KOZANH – ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ 1948                                                                                ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 89

_________________________________________

XΡΙΣTIANIKH ΣΠΙΘΑ

_______________________________

Συντάκτης: Αρχιμ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ  Ιεροκήρυξ

________________________________________________________

ΚΛΕΙΣΑΤΕ ΤΑ ΛΗΣΤΑΡΧΕΙΑ

Σφαγεῖα ὡνόμασε προηγούμενον φύλλον τῆς Χριστιανικῆς Σπίθας τὰ Ἰατρεῖα ἐκεῖνα, εἰς τὰ ὁποῖα ἀσυνείδητοι ἰατροὶ «ἀντὶ τριάκοντα ἀργυρίων» προβαίνουν εἰς τὸν φόνον τῶν ἀθωοτέρων ὑπάρξεων, εἰς τὸ στυγερὸν ἔγκλημα τῶν ἐκτρώσεων, ἐξοντώνοντες τὴν ζωὴν εἰς τὰ πρῶτα αὐτῆς σκιρτήματα.

Τοιαῦτα σφαγεῖα λειτουργοῦν εἰς τὴν Ἑλλάδα πολυάριθμα. Ποῖος θὰ εἶναι ὁ Κυβερνήτης ἐκεῖνος ὅστις θὰ σφραγίση τὰ σφαγεῖα καὶ θὰ παραπέμψη εἰς εἰδικὰ δικαστήρια τοὺς ἐπιστήμονας δολοφόνους τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ μὲ τὰ λευκὰ χειρόκτια;

Ἀλλὰ πλὴν τῶν σφαγεῖων αὐτῶν, εἰς τὰ ὁποῖα σφάζεται καὶ τεμαχίζεται καὶ ὡς πολτὸς ρίπτεται εἰς τοὺς ὑπονόμους τῶν πόλεων ἡ Ἑλλὰς τοῦ μέλλοντος, ὑπάρχουν καὶ τὰ πολυώνυμα λησταρχεῖα. Λησταρχεῖα τῶν ὀρέων! Ναί. Ἀλλὰ καὶ τὰ λησταρχεῖα, τῶν ὁποίων αἱ φωλεαὶ δὲν πρέπει νʼ ἀναζητηθοῦν εἰς ἀπόστασιν χιλιομέτρων μακρὰν τῶν κατωκημένων χώρων, ἀλλʼ εὐρίσκονται ἐντὸς τῶν πόλεων. Τὰ λησταρχεῖα αὐτὰ λειτουργοῦν δημόσια. Λειτουργοῦν τὴν ἡμέραν. Λειτουργοῦν τὴν νύκτα ὑπὸ τὸ ἐκτυφλωτικὸν φῶς ἠλεκτρικῶν πολυελαίων. Λειτουργοῦν ὅλας τὰς ἡμέρας, ἀλλὰ κυρίως τὸ τελαυταίον δεκαήμερον τοῦ τελευταίου μηνὸς καὶ ἐξαιρέτως τὴν πρώτην ἡμέραν τοῦ ἔτους, κατὰ τὴν ὁποίαν ὅλη ἡ Ἑλλὰς παρουσιάζει τὴν ὄψιν μιᾶς ἀπεράντου χαρτοπαικτικῆς λέσχης.

Τὰ χαρτοπαιτκικὰ κέντρα. Ἰδοὺ τὰ Λησταρχεῖα!

