Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ Ιερόθεος, «ὀπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος» είχε ιερό και έντιμο καθήκον να περιμένει καρτερικά στην εξέδρα και να επευλογήσει χαρακτηριστικά και χαρμόσυνα τον πιστό νέο που πιάνει πρώτος τον σταυρό.
Τα παδιά μας δεν βουτάνε για επίδειξη, αλλά για ευλογία η οποία επικυρώνεται διά της επιθέσεως της δεξιάς του Δεσπότου και Αρχιερέως, εις τύπον Χριστού.
Κατά τους νόμους της Εκκλησίας μας μόνον ο ετερόδοξος, ο αιρετικός ή στην ταυτότητα ορθόδοξος αλλά βλάσφημος και ασεβής δεν επιτρέπεται να βουτήξει και να πιάσει τον Σταυρό.
Το να γυρίσεις όμως την πλάτη σου στον ιεροπρεπώς αναδυόμενον Σταυρό του Χριστού και να αρνηθείς να δώσεις την ιερή σου ευλογία σε Ορθόδοξο νέο (που κατ΄επέκταση έμμεσα εκπροσωπεί την Νεολαία της Μητροπόλεως), αυτό αποτελεί μεγάλη προσβολή, ανεπίτρεπτη αδικία και κατάντια.
Στις τηλεοπτικές του δηλώσεις του όμως, ο Μητροπολίτης «έκανε τον ανήξερο» και μίλησε αφηρημένα για όμορφη πόλη και ομορφιά ψυχής.
Η αήθης όμως πράξη του αυτή ήταν πολύ μεγάλη ασχήμια που αμαυρώνει την ομορφιά της πόλεως και Μητροπόλεως, ήταν ταπεινωτική κακάσχημη συμπεριφορά και αποτελεί δεσποτικό τερατούργημα.
Ένας ταπεινός, αγιασμένος και Θεοφόρος Μητροπολίτης ποτέ δεν ενεργεί έτσι και προσέχει πάρα πολύ μη γίνει αιτία σκανδάλου όχι μόνο προς την κοικωνία ολόκληρη που τον βλέπει δημοσίως αλλά έστω και σε έναν μόνο μικρό, ελάχιστο αδερφό.
Είναι πολύ φοβερός και ανατριχιαστικός ο λόγος του Χριστού για αυτή την περίπτωση:
«Όποιος σκανδαλίσει ένα από τα μικρά αυτά παιδιά, που πιστεύουν σ΄Εμένα, του συμφέρει να κρεμαστεί στο σβέρκο του μια μεγάλη μυλόπετρα και να καταποντιστεί στ΄ανοιχτά της θάλασσας!» (Ματθ. 18, 6)
Εμείς δεν ευχόμαστε κανένα «φουντάρισμα εκ του ασφαλούς» στον ξακουστό Μητροπολίτη. Αντί να βουτήξει στα ίδια νερά που τέλεσε το σκάνδαλο, ας βουτήξει βαθειά στα άγια νερά της ταπεινώσεως, ας γίνει υπόδειγμα μετανοίας και υπογραμμός συγχωρήσεως (ουδείς αλάνθαστος παρά μόνον «ο Πάπας») και ας ζητήσει ειλικρινά συγγνώμη από τον συγκεκριμένο νέο, «δημοσίως όμως, εφ’ όσον και το σκάνδαλο έλαβε χώρα δημοσίως», κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο.
Θα τολμήσω όμως να αναλύσω άλλες βαθύτερες παραμέτρους που εξηγούν το πως και γιατί ένας τόσο έμπειρος και πολυγραφότατος Μητροπολίτης πέφτει τόσο χαμηλά να διαπράττει αδικίες δημοσίως, και δυστυχώς, να το θυμείστε, θα ακολουθήσουν και άλλες πολλές και χειρότερες, χωρίς να υποδύομαι το ρόλο του προφήτου.
Το λέγω αυτό διότι διέπραξε άλλες εκκλησιαστικές αδικίες και τραγικά θεολογικά λάθη τα οποία επιφέρουν αυτές τις νεώτερες άδικες ενέργειες των Θεοφανείων και όσα θα επακολουθήσουν.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου διετύπωσε αιρετικές διδασκαλίες και κακοδοξίες περί «του ακτίστου Σώματος και Αίματος του Χριστού» και περί «θεώσεως δι’ οράσεως (οφαλμοφανώς) του ακτίστου φωτός» γραπτώς στον Ορθόδοξο Τύπο.
