14o Μάθημα νέων 24-1-2013

ΑΝΩΝΥΜΙΑ ΚΑΙ ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑ

Αμείλικτη Καταδίκη της Αισχρής και Ξεδιάντροπης Ανωνυμίας

Προς τους Ανωνύμους Κατηγόρους του Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ

περί Αποτειχίσεως και Ακοινωνησίας

Το παρόν μου Άρθρο δεν περιέχει διάθεση αντιπαραθέσεως, πολεμικής ή ειρωνίας. Δεν είμαι «βαλτός» και υποκινούμενος από κανένα, αλλ’ ενεργώ ελευθέρως όπως μου επιτάσσει η συνείδησή μου. Κατηγορώ τους λογείς «Ανωνύμους» και «Αρχικονύμους» που ποζάρουν και φιγουράρουν επιφυλακτικά και ύπουλα στους διάφορους Ιστοτόπους. Καταλάβετέ το, η Ανωνυμία δεν είναι απόλυτη και εφικτή στο Διαδύκτιο αλλά φαινομενική και σχετική συνάμα. Υπάρχουν λογισμικά και «χάκερ ανωνυμίας». Δεν είναι εκεί το θέμα.

Η ουσία είναι πως δεν τους τιμά να τοποθετούνται σε θέματα Πίστεως, στο όνομα του Χριστού που Είναι Η Αλήθεια, Η Αυτο-Αλήθεια, η Υποστατική Αλήθεια, και να κρύβονται πίσω από μία αισχρή ανωνυμία. Η έκφραση της αληθείας προυποθέτει πρόσωπο και υπόσταση. Η αλήθεια ΑΠΑΙΤΕΙ Επωνυμία. Δεν σκιάζεται, δεν σκεπάζεται, διόλου δεν δειλειάζει.  Η αλήθεια δεν επιδέχεται ιδιοτέλεια, δεν υπηρετεί προσωπική υποτέλεια και δεν συμβιβάζεται με σκοπιμότητες και φιλοφρονήσεις. Η αλήθεια δεν θυσιάζεται εν ονόματι της αγάπης αλλά επιβάλλεται εν ονόματι της Δικαιοσύνης.

Η αλήθεια εν τέλει, δεν καταδέχεται να φορά αισχρές, αναρχικές κουκούλες ανωνυμίας, ούτε υποβιβάζεται σε βέβηλες «Σκοτεινἐς Στοές» Ανωνύμων σχολίων. Δεν ενεργεί παρασκηνιακά και δε φορά προσωπείο υποκρισίας και μάσκα ανωνυμίας. Σύνθημά μας λοιπόν: «Κάτω οι μάσκες!»  Στρατιωτική και αμυντική η ερώτηση: «Αλτ, τίς ει;» «Είσαι και λέγεσαι;;;» Ποιός είσαι συ κύριε με άκυρη κυριότητα, γιατί κρύβεσαι; Τί φοβάσαι; Γίνεσαι «νούμερο» και μεις νούμερα μαζί σου όταν αναγκαζόμαστε να αναφερόμαστε σε νούμερα και να προσωποιούμε τα νούμερα: Ο 6:30 είπε…. Ο 7:15 ξείπε. Στον 8:26, κι’ η φαλάκρα μου να φέξει… Έτσι θα το καταντήσουμε; Τόσο δύσκολο λοιπόν, ένα σοβαρό επίπεδο διαλόγου να κρατήσουμε;

Παράφραση της αγαπητής μας Βέμπο: «Βάζει ο Ανώνυμος τη μάσκα, και ανωνυμίας τραγιάσκα, βρε τον μασκαρααά!» Όσοι κρύβονται πίσω από τη μάσκα της Ανωνυμίας, είτε το θέλουν είτε όχι, είναι και λέγονται «μασκαράδες», για να λέγουμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους! Οι γνωστοί ανώνυμοι, κάπου βολεύονται, κάτι έχουν να κρύψουν και κάτι να φοβηθούν. Λογίζονται «κουκοσκιάχτιδες» και εξεφτελίζονται παγκοσμίως. Οι Ανώνυμοι καθίστανται δειλείας συνώνυμοι, υποκρισίας επώνυμοι και κήρυκες Θεομπαιξίας. Χάνουν αξία, στερούνται κάθε εντιμότητος και επιφέρουν την δέουσα περιφρόνιση των υπολοίπων. Ατιμάζουν τους ταλαίπωρους εαυτούς τους. Ακυρώνουν αυτομάτως τα επιχειρήματά τους. Γνώμη απρόσκλητη και ανώνυμη, βλακείας επώνυμη. Ανώνυμος κόλαξ, άφωνος κόραξ, εν δειλείας οικοπέδω.

