Μια καταληκτική περίπτωση που δείχνει για άλλη μια φορά  το καθεστώς της καταπίεσης που υπάρχει στην Τουρκία για όσους τολμούν να αρνηθούν την κατεστημένη τουρκική ταυτότητα, η οποία για πολλούς είναι ένα πλαστό δημιούργημα, αποκαλύπτει η ίδια η τουρκική εφημερίδα, Radikal, σε δημοσίευμα της στις 3/1.

Η περίπτωση αφόρα τον Ahmet Sarıtaş, δάσκαλο σε ένα δημοτικό σχολείο της περιοχής του Pentik, στην ασιατική περιοχή της Κωνσταντινούπολης.
Ο Sarıtaş, όπως αναφέρει το κατηγορητήριο που του απεδόθη από την Διεύθυνση Εκπαίδευσης της Κωνσταντινούπολης, στην έναρξη  του σχολικού έτους 2011-2012, στην ετήσια συγκέντρωση των εκπαιδευτικών, είχε δηλώσει πως είναι Έλληνας, ότι ξέρει ρωμαίικα, και  πως παρά την μεγάλη κρίση που διέρχεται η Ελλάδα στην Ελλάδα υπάρχει περισσότερη ελευθερία για τους δάσκαλους και τους καθηγητές και δεν υπάρχει η καταπίεση που ασκείτε στα τουρκικά σχολεία! Τις ίδιες απόψεις  είχε εκφράσει επανειλημμένα και κατά την διάρκεια του εκπαιδευτικού έτους.

Mάλιστα ο εν λόγω δάσκαλος, όπως αναφέρουν οι κατηγορίες εναντίον του, είχε ισχυριστεί πως για τον ίδιο θα ήταν πολύ καλύτερο να διδάσκει σε ελληνικά σχολεία γιατί εκεί δεν θα ήταν αναγκασμένος να κρύψει την ταυτότητα του και ότι στην Τουρκία δεν υπάρχει ελευθερία για να δηλώσεις μια ταυτότητα διαφορετική από την επίσημη κατεστημένη τουρκική ταυτότητα.

Οι δηλώσεις αυτές που έγιναν γνωστές στην Διεύθυνση Δημοτικής Εκπαίδευσης της περιφέρειας της Κωνσταντινούπολης, προκάλεσαν την έντονη αντίδραση με συνέπεια  να του αποσταλεί έγγραφη προειδοποίηση να ανακαλέσει τις δηλώσεις του και την δημόσια τοποθέτηση του ότι είναι Έλληνας γιατί σε αντίθεη περίπτωση θα υποστεί τις κυρώσεις προσβολής της επίσημης τουρκικής
ταυτότητας.
Σύμφωνα με τις δηλώσεις του İhsan Koç, διευθυντή του σχολείου που διδάσκει ο Ahmet Sarıtaş, ζητήθηκε από τον δάσκαλο να προβεί σε γραπτή μεταμέλεια για ότι έχει δηλώσει δημόσια, δηλαδή για τους ισχυρισμούς του ότι είναι ελληνικής καταγωγής. Η προειδοποίηση που του απεδόθη αναφέρει ότι το τουρκικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν ανέχεται τέτοιες δηλώσεις που προσβάλουν τις βασικές αρχές του, οι οποίες βασίζονται στην αποδοχή μιας επίσημης τουρκικής ταυτότητας.

