Ὁ π. Παῦλος Δημητρακόπουλος, κληρικὸς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς (Γραφεῖο ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν), μᾶς πληροφόρησε τηλεφωνικῶς πρό 2 μηνῶν περίπου, ὅτι ἑτοιμάζει κριτικὴ (ἂν καταλάβαμε καλά, ἀρνητική), γιὰ τὸ βιβλίο «Ἡ διαχρονικὴ συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων γιὰ τὸ ὑποχρεωτικὸ τοῦ 15^ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου περὶ διακοπῆς μνημονεύσεως Ἐπισκόπου κηρύσσοντος ἐπ’ Ἐκκλησίας αἵρεσιν» τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ. Ὁ καιρὸς περνοῦσε καὶ ἡ δημοσίευση τῆς κριτικῆς καθυστεροῦσε.

Τὴν περασμένη ἑβδομάδα, δεχθήκαμε ἄλλο τηλεφώνημα ἀπὸ τὸν π. Ἄγγελο Ἀγγελακόπουλο (τοῦ ἴδιου Γραφείου Αἱρέσεων), ποὺ μᾶς ρωτοῦσε, ἂν θέλουμε νὰ δημοσιεύσουμε στὸ περιοδικὸ «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος» τὴν κριτικὴ ἑνὸς βιβλίου οἰκουμενιστὴ-«ὀρθόδοξου» τῆς Γερμανίας. Δεχθήκαμε, πληφορώντας τον, ὅτι ἔχουμε στείλει καὶ ἐμεῖς, στὸν Σεβασμιώτατο Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, μερικὰ πρὸς δημοσίευση κείμενα.

Ὅταν ἔλαβε ὁ Σεβασμιώτατος τὰ κείμενά μας, ποὺ ἀφοροῦσαν κριτικὴ σὲ ἐνέργειές του, οἱ ὁποῖες βλάπτουν τὸν ἀντι-οικουμενιστικὸ ἀγῶνα, μᾶς ἀπέστειλε ἕνα γράμμα, στὸ ὁποῖο μᾶς ἀποκαλοῦσε κακόδοξους, παρὰ τὴν βράβευση ποὺ εἶχε κάνει στὸν Πρόεδρο τῆς Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος», παρὰ τὰ ἐπαινετικὰ λόγια ποὺ εἶχε στείλει σὲ ἐμᾶς καὶ στὸν π. Εὐθύμιο, καὶ παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι μᾶς ἐμπιστεύθηκε τὴν κριτικὴ τοῦ ἐκ Γερμανίας συγγραφέα, ἡ ἀποστολὴ τῆς ὁποίας σήμαινε ὅτι συνεργαζόταν —γιὰ κάποιους δικούς του λόγους— μὲ ἕνα «κακόδοξο» ἔντυπο, γιὰ τὴν καταδίκη κακόδοξου οἰκουμενιστῆ!

Μὲ τὸ γράμμα αὐτὸ μᾶς προ-εἰδοποίησε ὅτι θὰ δημοσιοποιοῦσε τὴν κριτικὴ ἐναντίον τοῦ βιβλίου τοῦ π. Εὐθύμιου, ποὺ φαίνεται κρατοῦσε γιὰ ὥρα ἀνάγκης (π.χ. ἐκφοβισμὸ γιὰ συμμόρφωση ἀντιδρώντων) στὸ «Γραφεῖο ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν»!

Φαίνεται, ὅτι ὁ κ. Σεραφεὶμ (εἰδικὰ στὸ πρόσωπο τοῦ π. Παύλου, τὸν π. Ἄγγελο δὲν τὸν γνωρίζουμε), εἶχε βρεῖ τοὺς κατάλληλους ἀνθρώπους γιὰ τὴν ἀντιαιρετικὴ αὐτὴ ὁμάδα· τοὺς ἰδανικοὺς ἱεροεξεταστὲς καὶ τοὺς ἄριστους στυλοβάτες τοῦ κακόδοξου Ἐπισκοποκεντρισμοῦ ποὺ λυμαίνεται τὴν Ἐκκλησία καὶ —φεῦ!— τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ νομίζουν πὼς καταπολεμοῦν!

Ὁ π. Παῦλος Δημητρακόπουλος, εἰδικά, δὲν ἔπρεπε νὰ ξεχάσει ὅτι καὶ ἡ Ἕνωσις καὶ τὸ περιοδικὸ «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος» τὸν ὑποστήριξαν, ὅταν ἐκδιώχθηκε ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπό του, ἐπειδὴ δὲν ὑπήκουσε σ’ αὐτόν, ἀντιτάχθηκε καὶ χαρακτήρισε (ὁ π. Παῦλος) τὸν Δεσπότη του Οἰκουμενιστὴ καὶ τὸν Οἰκουμενισμὸ αἵρεση. Καὶ προέβη σ’ αὐτὸν τὸν χαρακτηρισμό, πρὶν κάποια Σύνοδος ἀποφανθεῖ ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι αἵρεση, ἢ ὅτι ὁ Ἐπίσκοπός του εἶναι αἱρετικὸς Οἰκουμενιστής! (Σημειώνουμε καὶ κρατοῦμε αὐτὴ τὴν θέση, γιατὶ ὅταν πῆγε στὴν Μητρόπολη Πειραιῶς, τὸ ἐκεῖ περιβάλλον τὸν ἀνάγκασε νὰ μεταβάλει αὐτὴν τὴ γνώμη).

