Απο το ιστορικό, χριστιανικό, μηνιαίο αγωνιστικό φυλλάδιο ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»

Γρεβενά 1 Μαϊο 1947, αριθ. Φυλ. 70

Ο ΑΣΥΡΜΑΤΟΣ

Ἡ «Χειμάρρα» μὲ τοῦς 600 περίπου ἐπιβάτας της τὴν νύκτα τῆς 18ης Ἰανουαρίου ἔπλεεν εἰς τὴν Ἑλληνικὴν θάλασσαν. Εἶχε περάσει τὸ στενὸν τοῦ Εὐρίπου, ἀφῆκεν ὄπισθέν του τὴν ὡραίαν Χαλκίδα καὶ ἔπλεε πρὸς Νότιον Εὐβοϊκὸν κόλπον. Τὰ κύματα εἶχον καταπραϋνθῆ. Ἡ θάλασσα ἐφαίνετο γαληνιαία. Τίποτε δὲν ἐπρομήνυε τὴν τρομεράν συμφοράν. Ὑπελογίζετο, ὅτι τὸ πλοῖον εἰς ὀλίγας ὥρας θὰ ἔρριπτε τὴν ἄγκυράν του εἰς τὸν λιμένα τοῦ Πειραιῶς. Ἀλλʼ αἴφνης 4 καὶ 15′ π.μ. Εἰς μίαν στιγμὴν ποῦ κανεὶς δὲν περίμενε τὴν συμφοράν, ἕνας κρότος δαιμονιώδης ἤκούσθη. Τὸ πλοῖον εἶχε κτυπηθῆ θανασίμως. Τὰ φώτα ἔσβυσαν. Αἱ μηχαναὶ ἐσταμάτησαν. Τὸ πηδάλιον συνετρίβη. Αἱ σειρῆνες ἐσφύριζον. Τὸ πλοῖον ἐβυθίζετο. Ὁ πλοίαρχος βλέπων τὸν κίνδυνον διατάσσει τὸν ἀσυρματιστήν:

˗ Δόσε τὸ S.O.S.

˗ Ἀσύρματος δὲν ὑπάρχει πιά, ἀπάντησεν ὁ ἀσυρματιστής. Ὁ ἀσύρματος τὸ ὄργανον δηλαδὴ ἐκεῖνο ποῦ ὑπῆρχεν εἰς τὸ πλοῖον διὰ νὰ χρησιμοποιηθῆ κυρίως ἐν καιρῶ κινδύνου, εἶχε καταστραφῆ. Καὶ αὐτὴ ἡ καταστροφὴ τοῦ πολυτιμότατου τούτου ὀργάνου ἦτο ἡ σοβαρωτέρα ἐξ ὅλων τῶν ζημιων τοῦ πλοίου: Εἶπαν οἱ πολλοί. Ὦ! Ἐὰν ἐσώζετο ὁ ἀσύρματος, ὁ ἀσυρματιστὴς θὰ μετέδεδε τὸ s.o.s., αἱ κεραῖαι τῶν ἀσυρμάτων τῶν πλοίων ποῦ ἔπλεον πλησίον τοῦ ναυαγίου, θὰ συνελάμβανον τὸ σύνθημα, θὰ ἔσπευδον ὁλοταχῶς, οἱ ναυαγοὶ θὰ ἐσώζοντο ὅλοι καὶ ἡ Ἑλλὰς δὲν θὰ eθρήνει τὸν θάνατον τόσων τέκνων της!