Δυστυχῶς μαζὺ μὲ τόσα ἄλλα κακὰ ποὺ κατὰ τὰ τελευταία ἔτη ὡς οἱ ἄνεμοι τοῦ Αἰόλου εἰσώρμησαν εἰς τὴν πατρίδα μας, εἶναι καὶ ἡ χαρτοπαιξία, ἡ ὁποία ὁσημέραι λαμβάνει διαστάσεις τρομακτικάς. Πρό τινος ἐφημερὶς τοῦ Βόλου πρώτη παρετήρησε τὸ φαινόμενον καὶ ἔγραψε τὰ ἐξὴς χαρακτηριστικά: «Ἡ χαρτοπαιξία παρουσιάζει μεγαλυτέρα διάδοσι τὸν τελευταῖο καιρὸ καὶ στὴν πόλι μας. Πολλὰ σπίτια ἀπὸ τὰ γνωστότερα μάλιστα ἔχουν μεταβληθῆ εἰς πραγματικὰς λέσχας. Τόσον, ὥστε νὰ βγαίνη ἐν τέλει κερδισμένη μόνον ἡ οἰκοδέσποινα χάρις στὸ ἀνηλεὲς χαράτσι τῆς περιφήμου «γκανιότας». Πρὸ μηνὸς δὲ ἐφημερὶς τῶν Ἀθηνῶν ἐκ τῶν μεγαλυτέρων εἰς χρονογράφημά της ἔγραφεν, ὅτι ἡ μανία τοῦ εὐκόλου κέρδους ἐδημιούργησε πλῆθος παιγνίων, μὲ τὰ ὁποῖα ληστεύονται ἄπειρα θύματα, καὶ ἐσχολίαζε διαταγὴν τῆς ἀστυνομίας, διὰ τῆς ὁποίας ἀπηγορεύοντο ὡρισμένα μόνον παίγνια: «Ἀπαγορεύονται – ἔλεγεν ἡ ἀστυνομικὴ διαταγὴ – τὰ κάτωθι παίγνια: 1) Αὐτόματος πιστολισμός. 2) Κυλινδροσκόπευσις. 3) Μπιλλιαρδάκι. 4) Σκοποβολὴ διὰ βελῶν ριπτόμενων διὰ τῆς χειρός. 5) Ψάρεμα ἀέρος. 6) Ἀρωματικὴ Πυθίς. 7) Ψάρεμα θαλάσσης. 8. Περιστρεφόμενος δίσκος μετὰ τυφεκίου 9) Τράτα. 10) Καγκουρό. 11) Ποτηράκι». Ταῦτα τʼ ἀπαγορευμένα, τὰ δὲ … ἐπιτρεπόμενα (πινάκλ, ποκίτσες, τρίομφο, κιάμο, σόλιο, τριτσέττι, τσιγκουϊνέττο, ἐξήντα ἕξ, κιντίλιο, Ἀντὶς Ἀμπέμπα, μπάτσικα, μπάτσικα ἀμερικάνικη, τσιζολί, μπιλλιόν, τὶπ-τόπ, Εὐρώπη, φράμπουλες, κιλίντζι, χιλιάρα), εἶναι περισσότερα.

Μένει κανεὶς κατάπληκτος ἐμπρὸς εἰς τὸ ὀπλοστάσιον αὐτό. Ὁ Σατανᾶς, νομίζεις, ἤνοιξε ἐν μέσαις Ἀθήναις Σχολὴν χαρτοπαιξίας, εἰς τὴν ὁποῖαν φοιτοῦν ὅλαι αἰ ἡλικίαι καὶ ὅλα τὰ ἐπαγγέλματα. Οἱ τρόφιμοι ἐκπαιδεύονται εἰς ὅλα τὰ ὅπλα. Εἰς ἕνα ἔκαστον ἀπόφοιτον τῆς Σχολῆς ὁ Σατανᾶς δίδει ἕνα ὅπλον τῆς ἀρεσκείας του, κτυπᾶ τὸν ὦμον του καὶ τῶ λέγει: «Φίλε μου. Πρόσεξε! Αὐτὸ τὸ ὅπλον θὰ σοῦ φέρη τὴν εὐτυχίαν. Μὲ αὐτὸ δύνασαι μέσα εἰς ὀλίγα δευτερόλεπτα νὰ ἐξαφρίσεις τὰ πορτοφόλια, νʼ ἀρπάξης τὰς περιουσίας τῶν ἄλλων καὶ ὅμως νὰ μὴ θεωρῆσαι ληστής, ἀλλὰ εὐγενὴς κύριος δυνάμενος νὰ κυκλοφορῆς ἐλευθέρως εἰς τὰ κοσμικὰ σαλόνια». Σημειωτέον ὅτι εἰς τὴν Σχολὴν τῆς χαρτοπαιξίας λειτουργεῖ καὶ ἰδιαιτέρα τάξις, εἰς τὴν ὁποίαν διδάσκονται τὰ ἀνώτερα μαθήματα τῆς χαρτοπαιξίας οἱ χρηματισταὶ, οἱ ὁποῖοι παίζουν τὸ κίτρινον νόμισμα καὶ μέσα εἰς μίαν ὥραν δύνανται νὰ ἐνταφιάσουν οἰκονομικῶς ἕνα λαὸν ὁλόκληρον.

