Η ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΧΩΡΙΣ  ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

• Σημειώσεις 1): Νοσταλγώντας τήν παιδαγωγική του Ἀρχιμ. Αὐγουστίνου Καντιώτη, προσπάθησα (στό κατά δύναμιν, πάντα) χωρίς φυσικά νά τόν πλησιάσω, σέ μία μορφή παιδαγωγικῆς προσέγγισης ὀρθόδοξων νοημάτων μέ διηγηματικό τρόπο.

2) Συνηγορῶ ὑπέρ φυσικά τοῦ Ἀρχιμ. Καντιώτη, γιά ὅσους τόν ἐπικρίναν γιά τό ὅτι κρατοῦσε τήν μητροπολιτική θέση,  μέχρι τά βαθιά του γεράματα.  Διότι τό θέλησε: ἐκ ἀπουσίας ὄχι τόσο ὡς ἱκανῶν ἡγετῶν, μέτριων,  ὡς καί πολύ καλῶν, ὅπου θά βελτιώνονταν σταδιακά ἐάν ἔκαναν ὅλα ἐκεῖνα ὅπου τούς ἔλεγε,  ἀλλὰ  ὅσο ὡς  αἴτιο τήν ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΤΙΜΙΑΣ ΤΩΝ,  ἦταν σάν νά τούς ἔλεγε: « Νά μωρέ ! ἐγώ ὁ γέροντας !! ἀκόμα εἶμαι στό τιμόνι, γιατί ἐσεῖς δέν θέλετε νά μάθετε ἀκόμα νά ὁδηγῆτε !!!» Τό θέλησε δηλαδή ὄχι ἀπό κοσμική φιλοδοξία, ἀλλὰ ἀπό ἔλλειψη  ἀρίστων μαχητῶν στήν ὀρθοδοξία μας.

Καί ὅσο δέν ἔβλεπε νά ἔρχονται δίπλα του μέ ζῆλο νά κάνουν ὅσα ἐκεῖνα τούς διακονοῦσε , τόσο ἀπό τήν πολύ του ἀγάπη  δέν ἀποφάσιζε στό  νά ἀφήσει τό ποίμνιο τοῦ ἀκέφαλο.  Διότι ἐάν οἱ 300 τοῦ Λεωνίδα κρατῆσαν μακριά στρατό ἑκατομμυρίων γιά πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα (ἐν ἀριθμητική σύγκριση πάντα ) , οἱ δικοί μας μητροπολίτες  μέ τό νά πιστεύουν μόνο τά δικά τους μικρά πολεμοφόδια , καί «γιατροσόφια ἀσπιρίνες» στήν μάχη,  ΔΕΝ  ΘΑ ΔΥΝΑΝΤΑΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΟΒΕΡΗ  ΕΧΘΡΙΚΗ ΟΡΜΗ ΟΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ. Καί ὅπου φυσικά ΔΕΝ τήν κράτησαν (ἡ ἠθική κρίση, ὅπου ἔγινε οἰκονομική κρίση,  τό ἀποδεικνύει ἱστορικά). Καί δέν τήν κράτησαν καθότι κανένας μητροπολίτης δέν ἦταν διατεθειμένος νά κρατήσει τήν «Καντιωτικὴ» παιδαγωγική καί δράση , ὅπου ἐδίδαξε ὁ μακαριστός γέρων. Οἱ μαθητές του δυστυχῶς κράτησαν τά δικά τους τάλαντα (θεολογικά ταλέντα) καί ἀδυνατοῦσαν πεισματικά νά λάβουν καί μερικά τάλαντα-«τάλληρα» ἀπό τόν διδάσκαλο. Ἀποτέλεσμα; Νά μήν μποροῦμε σήμερα νά ἀποπληρώσουμε τίς ἁμαρτίες μας, καί νά εἴμεθα καταχρεωμένοι μέχρι τόν λαιμό. Διότι ἐάν δεχόταν οἱ μαθητές τοῦ Καντιώτη τά τάλαντα του, ὡς τάλληρα μεγαλύτερης ἀξίας ἀπό τά δικά τους (μέτρια εἰς ἀξία καί καλά νομίσματα , δέν ἀντιλέγω ) θά εἴχαμε σήμερα ξεχρεώσει ὡς Ἑλληνική κοινωνία τήν οἰκονομική κρίση ὅπου πηγάζει ἀπό τήν ἠθική κρίση.