Ἀλλὰ ὁ ἀσύρματος αὐτὸς τῆς «Χειμάρρας», περὶ τοῦ ὁποίου τόσος λόγος ἐγένετο εἰς τὰς Ἐφημερίδας, εἰμπορεῖ νὰ μᾶς διδάξη ἕνα σπουδαιότατον μάθημα: Τὸ μάθημα, ὅτι ἡ κάθε Χριστιανικὴ ψυχὴ ποὺ πιστεύει εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Χριστὸν πρέπει νὰ εἶναι ἐφωδιασμένη μὲ ἕναν ἀσύρματο, ἀπείρως ἀνώτερον ἀπὸ τοὺς ἀσυρμάτους ποὺ ἔχει κατασκευάσει ἡ Ἐπιστήμη διὰ νὰ συνδέη ἀμέσως τοὺς ἀνθρώπους τῶν μακρυνῶν ἀποστάσεων. Ἀλλὰ ποῖος εἶναι ὁ ἀσύρματος αὐτός; Ἀκούσατε! Ἀδελφοί! Ἡ ζωὴ τὴν ὁποίαν ζῶμεν ἐπάνω εἰς τὸν μικροσκοπικὸν αὐτὸν πλανήτην τοῦ σύμπαντος ποὺ λέγεται γῆ, ὁμοιάζει μὲ ἕνα ταξεῖδι ἀκαθορίστου διαρκείας. Τὸ ταξεῖδι αὐτὸ ἔχει καὶ στιγμὰς γαλήνης, εὐφροσύνων ἡμερῶν. Ἀλλὰ αἴφνης καὶ διὰ τὸν ἰσχυρότερον τῶν ἀνθρώπων παρουσιάζεται ὁ κίνδυνος. Ὁ κίνδυνος; Οἱ κίνδυνοι. Ἄπειροι κίνδυνοι. Κίνδυνοι ἀπὸ τὰ ἄγρια στοιχεῖα τῆς φύσεως ποὺ ἐγείρονται διὰ νᾶ καταστρέψουν εἰς ὀλίγα δευτερόλεπτα Οὐρανοξύστας καὶ ὑπερωκεάνεια, πλωτοὺς κολοσσοὺς καὶ χαλύβδινους πύργους μέσα εἰς τοὺς ὁποίους νομίζει ὅτι ἠσφάλισε τὴν ζωήν του ὁ νεώτερος ἄνθρωπος. Κίνδυνοι ἀπὸ τὰς πολλὰς καὶ πολυπλόκους μηχανὰς ποὺ κατεσκεύασεν ὁ ἴδιος διὰ νὰ κάμη ἄνετον τὴν ζωήν του καὶ αἱ ὁποῖαι μεταβάλλονται πολλάκις εἰς λαιμητόμους, εἰς μηχανὰς καταστροφῆς καὶ θανάτου. Κίνδυνοι ἐξ ἀσθενειῶν καὶ ἐπιδημιῶν ποὺ παρʼ ὅλα τὰ πολυάριθμα φάρμακα καὶ τὰς στρατιὰς τῶν ἰατρῶν δὲν ἐδυνήθη νὰ κατανικήση ἐξ ὁλοκλήρου ὁ ἄνθρωπος. Κίνδυνοι περισσότεροι ἐκ κακῶν καῖ διεστραμμένων ἀνθρώπων ποὺ ὡς ἔνσαρκοι δαίμονες αἰσθάνονται τὴν χαρὰν νὰ κακοποιοῦν καὶ νὰ βασανίζουν τὸ ἀνθρώπινον γένος. Κίνδυνοι ἐξ ἐχθρῶν δεδηλωμένων, ἀλλὰ καὶ κίνδυνοιἐκ μέρους συγγενῶν καὶ φίλων, ποὺ πολλάκις μᾶς βλάπτουν περισσότερον ἤ οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροί μας. Κίνδυνοι (μὴ γελάσητε, δὲν εἶναι μυθώδης αὐτὸς ὁ κίνδυνος, ἀλλὰ πραγματικὸς ποὺ μόνον οἱ γνήσιοι ὀπαδοὶ τοῦ Ναζωραίου τὸν ἀντιλαμβάνονται εἰς ὅλον τὸ βάθος καὶ τὴν ἔκτασίν του), κίνδυνοι ἐκ τῶν ἐπηρειῶν τοῦ ἀοράτου ἐκείνου κακοποιοῦ πνεύματος ποὺ ἡ γλῶσσα τοῦ Εὐαγγελίου ὀνομάζει Διάβολον, Σατανᾶ. Κίνδυνοι τέλος οἱ σοβαρώτεροι ἐξ ὅλων τῶν κινδύνων προερχόμενοι ὄχι πλέον ἀπὸ τὸν ἐξωτερικὸν κόσμον ὁ ὁποῖος μᾶς περιβάλλει, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν ἐσωτερικὸν κόσμον, κίνδυνοι – ποῖος θὰ τὸ περίμενε; ἀπὸ τὸν ἑαυτόν μας, ἀπὸ τὰ τρομερά μας πάθη, ποὺ ὡς ἄγρια τῆς φύσεως στοιχεῖα, ὡς αἰμοβόρα θηρία, ὡς λύκοι καὶ ὕαιναι καὶ λέοντες ὁρμοῦν διὰ νὰ καταστρέψουν ὅ,τι ἱερὸν κλείομεν μέσα εὶς τὰ στήθη μας καὶ νὰ μᾶς κάμουν νὰ θρηνῶμεν ἐπᾶνω εἰς τὰ ψυχικὰ ἐρείπια καὶ τὰ ναυάγια ποὺ δημιουργεῖ καθημερινῶς ἡ ίδική μας ἐσωτερικὴ κακία καὶ διαφθορά.

