Έθνος βλασφημων;

 

«Ένας άνθρωπος να υβρίση τον πατέρα μου,
την μητέρα μου, τον αδελφό μου,
έχω χρέος σαν χριστιανός να τον συγχωρήσω.
Το δε να υβρίση τον Χριστόν μου και την Παναγίαν μου,
δεν θέλω να τον βλέπω»
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

«Με τι στόμα, ανόητε και πονηρέ άνθρωπε,
αποτολμάς και υβρίζεις το όνομα Του Θεού και το παραδίδεις;
Ομοίως με τους αγίους;
Δεν φοβάσαι, τρισάθλιε μήπως ανοίξη η γη και σε καταπίη;
Ο διάβολος δεν αποτολμά να υβρίζη το όνομα του Θεού,
διότι φοβείται μήπως πέση αστραπή και τον κατακαύση˙
και συ, άγνωστε άνθρωπε,
ανοίγεις το στόμα σου και παραδίδεις το όνομα Του Θεού.
Αλλοίμονον εις εκείνους όπου υβρίζουν το όνομα Του Θεού,
διότι θα τους καίη ο πύρινος ποταμός πάντοτε».
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Έθνος βλασφημων;

«Τούτο γίνωσκε, ότι εν εσχάταις ημέραις…έσονται οι άνθρωποι… βλάσφημοι» (Β’ Τιμ. 3, 1-2)

Ως αποδεικνύει η ψυχολογία της θρησκείας, εμφυτευμένη εις τα στήθη παντός ανθρώπου είνε η προς τον Θεόν κλίσις και ροπή. Ον τρόπον το φυτόν «ήλιος» στρέφει την κεφαλήν του προς τον ήλιον, ούτω πως και το ουράνιον φυτόν, ο άνθρωπος επλάσθη δια να στρέφη νουν, καρδίαν, θέλησιν, όλην την ύπαρξίν του, προς τα άνω, προς τον ουρανόν, προς τον Θεόν. Ανεκρίζωτος τάσις και ροπή. Το σέβεις το Θείον, ως εδίδασκεν ο αρχαίος των Αθηνών φιλόσοφος Σωκράτης, εθεωρείτο το πρώτον παρʼ άπασιν ανθρώποις.

Άγραφος νόμος, εγκεχαραγμένος εις τα βάθη της συνειδήσεως, επέβαλλε εις τα έθνη, τα μη Νόμον έχοντα, ό,τι επέβαλλεν εις τους Ιουδαίους ο Νόμος, η 3η εντολή του Δεκαλόγου˙«Ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω» (Εξόδ. 20, 7). Τα αρχαία έθνη, παρʼ όλην την εσφαλμένην και ψευδή ιδέαν, την οποίαν είχον περί του Θεού, εσέβοντο το Θείον. Εξ όλων δε των εθνών διεκρίνετο δια την ευσέβειαν του το Ελληνικόν έθνος. Ο κορυφαίος Απόστολος, ο Απόστολος των εθνών Παύλος, ότε τω 51μ.Χ. επεσκέφθη τας Αθήνας και είπεν επῖ του Αρείου Πάγου την περίφημον εκείνην ομιλίαν του, εν τω προοιμίω αυτής έπλεξε το εγκώμιον της θρησκευτικότητος του Ελληνικού λαού. «Άνδρες Αθηναίοι! – είπε -. Σας θεωρώ ως τους ευσεβεστέρους ανθρώπους του κόσμου…». Πλείστα τα δείγματα. Εν και τούτο˙ Διερχόμενος τότε ο Απόστολος, ως και πας άλλος επισκέπτης, τας Αθήνας και πάσαν άλλην πόλιν του Ελληνισμού, δεν ήτο δυνατόν νʼ ακούση ένα ειδωλολάτρην να βλασφημή τον Δία, τον Απόλλωνα, τον Ποσειδώνα, την Άρτεμιν, την Αθηνάν, και εί τινα άλλον θεόν. Η κατά θεών προσβολή εθεωρείτο μέγιστον κατά της πόλεως κακούργημα. Εις την αρχαίαν των Αθηνών πολιτείαν η εσχάτη των ποινών επεβάλλετο εις τον ασεβώς εκφραζόμενον κατά του θεού και κλονίζοντα τας θρησκευτικάς πεποιθήσεις του λαού.