{ΣΗΜ: ὅταν ἐννοῶ μαθητές τοῦ Καντιώτη ἐννοῶ ὑποψήφιους μητροπολίτες ὡς  ἱερεῖς, Ἀρχιμανδρίτες, καί πολίτες (μέ φοβερά κρυμμένα ταλέντα μέσα τους } ,  ὅπου ΔΕΝ θέλησαν, οὔτε προσπάθησαν νά πάρουν τά ἠνία στίς μητροπόλεις καί στήν πολιτεία).  Διότι τά δικά τους τάλαντα, μαζί μέ τά χρυσά τάλαντα (συμβουλές – ὡς πνευματικά τους τέκνα) τοῦ Αὐγ. Καντιώτη θά μαζευόταν τό ποσὸ ἐκεῖνο ὅπου ἐπιζητοῦσε ἡ κοινωνία μας νά ἀποπληρώσει τίς ἁμαρτίες της.  Διότι ἀκόμα, τό παλαιό νόμισμα ποτὲς δέν τό καταφρονοῦν ὡς παλαιά καί πεπερασμένη ἄξια, ἀλλὰ ὡς συλλεκτική ἀξία πολύ ἀνώτερη τῆς σημερινῆς ἀξίας, καί ἡ δύναμις τῶν παλαιῶν ἐκείνων νομισμάτων ὅπου κρατοῦσε στίς τσέπες του ὁ Μητροπολίτης Αὐγ. Καντιώτης, καί ὅπου τά ἐκσφενδόνιζε στίς κεφαλές τῶν ἐχθρῶν τῆς ἐκκλησίας μας, ξεπληρώνοντας προκαταβολικά τίς ἁμαρτίες μας,  ἦταν κατευθείαν ἀπό τό πρῶτο ἐκεῖνο θησαυροφυλάκιο: ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ  ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ & ΜΑΡΤΥΡΩΝ,  ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.  ΗΤΑΝ ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, καί τά ὑπόλοιπα τάλαντα ὅλων τῶν ὑποψηφίων μητροπολιτῶν , καί πολιτῶν μαζί, θά ἐλάμβαναν τήν θέση τους ὡς ἐνισχυτικά οἰκονομικά βοηθήματα στό κυρίως κεφάλαιο (Αὐγ. Καντιώτης). Ὁ σεβασμ. Μητροπολίτης  Αὐγ. Καντίωτης περίμενε νά ἐξαργυρωθοῦν τά χρυσά του νομίσματα, ἐκεῖνοι ὅμως  (οἱ νεαρώτεροι) δέν τά θεωροῦσαν ἐξαργυρώσιμα νομίσματα, διότι θεωροῦσαν ὅτι δέν περνοῦσαν στήν σημερινή νομισματική ἀξία. Σήμερα ἐπιμένουμε νά εἴμεθα στό εὐρώ, τό νόμισμα   τῆς μερίδας ἐκείνης ὅπου σταυρῶσαν τόν Χριστό, καί ὅπου οἱ ἀπόγονοι τους καταδυναστεύουν οἰκονομικά καί ἠθικά τούς ὑπόλοιπους λαούς τῆς γῆς. Ὁ γέροντας Αὐγ. Καντιώτης δέν περίμενε ἄλλο πιά, οἱ προκαταβολές σωθῆκαν, τό χρέος μεγάλωσε, μᾶς βαρέθηκε κι ἔφυγε γιά τούς οὐρανούς, ἀφήνοντάς μας μέ τά φτερωτά ὄρνια νά ἐξορμοῦν ἀπό ψηλά, ἐπιζητώντας ἐκβιαστικά τό χρέος μας.  Γρήγορα ὅμως θά εὐχόμεθα νά μήν εἴμεθα ποτὲς σέ αὐτό τό νομισματικό σύστημα, γιατί τό τίμημα θά εἶναι πολλαπλάσιο, καί ὀδυνηρότερο , καθότι περιφρονήσαμε τήν παραδοσιακή δραχμή καί τήν ἐξηφανίσαμε ντρεπόμενοι νά τήν παρουσιάσουμε στούς εὐρωπαίους ὡς τό  ἐθνικό μας νόμισμα, ὅπως το ἴδιο συνέβη μέ τόν γέροντα , οἱ νεότεροι τοῦ κλήρου ἐξηφάνισαν τά συγγραφικά του ἔργα, καί ὁμιλίες του  , καθώς ντρεπόταν νά τά ἐμφανίσουν ἔμπροσθεν στήν «κυρία» «ἐξελιγμένη» πολιτεία.  Ὅμως οἱ δῆθεν  εὐρωπαῖοι «φίλοι» μας ἀποδείχθηκαν οἱ χειρότεροι ἐχθροί μας. Γιατί μόνον ὁ χειρότερος ἐχθρός σου σέ δανείζει μέ τόκο ὅπου δέν μπορεῖς νά ἀποπληρώσεις.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΘΕΜΑ

Ἅς θίξουμε λοιπόν σήμερα (6-10-2011) ἕνα νευραλγικό σημεῖο τῆς Ἑλληνικῆς πολιτείας, καί αὐτό ὀνομάζεται : Ἡ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, καί οἱ ἁρμόδιοι φορεῖς ὡς πολιτικά καί κοινωνικά πρόσωπα ὅπου τό συγκροτοῦν. Κατ’ ἀρχήν ὅλοι θά γνωρίζετε ὅτι ἡ Ἑλληνική κοινωνία, ἡ Ἑλληνική χιλιοχτυπημένη πολιτεία δέν βαδίζει ὄχι μόνο καθόλου καλά, ἀλλὰ καί τρέχει πλέον, (καί ὄχι βαδίζοντας) ἀπό τό κακό στό χειρότερο. Ἀναρωτιόμαστε ὅλοι τί φταίει, ἀγανακτοῦμε καί θυμώνουμε μέ τίς ἀδικίες εἰς βάρος ὅλων σχεδόν τῶν πολιτῶν μας.

Ἅς τό ἀναλύσουμε λοιπόν μέ παραδείγματα καί μέ τρόπους ἐπίλυσης, γιά νά τό ἐμβαθύνουμε τό πρόβλημα καί νά τό κατανοήσουμε καλύτερα.

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Μιά συνηθισμένη κακή περίπτωση.

Μία οἰκογένεια ἐπισκέπτεται ἐντελῶς τυχαῖα κάποιο ἑστιατόριο,  κάθονται στίς καρέκλες τους, καί εὐθύς ἀμέσως καταφθάνει ὁ σερβιτόρος: «καλησπέρα σας, ὁρίστε κύριε, καί κυρία» (προσφέροντας τόν κατάλογο μέ τά φαγητά), Ὁ πατέρας καί ἡ μητέρα  ἀποφασίζουν νά διαλέξουν 2-3 φαγητά ἀπό τό σύνολον τῶν 10 ὅπου ὑπάρχουν. Γνωρίζουν ὅτι ἐκεῖνα μόνο διαθέτει τό ἑστιατόριο, καί ἐάν καί δέν ἦταν τῆς καλύτερης προτίμησής τους, ἀποφάσισαν νά τά δοκιμάσουν. Ὁ σερβιτόρος μετά ἀπό λίγο βγαίνει ἀπό τήν κουζίνα καί σερβίρει ἐκεῖνα ὅπου παράγγειλε τό ζευγάρι. Τό φαγητό εἶναι μαγειρεμένο μέ χιλιοτηγανισμένο λάδι, τά ὑλικά δέν εἶναι φρέσκα, καί ἡ ἀπόλαυση τοῦ φαγητοῦ πάει χαμένη, καθώς  προβαίνουν σέ μία ἀκόμα ἐπιβάρυνση τοῦ ὀργανισμοῦ τους μέ ἀνθυγιεινά φαγητά.  Βεβαίως καί ἔχουμε κι ἄλλα μεῖον στήν περίπτωση αὐτὴ,  ὅπως:  τό οἰκογενειακό αὐτό ἔξοδο τῆς ἐξόδου ὅπου γίνεται χωρίς μία καθώς πρέπει ἀμοιβαία ἀνταμοιβή. Ἔδωσε λοιπόν ἡ οἰκογένεια τόν ἐλεύθερο χρόνο της, τά χρήματα της, καί ξεμπρόστιασε τήν ὑγεία ὅλων τους στήν δοκιμασία μίας ἐπιβάρυνσης τοῦ  ὀργανισμοῦ :  καταναλώνοντας ἀνθυγιεινά φαγητά.

ΟΙ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ

Τό ἑστιατόριο εἶναι ἡ Ἑλλάς, καί τό μαγειρεῖο εἶναι τά πολιτικά κόμματα μέ ὅλα ἐκεῖνα τά πολιτικά πρόσωπα ὅπου τό ἀποτελοῦν ὡς τά φαγητά μας. Ξινίλα μυρίζουν, μούχλα καί σαπίλα ἀναδύουν, φροντίζοντας κάθε φορά μέ σάλτσες , ἰνδικά μπαχαρικά , καί τεχνικά ἀρώματα νά μᾶς ξεγελάσουν τήν γεύση καί νά τούς χωνέψουμε. Οἱ βαρυστομαχιές ὅμως καί οἱ διάρροιες εἶναι καθημερινό φαινόμενο, καί ἐάν δέν τούς διώξουμε ἀπό τήν ἐνεργῆ κοινωνία καί τούς ἀπομονώσουμε ὡς ἐπικίνδυνα πλέον μολυσματικά κατάλοιπα , διότι ὅλο καί χειρότεροι κι ἐπικίνδυνοι γίνονται, κινδυνεύει ἡ κοινωνία μας μέ βαριά μολυσματική κι ἀνεπανόρθωτη σήψη.

ΟΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ

Στή παραπάνω περίπτωση τοῦ παραδείγματος παρατηροῦμε τά ἑξῆς κάτωθι:

1) Παρατηροῦμε τήν ἀπόφαση τῶν γονέων νά ἐπισκεφθοῦν ἕνα ἑστιατόριο φιλοδοξώντας  νά ἔχει μία καλὴ κατάληξη ἡ ἔξοδος τούς αὐτὴ , χωρίς νά ἔχουν πάρει προηγουμένως ἀπό τρίτους μία θετική ἄποψη γιά τά φαγητά (πολιτικές καί κοινωνικές ἰδέες) ὅπου σερβίρει τό ἐν λόγω κατάστημα (κάθε κυβέρνηση),  ἤ καί τό κατάλληλο ὀρθόδοξο οἰκογενειακό περιβάλλον.

2) Παρατηροῦμε τήν ἀπόφαση τῶν γονιῶν ὅπου διὰ τῆς πολλαπλῆς δοκιμασίας (κάθε τετραετία μέ τίς ἐκλογές) διακινδυνεύουν τήν ὑγεία των, τρώγοντας τά φαγητά (σκουπίδια) ὅπου σερβίρισε τό  κάθε νέο παλιοκατάστημα (ἡ κάθε παλιοκυβέρνηση).

3) Παρατηροῦμε  μία ἔξοδό τους (νά πᾶνε νά ψηφίσουν), ὅπου τελικά τήν συνοδεύει ἡ ἀπογοήτευση μίας ἀτυχοῦς ἐπιλογῆς, «κατόπιν ἑορτῆς», καί τό χάσιμο τοῦ χρόνου των , τῶν χρημάτων τους , μά πάνω ἀπ’ ὅλα τήν ὑγεία τους , πνευματική ὑγεία μέ τήν ἔλλειψη παιδείας, καί σωματική ὑγεία μέ τόν μή σωστό κι ὀρθόδοξο ἔλεγχο ἀπό τήν πολιτεία γιά τίς ἐπικίνδυνες τροφές ὅπου μᾶς ταΐζουν .

ΑΝΑΛΥΣΗ  ΚΕΝΤΡΙΚΩΝ  ΙΔΕΩΝ

1) Οἱ γονεῖς μίας συνηθισμένης Ἑλληνικῆς οἰκογένειας  ἐνῶ ἔχουν πολύ σωστά καλές φιλοδοξίες γιά τόν μελλοντικό βίο τῶν τέκνων τους, ὅπως καί καλές φιλοδοξίες γιά  τόν δικό τους ἐπαγγελματικό καί οἰκογενειακό βίο τους, ΔΕΝ θεωροῦν ὅτι μία  ἁπλή ἔξοδο ἀπό τό σπίτι τους ἀποτελεῖ ἕνα μικρό κομμάτι ἑνός ὀρθόδοξου οἰκογενειακοῦ προγράμματος διαβίωσης.  Ἡ σχέση καί ἡ ἔννοια τῆς λέξεως ὀρθόδοξου μέ τήν ἔννοια φιλόδοξου εἶναι ἄμεσα συνδεδεμένες μεταξύ τους.

Ἡ λέξη- ὀρθόδοξη ἔννοια : ΦΙΛΟΔΟΞΟΣ  σημαίνει ὅτι κάποιος ἐπιθυμεῖ τήν ΔΟΞΑ τῆς κοινωνίας, δηλαδή τό ἄπλετο φῶς της . Ὁ φιλόδοξος  ἄνθρωπος φωτίζει τήν κοινωνία, καί φωτίζεται ἀπό τήν κοινωνία.

