Αυγουστίνος Καντιώτης



ΜΗΝΥΜΑΤΑ

date Απρ 3rd, 2012 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

ΜΑΡΙΑ ΔΟΥΡΑΚΗ – Π.ΠΕΡΑΚΗΣ 2000 ‘ΠΕΡΙ ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ..

_

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ  ΚΡΙΣΗΣ

(ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ: ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ, ΧΑΡΙΝ ΕΥΡΟ)

Ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ζωή του κάθε ανθρώπου,είναι η δυνατότητα διαχείρισης »κρίσεων»,σε προσωπικό,οικογενειακό,εθνικό ή διεθνές επίπεδο.
Ο Ορθόδοξος λαός μας γνωρίζει καλά ότι »ο καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται»,και ότι »μακάριος ο λαός. που ο Θεός είναι βοηθός του».

ΚΑΤΑ ΤΟΠΟΥΣ!!!

Κάνοντας μια εκτίμηση της »νέας» κατάστασης,που δοκιμάζει ,και τον ελληνικό λαό,συμπεραίνουμε ότι δεν έχει χαρακτήρα »κατακλυσμικό»,δηλ.τα νερά της κρίσης δεν 
υψώνονται ταυτόχρονα σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, αλλά »καταβυθιστικό»,δηλ.κατά τόπους βουλιάζουν και βυθίζονται,όχι μόνο τα εθνικά 
συστήματα,αλλά κυρίως ο πιστός άνθρωπος.Το στημένο αδιέξοδο,στοχεύει στο να πνίξει την 
ψυχή μας,την ψυχή και του λαού μας, που είναι η Ορθόδοξη Πίστη.Να βουλιάξει τον πιστό στα νερά της απελπισίας,και να τον βυθίσει στην απόγνωση και στην αυτοκτονία.(Σχέδιο παλαιο-σατανικό).

ΣΕΝΑΡΙΟ ΝΑΥΑΓΙΟΥ-ΟΙ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ

(Αληθινό ναυάγιο, δεν είναι η (ομαδική) διαγραφή μας από τους καταλόγους της Ε.Ενωση,αλλά ο χωρισμός μας από την Ορθόδοξη Πίστη (ως λαός) και η διαγραφή μας από το βιβλίο της ζωής ).
Παλαιότερα αλλά και σήμερα,τα αίτια ενός ναυαγίου ήταν,οι δύσκολες αλλά φυσικές αντιξοότητες,κάποια λάθη χειρισμού,κάποια αταξία-επανάσταση,επίσης η ανοιχτή ή με δόλο επίθεση »ξενιστών».Τον τελευταίο καιρό,το ναυάγιο ενός πλοίου μπορεί να είναι και»σχέδιο» του Πλοιοκτήτη, για λόγους παλαιότητας,ώστε να εισπραχθεί η περίφημη Ασφάλεια. 
Ασφάλεια!Άραγε ποιο να είναι το περιεχόμενο της λέξης αυτής,που ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός τοποθετεί σε έναν εσχατολογικό λόγο Του -»όταν οι άνθρωποι θα μιλούν για ασφάλεια και ειρήνη,τότε ξαφνικά θα έρθει το τέλος».
Ω!Αυτή η μανία του χρήματος.Αυτή γεννά τους προδότες,αυτή πάλι γεννά την Κρίση.
(Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη γι΄αυτό από την έσχατη προδοσία του Κυρίου μας,για τα τριάκοντα αργύρια.Η κρίση του Ιησού για την πράξη αυτή είναι φοβερή-»καλύτερα να μην είχε γεννηθεί ο άνθρωπος αυτός»)
 Κι έπειτα μάθαμε να λέμε ότι όλα τα κάνουν »τα μεγάλα συμφέροντα»,και να εννοούμε τα χρήματα.Φυσικά ,δεν κατατάσσουμε τον εαυτό μας στις τάξης των Γραμματέων και Φαρισαίων-της θρησκευτικής αρχής,ή σε θέση »Ρωμαιο-κατακτητή»- της πολιτικής αρχής,αλλά,δεν πρέπει να αγνοούμε τον κίνδυνο να προδώσουμε την Αγία Πίστη μας για Χρήματα,και αυτό είναι το χείρων.Δυστυχώς το Ε.Ε. που μεταφράζεται,»Ενωμένοι με τα Ευρό »,θέτει μέγα θέμα»Ασφάλειας ».Και για αυτό το λόγο, από πνευματικής απόψεως,όχι η παραμονή μας στην Ε.Ε.,αλλά η πίστη στην βοήθειά τους,αποτελεί ύβρη προς Αυτόν που με την Πρόνοιά Του , συντηρεί και ζωογωνεί πάσα κτίση. 

Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Η ιερά παράδοση έχει να μας πει πως,οι Ε.-αλλά και οι Ευρωπαίοι-όταν χόρτασαν ψωμί κλότσησαν τον αληθινό Θεό,λατρεύοντας τα είδωλα.Επίσης ο Ιούδας,αφού έφαγε από τα χέρια του διδασκάλου,πήγε και τον παρέδωσε. 
Δυστυχώς σήμερα ο ελληνικός Ορθόδοξος λαός είναι ένας χορτασμένος λαός,για το λόγο αυτό και ο κίνδυνος της προδοσίας καταντά εφιάλτης.ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ. 
Αδελφοί μου,μετά λόγου γνώσεως,αναλογιζόμενος το μέγεθος του πνευματικού κινδύνου,σας λέω ότι δεν υπάρχει έξοδος,παρά μονάχα αυτή που θα δώσει ο Χριστός μας όταν εμείς μένουμε μέσα στην υπομονή και στην προσευχή.Αμήν.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ, ΧΑΡΙΝ ΕΥΡΟ .

 Εμμανουήλ Δημήτριος  Εκπαιδευτικός


EΛΕΥΘΕΡΟΣ Ἤ ΔΟΥΛΟΠΑΡΟΙΚΟΣ;

ΕΛΛΗΝΑ, ΣΤΟΧΑΣΟΥ ΤΙΝΩΝ ΑΠΟΓΟΝΟΣ ΕΙΣΑΙ!
“Ἡ λεηλασία μιᾶς χώρας ἀπό τούς διεθνεῖς τοκογλύφους μπορεῖ νά προωθεῖται μέ ὠμά, αὐταρχικά μέσα καί παρόλα αὐτά, νά ἐξυμνεῖται ὡς δημοκρατική, ἐπειδή ἔχουν προηγηθεῖ ἐκλογές, ἀνεξάρτητα ἀπό τό πόσο παραβιάζονται στή συνέχεια οἱ πολιτικές ἐλευθερίες, δεν τηροῦνται οἱ προεκλογικές ὑποσχέσεις ἤ ἀγνοεῖται ἡ ἐκφρασμένη δημοκρατική βούληση τοῦ λαοῦ” (Klein).
Πλησιάζει πλέον ἡ ὥρα τῆς ἀλήθειας. Ἡ κρίσιμη ὥρα πού θά εκλέξουμε τούς πολιτικούς μας ἐκπροσώπους στό Ἑλληνικό Κοινοβούλιο.
Ποιούς θά ἐπιλέξεις Ἕλληνα πολίτη; Ἡ ψῆφος μας, εἶναι ὅλη μας ἡ ζωή σέ μία στιγμή! Πολλές θά εἶναι οἱ σειρῆνες πού θά προσπαθήσουν νά σέ σαγηνεύσουν καί ὅλες θά ἀπευθύνονται στο συναίσθημά σου, γιατί τή λογική σου τή φοβοῦνται.
Θά ἀκούσεις τίς σειρῆνες τῶν κομμάτων τοῦ Μνημονίου, νά σοῦ ὑπόσχονται «καλύτερα χρόνια, μιᾶς καί τά δύσκολα πέρασαν». Νά σοῦ ὑπόσχονται ὅτι «ὅλοι μαζί θά προχωρήσουμε γιά τή νέα Ἑλλάδα τῆς προόδου, τῆς ἀνάπτυξης καί τῆς Εὐρωπαϊκῆς προοπτικῆς καί ὄχι αὐτή τῆς μιζέριας καί τῆς φτώχειας». Τά ἀνωτέρω θά τά ὑπόσχονται ὅλοι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι δημιούργησαν τή τραγική σημερινή κατάσταση, τά ἴδια ἀποκρουστικά πρόσωπα τῆς ψευτιᾶς καί τῆς ἀπάτης!
Θά ὑπάρχουν καί ἄλλες σειρῆνες. Αὐτές οἱ δῆθεν προοδευτικές, τῶν κομμάτων τά ὁποῖα εἶχαν ἐκπροσώπους στό Ἑλληνικό Κοινοβούλιο γιά πολλά χρόνια. Κόμματα τά ὁποῖα γνώριζαν ἐκ τῶν ἔσω τήν πλήρη διάλυση τοῦ κράτους, τίς κομπίνες καί τή διαφθορά, καί μιλοῦσαν ἐπιλεκτικά ἤ σιωποῦσαν συμμετέχοντας στό ἄνομο παιχνίδι. Οἱ δικές τους σειρῆνες ὑπόσχονται σοσιαλιστικούς παραδείσους, ἐνῶ διακηρύττουν τήν πολυπολιτισμικότητα τῆς κοινωνίας, ἔχοντας σάν βασική ἐπιδίωξη, τόν ἐθνομηδενισμό, καί τήν ἐπίσημη ἀθεΐα, μέσῳ μιᾶς κάλπικης «ἀνεξιθρησκείας» τήν ὁποία ἐπικαλοῦνται. Ὑπάρχουν καί οἱ σειρῆνες τῆς ἀκροδεξιᾶς, οἱ ὁποῖες θά μιλοῦν γιά ἐθνικά ἰδεώδη, ἐνῶ ἀναβιώνουν τή ναζιστική ἰδεολογία καί πρακτική, χωρίς τίς πνευματικές Παραδόσεις τῆς Ὀρθοδοξίας μας.