Ἰδοὺ οἱ κίνδυνοι. Καὶ τώρα ποῖος εἶναι ἱκανὸς νʼ ἀντιπαραταχθῆ κατὰ τόσου πλήθους κινδύνων; Ὁσονδήποτε ἐπαινετὴν προσπάθειαν καὶ ἄν καταβάλη ὁ ἄνθρωπος διὰ νὰ ἐξουδετερῶση τοὺς κινδύνους καὶ νὰ ἐξέλθη νικητὴς καὶ τροπαιοῦχος, κατὰ τὴν πάλιν αὐτὴν ἐναντίον μυρίων κινδύνων τῆς καθημερινῆς ζωῆς θὰ αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκην νὰ ὑψώση τὰ βλέμματά του πρὸς τὸν οὐρανόν, νὰ ζητήση τὴν βοήθειαν Ἐκείνου, ὁ ὁποῖος «ἔν τῆ δρακὶ αὐτοῦ κρατεῖ τὰ σύμπαντα». Νὰ τὴν ζητήση μὲ πίστην φλογεράν. Πῶς νὰ τὴν ζητήση; Διὰ τῆς προσευχής.

Ἡ προσευχῆ! Ἰδοὺ ἀδελφοὶ ὁ μυστικὸς ἀσύρματος τῶν ψυχῶν μας. Ἡ προσευχῆ! Αὐτὴ κατὰ μυστηριώδη τρόπον συνδέει τὴν ψυχὴν μὲ τὸν πλάστην. Αὐτὴ μεταδίδειτὰ αἰτήματά της πρὸς τὸν Οὐράνιον Πατέρα. Αὐτὴ εἰς οἱανδήποτε στιγμὴν τοῦ βίου εἶναι πρόθυμος νὰ ἐξαποστείλη τὰ συνθήματα τῶν ἀπείρων ἀγωνιῶν τῆς καρδίας! S.O.S. Κύριε! Σώσον ἐκ τῆς ὥρας ταύτης. Αὐτὴ ὡς ἐπὶ τῶν πτερύγων ἀνέμων μεταφέρει ἀκαριαίως τὴν φωνὴν τοῦ ἀσθενεστέρου τῶν ἀπογόνων τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας πρὸς τὸν Πανίσχυρον Θεόν. Ποῦ εὐρίσκετο ὁ Δανιήλ; Εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων. Ποῦ οἱ τρεῖς Παῖδες; Εἰς τὴν κάμινον τοῦ πυρός! Ποῦ ὁ Ἰωνᾶς; Εἰς τὴν κοιλίαν τοῦ θαλάσσιου τέρατος. Ποῦ οἱ μάρτυρες τῆς πίστεως; Εἰς τᾶς φυλακὰς, εἰς τὰ σκοτεινὰ κάτεργα! Ἀπʼ ἐκεῖ ἀπηύθυναν τὴν φωνὴν τῆς δεήσεώς των, ἐβόων πρὸς τὸν Κύριον καὶ ἤκουεν ὁ Κύριος τῆς φωνῆς τῶν τέκνων του καὶ ἔσπευσε πρὸς βοήθειαν καὶ ἔσωσεν αὐτοὺς ἐκ τῶν κινδύνων.

