ΑΝΤΙ ΝΑ ΣΚΕΠΤΕΣΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ

__

_

Ο Συγγραφέας κ. Γεώργιος Μαυρομάτης, για πρώτη φορά φέτος στη Νεανική Σύναξη του Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Βούλας.

ΖΟΦΕΡΗ Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΥΡΙΟΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΚΛΗΡΟ!

 ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟΓΝΩΣΕΩΣ!

ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ  ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ  ΣΜΥΡΝΗΣ:

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΦΛΟΓΕΡΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ

ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Τὴν 26 Ἰανουαρίου πραγματοποιήθηκε –στὴν αἴθουσα «Κορδᾶτος» τοῦ Πανεπιστημίου Βόλου– Ἡμερίδα μὲ θέμα «Ἡ Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ οἱ ἐκφραστές του. Ἀπὸ τὸν Χρυσόστομο Σμύρνης στὸν μητροπολίτη Περγάμου (Ἰωάννη Ζηζιούλα)».

Ἐντύπωση προκάλεσαν, στοὺς ἀγνοοῦντες ἀκροατές, τὰ στοιχεῖα ποὺ προσεκόμισε ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς γιὰ τὸν πονηρὸ καὶ ἀντι-εκκλησιαστικὸ τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος ἁγιοποίησε τὸ 1992 τὸν ἕως τότε Ἐθνομάρτυρα Χρυσόστομον Σμύρνης. Ἕναν ἱεράρχη ποὺ διακρινόταν γιὰ τὴν ἀγάπη του πρὸς τὴν πατρίδα, ἀλλ’ ὄχι γιὰ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία καὶ ὁμολογία, ἀφοῦ κατηγορήθηκε ὡς Μασῶνος καὶ Οἰκουμενιστής.

Πολλὰ ἀπὸ τὰ στοιχεῖα αὐτὰ εἶχαν στὴν διάθεσή τους οἱ Ἐπίσκοποι ποὺ τὸν ἁγιοποίησαν, ἀλλ’ ἀρνήθηκαν πεισμόνως νὰ καθυστερήσουν τὴν ἁγιοποίηση καὶ νὰ τὰ ἐξετάσουν, ὡσὰν νὰ ἦταν εὔκολο νὰ τὴν ἀναιρέσουν, ἂν τὰ στοιχεῖα αὐτὰ ἀποδεικνύονταν σωστά· λὲς καὶ ἡ ἁγιοποίηση εἶναι κάτι ποὺ γίνεται κάθε μέρα! Ἔτσι, παρὰ τὶς ἀμφισβητήσεις, παρὰ τὶς ἀμφιβολίες ποὺ καὶ οἱ ἴδιοι(!) παραδέχτηκαν ὅτι ὑπάρχουν, προχώρησαν στὴν ἁγιοποίηση, σὰν νὰ ἐφοβοῦντο ὅτι, ἐὰν χρονοτριβοῦσαν στὴν ἐξέταση τῶν στοιχείων, ἡ ἁγιοποίηση αὐτὴ δὲν θὰ προχωροῦσε ποτέ! Ἐνήργησαν σὰν κάτι νὰ τοὺς πίεζε, κάποιοι νὰ τοὺς κατηύθυναν! Τὴν ὕπαρξη ἀμφισβητήσεων ὁμολόγησε ὁ μητροπολίτη Πατρῶν Νικόδημος στὴν εἰσήγηση γιὰ τὴν ἁγιοποίηση τοῦ Χρυσοστόμου· ὁ ἴδιος (ὁ μητροπολίτης Πατρῶν Νικόδημος Βαληνδρᾶς), ἂν καὶ ἐκφράζει τὶς ἀμφιβολίες του, ἔγραψε καὶ τὴν …Ἀκολουθία τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης!!!

Ἐπειδὴ μερικοὶ πιστοὶ ζήτησαν νὰ πληροφορηθοῦν, ποιά ἦσαν τὰ στοιχεῖα ἐκεῖνα ποὺ ἀποδεικνύουν τὶς οἰκουμενιστικὲς ἰδέες τοῦ ἁγιοποιηθέντος Ἐθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης, θὰ δημοσιοποιήσουμε τὰ σημαντικότερα ἐξ αὐτῶν. Περιέχονται στὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ: «Ὁ Ἐθνομάρτυς Χρυσόστομος Σμύρνης καὶ ἡ παράνομη κατάταξίς του στὴ χορεία τῶν Ἁγίων». Τὰ στοιχεῖα εἶναι πράγματι συγκλονιστικά.

Τὰ ἄρθρα καὶ οἱ ἐπιστολὲς τοῦ ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους –ἐλαφρᾶ τῇ καρδίᾳ– ἁγιοποιηθέντος Ἐθνομάρτυρος, περιέχουν προχωρημένες πρακτικὲς περὶ συμπροσευχῶν, περὶ «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν» καὶ «θεωρίας τῶν κλάδων» κ.λπ., θέσεις ποὺ ἀκόμα καὶ σήμερα, ποὺ τὰ πράγματα περὶ Οἰκουμενισμοῦ ἔχουν προχωρήσει τόσο πολύ, οἱ Οἰκουμενιστὲς δὲν τὶς ἔχουν ἀκόμα υἱοθετήσει πλήρως, φοβούμενοι τὸν πιστὸ λαό!

Δὲν θὰ γράψουμε περισσότερα γιὰ ἕναν Ἐπίσκοπο, ποὺ μόνο Οἰκουμενιστὲς θὰ μποροῦσαν νὰ ἀνακηρύξουν ὡς Ἅγιό τους, διότι τὴν παρουσίαση καὶ τὸν ἔλεγχο τῶν θέσεών του αὐτῶν πραγματοποιεῖ ὁ π. Εὐθύμιος, παρουσιάζοντας τὶς Οἰκουμενιστικὲς θέσεις καὶ τὴν μασωνικὴ ἰδιότητα τοῦ Ἐθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης.

Ἀντιγράψαμε καὶ παρουσιάζουμε σήμερα, τὸ πρῶτο μέρος ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθυμίου, σελ. 108-124. [Οἱ λέξεις-φράσεις μὲ τονισμένα γράμματα χρώματος καφέ καὶ οἱ ὑπογραμμίσεις ἔγιναν ἀπὸ μᾶς· ὁ τονισμὸς τῶν ὑπολοίπων ἀπὸ τὸ συγγραφέα].