Μὲ αὐτὴν τὴν ἁρμοδιότητα, τώρα, ὁ π. Παῦλος ἀποφάσισε —ἢ τοῦ ἀνετέθη— νὰ βγάλει «λάθος» τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ, ποὺ πραγματεύεται τὸ Ὑποχρεωτικὸ τῆς Διακοπῆς Μνημονεύσεως τῶν αἱρετικῶν Ἐπισκόπων, μὲ βάση τὴν ποιμαντική, τὴν θεολογία τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας, μέρος τῆς ὁποίας εἶναι καὶ ὁ ΙΕ΄ Κανόνας.

Ἔτσι, ἐπεδόθη μὲ ζῆλο στὸ ἔργο αὐτὸ καὶ προσπαθεῖ νὰ μᾶς πείσει, ἀκροβατώντας ἐπικίνδυνα μὲ ἄγαρμπες ταχυδακτυλουργικὲς κινήσεις μεταξὺ Ἱερῶν Κανόνων καὶ πατερικῶν κειμένων, ὅπως ἕνα ἁπλὸ διάβασμα τῆς κριτικῆς του δείχνει, ἀφοῦ εἶναι εὐδιάκριτο ὅτι, οὔτε τὰ ἴδια τὰ κείμενα κατανόησε (ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὰ ποὺ πέρασε ἀπὸ «προκρούστειο κλίνη»), οὔτε τὴ διήκουσα σκέψη τοῦ βιβλίου ἀντελήφθη. Ἐπιδίδεται μὲ τὴν κριτικὴ αὐτὴ σὲ μιὰ δονκιχωτικὴ σκιαμαχία, μὴ νοῶν «περὶ τίνων διαλέγεται ἢ περὶ τίνων διαβεβαιοῦται»!

Ὁ π. Παῦλος, μᾶς διδάσκει τώρα, σ’ αὐτὴ τὴν κριτική του, ὅτι δὲν πράττει ὀρθά, ὅποιος δὲν κάνει ὑπακοὴ στὸν Ἐπίσκοπό του —ἀκόμα κι ἂν διδάσκει πράγματα αἱρετικὰ ὁ ἐπίσκοπος— ἐὰν δὲν ὑπάρξει καταδίκη τοῦ ἐπισκόπου ἀπὸ Σύνοδο!

Γράφει: «Ἀλλοίμονο, ἂν κάθε πιστὸς μεταβληθῆ σὲ κριτὴ καὶ δικαστὴ καὶ τοποθετήσει ἔτσι τὸν ἑαυτό του ὑπεράνω Συνόδων καὶ Πατέρων καὶ ἔχει τὴν ἀξίωση νὰ κρίνει τὴν ἀκεραιότητα τῆς πίστεως τοῦ κάθε ἐπισκόπου…» (σελ. 7). «Τὸ ὅτι ὁ παρὼν Κανόνας θέτει ὡς ἐξαίρεση γιὰ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο τὰ θέματα πίστεως καὶ δικαιοσύνης, δὲν σημαίνει, ὅτι δίδει τὸ δικαίωμα στὸν κάθε πιστό, νὰ γίνει κριτὴς καὶ δικαστὴς τοῦ ἐπισκόπου, ἐὰν καὶ κατὰ πόσον δηλαδὴ ὁ ἐπίσκοπος εἶναι αἱρετικὸς ἢ ἄδικος…, δὲν εἶναι ἁρμόδιο καὶ ἱκανὸ τὸ κάθε μέλος τῆς Ἐκκλησίας νὰ κάνει αὐτὸ τὸ ἔργο ἀλάνθαστα καὶ δίκαια, ἐπειδὴ δὲν ἔχει τὴν ἀνάλογη πνευματικὴ ὡριμότητα. Αὐτὸ τὸ ἔργο ἀνήκει μόνον σὲ Σύνοδο ἐπισκόπων. Ἐὰν ὁλόκληροι Σύνοδοι ἐπισκόπων συνέβη νὰ πλανηθοῦν…, πόσο μᾶλλον εἶναι εὔκολο νὰ πλανηθεῖ ἕνας ἁπλοϊκὸς πιστός»! (σελ. 9).

Μόνο μιὰ ἐξαίρεση αὐτῆς τῆς θέσεως δέχεται ὁ π. Παῦλος, τοῦ ἑαυτοῦ του! Αὐτός, ὡς ἀνώτερος Συνόδων, μπορεῖ νὰ κρίνει καὶ νὰ καταγγέλλει τὸν ἐπίσκοπό του (τῆς Βεροίας) ὡς ἀνήκοντα στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

Εἶναι ἀποκαλυπτικὰ μιᾶς δίγλωσσης νοοτροπίας (σὲ σύγκριση μὲ ὅσα σήμερα λέει), ἐκεῖνα ποὺ ὁ ἴδιος γράφει σὲ κείμενο ποὺ εὐγενῶς φιλοξενήσαμε στὸ περιοδικό μας, ὅταν μᾶς εἶπε πὼς διώκεται γιὰ τὶς ἀντι-οἰκουμενιστικές του ἰδέες (καὶ καλοπροαίρετα τὸν πιστέψαμε καὶ τοῦ συμπαρασταθήκαμε). Γράφει ἐκεῖ ὁ π. Παῦλος: «Ὁ ἐπίσκοπος Βεροίας (στὸν ὁποῖον τότε ὑπαγόταν), ὅταν τοῦ ζητοῦσα ἐξηγήσεις γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό, μοῦ ἔλεγε: “Πρὸς τὸ παρὸν δὲν μποροῦμε νὰ πάρουμε θέση ἀπέναντι στὸν Οἰκουμενισμό, ἀλλὰ ὀφείλουμε, ἀκολουθώντας τὴν διοικοῦσα Ἐκκλησία, νὰ περιμένουμε τὴν ἐπίσημη θέση καὶ συνοδική της ἀπόφαση σχετικὰ μὲ τὸ ἐν λόγῳ θέμα”».