Περαιτέρω, η απόκρυψη της Επωνυμίας αποτελεί ψεύδος και συντελεί στο σκότος. Ο Πατήρ του ψεύδους χαίρεται και ο Προαγωγός του σκότους αποκτά περισσότερα παιδιά του σκότους. Με τη κατασκότεινη Ανωνυμία, γίνεται ο Διάβολος Πολύτεκνος Πλανητάρχης. Αντιθέτως, η Επωνυμία και η Ταυτότητα είναι φως, και όσοι δεν ντρέπονται για αυτό, έρχονται προς το Φως καθίστανται υιοί του Φωτός, παιδιά και φίλοι Χριστού. Θα μπορούσε με άλλα λόγια να πει στους Ανωνύμους ο Χριστός: «Ει φίλοι Μου εστέ, επωνυμίας χρήσθαι!»

Δεν μας λένε τίποτε τα σχόλια των Ανωνύμων. Ακόμη και τα αρχικά αποτελούν πλέον Ανωνυμία, διμπλωματία και αοριστία. Η αναγαφή ΑΒ, ΓΔ, ΙΚ, ΚΝ, ΝΠ, ΧΞ χήξε, βήξε και ξεροκατάπιε, καταντά «ιερογλυφική» και δε στέκει σε τιμή, «χάριν συντομίας»… Εφ’ όσον είμαστε υπέρ της διαφάνειας, υπέρ των έργων και όχι μόνο λόγων, τότε ας κάνουμε το καλό και θαρραλέο έργο και ας βάζουμε ολόκληρο Ονοματεπώνυμο, με τίτλο και με τόπο. Πολλοί ξεχνούν ότι στο Διαδύκτιο βρισκόμαστε σε Δημόσιο, Διαπλανητικό Πάνελ και έχουμε μεγάλη ευθύνη και χριστιανική συνέπεια να παρουσιαζόμαστε πάντοτε με Ονοματεπώνυμο, κάθε φορά, ασχέτως εάν είμαστε γνωστοί σε κάποιους κύκλους και σε διαλόγους. Παρά ταύτα ομολογώ, πως υπάρχουν πράγματι αξιόλογες θέσεις και άριστες διατυπώσεις σε σχόλια ανωνύμων αλλά μακάρι να μπορούσαν να αντιληφθούν πόσο αδικούν τον εαυτό τους με το να αποκρύπτουν την θεόσδοτη ταυτότητα τους. Τί κρίμα…

Αν και δεν συνηθίζω να συνομιλώ με Ανωνύμους διότι δεν μου το επιτρέπει η αξιοπρέπειά μου, ας μου επιτρέψει κάποιος ΜΑΡ.Ν. να μοιραστώ ταπεινά μαζί του κάποιες καλόπιστες σκέψεις…

Πολύ καλά και άριστα κάνεις να κρίνεις τα λόγια δίχως έργα, όταν είναι αυτό γενικώς. Όταν όμως αναφερόμαστε προσωπικώς σε Μητροπολίτη και μάλιστα σε τόσο Σεβάσμιο, Θεολόγο, Θαρραλέο, Αντι-αιρετικό και Αντι-Οικουμενιστή που δίδει την καλή μαρτυρία και Ομολογία Πίστεως παντού και πάντοτε, τότε είναι λιγάκι επικίνδυνος ο σαρκασμός κι’ ο εμπαιγμός, η μομφή και η κατηγορία της μη Αποτειχίσεώς του, ο χλευασμός κι’ η ειρωνεία για «πολλά λόγια δίχως έργα», απλούστατα διότι δεν γνωρίζουμε τί ακριβώς έχει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κατά νου, τί λεπτομερώς σχεδιάζει (και δεν θα το κοινοποιούσε τόσο ανεπιφύλακτα στους εχθρούς του) και πόσο προτίθεται να παρατείνει ακόμη αυτήν την δικαιολογημένη, ακατηγόρητη κοινωνία.

