ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ

ΚΟΖΑΝΗ – Μαϊος 1949, αρ. Φυλ. 94

ΤΟ ΕΠΤΑΚΕΦΑΛΟΝ ΘΗΡΙΟΝ

 

ΔΥΟ ΕΙΚΟΝΕΣ

Τὶ εἶνε ἡ ἁμαρτία; Τὶ εἶνε ἡ ἁμαρτία τοῦ 20οῦ αἰῶνος;

Ἐὰν ἀδελφέ, ἐὰν ἐρωτήσης τὸν ἀμετανόητον, τὸν πεπωρωμένον, τὸν ἀναιδῆ ἁμαρτωλὸν ὅστις γελῶν ρουφᾶ τὴν ἀμαρτίαν μὲ ὅλας τὰς αἰσθήσεις του, μὲ ὅλους τοὺς πόρους του, θὰ σοῦ ἀπαντήση: «Ἁμαρτία; Ἄς λέγουν ἐναντίον της ὅ,τι θέλουν οἱ αὐστηροὶ ἱεροκήρυκες! Διʼ ἐμὲ εἶνε ἕνας παράδεισος, εἶνε μία θελκτικὴ θεά, ἡ ὁποία μὲ θωπεύει, μὲ λικνίζει εἰς τὰ γόνατά της καὶ μοῦ προσφέρει τὰς γλυκυτέρας τῶν ἀπολαύσεων. Μὲ κερνᾶ μὲ χρυσᾶ ποτήρια. Μέλι ρέει ἀπὸ τὴν γλῶσσαν της. Ἀπρόσκοπτος, πλατεῖα καὶ εύρύχωρος εἶνε ἡ λεοφώρος τὴν ὁποίαν βαδίζει. Ἀναρίθμητοι εὶνε οἱ ἐρασταί της. Διατὶ νὰ μὴ τὴν ἀκολουθῶ; …».

Ἁμαρτία = Ἀπόλαυσις! Αὐτὴ εἶνε ἡ εἰκὼν τὴν ὁποίαν ζωγραφίζει ὁ κόσμος.

Ἀλλʼ αὐτὴ εἶνε ἡ ἀπατηλή, ἡ ψευδὴς εἰκὼν τῆς ἁμαρτίας. Ἡ ἀληθινή, ἡ πραγματικὴ εἰκὼν τῆς ἁμαρτίας εἶνε ἄλλη. Εἶνε ἀπελπιστικῶς φρικιαστική! Ἐὰν ὁ ἁμαρτωλὸς, ὁ οἱοσδήποτε ἁμαρτωλός, πρὶν διαπράξη τὴν ἁμαρτίαν ἠδύνατο διʼ ἕνα καὶ μόνον λεπτὸν νὰ ἀποκτήση τὴν διαυγῆ, τὴν ἀέτειον ὅρασιν, τὴν ὁποίαν εἶχε “Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστὴ συγγράφων εἰς τὴν νῆσον τῆς Πάτμου τὴν Ἱερὰν Ἀποκάλυψίν του, θὰ ἔβλεπε τὰ πράγματα ἔντελῶς διαφορετικά. Μὲ τὸν φακὸν τοῦ λόγου του Θεοῦ, τῆς Ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως, ἡ ἁμαρτία θὰ ἔχανε ὄλους τοὺς πέπλους της, ὅλα τὰ ψιμύθια της, ὅλην τὴν ἐλκυστικήν, τὴν φανταχτερὴν περιβολήν, καὶ αἴφνης θὰ παρουσιάζετο – ποῖος θὰ ἠδύνατο νὰ τὴν ἀντικρύση; – ὡς τέρας, ὡς τὸ δυσειδέστερον καὶ ἀγριώτερον θηρίον τοῦ κόσμου.

Τὸ τέρας – ἰδὲ τὴν φωτογραφίαν του εἰς τὸ παρὸν φύλλον – ἔχει τὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τοῦ πατρός, ὁ ὁποῖος τὸ ἐγέννησε.