Α΄ ΜΕΡΟΣ

Κατ’ ἀρχάς ἀναφέρουμε τήν ἐπιστολή του στόν Ἀρχιεπίσκοπο τῶν Ἀγγλικανῶν, ἡ ὁποία εἶναι ὁλόκληρη ἕνα μνημεῖο οἰκουμενισμοῦ καί βλασφημίας καί δείχνει ὅλη τήν ἐσωτερική διάθεσι τοῦ Χρυσοστόμου διά τούς Προτεστάντες Ἀγγλικανούς.

Τήν ἐπιστολή αὐτή τήν παρουσιάζουμε ὁλόκληρη διά νά σχηματίση ὁ κάθε ἀναγνώστης σαφή καί  ὁλοκληρωμένη γνώμη διά τά πιστεύω τοῦ Χρυσοστόμου ἀπό τό βιβλίο  τοῦ Κ. Πολίτη «Xρυσόστομος  ὁ  Σμύρνης»:

«Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κανταβριγίας, Πρωθιεράρχα πάσης Ἀγγλίας καί Μητροπολῖτα Ἀρχιβάλδε, χάρις εἴη τῇ Αὐτῆς Σεβασμιωτάτῃ Κορυφῇ καί εἰρήνη παρά τοῦ Παναγάθου Θεοῦ, παρ’ ἡμῶν δέ ἀδελφικός ἐν Χριστῷ ἀσπασμός καί χαίρειν ἐν Κυρίῳ.

Τανῦν συμπληροῦται δεκαετία ἀκριβῶς, ἀφ’ ὅτου κατά Ἰούλιον τοῦ σωτηρίου ἔτους 1897 συνεκροτήθη ἐν Λαμβηθῷ τῆς ἐνδόξου χώρας τῆς Ἀγγλίας ἡ μεγάλη Σύνοδος τῶν ἐπισκόπων τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας, ἥτις μεταξύ ἄλλων συνεσκέψατο σοβαρώτατα καί περί τοῦ μεγάλου καί ὄντως εὐλογητοῦ ἔργου τῆς τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν ἑνώσεως, καί ἰδιαίτατα τῆς ἑνώσεως τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας μετά τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς.

Ἐν ταῖς διαφόροις ἀποφάσεσιν, ἅς τό Συνέδριον ἐκεῖνο τῶν ἐπισκόπων ἔλαβε, περιελαμβάνοντο καί αἱ ἑξῆς τέσσαρες, αἱ τάς φαεινοτάτας σελίδας τῶν πεπραγμένων ὑπό τοῦ Συνεδρίου πληροῦσαι καί τό τηλαυγέστατον τοῦ Συνεδρίου ἐκείνου μέρος ἀποτελέσασαι καί δικαίως διά τοῦτο ἐπισπασάμεναι τάς συμπαθείας καί εὐλογίας τῶν πανταχοῦ γῆς Χριστιανικῶν καρδιῶν:

Α^ον) Ὅτι ἀνετέθη  τοῖς Ἀγγλικανοῖς Ἐπισκόποις νά δράττωνται πάσης εὐκαιρίας πρός διδασκαλίαν καί βεβαίωσιν περί τοῦ ὅτι εἶνε ἀλήθεια θεία καί ἐξ ἀποκαλύψεως, ἵνα οἱ Χριστιανοί πάντες καί ὁρατῶς ἀποτελῶσιν ἑνότητα.

Β^ον) Ὅτι τό Συνέδριον, συμφώνως πρός τήν μεγάλην εὐχήν αὐτοῦ τοῦ Ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν ‘Ιησοῦ Χριστοῦ «ἵνα πάντες ἕν ὧσιν»  ἀνέλαβε τήν καθιέρωσιν εἰδικῶν ὑπέρ ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν εὐχῶν, ἅς  ὑπέβαλεν ὡς καθῆκον τοῖς Χριστιανοῖς.

Γ^ον) Ὅτι οἱ Ἀρχιεπίσκοποι Κανταβριγίας καί Σβυφάκου καί ὁ Ἐπίσκοπος Λονδίνου ἀνέλαβον νά ἐνεργῶσιν ὡς Ἐπιτροπή, δυναμένη νά συμπεριλάβῃ καί ἑτέρους, ὅπως ἔρχωνται εἰς σχέσεις στενωτέρας καί ἐγγυτέραν συνεννόησιν, εἴτε προσωπικῶς, εἴτε δι’ ἐπιστολῶν μετά τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς, τῆς  Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ρωσσίας καί τῶν θρησκευτικῶν ἀρχηγῶν τῶν διαφόρων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν πρός τόν σκοπόν, ὅπως ἀσχοληθῶσι καί μελετήσωσι τό δυνατόν τῆς ἐπιτεύξεως τοῦ καλλιτέρου τρόπου πρός θετικωτέραν συνεννόησιν, ὅπως καλλιεργήσωσιν οὕτω στενωτέρας σχέσεις μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς καί τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας, καί λάβωσι μέτρα πρός μετάφρασιν βιβλίων πραγματευομένων περί τῆς πρός ἀλλήλας σχέσεως τῶν διαφόρων Ἐκκλησιῶν, καί ἰδίως κατηχήσεως καί λειτουργικῶν, αἵτινες τά μέγιστα συμβάλλονται πρός ἀμοιβαίαν συνεννόησιν.

Δ^ον) Ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι τῶν διαφόρων Ἀγγλικανικῶν Ἐκκλησιῶν ἀνέλαβον νά προβῶσιν εἰς σύστασιν ἐπιτροπῶν ἐξ Ἐπισκόπων, καί ἐκεῖ ὅπου δέν ὑφίστανται τοιαῦται, ἵνα καί αὐταί πρός ταῖς κοιναῖς ὑπέρ ἑνώσεως εὐχαῖς, ἀνταλλάσσωσιν ἀμοιβαίας σκέψεις μεταξύ ἀντιπροσώπων τῶν διαφόρων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν, καί παρέχωσι τά φῶτα καί τάς συμβουλάς αὐτῶν περί τῆς ἱερᾶς ταύτης ὑποθέσεως, ὅπου ἄν παραστῇ ἀνάγκη.