Χαρακτηριστικὸν τῆς χαρτοπαικτικῆς μανίας εἶνε καὶ τὸ γεγονὸς ὁτι παρετηρῆθη ἔλλειψις παιγνιοχάρτων, τὸ δὲ Ὑπουργεῖον τῶν Οἰκονομικῶν ὡσὰν νὰ ἐπρόκειτο διὰ εἴδη πρώτης ἀνάγκης ἔσπευσε νὰ ἀνακοινώση «ὅτι τὸ Κράτος ἐντὸς τοῦ τρέχοντος μηνὸς ἐκ τῶν ἀποθηκῶν τοῦ Μονοπωλείου θὰ παραδώση 70.000 δεσμὰς παιγνιοχάρτων τῶν 52 καὶ 32 φύλλων καὶ ἐντὸς τοὺ ἑπομένου μηνὸς ἄλλας 40.000».

Ὕστερα ἀπὸ τὴν στοργικὴν αὐτὴν (!) μέριμναν τοῦ Κράτους διὰ νὰ ἔχουν οἱ Ἕλληνες πολῖται τὰς χαρτοπαικτικὰς δεσμὰς, δὲν πρέπει νὰ θεωροῦμεν παράδοξον τὸ ὅτι βλέπομεν εἰς τὰς γωνίας τῶν ὁδῶν καὶ εἰς τὰς αὐλὰς τῶν σχολείων καὶ ὄπισθεν τοῦ Ἰεροῦ Βήματος τῶν Ἐκκλησιῶν παιδιὰ νὰ σχηματίζουν ὁμίλους καὶ νὰ παίζουν ἐπὶ χρήμασι μὲ … τοιαύτην μανίαν ὥστε νὰ μὴ ἀντιλαμβάνωνται τὴν παρουσίαν ἀνωτέρου των.

Ἀλλʼ εἶνε λοιπὸν τόσο μικρὸν καὶ ἀσήμαντον κακὸν ἡ χαρτοπαιξία, ὥστε νʼ ἀδιαφορῶμεν καὶ νʼ ἀφήνωμεν ἀκόμη καὶ τὰ μικρὰ παιδιὰ νὰ παίζουν;

* * *

Τὸ κακὸν τὸ ὁποῖον δημιουργεῖ ἡ χαρτοπαιξία εἶνε ἀφάνταστον. Ἀπὸ ποῦ νʼ ἀρχίσωμεν;

Δημιουργεῖ ἐν πρώτοις οἰκονομικὴν καταστροφήν. Ὠς ὁ σφοδρὸς ἄνεμος τοῦ φθινοπώρου ὁ ὁποῖος ἐκτινάσει καὶ τὰ τελευταία φύλλα καὶ μᾶς παρουσιάζει τὰ δένδρα γυμνά, κατάγυμνα, οὔτω καὶ ἡ χαρτοπαιξία ἐκτινάσσει οἰκονομικῶς τὰ θύματά της. Δὲν εἶνε ἄγνωστον τὸ γεγονός, ὅτι τεράστιαι περιουσίαι ἐθυσιάσθησαν καὶ θυσιάζονται εἰς τὸν βωμὸν τοῦ πάθους. Καὶ ἐὰν ὑπάρχουν τινὲ οἱ ὁποῖοι φαίνονται ὅτι εὐνοοῦνται ὑπὸ τῆς Τύχης, τῆς ἀνυπάρκτου αὐτῆς θεᾶς, ἔρχεται ὅμως καὶ διʼ αὐτοὺς τοὺς «τυχεροὺς» ἡ στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποίαν χάνουν τὰ πάντα καὶ ἐξέρχονται κυριολεκτικῶς ράκη ποὺ δὲν ἔχουν νʼ ἀγοράσουν οὔτε τεμάχιον ἄρτου. Ὁ Ἱσπανὸς Ροβέρτος Γκαρθία δεινὸς παίκτης, ὅστις διὰ τὰς χαρτοπαικτικὰς του νίκας εἰς τὸ Μόντε-Κάρλο ἐκέρδισε ποσὰ ἀμύθητα καὶ ὠνομάσθη ὁ «Βασιλεὺς τῆς Ρουλέττας», ἀπέθανε πάμπτωχος, ὁ δὲ Ἄγγλος Τζαίημς-Χουάϊτ δεινὸς καὶ αὐτὸς παίκτης ἔχασε τελικῶς ὅλην τὴν περιουσίαν του, ἐνεκλείσθη εἰς τὸ μέγαρόν του καὶ ηὐτοκτόνησε μὲ χλωροφθόρμιον.

