ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ
Η διδασκαλία και δραστηριότητα για την – κακῶ τῶ τρόπω – συγκολλητική και πλασματική εξωτερική ένωση τῶν Ορθοδόξων μέ ετεροδόξων Χριστιανῶν, Λατίνων (Παπικῶν), Προτεσταντῶν και Μονοφυσιτῶν-Μονοθελητῶν, συνιστᾶ την παναίρεση τοῦ Οικουμενισμοῦ. Αναπτύχθηκε στο πλαίσιο τῆς «Οικουμενικῆς Κινήσεως» και σε μεγάλο μέρος του περί το «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν «Εκκλησιῶν»» (Π.Σ.»Ε.»).

Συνδιάσκεψη με θέμα «Ορθοδοξία και Πεντηκοστιανισμός», καθ’ όλα ωφέλιμος, είναι κατά κάποιον τρόπον τραγελαφική, εφ’ όσον η Εκκλησία τῆς Ελλάδος, με την συμμετοχή της ως μέλος τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν (Αιρετικῶν) «Εκκλησιῶν», αρνείται το Σύμβολον τῆς Πίστεως (Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία). Μέλος τοῦ Π.Σ.»Ε.» είναι καί οι Πεντηκοστιανοί. Βλ. http://www.oikoumene.org/en/handbook/church-families/pentecostal-churches.html?print=1

Το σύνθημα τῆς Νέας Εποχῆς και Τάξεως Πραγμάτων «ένας Θεός, πολλές θρησκείες», ο Οικουμενισμός καταφάσκει, με ανυπακοή προς την Καινή Διαθήκη: «Ναί˙ ένας Χριστός, πολλές πίστεις, πολλά βαπτίσματα».

Παραθέτω στη συνέχεια τά πορίσματα τῆς ΚΓ’ Πανορθοδόξου Συνδιασκέψεως.

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος
Θεολόγος

ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ

Η ΚΓ΄ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Εντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων για θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας, που πραγματοποιήθηκε, υπό την αιγίδα του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.  Ιερωνύμου,  στην Αίθουσα Τελετών του Εργατικού Κέντρου Φθιώτιδος,  από 31.10  έως 2.11.2011,  με τη φιλόξενη φροντίδα του Σεβ. Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. Νικολάου και υπό την προεδρία του Σεβ. Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ανθίμου, Προέδρου της Σ. Ε. επί των Αιρέσεων, με θέμα: «Ορθοδοξία και Πεντηκοστιανισμός»,  μετά από εκτενή συζήτηση επί των εισηγήσεων, ενέκρινε ομοφώνως τα ακόλουθα Πορίσματα:

1.  Το κίνημα των αυτοαποκαλουμένων Πεντηκοστιανών προέρχεται  –κατά τους πεπλανημένους ισχυρισμούς τους–  από μια δήθεν «πρωτοφανή σε μέγεθος και έκταση έκχυση του Αγίου Πνεύματος»,  που έγινε από τα μέσα μέχρι τα τέλη του 19^ου αιώνα,  ξεκινώντας από την Αμερική και επεκτεινόμενη σε πολλές χώρες. Ο προτεσταντικός χριστιανισμός,  κουρασμένος από τους αιματηρούς ομολογιακούς πολέμους,  μετατόπισε την έμφαση από το ομολογιακό δόγμα σε μια υποκειμενική και ατομική εμπειρία,  ξεκομμένη από το γεγονός της Ιστορικής Εκκλησίας,  της Μιας,  Αγίας,  Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, και άρα εμπειρία πεπλανημένη. Σταδιακά, μέσα στο «νεογέννητο» κίνημα των Πεντηκοστιανών αυτή η υποκειμενική προσωπική εμπειρία απολυτοποιήθηκε.

2.  Το βασικό άλλοθι της σχετικά νεοφανούς αυτής εκπτώσεως του προτεσταντισμού είναι ο βλάσφημος ισχυρισμός ότι η Εκκλησία,  τρεις αιώνες μετά τους Αποστόλους,  «αποστάτησε, έχασε το Άγιο Πνεύμα και μεταβλήθηκε σε πόρνη και σε θυγατέρα της Βαβυλώνος». Όμως,  η αψευδής διπλή διαβεβαίωση του Κυρίου,  αφ’  ενός ότι  «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής (της Εκκλησίας Του)» (Ματθ. 16,18), και αφ’  ετέρου ότι ο Παράκλητος «μένει μεθ’ ημών εις τον αιώνα» (Ιωάν.  14,16),  καθώς και η αποστολική μαρτυρία ότι η Εκκλησία είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» (Α΄ Τιμ. 3, 15),  αποδεικνύουν τον ως άνω ισχυρισμό των Πεντηκοστιανών απολύτως ψευδή. Παράλληλα αιωρείται πάντοτε αναπάντητο το ερώτημα:  Πως οι Πεντηκοστιανοί εμπιστεύονται μια  –κατά την γνώμη τους– «αποστάτιδα»  Εκκλησία να προβαίνει σε κάτι το τόσο θεμελιώδες για την πίστη,  όπως είναι ο τελικός καθορισμός του Κανόνα της Αγίας Γραφής στα τέλη του 4^ου αιώνα»;

3. Οι Πεντηκοστιανοί αδυνατούν να γνωρίσουν το γεγονός της Πεντηκοστής στις πραγματικές του διαστάσεις, διότι αγνοούν τις βασικότερες προϋποθέσεις ερμηνείας,  όπως την ορθή αντίληψη για την ταυτότητα της Αγίας Γραφής και την ορθή κατανόηση της θεοπνευστίας της.  Με την απολυτοποίηση και τον υπερτονισμό της Πεντηκοστής σχετικοποιούν και υποτιμούν τα άλλα εξ ίσου σημαντικά γεγονότα της  Θείας Οικονομίας.