Το εντυπωσιακό είναι, όπως αποκαλύφτηκε από Eyüp Atasoy, τον Διευθυντή Εκπαίδευσης της περιοχής του Pentik, της ασιατική ακτή της Κωνσταντινούπολης, ο οποίος έψαξε για την καταγωγή του δασκάλου που έκανε αυτές τις δηλώσεις, ο Ahmet Sarıtaş κατάγεται από την Τραπεζούντα, είναι δηλαδή Πόντιος.
Η αποκάλυψη αυτή, παρά τους ισχυρισμούς των Τούρκων ότι ο δάσκαλος δεν είναι Έλληνας αλλά… Πόντιος, είναι άλλο ένα στοιχείο που έρχεται να προστεθεί σε τόσα άλλα που δείχνουν πως ειδικά για τη περιοχή του Πόντου υπάρχει ένα κλίμα αμφισβήτησης της επίσημης τουρκικής ταυτότητας και μια αναζήτηση της πραγματικής ρωμαίικης ταυτότητας των κατοίκων της περιοχής.
Αυτή η  ρωμαίικη ταυτότητα,  μετά από τόσες δεκαετίες από την ανταλλαγή των πληθυσμών και την αποχώρηση από τον Πόντο των Ελλήνων, φαίνεται πως ξαναβγαίνει στην επιφάνεια με όλες τις συνέπειες μιας τέτοιας «σεισμικής» εξέλιξης, για όλο το πλαστό κρατικό οικοδόμημα της σύγχρονης Τουρκίας.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΙΑ

Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ἱερόθεος Βλάχος… την συνέχεια στην ιστοσελίδα: http://apotixisi.blogspot.gr/2013/01/view-on-scribd.html#links

_

Απάντηση του Προέδρου της «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» σε συκοφαντικά δημοσιεύματα για το θέμα των εκτρώσεων

Με αφορμή ακατανόητα και αδικαιολόγητα σχόλια που δημοσιεύθηκαν στο διαδίκτυο, αναφορικά με τον Χριστουγεννιάτικο Χαιρετισμό του Προέδρου της Παρατάξεώς μας, ο κ. Ηλιάδης προέβη στην ακόλουθη επεξηγηματική δήλωση:

Η Παράταξη «ΚΟΙΝΩΝΙΑ», για το θέμα της ποινικοποιήσεως των εκτρώσεων, θα διενεργήσει πανελλήνιο δημοψήφισμα (έως ότου επιτευχθεί η πλήρης απεμπλοκή και διαφοροποίηση της Πατρίδος μας από το Διεθνές Δίκαιο, με βάση τις πνευματικές Παραδόσεις της Ορθοδοξίας), ώστε όλος ο ελληνικός λαός να αναλάβει τις ευθύνες του επί του θέματος αυτού.

Η Παράταξή μας θεωρεί ότι οι εκτρώσεις είναι έγκλημα και η ποινικοποίησή τους θα ήταν ενδεδειγμένη λύση αν δεν είχε αλλάξει η σύνθεση του ελληνικού πληθυσμού λόγω της αμοραλιστικής πολιτικής που ασκείται στην χώρα μας επί 200 χρόνια.

Η Παράταξή μας, ως πρώτο μέτρο έως το δημοψήφισμα, θα θεσπίσει την κατάργηση της κρατικής νοσοκομειακής καλύψεως των εκτρώσεων.

Το μέτρο αυτό απαλλάσσει τον ελληνικό λαό από την σημερινή κατάσταση της απολύτου συνενοχής, δεδομένου ότι ο ελληνικός λαός φορολογείται σήμερα για να γίνονται οι εκτρώσεις δωρεάν, άρα ο λαός συμμετέχει ενεργά, παρά τη θέλησή του, στις εκτρώσεις.

Η διακοπή της κρατικής καλύψεως των εξόδων νοσηλείας για εκτρώσεις απαλλάσσει τον ελληνικό λαό από τη συμμετοχή του σ’ αυτές και το κράτος, τα χρήματα που προϋπολογίζει για την κάλυψη των εκτρώσεων, θα τα προϋπολογίζει ως επίδομα υπέρ των πολυτέκνων.

Συνεπώς, αδυνατούμε να κατανοήσουμε τα αρνητικά σχόλια κατά της «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» επί του θέματος αυτού, τα οποία οφείλονται στην τελεία άγνοια της μέχρι σήμερα συμμετοχής του ελληνικού λαού, μηδέ του κλήρου εξαιρουμένου, στο έγκλημα των εκτρώσεων, αφού, όπως προείπαμε, ολόκληρος ο λαός μας φορολογείται και γι’ αυτές.