Ταύτα τω 51μ.Χ. Εαν τώρα υποθέσωμεν, ότι ο Παύλος μετά πάροδον 19 αιώνων, ως ένας άγνωστος οδοιπόρος εισήρχετο εκ νέου εις την Πρωτεύουσαν του νεωτέρου Ελληνισμού, θα έβλεπεν ωραίους Ναούς, οι οποίοι φέρουν εις την κορυφήν τον τίμιον Σταυρόν. Αλλʼ η εξωτερική αυτή ωραιότης και λάμψις δεν θα ηδύνατο νʼ αποκρύψη από τους οφθαλμούς του οξυδερκεστάτου Αποστόλου την πραγματικότητα. Εκτός των άλλων φοβερών εκδηλώσεων της αντιχριστιανικής ζωής και πολιτείας της μεγάλης πλειονότητος των συγχρόνων Ελλήνων, θα έφθανον εις τα αυτιά του Αποστόλου φρικταί βλασφημίαι. Θα έβλεπεν εν μέσαις Αθήναις άρχοντας και αρχόμενους, αξιωματικούς και στρατιώτας, επιστήμονας και αγραμμάτους, μεγάλους και μικρούς, και νήπια ακόμη, να λαμβάνουν εις τα μεμολυσμένα χείλη των τον πολύτιμον μαργαρίτην, το όνομα το υπέρ παν όνομα, το όνομα εκείνο, υπέρ του του οποίου διαρκώς έπαλλεν η αγία του καρδία, το γλυκύτατον όνομα του Ιησού Χριστού, και να το ρίπτουν αναισχύντως εις τον δυσώδη βόρβορων των αισχροτέρων λέξεων και φράσεων, που δεν υπάρχουν εις το λεξιλόγιον κανενός άλλου έθνους. Και ακούων εν τη Πρωτευούση της νεωτέρας Ελλάδος ο Παύλος τας βδελυράς βλασφημίας κατά παντός οσίου και ιερού, θα έμενε κατάπληκτος. Και θα διηρωτάτο˙ «Κύριέ μου, που ευρίσκομαι; Εδώ είνε η Ελλάς; Εδώ κατοικεί το ευσεβέστατον γένος των Ελλήνων; Μου φαίνονται αγνώριστοι. Τω 51μ.Χ., ότε δια πρώτην φοράν επεσξέφθην την πόλιν ταύτην, ουδείς τότε Αθηναίος εβλασφήμει τους θεούς των. Και οι θεοί των εκείνοι ήσαν ψευδείς. Τώρα, μετά παρέλευσιν 1900 και πλέον ετών από την επικράτησιν της νέας Πίστεως χιλιάδες Αθηναίων και λοιπών Ελλήνων βεβαπτισμένων Ορθοδόξων Χριστιανών βλασφημούν τον Θεόν. Και είνε αυτός ο αληθινός Θεός, τον οποίον επί του Αρείου Πάγου κήρυγμά μου εφανέρωσεν εις τους προγόνους των. Και ονομάζεται το βασίλειον των Ορθοδόξων. Και έχουν πλήθος επισκόπων και ιερέων και εκατοντάδας θρησκευτικών συλλόγων και αδελφοτήτων!…». Και εκ των χειλέων του Παύλου, παροξυνομένου δια την πλήμμυραν αυτήν της βλασφημίας, θα εξήρχετο και πάλιν η κραυγή˙ «Ει τις ου φιλεί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ήτω ανάθεμα. Μαράν αθά». (Α΄ Κορ. 16, 22).

Αλλʼ η οικτρά αυτή κατάστασις, κατά την οποίαν η παντός είδους βλασφημία έχει λάβει μορφήν επιδημίας ….την συνέχεια εδώ· και πάσα καρδία ολιγοψύχων γογγύζει σήμερον κατά της θείας προνοίας και παν στόμα απίστων εκβάλλει αφρούς ύβρεων κατά του Θεού, αυτή η κατάστασις των ανθρώπων ως λυσσώντων κυνών είνε προφητευμένη από το Πνεύμα το Άγιον. Ο ίδιος Απόστολος ολίγας στιγμάς προ του μαρτυρικού του τέλους, προβλέπων μίαν τοιαύτην ζοφεράν περίοδον της ανθρωπότητος, προεφήτευσε και είπεν˙ «Εν εσχάταις ημέραις… έσονται οι άνθρωποι… βλάσφημοι» (Β΄ Τιμ. 3, 1-2).