Ἐμεῖς θά σοῦ ποῦμε μονάχα τοῦτο: Στοχάσου τίνων ἀπόγονος εἶσαι, Ἕλληνα, ποιά χώματα πατᾶς, ποιοί πρίν ἀπό ἐσένα στάθηκαν σέ αὐτή τή γῆ καί ἔχυσαν τό αἷμα τους γιά τήν ἐλευθερία σου. Ἀναλογίσου ὅτι ἡ εἰδοποιός διαφορά τῶν προγόνων μας ἀπό τούς ἄλλους λαούς, ἦταν ἀνέκαθεν ἡ πνευματική τους αὐτοσυνειδησία. Στοχάσου τούς Ἁγίους καί τούς ἤρωες τῆς Πατρίδος μας, αὐτούς πού οἱ ἐθνομηδενιστές κυβερνῶντες θέλουν νά ξεχάσεις, γιατί αὐτοί εἶναι πού ἀγωνίστηκαν «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστη τήν Ἁγία καί τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερία». Ὁ ἀγώνας σήμερα εἶναι ἀκριβῶς γιά τόν ἴδιο σκοπό, μόνο πού τώρα στρέφεται ἐναντίον τοῦ ντόπιου κατακτητή, τῶν ντόπιων ἐντολοδόχων τῶν Ξένων Δυνάμεων πού καταδυναστεύουν τό λαό μας. Τῆς πολιτικῆς αὐτῆς ἐλίτ –μαφιόζικης στήν πλειοψηφία της– ἡ ὁποία ἔχει καταφέρει, μέ τή σύμπραξη τῶν ἰσχυρῶν τοῦ χρήματος καί τῆς ἐνημέρωσης, νά ἐξαπατᾶ τόν Ἑλληνικό λαό καί νά τοῦ ἀποσπᾶ τήν ψῆφο, λέγοντας διαρκῶς ψέματα καί θέτοντας ψευδοδιλλήματα. Αὐτοί εἶναι, Ἕλληνες πολίτες, οἱ ὑπεύθυνοι γιά τήν τραγωδία πού βιώνει ἡ Πατρίδα μας. Αὐτῶν κατόρθωμα εἶναι ἡ χρεωκοπία τῆς χώρας, τόσο ἡ πνευματική, ἡ ὁποία μεθοδικά συντελεῖται κυρίως μετά τήν μεταπολίτευση, ὅσο καί οἰκονομική ἡ ὁποία ἔχει πλέον ἐξαθλιώσει τόν λαό μας.
Πρωταρχικός στόχος τῆς παγκόσμιας διακυβέρνησης εἶναι ὁ ἔλεγχος τοῦ χρηματοπιστωτικοῦ συστήματος στήν Εὐρώπη μέσῳ τῆς Ε.Κ.Τ. Ἡ ἀδηφαγία τῶν ἰσχυρῶν τοῦ χρήματος ὁδηγεῖ, μέσῳ τῆς ἐπίσημης τοκογλυφίας τῶν Τραπεζῶν, στήν χρεωκοπία κρατῶν καί στήν ἐξαθλίωση λαῶν. Ἐμεῖς ἀρνούμαστε νά ἀνεχθοῦμε τόν παρασιτικό ρόλο τῶν Τραπεζῶν στήν οἰκονομία, τον ρόλο τοῦ μεσάζοντα τοκογλύφου. Σάν Ἕλληνες πρέπει νά ἀντισταθοῦμε στή σύγχρονη αὐτή λαίλαπα, ὅπως ἀνέκαθεν κάναμε στή μακραίωνη ἱστορία μας. Αὐτή τήν ἀντίσταση φοβοῦνται καί προσπαθοῦν νά κρατήσουν τούς ἀνθρώπους σέ κατάσταση σύγχυσης, φόβου καί ἄγχους, σε ἀγωνία γιά τήν ἐπιβίωση, ὥστε νά βρίσκονται ἐπικεντρωμένοι μόνο στά πρός τό ζῆν καί νά μην ἀντιλαμβάνονται τό τί γίνεται γύρω τους.