Τα σχόλια περί «ματωμένων χρημάτων» ως επιδότηση των πολυτέκνων, είναι εντελώς συκοφαντικά και ανυπόστατα αφού η Παράταξη «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» θα προϋπολογίζει επίδομα υπέρ των πολυτέκνων, πράγμα που η πρόβλεψη για τις εκτρώσεις εμποδίζει σήμερα το κράτος να το πράξει.

Ο Πρόεδρος της Παρατάξεως

Μιχαήλ Ηλιάδης

Λειτουργικὴ Κίνησις Οἰκουμενισμὸς

καὶ στὸ βάθος Ἕνωση Ἐκκλησιῶν ὑπὸ τὸν Πάπα

Ἡ ἐξαπάτηση τῶν Ὀρθοδόξων ἀπὸ τοὺς Δυτικοὺς συνεχίζεται μὲ τὴν συνειδητὴ –πλέον– συνεργασία τῶν ἡγετῶν τους

Τὸ παρὸν εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν εἰσήγηση τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Νικοδήμου Μπαρούση (ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μ. Παναγίας Χρυσοποδαριτίσσης Πατρῶν) μὲ τίτλο: «Ἡ “Λειτουργικὴ Κίνησις” τῆς Δύσεως καὶ ὁ Οἰκουμενισμός».

Ἡ εἰσήγηση πραγματοποιήθηκε στὴν Θεσσαλονίκη τὸ 2004, στὸ Διορθόδοξο Θεολογικὸ Συνέδριο, «Οἰκουμενισμός, (Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις)».

Τὰ πάντα, λοιπόν, «γυμνὰ καὶ τετραχηλισμένα» ἐνώπιόν μας κι ἐμεῖς, μοιραῖοι, ἢ τοὺς ἀκολουθοῦμε εὐπειθῶς ἢ τοὺς ἀνεχόμεθα ἐνόχως καὶ περιδεῶς!

Ἡ «Λειτουργικὴ Κίνησις», ἀρχικῶς μὲν ἕνα ὅραμα κάποιων διακεκριμένων βενεδικτίνων μοναχῶν…, σὺν τῷ χρόνῳ ἀπέκτησε τὴν μορφὴ μιᾶς καλῶς ὀργανωμένης προσπαθείας, ἡ ὁποία ἔλαβε τὸ χαρακτηριστικὸν ὄνομα, «Ἡ Κίνησις», καὶ τῆς ὁποίας ὁ σκοπὸς ἔλαβε τὸ ἐπίσης ἰδιαίτερον ὄνομα, «Τὸ Ἔργον». Αὐτὸ τὸ «ἔργο», ἦταν ἡ ἐλπὶς ὅλων διὰ τὴν ἀναζωπύρωσι τῆς πίστεως, (κατὰ τὴν ἐκτίμησι πολλῶν), καὶ ἡ ἀσφαλὴς προσδοκία τῆς Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, (κατὰ τοὺς ἐκπροσώπους τῆς «Κινήσεως»)…Ἡ «Λειτουργικὴ Κί­νη­σις» δι­ε­πί­στω­σε ὅ­τι ἡ δη­μι­ουρ­γί­α τῶν σχι­σμά­των ἔ­χει ὡς ἀ­πο­τέ­λε­σμα τὸν πε­ρι­ο­ρι­σμὸ τῆς πα­γκο­σμι­ό­τη­τος τῆς πα­πι­κῆς ἐ­ξου­σί­ας. Ἐ­πει­δὴ ὑ­πε­στή­ρι­ζε ὅ­τι ἡ ἑ­νό­της τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας πρα­γμα­το­ποι­εῖ­ται δι­ὰ τῆς τε­λέ­σε­ως μι­ᾶς λει­τουρ­γί­ας καὶ τῆς ἑ­νώ­σε­ως με­θ’ ἑ­νὸς πα­γκο­σμί­ου πα­τρός, τοῦ Πά­πα τῆς Ρώ­μης, δι­ε­κή­ρυ­ξε, ἀ­φ’ ἑ­νός μὲν τὴν ἀ­νά­γκη προ­σεγ­γί­σε­ως τῶν λει­τουρ­γι­κῶν πη­γῶν, ἀ­φ’ ἑ­τέ­ρου δὲ τὴν ἀ­νά­γκη ἐ­ξευ­ρέ­σε­ως νέ­ας ἑρ­μη­νεί­ας τοῦ πα­πι­κοῦ ἀ­λα­θή­του, ὥ­στε τοῦ­το νὰ κα­τα­στῇ εὔ­λη­πτον ὑ­πὸ τῶν «σχι­σμα­τι­κῶν» Ὀρ­θο­δό­ξων…