Σ’ αὐτὴ τὴν θέση τότε, ἡ ἀντι-οικουμενιστικὴ συνείδηση τοῦ π. Παύλου, ἐξεγείρετο ὡς «ἐξ ἐνστίκτου», ἀντιδροῦσε ἔντονα καὶ ἔλεγε:

«Οἱ ἅγιοι Πατέρες μας δὲν περίμεναν τὴν ἐπίσημη συνοδικὴ καταδίκη τῆς αἱρέσεως, γιὰ νὰ πάρουν θέση καὶ νὰ ἀρχίσουν τὸν ἀντιαιρετικό τους ἀγῶνα, ἀλλὰ ἄρχιζαν τὸν ἀγῶνα ἀμέσως μετὰ τὴν ἐμφάνισή της. Καὶ ἀκριβῶς οἱ ἰδικοί τους ἀγῶνες ἔφερναν τελικὰ σὰν ἀποτέλεσμα τὴν σύγκληση συνόδου καὶ τὴν συνοδικὴ καταδίκη τῆς αἱρέσεως. Μία ματιὰ στὴν ἐκκλησιαστική μας ἱστορία μαρτυρεῖ, ὅτι πάντοτε προηγεῖτο ὁ ἀντιαιρετικὸς ἀγῶνας καὶ ἐπακολουθοῦσε ἡ σύνοδος, ποτὲ δὲν γινόταν τὸ ἀντίθετο». Π.χ. «ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, …ὅταν πληροφορήθηκε ἀπὸ μοναχικοὺς κύκλους τῆς Θεσσαλονίκης τὶς αἱρετικὲς διδασκαλίες τοῦ Βαρλαάμ, ἐθεώρησε χρέος του νὰ ἐγκαταλείψει τὸ ἐρημητήριο καὶ νὰ κατέβη στὸν ἀγῶνα. Μετὰ ἀπὸ ἑπτὰ χρόνια ἀγώνων, τὸ 1341, συγκροτήθηκε ἡ πρώτη Σύνοδος τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία πανηγυρικὰ τὸν ἐδικαίωσε. Ἀλοίμονο, ἂν ὁ ἅγιος περίμενε νὰ προηγηθεῖ σύνοδος καὶ μετὰ νὰ ἀρχίσει τὸν ἀγῶνα»! (Δημητρακόπουλος, Ἀρχιμ. Παῦλος, «“Εἰπὲ τῇ Ἐκκλησίᾳ”. Γιατὶ διώχθηκα ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Βερροίας», περ. «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος», 3 (2020) 17).

Ἐπειδὴ δημοσιεύσαμε αὐτὸ τὸ κείμενό του, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ γράψαμε ἄλλο ἕνα κείμενο μὲ τὸ ὁποῖο τὸν ὑποστηρίζαμε, αἰσθάνθηκε τότε τὴν ἀνάγκη νὰ μᾶς μνημονεύσει εὐγνωμόνως: «Πέραν αὐτῶν καὶ ἄλλα πρόσωπα, πληροφορηθέντα τὸν ἄδικο διωγμό μου, ἐξέφρασαν τὴν ἀποδοκιμασία τους πρὸς τὸν «ἅγιο» Βεροίας». Παρομοίως καὶ ἡ «Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”», ἡ ὁποία μὲ χαρὰ θέλησε νὰ φιλοξενήση στὸ περιοδικό της τὸ ἄρθρο μου: «Εἰπὲ τῇ Ἐκκλησίᾳ», μόλις δὲ ἐπληροφορήθηκε τὸ περὶ οὗ ὁ λόγος συκοφαντικὸ ψήφισμα, δημοσίευσε ἄρθρο στὴν ἱστοσελίδα «Ἀκτῖνες» μὲ τίτλο «Ἕνα ἀκραιφνὲς κείμενο οἰκουμενιστικοῦ μιθριδατισμοῦ» (http://www.romfea.gr).

Βλέπετε, λοιπόν, ὁ ἴδιος μπορεῖ νὰ κρίνει τὸν ἐπίσκοπό του, ἴσως γιατὶ ἔχει τὴν αὐτοσυνειδησία, ὅτι εἶναι ἀνωτέρας πνευματικῆς καταστάσεως· στὸν π. Εὐθύμιο, ὅμως, ἀκόμα κι ἂν διαθέτει ἀτράνταχτα πατερικὰ ἐπιχειρήματα, δὲν τὸ ἐπιτρέπει, διότι αὐτὸ δὲν συμφέρει στὸ ἐξουσιαστικὸ κατεστημένο ποὺ τώρα ὁ π. Παῦλος ὑπηρετεῖ. Ὅταν ἐδιώκετο ὁ ἴδιος, (ὅπως διώκεται ὁ π. Εὐθύμιος τώρα), ζητοῦσε τὴν συμπαράστασή μας ἐναντίον τοῦ σάπιου δεσποτικοῦ κατεστημένου, ἐναντίον τοῦ ὁποίου κατεφέρετο μὲ ὀξεῖς χαρακτηρισμούς.