* * *

«Εν εσχάταις ημέραις» οι άνθρωποι, πλην των άλλων κακιών, θα παρουσιάσουν και την φρικώδη βλασφημίαν, κηρύττει προφητικώς ο Παύλος. Πας τόπος θα μολυνθή. Και η προφητεία υτή εκπληρούται επί των ημερών μας. Αλλά προσοχή! Επειδή τοιαύτη είνε η εποχή μας, εποχή γιγαντιαίας και αποπνικτικής επεκτάσεως της αμαρτίας, τούτο δεν σημαίνει, ότι πρέπει μοιρολατρικώς να ζώμεν και ουδεμίαν αντίστασιν κατά του κακού να προβάλλωμεν. Όχι! Και εαν ακόμη ο δαίμων με τας λεγεώνας του πλημμυρίση την γην, οι ολίγοι πιστοί δεν πρέπει να παραδώσουν τα όπλα. Οι πιστοί θʼ αγωνιστούν! Θʼ αγωνισθώμεν, αδελφοί και πατέρες, με την βοήθειαν του Κυρίου μέχρις εσχάτων. Όπωςκαι άλλοτε εγράψαμεν, δεν είνε εις το ενεργητικόν της χριστιανικής ζωής, δεν είνε προς τιμήν της θρησκευούσης κοινωνίας η κλασσική αδιαφορία, την οποίαν επιδεικνύει απέναντι της βλασφημίας των Θείων. Η αδιαφορία αυτή είνε κορυφαίον αμάρτημα. Μαρτυρεί πολλά. Πως, ερωτώμεν, πως, όταν ένα κρούσμα οστρακιάς ή άλλης λοιμικής και θανατηφόρου νόσου εμφανισθή εις τα κράσπεδα της πόλεως, πως ουδείς τότε αδιαφορεί, αλλʼ όλος ο μηχανισμός του κράτους κινείται δια νʼ απομονωθή τάχιστα το πρώτον κρούσμα; Ή πως, όταν εις την συνοικίαν, εις την οποίαν κατοικούμεν, ακουσθή πυρκαϊά, δεν μένομεν αδιάφοροι, αλλʼ ειδοποιούμεν τας πυροσβεστικάς αντλίας και με ζωηρόν ενδιαφέρον παρακολουθούμεν το έργον της κατασβέσεως και βοηθούμεν και ημείς και δεν ησυχάζομεν έως ότου ακλι η τελευταία φλόξ του παμφάγου πυρός εξαλειφθή; Πως;…

Αλλʼ ιδού. Και πυρκαϊάς και λοιμικών νόσων και σεισμικών δονήσεων και εί τινος άλλου φυσικού κακού κακόν ασυγκρίτως χειρότερον είνε η φρικτή βλασφημία, η οποία έχει προσβάλει την Ελληνικήν κοινωνίαν. Ο αληθινός Θεός υβρίζεται εδώ εις την Ελλάδα όσον ουδαμού αλλού της γης. Και ημείς, οι οποίοι ακούομεν τας φρικτάς βλασφημίας, τι κάμνομεν;

Αλλά τι ημπορούμεν να κάμνωμεν; θα μας ερωτήσουν οι πολλοί. Τι να κάμνωμεν; Εαν υπήρχεν αίσθησις τις του κακού, εαν υπήρχεν εν ημίν κόκκος πίστεως θερμής ως κόκκος σινάπεως, εαν υπήρχον ίχνη αγάπης προς τον Σωτήρα Χριστόν, δεν θα εκάμνομεν την ερώτησιν αυτήν. Η συναίσθησις της πραγματικότητος θα μας εφόβιζεν. Η πίστις θα μας εφώτιζεν. Η αγάπη θα μας εκίνει εις δραστηρίαν ενέργειαν. Αλλά τα πάντα παρʼ ημίν έχουν ψυγή. Ωυγεία αι καρδίαι των ανθρώπων. Προς πλειστούς εξ ημών των λεγομένων πιστών, των καυχομένων ως θρησκευτικών ανθρώπων, θα ηδύνατο να λεχθή εκείνο το οποίον είπε ο Κύριος προς τους επί ψευδεί θρησκευτικότητι καυχωμένους Ιουδαίους˙ «Έγνωκα υμάς ότι την αγάπην του Θεού ουκ έχετε εν εαυτοίς» (Ιωάν. 5, 42).

Τι πρέπει να γίνη; Να πιστεύσωμεν, ότι η βλασφημία είνε το χειρότερον των κακών, ὄτι είνε ανασταύρωσις του Χριστού, ότι κάθε βλάσφημον ρήμα είνε όξος και χολή, με την οποίαν ποτίζομεν τον Ευεργέτην μας ημείς οι αχάριστοι, ότι κάθε απρεπής έκφρασις είνε ένας αιχμηρός ήλος, ένα μυτερό καρφί, με το οποίον, ως φαίνεται ζωηρός εις την δημοσιευμένην εικόνα, καρφώνομεν εκ νέου οι Νεοέλληνες τον Σωτήρα μας Χριστόν, τον Νεκρεγέρτην του Έθνους μας. Εν παντί τόπω της Ελληνικής επικρατείας σταυρώνεται εν έτει 1971 ο Θεανθρωπος. Σταυρώνεται χιλιάκις, μυριάκις της ημέρας. Σταυρωταί του όχι Ιουδαίοι, αλλʼ Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Ω συμφορά! Ω θρήνοι!

