Επιστoλή 7η του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στους μαθητάς των κατηχητικών.

(Περιέχεται στο βιβλίου του Μητροπολίτου “ΒΟΣΚΕ ΤΑ ΑΡΝΙΑ ΜΟΥ”)

ΟΧΙ ΨΕΜΑΤΑ

Ἀγαπητά μου παιδιά,

ΟΤΑΝ ἤμουνα μικρός, σʼ ἕνα παλαιό βιβλίο εἶχα αδιαβάσει μιά ἱστοριούλα, πού κρίνω καλό νά τή διηγηθῶ καί σʼ ἐσάς.

Σʼ ἔνα βουνό ἔβοσκε πρόβατα ἕνα παιδί. Ἀφοῦ τά βοσκοῦσε ὅλη τή μέρα, τό βράδυ τά ὡδηγοῦσε καί τά ʼκλεινε στό μαντρί. Καί ἐπειδή στό μέρος ἐκεῖνο ὐπῆρχαν λύκοι πού ἔκαναν ἐπιδρομές καί ἄρπαζαν πρόβατα, γιʼ αὐτό τά τσοπανόσκυλα φύλαγαν τά μαντριά τους. Ἔτσι φύλαγε κι αὐτός τό δικό του. Ἀλλά τό παιδί αὐτό μιά νύχτα, γιά να διασκεδάση, χωρίς νά ὐπάρχη κίνδυνος, φώναξε˙ «Λύκοι στό μαντρί!». Ἀκούγοντας τή φωνή του οἰ ἄλλοι βοσκοί ἔτρεξαν γιά νά βοηθήσουν καί νά διώξουν τούς λύκους. Ἀλλά ποῦ λύκοι; Τό παιδί ἔλεγε ψέματα.

Δυστυχῶς τό παιδί δέν τό ʼκανε αὐτό μόνο μία φορά. Κι ἄλλες, πολλές φορές φώναξε˙ «Λύκοι στό μαντρί!». Εὐχαριστιόταν νά βλέπη τούς γείτονες βοσκούς νά τρέχουν. Διασκέδαζε μέ τά ψέματα πού ἔλεγε…

Μιά νύχτα ὄμως ἔκαναν στʼ ἀλήθεια ἐπιδρομή στό μαντρί του οἱ λύκοι. Τό παιδί φοβήθηκε κι ἄρχισε νά φωνάζη μέ δυνατή φωνή «Λύκοι στό μαντρί!». Περίμενε νά ἔρθουν οἱ ἄνθρωποι. Ἀλλʼ αὐτή τή φορά δέν ἦρθε κανένας. Γιατί; Δέν ἄκουσαν; Ἄκουσαν. Ἀλλά εἴπαν˙

• Δέν εἴναι πρώτη φορά πού φωνάζει «Λύκοι στό μαντρί!». Κι ὅσες φορές μᾶς φώναξε, ψέματα μᾶς εἴπε. Εἴναι ψεύτης καί δέν πάμε. Καί τώρα ψέματα θά μᾶς λέη…

  Ἔτσι οἱ λύκοι μπῆκαν στό μαντρί καί τό ρήμαξαν. Καί τό παιδί τό πρωϊ, στενοχωρημένο καί κλαμένο, μέ μόνο τήν ἀγκλίτσα του πῆγε στό χωριό καί ἀνήγγειλε τή συμφορά. Κανείς δέν τό λυπήθηκε.

• Καλά ἔπαθες, τοῦ εἶπαν. Ἐσῦ φταῖς. Μᾶς ξεγέλασες τόσες φορές μέ τά ψέματα σου, ὥστε ὄταν φώναξες ἀληθινά δέν σέ πιστέψαμε…

* * *

Δυστυχῶς δέν είνε μόνο τό τσομπανόπουλο αὐτό πού ἔλεγε ψέμα καί ξεγελοῦσε τούς συγχωριανούς του καί διασκέδαζε. ‘Υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά πού λένε ψέματα.

‘Υπάρχουν παιδιά, πού οἱ γονεῖς τους τά ἔχουν γράψει στό σχολεῖο καί μένουν μέ τήν ἐντύπωσι πώς τά παιδιά τους πηγαίνουν κάθε μέρα στο σχολεῖο καί παρακολουθοῦν μέ ἐπιμέλεια τά μαθήματά τους. Ἀλλʼ αὐτά δέν πηγαίνουν. Προτιμοῦν ἀπʼ τό σχολεῖο τά παιχνίδια, τίς κακές παρέες, τίς τηλεοράσεις καί τούς κινηματογράφους. Καί ὅταν γυρίσουν στό σπίτι καί τά ρωτήσουν οἰ γονεῖς ποῦ ἤταν, ἀπαντοῦν˙ Στο σχολεῖο. Ἀλλά τό ψέμα δέν βαστάει πολύ καιρό. Ἔρχεται ὁ καιρός τῶν ἐξετάσεων καί τά παιδιά δέν γίνονατι δεκτά στίς ἐξετάσεις γιά τίς ἀπουσίες τους.