Φωτίζει τήν κοινωνία μέ τό λυχνάρι τῆς ὀρθῆς γνώσεως του, τῆς  φιλότιμης ἐργασίας του, καί τέλος μέ τήν ὅποια ὠφέλιμη δημιουργία του ὅπου προσφέρει στήν κοινωνία, καί  παρομοίως φωτίζετε  ἀπό τήν  κοινωνία ὅταν αὐτὴ κάνει πράξη τό ὁποιοδήποτε ἐκεῖνο φῶς του. Παράδειγμα: ὁ ἐφευρέτης τῆς λάμπας τοῦ ἠλεκτρικοῦ ρεύματος διὰ τῆς αὐτῆς του ἐφευρέσεως δημιούργησε μία λάμπα ὅπου πυρακτώνεται (φωτίζει) τόν χῶρο μας.  Ἡ κοινωνία τόν ἐδόξασε , δηλαδή τόν «ἐφώτισε»(ἔπεσαν οἱ προβολεῖς ἐπάνω του,  γιά νά ἀναδείξουν τήν δημιουργική του πράξη, ὡς καλό παράδειγμα πολίτη. Βεβαίως ἐπακόλουθο εἶναι μία καλή πράξη νά φωτίζει καί τό φυσικό πρόσωπο ἐκείνου ὅπου τήν ἔκανε (ἡ ἔννοια ἐδῶ τοῦ φωτισμοῦ εἶναι πραγματική, δηλαδή προβάλει(βλέπε: οἱ προβολεῖς) τό φυσικό πρόσωπο, ἀλλά καί φωτίζεται τό πρόσωπο του ἀπό τήν καλή του πράξη. Ἡ ἔννοια ἐδῶ εἶναι καί πραγματική (ὡς μυστήριο –πηγάζει ἀπό την πνευματικότητα) ὡς ἐπακόλουθο φυσικό γεγονός, ἀλλά καί μεταφορική. Καί ἡ πολιτεία  τόν δοξάζει (τόν ἄνθρωπο) μέ δύο πράξεις:  Ἡ πρώτη πράξη της  ἦταν ὅτι ἀναγνώρισε ὅτι ἐκεῖνο ὅπου δημιούργησε γιά τήν κοινωνία εἶναι χρήσιμο καί καλό. Ἑπομένως τόν ἀναγνώρισε καί τόν ἴδιο, ὡς τό φυσικό πρόσωπο ὅπου ἀπό ἐκείνον προῆλθε κάτι καλό.  Τό κάθε καλό ὅμως δέν εἶναι ἀποκλειστικό δημιούργημα τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά  ἐκπηγάζει ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ καλοῦ ὅπου εἶναι ὁ Θεός (βλέπε: ΤΟ ΚΑΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ Κεφάλαιο 15 :

Κείμενο

1 «Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, καὶ ὁ πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστι.  2 πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ φέρον καρπόν, αἴρει αὐτό, καὶ πᾶν τὸ καρπὸν φέρον, καθαίρει αὐτό, ἵνα πλείονα καρπὸν φέρῃ.  3 ἤδη ὑμεῖς καθαροί ἐστε διὰ τὸν λόγον ὃν λελάληκα ὑμῖν.  4 μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν ὑμῖν. καθὼς τὸ κλῆμα οὐ δύναται καρπὸν φέρειν ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἐὰν μὴ μείνῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ, οὕτως οὐδὲ ὑμεῖς, ἐὰν μὴ ἐν ἐμοὶ μείνητε.  5 ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν».

Μετάφραση

Ἐγώ εἶμαι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή καί ὁ Πατέρας μου εἶναι ὁ γεωργός.  2 Κάθε κλῆμα ἑνωμένο μ’ ἐμένα ποῦ δέ φέρει καρπό το ἀφαιρεῖ. Καί καθένα ποῦ φέρει καρπό το κλαδεύει, γιά νά φέρει περισσότερο καρπό.  3 Ἤδη ἐσεῖς εἶστε καθαροί, ἐξαιτίας του λόγου ποῦ σας ἔχω μιλήσει.  4 Μείνετε ἑνωμένοι μ’ ἐμένα, κῖ ἐγώ θά μένω ἑνωμένος μ’ ἐσᾶς. Καθώς το κλῆμα δέ δύναται νά φέρει καρπό ἀπό τον ἑαυτό του ἄν δέ μένει ἑνωμένο μέ την ἄμπελο, ἔτσι οὔτε ἐσεῖς ἄν δέ μένετε ἑνωμένοι μ’ ἐμένα.  5 Ἐγώ εἶμαι ἡ ἄμπελος, ἐσεῖς τα κλήματα. Ὅποιος μένει ἑνωμένος μ’ ἐμένα κῖ ἐγώ μέ αὐτόν, αὐτός φέρει καρπό πολύ, γιατί χωρίς ἐμένα δέ δύνασθε νά κάνετε τίποτα.

Ἑπομένως ἡ ἀναγνώριση τοῦ δημιουργοῦ  (Θεός) εἶναι  πρωταρχικῆς σημασίας, καθότι εἶναι ἡ πηγή τοῦ καλοῦ, ἀπό τόν ἄνθρωπο (ἄνθρωπος= πλάσμα τοῦ Θεοῦ), ὁ ἄνθρωπος ὅπου εἶναι τό μέσον γιά νά δοξάζεται τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ πρῶτα, καί δεύτερα (τό μέσον-ἄνθρωπος)  ὅπου δοξάζεται  τό πρόσωπο-ἄνθρωπος. Τό πολύ ὡραῖο λαϊκό ρητό: «Ἐξ αἰτίας τοῦ βασιλικοῦ ποτίζεται καί ἡ γλάστρα» ταιριάζει ἀρκετά κατά κάποιον τρόπο στήν παραπάνω ἔννοια .