Μέ τήν ψήφιση τοῦ νέου Μνημονίου στίς 12 Φεβρουαρίου ἀπό τούς «σωτῆρες» ἐθνοπατέρες μας, ἡ Πατρίδα μας ὑποδουλώνεται ἐπισήμως μέχρι τό 2042! Τά 130 δίς € νέα δάνεια πού φόρτωσαν στίς πλάτες τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, θά χρησιμοποιηθοῦν ἐξ ολοκλήρου γιά ἀποπληρωμή τῶν παρανόμων κυρίως χρεῶν καί για τήν ἐνίσχυση τῶν τραπεζῶν. Τά νέα ὁμόλογα διέπονται ἀπό το Ἀγγλικό Δίκαιο, πού εὐνοεῖ τούς δανειστές, στούς ὁποίους δίνεται ἡ δυνατότητα κατάσχεσης περιουσίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου, ἀκόμη καί στρατιωτικοῦ ὑλικοῦ, μιᾶς καί ἔχουν ὑπογράψει τήν ἄρση τῆς ἀσυλίας τῆς Χώρας ἔναντι τῶν δανειστῶν. Μέ τά ἐξοντωτικά μέτρα πού ἐπιβάλλονται στούς ἀνθρώπους, βυθίζεται ἡ Χώρα στήν ὕφεση –ἐπιχειρήσεις καί μαγαζιά κλείνουν συνεχῶς– καί οἱ ἄνθρωποι στήν ἀνεργία καί στή φτώχεια. Ἡ Πατρίδα μας χρειάζεται ὁλοκληρωτική ἀνάταξη.
Χρειάζεται μιά νέα ἐθνική πολιτική μέ ὅραμα. Πρέπει να ἐπαναπροσδιοριστοῦμε σάν ἄτομα καί σάν ἔθνος, δίνοντας νόημα καί ἀξία στή ζωή μας. Ἡ παράδοσή μας, ἡ Ρωμιοσύνη, μᾶς δίνει τό στίγμα. Ἡ ἐπαναφορά τῆς Πατρίδος μας στήν τροχιά τῆς Ρωμιοσύνης εἶναι ἡ λύση. Ἡ Ρωμιοσύνη εἶναι ὁ συνδετικός κρίκος τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀπό τήν ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα. Εἶναι ὁ συνδυασμός τῆς ἱστορικῆς, ἐθνικῆς καί πολιτιστικῆς ταυτότητας μαζί μέ τήν Ὀρθόδοξη Πίστη.
 Ἡ «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» ἐκφράζει την πολιτική πρόταση τῆς Ρωμιοσύνης σάν μιά ἄλλη ἀντίληψη τῆς πολιτικῆς, σέ ἀντίθεση μέ τήν προτεσταντική ἀντίληψη γιά τις δομές τίς κοινωνίας πού ἐπικρατεῖ σήμερα.
Ἕλληνες συνταχθεῖτε μαζί μας γιά νά πολεμήσουμε τους ἐπίορκους ἐντολοδόχους τῶν κομμάτων τῆς Βουλῆς. Αὐτούς πού ἔκλεψαν τά ὄνειρά μας καί μᾶς ἀφαίρεσαν τό χαμόγελο.
Τσακίστε στίς κάλπες τά ψευδεπίγραφα κόμματα! Συνταχθεῖτε μέ τούς ἀνθρώπους πού ἀγωνίζονται, ἀποκλεισμένοι ἀπό ὅλα τά μεγάλης ἐμβέλειας Μέσα Ἐνημέρωσης, μέ προσωπικές και οἰκονομικές θυσίες τόν «καλόν ἀγώνα». Μέ ἀνθρώπους πού ἔχουν ἦθος, ἀξιοπρέπεια καί Πίστη στό Θεό, πού πιστεύουν ὅτι ὑπάρχει καλύτερο αὔριο γιά τήν Πατρίδα μας, γιά τά παιδιά μας.
Τό ἐρώτημα εἶναι: Ὑπάρχει Ἑλληνική ψυχή νά σηκωθεῖ, να πολεμήσει γιά νά πάρουμε πίσω τήν Πατρίδα μας; Ἡ Παράταξή μας στρατολογεῖ αύτές τίς ψυχές!
Μιχαήλ Ε. Ἠλιάδης, Πρόεδρος τῆς «ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
Άρθρο από : εφημερίδα ΚΟΙΝΩΝΙΑ Τριμηνιαία Πολιτική  Ενημέρωση, αριθμός φύλλου 15
Ιδιοκτήτης – Εκδότης:
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ «ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
Έτος Ιδρύσεως 2008
E-mail: koinwnia@koinwnia.com
http://www.koinwnia.com