Ἀλλʼ ἡ οἰκονομικὴ καταστροφὴ εἶναι μηδαμινὴ ἐν συγκρίσει μὲ τὰς καταστροφὰς τὰς ὁποίας δημιουργεῖ εἰς τὸν ψυχικὸν κόσμον τοῦ ἀνθρώπου.

Ἴδετε τὸν χαρτοπαίκτην! Εἰς ὁποίαν ψυχικὴν ἀγωνίαν διατελεῖ. Ὁ Ναπολέων εἰς τὸ πεδίον τοῦ Βατερλὼ δὲν θὰ ἐδοκίμαζε τόσην ἀγωνίαν διὰ τὴν ἔκβασιν τῆς ἰστορικῆς μάχης, ὅσην δοκιμάζει ὁ μανιώδης χαρτοπαίκτης. Μάχεται καὶ αὐτὸς ἐπὶ τῆς πράσινης τραπέζης. Μετρᾶ τὰ χαρτιά του ὅπως ὁ στρατηγὸς τῆς ἐφεδρείας του. Σκέπτεται. Βασανίζει τὸν ἐγκέφαλόν του. Κάμνει μύριους συνδυασμοὺς διὰ νὰ ὑπερφαλαγγίση τὸν ἔχθρόν. Καὶ ἀπορροφᾶται ὁλόκληρος. Καὶ λησμονεῖ τὰς ἱερωτέρας τῶν ὑποχρεώσεών του. Τὶ καὶ ἐὰν ἡ σύζυγός του τὸν περιμένει; Τὶ καὶ ἐὰν τὸ παιδί του εἶναι κατάκοιτον καὶ χαροπαλαίει; Τὶ καὶ ἐὰν ἡ πατρίς κινδυνεύει καὶ αὐτὸς λόγω τῆς θέσεώς του πρέπει νὰ εὐρίσκεται εἰς τὴν ἔπαλξιν τοῦ καθήκοντος, ἔτοιμος πρὸς δρᾶσιν; Τὶ καὶ ἐὰν εἶνε Μ. Παρασκευὴ καὶ κτυποῦν πένθιμα ὅλοι οἱ κώδωνες τῶν ἐκκλησιῶν; Ὁ χαρτοπαίκτης ἀγρὸν ἠγόρασε. Ψυχὴ τε καὶ σώματι εἶνε προσκολλημένος. Ἀλλοίμονον εἰς ἐκεῖνον, ὅστις θὰ τολμήση νὰ τὸν ἀποσπάση ἀπὸ τὴν φοβερὰν αὐτὴν ἐνασχόλησιν. Ἐξάπτεται. Ἐξαγριώνεται. Γίνεται θηρίον. Ἐπιτίθεται καὶ κατὰ τοῦ προσφιλοῦς του προσώπου, τὸ ὁποῖον, μὲ δάκρυα ἔρχεται καὶ τὸν παρακαλῆ νὰ φύγη.