Η Ακοινωνησία επιτρέπεται, δεν επιβάλλεται και δεν επιτελείται ποτέ ανωρίμως και αδιακρίτως. Το «φρόνιμοι ως οι όφεις» του Χριστού, αναφέρεται σε θέματα πίστεως και κοινωνίας. Και έκανε πράξη και απόδειξη ο Χριστός αυτής ακριβώς της του όφεως φρονιμάδος όταν είπε στους ανησυχούντες Αποστόλους για κάποιον (συγκεκριμένον, όχι όλους) εξορκιστή που δεν τους ακολουθούσε, ότι «ός γαρ ουκ έστι καθ’ ημών, υπέρ ημών εστίν» (Μαρκ. 9, 40) «Αφήστε τον. Αν έχει καλή θέληση, θα αποκτήσει καλή πίστη, θα πλησιάσει και τελικώς θα σωθεί». Αν όμως είναι φαύλοι, κακοήθεις και «προσκυνημένοι» θα επιτρέψει ο Θεός να γίνουνε δαιμονισμένοι και να προχωρήσουν ολοταχώς προς την Ψευδοένωση! Μακάρι Θεέ μου, ας το κάνουν στα φανερά το γρηγορότερο δυνατόν, για να γνωρίζουμε καλά τους εχθρούς της Πίστεώς μας. Κάλιο αυτό χίλιες φορές παρά να μας κατηγορούν ότι παραδιδόμαστε σε «κυνήγι μαγισσών»… Η Αποτείχιση και Ακοινωνησία απαιτεί διάκριση, τακτική, κατάστρωση σχεδίου, αναμονή καταλλήλου καιρού και σοφή επιλογή χρόνου δράσεως. Αυτά τα βεβαρημένα βήματα απαιτούν απόλυτη προσοχή διότι υπάρχουν και «Κανονολογικές νάρκες», υπάρχουν κρυφοί και μοχθηροί «συνάδελφοι» και Συνοδικά, συκοφαντικά μαχαιρώματα, υπάρχουν δούλοι και δόλιοι βολευτές, «ελεύθεροι σκοπευτές» και «Εκκλησιαστικοί Γκρίζοι Λύκοι».

Για τον Μητροπολίτη και για κάθε πιστό, είναι πολύ εύκολη η διακήρυξη της Ακοινωνησίας και η Αποτείχιση. Το δύσκολο της υποθέσεως είναι η δημιουργία ισχυρού, Κανονικού Σώματος Ομοδόξων και Ομοφρόνων Επισκόπων, η ασφαλή συσπείρωση συνειδητών πιστών, η αποφυγή σχίσματος και η καταπολέμηση ακράτου ζηλωτισμού. Το δύσκολο είναι να επιβιώσει η υγιής συνείδηση στο πωρωμένο πνεύμα (αντίληψη) και να παραμείνει η φλεγομένη καρδιά και η ζωντανή ψυχή στο αρρωστημένο σώμα ώστε να αποκόψει σταδιακώς το καρκίνωμα, όχι να εγκαταλήψει το σώμα στο έλεος της μεταστάσεως του θανατηφόρου καρκινικού ιού που λέγεται Οικουμενισμός.

Άριστο και αίσχιστο παράδειγμα είναι τα φρικτά και τραγικά σχίσματα των Ζηλωτικών εν Ελλάδι Παλαιοημερολογητών που έχουν δεκάδες Αρχιεπισκόπους και ειν’ όλοι εχθροί μεταξύ τους, όλοι τοποθετημένοι και σκόρπιοι, στην αυτή και μία Ποίμνη, την ίδια Αρχιεπισκοπή της Ελλάδος, στην οποία ήδη υπάρχει Κανονικός και Νόμιμος Αρχιεπίσκοπος, ο Mακαριώτατος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος (με τον οποίο μάλιστα σε πολλά διαφωνώ και απεχθάνομαι αλλά δεν είναι επί του παρόντος).

Θα μπορούσαν να παραμείνουν εντός Εκκλησίας και να καταπολεμήσουν συστηματικώς την επάρατη, σχισματοποιητική, φαύλη, ανώριμη, άχαρη και «κακόγουστη» αυτή αλλαγή, η οποία στην ουσία της δεν είναι αντιδογματική, αλλά τα ενωτικά και φιλοπαπικά της κίνητρα καταδικαστέα, όχι να αποτειχίζονται, να σχίζονται, να αποχωρίζονται, να διαμελίζονται, να κατακρεουργούνται και μετά να καταφεύγουν στο εξωτερικό για Ανώνυμες (να ‘το και πάλι το προαναφερθέν και καταδικασθέν φρούτο) για Ανώνυμες λέγω Χειροτονίες τύπου «εγώ και κάποιος άλλος χειροτονούμε εις Επίσκοπον τον τάδε» κτλ. Και πάει λέγοντας το κακό κι’ οι χειροτονίες χίλιες δυό, κι’ διαιρέσεις και τα μίση, εκεί να δεις, οι Αρχιεπισκόποι χίλιοι δεκα-τρεις, έφυγαν οι Ρώσσοι και μείναμε εμείς…