Πιο συγκεκριμένα δεν έχουν την δυνατότητα να αποδεχθούν την Πεντηκοστή ως τελική συσσωμάτωση των Αποστόλων στο ένδοξο αναστημένο Σώμα του Χριστού, καθόσον οι ίδιοι,  χωρίς την αποστολική διαδοχή,  δεν έχουν πραγματική επαφή με το αληθινό Σώμα της Εκκλησίας. Δεν μπορούν να αποδεχθούν το γεγονός της Πεντηκοστής ως πραγματική θεογνωσία, διότι δεν λαμβάνουν υπόψη τους την συνέργεια των θείων Προσώπων σε όλα τα αποκαλυπτικά γεγονότα. Δεν έχουν καμμία αντίληψη της Πεντηκοστής ως γεγονότος θεώσεως και θεοπνευστίας.  Μένουν επίσης ανυποψίαστοι για την ολοκλήρωση της θεραπευτικής διαδικασίας στο γεγονός της Πεντηκοστής και το παρερμηνεύουν.

4.  Τα τυχόν υπαρκτά πνευματικά και ποιμαντικά προβλήματα δεν αποτελούν επαρκείς δικαιολογίες για διάσπαση της ενότητας του Σώματος του Χριστού ή για έξοδο από την Μία,  Αγία,  Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.  Η εκκλησιαστική ιστορία μας διδάσκει ότι η Εκκλησία ζει μία συνεχή Πεντηκοστή,  και μέσα σ’  αυτή γίνεται αναζωπύρωση των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος δια των μυστηρίων της.

5.  Η διδασκαλία των Πεντηκοστιανών για «αρπαγή της εκκλησίας», παρά την ψυχολογική πίεση και τον εκφοβισμό που ασκήθηκε κατά τη δεκαετία του 1990, βάσει της οποίας μόνον οι οπαδοί τους θα σωθούν αρπαζόμενοι  «εις απάντησιν του Κυρίου» (Α΄ Θεσ. 4, 17),  πολύ πριν από την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, διαψεύτηκε παταγωδώς.

6.  Εξίσου νοσηρή ατμόσφαιρα ψυχολογικής πιέσεως καλλιεργείται στους Πεντηκοστιανούς με τον τονισμό της ανάγκης για «αυτόματη»  απόκτηση δήθεν χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος μέσω τεχνικών υποβολής.  Η υγιαίνουσα διδασκαλία και ζωή της Εκκλησίας τονίζει την ανάγκη συγκεκριμένων και σαφών προϋποθέσεων για την απόκτηση των Αγιοπνευματικών χαρισμάτων, με βάση την εν τη Εκκλησία άσκηση και την δια των Μυστηρίων κάθαρση και αναγέννηση.

7.  Πρώτο και αναγκαίο τεκμήριο της κατά τους Πεντηκοστιανούς δήθεν απόκτησης του Αγίου Πνεύματος είναι το υποτιθέμενο χάρισμα της  «γλωσσολαλιάς».  Στην πρώτη Εκκλησία η  «γλωσσολαλιά» ουδέποτε θεωρήθηκε αναγκαίο και υποχρεωτικό σημείο της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στους πιστούς.  Αντίθετα,  ο απόστολος Παύλος τήρησε κριτική στάση απέναντι στο φαινόμενο  (Α΄Κορ.  κεφ. 14),  διατήρησε σοβαρότατες επιφυλάξεις για την χρήση της γλωσσολαλιάς στις λατρευτικές συνάξεις και την τοποθέτησε στην κατώτατη βαθμίδα των χαρισμάτων (Α΄ Κορ. 12, 30).

8. Η προσπάθεια των Πεντηκοστιανών να διεισδύσουν ιδιαίτερα στον τρίτο κόσμο εστιάζεται κυρίως στην ικανότητά τους να προσαρμόζονται στις ιδιαίτερες πολιτιστικές παραδόσεις των διαφόρων κοινωνιών.  Το δήθεν χαρισματικό στοιχείο έφθασε,  σε μερικές περιπτώσεις,  ακόμη και σε άκριτη υιοθέτηση παγανιστικών στοιχείων και μαγικών τελετουργιών.  Επίσης οι θρυλούμενες θεραπείες αποδεικνύονται υποκειμενικές εμπειρίες και ως εκ τούτου απατηλά γεγονότα.

9.  Η κίνηση των Πεντηκοστιανών από τα πρώτα της βήματα,  αλλά και κατά την ιστορική της εξέλιξη,  αντιμετώπισε σοβαρές ενστάσεις και έτυχε ευρυτάτης κριτικής, όχι μόνον από την Ορθόδοξη Εκκλησία,  αλλά και εντός του παραδοσιακού ελληνικού και ξένου προτεσταντικού χώρου,  τόσο για το θεολογικό υπόβαθρό της,  όσο και για τα  «εκστατικού»  και ενθουσιαστικού τύπου φαινόμενα του χώρου της, που τα θεωρεί ως «χαρισματικές δωρεές».

10.  Κατά την ημέρα της Πεντηκοστής οι ευρισκόμενοι στο υπερώο  «επλήσθησαν Πνεύματος Αγίου»  ως μέλη του Σώματος του Χριστού.  Για την Ορθόδοξη Εκκλησία το γεγονός της Πεντηκοστής δίνει τη δυνατότητα στον πιστό να φθάσει στο «καθ’ ομοίωσιν», δηλαδή στην ολοκλήρωση της πνευματικής του θεραπείας,  πορευόμενον από την κάθαρση στον φωτισμό,  και από τον φωτισμό στη θέωση….

Πηγή: http://www.egolpion.com/23-sundiaskepsi.print.el.aspx