Αλλʼ ας μη θρηνώμεν μόνον. Ας αρχίσωμεν και συστηματικόν και αμείλικτον πόλεμον κατά της βλασφημίας. Ας την καταδιώξωμεν παντού. Ας χρησιμοποιήσωμεν ποικίλαν όπλων. Ποία ταύτα; Επί τη βάσει της Πατερικής διδασκαλίας, και μάλιστα της διδασκαλίας του ιερού Χρυσιστόμου, σφοδρού πολεμίου της βλασφημίας, υποδεικνύονται εντάυθα τα εξής:

1. – Η δια πυκνού και ζωηρού κηρύγματος διαφώτισις και έλεγχος και η διʼ ειδικών βιβλιαρίων και φυλλαδίων δωρεαν διανεμομένων καταπολέμησις της αισχράς βλασφημίας. Θαυμάσιον εις περιεχόμενον είνε το μικρόν φυλλάδιον, το οποίον εξέδωκεν ο εν Ουάσιγκτων της Αμερικής Έλλην ζηλωτής των Ορθοδόξων παραδόσεων της Εκκλησίας Μιχ. Μιζάλης, αναγνώστης. Χιλιάδας αντίτυπα ο εκδότης απέστειλε δωρεαν εις τους Έλληνας στρατιώτας και τον λαόν της Πατρίδος μας. Ένας αναγνώστης, κατέχων την κατωτάτην βαθμίδα εν τη ιεραρχία του Ορθοδόξου κλήρου, ζήλω πεπυρωμένος, ιδού τι έκαμε! Μακράν της Ελλάδος μένων δεν υπέφερε νʼ ακούη, ότι εις την γενέτειραν Πατρίδα, εις την οποίαν είδε το πρώτον φως του ηλίου, οι συμπατριώται του εξακολουθούν να βλασφημούν. Και έγραψε και εδαπάνησε χρήματα δια την έκδοσιν του αντιβλασφημικού του φυλλαδίου. Μνησθείη ο Θεός της αγάπης του εκλεκτού τούτου τέκνου της Ορθοδόξου πίστεως. Ω εαν οι 8.000 κληρικοί της Ελλάδος είχον τον κατά της βλασφημίας ζήλον ενός Μιχ. Μιζάλη!

Λαμπρόν είνε και ένα μικρόν βιβλίον, όπερ κατά της βλασφημίας προ ετών εξέδωκε και εκυκλοφόρησεν ο ηγούμενος εν της Πάρω Ι. Μ. Λογγοβάρδας πατήρ Φιλόθεος Ζερβάκος. Εις αυτό, μεταξύ άλλων, αναγινώσκει τις και ζωντανά παραδείγματα, κατά τα οποία παλαιότεροι και σύγχρονοι βλάσφημοι ετιμωρήθησαν δια τας φρικτάς των βλασφημίας. Αι τιμωρίαι των είνει τοιαύται, ώστε καταλαμβάνει τον αναγνώστην του βιβλίου φόβος και τρόμος δια τον άθλιον τέλος των μη μετανοούντων βλασφήμων.

2. – Παραλλήλως προς το γενικός κήρυγμα και την γραπτήν διαφώτισιν πρέπει να συμβαδίζη και η κατʼ άτομον διδασκαλία, η υπό ενός εκάστου πιστού προφορική διαφώτισις, η απλή αλλά μετά πόνου και δακρύων πολλών συμβουλή. Ακούεις τον πλησίον σου να βλασφημή; Μη αδιαφορήσης, όπως δεν ηδιαφόρεις εαν ήκουες κάποιον να υβρίζη χυδαίως το όνομα ενός εκ των προσφιλεστάτων προσώπων του φιλικού και οικογενειακού σου κύκλου. Ευσεβής κάτοικος πελοποννησιακής πόλεως εσταμάτησε προ ετών καθʼ οδών κύριον και του είπε˙ «Κύριε! Έχω παράπονον κατά σου. Έμαθα, ότι χθες ύβρισες καπηλικώς τον πατέρα μου». «Τον πατέρα σου; Λάθος κάμνεις! Εγώ είμαι ευγενής, και δεν προσβάλλω την οικογενειακήν τιμήν και υπόληψιν των άλλων», απαντά έκπληκτος ο κύριος. «Και όμως κύριε! – του λέγει ο πρώτος – Ύβρισες τον πατέρα μου, όχι τον σαρκικόν, τον επίγειον πατέρα μου, αλλά τον εν ουρανοίς Πατέρα μου, τον Θεόν. Αυτός είνε ο προσφιλέστερός μου πατήρ. Και όχι μόνον εμού, αλλά και όλης της πόλεώς μας και όλου του χριστιανικού κόσμου. Πρόσεξε, σε παρακαλώ, την γλώσσαν σου. Πρόσεξε του λοιπού να μη με θίγης εις ό,τι ιερότερον έχω. Να μην υβρίζεις τον Πατέρα». Αυτό που έπραξεν ο ευσεβής εκείνος, πρέπει να πράξης και συ, αγαπητέ. Να μην αφήσεις τον βλάσφημον άνευ της συμβουλής σου, άνευ της διαμαρτυρίας σου. Βίαιον μέτρον κατά του βλασφήμου να μη μεταχειρισθής. Να αρκεσθής κατʼ αρχάς εις την δια γλώσσης συμβουλήν. Να γίνεις και συ μιμητής της επιεικείας και μακροθυμίας του ουρανίου Πατρός, ο οποίος ενώ ακούει καθημερινώς τους ανθρώπους να τον υβρίζουν, και ενώ θα ηδύνατο αμέσως να διατάξη να εξεγερθούν κατʼ αυτών τα στοιχεία της φύσεως και μύριοι κεραυνοί να πέσουν και πελώρια κύματα εκ θαλάσσης να εγερθούν και τρομεραί της γης σεισμικαί δονήσεις να συμβούν δια να καύσουν, πνίξουν και εξαφανίσουν τους αχαρίστους, εν τούτοις μακροθυμεί και αναμένει επί πολύ, επί μήνας και έτη την μετάνοιαν και επιστροφήν των βλασφήμων.