Νέα ανάρτηση στό http://blogs.sch.gr/savvop-nik/

ΑΝ Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΤΟΤΕ…

Αποσπάσματα από άρθρο τοῦ π. Αναστασίου Κ. Γκοτσοπούλου, Εφημερίου Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Πατρών

Απλές σκέψεις εκκλησιολογικής  συνέπειας …

Υποστηρίζεται στο χώρο της Οικουμενικής Κινήσεως ότι ο Παπισμός ανήκει στην  Εκκλησία του Χριστού, ότι είναι μία από τις Τοπικές Εκκλησίες που όλες μαζί συγκροτούν την Εκκλησία, τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού. Συνέπεια της αντιλήψεως αυτής είναι η πεποίθηση ότι ο Πάπας έχει πλήρη ιεροσύνη με αδιάκοπη Αποστολική Διαδοχή, είναι κανονικός Επίσκοπος,  διάδοχος του Απ. Πέτρου και τελεί απολύτως έγκυρα μυστήρια που προσφέρουν την αυτή σώζουσα Θ. Χάρη που παρέχεται και δια των Μυστηρίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Καρπός της αντιλήψεως αυτής είναι η περί «αδελφών Εκκλησιών» συζήτηση και η απόφαση της Ζ΄ Συνελεύσεως της Ολομελείας της Διεθνούς Μικτής Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρ/Καθολικών στο Balamand την 17-24.6.1993, γνωστή ως ‘συμφωνία Balamand’:  «Εκατέρωθεν αναγνωρίζεται ότι όσα ενεπιστεύθη ο Χριστός εις την Εκκλησίαν του – ομολογία της αποστολικής πίστεως, μετοχή εις τα αυτά μυστήρια, κυρίως εις την μίαν ιερωσύνην την τελούσαν την μίαν θυσίαν του Χριστού, αποστολική διαδοχή των επισκόπων – δεν δύνανται να θεωρηθούν ως αποκλειστική ιδιοκτησία μιας των ημετέρων Εκκλησιών. Είναι σαφές ότι εντός του πλαισίου τούτου αποκλείεται πας αναβαπτισμός».

