H ΚΑΛΗ ΠΡΟΑΙΡΕΣΗ

Και να κατέβει ο Ίδιος ο Θεός!

             Η καλή προαίρεση είναι το προζύμι της πίστεως. Η καλή προαίρεση είναι η αγαθή προδιάθεση, η καλοκάγαθη τοποθέτηση, η ταπεινή αντιμετώπιση των πνευματικών θεμάτων.

            Η καλή προαίρεση είναι η μητέρα των αρετών, η μήτρα των βρεφών-λογισμών, ο προθάλαμος των ιερών θεωριών, ο πρόναος των κατηχουμένων νοών, η κολυμβήθρα των αγνών ψυχών, η προθέρμανση των άδολων και παρθένων καρδιών.

            Η καλή διάθεση είναι η καλλιεργήσιμη αγαθή γη η οποία προθύμως θα δεχθεί τον σπόρο του Λόγου του Θεού. Είναι το χωράφι χωρίς τα ζιζάνια των αθεράπευτων παθών, των αλόγων και λογής κακιών και πέτρινων κομπλεξικοτήτων. Είναι το οξυγόνο της πνοής ζωής, το ιλαρόν φως της εν Αγίω Πνεύματι βιοτής, ο φάρος της πνευματικής ζωής, η οδοδείκτης της Ευαγγελικής Αναγεννήσεως.

            Η καλή προ-αίρεση διαφυλάττει από την ψυχοκτόνο αίρεση και αποκρούει αποτελεσματικά την οποιαδήποτε πλάνη. Η καλή διάθεση και η καλή προαίρεση είναι αδερφές δύδιμες που γεννούν ατέρμονους καλούς λογισμούς. Η καλή προαίρεση δεν μπλέκεται σε πλεκτάνη, σε διαβολή, σε πονηρία. Αρνείται κατηγορηματικά να πέσει θύμα της αναπαραγωγής ψιθύρων, δυσφημιών και συκοφαντιών.

            Τέλος, η καλή διάθεση είναι η αρχή και το τέλος στο ύψιστο θέμα της σωτηρίας μας.

            Όλα όσα είπαμε δεν τα αναφέραμε απλά για να πλέξουμε το εγκώμιο της καλής διαθέσεως, αλλά για να υπογραμμίσουμε την μέγιστη αξία της, να σηματοδοτήσουμε την ουσιαστικότατη σημασία της και να υπερτονίσουμε την απόλυτη αναγκαιότητά της.

            Και να κατέβαινε ο Ίδιος ο Θεός να να σου μιλήσει αυτοπροσώπως, εάν δεν έχεις καλή διάθεση δεν πείθεσαι, δεν ενδιαφέρεσαι, δεν συγκινήσαι. Γίνεσαι περιφρονητής, καθίστασαι αντίπαλος και εχθρός, γίνεσαι βάρβαρος και κτηνώδης. Μάλλον δε και δαιμονιώδης… Αρκεί αργότερα να αντιμετωπίσεις «αντρίκια» και υπεύθυνα τις τρομακτικές συνέπειες που οπωσδήποτε υπάρχουν, έστω και εάν εσύ το αρνείσαι.

            Οπως λέγει ο Αγιος Γέροντας Παϊσιος, «υπάρχει μία ελληνική λέξη που καμία άλλη γλώσσα στον κόσμο δεν την έχει: φιλότιμο! Λίγο φιλότιμο εάν είχαμε προς τον Θεό, δεν θα υποφέραμε και δεν θα βασανιζόμασταν έτσι…» Αυτό το φιλότιμο είναι ο πρωτότοκος υιός της καλής διαθέσεως.

            Όσους προόρισε ο Θεός, σε αυτούς προγνώρισε πρωτίστως την καλή διάθεση. Όσους πλησίασε ο Χριστός, ελκύστικε από την καλή τους την διάθεση. Ακόμη και σε όσους κήρυξε κατά την διήμερη παραμονή Του στον Άδη, πίστεψαν μόνο όσοι είχαν καλή διάθεση, ιδίως τα πνεύματα των αρχαίων ελλήνων μας προγόνων.