3. – Αλλʼ εαν, παρʼ όλην την προφορικήν και γραπτήν διαφώτισιν, υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι επιμένουν εις την βλασφημίαν, τότε οι πιστοί άς αραιώσουν τας συναναστροφάς μετά τοιούτων ανθρώπων, άς φθάσουν και μέχρι διακοπής των κοινωνικών των σχέσεων, οσονδήποτε ωφέλιμα και αναγκαία και προσφιλή και εαν είνε τα πρόσωπα των βλασφήμων. Ευσεβής τις είχε προσλάβη κτίστην δια την επισκευήν της οικίας του. Άλλʼ όταν τον ήκουσε να βλασφημή τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, τον εκάλεσε και του είπε: «Δεν θέλω να εργασθής πλέον. Διότι φοβούμαι, μήπως αι βλασφημίαι σου ραγίσουν τους τοίχους και κρημνίσουν την οικοδομήν». Το παράδειγμα αυτό, που αναφέρομεν, να μιμηθής και συ φίλε αναγνώστα. Έχεις αγρόν; Μη δεχθής εις καλλιέργειαν του αγρού άνθρωπον υβρίζοντα τον Θεόν, δια να μη γίνη άκαρπον όλον το κτήμα. Έχεις ποίμνην; Μη προσλάβης ως βοσκόν άνθρωπον βλάσφημον, διότι υπάρχει φόβος να μη σου μείνη εις το μανδρί σου ούτε έν πρόβατον. Από την βλασφημίαν, που ακούεται και συ αδιαφορείς, θα καή και το μανδρί σου ακόμη. Έχεις κατάστημα; Μη αδιαφορήσεις χάριν υλικού κέρδους εαν εν μέσω του καταστήματος σου υβρίζη ο πελάτης τον Θεόν. Να τον διδάξης, ότι υπεράνω όλων έχεις το τίμιον, το τιμιώτατον όνομα του Θεού. εαν επιμένη, ειπέ εις αυτόν˙ «Δεν θέλω πελάτας βλασφήμους. Σε παρακαλώ, ύπαγε εις άλλα καταστήματα και ύβριζε εκεί, εαν θέλουν, τον Θεόν. Εις το ιδικόν μου κατάστημα δεν επιτρέπω την βλασφημίαν». Έτσι να του ομιλήσης. Και ο Θεός, βλέπων την αγάπην που έχεις προς αυτόν, κατʼ άλλον τρόπον θα ευλογήση την εργασίαν σου και θʼ αναπληρώση την ζημίαν που υφίστασαι χάριν της τιμής του ονόματός του. Έχεις εργοστάσιον; Να μην ακούης τους εργάτας σου αδιαφόρως να υβρίζουν ό,τι ιερόν και όσιον έχει η Θρησκεία ημών. Κάλεσε τους και ειπέ˙ «Εδώ μέσα δεν θέλω νʼ ακούεται ούτε μία βλασφημία. Πας βλάσφημος, επιμένων εις την κακίαν του, θα εκδιωχθή». Πρόσεξε όμως να μην γίνης υποκριτής καταδιώκων την βλασφημίαν εις το πρόσωπον των εργατών σου και υπαλλήλων σου. Διότι, εαν συ πιέζης και αδικής τους εργάτας, και εκ της εργασίας των αποκομίζης τεράστια κέρδη και τα νέμεσαι μόνον συ και η οικογένεια σου και ζήτε εν πάση ανέσει και χλιδή, ενώ οι εργάται σου υποσιτιζόμενοι φθείρουν την υγείαν των και καταλήγουν εις τα φθισιατρεία και πτύουν αίμα, τότε ο μεγαλύτερος βλάσφημος είσαι συ, ο οποίος εξωθείς τους εργάτας να βλασφημούν…