Ποῖος εἶνε ὁ πατέρας του; Καὶ ποία εὶνε ἡ μητέρα του; Συναμαρτωλὲ ἀδελφέ! Θὰ φρίξης, ἐὰν σοῦ δείξω τοὺς γονεῖς του. ..  Για την συνέχεια πατήστε εδώ·  Πατὴρ τοῦ τέρατος εἶνε ὁ Ἑωσφόρος. Αὐτὸς εἶνε ὁ γενάρχης τῆς κακίας. Καὶ μήτηρ… εἶνε ἡ ψυχή μας, συγκεκριμένως ἡ πονηρὰ ἐπιθυμία, ἡ ὁποία διὰ νὰ ὁμιλήσωμεν παραστατικῶς, σμίγει μὲ τὸ πονηρὸν πνεῦμα καὶ ἀπὸ τὴν παράνομον αὐτὴν μίξην – φρίξατε οὐρανοὶ – γεννᾶται καθημερινῶς τὸ τέρας ποὺ ὀνομάζεται ἁμαρτία. «Ἡ ἐπιθυμία – ὅπως ὡραῖα λέγει ο αδελφόθεος Ιάκωβος – συλλαβοῦσα τίκτει ἁμαρτίαν, ἡ δὲ ἁμαρτία ἀποτελεισθεῖσα ἀποκύει θάνατον» (Ἰάκ. 1, 15). Ὅπως ἡ σμύρνα προέρχεται ἀπὸ τὴν μῖξιν ὄφεως καὶ ἰχθύος, οὕτω πως καὶ ἡ ἁμαρτίαπροέρχεται ἀπὸ τὴν μῖξιν τῆς θελήσεως τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς θελήσεως τοῦ πονηροῦ πνεῦματος, ἡ δὲ τὴν παράνομον καὶ αἰσχρὰν αὐτὴν ἕνωσιν ἐνεργοῦσα ψυχὴ ὀνομάζεται εὶς τὴν γλῶσσαν τοῦ Εὐαγγελίου: «μοιχαλίς».

Ὦ ψυχαὶ ἀνθρώπων οὐρανογέννητοι! Ἐπλάσθητε διὰ νὰ ἔχετε Νυμφίον σας τὸν ὡραῖον κάλλει ὑπὲρ πάντας τοὺς ὑιοὺς τῶν ἀνθρώπων, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Μὲ τὸν Νυμφίον αύτὸν ἑνούμεναι θὰ ἐκαρποφορούσατε τέκνα εὐγενῆ, ἔργα ἀγαθὰ καὶ ἡ γῆ θὰ ἐπλημμύρει ἀπὸ ἀγγελικὸν φῶς. Ἀλλὰ ἀλοίμονον! Σεῖς παραδίδεσθε ἄνευ ἀντιστάσεως εἰς τὸν Σατανᾶν. Προτιμάτε νοερῶς, συναισθηματικῶς, βουλητικῶς νὰ ἐνώνεσθε μὲ τὸν «ἀρχαῖον ὄφιν», καὶ ἐκ τῆς τερατῶδους ταῦτης μίξεως ἰδοὺ γεννῶνται τέκνα δυσειδῆ, ὅμοια μὲ τὸν πατέρα των, ἔργα πονηρὰ καὶ διεστραμμένα καὶ ἐξ αιτίας τῶν πονηρῶν αὐτῶν ἔργων ἡ γῆ κολυμβᾶ εἰς δάκρυα καὶ αἷματα.

Ὦ παράνομοι μίξεις ποὺ γεννᾶτε τέρατα ὄπως αὐτὸ ποὺ εἰκονίζεται εἰς τὸ φύλλον.

Ἐν μέσω τῆς γενεᾶς ἡ ὁποία ἀπηρνήθη τὸν Νυμφίον της, ἀκούεται ἡ φωνή Του: «Ὦ γενεὰ μοιχαλίς καὶ διεστραμμένη! … ἔως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»

Ἀλλὰ ἄς ἴδωμεν κάπως λεπτομερέστερον τὸ τέρας ὅπως τὸ περιγράφει ὁ Ἰωάννης εἰς τὴν Ἀποκάλυψίν του, κεφ. 12, στίχοι 3-4.

ΤΟ ΘΗΡΙΟΝ

Τὸ θηρίον, ὁ «πυρρὸς δράκων» εἶνε μία ζωηρὰ παράστασις τῆς ἁμαρτίας ἐν γένει μὲ τὴν πηγήν της, μὲ τὰς διακλαδώσεις της καὶ τὰ φρικτά της ἀποτελέσματα.