Ο όντως Σεβασμιώτατος εν πάσι Θεολόγος, κ. Νικόλαος Σωτηρόπουλος αντέκρουσε δημοσίως, ευγενικώς και λίαν ευστόχως αυτές τις κακοδοξίες του Μητροπολίτου, χωρίς ο κ. Ιερόθεος να αναιρέσει ή να διορθώσει τα γραφόμενά του, ή έστω να ζητήσει συγγνώμη και πάλι διά της ιδίας δημοσιο-γραφικής οδού.
Άλλη μεγάλη και ανεπίτρεπτη αδικία του Μητροπολίτου Ναυπάκτου είναι ότι δέχθηκε τον αιρεσιάρχη και οικουμενιστή Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο χωρίς να τολμήσει ευθαρσώς να τον ελέγξει δημοσίως διά
* τις αυθαίρετες αιρετικές του ενέργεις,
* τα οικουμενιστικά, άκαρπα, ανόητα και ανόσια συλλείτουργα,
* την επίκληση του Κορανίου ως «Αγίου» Βιβλίου,
* την συνεργασία του μετά Τεκτόνων,
* την ολόκαρδη ευλογία του επί Μασονικού Τάγματος «Ναϊτών Ιπποτών Θεσσαλονίκης»,
* την επίσημη αναγνώριση Αποστολικής Διαδοχής στον Παπισμό,
* την «γυμνή τη κεφαλή» από τηλεοράσεως αναγνώριση της «Παναγιώτητος» του Προσώπου αλλά και της ιερωσύνης του Πάπα και την εν πλήρη καταστολή μνημόνευση εκ της ωραίας Πύλης: «Έτι δεόμεθα υπέρ του Αγιωτάτου Επισκόπου και Πάπα Ρώμης» εντός του Πατριαρχικού Ναού του Αγίου Γεωργίου στις 29/11/2006, όπου έφριξε και ο ίδιος ο Άγιος Γεώργιος ακούγοντας για την αγιωσύνη του Αρχιαιρετικού, Αρχιβλασφήμου και Αμετανοήτου Πάπα,
* και διά την εικοσάχρονη αδικία, παρατυπία, παράβαση και καταπάτηση του Κανονικού Δικαίου με τον γελείο, ανυπόστατο και παντελώς άκυρο «αφορισμό» του Θεολόγου Νικολάου Σωτηροπούλου.
Άλλη μεγάλη αδικία του Μητροπολίτου Ναυπάκτου είναι ότι δέχεται και αναγνωρίζει τον ψευδή, αντικανονικό και ανυπόστατο υποτιθέμενο «αφορισμό» του Ομολογητού Θεολόγου κ. Νικολάου Σωτηροπούλου, αρνείται να του επιτρέψει να ομιλεί στην Μητρόπολή του και δεν έχει το σθένος να ελέγξει πάλι τον Πατριάρχη για αυτήν την μεγάλη Εκκλησιαστική αδικία.
Είναι πνευματικός νόμος λοιπόν πως «η μία αδικία διαδέχεται την άλλη» και Κύριος οίδεν σε πόσες άλλες ακόμη θα επιτρέψει να περιπέσουν στην Εκκλησιαστική αλλά και την προσωπική τους πνευματική ζωή, όσοι αναγνωρίζουν, διαφημίζουν και προωθούν διπλωματικώς αυτόν τον γελείο και εμπαθέστατο αφορισμό που ατιμάζει τον ίδιο τον Πατριάρχη αλλά ταράζει και τραντάζει συθέμελα τον Οικουμενικό Θρόνο μέχρι της αμέσου άρσεώς του.
Ο Μάχιμος, Μαχητής και Ομολογητής Νικόλαος Σωτηρόπουλος, τίθεται εκ Θεού ως άλλη «πέτρα σκανδάλου». Nαι, ιδού! Aυτός ο αδίκως «αφορισμένος» είναι εκ Πνεύματος Αγίου προορισμένος να γίνει η αιτία για την πτώση και κατάπτωση ή την πνευματική ανόρθωση πολλών στην Ορθοδοξία! Είναι όντως μέγα σημείο αντιλεγόμενο! Θα δούμε και άλλες φοβερές καταπτώσεις, όσο διαιωνίζεται αυτή η αδικία.
Το χειρότετρο είναι πως η κατάρα αυτής της μεγίστης εκκλησιαστικής αδικίας, κατά τον Μέγα και Ιερό Χρυσόστομο, επιστρέφει στις ένοχες και ανίερες κεφαλές των αδικούντων. Ο Άρειος, κατά βάθος, ανησυχούσε για τις πεισματικές, αιρετικές του διδασκαλίες όθεν και επερώτησε τον πνευματικό του και την μητέρα του, αλλά ο Μεγαθήριος, Εωσφορικός Εγωϊσμός του δεν τον επέτρεπε να αναθεωρήσει τις απόψεις του.