…………………………

Οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων χρησιμοποιούν για την αίρεση πολύ σκληρές εκφράσεις για να καταδειχθεί το πόσο φρικτή και απαίσια κατάσταση είναι. Μεταξύ άλλων χαρακτηρίζεται ως «φαυλότης φέρουσα τον όλεθρον», «ελεεινή πλάνη» στην οποία «κατεδέθησαν» οι αιρετικοί, «μεμιασμένη κοινωνία», «ρίζα πικρίας», «μίασμα γέγονε τη καθολική Εκκλησία, η των χριστιανοκατηγόρων αίρεσις». Επίσης, η αίρεση «εγκαταλείπουσα» αμέσως ή εμμέσως «τον  Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν τον Υιόν του Θεού» καταντά «κεκρυμμένη ειδωλολατρία» και αθεΐα  και γι’ αυτό ο ακολουθών αυτή «του χριστιανικού καταλόγου, ως αλλότριος εξωθείσθω και εκπιπέπτω».

Μετά τις πιο πάνω απλές και από όλους αποδεκτές γενικές εκκλησιολογικές αρχές, ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το κεντρικό ερώτημα: «Μπορούμε ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί να χαρακτηρίζουμε την σημερινή υπό τον Πάπα Ρώμης χριστιανική κοινότητα ως Εκκλησία του Χριστού; [Ο όρος Εκκλησία δε χρησιμοποιείται συμβατικά, αλλά με την αμιγώς θεολογική του έννοια]. Αν η απάντηση είναι θετική, ότι πράγματι ανήκει στην Εκκλησία του Χριστού μαζί με την Ορθόδοξη Εκκλησία,  όπως την πρώτη χιλιετία  προ του Σχίσματος, ποιες οι αναπόφευκτες εκκλησιολογικές συνέπειες αυτής της παραδοχής;

Νομίζω ότι αν αποδεχθούμε τους Λατίνους ως Εκκλησία του Χριστού, τότε για να έχουμε στοιχειώδη εκκλησιολογική συνέπεια,  είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε  ότι:

1. Το σύνολο των δογμάτων που πρεσβεύουν είναι αληθές.  Κατά συνέπεια, δε νοείται η παραμικρή αμφισβήτηση της παπικής διδασκαλίας και πίστης, ούτε και των παπικών δογμάτων περί πρωτείου και αλαθήτου. Όποιος εμμένει στην άρνηση έστω και ενός δόγματος πίστεως αντιστρατεύεται την αποστολική διδαχή και καθίσταται παραχρήμα αιρετικός και άξιος αναθέματος.

2. Οι υπό του Παπισμού καθορισθείσες μετά την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο, 14 «Οικουμενικές» Σύνοδοι έχουν ερμηνεύσει αλαθήτως την ευαγγελική αλήθεια, αλαθήτως έχουν εκφράσει την αποστολική διδαχή και οι δογματικοί τους όροι συνιστούν υποχρεωτικά για όλους τους Χριστιανούς δόγματα πίστεως άκρως απαραίτητα για τη σωτηρία.  Συνεπώς, οι αποφάσεις των «Οικουμενικών» αυτών Συνόδων πρέπει να γίνουν και από μας τους Ορθοδόξους πλήρως αποδεκτές. Να υπενθυμίσουμε ότι στις 14 παπικές «Οικουμενικές» Συνόδους μεταξύ άλλων εντάσσονται :

a.     Οι ενωτικές σύνοδοι της Λυών (1274) και της Φεράρας-Φλωρεντίας (1438/39). Πρακτικά για μας τους Ορθοδόξους σημαίνει ότι οφείλουμε να τιμούμε ως Άγιο τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Βέκκο που συμμορφώθηκε και αγωνίστηκε να επιβάλλει τη δογματική απόφαση της Συνόδου της Λυώνος και όχι τους Αγιορείτες Οσιομάρτυρες  που αντιστάθηκαν μέχρις αίματος και την πολέμησαν! Οφείλουμε να τιμούμε ως Αγίους τους Ισίδωρο Κιέβου και Βησσαρίωνα Νικαίας που αποσκίρτησαν  στον παπισμό γινόμενοι Καρδινάλιοι, αποδέχθηκαν και συμμορφώθηκαν με τη δογματική απόφαση της «Οικουμενικής» Συνόδου της Φλωρεντίας και όχι τον Μάρκο τον Ευγενικό που αντιστάθηκε και την πολέμησε μέχρι τέλους!  Είναι απόδειξη, τουλάχιστον, εκκλησιολογικής σχιζοφρένειας να θεωρούμε τον Παπισμό ως Εκκλησία και ταυτόχρονα να τιμούμε ως Άγιο τον Μάρκο τον Ευγενικό!