Ἐν πρώτοις – παρατηρήσατε – τὸ θηρίον ἔχει χρῶμα ΚΟΚΚΙΝΟΝ.

Κόκκινον. Διότι ἡ ἁμαρτία, ἡ ὁποία συμβολίζεται μὲ τὸν πυρρὸν δράκοντα, μισεῖ τὴν εἰρήνην, ἀγαπᾶ τὰς συρράξεις, ζῆ καῖ τρέφεται μὲ τὰ αἴματα ποὺ ἄχνίζουν εἰς τᾶ θυσιαστήρια τοῦ Ἄρεως. Μὲ τὸ αἷμα τοῦ δικαίου Ἄβελ ἔβαψε τὰ πρώτα σκαλοπάτια τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας καὶ ἔκτοτε τὸ αἷμα αὐτὸ ρέει καὶ διὰ μέσου τῶν αἰώνων σχηματίζει ποταμούς. Ὡς εἶπεν ὁ Χριστός: «Πᾶν αἷμα δίκαιον ἐκχυνόμενον ἐπὶ τῆς γῆς ἀπὸ τοῦ αἷματος Ἄβελ τοῦ δικαῖου ἕως τοῦ αἷματος Ζαχαρίου ὑιοῦ Βαραχίου» (Ματθ. 23, 35). Ἡ ἁμαρτία διψᾶ αἷμα. Ἴδετε π.χ. Τὸν Νέρωνα, τὴν ένσάρκωσιν τῆς θηριώδους ἁμαρτίας. Ὡς ἔμβλημα τοῦ αὐτοκρατορικοῦ ἀξιώματος εἶχε δράκοντα. Τὶ ἐπόθει; Τὶ ηὔχετο; Νὰ εἶχεν ὅλη ἡ ἀνθρωπότης μίαν καὶ μόνον κεφαλήν, ὄχι διὰ νὰ τὴν σώση, ἀλλὰ διὰ νὰ τὴν ἀποκεφαλίση μὲ ἕνα καὶ μόνον κτύπημα τοῦ ξίφους του.

Τὸ θηρίον εἶνε ΕΠΤΑΚΕΦΑΛΟΝ. Διότι ἡ ἁμαρτία εἶνε μὲν μία ὡς πρὸς τὴν οὐσίαν – «ἡ ἁμαρτία εἶνε ἡ ἀνομία» – ἀλλὰ παρουσιάζεται καὶ δρᾶ ποικιλοτρόπως ἔν τῶ κόσμω. Ὅπως τὸ δένδρον εἶνε ἕν, μίαν ρίζαν ἔχει ἀλλὰ οἱ κλάδοι του εἶνε πολλοὶ καὶ τὰ φύλλα του εἶνε ἄναρίθμητα. Οὕτω καὶ ἡ ἁμαρτία. Μία ἔχει μὲν ρίζαν, ἀλλὰ πολλὰς τὰς διακλαδώσεις. Εἶνε ὡς ἡ Λερναία Ὕδρα. Θηρίον πολυκέφαλον. Ἀπὸ τὰς πολλὰς διακλαδώσεις τῆς ἁμαρτίας, ποὺ σχηματίζουν ἕνα πυκνὸν δίκτυον, μέσα εἰς τὸ ὁποῖον ὀδυνηρῶς περισφίγγεται ἡ ψυχή, ἄνέκαθεν ἡ παθολογία τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς διέκρινε ἑπτὰ κεφαλάς, ἑπτὰ θανάσιμα ἀμαρτήματα. Ταῦτα εἶνε: Ὑπερηφάνεια, φιλαργυρία, πορνεία, ὀργή, γαστριμαργία, φθόνος καὶ ἀκηδία (ἀμέλεια).

Αὐτὰ βόσκουν εἰς τὰς καρδίας καῖ βασανίζουν τὴν ἀνθρωπότητα. Αὐτᾶ γεννοῦν τοὺς τυρράνους, τοὺς κακούργους καὶ τοὺς ληστὰς ὅλων τῶν ἀποχρώσεων. Μακάριος ὅποιος ἐξοντώσει τᾶ πάθη. Κτυπᾶ τὸ κακὸν εἰς τὴν ρίζαν καὶ εύεργετεῖ τὴν ἀνθρωπότητα.