Αλλʼ εκείνοι οι οποίοι περισσότερων των άλλων δύνανται τα μέγιστα να συντελέσουν εις την μείωσιν και εξάλειψιν της βλασφημίας, είνε οι δ ι δ ά σ κ α λ ο ι και οι κ α θ η γ η τ α ί, και υπέρ μυρίους διδασκάλους και καθηγητάς αι μ η τ έ ρ ε ς. Οι διδάσκαλοι! Άς μη παύσουν, όπως ο Γεροστάθης του Μελά, λόγοις και έργοις να διδάσκουν την σπουδάζουσαν νεότητα, ότι η υψίστη αρετὴ είνε το προς το Θεόν σέβας. Άς χαρακτηρίζουν ημέραν πένθους ολόκληρου του Σχολείου την ημέραν εκείνην, κατά την οποίαν εκ χειλέων μαθητού θʼ ακουσθή βλάσφημον ρήμα. Άς επιβἀλλουν ποινήν αυστηράν εις τον υποτροπιάζοντα μαθητήν. Εῖνε θλιβερόν, είνε σημείον των καιρών, που προκαλεί αγανάκτησιν το ότι, ενώ δια μικράς τινας αταξίας, που θίγουν το διδασκαλικόν και καθηγητικόν εγώ, επιβάλλουν σχολικάς ποινάς αυστηράς και φθάνουν μέχρι αποβολής, δια τας απρεπείς και βλασφήμους κατά του εν Τριάδι Θεού λέξεις και φράσεις που ακούονται εν τοις Σχολείοις, από Νηπειαγωγείου μέχρι Πανεπιστημίου, αδιαφορούν τελείως. Αλλʼ ας μην απορώμεν! Προ ετών εν τη Βουλή εψηφίσθη Νόμος επιβάλλων αυστηράν ποινήν μέχρι φυλακίσεως τριών ετών εις πάντα εκφραζόμενων απρεπώς κατά του προσώπου αρχηγού πολιτικού τινος κόμματος, ενώ δια τους κατά Θεού εκφραζομένους απρεπώς ο Νόμος επιβάλλει ποινάς γελοίας. Μικρόν το όνομα του Θεού! Μέγα και σεβαστόν το όνομα των πολιτικών αρχηγών και των διαφόρων αρχόντων!…

Και ήδη στρεφόμεθα προς τας μητέρας. Ω μητέρες της Ελλάδος! Κρατήσατε όλην την αυστηρότητα σας, όταν οι μικροί υιοί και αι θυγατέρες σας, οι «άγγελοι» σας, κάμνουν μαύρα πτερά, και εκ του στόματος των ακούωνται βορβορώδεις λέξεις κατά των Θείων. Συμβουλεύσατε κατʼ αρχάς. Διαφωτίσατε, διότι ενδέχεται ασυναισθήτως να μεταφέρουν εις την οικείαν ό,τι σαπρόν ακούουν εκ των μεγαλυτέρων. Αλλʼ εαν επαναλάβουν τας ύβρεις, μη φεισθήτε της τιμωρητικής σας ράβδου. Καύσατε τον ουρανίσκον του μικρού με λίγο πιπέρι και ανάψατε φράγανον και γυμνώσατε τον και απειλήσατε, ότι θα τον καύσετε, δια να μη γίνη βλάσφημος και καίεται εις τας φλόγας του ασβέστου πυρός της αιωνίου κολάσεως… Έτσι ανέτρεφον αι αείμνηστοι μητέρες των παρελθόντων αιώνων, και εκ τοιούτων μητέρων προήλθον οι ήρωες της Πίστεως και της Πατρίδος, οι εκ μακράς δουλείας αναστήσαντες το Έθνος ημών. Ενώ τώρα αι Ελληνίδες μητέρες ακούουν τους «αγγέλους» των να βλασφημούν φρικωδώς τα Θεία, και αυταί… μειδιούν! Θα κλαύσουν πολύ. Αλλά θα είνε αργά.

Αλλά και οι μ ι κ ρ ο ί, οι μαθηταί των Κατηχητικών Σχολείων, οι την ευσέβειαν αναπνέοντες, είνε δυνατὸν να επιστρατευθούν και αυτοί εις τον κατά της βλασφημίας αγώνα. Όταν υπηρέτουν ως ιεροκήρυξ επαρχίας τινός της Β. Ελλάδος, συνέστησα εις τους μαθητάς των Κ. Σχολείων, την ημέραν που θʼ ακούσουν τον πατέρα να βλασφημή να μη φάγουν τίποτε και να είπουν εις τους γονείς των τον λόγον, δια τον οποίον επιβάλλουν εις τον εαυτόν των την νηστείαν. Οι μικροί εφήρμοσαν την σύστασιν. Και η ένεκεν βλασφημίας των μεγάλων νηστεία των μικρών έφερεν εις συναίσθησιν και μετάνοιαν πολλούς γονείς, επί πολλά έτη βλασφημούντας αισχρώς τα Θεία. Η κακία εκάμφθη υπό της αγάπης και της ευσέβειας των μικρών.