b. Η Α΄ Βατικανή Σύνοδος (1869/70), η οποία καθόρισε ως δόγματα πίστεως υποχρεωτικά για τη σωτηρία: α) το πρωτείο του Απ. Πέτρου επί των άλλων Αποστόλων, β)το πρωτείο εξουσίας του Πάπα Ρώμης εφ’ όλης της Εκκλησίας, και γ)το αλάθητο του Πάπα, όταν αυτός αποφαίνεται ex cathedra. Τυχόν αμφισβήτηση ή άρνηση των δογμάτων αυτών επισύρει τα τέσσερα “anathema sint” (= ανάθεμα έστω) της «Οικουμενικής» αυτής Συνόδου.  Χρήση των αποφάσεων αυτών έγινε με την καταδίκη του σύγχρονου μεγάλου Ρ/Καθολικού Θεολόγου Hans Küng, o οποίος αρνήθηκε το παπικό αλάθητο!

3. Αν ο Παπισμός είναι Εκκλησία του Χριστού τότε  – ω!  τότε… –  όλοι οι μετά το σχίσμα Ορθόδοξοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς, οι Άγιοι, οι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι  …  βλάσφημοι! Διότι είναι φρικτή, φοβερά φρικτή βλασφημία, να χαρακτηρίζεται η Εκκλησία, δηλ. η άσπιλος Νύμφη του Χριστού μας,  ως  αίρεση, ως δαιμονική επινόηση!  Να υπενθυμίσουμε ότι σε αυτή τη φρικτή βλασφημία έχουν περιπέσει όλοι – ανεξαιρέτως όλοι – οι Άγιοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας που έχουν ασχοληθεί με τις παπικές διδασκαλίες και όλοι ομοφώνως έχουν αποφανθεί ότι ο Παπισμός είναι αίρεση! Μεταξύ άλλων: Μ. Φώτιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς, Αγ. Συμεών Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, Αγ. Μάρκος Ευγενικός, Αγ. Νικόδημος Αγιορείτης, Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός, Αγ. Νεκτάριος κ.ά. Μάλιστα ο Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς λέει τα εξής φοβερά: «Εις την ιστορίαν του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: του Αδάμ, του Ιούδα, του Πάπα … το δόγμα περί αλαθήτου του Πάπα είναι όχι μόνο αίρεσις αλλά παναίρεσις … είναι αίρεσις των αιρέσεων, μία άνευ προηγουμένου ανταρσία κατά του Θεανθρώπου Χριστού»!

Είναι εντελώς αδιανόητο να αποδέχομαι τον Παπισμό ως Εκκλησία του Χριστού και ταυτόχρονα να τιμώ τους ανωτέρω ως Αγίους που τον χαρακτήρισαν ως αίρεση!

4. Το ίδιο ισχύει και για τις μετά το σχίσμα Τοπικές Συνόδους της Ανατολής που καταδικάζουν τις αιρετικές διδασκαλίες του Παπισμού. Και αυτές πρέπει να καταδικαστούν ως … βλάσφημες !  Μεταξύ άλλων :

1.  Σύνοδος 879, εν Κωνσταντινουπόλει (Η΄ Οικουμενική Σύνοδος): αιρετική πλάνη η προσθήκη του filioque στο Σύμβολο της Πίστεως.

2.  Σύνοδος 1170, εν Κωνσταντινουπόλει: «βουλήν κατεβάλοντο, ίνα τελείως αποκόψωσι τελείω χωρισμώ τον Πάπα και πάντας τους συν αυτώ … ούτε αυτούς τελείω αναθεματισμώ παρέδωσαν, καθώς και τας λοιπάς αιρέσεις … φήσαντες το Αποστολικόν “αιρετικόν άνθρωπον μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπτε ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκρητος”».

3.  Σύνοδος 1450, εν Κωνσταντινουπόλει (τελευταία Σύνοδος στον Ι. Ν. Αγ. Σοφίας) : καταδίκη της ενωτικής Συνόδου Φεράρας-Φλωρεντίας και των αιρετικών διδασκαλιών των Λατίνων.