Τό μέγα καί  ἱερόν τοῦ Χριστιανικοῦ τούτου Συνεδρίου ἔργον ἐπλήρωσεν ἱερᾶς συγκινήσεως καί μεγίστου καί ἁγνοτάτου ἐνδιαφέροντος καί τήν ἐμήν ψυχήν καί καρδίαν.  Κατά θείαν πάντως εὐδοκίαν εὑρεθείς τότε κατέχων σημαίνουσαν ἐν τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριαρχείῳ ὑπηρεσίαν καί θέσιν, ἅτε κατέχων τό ἀξίωμα τοῦ Μεγάλου Πρωτοσυγγέλου εἰργάσθην πάσῃ δυνάμει ἐπί τετραετίαν ὅλην καλλιεργῶν τήν γόνιμον εἰς ὡραίους καί ἀγλαούς καί θρεπτικούς χριστιανικούς καρπούς ταύτην ἰδέαν, εἴτε κηρύττων τά ρήματα τῆς χριστιανικῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης καί ἑνότητος ἐπ’ ἐκκλησίας εἰς τό ὀρθόδοξον χριστιανικόν ἡμῶν λαόν, εἴτε ἐν τοῖς ἀσθενέσι θεολογικοῖς καί ἐκκλησιαστικοῖς δοκιμίοις μου μετ’ ἄκρου σεβασμοῦ γράφων περί τῆς τόσον πρός τήν ἀληθῆ καί ὀρθόδοξον πίστιν ἀκραιφνῆ ἔρωτα καί λατρείαν ἐπιδεικνυομένης ὀρθοδοξούσης Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας, εἴτε τό κυριώτατον, προεδρεύων τῆς ἐπί τοῦ πρώην Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κυρίου Κωνσταντίνου τοῦ Ε’ συστάσης καί μετά τόσης χριστιανικῆς ἀγάπης καί ἀδελφικοῦ πνεύματος ἐργασθείσης Ἐπιτροπῆςπρός συζήτησιν καί μελέτην τῶν χωριζουσῶν τάς δύο Ἐκκλησίας διαφορῶν καί προπαρασκευήν τοῦ ἐδάφους τῆς ἑνώσεως τῆς  Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς καί τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας.

Τῆς ἐπιτροπῆς ἐκείνης διαδοχικῶς μέλη ἐκ μέν τῆς ὑμετέρας Ἐκκλησίας ἐχρημάτισαν οἱ αἱδεσιμώτατοι ἱερεῖς καί ἐφημέριοι τοῦ ἐν Κων)πόλει Ἀγγλικανικοῦ Ναοῦ κύριος Δαουλίγγ καί κύριος Σουεΐμπη, ὧν ὁ μέν  κύριος Δαουλίγγ, ὥς ἔμαθον παρά τοῦ ἐν Ἱεροσολύμοις Ἀγγλικανοῦ Ἐπισκόπου σεβασμιωτάτου λόρδου Βiytth εὑρίσκεται ἐν τῷ κλίματι τοῦ Ἱεροσολυμιτικοῦ θρόνου, ὁ δέ κύριος Σουνεΐμπη εὑρίσκεται, ὡς μανθάνω, ἐφημερεύων, ἐν Κων)πόλει, ἐκ μέρους δέ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐχρημάτισαν ὁ τότε ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί κατόπιν οἰκτρῶς δολοφονηθείς ἐν Μακεδονίᾳ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Κορυτσᾶς Φώτιος καί ὁ Μέγας Ἱεροκῆρυξ τῶν Πατριαρχείων ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος, πρόεδρος δ’ ἤμην διωρισμένος ἐγώ.  Ὅσον δέ καί ἄν τό ἔργον τῆς Ἐπιτροπῆς ἐκείνης, ἧς τά πρακτικά, ἔργον τῶν ἡμῶν χειρῶν, περιβεβλημένα τό κῦρος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τῶν Μητροπολιτῶν καί τοῦ Πατριάρχου, ἀπεστάλησαν ἐγκαίρως τότε πρός τόν σεβασμιώτατον προκάτοχον Αὑτῆς, τόν ἀείμνηστον ἀρχιεπίσκοπον Κανταβριγίας λόρδον Φρειδερῖκον, διεκόπη οὕτω δόξαν τοῖς ἀνθρώποις ἤ καί τῷ Θεῷ, ὅσον καί ἄν ἐγώ ἔκτοτε προαχθείς εἰς τόν Ἀρχιερατικόν ἀξίωμα ἀπεστάλην καί ποιμαίνω τόν ὀρθόδοξον λαόν τῆς Μακεδονικῆς ἐπαρχίας Φιλίππων Δράμας καί Ζιχνῶν, ὅστις ὡς γνωστόν, πρῶτος ἐν τῇ Εὐρώπῃ ἐδέχθη παρ’ αὐτοῦ τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν τοῦ σκεύους τῆς ἐκλογῆς τοῦ Παύλου, τό κήρυγμα τῆς χριστιανικῆς πίστεως, καί ἔχω τήν σκληράν ἀλλά καί γλυκυτάτην παρηγορίαν καί τήν βαρεῖαν πλήν ἔνδοξον  ἀποστολήν ἐν ταῖς δειναῖς ταύταις διά τήν Μακεδονικήν γῆν ἡμέραις νά παραμυθῶμαι τούς δεινοπαθοῦντας νέους μου Φιλιππησίους, τούς χριστιανούς τῆς πρώτης ἐν Εὐρώπῃ Ἐκκλησίας, πρός ἥν τήν πρός Φιλιππησίους ἔγραφεν ἐγκάθειρκτος ἐν Ρώμῃ ὁ Παῦλος, ὅμως ὁ πόθος πρός τό μέγα ἐκεῖνο ἔργον τῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν Ἀνατολικῆς καί Ἀγγλικανικῆς, οὐ μόνον οὐδαμῶς ἐκ τοῦ χρόνου ἐμαράνθη ἤ καί ἐμειώθη, ἀλλ’ ἔτι μᾶλλον κρατυνόμενος καί στερεούμενος αὔξεται ἐν ἐμοί διά τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ καί ἐπί τοσοῦτον κρατύνεται, ὅσον ὀφθαλμοφανῶς βλέπω καί αἰσθάνομαι τήν καυστικήν αἰσχύνην ἥτις πληροῖ τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ διά τάς ἀτελευτήτους καί διαρκεῖς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ -ἥτις ἑνότητος εἶνε σύμβολον- διαιρέσεις, καί βλέπω τάς ἀλληλοκτονίας ἀδελφῶν, αἵτινες φέρουσιν ἀφόρητον ὄνειδος εἰς τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί λύπην ἀπαραμύθητον εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον καί αἰσθάνομαι, ὅτι οὐδέποτε ὑπῆρξε μᾶλλον ἐπιτακτική ἡ ἀνάγκητῆς ἑνώσεως καί ἀδελφώσεως μεταξύ τῶν ἁγίων καί ἐκλεκτῶν τοῦ Θεοῦ, ἵνα δύνανται ν’ ἀτενίζωσι τόν ἀντικείμενον μετά θάρρους, τό ὁποῖον ἐμπνέει ἡ συναίσθησις τῆς ἰσχύος, μετά τῆς ἰσχύος, τήν ὁποίαν φέρει ἡ ἑνότης, μετά τῆς ἑνότητος, ἥν δωρεῖται τό Πνεῦμα τό Ἅγιον.