Ἐ­γνώ­ρι­ζε ἐ­παρ­κῶς τὴν προ­σή­λω­σι τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων εἰς τὴν λα­τρεί­α καὶ ἀ­πε­φά­σι­σε νὰ τοὺς πλή­ξῃ εἰς τὸ ση­μεῖ­ο αὐ­τό. Ὡς δέ­λε­αρ ἐ­πα­ρου­σί­α­σε τὴν ἐ­πι­στρο­φὴν εἰς τὰς πη­γάς…

Πρό­τυ­πο τοῦ «ἔρ­γου τῆς Κι­νή­σε­ως» ἦ­σαν οἱ Συ­νο­μι­λί­ες εἰς τὴν πό­λι Μα­λῖ­νες τοῦ Βελ­γί­ου ὑ­πὸ τὸν Καρ­δι­νά­λι­ο Mercier, τὸ ἔ­τος 1909. Κα­τό­πιν τῶν Συ­νο­μι­λι­ῶν …με­τα­ξὺ Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κῶν καὶ Ἀγ­γ­λι­κα­νῶν, δι­ε­πι­στώ­θη ὅ­τι ὁ κα­λύ­τε­ρος τρό­πος προ­σεγ­γί­σε­ως τοῦ ἐν δι­α­στά­σει εὑ­ρι­σκο­μέ­νου χρι­στι­α­νι­κοῦ κό­σμου εἶ­ναι ἡ «ἀρ­χὴ» πὼς «ὅ­λα εἶ­ναι θέ­μα ἑρ­μη­νεί­ας». Κά­θε δι­α­φο­ρὰ ἠ­μπο­ρεῖ νὰ ἐ­ξο­μα­λυν­θῇ δι­ὰ μι­ᾶς ἄλ­λης ἑρ­μη­νεί­ας, μί­α ἀ­ντί­λη­ψις ἡ ὁ­ποί­α εἰ­σή­γα­γε τὴν δι­γλωσ­σί­α εἰς τὸν χῶ­ρο τῆς πί­στε­ως, …εἶ­χε δὲ εὐρ­τά­τη ἐ­φαρ­μο­γὴ εἰς τοὺς κόλ­πους τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας.

Βά­σει τῆς ἀρ­χῆς αὐ­τῆς, οἱ­α­δή­πο­τε αἵ­ρε­σις ἦ­ταν δυ­να­τὸν νὰ δι­α­κη­ρυ­χθῇ δί­χως νὰ κιν­δυ­νεύ­ῃ ὁ ἐκ­φρα­στὴς αὐ­τῆς νὰ χα­ρα­κτη­ρι­σθῇ ὅ­τι κη­ρύσ­σει τὴν αἵ­ρε­σι «παρ­ρη­σί­ᾳ ἢ γυ­μνῇ τῇ κε­φα­λῇ», κα­τὰ συ­νέ­πει­αν δί­χως νὰ ἐ­μπί­πτῃ εἰς τὰ ὑ­πὸ τῶν ἱ­ε­ρῶν Κα­νό­νων προ­βλε­πό­με­να. Ἔ­τσι ἡ κρί­σις κά­ποι­ων «εἰ­δι­κῶν» ἐ­τέ­θη ὑ­πὲρ τὴν θε­ο­πνευ­στί­α τῶν Οἰ­κου­με­νι­κῶν Συ­νό­δων, καὶ ἐ­προ­πα­γαν­δί­σθη ἡ ὑ­πο­κει­με­νι­κό­της τῶν θε­ο­λο­γι­κῶν κρι­τη­ρί­ων.