4.  Σύνοδος 1722, εν Κωνσταντινουπόλει: «να αποδιώχνετε το ψεύδος … να απέχετε μακριά από τις καινοτομίες και τους νεωτερισμούς των Λατίνων, οι οποίοι δεν άφησαν κανένα δόγμα και μυστήριο και παράδοση της Εκκλησίας που να μην το φθείρουν και το νοθεύσουν».

5.  Σύνοδος 1838 εν Κωνσταντινουπόλει : «να προφυλάξωμεν τα γνήσια τέκνα της Ανατολικής Εκκλησίας από τας βλασφημίας του Παπισμού … τα βάραθρα των αιρέσεων και τους ψυχοφθόρους κρημνούς της παπικής πλάνης των … ίνα γνωρίσητε όσον το διάφορον ημών των Ορθοδόξων από των Κατόλικων, ίνα μη απατάσθε από του λοιπού από τα σοφίσματα και καινοφωνίας των ψυχοφθόρων τούτων αιρετικών … της ματαιόφρονος και σατανικής τούτων αιρέσεως».

6.  Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων, 1848 : «από αυτές τις αιρέσεις που διαδόθηκαν σε μεγάλο μέρος της οικουμένης, για τους λόγους που γνωρίζει ο Κύριος, ήταν κάποτε ο Αρειανισμός. Σήμερα είναι και ο Παπισμός … (το filioque) είναι αίρεση και αυτή που την πιστεύουν αιρετικοί … γι’ αυτό και η μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία ακολουθώντας τα ίχνη των αγίων Πατέρων, ανατολικών και δυτικών, κήρυξε και παλαιά επί των Πατέρων μας, και αποφαίνεται πάλι σήμερα συνοδικώς … ότι είναι αίρεση και οι οπαδοί του αιρετικοί … Επίσης οι συνάξεις που συγκροτούνται από αυτούς είναι αιρετικές και κάθε κοινωνία πνευματική των Ορθοδόξων τέκνων … με αυτούς είναι αντικανονική, όπως ορίζει ο ζ΄ κανόνας της Γ΄ Οικ. Συνόδου».

7.  Σύνοδος 1895, εν Κωνσταντινουπόλει: «υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές που αφορούν στα θεοπαράδοτα δόγματα της πίστεώς μας και στο θεοσύστατο κανονικό πολίτευμα της διοικήσεως των Εκκλησιών … Η Παπική Εκκλησία … όχι μόνο αρνείται να επανέλθει στους Κανόνες και τους όρους των Οικουμενικών Συνόδων, αλλά στο τέλος του 19ου αι. ευρύνοντας το υφιστάμενο χάσμα, επισήμως ανακήρυξε και αλάθητο … Η σημερινή Ρωμαϊκή είναι Εκκλησία των καινοτομιών, της νοθεύσεως των συγγραμμάτων των Πατέρων, της παρερμηνείας της Γραφής και των όρων των Οικουμενικών Συνόδων. Γι’ αυτό ευλόγως και δικαίως αποκηρύχθηκε και αποκηρύσσεται εφ’ όσον μένει στην πλάνη της».

Από τις ανωτέρω απλές σκέψεις είναι προφανές ότι αν εμείς οι Ορθόδοξοι  αποδεχόμαστε τη Ρ/Καθολική Κοινότητα ως Εκκλησία του Χριστού (εν τη θεολογική εννοία) οφείλουμε να  είμαστε συνεπείς με αυτή την εκκλησιολογία και να τροποποιήσουμε αναλόγως τις πεποιθήσεις και τις ενέργειές μας! Ειδάλλως παίζουμε εν ου παικτοίς ή στην καλύτερη περίπτωση κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους,  εντός, εκτός και επί τα αυτά!

…………………………

  • Πάτρα,   31 Μαρτίου  2012
  • π. Αναστάσιος Κ. Γκοτσόπουλος
  • Εφημέριος Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Πατρών
  • http://www.impantokratoros.gr/anastasios-gkotsopoulos-papismos-ekklhsia.el.aspx

_

tags

     Add A Comment

You must be logged in to post a comment.