Ἤδη ἔκτοτε προέβλεπε τό προφητικόν τοῦ Ἀποστόλου ὄμμα τά σημεῖα τῆς ἐπερχομένης θυέλλης καί τοῦ φοβεροῦ πυρός, δι’ ὧν ἔμμελλον νά διέλθωσιν ἐκεῖναι αἱ πρωτόγονοι τῆς Μακεδονίας Ἐκκλησίαι καί πᾶσαι αἱ Ἐκκλησίαι τοῦ Θεοῦ μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος, καί ἐδίδασκε γράφων πρός τούς Φιλιππησίους τό μόνον μέσον, οὕτινος ἔχρηζον καί ἐκεῖνοι καί χρήζομεν καί ἡμεῖς, ἵνα ἐξουδετερῶμεν τάς προσβολάς τοῦ ἐχθροῦ, τήν ἑνότητα,  ἑνότητα τοῦ Πνεύματος, ἑνότητα ἐν τῷ αὐτῷ πνεύματι καί μιᾷ ψυχῇ, ἑνότητα, καθ’ ἥν ὅλαι αἱ Ἐκκλησίαι ὀφείλουσι νά λησμονήσωσι τάς χωριζούσας αὐτάς διακρίσεις καί ν’ ἀποβάλωσι τάς ἀνά μέσον αὐτῶν διαφοράς, ἄν θέλωσι νά γίνωσι κάτοχοι δυνάμεως, ἥτις θά ἠδύνατο νά περιγραφῇ μόνον ὡς βάπτισμα ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καί πυρί.

Ἐγενήθημεν ὄνειδος τοῖς ἐχθροῖς ἡμῶν· οὐδέποτε ἡ πίεσις καί ἡ θύελλα ὑπῆρξαν μεγαλείτεραι, εἵπέρ ποτε σήμερον καί πανταχοῦ μέν, ἔνθα ὁ ἐχθρός ὡς λέων ὀρυόμενος περιφέρεται ζητῶν τίνα καταπίῃ καί ἔνθα αἱ θρησκευτικαί καί ἐκκλησιαστικαί ἔριδες μετά μυστηριώδους καί σχεδόν εἰπεῖν διαβολικῆς πικρίας ἐξάπτουσι τά πάθη ἀνά μέσον τῶν ἁγίων καί ἐκλεκτῶν, καί λυμαίνονται τάς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, αἵτινες παρουσιάζουσι κατά τούς νῦν μάλιστα χρόνους τό οἰκτρόν θέαμα οἰκίας διῃρημένης καθ’ ἑαυτήν καί βασιλείας μεμερισμένης καί βαινούσης εἰς προφανῆ ἐρήμωσιν καί καταστροφήν, ἀλλά καί παρ’ ἡμῖν ἐνταῦθα ἐν τοῖς Μακεδονικοῖς τούτοις τόποις, ἔνθα οἱ καλούμενοι Χριστιανοί κατ’ ἀκολουθίαν τῶν θρησκευτικῶν καί φυλετικῶν αὐτῶν ἐρίδων εἶνε πεπληρωμένοι τηλικαύτης ἐχθροπαθείας, ἥτις εἶνε ξένη καί οὐδ’ ὀνομάζεται καί παρ’ αὐτοῖς τοῖς ἐθνικοῖς καί ἀπίστοις, ἀφοῦ προβαίνουσι κατ’ ἀλλήλων οἱ Χριστιανοί ἀδελφοί εἰς τά ἔσχατα τῆς κακεντρεχείας καί ἀθλιότητος, καί ἐν Χριστῷ κοινότητες διά τοῦτον ἤ ἐκεῖνον τόν λόγον συνταράσσονται καί κοχλάζουσιν ἐξ ἀγρίων κυμάτων ὀργῆς, ἐκδικήσεως ἀντεγκλήσεως καί αἴσχους καί ὀνείδους ἀφορήτου.

Ἐκ τούτων πάντων καί ὁ πρός ἕνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν πόθος, ὅν ἔτρεφον πάντοτε ἐν τῇ ἐμῇ ψυχῇ κατέστη ἀπαίτησις τά μέγιστα ἐπιτακτική καί ἡ ἀξία τῶν μεγάλων ἀποφάσεων τοῦ πρός ἕνωσιν τῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν Συνεδρίου τῶν ἐν Λαμβυθῷἐπισκόπων ἀπείρως πολύτιμος καί ἀνεκφράστως εὐλογημένη.  Ἔστρεψα τόν λογισμόν καί τήν καρδίαν μου πρός τό παρελθόν καί ἀνεμνήσθην τῶν πρός ἕνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν γενομένων ἐκείνων τῆς ὑμετέρας Ἐκκλησίας διαβημάτων. Πεποίθησιν δέ τρέφων πάντοτε ἀκράδαντον ὅτι αἱ μεγάλαι τοῦ Συνεδρίου ἐκείνου ἀποφάσεις εὑρίσκονται ἐν πλήρει ἰσχύϊ, διότι προφανέστατα λόγοι ὑψίστου καί γενικωτάτου διά τήν καθόλου Ἐκκλησίαν ἐνδιαφέροντος καί ἀγάπης ὑπηγόρευσαν τάς ὄντως μεγάλας χριστιανικάς ἐκείνας ἀποφάσεις, ἐθεώρησα ἱερόν καθῆκον νά προσέλθω πρῶτος, αἴρων τό κάλυμμα τῆς ἀναμέσον τῶν ἀδελφῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν ὑφισταμένης ψυχρᾶς ἀδιαφορίας καί οἰκτρᾶς ἀγνωσίας καί θίγων χορδάς, αἵτινες ἀναμφιβόλως εὐγενῶς θέλουσι δονηθῇ ἐν ταῖς ἡμετέραις χριστιανικαῖς ψυχαῖς, ποιοῦμαι ἔκκλησιν εἰς τά μεγάλα ὑμῶν αἰσθήματα καί  ὑποβάλλω τά ἀκόλουθα:

Ἄν τό μέγα καί εὐλογημένον ἔργον τῆς τῶν Ἐκκλησιῶν ἑνώσεως μετά ὅλην δεκαετίαν ἀπό τοῦ χρόνου τῆς συγκροτήσεως τοῦ ἐν Λαμβυθῷ Συνεδρίου ἔστη  ἀργόν καί σχεδόν  εἰπεῖν οὐδέ βῆμα ποδός τοὐλάχιστον ὡς πρός τάς Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς ἐχώρησε πρός τά ἐμπρός, ζητητέα τά κυριώτατα αἴτια καί ἐν τῇ ἀσημάντῳ μέν καί σχεδόν εἰπεῖν ἀναισθήτῳ θεολογικῇ καί ἐκκλησιαστικῇ κινήσειἥτις χαρακτηρίζει τάς δογματικάς ἀποκεκρυσταλλωμένας καί μή τολμώσας οὐδ’ ἐπ’ ἐλάχιστον νά μετακινῶσιν ὅρια, ἅ καλῶς οἱ πατέρες αὐτῶν ἔθεντο Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς ἀλλά κυρίως συγχωρήσατέ μοι νά εἴπω ἐν ἀγάπῃ ἐν τῷ ὅτι αἱ τοῦ ὑμετέρου Συνεδρίου ἀποφάσεις ἄχρι ταύτης τῆς στιγμῆς χρονοτριβοῦσι καθ’ ὅσον ἐγώ γνωρίζω, ἐν τῷ σταδίῳ τῶν λόγων, μήπω προβᾶσαι εἰς ἔργον καί ἐκτέλεσιν. Ἀνετέθη, ὡς ἀνωτέρω ἐρρήθη, τοῖς Ἀγγλικανοῖς ἐπισκόποις νά δράττωνται πάσης εὐκαιρίας πρός βεβαίωσιν, ὅτι εἶνε ἀλήθεια θεία καί ἐξ ἀποκαλύψεως, πάντες οἱ χριστιανοί ν’ ἀποτελῶσι καί ὁρατῶς ἑνότητα·  ἀνέλαβον οἱ Ἀγγλοεπίσκοποι, ὡς εἰδική ἐπιτροπή, νά ἔρχωνται εἰς σχέσεις καί στενωτέραν καί ἐγγυτέραν συνεννόησιν, εἴτε προσωπικῶς εἴτε δι’ ἐπιστολῶν μετά τῶν ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν καί τῶν θρησκευτικῶν ἀρχηγῶν τῶν διαφόρων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν. Πλήν ὁπόσαι ἐκκλησιαστικαί καί ἄλλαι κατά τήν παρελθοῦσαν δεκαετίαν εὐκαιρίαι παρουσιασθεῖσαι ἐν τῇ Ἀνατολῇ ἀφέθησαν νά παρέλθωσιν ἀπαρατήρητοι! Ἐνῷ, κατά τήν ἀπόφασιν τοῦ ἐν Labeth Συνεδρίου, ἦτο ἐπιθυμητόν νά τείνωσι πρῶτοι χεῖρα συνδιαλλαγῆς καί εὐκαίρως ἀκαίρως νά δράττωνται πάσης περιστάσεως πρός δυνατήν κατόρθωσιν τοῦ μεγάλου τούτου τῆς ἑνώσεως ἔργου, ὅμως οὐδέν ἤ ἐλάχιστα ἔπραξαν πρός ἐπίτευξιν ἐγγυτέρας ἀναμέσον τῶν ἐκκλησιῶν συνεννοήσεως, καθ’ ἥν  ὁ διεσπαρμένος λαός τοῦ Θεοῦταῖς εὐλογηταῖς αὐτοῦ  προσπαθείαις εἰς ἕν σῶμα συναρμολογούμενος δι’ ἑνός καί τοῦ αὐτοῦ φρονήματος ἔμελλε νά ἐργασθῇ ἀπό κοινοῦ πρός ἕνωσιν καί ἑδραίωσιν τῆς ἐκκλησίας καί πρός σωτηρίαν καί εὐδαιμονίαν τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου.

Ὁ νῦν ἐν Κων)πόλει Πατριαρχείων Πατριάρχης κύριος Ἰωακείμ ὁ Γ’ εὐθύς ἅμα τό δεύτερον ἀνῆλθε τόν Πατριαρχικόν θρόνον ἐδημοσίευσε δι’ ὑπομνήματος, ὅν ἔτρεφε καί τρέφει ἐν τῇ καρδίᾳ του πόθον πρός ἕνωσιν τῶν διεσπαρμένων καί κατά διαφόρους διευθύνσεις φερομένων μεγάλων καί κολοσσιαίων κλώνων τοῦ ἑνός κορμοῦτοῦ παγκοσμίου χριστιανικοῦ δένδρου, ὑπό τήν δροσοβόλον σκιάν τοῦ ὁποίου κατασκηνοῦσιν ἑκατομμύρια πιστῶν.  Ἀλλ’ εἰς τήν χριστιανικήν του φωνήν οὕπω εἴδομεν ἀποκρινομένην παρήγορον καί χαρμόσυνον ἐκ μέρους τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν ἀπάντησιν.