            Οι Προφήτες, οι Προπάτορες και οι απανταχού Άγιοι Πάντες, είχαν πρωτίστως καλή διάθεση. Οι μεγάλοι χαρισματούχοι σύγχρονοι Άγιοι Γέροντες, διέθεταν προπαρασκευαστικώς την καλή διάθεση και έτσι κατέστησαν τους εαυτούς τους δοχεία της χάριτος, έτσι απέκτησαν ταπείνωση και οδηγήθηκαν στην κάθαρση και την θέωση.

            Όταν ο Χριστός ρωτούσε «θέλεις υγιής γενέσθαι», δεν εννοούσε «θέλεις να γίνεις καλά;» διότι ποιός άρρωστος δεν θέλει γίνει καλά, αλλά εξέταζε τα κίνητρα, εξερευνούσε την ύπαρξη της αυτής ακριβώς της καλής διαθέσεως: «Έχεις την καλή διάθεση να σε κάνω Εγώ καλά, θέλεις να δεχθείς να θεραπευθείς από Μένα;»

            Η παράκληση του εκατόνταρχου να μην κάνει ο Χριστός τον κόπο να έρθει έως το σπίτι αλλά να πεί μόνο ένα λόγο από μακρυά και ο ασθενής θα γινόταν σίγουρα καλά, αποκαλύπτει την αξιοθαύμαστη καλή του την προαίρεση, για αυτό το κείμενο λέει ότι ο Χριστός «εθαύμασε» (Ματθ. η’ 10).

            Ο απεγνωσμένος πατέρας έκραζε στο Χριστό μετά δακρύων να θεραπεύσει τον δαιμονισμένο άλαλο υιό του. Ο Χριστός τον ρωτά: «Δύνασαι πιστέυσαι;» Αυτή ακριβώς η δυνατότητα της καλής θελήσεως συνεπάγεται την δύναμη της πίστεως: «πάντα δυνατά τω πιστεύοντι!» Και απαντά ο πατέρας: «Πιστέυω, Κύριε, (έχω όλη την καλή διάθεση να πιστέψω) βοήθησε την απιστία (ολιγοπιστία) μου!» (Μαρκ. 9, 24)

            Ακόμη και αυτό το πανάγιο «θέλω» της Υπεραγίας Θεοτόκου στον Ευαγγελισμό της, με την πανίερη εκούσια αποδοχή: «ιδού η δούλη σου, ας γίνει κατά το ρήμα σου» υποδηλώνει την απαραίτητη προϋπόθεση της αγαθής προαιρέσεως, της καλής διαθέσεως και αγίας συγκαταθέσεως.

            Εχουμε όλοι ανάγκη από καλή διάθεση. Εχουμε απόλυτη ανάγκη αγαθής προαιρέσεως. Εάν δεν την έχουμε, την αποκτούμε. Παρακαλούμε έντονα και επίπονα το Θεό να μας χαρίσει καλή διάθεση, να μας δωρίσει πίστη και να μας την ενισχύσει. Αυτός θα διαλέξει το πότε και το πως. Αρκεί η προσευχή μας να συνοδέυεται από νηστεία και… φιλότιμο!

            Μη θυμόμαστε το Θεό μόνο στις ανάγκες και στις ασθένειες των αγαπητών μας. Μην είμαστε χριστιανοί δοσολόγοι και συμφεροντολόγοι, που μας αρέσει μόνο να ζητούμε και να λαμβάνουμε. Αντί για «δώσε, δώσε» ας δίνουμε και μεις στο Θεό το νου και την καρδιά μας. Ας ενδιαφερθούμε για την αθάνατη ψυχή μας και την μεταθάνατο ζωή, όχι μόνο προσκολλημένοι στα επίγεια, τα κοσμικά, τα οικονομικά και τα υλιστικά.

            Ας δείξουμε καλή διάθεση να ενδιαφερθούμε να δούμε τι λέγει η Λόγος του θεού, η Αγία Γραφή, και να την διαβάζουμε με προσοχή, καθημερινώς και όχι από περιέργεια, περιστασιακώς. Ας έχουμε την καλή προαίρεση να διαβάζουμε τους βίους και τα έργα των Αγίων της Εκκλησίας μας και να μαθαίνουμε συστηματικώς και ανελλειπώς ποιό είναι το θέλημά Του Θεού στη ζωή μας.