Ὁ δεύτερος τρόπος εἶναι ὅτι ἐκεῖνο ὅπου δημιούργησε ὁ δίνων τό φῶς (φιλόδοξος) το πολλαπλασίασε ἡ πολιτεία (βιομηχανική παραγωγή) πρός ὠφέλεια χιλιάδων ἤ ἑκατομμυρίων , κλπ, ἀνθρώπων. Καί τέλος ἡ ἐνεργῆ φιλότιμη κοινωνία, ὅπου ἑδρεύει μέσα εἰς τήν νόμιμη πολιτεία ἀντανακλᾶ τό φῶς ὅπου ἔλαβε, ὡς κάποιον καθρέφτη δοξάζοντας (φωτίζοντας) τόν εὐεργέτη της.  Ὅπως καί τόν φώτισε (ἐδόξασε) διὰ τῶν ἑκατομμυρίων λαμπτήρων ὅπου τοποθέτησε στίς οἰκίες μας, στούς δρόμους καί τά πεζοδρόμια, κλπ.  Ἡ πρόοδος αὐτὴ τῆς κοινωνίας τείνει οὐσιαστικά εἷς δόξαν ἐκείνου ὅπου  παρουσίασε  τήν δημιουργία του στήν κοινωνία , καί ἡ κοινωνία προσωποποιημένη εἰς πολιτείαν τόν δοξάζει ἐξ αἰτίας τῶν καλῶν του δημιουργιῶν.

Ἄλλο παράδειγμα ἀρνητικῆς  ὅμως ἐξέλιξης.

Ὁ πολίτης διὰ μίας του πράξεως ψηφίζει τούς πολιτικούς ὅπου θά τοῦ «σερβίρουν» προγράμματα φαινομενικῆς ἀνάπτυξης. Τόν ψηφίζει φιλοδοξώντας μία καλύτερη κοινωνία  καί γι’ αὐτόν, ἀλλὰ καί γιά τό σύνολον τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας καί τοῦ Ἔθνους μας. Οἱ πολιτικοί δέν ἐφαρμόζουν ὀρθόδοξα ἀναπτυξιακά προγράμματα καί ἡ χώρα βυθίζεται στό πνευματικό σκοτάδι μέ ὅλες ἐπίσης τίς ἀρνητικές συνέπειες καί γιά τήν ὕλη (οἰκονομία, κλπ) ἀλλὰ καί γιά τό πνεῦμα (κυρίως). Ὁ πολιτικός τόλμησε νά πολιτευθεῖ γιά τίς φιλοδοξίες του, ὅμως  φιλοδοξία μέ τήν κοσμική της ἔννοια, δηλαδή τήν σκοτεινή της ἔννοια, καί ὄχι μία φιλοδοξία μέ τήν ὀρθόδοξη ἔννοια της ὅπου καί σημαίνει: ΦΩΣ.

Ὁ πολιτικός ἔδωσε σκότος, καί τό σκότος ἔδωσε πυράκτωση πλάνης στήν καρδιά του καί στούς ὀφθαλμούς του,  μέ πλανεμένο «φῶς»  , δηλαδή  (βλέπε:  μετασχηματίζεται ὁ διάβολος σέ ἄγγελο φωτός – Β’ Κορινθίους 11:14 )  παρασέρνοντας ὁ πλανεμένος τούς πλανεμένους. (βλέπε: καί τό Ἀποστολικόν Ἀνάγνωσμα τῆς Θείας Λειτουργίας : Πρός Τιμόθεον Β’ Ἐπιστολή Παύλου (γι’ 10 – 15)  «Τέκνον Τιμόθεε, σύ παρακολούθησες τήν διδασκαλίαν μου, τόν τρόπον τῆς ζωῆς, τήν πρόθεσιν, τήν πίστιν, τήν μακροθυμίαν, τήν ἀγάπην, τήν ὑπομονήν, τούς διωγμούς, τά παθήματα, τά ὁποῖα μοῦ συνέβησαν εἰς τήν Ἀντιόχειαν, εἰς τό Ἰκόνιον, εἰς τά Λύστρα. Πόσους διωγμούς ὑπέφερα καί ἀπό ὅλα μέ ἔσωσεν ὁ Κύριος. Καί ὅλοι ὅσοι θέλουν νά ζήσουν εὐσεβῶς ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ θά διωχθοῦν. Πονηροί ὅμως ἄνθρωποι καί ἀπατεῶνες θά προκόψουν εἰς τό χειρότερον πλανῶντες καί πλανώμενοι. Σύ ὅμως, μένε εἰς ἐκεῖνα ποῦ ἔμαθες καί διὰ τά ὁποία ἀπέκτησες βεβαιότητα, διότι ξέρεις ἀπό ποιὸν τά ἔμαθες, καί διότι ἀπό τῆς βρεφικῆς ἡλικίας ξέρεις τά ἱερά γράμματα, τά ὁποῖα ἔχουν τήν δύναμιν νά σέ ὁδηγήσουν εἰς τήν σοφίαν πρός σωτηρίαν διὰ τῆς πίστεως τῆς ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ».