Ἔγραφε σὲ συμπρεσβύτερό του, στοχεύοντας τὸν τότε ἐπίσκοπό του μητροπολίτη Βεροίας: «Ποιός σὲ ἔβαλε ἐσένα νὰ ἀσχολεῖσαι καὶ νὰ κρίνεις τὸν συμπρεσβύτερό σου; Μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο νομίζεις ὅτι ὑπερασπίζεις καὶ συγκαλύπτεις τὸ ἀφεντικό σου; …Τὴν δίψα γιὰ προβολὴ καὶ ἐξουσία κάπου ἀλλοῦ θὰ ἔπρεπε νὰ τὴν ἀναζητήσεις, ἀδελφέ μου…  Στοὺς δεσποτάδες, ποὺ ἀπὸ φόβο καὶ δειλία, μήπως δυσαρεστήσουν τὸ Φανάρι καὶ κινδυνεύσει ἡ θέση τους, κουκουλώνουν τὴν αἵρεση καὶ παίζουν τὸν καραγκιόζη. Καὶ ὅταν πᾶνε στὸ Φανάρι γίνονται φίλοι τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἐνῶ ὅταν ἔρχονται στὴν ἐπαρχία τους γίνονται Ὀρθόδοξοι» («Ἕτοιμοι πρὸς ἀπολογίαν παντὶ τῷ αἰτοῦντι», 6/12/2010, aktines.blogspot.gr/2010/10/315.html).

Ἀλλὰ τί γυρίσματα ἔχουν οἱ καιροί! Τώρα, ποὺ τοῦ δόθηκε ἕνα κόκκαλο ἐξουσίας, ἡ δεσποτοκρατία ἔγινε ἀναγκαία γιὰ νὰ ἐπιβάλει στὴν Ἐκκλησία «τὴν τάξη τῆς σιωπῆς» καὶ «τὴν ἡσυχία τοῦ νεκροταφείου». Δὲν ξέρουμε πόσο ἀναγνωρίζει τὸν ἑαυτό του τώρα, σὲ ὅσα τότε κατηγοροῦσε. Ἔλεγε: «Τὸ ἐκκλησιαστικὸ καθεστὼς στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἔτσι διαμορφωμένο, ὥστε στὶς Μητροπόλεις νὰ κυριαρχεῖ ἡ ἐξουσιαστικὴ αὐθεντία τοῦ Δεσπότου, οἱ δὲ ἱερεῖς βρίσκονται κάτω ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη ἐξάρτησή του… Τὸ ἀρρωστημένο αὐτὸ ἐκκλησιαστικὸ καθεστώς ἐπιδρᾶ ψυχολογικὰ καὶ διαμορφώνει τὴν νοοτροπία καὶ τὴν συμπεριφορὰ τοῦ παπὰ κατὰ τέτοιον τρόπο, ὥστε νὰ ἀναγκάζεται πάντοτε νὰ ταυτίζεται μὲ τὴν γραμμὴ ποὺ χαράσσει ὁ Δεσπότης του, ἔστω καὶ ἂν σὲ πολλὲς περιπτώσεις κατὰ βάθος διαφωνεῖ. Πῶς νὰ τολμήσει ὁ καϋμένος ὁ παπὰς νὰ διαμαρτυρηθεῖ γιὰ τὴν ἔνοχη ἀπαγόρευση κάθε ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν ὁποία ἐπέβαλε ὁ “ἅγιος” Βεροίας, τρομοκρατώντας τον» (aktines.blogspot.gr/2010/12/211317.html).

Ὁ π. Παῦλος καὶ ὁ π. Ἄγγελος (τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς) πέφτουν μὲ τὴν κριτική τους, σὲ πάρα πολλὲς παρανοήσεις, παρεξηγήσεις, ἀντιφάσεις καὶ γκάφες, ποὺ θὰ σχολιάσουμε προσεχῶς, ἂν ὁ π. Εὐθύμιος δὲν τοὺς ἀπαντήσει. Μιὰ ἀπὸ αὐτὲς εἶναι κι ἡ ἑξῆς: Στὴν προσπάθειά του νὰ χτυπήσει τὸν π. Εὐθύμιο (μὲ τὴν ἄδεια ἢ τὴν εὐλογία τοῦ Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, ἀδιάφορο), ἀναπτύσσουν ἕνα λογικὸ κατασκεύασμα ἐπιχειρημάτων, μὲ τὸ ὁποῖο οἱ ἴδιοι καταδικάζουν τὸν Ἐπίσκοπό τους κ. Σεραφείμ.