Ο καλός και θεάρεστος ζήλος λοιπόν, που έχεις και έχω και πρέπει να έχουμε όλοι μας, πρέπει να είναι «κατ’ επίγνωσιν» μέσα στα Εκκλησιολογικά πλαίσια της Αγιο-Γραφικής, Πατερικής και Κανονολογικής λογικής. Να εχθρευόμαστε τις ιδέες και διδασκαλίες, όχι τα πρόσωπα και τους θεσμούς. Κατά το Γεροντικόν, να συμβουλευόμαστε για τη σωτηρία μας πεπειραμένους και αγιασμένους ανθρώπους, χαρισματικούς και διορατικούς, που θα εντοπίσουν τυχόν μελλοντικούς και κρισίμους κινδύνους των διακινδυνευμένων μας βημάτων. Τί θέλω να πω;

Η αγία ομύγηρις και ιερή τριάδα (των όντως ΑΓΙΩΝ και όχι «Λειτουργικώς») των Αγίων Ημών Γερόντων, Πορφυρίου, Παϊσίου και Ιακώβου, (των οποίων περιχαρώς επίκειται εν καιρώ ευθέτω η Θεόπνευστη και Παγκοσμίως Χαρμόσυνος Αγιοκατάταξή τους), είχαν και διατηρούσαν πλήρη κοινωνία με την Ελλαδική Εκκλησία και το Οικουμενιστικό Πατριαρχείο, αλλά τανάπαλι εξεσφενδόνιζαν ελέγχους, λόγια λεόντια και πυρ πνέοντα εναντίον του Οικουμενισμού και των αιρέσεων. Δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε και αυτούς για συνεχή, «ανεπίτρεπτη» κοινωνία.

Χρειαζόμαστε Ορθόδοξο φρόνημα και ζωντανές φωνές, Αγιοπατερικές, Μαχητικές Μορφές σαν τον Αγιασμένο Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνο. Χρειαζόμαστε Ομολογητάς Μακαρισμένους ένεκεν του ονόματος του Χριστού Θεολόγους σαν τον κ. Νικόλαο Σωτηρόπουλο. Και τον Πειραιώς τον χρειάζεται η Εκκλησία, τον χρειάζεται η Ελλάδα, τον χρειαζόμαστε και εμείς οι Έλληνες του Εξωτερικού. Δεν είναι εναντίον μας. Ας είμαστε εμείς υπέρ του. Και εάν έχουμε κάποιες ανησυχίες για φαινομενική συν-κοινωνία του με Οικουμενιστές Αδελφούς Μητροπολίτες, καλό είναι να τις μοιραζόμαστε προσωπικώς, ευγενικώς και αγαπητικώς μαζί του και έπειτα να καταφεύγουμε σε Διαδυκτιακές καταδίκες.

Χρειαζόμαστε, μην εκπλαγείτε, και τους αιρετικούς ακόμη! «Δει (πρέπει) γαρ και αιρέσεις εν υμίν είναι, ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένωνται!» (Α’ Κορ. 11, 19) Οι δόκιμοι της Ορθοδόξου Πίστεως φανερώνονται στην «αναμπουμπούλα» και στις ταραχές της πλάνης. Σχήμα λόγου, αλλ’ ευτυχώς εξ’ αιτίας του Αρείου έχουμε και το Σύμβολο της Πίστεως! Κατά κάποιο τρόπο τους «οφείλουμε χάριτας» που δίνουν την ευκαιρία να ακουστεί το Ορθό, να φανερωθεί η Αλήθεια και να ενημερωθεί, να καταρτιστεί ο πιστός Λαός του Θεού.

Οι ανοικτές, δημόσιες διαφωνίες μου, οι Θεολογικές μου κρίσεις και κατα-κρίσεις προς τον Αρχιεπίσκοπό μας Αυστραλίας κ. Στυλιανό είναι γνωστές και κατά πρόσωπον, μη διστάζοντας να ανεβαίνω στο ίδιο Βήμα που μιλά για να τοποθετηθώ και να εκφραστώ καταλλήλως. Ενώ έχω καταδικάσει στεκόμενος δίπλα του και ενώπιον ακροατηρίου τις βλασφημίες του περί Αναμαρτησίας του Χριστού (τις οποίες συνεχίζει να αρνείται), ενώ απορρίπτω και καταρρίπτω μάλιστα τις «έντονες εντυπώσεις» και αρέσκειές του προς τις αισχρότατες βλασφημίες του Αντιχρίστου Καζαντζάκη τις οποίες ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος αποδέχεται και επιτρέπει πάντοτε «ποιητική αδεία», όμως συνεχίζω να διατηρώ μυστηριακή κοινωνία μαζί του διότι τα Μυστήρια είναι παντελώς έγκυρα και δεν ακυρώνονται από τον κάθε φιλοσοφούντα και βλασφημούντα Αρχιεπίσκοπο.