Ἡ λέξη-ἔννοια :  ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ σημαίνει ὅτι κάποιος ἐπιθυμεῖ τήν ΟΡΘΗ ΔΟΞΑ =  ΟΡΘΟ ΦΩΣ , τό ἀληθινό φῶς δηλαδή, καί ὄχι τό ψεύτικο ἐκεῖνο τῆς πλάνης. Ἄρα: Ἡ φιλοδοξία τῶν σύγχρονων ἀνορθόδοξων Ἑλλήνων στερῆται τῆς ὀρθῆς δόξας , καί πλανᾶτε στήν  δῆθεν φιλία μίας πλανεμένης δόξας =  κοσμική φιλοδοξία (δηλαδή: κοσμικῆς δόξας κατά τήν ἔννοια : «ἔρχεται γάρ ὁ τοῦ κόσμου ἄρχων καί ἐν ἐμοί οὐκ ἔχει οὐδέν» (Ἰω. Ἰδ’, 30).

ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ (ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ)

Ὁ  μακαριστός Αὐγ. Καντιώτης, θέλησε μέχρι τά βαθιά του γεράματα νά εἶναι στό τιμόνι, ἐμεῖς δυστυχῶς οἱ χλιαροί ὀρθόδοξοι χριστιανοί ποτὲς δέν θελήσαμε νά ἀναλάβουμε τό τιμόνι, ἐάν ὑπῆρξε ἡ περίπτωση νά μεθύσουν οἱ καπεταναῖοι, (ὅπως κι ἔγινε) καί νά νοσήσουν στά πάθη τους ἐπάνω  στό καράβι (Ἑλλάς), μέ ἀποτέλεσμα τό σκάφος νά μείνει ἀκυβέρνητο  (βλέπε:  γέροντα Παϊσιο «ὅτι θά παθαίνετε θά τό παθαίνεται γιατί ἡ χώρα δέν θά ἔχει στήν οὐσία κυβέρνηση» ) διότι μποροῦσαν ἐάν προσπαθοῦσαν  ,  ἀλλά ἀπ’ ὅτι φαίνεται προτιμούσαμε ὅλοι οἱ  χλιαροί ὀρθόδοξοι νά μᾶς ὁδηγοῦν  οἱ ἄλλοι . . . οἱ  τά  τοῦ κόσμου φιλόδοξοι,  πλανώμενοι πῶς  εἴμεθα . . . «ταπεινοί», καί θεωρώντας παρόμοια μεγάλα ἀξιώματα (ἐκκλησίας καί πολιτείας) ὅτι  δέν ἅρμοζαν σέ . . . ταπεινούς χριστιανούς.  Ἀλοίμονο τότες, ὁ  αὐτοκράτορας Βατάτζης κατά αὐτή τήν λογική ΔΕΝ θά δεχόταν ποτές νά γίνει αὐτοκράτορας στό Βυζάντιο,  οὔτε ὁ Ἅγιος Κωνσταντίνος, θά παῖρναν τά ἠνία οἱ «φιλόδοξοι» καί θά χάνονταν οἱ ὀρθόδοξοι, ἔγιναν ὅμως κυβερνῆτες, καί θεωρῶ ὅτι ἀπό τά πολλά καλά ὅπου κάναν στήν πολιτεία , καί στήν ἐκκλησία, μετ’ ἔπειτα Ἁγίασαν κι ὅλας , (ἐξ αἰτίας βεβαίως καί τῶν ὑψηλῶν ἁρμοδιοτήτων τους).   Ἀλοίμονο ἐπίσης ἐάν μέσα σέ ὑπουργεῖα, σέ κάθε ὀργανωμένο κύτταρο τῆς κοινωνίας δέν ὑπάρχει καί ἕνας καλός, ἕνας χριστιανός, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, ὅταν συκοφαντήθηκε καί κινδύνεψε νά μήν εἶναι πλέον οὔτε ἱερέας , ἕνας χριστιανός εὑρέθηκε μέσα στό ὑπουργεῖο Παιδείας , καί εἶδε τά δακρυσμένα του μάτια, καί τόν συντάραξε ἡ ἀδικία,  καί τόν βοήθησε. Βοήθησε αὐτόν τόν ἅγιο, ὅπως τόν εἶχε ξαναβοηθήσει καί ὡς  ἐπιχειρηματίας (σέ ἄλλη χρονική στιγμή τῆς ζωῆς του), καί ὁ Ἅγιος ὅπως ἀποδείχθηκε βοήθησε τήν ἐκκλησία μας : πλῆθος καλῶν ἱεραρχῶν ἔβγαλε ἡ Ριζάρειος σχολή , ὅταν ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἀξιώθηκε νά γίνει ὁ διευθυντής της.  Αὐτό εἶναι τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, νά βοηθιόμαστε ὄχι μόνον ἀπ’ εὐθείας ἀπό τόν μεγαλοδύναμο, ἀλλά κι ἀπό τούς συνανθρώπους μας. Πῶς ὅμως θά βοηθηθοῦμε ἀπό τούς συνανθρώπους μας χριστιανούς ὀρθόδοξους ὅταν θεωροῦν κάποιοι (οἱ χλιαροί χριστιανοί) νά τούς παίρνουν ἄλλοι (οἱ φιλόδοξοι) τήν σκυτάλη στό ἀγώνισμα ; καί ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός στήν ἑπόμενη γραμμή ἐκκίνησης νά περιμένει  (μπουκάλα) τόν κοιμισμένο «χριστιανό» ὅπου ἔχασε τήν σκυτάλη ; ; ;