Έτσι και οι Εκκλησιαστικοί μας Ηγέτες, ο αυταρχικός Δεσποτικός εγωϊσμός τους δεν τους επιτρέπει δυστυχώς να ιδούν το σφάλμα τους, το μέγεθος της αδικίας και αντί τούτου, καταφέρνονται αμείλικτα σε μας που την στηλιτεύουμε και μας καταδικάζουν με βέβηλη υποκρισία πως υψώνουμε το μικρό μας ανάστημα στην άφταστη και υψίστη αφεντειά τους. «Και τί είσαι συ, Πρόδρομος;» σου λένε.
Ώ της υποκρισίας! «Ίδετε οι καταφρονηταί», μήπως θεωρούσε ο των Εθνών Απόστολος, τους νεαρούς μαθητές του «Προδρόμους» όταν τους συμβούλευε και τους παρακαλούσε εντόνως: «κήρυξον τον λόγον, επίστηθι ευκαίρως-ακαίρως έλεγξον, επιτίμησον!!» (Β Τιμ. 4, 2).
Και ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος, που διαισθανόταν τον εαυτό του «έκτρωμα και ράκος» και σιχαινόταν την «ενοικούσα εν εαυτώ αμαρτία» και αηδίαζε στο να ποιεί «ο ου θέλει», λέτε να θεωρούσε τον εαυτό του «Πρόδρομο» όταν στην πρώτη κιόλας διαδρομή στην Κύπρο (πρωτάρης ας πούμε) εκσφενδόνιζε με ιερό μένος και Θεϊκή οργή, σαν μανιασμένος «Λέων πυρ πνέων» εκείνο το ελεγκτικό και συνταρακτικό: «ώ πλήρης παντός δόλου και πάσης ραδιουργίας, υιέ διαβόλου, εχθρέ πάσης δικαιοσύνης, ου παύση διαστρέφων τας οδούς Κυρίου τας ευθείας;» (Πραξ. 13, 10)
Καλά, δεν γνωρίζετε κύριοι, κύριοι Αρχιερείς, εχθροί πάσης δικαιοσύνης, ότι «άδικοι βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσιν;» (Α΄ Κορ. 6, 9) Πότε θα σταματήσετε να διαστρέφετε τας οδούς της Εκκλησίας και του Κανονικού Δικαίου και να επιτελείτε αφορισμούς και αργίες και αδιαθεσιμότητες δίχως να διεξαχθεί εμπεριστατωμένο κατηγορητήριο, δίχως κλήση σε απολογία και εξέταση για τυχόν συκοφαντία;
Δεν σας ελέγχουμε ως «Πρόδρομοι», άπαγε της βλασφημίας! Αλλά πρέπει να το γνωρίζετε, στην Ορθοδοξία ακόμη και ο πιο αγράμματος νεωκόρος έχει δικαίωμα σε θέματα πίστεως να ορθώσει λόγο διαμαρτυρίας και ελέγχου, όταν οι άλλοι σιωπούν, «οι λίθοι κεκράξονται!»
Τόσο αδελφοκτόνο μίσος να θεριεύει στις κρύες και καταφρονητικές καρδιές σας, να βασιλεύει κορώνα η αδικία στις διαποιμαντικές σας σχέσεις και έπειτα θέλετε να σας πλησιάσει η Νεολαία και να σας μιμηθεί, που; Στις ασέβειες Θεοφανείων, στις Αδικοφάνειες, στις εχθροπρέπειες και αδικίες εναντίον της Νεολαίας και αξιοτίμων Θεολόγον και ανιδιοτελών εργατών του Ευαγγλείου;
Κατά τα άλλα, «ειν’ όλα όμορφα στην πόλη μας» και στην Εκκλησία και στο Πατριαρχείο.
Μπράβο, να χαρώ την Ευμορφία σας! Καιρός να κοιτάξουμε όλοι στον καθρέφτη της αυτογνωσίας και να μην σπάμε τους «καθρέφτες» ελεγκτές που με παρρησία και πόνο αντικαθρεπτίζουν την ασχημοσύνη μας, αλλά να εξετάζουμε την πηγή της δικής μας ασχήμιας και να παρακαλούμε τον Κύριο του Απολύτου και Ασυγκρίτου Κάλλους:
«Την δυσείμονα μου μορφή, των πταισμάτων απαμφίασον, στολήν δόξης κοσμήσας της σης ωραιότητος!» Την ωραιότητα της Εκκλησιαστικής Δικαιοσύνης να επιδιώκουμε όλοι μας…