Ἄλλα παιδιά οἰ καλοί γονεῖς τά στέλνουν τίς Κυριακές στό κατηχητικό σχολεῖο τῆς ἐνορίας, μά αὐτά δέν πᾶνε, καί λένε ψέματα πώς πῆγαν. Ἀλλά τό ψέμα τους εὔκολα ἀποδεικνύεται.

Ἀλλα παιδιά τά στέλνουν οἱ γονεῖς νά κάνουν διάφορα θελήματα, κι αὐτά μέ διάφορες προφάσεις δέν κάνουν τό θέλημα.

Άλλα παιδιά λένε στούς γονεῖς πώς χρειάζονται λεφτά γιά νʼ ἀγοράσουν σχολικά εἴδη, τετράδια βιβλία κλπ.. Μά αὐτά ἤ δέν ἀγοράζουν καθόλου ἤ κρατάνε ἔνα μέρος ἀπό τά λεφτά καί τά ξοδεύουν σέ ἄλλα περιττά καί ἐπιβλαβῆ ἀκόμη πράγματα, λέγοντας ψέματα στούς γονεῖς πώς τά ξώδεψαν γιά τό σκοπό πού τά ζήτησαν…

Ἀλλα παιδιά κάνουν κάποια ἀταξία στό σχολεῖο ἤ στό σπίτι, κι ὅταν οἱ γονεῖς ἤ οἱ δάσκαλοι ἀντιληφθοῦν τήν ἀταξία καί ρωτήσουν ποιός τήν ἔκανε, αὐτά δέν ἔχουν τό θάρρος νά ποῦν τήν ἀλήθεια, ἀλλά τό ρίχνουν σʼ ἄλλους συμμαθητάς πού εἶναι τελείως ἀνεύθυνοι. Ψέμα αὐτό˙ καί στή περίπτωσι αὐτή τό ψέμα παίρνει πιό μεγάλη βαρύτητα καί ὀνομάζεται διαβολή καί συκοφαντία.

Ἀλλα πάλι παιδιά, γιά νά γελάσουν καί νά διασκεδάσουν, ὅπως τό τσομπανόπουλο τῆς ἰστοριούλας μας, σκαρώνουν διάφορα ψέματα καί τά λένε μέ τέτοια σοβαρότητα, ὥστε ἄλλοι τά πιστεύουν καί ἀνησυχοῦν καί ταράζονται. Ἔχουμε δέ παραδείγματα, πού ἀπό τʼ ἀστεία αὐτά ψέματα ἔχουν συμβῆ καί δυστηχήματα.

Καί ἄλλα, τέλος, παιδιά φτάνουν στό σημεῖο, ὅταν πᾶνε νά ἐξομολογηθοῦν στόν πνευματικό, νά μή λένε τήν ἀλήθεια, ἀλλά καί τήν ἱερή αὐτή στιγμή τῆς ἐξομολογήσεως δέν διστάζουν νά ποῦν τό ψέμα.

Ψέμα στό σπίτι, ψέμα στό σχολεῖο, ψέμα στούς γονεῖς, στόν πατέρα καί τή μητέρα, ψέμα στόν δάσκαλο, ψέμα στούς συμμαθητάς, ψέμα στόν πνευματικό πατέρα, ψέμα παντοῦ. Καί τά παιδιά πού μαθαίνουν ἀπʼ τή μικρή τους ἠλικία νά λένε ψέματα, θά συνηθίσουν στό κακό, κι ὄταν μεγαλώσουν θά συνεχίσουν νά λένε τά ψέματα, κʼ ἔτσι θά κάνουν κακό καί στόν ἐαυτό τους καί στήν κοινωνία, πού δέν μπορεί να σταθῆ ἄν ὅλοι οἰ ἄνθρωποι λένε ψέματα.