            Ας δείξουμε φιλότιμο να εφαρμόζουμε κατά δύναμιν αυτά που μας ζητάει για χάρι Του, να ζούμε μία ολοκληρωτική, μυστηριακή ζωή με ολόθερμη συμμετοχή στην Ορθόδοξη Λατρεία. Μας ζητάει να προσευχόμαστε και να νηστεύουμε. Ας το κάνουμε για χάρι Του.

            Ζητά από μας να μετανοήσουμε, να προστρέξουμε αποφασιστικά στον πνευματικό εξομολόγο και να εξομολογηθούμε ειλικρινώς ώστε να λάβουμε αξίως το Σώμα Του και το Αίμα Του, με ευλογία και διάκριση, όχι εις κρίμα, κατάκριμα και καταδίκη. Η Θεία Κοινωνία είναι φωτιά, «πυρ γαρ υπάρχει τους αναξίους φλέγον!»

            Ας μην είμαστε λοιπόν χριστιανοί, των Χριστουγέννων και του Πάσχα, ενδιαφερόμενοι για τα πανηγύρια, τους χορούς και τα σουβλάκια. Το «φάγωμεν, πίωμεν, αύριο γαρ αποθνήσομεν» ανήκει μόνο στους αθέους, τους απίστους, τους αντιχρίστους και βλασφήμους, που ζουν για την κοιλιά και για τον αφεδρώνα. Που πιστεύουν στο τίποτα και πηγαίνουν στο τίποτα, σαν τον όμοιό τους τον Καζαντζάκη.

            Είμαστε «λεύτεροι» αληθινά, μόνο με το Χριστό και την Αλήθειά Του, την Ορθοδοξία!

Νικόλαος Πανταζής

Μελβούρνη, Αυστραλία

Πρὸς τὸν Δ/ντῆ τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου» (28/5/2012)

κ. Ζερβέ,

Χαίρετε,

Στὸ ἄρθρο σας μὲ τίτλο «ΘΛΙΒΕΡΟΣ ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΟΥ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ» διερωτάστε δικαίως καὶ εὐλόγως: «Ἔκαναν λάθος οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι τοὺς ἀνεκήρυξαν Ἁγίους ἢ εὑρίσκονται εἰς πλάνην οἱ σύγχρονοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι δὲν καθοδηγοῦνται εἰς τὰς πράξεις των ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὡς συνέβαινε μὲ τοὺς ἀντιαιρετικοὺς–ἀντιπαπικοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ ἀπὸ στρατιάς «συμβούλων»; Μὲ τὰς ἐνεργείας–πράξεις των τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ οἱ Οἰκουμενισταὶ Μητροπολῖται σκανδαλίζουν τὸν πιστὸν λαὸν καὶ κλονίζουν τὴν ἐμπιστοσύνην του πρὸς τὴν Ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως».

Παρόμοιο εὔλογο ἐρώτημα διατυπώνουμε κι ἐμεῖς, τόσους μῆνες τώρα: Κάναμε κάποιο λάθος ποὺ ἀποτειχισθήκαμε ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ἐπισκόπους (τὶς αἱρέσεις καὶ τὶς ἀντικανονικὲς ἐνέργειες τῶν ὁποίων μὲ τόσο θάρρος, ἐσεῖς προσωπικά, στηλιτεύετε στον «Ὀρθόδοξο Τύπο»); Δὲν ἐφαρμόσαμε τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων; Καὶ γιὰ νὰ ἐπαναλάβουμε τὸ ἐρώτημά σας: «Ἔκαναν λάθος οἱ Πατέρες», ποὺ δίδαξαν μὲ λόγια καὶ παράδειγμα (μάλιστα κατοχυρωμένα μὲ ἱ. Κανόνα) τὴν διακοπὴ μνημοσύνου; Κάνουμε κι ἐμεῖς λάθος ποὺ ἀκολουθοῦμε τὴ διδασκαλία τους καὶ ἐφαρμόσαμε νομίμως τὸν ΙΕ΄ ἱερὸ Κανόνα τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ οἱ Πατέρες ἐθέσπισαν; Ὑπ’ ὄψιν ὅτι συνειδητὰ δὲν καταφύγαμε οὔτε ἐνταχθήκαμε στὶς Παλαιοημερολογίτικες σχισματικὲς καὶ ἀλληλομισούμενες παρατάξεις. Καὶ ἐπίσης, συνειδητὰ δὲν ἀποφύγαμε νὰ δημιουργήσουμε κάποια παράταξη.