Ο Κύριός μας, γνωρίζει τα βάθη της ψυχής μου και βλέπει ότι σέβομαι τον Αρχιεπίσκοπό μας και τον αγαπώ μέχρι αυτοθυσίας, ας με έχει αδικήσει που με έχει παύσει παρατύπως από το κήρυγμα μιας δωδεκαετίας χωρίς καμία επίσημη αιτιολογία ή κλήση σε απολογία αλλά λίαν αντι-Κανονικώς στέλνοντας τηλεφωνικό μήνυμα δια μέσου υπεργήρου ιερέως, ο οποίος μου εξήγησε προσωπικώς πως δεν άρεσε καθόλου στον Αρχιεπίσκοπο (πράγμα αδιάφορο για μένα) η Ανοικτή μου Επιστολή προς τον Πατριάρχη.

Βλέπετε που φτάσαμε; Ο Μεγάλος Εργοδότης δεν έχει την αξιοπρέπεια και το θάρρος να καλέσει τον μικρό «παραβάτη» εργάτη να του υποδείξει το σφάλμα του, να του δώσει ευκαιρία να απολογηθεί και να του κοινοποιήσει προς σωφρονισμό τις διαθέσεις του, αλλά τον απολύει πάραυτα στέλνοντας μήνυμα μέσω του καθαριστή της Εταιρείας να μην ξαναπατήσει ο τάδε. Αυτά μπορεί να συμβαίνουν στο χώρο της εργασίας αλλά στο χώρο της Εκκλησίας είναι τραγελαφικά και ανεπίτρεπτα.

Και όμως, παραμένουμε στη μία Ποίμνη του Χριστού. Δεν στασιάζουμε. Δεν σχισματοποιούμε. Αποτειχιζόμαστε προσωπικώς και Θεολογικώς, αλλά «συν-τειχιζόμαστε» Μυστηριακώς. Υπάρχει:

Α) η θεωρητική (Θεολογική) Αποτείχιση,

Β) η Πρακτική (Προσωπική, επικοινωνιακή) Αποτείχιση και

Γ) η Μυστηριακή Αποτείχιση.

Προσωπικώς Αποτειχίζομαι, άχρι καιρού, ως προς τις δύο πρώτες μορφές, χωρίς να πηδώ τα Τείχη της Μάνδρας ως προς τα Μυστήρια τα οποία συνεχίζουν να παραμένουν ΕΓΚΥΡΑ.

Τέλος, μη ξεχνούμε πως υπάρχει και το δικό μας «τέλος», η εσχάτη προσωπική για τον καθένα μας «Αποτείχιση» του θανάτου. Κανείς δεν είναι αιωνόβιος, ιδίως οι Οικουμενιστές και βλάσφημοι Αρχιερείς μας. Εάν δεν μετανοήσουν, θα έρθει και για αυτούς η καθοριστική Αποτείχιση και τελική Καθαίρεση του θανάτου. Θα επιβληθεί κάποτε και σ’ αυτούς το επιτίμιο της βιοτικής Ακοινωνησίας.

Ας ευχόμαστε για την μετάνοια όλων και για την δική μου πρώτον που τα γράφω. Ας ευχόμαστε επίσης (εξ’ άλλου κατά τον Μέγα Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, «για αυτό ερχόμαστε σε γάμου κοινωνία, να προσφέρουμε Αγίους στην Εκκλησία) να βγουν από τα παιδιά μας Φωστήρες και Υπέρμαχοι της Αληθείας, Στύλοι Ορθοδοξίας και Άγιοι Ιεράρχες, Άγιοι Γέροντες, Χαρισματούχοι και Σοφοί καθοδηγητές, Θεολόγοι και Ερμηνευτές, Αντι-αιρετικοί και Αντι-οικουμενιστές, Μάρτυρες του Χριστού και Ομολογητές της Πίστεως, άχρι Δευτέρας Παρουσίας, αμήν γένοιτο!

Νικόλαος Πανταζής, Θεολόγος

Μελβούρνη, Αυστραλία

_