Ἐν ταῖς πατριαρχικαῖς Ἐκκλησίαις τῆς Ἀλεξανδρείας, τῆς Ἀντιοχείας καί τῶν Ἱεροσολύμων καί ἐν ταῖς αὐτοκεφάλοις Ἐκκλησίαις Ἑλλάδος καί Κύπρου ἐπῆλθον ἀλεπάλληλα γεγονότα, ζωηρῶς ἀπασχολήσαντα καθ’ ἑκάστην ἐπί μέρους Ἐκκλησίαν καί ἁπάσας ὁμοῦ τάς ἐν Ἀνατολῇ ‘Ορθοδόξους Ἐκκλησίας. Τανῦν ἔτι ἐν ταῖς Μακεδονικαῖς ἐπαρχίαις τοῦ Τουρκικοῦ Κράτους πολλαί πληγαί διατηροῦνται ἀνοικταί ἐν τῷ σώματι τῆς Ἐκκλησίας καί φιλάνθρωπός τις Σαμαρείτης δέν φαίνεται ὁδεύων κατά τήν ἄγουσαν πρός τοῦς δεινοπαθοῦντας,  ἵνα ἐπιδέσῃ τάς πληγάς τῶν ἐμπεσόντων εἰς τούς ληστάς ἐκλεκτῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, ἐπιχέων οἶνον σωτηρίου καί ἔλαιον ἀγαλλιάσεως ἐπί τάς πληγάς τῆς Ἐκκλησίας, καί οὕτως ἀφέθημεν ἕρμαιον δεινῶν καί βαρυτάτων δοκιμασιῶν πρός μεγάλην χαράν τοῦ ἀπ’ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνου καί πρός ἀπαραμύθητον θλῖψιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, λαοί χριστιανικοί ἀδελφικοί καί ὧν  ὕψιστος νόμος ἔδει νά ᾖ τό ζῆν ἐν ἀγάπῃ καί ἑνότητι καί ἔχειν ὡς βάσιν πίστεως καί ἑνότητος καί θεμέλιον ἐλπίδος ἕν καί τό αὐτό φρόνημα τοῦ Χριστοῦ, φρόνημα·  ὅπερ οὐχί ἀνθρώπινοι ἀδυναμίαι καί φυλετικά πάθη καί ἐθνικαί φιλοτιμίαι καί ὑστερολογισμοί ἐγκόσμιοι, ἀλλ’ οὐδέ ὅλης τῆς γεένης ἡ καταχθόνιος δύναμις, οὐδέ ὅλαι αἱ βαρεῖαι πύλαι τοῦ Ἅιδου ἔπρεπε νά εἶνε ἱκαναί νά ματαιώσωσι καί διασπάσωσι καί ἀφανίσωσι.  Ὁπόσον πᾶσι τούτοις ἐπιθυμητή καί παρήγορος, ἀλλά καί εὐλογητή καί τοῦτ’ αὐτό γόνιμος εἰς μεγάλα ἀποτελέσματα ἤθελεν εἶσθαι ἡ φιλάδελφος πρός ἀλληλοσπαρασσομένους ἀδελφούς φωνή καί εἰλικρινής ἐν ταῖς ἡμετέραις ἐν Ἀνατολῇ διαμάχαις παρέμβασις τῆς Ὑμετέρας Ἐκκλησίας καί τῶν εὐσεβεστάτων αὐτῆς ἐπισκόπων, ὅσοι συμφώνως πρός τάς μεγάλας ἀποφάσεις τοῦ Ὑμετέρου Συνεδρίου ἀνέλαβον τήν ὑποχρέωσιν πρός διδασκαλίαν καί βεβαίωσιν, ὅτι εἶνε θέλημα Θεοῦ τό νά φρονῶμεν οἱ πάντες ἕν καί τό αὐτό καί ὑπό τήν ἔποψιν τῆς θεολογικῆς ὀρθοδοξίας τῆς ἀκριβείας ὅπερ χαλεπώτερον ἀλλά κυρίως ὑπό τήν  ἔποψιν τῆς πρακτικῆς ἀγάπης καί ἁγνότητος καί ἑνότητος, τοῦθ’ ὅπερ εἶνε τό ὕψιστον, οὐχί δέ καί τό δυσχερέστατον καθῆκον παντός χριστιανοῦ.

Φρονῶν ὅτι τό μέγα καί εὐλογημένον ἔργον οὕτινος τό ἐν Λαμβηθῷ Συνέδριον κατεστοχάζετο, μένει εἰσέτι πόθος εὐσεβής καί ἀτέλεστος ἀκριβῶς διότι ἡ κατόρθωσίς του δέν ἐπετεύχθη διά τῆς καλλιεργείας ἀγαθῶν προσωπικῶν σχέσεων ἀναμέσον τῶν λαῶν, ἀλλ’ ἰδίᾳ τῶν ποιμένων ἀμφοτέρων τῶν Ἐκκλησιῶν, προσέρχομαι πρῶτος, ἐλάχιστος ἐγώ ἐπίσκοπος ἔχων τήν ὑψηλήν τιμήν  νά καλῶμαι ποιμήν τῆς πρώτης ἐν Εὐρώπῃ θεμελιωθείσης χριστιανικῆς Ἐκκλησίας τῶν Φιλίππων, καί αἴρων διά τοῦ παρόντος ταπεινοῦ μου γράμματος τό κάλυμμα τῆς ἀναμέσον τῶν ποιμένων τῆς Ὀρθοδόξου καί τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας θλιβερᾶς ἀδιαφορίας, προτείνω πρῶτος τήν δεξιάν, καί ἱκετεύω ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν ‘Ιησοῦ Χριστοῦ νά μή ἀπωθήσητε αὐτήν, ὅσον καί ἄν εἶνε δεξιά ταπεινοῦ καί ἀφανοῦς Ἐπισκόπου, αἰτούμενος νά δοθῇ ἐξ Ὑμῶν τοιαύτη, ἧς τά μέγιστα χρήζομεν οἱ Ἀνατολικοί Ἐπίσκοποι, καί ἰδίως οἱ ἐν τοῖς δεινῶς τεταραγμένοις τούτοις Μακεδονικοῖς οἰκοῦντες τόποις, ἀλλά καί πάντες οἱ ἀληθεῖς Ἐπίσκοποι, ὅσοι αἰσθάνονται, ὁπόσον ἐπείγουσα εἶνε ἡ ἀνάγκη τοῦ ἔχειν πάντας ἕν καί τό αὐτό πνεῦμα τῆς ἑνότητος καί ἀγάπης, ἵνα ἐν τῇ ἑνότητι καί ἀγάπῃ ταύτῃ ἀποκτήσωμεν τήν ἰσχύν, ἧς χρήζομεν πρός καταπολέμησιν τοῦ ἀντικειμένου, πρός ἑδραίωσιν τῆς Ἐκκλησίας καί πρός σωτηρίαν καί εὐδαιμονίαν τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, ἐν ὧ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἡμᾶς ἐπισκόπους ποιμαίνειν τῆς Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.