Καὶ περαιτέρω: Ὅλες οἱ ἐνέργειές μας ἔγιναν μὲ πλήρη διαφάνεια. Καὶ τὸ κείμενο τῆς Ἀποτειχίσεως δημοσιεύσαμε σὲ τευχίδιο, καὶ ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς, μὲ τὸν ὁποῖον συνεργαζόμαστε, κυκλοφόρησε βιβλίο, στὸ ὁποῖο μὲ ἀκαταμάχητα ἐπιχειρήματα ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, ἀποδεικνύει τὸ νόμιμο καὶ ἀναγκαῖο τῆς Ἀποτειχίσεως. Κάναμε, λοιπόν, ἄσχημα ἐμεῖς ποὺ διαμαρτυρόμαστε, ἢ «οἱ Οἰκουμενισταὶ Μητροπολῖται ποὺ σκανδαλίζουν τὸν πιστὸν λαὸν καὶ κλονίζουν τὴν ἐμπιστοσύνην του πρὸς τὴν Ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως» καί, ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει ὀργανωμένη ἀπομάκρυνση ἀπ’ αὐτούς, ἔχουν ἀποθρασυνθεῖ καὶ μὲ θρασύτητα καὶ ἰταμότητα συνεχίζουν τὸ φθοροποιό τους ἔργο;

Τὸ ἐρώτημά μας λοιπόν, εἶναι: Γιατί ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος», ὁ ὁποῖος δημοσιεύει κάθε εἴδους ἐκκλησιαστικὴ εἴδηση καὶ σημαντικότατα ἐκκλησιαστικὰ θέματα, (πολλὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι δευτερότερα καὶ ἐπουσιώδη), γιατί ἀρνεῖται νὰ πληροφορήσει τὸ ἀναγνωστικό του κοινό γιὰ τὴν διακοπὴ μνημονεύσεως (ἔστω κι ἂν τὴν ἐκλαμβάνουν μερικοὶ ὡς προαιρετικὴ ἐνέργεια); Γιατί «ἔθαψε» αὐτὴν τὴν ἐκκλησιαστικὴ εἴδηση; Δὲν ἔχει ὑποχρέωση νὰ ἐνημερώση τὸ κοινό του ὡς πρὸς τὸ θέμα αὐτό; Δὲν ἔχει ὑποχρέωση –ἂν ὑποθέσουμε ὅτι εἶναι αντικανονικὴ ἡ ἐνέργειά μας–, νὰ τὴν καυτηριάσει, ὅπως κάνει γιὰ κάθε τέτοια ἐνέργεια ποὺ πληροφορεῖται ἡ ἐφημερίδα σας, ὥστε νὰ προφυλαχθοῦν κάποιοι καὶ νὰ μὴ πέσουν στὴν «παγίδα» μας;

Γιατί μιὰ ἐφημερίδα χριστιανική, στὴν ὁποία πρέπει νὰ πνέει πνεῦμα Κυρίου –ἄρα πνεῦμα ἐλευθερίας– γιατί κι αὐτὴ προβαίνει σὲ λογοκρισία; Γιατί οἱ ἀντι- οικουμενιστὲς Πατέρες φοβοῦνται νὰ πάρουν θέση γιὰ τὸ θέμα, θετική ἂν αὐτὴ εἶναι ἡ γραμμὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἡ ἐνέργεια τῆς ἀποτειχίσεως ἔχει σχέση μὲ τὴ σωτηρία μας, ἀρνητικὴ δέ, ἂν δὲν εἶναι πατερικὴ ἡ ἐνέργεια αὐτή, ὥστε κι ἐμεῖς νὰ μὴ πελαγοδρομοῦμε καὶ διακινδυνεύουμε τὴ σωτηρία μας, ἂν ἔχουμε κάνει λάθος; Γιατί δὲν τὸ κάνετε αὐτό, ἔστω ὡς ἔνδειξη ἀγάπης γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας;