Ἴδετε τὸν χαρτοπαίκτην! Εἰς τὰς ἀποτυχίας του ἐκστομίζει ὕβρεις, βλασφημίας τρομεράς. Γίνεται δεισιδαίμων. Άποδίδει τὴν ἀποτυχίαν του εἰς λεπτομερείας ἀναξίας λόγου καὶ μὲ χυδαίας λέξεις ἐκδιώκει ἐκεῖνον ὅστις τυχαίως ἐκάθισε πλησίον του διὰ νὰ παρακολουθήση τὴν χαρτοπαικτικὴν γιγαντομαχίαν. Χάνει ἑκατομμύρια καὶ ἐνῶ ἐξωτερικῶς προσποιεῖται, ὅτι δὲν τῶ στοιχίζει ἡ ἀπώλεια τῶν χρημάτων, ἐσωτερικῶς ὅμως βρύχει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ καὶ ὄμνύει ἐκδίκησιν. Θηρίον εἰς τὰς ὰποτυχίας, ἀλλὰ καὶ θηρίον τρομερώτερον εἰς τὰς ἐπιτυχίας του, εἰς τὰς νίκας του. Κερδίζει καὶ ἀφαιρεῖ καὶ τὴν τελευταίαν δραχμὴν τοῦ ἀντιπάλου καὶ δὲν αἰσθάνεται μόριον οἴκτου διὰ τὴν ὁλοκληρωτικὴν καταστροφήν. Ὅμοιος μὲ ἀλώπεκα, ἡ ὁποία ἀποστραγγίζει καὶ τὴν τελευταίαν ρανίδα τοῦ θύματος, ὅμοιος μὲ σαδιστὴν κακοῦργον, ὅστις χαίρει βλέπων τὸ θῦμα του νὰ σφαδάζη κάτω ἀπὸ τὰ κτυπήματά του.

Ἴδετε τὸν χαρτοπαίκτην! Ὑπὸ τὴν ἐπήρειαν τοὺ πάθους δύναται νὰ φθάση καὶ εἰς τὴν διάπραξιν τῶν τρομερωτέρων ἐγκλημάτων μὲ τὰ ὁποία νʼ ἀσχολοῦνται ἐπὶ μῆνας καὶ ἔτη τὰ δικαστήρια. Ἐὰν εἶναι ὑπάλληλος καὶ διαχειρίζεται τὸ ἱερὸν χρῆμα τοῦ λαοῦ, τὸ χρῆμα τοῦ Δημοσίου, εἰς τὴν ὥραν τοῦ πειρασμοῦ δὲν θὰ διστάση νὰ τὸ ἁρπάξη καὶ νὰ τὸ ρίψη είς τὸν καιάδα τοῦ πάθους του. Καἰ μόνον τὰ χρήματα; Καὶ τὰ ἐνδύματά του. Καὶ τὰ κειμήλια τῆς οικογενείας του. Καὶ τὴν «βέραν» του. Καὶ αὐτὴν ἀκόμη τὴν … τιμὴν τῆς οἰκογενείας του. Ὁ ἱστορικὸς Τάκιτος γράφει περὶ ἀρχαίων Γερμανῶν «ὑπὸ τοιαύτης φρενίτιδος περὶ τὸ παίζειν κατείχοντο, ὥστε, ἀφοῦ ἔπαιζον τὰς περιουσίας των καὶ τὰς ἔχανον, ἔπαιζον ἐπὶ τέλους καὶ τὰς γυναῖκας καὶ τὰς τέκνας των!».

Ἀμφιβάλλω ἐὰν εἰς τὴν ψυχὴν ἄλλου ἄμαρτωλοῦ χορεῦουν τόσοι δαίμονες ὅσον εἰς τὴν ψυχὴν τοὺ χαρτοπαίκτου. Ὀρθῶς ἐγράφη ὅτι ἡ χαρτοπαιξία εἶναι «ἡ κλεὶς τοῦ μαύρου ταρτάρου ἀπὸ τὴν ἀνεωγμένην πύλην τοῦ ὁποίου ἐξέρχεται πυκνότατη σπεῖρα ἀποτροπαίων κακιῶν προθυμουμένων νὰ καταλάβουν τὴν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου».

Καὶ τώρα ἄν θέλετε νὰ λάβετε μίαν ζωηρὰν εἰκόνα ἀποκτηνώσες εἰς τὴν ὁποίαν ὑπὸ τὴν ἐπήρειαν τοῦ πάθους περιέρχεται ὁ ἄνθρωπος, ρίψετε ἕνα βλέμμα εἰς τὸν φρικτὸν Γολγοθᾶ, ἐκεῖ θὰ ἴδετε καὶ τοῦς παίκτας. Εἶναι οἱ Ρωμαίοι στρατιῶται. Ἐνῶ ὁ Ἰησοῦς ἀγωνιᾶ καὶ ζητεῖ ποτήριον ὕδατος διὰ νὰ δροσίση τὰ κατάξηρα χείλη του, οἱ στρατιῶται παίζουν «ζάρια» καὶ ἀγωνίζονται ποῖος θὰ κερδίση τὸν χιτῶνα «τὸν ἄνωθεν ὑφαντὸν» («Καὶ σταυρώσαντες αὐτὸν διαμερίζονται τὰ ἱμάτια αὐτοῦ βάλλοντες κλῆρον ἔπʼ αὐτὰ τὶς τὶ ἄρη» Μάρκ. 15, 24).