Ὑπῆρξαν ἄνθρωποι ὅπου θά μποροῦσαν σήμερα  (μαθητές καί πνευματικά τέκνα τοῦ Αὐγ. Καντιώτη) νά εἶναι στήν Βουλή !! ἀλλὰ πλανήθηκαν ὅτι αὐτό ἀποτελοῦσε γι’ αὐτούς μιά κακέκτυπη . . . φιλοδοξία. Ἐάν ὅμως, ἀπό κάπου τούς ἄκουγε ὁ Αὐγ. Καντιώτης θά σήκωνε τό ἐπισκοπικό ραβδί του καί θά τούς ἔδινε μία δυνατή  στίς πλάτες των (πολίτες, ἱερεῖς, μητροπολίτες, καί Ἀρχιμανδρίτες) μήπως καί τούς συνέφερνε ἀπό τήν «πλανεμένη «γαϊδουριά τους», τήν μουλαρίσια ἐπιμονή τους νά μήν ἐπιζητοῦν νά ὁδηγήσουν μπροστά, παριστάνοντας τούς . . . ταπεινούς, καί  θαρρῶ ὅτι θά τούς ἔλεγε ἐπίσης καί τοῦτα ἐδῶ τά λόγια μέ δυνατή φωνή:

«ΟΔΗΓΗΣΤΕ ΜΩΡΕ !!!, ΣΑΣ  ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΟΔΗΓΗΤΕ !!! ΟΔΗΓΗΣΤΕ , ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΟΙ ΤΟ ΠΗΡΑΝ ΤΟ ΤΙΜΟΝΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟ ΓΚΡΕΜΟ ΜΑΣ ΠΑΝΕ.»  –

ΛΑΖΑΡΟΣ ΑΡΑΒΑΝΗΣ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ

Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ

Ἡ σιωπή τοῦ γέροντα Αὐγουστίνου Καντιώτη τόν τελευταῖο χρόνο τῆς ζωῆς του ἦταν ἕνα ΣΙΩΠΗΛΟ ΜΑΘΗΜΑ.
ΗΘΕΛΕ ΝΟΜΙΖΩ ΝΑ ΣΥΓΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΑΣ ΤΗΝ  ΓΗ, ΜΕ ΤΟ ΝΕΚΡΟ ΚΑΙ ΕΧΘΡΙΚΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ. Ἦταν ὁ λόγος  του  τρεχούμενο κρυστάλλινο ζωοποιό ὕδωρ,  ζωοποιό ὀξυγόνο, ὀμορφιά, χρώματα, ἀρώματα χιλιάδων κήπων μαζί, μιᾶς θύμησης ἄλλης, μιᾶς γῆς κάποτε παρθένας κι ἀμόλυντης.
Ο ΟΜΟΡΦΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΟΤΑΝ ΟΜΙΛΟΥΣΕ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΦΕ, ΕΝ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΚΑΡΠΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΩΝ ΔΗΘΕΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ ὅπου ἦταν τό ἐχθρικό διάστημα,  πέρα καί μακριά ἀπό τήν γῆ μας = νεκροί πλανῆτες, γαλαξιακοί τυφῶνες, λάβα, ψύξη ἑκατοντάδων βαθμῶν κάτω ἀπ’ τό μηδέν.

Σ’ εὐχαριστοῦμε γέροντα, γιατί ἐδιδάσκετε καί μέ τήν σιωπή σας . –

ΛΑΖΑΡΟΣ ΑΡΑΒΑΝΗΣ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ.__