4. – Εις εξαιρετικάς όλως περιστάσεις, κατά τας οποίας πάσα σύστασις, πάσα συμβουλή, πάσα διαμαρτυρία, αποβαίνει άκαρπος, και η βλασφημία υπερβαίνει παν όριον αυθαδείας και ύβρεως, εαν θέλης, άκουσε τι λέγει όχι ο α’ ή ο β’ ιεροκήρυξ, αλλά τι λέγει ο ι. Χρυσόστομος, ο πρύτανις των ιεροκηρύκων. Αυτός, όστις συνεβούλευσε να φερώμεθα με αγάπην και επιείκειαν απέναντι των βλασφήμων, προσπαθούντες να κερδήσωμεν αυτούς, ο ίδιος, όταν εσκέπτετο ότι υπήρχον εν τη πόλει βλάσφημοι, οι οποίοι, παρʼ όλα τα κηρύγματα του, δεν εσωφρονίζοντο δια του λόγου, έφθανε μέχρι τοιούτου σημείου ιεράς αγανακτήσεως, ώστε να δίδη την εξής συμβουλήν˙

«Εαν ακούσης κανένα εν μέση αγορά να βλασφημή τον Θεόν, πλησίασε και έλεγξε αυτόν. Και εαν παρουσιασθή χρεία, ράπισον αυτού το πρόσωπον, σύντριψον το στόμα του, αγίασον το χέρι σου διʼ ενός τοιούτου κτυπήματος. Και εαν σε υπάγουν διʼ αυτό εις δικαστήριον, πήγαινε. Και εαν ζητήση ο δικαστής να σε τιμωρήση, φώναξε με παρρησίαν˙ Τον εκτύπησα διότι εβλασφήμησε τον Βασιλέα των αγγέλων! Και εαν είνε χρεία δια τούτο νʼ αποθάνης, ο θάνατος δια τοιαύτην αιτίαν μαρτύριον λογίζεται».

5. – Ισχυρόν όπλον καταπολεμήσεως της βλασφημίας είνε και τούτο˙ Η εις εκάστην ενορίαν υπό την διεύθυνσιν ζηλωτού και πεπειραμένου Χριστιανού δημιουργία α ν τ ι β λ α σ φ η μ ι κ ή ς ο μ ά δ ο ς, η οποία θα παρακολουθή και δια ποικίλων μέσων θα υποβοηθή τους βλασφήμους νʼ αποβάλλουν την σατανικὴν των συνήθειαν. Θαυμαστά ήσαν τα αποτελέσματα της δράσεως μιας τοιαύτης ομάδος εν Μακεδονία.

6. – Τέλος, έσχατον όπλον αλλά και το ισχυρότερων εξ όλων είνε ο α φ ο ρ ι σ μ ό ς, η εκ σώματος δηλαδή της Εκκλησίας αποκοπή των αμετανοήτων βλασφήμων. Προς τούτο έκαστος ιερεύς οφείλει να υποβάλη αναφοράν εις επίσκοπον διʼ εκείνους, οι οποίοι επιμένουν εις την επάρατον κακίαν της βλασφημίας. Ο δε επίσκοπος οφείλει να καλέση και να συμβουλεύση τούτους δια τελευταίαν φοράν. Και εαν μετά τας συμβουλάς του εξακολουθήσουν να βλασφημούν, τότε πλέον ο επίσκοπος να μη διστάση καθόλου, αλλά να εκδώση αφορισμόν, που θʼ αναγνωσθή εις όλας τας ενορίας της επισκοπής του. Ρητώς εις τον αφορισμόν δέον νʼ αναφέρεται ότι, όταν ο βλάσφημος αποθάνη, θα κηδευθή άνευ ιερέως. Ως άπιστον και αιρετικόν δέον να χαρακτηρίση η Εκκλησία πάντα βλάσφημον.