Αὐτὴ εἶναι ἡ εἰκὼν τοῦ πάθους.

Ὅπως τότε, οὕτω καὶ σήμερον ὁ χαρτοπαίκτης παίζει ἕστω καὶ ὁ τόπος, εἰς τὸν ὁποῖον παίζει μετεβλήθη εἰς «τόπον Κρανίου…». Ὁ γράφων τὰς γραμμὰς ταύτας πρὸ ἔτους εὑρίσκετο εἰς μαρτυρικὴν πόλιν τῆς Β. Ἑλλάδος. Ἔξωθεν τῆς πόλεως εἰς ὀλίγα χιλιόμετρα ἕνας λαὸς ἐμαρτύρει, ἐσταυρωνέτο. Αἱ φλόγες τῶν καιόμενων οἰκιῶν ἧτο σύνηθες φαινόμενον. Οἱ δρόμοι πλήρεις προσφύγων. Ἀνατινάξεις καὶ κρότοι τηλεβόλων. Κοπετὸς καὶ θρῆνος ἠκούετο. Καὶ ὅμως καθʼ ἔκαστην νύκτα τινές, μεταξὺ τῶν ὁποίων δυστυχῶς καὶ ἀνώτεροι ὑπάλληλοι τοῦ Κράτους συνεγκεντρώνοντο εἰς ὡρισμένην οἰκοίαν καὶ ἔπαιζον. Ἔπαιζον παρὰ τὰς διαμαρτυρίας τοῦ Ἀρχιερέως τοῦ τόπου ὅστις δὲν ἔπαυε διαμαρτυρόμενος διὰ τὸ σκάνδαλον. Δυστυχῶς κανένα ἀστυνομικὸν ὄργανον δὲν ἐνεφανίσθη οὔτε διὰ νὰ κτυπήση τὴν θύραν αὐτὴς τὴς οἰκίας, ἡ ὁποία εἶχε γίνει χαρτοπαικτικὴ Λέσχη καὶ νὰ εἴπη μὲ τὴν ἔντονον φωνὴν τῆς Πατρίδος: «Κύριοι. Ἡ Ἑλλὰς καίεται καὶ σεῖς παίζεται!». Καὶ νὰ ὑψώση τὸ φραγγέλιον καὶ διαγράψη μερικὰς καμπύλας ὑπεράνω τῶν κεφαλῶν τῶν ἀναισθήτων!

Φοβούμεθα μήπως ἀντιγράφομεν τὴν μαύρην ἐκείνην σελίδα τοῦ Γιουβενάλη…

Δυστυχῶς κάτω ἀπὸ τὸν πελώριον Σταυρὸν τῆς Ἑλλάδος παίζουν τὰ «ζάρια», τὰ πολυειδῆ καὶ πολυώνυμα σύγχρονα παίγνια ἀνάξιοι υἱοὶ καὶ θυγατέρες τῆς Ἑλλάδος; Οὐδὲν ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος δίδουν οὐδὲ ποτήριον ἀκόμη ὕδατος, ἐνῶ μόνον κατὰ τὴν τελευταίαν νύκτα τοῦ ἔτους διὰ νὰ δοκιμάσουν τὴν τύχην των ρίπτουν ἰλιγγιώδη ποσὰ, μὲ τὰ ὁποῖα θὰ ἠδύνατο ἡ Ἑλλὰς νὰ κτίση καὶ συντηρήση 20 παιδουπόλεις μὲ 40000 Ἑλληνόπουλα ὀρφανά, τελευταῖα θύματα τῆς ἐθνικῆς τραγωδίας. Δικαίως ὁ Φραγκλίνος εἶπεν ὅτι ὄσον στοιχίξει ἕνα πάθος δὲν στοιχίζει ἡ ἀνατροφὴ ἑνὸς παιδιοῦ.