Ναί! Ἡ προσευχῆ σώζει τὸν ἄνθρωπον, τὸν πιστὸν χριστιανίον. Σώζει; Ἀλλʼ ἐδῶ τώρα – θὰ φωνάζουν ἔν χορῶ οἱ ἄπιστοι – ἐὰν ἡ προσευχὴ σώζη, διατὶ οἱ Ναυαγοὶ τῆς Χειμάρρας νὰ μὴν σωθοῦς ὅλοι; Μήπως δὲν ἐπροσευχήθησαν; Ἀλλὰ ὅπως διηγήθησαν οἱ διασωθέντες ναυαγοί, μόλις παρουσιάσθη ὁ τρομερὸς κίνδυνος ὁλοι οἱ ἐπιβάται, πλὴν ἐλαχίστων, οἱ ὁποῖοι καὶ κατὰ τὴν τρομερὰν ἐκείνην ὥραν ἠκούσθησαν νὰ βλασφημοῦν τ[ον Θεόν, προσηύχοντο μὲ θερμὰς προσευχάς, θερμοτέρας τῶν ὁποῖων δὲν θὰ ἔκαμνον ποτὲ ἄλλοτε εἰς τὴν ζωήν των: «Ἅγιε Νικόλαε, σῶσε μας». «Χριστούλη μας λυπήσου μας». Διατὶ λοιπὸν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ προσύχοντο νὰ μὴ σωθοῦν;

Ἀπαντώμεν! Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος ἦτο μόνον σάρκας καὶ κόκαλα, μόνη ὕλη, τότε ἡ σωτηρία τοῦ σώματος ἀπὸ τὸν κίνδυνον τοῦ θανάτου θὰ ἦτο ἡ ὕψιστη πρὸς τὸν ἄνθρωπον εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι μόνον σῶμα, δὲν εὶναι μόνον ὕλη. Δὲν ζυγίζει μερικὰ κιλὰ κρέατος. Εἶναι καὶ κάτι ἄλλο ποὺ δὲν ζυγίζεται. Εἶναι καὶ πνεῦμα, ψυχὴ ἀθάνατος. Αὐτὴ κυρίως εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Ὁ δὲ Θεὸς ποὺ ἐν τῆ ἀπείρω του σοφία καὶ ἀγαθότητι ἔπλασε τὸν ἄνθρωπον καὶ γνωρίζει ἄριστα τὴν σύστασίν του καὶ τὴν ἀξία τῶν δύο αὐτῶν συστατικῶν ἀπὸ τὰ ὁποία ἀπαρτίζεται τὸ Θεῖον αὐτὸ καλλιτέχνημα, ἐνδιαφέρεται βεβαίως διὰ τὸ σῶμα, διότι εἶναι ἡ ἐπίγειος κατοικία τῆς ψυχῆς, τὸ κλυβὶ μέσα εἰς τὸ ὁποῖον κελαδεῖ τὸ ἀθάνατο πουλί, ἀλλὰ ἐνδιαφέρεται ἀπείρως περισσότερον διὰ τὴν ψυχήν, διὰ τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς. Ἐσώθη ἡ ψυχή; Δηλαδὴ ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστὸν, μετενόησεν, ἔχυσε δάκρυα εἰλικρινοῦς μετανοίας, εἶπε τὸ ἥμαρτον, τὸ ἱλάσθητί μοι τῶ ἀμαρτωλῶ, τὸ μνήσθητί μου Κύριε; Τότε ἐσώθη ὁ ἄνθρωπος, ἔστω καὶ ἄν τὸ κορμί του ἐγένετο βορὰ τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης. Ἡ σωτηρία ἀπὸ τὸν θάνατον τοῦ σώματος εἶναι μικρὰ σωτηρία, ἡ μικρὰ εὐεργεσία, διότι ἁπλούστατα μετʼ ὀλίγον θὰ έπακολουθήση ὁ ἀναπόφευκτος θάνατος. Ἁπλῶς μίαν μικροπρόθεσμον παράτασιν ἔλαβον οἱ διασωθέντες ναυαγοὶ τῆς Χειμάρρας. Οἱ δὲ πνιγέντες εἰς τὰ βάθη τῆς θαλάσσης; Τὶς οἶδε μήπως εἰς τὰς ψυχὰς τῶν ἀνθρώπων τούτων, τὰς ὁποίας τώρα καλίουν συγγενεῖς καὶ φίλοι, συνετελέσθη τὸ μεγαλύτερον θαῦμα, ποῦ λέγεται σωτηρία ψυχῆς; Μήπως, δηλαδή, κατὰ τὰς στιγμὰς ἐκείνας τὰς τραγικὰς ἡ ψυχή των μὲ μίαν θερμὴν προσευχὴν μετανοίας συνεδέθη ἀπόλυτα μὲ τὸν Οὐράνιον Πατέρα; Καὶ ἐὰν αὐτὸ συνέβη, ὅπως ἀσφαλῶς θὰ συνέβη εἰς τὰς περισσοτέρας ψυχάς, τότε αἱ θερμαὶ των προσευχαὶ εἰσηκούσθησαν, ἐζήτων μικρὸν καὶ ἔλαβον μέγα, ἐζήτων γῆς καὶ ἔλαβον Οὐρανόν. Ἀπὸ τοῦ ὑγροῦ τάφου τῆς Θαλάσσης τὴν παγερὰν ἐκείνην νύκτα τῆς 19ης Ἰανουαρίου 1947 πολλαὶ ψυχαὶ συνοδεία ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων θὰ μετεφέρθησαν εἰς τὴν γλυκυτάτην ἀγκάλην τοῦ Κυρίου. Ὁποῖον θαῦμα!