Τό ποθούμενον καί ζητούμενον εἶνε νά μάθω πρῶτον· ἄν ἐγένετό τι ἔκτοτε καί γίνεται παρ’ ὑμῶν ἀποτελεσματικόν πρός ἐπιτυχίαν τοῦ μεγίστου καί καλλίστου τούτου ἔργου τῆς τῶν Ἐκκλησιῶν ἑνώσεως· ἄν εἰς τό γινόμενον τοῦτο δύνανται καί τά ἀμυδρά φῶτα τῆς ταπεινῆς γνώσεως καί τοῦ ἱεροῦ ζήλου ἑνός Ὀρθοδόξου ἐπισκόπου νά συνεισενέγκωσι τήν μικράν αὐτῶν συμβολήν, καίτοι ὁ ἐπίσκοπος οὗτος λαλεῖ οὐχί ἐν ὀνόματι τῆς ἑαυτοῦ Ἐκκλησίας, ἥν ἐκπροσωπεῖ ἡ Σύνοδος τῶν ἐπισκόπων μετά τοῦ Πατριάρχου παρ’ ἡμῖν, ἀλλά λαλεῖ τά ρήματα τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης, ἥτις «πάντα στέγει, πάντα  πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει οὐδέποτε ἐκπίπτει», ταύτης δ’ ἐσμέν ὀφειλέται ἀδιακρίτως πρός ἅπαντας, μάλιστα δέ τούς πιστούς, διότι τῆς βασιλείας ταύτης ἡ ἐπέκτασις δύναται μόνον τάς τραχείας ὁδούς ἀπεργαζομένη λείας, νά ὁδηγήσῃ ἡμᾶς εἰς τήν εὐκταίαν καί τόσον ποθητήν παρ’ ὑμῖν ἕνωσιν· καί ἄν ὁ ἱδρυθείς κατά Ἰούλιον τοῦ 1905 σωτηρίου ἔτους σύλλογος «Ἀγγλορθοδόξων Ἐκκλησιῶν Ἕνωσις»  ὀνομαζόμενος, ὁ τήν δι’ ἔργων οὐχί μόνον διά λόγων ἄρσιν καί ἐξομάλυνσιν τῶν δυσκολιῶν ἀναμέσον τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν Ἀγγλικανῶν καί τήν στενωτέραν ἐπικοινωνίαν τῶν μελῶν τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, ὡς ὕψιστον αὐτοῦ σκοπόν προταξάμενος, ἤρξατο ἐργαζόμενος πρακτικῶς καί τελεσφόρως καλλιεργῶν τήν εὐκταίαν καί εὐεργετικήν ἀναμέσον τῶν δύο Ἐκκλησιῶν τούτων ἐπικοινωνίαν· δεύτερον ἄν δέν κεῖται μακράν τοῦ ἱεροῦ τῶν ὑμετέρων Σεβασμιωτάτων Ἐπισκόπων τούτων σκοποῦ νά ταπεινώσητε κατά μίμησιν τοῦ ἀρχιποίμενος Χριστοῦ ὑμᾶς αὐτούς μέχρι τοῦ βάθους τῶν ἡμετέρων συμφορῶν καί τῆς δυστυχίας, ἐν ἧ παλαίουσι κατά τά δεινοπαθοῦντα ταῦτα Μακεδονικά μέρη μυριάδες ἀδελφῶν χριστιανῶν καί χρώμενοι τῇ ἰσχύει καί ἐξουσίᾳ, ἧς ἐστέ κάτοχοι ἐν τῷ μεγάλῳ καί εὐγενεῖ ὑμῶν ἔθνει, νά ἐνεργήσητε καί τεθῇ οὕτω φραγμός εἰς τήν ἀλληλοκτονίαν ἀδελφῶν, πατασσαμένων τῶν χειρῶν ἀδίκων ἀρξαμένων πρῶτον, καί στειρεύσωσιν αἱ πηγαί τῆς κακοδαιμονίας τῶν κατά Ἀνατολάς Ἐκκλησιῶν καί ἀποδοθῇ ἡ εἰρήνη καί ἀγάπη καί ὁμοφροσύνη ἀνά μέσον τῶν ἀλληλοσπαρασσομένων τέκνων μιᾶς κοινῆς Μητρός, τοῦθ’ ὅπερ ἔσται: ἀσφαλέστατος καί περί τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως ἀρραβών καί ἐγγύησις, ἀλλ’ ἅμα καί ὕψιστος τίτλος χριστιανικῆς δόξης διά τούς κράτιστον μέλημα καί πόθον τήν τῶν Ἐκκλησιῶν ἕνωσιν τρέφοντας ἐν ταῖς ἑαυτῶν ψυχαῖς Ἀγγλικανικούς ἐπισκόπους.

Ἀδίστακτον τρέφων τήν πεποίθησιν ὅτι δέν θέλετε παρίδει τήν θερμήν ταύτην ἱκεσίαν Ἐπισκόπου, ὅν φονοκτονία ἀδελφική ἀναγκάζει νά στρέφῃ τόν λογισμόν πρός τούς ἀρχηγούς τῆς χριστιανικῆς ἐκείνης Ἐκκλησίας, ἥτις τηλικοῦτον τρέφει πόθον πρός τήν ἀδελφικήν χριστιανικήν ἀγάπην καί πρός τήν τῶν πάντων ἕνωσιν ἔρωτα, καί τόσον διακαῶς ποθεῖ καί ἐργάζεται ὅπως ἅπασαι αἱ Ἐκκλησίαι λησμονήσωσι τάς χωριζούσας αὐτάς διαιρέσεις καί σπουδάσωσι «τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης καί ἀποτελέσωσιν ἕν σῶμα καί ἕν πνεῦμα ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως αὐτῶν», διότι «Eἷς κύριος, μία πίστις ἕν βάπτισμα, εἷς Θεός καί πατήρ πάντων ὁ ἐπί πάντων καί διά πάντων ἐν πᾶσιν ἡμῖν».

Ἐξαιτοῦμαι τάς ἀδελφικάς εὐχάς τῆς ὑμετέρας Σεβασμιωτάτης Κορυφῆς, καί εὔχομαι ὅπως «ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ᾖ μετά τοῦ πνεύματός σου», ἀδελφέ ἐν Χριστῷ.  Ἀμήν.