Δηλαδή, σύμφωνα μὲ τὰ γραφόμενά τους, ποὺ παραπάνω ἐκθέσαμε (καὶ ἄλλα πολλά), ὁ κ. Σεραφεὶμ φέρθηκε ἀντι-συνοδικὰ καὶ κατέφερε χτύπημα κατὰ τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ἐκφώνησε ἀναθέματα κατὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν, γνωστοῦ ὄντος ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι μιὰ αἵρεση ποὺ δὲν ἔχει ὀνομαστικὰ καταδικασθεῖ ἀπὸ Σύνοδο Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως θὰ ἔπρεπε νὰ γίνει κατὰ τὴν ἀστήρικτη θεωρία τους. Ἡ ἐνέργεια αὐτὴ τοῦ κ. Σεραφείμ, λοιπόν, καταδικάζεται ἀπὸ τὸν π. Παῦλο, ὡς ἀνεπίτρεπτη, σύμφωνα μὲ τὴν λογικὴ τῆς ἀντιαιρετικῆς ὁμάδος τῆς Μητροπόλεώς του· εἶναι, λέγει ἡ ἀντιαιρετικὴ ὁμάδα, ὡσὰν νὰ θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του ὁ Πειραιῶς, ὑπεράνω ἐκκλησιαστικῶν Συνόδων, ὡς νὰ ἀντικαθιστᾶ τὴν Ἐκκλησία!

Μὰ τέτοια ἀστοχία, π. Παῦλε; Οἰκοδομήσατε μὲ κόπο ἕνα (ἔτσι κι ἀλλιῶς) ἀλλοπρόσαλλο λογικὸ οἰκοδόμημα κατηγοριῶν κατὰ τοῦ π. Εὐθύμιου καὶ ἡμῶν, καὶ τὸ μόνο ποὺ καταφέρατε εἶναι, καθὼς καταρρέει μετὰ πατάγου, νὰ τραυματίζει τὸν προϊστάμενό σας μητροπολίτη Πειραιῶς! Ὁ ὁποῖος μάλιστα ἐξαπέστειλε ἀφρόνως τὴν κριτική σας, ποὺ τὸν ἐκθέτει, κατὰ τῆς κεφαλῆς τοῦ π. Εὐθυμίου καὶ κατὰ τῶν δικῶν μας κεφαλῶν!…

Ἀλλὰ ὁ π. Εὐθύμιος, οὐδόλως ὑποτιμᾶ ἢ φέρεται ἀσεβῶς πρὸς τὶς ἀποφάσεις τῶν Συνόδων· ἀντίθετα τὸ Εὐαγγέλιο, τὶς διδασκαλίες τῶν Ἁγίων Πατέρων, τὶς Συνοδικὲς ἀποφάσεις καὶ τὴν καθόλου Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἔχει σὰν μόνο καθοδηγητικὸ κριτήριο τῆς ζωῆς του, τῆς διδασκαλίας του καὶ τῶν ἐνέργειῶν του, λέγοντας τὸ αὐτονόητο: πὼς δηλαδή, ἐφ’ ὅσον βιώνουμε ὀρθόδοξα τὸ ἐκκλησιαστικὸ γεγονός, ἔχουμε ἀπαραίτητα καλλιεργήσει ὀρθόδοξο αἰσθητήριο (ἔνστικτο), διὰ τοῦ ὁποίου ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι, ἡ ἐμφανισθεῖσα αἵρεση, ἀντίκειται στὴν Ἁγία Γραφή, στὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Ἔτσι, δὲν «χρειάζεται» (γιατὶ πρακτικὰ εἶναι ἀσύμφορο γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ ὑποβοηθητικὸ γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς αἱρέσεως) νὰ περιμένουμε τὴν ἀπόφαση μιᾶς Συνόδου γιὰ νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ψευδεπισκόπους. Τὸ δὲν «χρειάζεται», τοῦ π. Εὐθύμιου, δὲν ἀποτελεῖ περιφρόνηση τῶν Συνόδων καὶ αἰτία νὰ μᾶς κατηγορήσετε γιὰ Προτεσταντισμό, π. Παῦλε, ἀφοῦ οἱ ἀποτειχιζόμενοι δὲν βγάζουν ἀποφάσεις, ἀλλὰ πράττουν τὸ κατ’ αὐτοὺς καὶ ἀναμένουν τὴν Σύνοδο γιὰ τὰ περαιτέρω, ὅπως διδάσκει καὶ ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος (τὸν ὁποῖον ἐπικαλεῖσθε).

Δὲν καταλάβατε, λοιπόν, καὶ παρερμηνεύσατε τὰ γραφόμενα ἀπὸ τὸν π. Εὐθύμιο. Παρόλο ποὺ ὁ ἴδιος ἐζήτησε ἐπανειλημμένως τὴν κριτικὴ τῶν θέσεών του —βάσει τῆς διαχρονικῆς ἁγιοπατερικῆς Διδασκαλίας καὶ Πρακτικῆς, ὥστε, ἂν κάπου σφάλλει, νὰ τὸ διορθώσει— ἐσεῖς, ἀντὶ καλοπίστου κριτικῆς, τὸν ὑποτιμᾶτε, τὸν εἰρωνεύεστε, διαστρέφετε ἀνεπίτρεπτα τὶς θέσεις του, μὲ περισσὸ μάλιστα ζῆλο καὶ ἀγωνία, ὡσὰν διατελοῦντες κάτω ἀπὸ διατεταγμένη ὑπηρεσία καὶ διεκπεραιώνοντες ἐντολὲς ἀνωτέρου σας νὰ τὸν «καταδικάσετε», μὲ ἀπώτερο σκοπὸ νὰ ἀπαξιώσετε τὸ ἔργο του στὰ μάτια ὅσων πιστῶν ἢ εὐκολόπιστων ἀδυνατοῦν νὰ κατανοήσουν τὶς λεπτὲς ἔννοιες τῶν θεολογικῶν αὐτῶν διαφορῶν ποὺ καταχρηστικὰ καὶ μὲ βαρβαρότητα μεταχειρίζεστε.