Δυ­στυ­χῶς, οἱ ἀ­ντι­λή­ψεις αὐ­τὲς …ἐ­πέ­τυ­χαν τὴν βα­θμι­αί­α ἐ­ξά­ντλη­σι καὶ ἀ­πο­δυ­νά­μω­σι τοῦ ἀ­μυ­ντι­κοῦ συ­στή­μα­τος τοῦ ὀρ­θο­δό­ξου ἐκ­κ­λη­σι­α­στι­κοῦ ὀρ­γα­νι­σμοῦ…, μὲ ἀ­πο­τέ­λε­σμα τὴν δη­μι­ουρ­γί­α λει­τουρ­γι­κῆς ἀ­νο­μοι­ο­γε­νεί­ας καὶ με­τα­ξὺ τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων. Καὶ ὄ­χι μό­νον αὐ­τό, ἀλ­λὰ πα­ραλ­λή­λως ἐ­πε­τεύ­χθη καὶ ἡ ἀ­να­γνώ­ρι­σις λει­τουρ­γι­κῶν πρά­ξε­ων τῶν αἱ­ρε­τι­κῶν, οἱ ὁ­ποῖ­ες εἶ­χαν Συ­νο­δι­κῶς κα­τα­δι­κα­σθῇ.

Η ΕΝΩΣΙΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

Οἱ τῆς «Λει­τουρ­γι­κῆς Κι­νή­σε­ως», ὑ­πὸ τὸ πρό­σχη­μα τῆς ἀρ­χαί­ας πα­ρα­δό­σε­ως, βα­σι­κὸ στοι­χεῖ­ο τῆς ὁ­ποί­ας, κα­τ’ αὐ­τούς, ἦ­ταν καὶ τὸ πα­γκό­σμι­ο πρω­τεῖ­ο τῆς Ρώ­μης, ἀ­πέ­βλε­παν κυ­ρί­ως εἰς τὴν Ἕ­νω­σι τῶν Ἐκ­κ­λη­σι­ῶν. Ἀ­ντε­λαμ­βά­νο­ντο, βε­βαί­ως, ὅ­τι τοῦ­το ἀ­πο­τε­λεῖ ἰ­σχυ­ρὸν ἐ­μπό­δι­ο δι­’ ἡ­μᾶς —τοὺς σχι­σμα­τι­κούς, κα­τὰ τὴν ἰ­δι­κή τους ἐ­κτί­μη­σι—, γι­’ αὐ­τὸ καὶ εἶ­χαν ἀ­να­λά­βει τὴν προ­σπά­θει­α ἀ­πο­φορ­τί­σε­ως τῶν ἐ­ντυ­πώ­σε­ων ἐκ τοῦ και­νο­φα­νοῦς τού­του δό­γμα­τος, λέ­γο­ντες ὅ­τι τὸ πρω­τεῖ­ο τῆς Ρώ­μης «πρέ­πει νὰ ἰ­δω­θῇ μέ­σα ἀ­πὸ ἕ­να και­νούρ­γι­ο φῶς» καὶ νὰ συ­ζη­τη­θῇ ἀρ­γό­τε­ρα ὑ­πὸ τῆς ἑ­νω­μέ­νης πλέ­ον Ἐκ­κ­λη­σί­ας.