Δυστυχῶς, ἡ χριστιανικὴ ἀγάπη κάποιων ἐκφράζεται πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς ἀπομονώσεώς μας, χωρὶς νὰ μᾶς ἐξηγήσουν μὲ γραπτὰ κείμενα, ἂν ἔχουμε ξεφύγει ἀπὸ τὴν γραμμὴ τῶν Πατέρων. Τί ἄραγε δείχνει αὐτό: περιφρόνηση ἢ ἀδυναμία ἀπαντήσεως; Κι ἂν συμβαίνει τὸ δεύτερο, μήπως φανερώνει ἄρνηση νὰ πορευτοῦν (οἱ μὴ θέλοντες νὰ ἀπαντήσουν) στὴν γραμμὴ τῶν Πατέρων;

Ἀποστείλαμε κείμενο, μὲ τὴν ἴδια λογική, καὶ πρὸς τὸν κ. Ἰω. Τάτση, σχολιάζοντας τὸ ἄρθρο του (ποὺ δημοσιεύετε στὸν τελευταῖο Ὀρθ. Τύπο μὲ τίτλο: «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΠΟΙΜΗΝ»), ἀλλὰ ὁ κ. Τάτσης μᾶς τίμησε μὲ τὴν σιωπή του. Κατόπιν τὸ ἀναρτήσαμε στὸ διαδίκτυο (τό στείλαμε καὶ σὲ σᾶς), ἀλλὰ κι ἀπὸ σᾶς εἰσπράττουμε τὴν ἴδια σιωπή.

Θέλαμε μιὰ ἀπάντηση, γιὰ νὰ διασκεδάσουμε τοὺς λογισμοὺς ποὺ μᾶς περιτριγυρίζουν. Θὰ τὴν περιμένουμε.

Μὲ ἐκτίμηση

Σημάτης Παναγιώτης

___________

ΟΥΤΕ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ, ΟΥΤΕ ΚΑΤΑΔΕΧΘΗΚΕ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΣΕ ΑΠΟΣΤΑΛΕΙΣΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ΛΟΓΟΚΡΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ «ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ»

Τὰ μέλη τοῦ ἄτυπου συμβούλιο τῶν ἱερωμένων τοῦ «Ὀρθ. Τύπου» ὄχι μόνο δὲν καταγγέλλουν προσωπικὰ ἢ δὲν ἀπομακρύνονται ἀπὸ τοὺς διδάσκοντες τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ ἀρνοῦνται νὰ δημοσιεύσουν τὴν πληροφορία περὶ τῆς ἀποτειχίσεως κάποιων πιστῶν· ἀρνοῦνται νὰ δημοσιεύσουν καὶ τὰ κείμενά τους, ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι αὐτὴ ἦταν ἡ πρακτικὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τοῦ 15ου ἱεροῦ Κανόνα. Ἐπὶ πλέον ἀρνοῦνται νὰ ἐξηγήσουν γιατὶ δίδαξαν μὲν τὴν ἀποτείχιση ἐπὶ μία δεκαετία, τώρα δέ, δὲν ἐφαρμόζουν ἐκεῖνα ποὺ δίδαξαν. Ἀλήθεια, τί φοβοῦνται; Μήπως ἐκτεθοῦν στὸ ποίμνιό τους; Μήπως παύσουν νὰ τοὺς προσκαλοῦν γιὰ ὁμιλίες οἱ προκλητικὰ ἀνεχόμενοι τὸν Οἰκουμενισμὸ ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι παράλληλα  προσκαλοῦν ἢ τιμοῦν ἐμμετικὰ τὸν ἡγέτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κ. Βαρθολομαῖο καὶ τὸν θεωρητικὸ τῆς ἴδιας παναιρέσεως κ. Ζηζιούλα;  Ἢ φοβοῦνται, ὅτι οἱ λίγοι πιστοὶ (ποὺ δὲν ἔχουν ναρκωθεῖ ἀκόμα ἀπὸ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ) θὰ τοὺς ζητήσει εὐθύνες;

Π.Σ.

(Τὴν ἐπιστολή φιλοξενεῖ τὸ 12ο τεῦχος τοῦ περιοδ. «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος»)