Κρίμα, π. Παῦλε καὶ π. Ἄγγελε, κρίμα Σεβασμιώτατε κ. Σεραφείμ! Ὀνομάζετε αἵρεση τὸν Οἰκουμενισμό· ἀναγνωρίζετε ὅτι διακινεῖται καὶ ἁπλώνεται αὐτὴ ἡ αἵρεση 100 περίπου χρόνια καὶ κατασκάπτει τὰ θεμέλια τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλοιώνει τὸ φρόνημα τῶν πιστῶν· ἀναγνωρίζετε ὅτι ὑπάρχουν Ἐπίσκοποι καὶ λαϊκοὶ ποὺ φρονοῦν αἱρετικὰ καὶ συμμετέχουν στὴν αἵρεση· βλέπετε ὅτι ἐπὶ 100 χρόνια οἱ Σύνοδοι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἔχουν βραχυκυκλωθεῖ ἀπὸ τὴν αἵρεση καὶ ἀδυνατοῦν ὄχι μόνον νὰ συνέλθουν γιὰ νὰ καθαιρέσουν τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ φοβοῦνται (μὲ πρώτην τὴν ὑμετέραν Σεβασμιότητα) ἀκόμα καὶ νὰ κατονομάσουν τοὺς αἱρετικούς, ὥστε νὰ προφυλαχθεῖ ἀπὸ αὐτοὺς τὸ ποίμνιο, ποὺ συστηματικὰ ἐκμαυλίζεται καὶ καθεύδει· ἀπὸ τὴ μιὰ ἰσχυρίζεσθε ὅτι μόνο Σύνοδος μπορεῖ νὰ τοὺς καταδικάσει, ἀπὸ τὴν ἄλλη ἐκφωνεῖτε «ἀναθέματα» κατὰ τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν ὡσὰν νὰ εἶσθε —σύμφωνα μὲ τὴν κατὰ τοῦ π. Εὐθυμίου πολεμική σας— ὑπερεκκλησία· καὶ κατόπιν ὅλων αὐτῶν, κατηγορεῖτε τὸν π. Εὐθύμιο κι ἐμᾶς, ἐπειδὴ κάναμε ἁπλῶς τὸ αὐτονόητο: ἐφαρμόσαμε ἕναν Ἱερὸ Κανόνα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἔστω κάνοντας χρήση τῆς «προαιρετικότητάς» του. Ποῦ εἶναι λοιπὸν ὁ ἔπαινός σας πρὸς τὴν πράξη μας αὐτή, ὅπως αὐτὸς τοῦτος ὁ Ἱερὸς Κανόνας ὑποδεικνύει;

Τόση πιά τύφλωση; Τόση καὶ περισσότερη, δυστυχῶς. Διότι γιὰ νὰ κατοχυρώσετε τὴν ἀνυπόστατη αὐτὴ κατηγορία, ἐπιστρατεύετε τὸν π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο, ὁ ὁποῖος οὐσιαστικὰ μᾶς δικαιώνει, ἀφοῦ θεωρεῖ …ἐπιτρεπτὴ τὴν Διακοπὴ Μνημονεύσεως καὶ τὴν ἀποτείχιση, ἔστω δυνητικά-προαιρετικά! Καὶ ταυτόχρονα αὐτός, ποὺ καλέσατε συνήγορό σας, καταδικάζει τὴν ἑρμηνεία σας! Οὔτε αὐτὸ εἶστε εἰς θέσιν νὰ καταλάβετε; Ὁ π. Ἐπιφάνιος θεωρεῖ ἐπιτρεπτὴ τὴν ἀποτείχιση, καὶ μάλιστα, ὄχι ἐξετάζοντάς την ἀφηρημένα καὶ ἱστορικά, (ἴσως τότε νὰ πιπιλίζατε κι ἐσεῖς τὸ παραμύθι ποὺ χρησιμοποιοῦν κάποιοι, ὅτι σὲ ἄλλες ἐποχὲς ἐπιτρεπόταν, ἀλλὰ σήμερα εἶναι ἀλλιῶς τὰ πράγματα), ἀλλὰ τὴν «ἐπιτρέπει» συγκεκριμένα γιὰ τὴν ἴδια τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ ἐπὶ πατριάρχου Ἀθηναγόρα ὑπῆρχε! Σημειῶστε δέ, ὅτι τότε, πρὶν μερικὲς δεκαετίες, οἱ οἰκουμενιστικὲς ἐνέργειες τοῦ Ἀθηναγόρα ἦταν ἀραιές, ἐν πολλοῖς κρυφές, καὶ τὰ πράγματα ἦσαν συγκεχυμένα.