…Ἔ­τσι, ὡς ἔ­λε­γαν, με­τὰ τὴν Ἕ­νω­σι τῶν Ἐκ­κ­λη­σι­ῶν καὶ τὴν αἴ­τη­σι συγ­γ­νώ­μης τῆς μι­ᾶς Ἐκ­κ­λη­σί­ας ἀ­πὸ τὴν ἄλ­λην, θὰ συ­ζη­τη­θῇ καὶ τὸ δό­γμα τοῦ πα­πι­κοῦ ἀ­λα­θή­του, κα­τὰ τὸ πρό­τυ­πο τῆς Συ­νό­δου Φερ­ρά­ρας-Φλω­ρε­ντί­ας.

Δι­ὰ νὰ προ­χω­ρή­σῃ τὸ «ἔρ­γο τῆς Ἑ­νώ­σε­ως» ἐ­στρέ­φο­ντο πλέ­ον πρὸς τοὺς Ὀρ­θο­δό­ξους …μὲ σε­βα­σμό. Ἀρ­χι­κῶς ἐ­πε­ρί­με­ναν «νὰ κα­θα­ρί­σῃ ἡ ἀ­τμό­σφαι­ρα», ἀ­πο­κρύ­πτο­ντες ἐ­πι­με­λῶς ὅ,τι χω­ρί­ζει τοὺς Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κοὺς ἀ­πὸ τοὺς Ὀρ­θο­δό­ξους. Ἐν συ­νε­χεί­ᾳ ἐ­φηῦ­ραν νέ­ον τρό­πο· τὴν δη­μι­ουρ­γί­α φι­λι­κοῦ κλί­μα­τος με­τα­ξὺ τῶν Ἐκ­κ­λη­σι­ῶν καὶ τὴν ἕ­νω­σι τῶν καρ­δι­ῶν καὶ τῶν συ­ναι­σθη­μά­των με­τα­ξὺ αὐ­τῶν, γι­’ αὐ­τὸ καὶ ἐ­φήρ­μο­σαν εὑ­ρύ­τα­τα τὴν λε­γο­μέ­νη «ψυ­χο­λο­γι­κὴ μέ­θο­δο».

… Ὁ­μι­λοῦ­σαν μὲ πο­λὺ θαυ­μα­σμὸ δι­ὰ τὴν γο­η­τεί­α καὶ τὴν με­γα­λο­πρέ­πει­α τῆς βυ­ζα­ντι­νῆς λει­τουρ­γί­ας, ἐ­ξέ­φρα­ζαν τὴν βα­θει­ά τους νο­σταλ­γί­α πρὸς τὴν ἀρ­χαι­ο­πρε­πῆ λει­τουρ­γι­κὴ πα­ρά­δο­σι τῆς Ἀ­να­το­λῆς…

Μά­λι­στα τὰ μέ­λη τῆς «Κι­νή­σε­ως» ἔ­λα­βαν ἐ­μπε­ρι­στα­τω­μέ­νες συ­στά­σεις νὰ ἐ­πι­ζη­τοῦν τὴν μα­θη­τεί­α πα­ρὰ τοὺς πό­δας τῶν Ἀ­να­το­λι­κῶν ἐ­πὶ θε­μά­των λα­τρεί­ας, προ­σκα­λώντας πα­ραλ­λή­λως καὶ κά­ποι­ους ἐξ αὐ­τῶν εἰς τὴν Δύ­σι, δι­ὰ νὰ τοὺς γνω­ρί­σουν τὸν λει­τουρ­γι­κὸ πλοῦ­το τῆς ἀ­και­νο­το­μή­του Ἀ­να­το­λῆς. Ἦ­σαν βέ­βαι­οι ὅ­τι καρ­πὸς αὐ­τῆς τῆς ἀλ­λη­λο­γνω­ρι­μί­ας θὰ ἦ­ταν ἀ­σφα­λῶς ἡ δη­μι­ουρ­γί­α μι­ᾶς ὁ­μοι­ο­μόρ­φου λει­τουρ­γι­κῆς πρά­ξε­ως, Ἀ­να­το­λῆς καὶ Δύ­σε­ως.