Ἡ Ἑλλὰς σήμερον κλυδωνίζεται ἐν μέσω πρωτοφανοῦς τρικυμίας τοῦ ἐμφυλίου πολέμου, παλαίει μεταξὺ ζωῆς καὶ θανάτου, φθορᾶς καὶ ἀφθαρσίας καὶ οἱ ἀρμόδιοι δυστυχῶς δὲν δίδουν σημασίαν εἰς τὰ ζητήματα τῆς ἠθικῆς τάξεως τὰ ὁποῖα χαρακτηρίζουν τώρα ὡς … παρονυχίδας.

Ἀλλὰ ὅταν αὐριον σὺν Θεῶ ἡ Ἑλλὰς εἰρηνεύση ἐλπίζομεν ὅτι θʼ ἀναδειχθοῦν καὶ ἐν μέσω τοῦ μαρτυρικοῦ ἔθνους μας Χριστιανοὶ κυβερνῆται, οἱ ὁποῖοι ἐμπνεόμενοι ἀπὸ τὰ ἰδεώδη τοῦ Εὐαγγελίου θὰ φρίττουν καὶ θὰ αἰσθάνονται ὡς βδέλυγμα μιᾶς Χριστιανικῆς χώρας τὴν λειτουργίαν χαρτοπαικτικῶν λεσχῶν. Μόνον τοιοῦτοι ἄνδρες εὑρισκόμενοι εἰς τὸ πηδάλιον τοῦ Κράτους θὰ λάβουν αὐστηρὰ μέτρα πρὸς πάταξιν τοῦ κακοῦ. Τότε θὰ κλείσουν τὰ καζίνα εἰς τὰ αἰσχρὰ κέρδη τῶν ὁποίων τὸ Κράτος σήμερον συμμετέχει διʼ εἰδικῆς φορολογίας ἡ ὁποία ὑπενθυμίζει τὸν Αἰσώπειον μύθον τῆς γαλῆς ποὺ ἔγλειφε τὴν ρίνην (λίμαν) κατέτρωγε τὴν γλῶσσαν της καὶ ἔπινε τὸ ἴδιόν της τὸ αἴμα! Τότε οἱ ὑπάλληλοι οἱ ὁποῖοι θὰ συλλαμβάνωνται χαρτοπαίζοντες θὰ ἀπολύωνται, διότι τὶ γενναίον δύναται νὰ πράξη ὑπὲρ πατρίδος ἀνὴρ χαρτοπαίκτης ὅστις ὅλην μὲν τὴν νύκτα ἀγρυπνεῖ, τὴν δὲ ἡμέραν μεταβαίνει εἰς τὴν ἐργασίαν τοῦ Γραφείου «ὡς εἰς περίεργον» ἔχων τὰς σωματικὰς καὶ πνευματικὰς δυνάμεις ἐξηντλημένας; Τότε τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος δὲν θὰ κρατοῦν «τραπουλόχαρτα». Τότε αἱ χαρτοπαικτικαὶ λέσχαι ὅχι μόνον θὰ κλεισθοῦν καὶ θὰ μετατραποῦν εἰς ἀναγνωστήρια τῆς νέας γενεᾶς μας, εἰς τὰ ὁποῖα θʼ ἀναρτηθῆ ἡ εἰκών τῆς Σταυρώσεως μὲ τοὺς παίκτας Ρωμαίους στρατιώτας πρὸς τοὺς ὁποίους ἐξομοιώνεται πᾶς ὁ ὑποδουλωμένος εἰς τὸ πάθος τοῦτο.

* * *

Ὦ, Κύριε! Ἀνάδειξον Σὲ παρακαλοῦμεν, ἐν μέσω ἡμῶν Κυβερνήτας ἀξίους τῶν θυσιῶν τοῦ λαοῦ μας διὰ νὰ πατάσσουν τὸ κακόν, διὰ νὰ βραβεύουν τὸ καλόν, διὰ νὰ ρυθμίζουν τὴν ζωὴν τοῦ Ἔθνους συμφώνως μὲ τὸ θέλημά Σου τὸ Ἅγιον.