Ὦ! Οὔδέποτε ἄλλοτε κατὰ τὴν πολυκύμαντον ζωὴν τῶν ἀνθρώπων ἡ προσευχὴ προσφέρει τὀσην ὑπηρεσίαν εἰς τὸν ἄνθρωπον, ὅσον κατὰ τὰς τραγικὰς ὥρας τοῦ θανάτου. Ἐνῶ ὁ ἄπιστος ἔχων θρυμματισμένον τὸν μυστικὸν ἀσύρματον προσευχῆς διέρχεται στιγμὰς τρομακτικῆς ἀγωνίας, αντιθέτως ὁ πιαστὸς σταυρώνων τὰς χεῖρας του ἐπὶ τοῦ στήθους καὶ μυστικῶς προσευχόμενος κλείει τὴν ζωήν του μὲ προσευχὴν ἐπαναλαμβάνων τὴν προσευχῆν τοῦ Θείου Λυτρωτοῦ: Πάτερ εἰς χεῖρας Σου παραθήσομαι τὸ πνεῦμα.

Οἱ ναυαγοὶ τοῦ ὑπερωκειανείου Τιτανικοῦ κατήρχοντο γαλήνιοι εἰς τὰ βάθη τοῦ Ὡκεανοῦ, ἐνῶ ἡ μουσικὴ τοῦ πλοῖου ἔψαλλε διὰ τελευταίαν φορὰν τὸν περίφημον ἐκείνον ὕμνον: «Πρὸς Σὲ ἐγγύτερον ὦ Θεέ…».

Ναί! Ἡ προσευχὴ σώζει. Σώζει ἐκ κινδύνων σωματικῶν ἐφ ὅσον ἡ σωτηρία αὐτὴ κρίνεται συμφέρουσα ὑπὸ τῆς Θείας Προνοίας. Σώζει ὅμως κυρίως καὶ πάντοτε ἐκ μυρίων κινδύνων τὸν ἀνεκτίμητον θησαυρὸν τῆς ὑπάρξεώς μας, τὴν ψυχήν, τὴν ὁποίαν καὶ ἀσφαλίζει εἰς τοὺς κόλπους τῆς Θεότητος.

Ἀδελφοί! Ὅλοι ἔχετε τὸν ἀσύρματον. Προσέξατε νὰ λειτουργῆ καλῶς. Ἀνὰ πᾶσαν στιγμήν. Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε. Τότε μὲ τὰ ἀκουστικὰ τῆς ψυχῆς θὰ ἀκούωμεν τὴν φωνὴν ἐκείνην, ἡ ὁποία θὰ μᾶς δίδη θάρρος διὰ νὰ νικῶμεν καὶ αὐτὸν ἀκόμη τὸν θάνατον, ἔστω καὶ ἐὰν ἔρχεται οὖτος ὑπὸ τὴν ἀγριωτέραν του μορφήν. Θὰ ἀκούωμεν τὸν Κύριόν μας. Θὰ μᾶς ἀπαντᾶ: Μὴ φοβεῖσθε. «Ἐγὼ εἰμὶ μεθʼὑμῶν πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σας!».

---

ΤΥΠΟΙΣ Β. ΜΠΑΜΠΟΥ ΚΟΖΑΝΗ