Ἀ­σφα­λῶς, αὐ­τὴν «τὴν φοί­τη­σι», ὡς ἔ­λε­γαν, «εἰς τὸ σχο­λεῖ­ο τῆς Ἀ­να­το­λῆς» ἐ­θε­ω­ροῦ­σαν ἀ­να­γκαί­α ὄ­χι δι­ὰ νὰ με­τα­βλη­θοῦν οἱ Λα­τῖ­νοι εἰς Ἀ­να­το­λι­κούς, ἀλ­λὰ δι­ὰ νὰ κερ­δί­σουν τὴν ἐ­κτί­μη­σι καὶ τὴν ἀ­πο­δο­χὴ τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων, καὶ μά­λι­στα τῶν Ρώσ­σων, οἱ ὁ­ποῖ­οι εὑ­ρί­σκο­ντο ὑ­πὸ τὰ δει­νὰ τοῦ κομ­μου­νι­στι­κοῦ δι­ω­γμοῦ. Προ­σε­πά­θουν μα­κρο­προ­θέ­σμως νὰ κερ­δί­σουν τὴν ἐ­μπι­στο­σύ­νη τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων, ἀ­να­μέ­νο­ντες ὅ­τι θὰ καμ­φθοῦν ἀ­πὸ τὴν γλυ­κύ­τη­τα τῶν λό­γων των πε­ρὶ τῶν θη­σαυ­ρῶν τῆς Ἀ­να­το­λι­κῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας, ὥ­στε οἱ ἴ­δι­οι νὰ τοὺς ἀ­νοί­ξουν μό­νοι τους τὴν θύ­ρα, δι­ὰ νὰ τοὺς ὁ­δη­γή­σουν μὲ ἀ­σφά­λει­α εἰς τὴν Ἕ­νω­σι με­τὰ τοῦ Πά­πα.

Εἶ­χαν ἀ­ντι­λη­φθῇ ὅ­τι ἡ ἀ­ξί­ω­σις τοῦ Πά­πα Πί­ου Θ΄, νὰ προ­η­γη­θῇ ἡ αἴ­τη­σις συγ­γ­νώ­μης τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων καὶ με­τὰ νὰ πρα­γμα­το­ποι­η­θῇ ἡ Ἕ­νω­σις, δὲν τε­λε­σφο­ροῦ­σε πλέ­ον. Δι­ε­βε­βαί­ω­ναν λοι­πὸν τοὺς Ὀρ­θο­δό­ξους ὅ­τι ἡ Ἕ­νω­σις, κα­τὰ τὰ δε­δο­μέ­να τῶν Συ­ζη­τή­σε­ων εἰς τὶς Μα­λῖ­νες, δὲν ἐ­σή­μαι­νε τὴν ἀ­φο­μοί­ω­σι τῶν Πα­τρι­αρ­χῶν τῆς Ἀ­να­το­λῆς ὑ­πὸ τοῦ Πά­πα τῆς Ρώ­μης, ἀλ­λ’ ἕ­νω­σι με­τ’ αὐ­τοῦ κα­τὰ τὸ πρό­τυ­πο τῶν Οὑ­νι­τῶν. Ἔ­τσι ἡ Ἕ­νω­σις τῶν Ἐκ­κ­λη­σι­ῶν θὰ πρα­γμα­το­ποι­εῖ­το κά­ποι­α στι­γμὴ de facto καὶ χω­ρὶς σκλη­ρὲς δι­α­δι­κα­σί­ες, οἱ ὁ­ποῖ­ες συ­νή­θως φέ­ρουν ἀ­ντί­θε­τα ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τα, ὁ δὲ Πά­πας θὰ ἀ­πε­κα­θί­στα­το ὡς πα­γκό­σμι­ος ἐ­πί­σκο­πος.

Ὁλόκληρη τὴν εἰσήγηση μπορεῖτε νὰ τὴν βρεῖτε στὴν διεύθυνση:

www.alopsis.gr/modules.php?name=Content&pa=showpage&pid=164