* * *

Ω βλάσφημοι! Προς σας τελευταίον στρέφω τον λόγον. Πόσον θα ήθελον να κεντήσω την καρδίαν σας, να πείσω την διάνοιαν σας, δια να εγκαταλείψετε την βλασφημίαν! Δεν βλέπετε πόσον κακόν κάμνετε εις τον εαυτόν σας, εις την οικογένειαν σας και εις το Έθνος; Ξένοι, οι οποίοι δια πρώτην φοράν επισκέπτονται την Πατρίδα μας, φρίττουν ακούοντες τας βλασφημίας μας. Έθνος βδελυρών βλασφήμων και αποστατών η Ελλάς; Υπάγετε, ω βλάσφημοι, υπάγεται εις τας πέραν των ωκεανών νήσους των αγρίων, και, εαν τολμάτε, βλασφημήσατε τους θεούς των. Χίλια χέρια θα σας αρπάξουν και θα σας κάμουν κομμάτια, διότι δεν επιτρέπουν οι άγριοι να βλασφημήσεις τους ψευδείς θεούς των. Και σεις, εδώ εις την Ελλάδα, βλασφημείτε αφόβως τον αληθινόν Θεόν των Χριστιανών; Τι νομίζετε; Ότι θα μείνη ατιμώρητος μέχρι τέλους η ασέβεια αύτη; Βλέποντες το έδαφος της Πατρίδος να σείεται και πόλεις και νήσους να καταστρέφωνται, πως, ταλαίπωροι, δεν διέρχεται εκ της διανοίας σας η σκέψις, ότι οι τρομεροί σεισμοί (^*) αιτίαν έχουν τας αμαρτίας όλων μας, και μάλιστα τας φοβεράς βλασφημίας, αι οποίαι ουδαμού αλλού γης ακούονται; Της γης μας σειομένης θα επιμείνετε λοιπόν σεις να βλασφημήτε και νʼ ανασταυρώνετε τον Κύριον; Δεν φοβείσθε, μήπως η οργή του Θεού μας πλήξη σφοδρότερον, και η γη μας ερημωθή τελείως και μείνωμεν εις τον αιώνα παράδειγμα τιμωρίας λαού βλασφήμων και αποστατών; Ω! εαν αγαπάτε τον εαυτόν σας, εαν αγαπάτε τας οικογενείας σας, εαν αγαπάτε την Ελλάδα, δια το υλικόν και πνευματικόν σας συμφέρον, παύσατε να βλασφημήτε. Τι, σας ερωτώμεν, τι μέχρι σήμερον εκ της αμαρτίας ταύτης έχετε ωφεληθή; Ουδέν, έστω και προσωρινόν, κέρδος έχει η αμαρτία αύτη. Σεις δε, αγαπητοί, οι οποίοι μένετε έξω της βλασφημίας, αγωνισθήτε δια να εξαγάγετε εκ των δικτύων του Διαβόλου τους αδελφούς σας. Με προσευχάς, με συμβουλάς, με εντόνους διαμαρτυρίας, με σφοδρόν έλεγχον, με το παράδειγμα μιας αγίας ζωής φράξατε την δηλητηριώδη αυτήν πηγήν. Να μη ησυχάσωμεν έως ότου και το τελευταίον στόμα βλασφήμου εν Ελλάδι σιγήση, και εξ όλων των χειλέων των Ελλήνων παναρμόνιος ύμνος ακουσθή˙ «Σε υμνολογούμεν, Σε ευλογούμεν, Σοι ευχαριστούμεν, Κύριε, και δεόμεθα Σου, ο Θεὸς ημών».

(^*)Το άρθρον τούτο εδημοσιεύθη το πρώτον τω 1955, ότε φοβερός σεισμός είχε πλήξει την περιοχήν του Βόλου.

«Τι ποιείς, άνθρωπε, τον ευεργέτην βλασφημῶν;»

«Εισί τινες οι, εαν προσπαίπτωσιν εν τινι, ή παρά τινος λοιδορηθώσιν, ή αρρωστία περιπεσώσιν, ή ποδαλγία, ή κεφαλαλγία, ή άλλω τινί τοιούτων νοσήματι, βλασφημούσιν ευθέως˙ και τον μεν πόνον υφίστανται του νοσήματος, του κέρδους δε αποστερούνται. Τι ποιείς, άνθρωπε, τον ευεργέτην και Σωτήρα και προστάτην και κηδεμόνα βλασφήμων; ή ουκ αισθάνη κατά κρημνού φερόμενος, και εις βάραθρον σαυτόν εμβάλλων απωλείας εσχάτης; μη γαρ, εαν βλασφημήσης, κουφότερον το πάθος ποιείς; επιτείνεις μεν ουν αυτό, και χαλεπωτέραν εργάζη την οδύνην. Δια γαρ τούτο ο διάβολος μυρία επάγει δεινά, ίνα εις εκείνό σε καταγάγη τον βάραθρον˙ καν μεν ίδη βλασφημούντα, ραδίως αύξει την αλγηδόνα και μείζονα ποιεί, ίνα κεντούμενος αποδυσπετήσης πάλιν˙ αν δε ίδη σε γενναίως φέροντα, και όδω το πάθος επιτείνεται, τοσούτω μάλλον ευχαριστούντα τω Θεώ, αφίσταται ευθέως, ως εική και μάτην προσεδρεύων λοιπόν».