Ἂν λοιπόν, τότε, διέκρινε ὅτι ἐπιτρεπόταν ἡ Διακοπὴ τῆς Μνημονεύσεως καὶ ἡ ἀποτείχιση (ἀφήνουμε προσωρινά, γιὰ τὴ συζήτηση, κατὰ μέρος τὸ ὑποχρεωτικό, γιὰ τὸ ὁποῖο διαφωνοῦμε), πῶς γίνεται σήμερα, ἐσεῖς ποὺ τὸν ἐπικαλεῖστε ὡς ἔγκυρο διδάσκαλο γιὰ τὸ θέμα, νὰ κατηγορεῖτε ὅσους νόμιμα προχωρήσαμε σὲ ἀποτείχιση; Δὲν σκέπτεστε, ὅτι τώρα, ποὺ ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ προχωρεῖ ἄνευ ἀντιστάσεως, ποὺ ἔχει ἐπιβάλει σιωπὴ καὶ φίμωτρο, ποὺ ἔχει ὑποδουλώσει (κατὰ τὴν διαπίστωσή σας) καὶ αὐτὸ ἀκόμα τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὁ π. Ἐπιφάνιος θὰ θεωροῦσε ὄχι μόνον προαιρετική, ἀλλὰ καὶ ὑποχρεωτικὴ τὴν ἀποτείχιση; (Ἡ ἀναφορά μας στὸν π. Ἐπιφάνιο γίνεται, ἐπειδὴ τὸν μνημονεύσατε. Ἐμεῖς ἐπιμένουμε ὄχι στὴν θετικὴ ἢ ἀρνητικὴ γνώμη ἑνὸς σεβαστοῦ προσώπου, ἀλλὰ στὴ διαχρονικὴ συμφωνία πάντων τῶν Ἁγίων).

Ἐσεῖς, π. Παῦλε, ὅπως δημόσια γράψατε, βιώσατε τὸ φίμωτρο, ποὺ γνωρίζει ἄριστα νὰ μεταχειρίζεται ἡ δεσποτοκρατία. Ἔχετε τὴν ἐμπειρία ἀπὸ τὸν μητροπολίτη τῆς Βέροιας. Καὶ αὐτὴ ἡ φίμωση σᾶς ἔκανε νὰ φύγετε ἀπὸ ἐκεῖ γιὰ τὴν μητρόπολη Πειραιῶς. Νὰ συμμετέχετε ἐνεργὰ στὴν ἄτυπη Σύναξη κληρικῶν, μοναχῶν καί τινων λαϊκῶν στὴν Γατζέα τοῦ Βόλου, χωρὶς τὴν ἄδεια τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου, ἐσεῖς ποὺ σέβεσθε τάχα τὸ Συνοδικὸ σύστημα καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες! (Γιὰ μᾶς, βέβαια, ἐπιβάλλεται ἡ σύναξη πιστῶν στὸν καιρὸ τῆς «ὑπεραιωνόβιας» Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πρὸς ἀνταλλαγὴ σκέψεων γιὰ τὴν ἀντιμετώπισή της, χωρὶς ἀσφαλῶς τὴν ἐκζήτηση ἀδείας ἀπὸ τὸν οἰκεῖο αἱρετίζοντα μητροπολίτη ἢ τὴν ἀναμονὴ ἀποφάσεως Συνόδου, τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ Ἱ. Σύνοδος ἀποφεύγει τὴν ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως, ὅπως ὁ διάβολος τὸ λιβάνι).

Ξεχάσατε ἆραγε, π. Παῦλε, ὅσα ἀντίθετα μὲ τὶς δικές σας ἀντιπατερικὲς θέσεις περὶ ἀποτειχίσεως, μᾶς δίδαξε ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης σ’ αὐτὲς τὶς Συνάξεις, καὶ ὅσα περὶ ἀποτειχίσεως συζητοῦσαν νὰ κάνουν ὑπεύθυνα οἱ Πατέρες, ἀλλὰ καὶ ὅσα δημοσίευσαν κατὰ καιροὺς οἱ τῆς Συνάξεως αὐτῆς; Ἡ ἀναμονὴ καταλληλότερου χρόνου περὶ Διακοπῆς Μνημοσύνου, (μὲ τὴν ὁποία δὲν συμφωνήσαμε) δὲν ἀναιρεῖ τὴν θετική τους ἁγιοπατερικὴ τοποθέτηση περὶ ἀποτειχίσεως. Διὸ καὶ οἱ δύο πρωτοπρεσβύτεροι ποὺ προΐσταντο τῆς Συνάξεως, ὅταν ἀνακοινώσαμε εἰς ἐπήκοον τῶν δεκάδων ἱερομονάχων, ἱερέων, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν ποὺ παρίσταντο στὴ Σύναξη, ὅτι μιὰ ὁμάδα πιστῶν, θεωρώντας ὅτι δὲν ὑπάρχουν ἄλλα περιθώρια ἀναμονῆς, θὰ προχωρήσει σὲ ἀποτείχιση, μᾶς ἀπάντησαν, ὅτι εἴμαστε ἐλεύθεροι νὰ τὸ προχωρήσουμε, καὶ ὅτι βρισκόμαστε στὸν ἴδιο μ’ αὐτοὺς δρόμο, ἔστω κι ἂν ἀκολουθοῦμε διαφορετικὸ τρόπο.

