«ΟΛΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ», Νάουσα, αριθ. φ. 2, 1943

Συντάκτης Αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Καντιώτης

ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ;

«Επίστευσα μια φορά. Τώρα δεν πιστεύω. Δεν είμαι παιδί και γρια να πιστεύω…». Αυτά και άλλα πολλά μου έλεγε ένας που έκανε τον μορφωμένο. Και άμα τον ρώτησα «Γιατί δεν πιστεύεις;», μου απάντησε με ύφος θριαμβευτού Ναπολεόντος «Φίλε μου, ζούμε στον 20ο αιώνα! Η επιστήμη απέδειξε ότι όλα αυτά είναι ψέματα…».
Και όμως, η επιστήμη δεν απέδειξε τίποτα εις βάρος της θρησκείας. Η επιστήμη δεν μπορεί να κλονίσει ούτε ένα λιθαράκι από το οικοδόμημα του Χριστιανισμού. Τουναντίον, η επιστήμη, η πραγματική επιστήμη, η επιστήμη που αξίζει να γράφεται με Ε κεφαλαίο, αυτή πιστεύει στο Θεό. Οι μεγαλύτεροι σύγχρονοι επιστήμονες είναι πιστοί Χριστιανοί. Αυτός ο Αϊνστάιν ομολογεί την αλήθεια της πίστεώς μας. Το να λέγουν, λοιπόν, μερικοί ότι η επιστήμη καταργεί την πίστη είναι ψέμα, είναι το μεγαλύτερο ψέμα.
Φίλε μου, μείνε πιστός! Η πίστη μας είναι δοκιμασμένη στο χωνευτήρι των αιώνων. Η πίστη μας είναι βράχος ακλόνητος˙ είναι φάρος που φωτίζει, είναι δύναμη που νικά τα πάντα. Χωρίς αυτήν θα είσαι δυστυχής. Κράτησέ την, λοιπόν, ως κληρονομιά πολύτιμη και λέγε πάντοτε στον Κύριο «Πιστεύω, Κύριε˙ βοήθει μοι τῇ ἀπιστίᾳ».

ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Στις 6 το απόγευμα της Κυριακής (15 Αυγούστου 1943) εσπερινό κήρυγμα στο Ναό του αγίου Μηνά.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

Αγάπα πρώτα τον Θεόν, ύστερα τους γονείς σου. Βασίλευε στα πάθη σου, εφ΄ όλης της ζωής σου.
Γη και πηλός και σκώληκας είσαι και μη καυχάσαι, δίδε παντού και πάντοτε το χρήμα μη λυπάσαι.
Εικόνα είσαι του Θεού, μιμήσου τον Χριστόν σου, ζηλεύου και μη ζήλευε κανένα στον καιρό σου.
Ήμαρτες; Μετανόησον, κλάψε πικρά και θρήνει, θρέψε πτωχόν, ντύσε γυμνόν, συγχώρησις να γίνει.
Ιδών το σφάλμα του αδελφού, κρύψε το, σκέπασέ το, καλόν είδες φανέρωσ’ το και εις δόξαν Θεού πες το.
Λάλει ολίγα και πολλά άκουε να μανθάνεις. Μην υψωθείς, μην επαρθείς και την ψυχήν σου χάνεις.
Να νικάς πάντα το κακό εσύ με το καλόν σου, ξένον, πτωχόν να δέχεσαι αυτόν και τον Χριστόν σου.
Όλος αν γίνει του Θεού ο ουρανός δικός σου, πτωχεία, νόσοι, πειρασμοί μεγάλο όφελός σου.
Ράντιζε και με δάκρυα κάποτε την στρωμνήν σου, σπούδαζε, όσο δύνασαι, να σώσεις την ψυχήν σου.
Το «Πάτερ ἡμῶν», τέκνον μου, λέγε το και συχνάκις. Υβρίσθηκες; Υπόμεινε και ο Χριστός πολλάκις.
Φεύγε την καταλαλιάν και την αισχρολογίαν, χαίρε και τους Χαιρετισμούς λέγε της Παναγίας.
Ψαλμούς και ύμνους και Γραφάς διάβαζε κατά μόνας, ως αρεστά εις τον Θεόν εις πάντας τους αιώνας.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΟΜΑΣ ΝΕΩΝ ΚΟΖΑΝΗΣ