* * *

Καί ξέρετε, παιδιά μου, ποιά εἶναι ἡ πηγή τοῦ ψεύδους; Ἠ Ἁγία Γραφή πού περιέχει τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, μᾶς βεβαιώνει, ὅτι τό πρώτο ψέμα πού ἀκούστηκε πάνω στή γῆ δέν τό εἶπε ἄνθρωπος. Τό εἶπε ὀ διάβολος. Διαβάστε σᾶς παρακαλῶ, τό τρίτο (Γ’) κεφάλαιο τῆς Γενέσεως κʼ ἐκεί θά δῆτε τήν πιό θλιβερή ἰστορία τῆς ἀνθρωπότητος˙ πῶς ὀ ἄνθρωπος, πού ζοῦσε εὐτυχισμένος στόν παράδεισο τοῦ Θεοῦ, ἔχασε αὐτό τόν παράδεισο. Τόν ἔχασε μέ τό ψέμα πού εἶπε ὁ διάβολος. Αὐτός λοιπόν, ὀ διάβολος, εἶναι ὁ πατέρας τοῦ ψεὐδους, καί αὐτός ἀπό τότε μέχρι καί σήμερα μέ τά στόματα δικῶν του ἀνθρώπων ἐξακολουθεῖ νά σκορπάη ἡ ἀνθρωπότης κολυμπάει μέσα σ˙ ἑνα μαῦρο καί σκοτεινό ὠκεανό, τόν ὠκεανό τοῦ ψεύδους.

Σπάνιο πράγμα εἶναι σήμερα νά βρῆς ἄνθρωπο νά λέη τήν ἀλήθεια. Οἱ ἄνθρωποι ὅμως πού λένε τήν ἀλήθεια, ὅσο λίγοι καί νά εἶναι, ἔχουν μεγάλη ἀξία. Εἶναι σάν τά διαμάντια μέσα σ˙ ἕνα σωρό ἀπό χαλίκια. Αὐτοί οἰ ἄνθρωποι συνήθισαν ἀπό τά μικρά τους χρόνια νά λένε τήν ἀλήθεια. Στά παλαιότερα χρόνια οἰ γονεῖς τιμωροῦσαν τά παιδιά τους ὅταν ἔλεγαν ψέμα. Τώρα, δυστυχῶς, ὑπάρχουν γονεῖς πού μαθαίνουν τά παιδιά τους νά λένε ψέματα καί εὐχαριστιοῦνται νά τ˙ ἀκοῦν νά λένε «χαριτωμένα ψέματα»! Ἀλλʼ αὐτοί οἰ γονεῖς θά κλάψουν ὅταν τά παιδιά τους μεγαλώσουν καί γίνουν ψεῦτες καί ἀπατεῶνες, δυστυχία καί συμφορά τῆς ἀνθρωπότητος. Τό κακό τό μαθαίνει κανείς ἀπό μικρός. Καί, ὅπως λέει μιά παροιμία, «ὅποιος μικρομάθη δέν γεροντοαφήνει».

* * *

Κάποτε ἐπισκέφθηκα ἕνα δημοτικό σχολεῖο. Εἶπα στά παιδιά˙

̶ Παιδιά, σᾶς ἔχω φέρει ἔνα ὡραῖο δῶρο. Ἀλλά τό δῶρο αὐτό θά τό δώσω σʼ ἔνα παιδί πού δέν εἶπε ποτέ του μά ποτέ του ψέμα (τόνισα πολύ τό «ποτέ»). ‘Υπάρχει, ρωτῶ τέτοιο παιδί ἐδῶ;

Τα παιδιά κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, σώπασαν καί κανένα δέν τόλμησε να πῆ πώς δέν εἶπε ποτέ του ψέμα. Ὄλα, βλέπετε, ἤταν ἔνοχα στό ἀμάρτημα αὐτό τοῦ ψεῦδους. Ἀλλά ἐγώ συνέχισα̇

̶ Ξέρω ἔνα παιδί πού ποτέ του μά ποτέ του δέν εἶπε ψέμα. Καί μικρός καί μεγάλος ἔλεγε τήν ἀλήθεια καί μαρτύρησε γιά τήν ἀλήθεια. Ποιός εἶναι αὐτός;

̶ -Ο ΧΡΙΣΤΟΣ! Ἀπάντησαν τά παιδιά.

̶ -Ναἰ, παιδιά, ὀ Χριστός! Ὄσοι λένε τήν ἀλήθεια, εἶναι μέ τόν Χριστό. Ὄσοι λένε ψέμα, εἶναι μέ τόν διάβολο. Ὀ Χριστός εἶναι η ἀλήθεια, ὁ διάβολος εἶναι τό ψέμα.

Παιδιά μου, μακριά ἀπʼ τό ψέμα!

Μέ πολλή ἀγάπη

ὁ πνευματικός σας πατέρας