Ὅλοι αὐτοί, ἆραγε, κάνουν λάθος, ἐνῶ ἐσεῖς κατανοήσατε τὴν ἑρμηνεία τοῦ ΙΕ’ Κανόνος καὶ τοὺς Πατέρες καλύτερα ἀπὸ αὐτούς; Γιατί λοιπόν, σπέρνετε ζιζάνια, τὴ στιγμὴ ποὺ συζητᾶμε μὲ ἀναφορὰ στοὺς Πατέρες καί, παρόλο ποὺ ἔχουμε τὶς παρουσιαζόμενες σὲ κάθε ἀγῶνα ἀντιπαραθέσεις, ὅμως ἐξετάζουμε καλόπιστα τὸ δέον γενέσθαι; Γιατί, μάλιστα, αὐτὴ ἡ κακόπιστη κριτικὴ πραγματοποιεῖται μετὰ ἀπὸ μιὰ βράβευση τοῦ προέδρου τῆς ΦΕΚΦ γιὰ τὸν ὅποιον ἀγῶνα κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ(!), μὲ διαστρέβλωση τῶν θέσεών μας; Γιατί γίνεται, μάλιστα, τὴ στιγμὴ ποὺ δὲν ἔχετε νὰ μᾶς προτείνετε κάποια ἄλλη πρακτικὴ μέθοδο ἀντιμετωπίσεως τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Τὴ στιγμὴ πού, ἐσεῖς οἱ ἴδιοι, κάνατε τὴν οἰκτρὰ διαπίστωση, ὡς ὑπεύθυνοι τοῦ Γραφείου Αἱρέσεων καὶ Παραθρησκειῶν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς, ὅτι ἀποτελεῖ αἰσχύνη γιὰ ὅλους μας τὸ γεγονὸς ὅτι συμβιώνουμε μὲ αὐτὴν τὴν παναίρεση ἐδῶ καί 100 χρόνια καὶ ἀδυνατοῦμε νὰ τὴν ἀνακόψουμε, παρόλον αὐτὸν τὸν «χαρτοπόλεμο» δεκαετιῶν, (κατὰ τὴν διατύπωση τοῦ καθηγητὴ Κορναράκη) καὶ νὰ τὴν καταπολεμήσουμε ἐπιτυχῶς!

Ἀκόμη καὶ ἡ «Ὁμολογία Πίστεως», οἱ Ἡμερίδες, οἱ Συνάξεις καὶ τὰ Συνέδρια δὲν κατάφεραν νὰ ἀνακόψουν τὴν πορεία τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἀφοῦ (κατὰ τὴν ὁμολογία πρωτοπρεσβύτερου καθηγητοῦ Πανεπιστημίου), ὅλα αὐτὰ δὲν ἔφεραν τὸ ἀναμενόμενο ἀποτέλεσμα. Καὶ ὄχι μόνο δὲν ἔφεραν τὸ ἀναμενόμενο ἀποτέλεσμα, ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ κάθε ἀντίδραση, οἱ ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας Οἰκουμενιστές, (ὑπομειδιώντας ἢ καγχάζοντας κάτω ἀπὸ τὸ μουστάκι καὶ τὰ γένια τους γιὰ τὴν ἀφέλειά μας) πολλαπλασιάζουν τὶς συμπροσευχές, τὴν παρουσία τους σὲ «Θ. Λειτουργίες» αἱρετικῶν, τὴν συμμετοχή τους σὲ διαθρησκειακὰ συνέδρια, Ἡμερίδες καὶ ποικίλες ἄλλες οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις, μὲ δηλώσεις καὶ ἀνακοινωθέντα, διὰ τῶν ὁποίων ἐμπεδώνουν στὰ μάτια τῶν πιστῶν τὴν δαιμονιώδη θέση, ὅτι οἱ «μικρὲς» διαφορὲς ποὺ ὑπάρχουν μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ αἱρετικῶν, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποτελέσουν ἐμπόδιο γιὰ τὴν Ἕνωση ὑπὸ τὸν Πάπα, διαστρέφοντες τερατωδῶς τὸν λόγον τοῦ Κυρίου «ἵνα πάντες ἓν ὦσιν».

Ἐσεῖς, πάτερ, ἔχετε νὰ προτείνετε κάποιον πιὸ ἄμεσο καὶ δραστικὸ τρόπο καὶ μέσο καταπολεμήσεως τῆς αἱρέσεως, καλύτερο ἀπὸ τὴν Διακοπὴ τῆς Μνημονεύσεώς τους καὶ τὴν Ἀποτείχιση ἀπὸ αὐτούς, ποὺ οἱ Πατέρες μᾶς δίδαξαν καὶ ἐφάρμοσαν;

Ἐμεῖς προσπαθοῦμε νὰ ἀκολουθήσουμε τὴ γραμμὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων, μὲ τὴν ὁποία ἐν πολλοῖς συμφωνοῦν καὶ οἱ κληρικοὶ τῆς Συνάξεως τοῦ Βόλου. Καὶ περιμένουμε κάποια στιγμή, ποὺ θὰ ἐκλείψουν οἱ δυσκολίες, οἱ ὁποῖες τώρα ὑπάρχουν, νὰ συνεχιστεῖ ἀπὸ κοινοῦ ὁ ἀγῶνας ὑπὲρ τῆς αὐθεντικότητας τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας καὶ τῆς ἀκεραιότητας τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, μὲ ὁδηγούς μας μὲν τοὺς Ἁγίους Πατέρες, συντονιστὲς δὲ τοὺς ποιμένες ποὺ συμφωνοῦν ὀρθοδόξως καὶ ὀρθοπρακτικῶς μαζί τους
Ἐσεῖς, πατέρες, καὶ ὁ ἱερατικὸς προϊστάμενός σας ὁ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, τί πράττετε ἐπ’ αὐτοῦ;

Θεσσαλονίκη, 14 Σεπτεμβρίου 2012