Τὸ θηρίον ἔχει ἀκόμη ΟΥΡΑΝ, δύναμιν δηλαδή, μὲ τὴν ὁποίαν γοητεύει καὶ παρασύρει τὰ πλήθη. Διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ Ἑωσφόρος συνετάραξε τὰ οὐράνια. Ἔρριψεν ἄγγέλους. Ἀλλὰ κατόπιν μάχης μὲ τὸν ἀρχιστράτηγον Μιχαὴλ καὶ τοὺς ἀγγέλους τὸ ρῆγμα τοῦ οὐρανοῦ ἔκλεισε, ὁ Ἑωσφόρος ἐξώσθη τελικῶς ἀπὸ τὸν οὐράνιον κόσμον καὶ δὲν ἔχει ἔκεῖ πλέον τόπον. Διότι ὑπὸ τῶν ἀγγέλων ἐγνωρίσθη ὅλη ἡ κακία του. Καὶ μεταξὺ ἀγγέλων καὶ δαιμόνων ἐκηρύχθη ἀμείλικτος πόλεμος. Οἱ ἄγγελοι μὲ τὰς πυρίνας ρομφαίας καταδιώκουν παντοῦ τοὺς δαίμονας. Καὶ ὡς μόνον πεδίον δράσεως τοῦ Ἑωσφόρου ἔμεινεν ἡ γῆ. Καὶ μολονότι καὶ ἐδῶ εἰς τὴν γῆν – εἰς τὸν Γολγοθᾶν – ἐδέχθη θανάσιμον κτύπημα ἀπὸ τὸν Χριστόν, ἔν τοῦτοις ἐξακολουθεῖ νὰ μάχεται «ἔχων θυμὸν μέγαν, εἰδὼς ὅτι ὀλίγον καιρὸν ἔχει».

Εἰς τὴν γῆν βασιλεύει διὰ τῆς ἁμαρτίας.

Ὁ πατὴρ τῆς κακίας, ὁ γεννῶν τὰ θηρία, τὰ ποικίλα τέρατα καὶ τοὺς κόκκινους δράκοντας, τὰ τρομερὰ δηλαδὴ ἁμαρτήματα καὶ ἐγκλήματα, τὰ ἀθεα καὶ ἀντιχριστιανικὰ συστήματα, ὁ μέγας ταραξίας ὁ «κοσμοκράτωρ», μόνον μὲ σκληροὺς ἀγῶνας τῆς Χριστιανικῆς παρατάξεως θὰ ἐξωσθῆ καὶ ἀπὸ τὴν γῆν, ὅπως ἐξώσθη καὶ ἀπὸ τὸν οὐρανόν, θὰ δεθῆ καὶ θὰ ριφθῆ εἰς τὴν ἄβυσσον.

Θὰ εἶνε αὐτὴ ἡ τρίτη, ἡ τελειωτικὴ του πτῶσις.

ΤΟ ΘΗΡΙΟΝ ΕΣΤΕΜΜΕΝΟΝ

Ἁμαρτία! Ἑπτακέφαλον θηρίον! Πόσον βασανίζεις τὴν γῆν! Ἀλλὰ τὶ βλέπω; Τὸ θηρίον δὲν εἶνε μόνον ἑπτακέφαλον, ἀλλὰ καὶ ἐστεμμένον. «Καὶ ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτοῦ ΕΠΤΑ ΔΙΑΔΗΜΑΤΑ».

Τὶ ἄραγε νὰ σημαίνουν τὰ διαδήματα ταῦτα;Συμφώνως μὲ τὴν ἐρμηνείαν τὴν ὁποίαν ἔδωκεν ὁ θεόσοφος διδάσκαλος τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ ἀείμνηστος Νικηφόρος Θεοτόκης, τὰ ἑπτὰ διαδήματα σημαίνουν ἐξαιρετικὴν ἀκμήν, πρόοδον καὶ δόξαν τῆς ἁμαρτίας!

Ἡ ἁμαρτία εἰς ἐποχὰς ἐκφυλισμοῦ ὄχι ἀπλῶς διαπράττεται, ἀλλὰ καὶ δημόσια ἐπαινεῖται, ἐγκωμιάζεται, στεφανώνεται.

