθολική συνείδηση του πιστού λαού του Θεού τον διακήρυσσε παντού Αγιο, εκτός βέβαια από τους κακοβούλους και κακοθελητές συκοφάντες και διώκτες του, αυτοί πάντοτε θα υπάρχουν, όπως υπάρχουν και για τον Αγιό μας Γέροντα Αυγουστίνο.

Δεν σκοπεύω να διδάξω κανένα, αλλά ας μην διστάσουμε να τον επικαλούμε Αγιο, έστω και με λειτουργική έννοια, διότι είναι ακόμη λειτουργός του Υψίστου παρά τω θρόνω νυν του υψίστου. Εάν είναι πραγματικώς Αγιος η όχι, ο Θεός θα το δείξει, μέσω της Εκκλησίας Του, μέσω του κλήρου και του πιστού αλλά και αξιοπίστου Λαού…

Η Ορθοδοξία όμως δεν βιάζεται χρονικώς, αλλά «βιάζεται» ιεροπρεπώς και ενδομύχως. Οι Σύγχρονοι, Μεγάλοι «Βιαστές» Αγιοι Γέροντες, «ων ουκ ην άξιος ο κόσμος» Πορφύριος, Παϊσιος, Ιάκωβος, Γεώργιος Καρσλίδης, Ιουστίνος Πόποβιτς, Σωφρόνιος, Κλεόπας Ηλιέ, Ιωσήφ ο Ησυχαστής, Εφραίμ Κατουνακιότης, Εφραίμ Φιλοθεϊτης, Εφραίμ Βατοπαιδινός, Ισαάκ ο Αθωνίτης, Ιερώνυμος Αιγίνης, Αμφιλόχιος Μακρής, Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, Σίμων Αρβανίτης, Αθανάσιος Μυτιληναίος, Ευμένιος Σαριδάκης, Φιλόθεος Ζερβάκος και το νυν αγιασμένο πια πνευματικοπαίδι του, Γέρων Αυγουστίνος, (η λίστα είναι καθαρώς συμβολική, χωρίς πρωτεραιότητα η σειρά αξίας) και γιατί όχι, (χωρίς καμία προκατάληψη ανδροκρατίας), η Αγία Σοφία της Κλεισούρας, Οσία Λαμπρινή, Αγία Ματρώνα η Τυφλή, Οσία Ξένη Αιγίνης, Γερόντισσα Ακυλίνα της Σίψας, Γερόντισσα Γαβριηλία κλπ. Αλλά και πόσους άλλους και άλλες να αναφέρω από αυτό το πάνδημο και πάμφωτο Μέγα Νέφος Αγίων, και αγιασμένοι λαϊκοί ακόμη όπως δειγματολειτπτικώς, ο Οσιος Νικόλαος Σαββούδης, (ίδε τα αξιόλογα Βιβλία του Αγίου Ορους, «Ασκητές μέσα στον κόσμο'» Α και  Β), «επιλείψει γάρ με διηγούμενον ο χρόνος», έχουν πάντως όλοι και όλες ήδη αρπάξει σφιχτώς και καλώς κρατύνονται τα σκήπτρα της του Θεού βασιλείας!

Η Μία και Μόνη Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία, περιχαρώς προσμένει και ευφροσύνως αναμένει την ημέραν εκείνην και ώραν, όταν Νέοι Βίβλοι Υμνολογίας ανοίγονται, Συναξάρια Νέα καταγράφονται, Εορτολόγια αρτίως ορίζονται, ημερονηνίες προσδιορίζονται, Εγκώμια πλέκονται, Στεφάνοι χρυσοί εν εικονίσμασι τοποθετούνται και Αγιοι Γέροντες και Αγίες Γερόντισσες παρ’ ημίν Θεοπρεπώς Αγιογραφούνται, όπως αξίως τιμώνται δι΄ημών, υπέρ ημών και παντί τω ευφραινωμένω Ορθοδόξω Λαώ, προς δόξαν της Παναγίου και Αδιαιρέτου Τριάδος… Αμήν, γένοιτο!

Σας ευχαριστώ για την πολύτιμη φιλοξενία. Ευλογέιτε!

Μοναχός Νικόδημος

troparul mitropolitului augustin de florina