Καὶ τοιαύτη εὶνε ἡ σημερινή μας ἐποχή.

Θέλετε νὰ ἰδῆτε ὅτι ἡ ἁμαρτία σήμερον στεφανώνεται; Ἄς ἀναφέρωμεν ἕνα καὶ μόνον παράδειγμα. Ἐὰν ἀγαπᾶτε μεταβῆτε εἰς ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ κινηματοθέατρα τῆς Πατρίδος μας. Ὁ κόσμος ποὺ συρρέει ἐκεῖ εἶνε ἀσυγκρίτως περισσότερος ἀπὸ τὸν κόσμον ὅστις μεταβαίνει εἰς τὺς Ἱ.Ναούς. Καὶ πόσον προσέχει! Κρατεῖ τὴν ἀναπνοήν του. Αἴφνης σφυρίζει, χειρονομεῖ, κτυπᾶ τὰ πόδια του, ἐκσπᾶ εἰς ραγδαῖα χειροκροτήματα. Σείεται ὁλόκληρον τὸ θέατρον. Τί; Ὦ Θεέ μου! Οἱ θεαταὶ εἴδον ἐπάνω εἰς τὴν σκηνὴν ἤ τὴν ὀθόνην, εἶδον τὴν ἁμαρτίαν, τὴν εἶδον γυμνήν, προκλητικήν, ἀσχημονοῦσαν καὶ ἀντὶ νὰ κλείσουν τοὺς ὀφθαλμοὺς διὰ νὰ μὴν ἴδουν τὸ αἰσχρὸν θέαμα, αὐτοὶ ἤνοιξαν τοὺς ὀφθαλμούς, τὰ ὦτα, ὅλους τοῦς πόρους τῆς ψυχῆς, ἐρρόφησαν τὴν ἠδονήν, εὐφράνθησαν καὶ ἐχειροκρότησαν. Ἐκείνηντὴν στιγμὴν τῶν χειροκροτημάτων βλέπωμίαν τῶν κεφαλῶν τοῦ θηρίου – τὴν πορνείαν – νὰ στολίζεται μὲ διάδημα καὶ ἀκούω τὸν Δαβίδ νὰ έπαναλαμβάνη: «Ἐπαινεῖται ὁ ἁμαρτωλὸς ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῆς ψυχῆς αὐτοῦ, καὶ ὁ ἀδικῶν ἐνευλογεῖται» (ψαλ. 9, 24).

Θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχωμεν διὰ νὰ φέρωμεν πλεῖστα ὅσα παραδείγματα ἐκ τῆς συγχρόνου ζωῆς καὶ νʼἀποδείξωμεν, ὅτι ἡ οἰκουμένη διέρχεται κρίσιν ἠθικήν, ἡ κακία χειροκροτεῖται, βραβεύεται, ὅλαι αἱ κεφαλαὶ τοῦ θηρίου στολίζονται μὲ διαδήματα, ἡ δὲ ἀρετὴ προπηλακίζεται ποικιλοτρόπως καὶ φέρει ἀντὶ διαδήματος τὸν ἀκάνθινον στέφανον τοῦ μαρτυρίου. Καἰ ἔν μέσω ἑνὸς τοιούτου κόσμου βραβεύοντος τὴν ἁμαρτία, σταυρώνοντος τὴν ἀρετήν, αἱ ψυχαὶ χάνουν τὴν ἰσορροπίαν των κλονίζονται καὶ ἡ οὐρὰ τοῦ θηρίου σύρει εἰς τῆν ἄβυσσον καὶ ἀστέρας ἀκόμη.

Ἀλλὰ ἔν μέσω τῆς ἐκπορνευθείσης γενεᾶς μας ἀκούεται ἡ φωνὴ τοῦ ἀρχαγγέλου: «ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ˙ ΣΤΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ».

ΑΠΡΟΣΒΛΗΤΟΙ ΨΥΧΑΙ

Ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται! Ζῶμεν ἀναμφισβήτως εἰς πονηρὰς ἡμέρας, εἰς ἡμέρας Ἀποκαλύψεως! Τὶς δὲν τὸ αἰσθάνεται; Ἡ ἁμαρτία καλπάζει. Ὁ ὄφις, ὁ πυρρὸς δράκων τῆς Ἀποκαλύψεως σφυρίζει, ἐξαπλώνει τοὺς πλοκάμους του παντοῦ καὶ περισφίγγει τὴν ὑδρόγειον. Τὰ θύματά του ἀναρίθμητα. Ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι λόγω μορφώσεως καὶ ἀποστολῆς θὰ ἔπρεπε νὰ εἶνε ἀμείλικτοι ἐχθροὶ τοῦ δράκοντος, συμμαχοῦν μὲ αὐτόν. Μόνον συμμαχοῦν; Ἀστέρες αὐτοὶ δένονται εἰς τὴν οὐρὰν τοῦ θηρίου ὡς εὐτελῆ τεμάχια λευκοσιδήρου καὶ μ[ε τ[ο ὄνομά των κάμνουν θόρυβον πολύν, γίνονται τὰ ἄθλια μεγάφωνα, οἱ συνήγοροι καὶ οἱ ἐγκωμιασταὶ τῶν ποικίλων ἐγκλημάτων, τὰ ὁποῖα ἐγκατασπείρει ὁ πυρρὸς δράκων εἰς ὅλα τὰ σημεῖα τῆς οἰκουμένης.

Ἀλλὰ οἱ πιστοὶ Χριστιανοὶ δὲν πρόκειται νὰ πέσουν εἰς τὴν παγίδα, οὔτε τοῦ πυρρὸς δράκοντος, οὔτε οἱουδήποτε θηρίου τῆς ἀβύσσου ὑπὸ τὴν μορφὴν τοῦ ὁποίου παρουσιάζεται καὶ δρᾶ ἡ ἁμαρτία. Ὅπως ὁ ἀετὸς δὲν φοβάται τὸν ὄφιν, διότι ἐκεῖ – εἰς τὰ μεγάλα ὕψη ποὺ πετᾶ – δὲν δύναται νὰ φθάση τὸ δηλητήριον ποὺ ἐξακοντίζει ἡ γλῶσσα τοῦ ὄφεως, ἔτσι καὶ ὁ πιστὸς Χριστιανὸς δὲν φοβεῖται τὴν ἕρπουσαν ἁμαρτίαν. Ἔχει μέσα παντοδύναμα, τὰ ὁποῖα δύναται νἀ μένη ἀπρόσβλητος ἀπὸ τὴν λυσσαλέαν ἐπίθεσιν τοῦ κακοῦ. Τὰ συνέστησεν ὁ Κύριος εἰπὼν ὅτι «τοῦτο τὸ γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῆ καὶ νηστεῖα» (Ματθ. 17, 21).

Ὦ Προσευχὴ καὶ Νηστεία! Πόσον εἶσθε περιφρονημέναι! Χριστιανοί! Ἰδοὺ τὰ ὄπλα μας. Ἰδοὺ οἱ πτέρυγες τοῦ ἀετοῦ τοῦ μεγάλου. Σεῖς μὰς ὑψώνετε ὑπεράνω τῆς ὕλης, εἰς τὴν σφαίραν τοῦ Πνεύματος.

Ἀδελφοί! Τὸ θηρίον μὲ τοὺς ὀπαδούς του θὰ πολεμήση «τοὺς τηροῦνται τἀς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ καὶ ἔχοντες τὴν μαρτυρίαν τοῦ Ἰησοῦ». Ἀλλʼ οἱ πιστοὶ ὅσον ὀλίγοι καὶ ἐὰν εἶνε θὰ νικήσουν τὸ θηρίον. Αἱ κεφαλαὶ του θὰ κοποῦν, τὰ κέρατά του θὰ συντριβοῦν, ἡ οὐρά του θὰ κονιορτοποιηθῆ, τὰ διαδήματά του θὰ πωληθοῦν εἰς τὸ δημοπρατήριον, ἡ σημαία του θὰ γίνη ράκος καὶ ἡ γῆ θὰ πανηγυρίση τὴν δίξαν τοῦ Ἐσταυρωμένου.

Ἀλλὰ διὰ νὰ ἔλθη ἡ ἡμέρα αὐτὴ χρειάζονται ἀγῶνες. Καὶ πρὸς ἀγῶνας μᾶς καλοῦν αἱ σάλπιγγες τῆς Ἀποκαλύψεως. Ὅλοι εἰς τὰς θέσεις μας!