Ἐλάχιστος ἐν Χριστῷ ἀδελφός καί πρόθυμος.

+ Ὁ Δράμας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ» 

Εἶναι ἀδύνατον νά βρῆ καί ὁ πλέον ἀδαής κάτι ὀρθόδοξο σ’ αὐτήν τήν ἐπιστολή τοῦ Χρυσοστόμου.  Ἡ ἀγγλικανική «ἐκκλησία» παρουσιάζεται  ὡς ὀρθοδοξοῦσα σύμφωνα μέ τήν ἔκφρασι τοῦ Χρυσοστόμου, οἱ Ἀγγλικανοί ἐπίσκοποι ὡς κανονικοί ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τούς ὁποίους ὀνομάζει «εὐσεβεστάτους», ἡ ἀγάπη  παρουσιάζεται ὡς τό μόνο μέσον πρός ἐπικοινωνία καί ἕνωσι μεταξύ τῶν  «ἐκκλησιῶν»,  οἱ ἀγῶνες πρός ἕνωσι πού ἐπί δεκαετία ἔκανε ὁ Χρυσόστομος καθώς καί  ἡ προτροπή τοῦ Χρυσοστόμου νά λησμονήσουν οἱ ἐκκλησίες (ὀρθόδοξος καί Ἀγγλικανική) τίς διαφορές πού τίς χωρίζουν δέν ἀφήνουν καμμία ἀμφιβολία γιά τίς προθέσεις του. Οὐδαμοῦ ἀφήνει ὁ Χρυσόστομος τήν παραμικρή ὑποψία, ὅτι οἱ Ἀγγλικανοί εἶναι αἱρετικοί καί ὅτι πρέπει νά ἐπιστρέψουν στήν ‘Ορθοδοξία ἀποβάλλοντας τίς πλάνες των.  Ἀναφέρει τό «ἵνα πάντες ἕν ὧσιν»,  τό ὁποῖον εἶναι ἡ  «καραμέλλα»  τῶν οἰκουμενιστῶν, τήν «καθόλου ἐκκλησίαν» καί τίς ἐπί μέρους «ἐκκλησίες» Ὀρθοδόξων καί Ἀγγλικανῶν, λέγει ὅτι πρῶτος αὐτός προτείνει τήν δεξιά του χεῖρα καί ἱκετεύει νά μήν τήν ἀπωθήσουν οἱ Ἀγγλικανοί κλπ.

Πρέπει ὅμως, διά νά κατανοήσωμε τό βάθος τῆς διαστροφῆς καί τῆς πλάνης καί τό δαιμονικό πνεῦμα, τό ὁποῖον ὑπέβαλε στόν Χρυσόστομο νά γράψη αὐτήν τήν ἐπιστολή, νά ἀναφέρωμε  καί νά ἐξηγήσωμε δύο σημεῖα τῆς ἐπιστολῆς του πρός τούς ‘Αγγλικανούς. Τά σημειώνουμε καί τά δύο πρός σχολιασμό:

« Ὁπόσον πᾶσι τούτοις ἐπιθυμητή καί παρήγορος, ἀλλά καί εὐλογητή καί τοῦτ’ αὐτό γόνιμος εἰς μεγάλα ἀποτελέσματα ἤθελεν εἶσθαι ἡ φιλάδελφος πρός ἀλληλοσπαρασσομένους ἀδελφούς φωνή καί εἰλικρινής ἐν ταῖς ἡμετέραις ἐν Ἀνατολῇ διαμάχαις παρέμβασις τῆς Ὑμετέρας ‘Εκκλησίας καί τῶν εὐσεβεστάτων αὐτῆς ἐπισκόπων, ὅσοι συμφώνως πρός τάς μεγάλας ἀποφάσεις τοῦ Ὑμετέρου Συνεδρίου ἀνέλαβον τήν ὑποχρέωσιν πρός διδασκαλίαν καί βεβαίωσιν, ὅτι εἶνε θέλημα Θεοῦ τό νά φρονῶμεν οἱ πάντες ἕν καί τό αὐτό καί ὑπό τήν ἔποψιν τῆς θεολογικῆς ὀρθοδοξίας τῆς ἀκριβείας ὅπερ χολεπώτερον ἀλλά κυρίως ὑπό τήν  ἔποψιν τῆς πρακτικῆς ἀγάπης καί ἁγνότητος καί ἑνότητος, τοῦθ’ ὅπερ εἶνε τό ὕψιστον, οὐχί δέ καί τό δυσχερέστατον καθῆκον  παντός  χριστιανοῦ»    καί

«Ἄν τό μέγα καί εὐλογημένον ἔργον τῆς τῶν Ἐκκλησιῶν ἑνώσεως μετά ὅλην δεκαετίαν ἀπό τοῦ χρόνου τῆς συγκροτήσεως τοῦ ἐν Λαμβυθῷ Συνεδρίου ἔστη  ἀργόν καί σχεδόν  εἰπεῖν οὐδέ βῆμα ποδός τοὐλάχιστον ὡς πρός τάς ‘Εκκλησίας τῆς ‘Ανατολῆς ἐχώρησε πρός τά ἐμπρός, ζητητέα τά κυριώτατα αἴτια καί ἐν τῇ ἀσημάντῳ μέν καί σχεδόν εἰπεῖν ἀναισθήτῳ θεολογικῇ καί ἐκκλησιαστικῇ κινήσει ἥτις χαρακτηρίζει τάς δογματικάς ἀποκεκρυσταλλωμένας καί μή τολμώσας οὐδ’ ἐπ’ ἐλάχιστον νά μετακινῶσιν ὅρια, ἅ καλῶς οἱ πατέρες αὐτῶν ἔθεντο ‘Εκκλησίας τῆς ‘Ανατολῆς ἀλλά κυρίως συγχωρήσατέ μοι νά εἴπω ἐν ἀγάπῃ ἐν τῷ ὅτι αἱ τοῦ ὑμετέρου Συνεδρίου ἀποφάσεις ἄχρι ταύτης τῆς στιγμῆς χρονοτριβοῦσι καθ’ὅσον ἐγώ γνωρίζω, ἐν τῷ σταδίῳ τῶν λόγων, μήπω προβᾶσαι εἰς ἔργον καί ἐκτέλεσιν».

Τά σημεῖα αὐτά τῆς ἐπιστολῆς εἶναι φοβερά. Διότι θέτουν σέ ἀντιπαραβολή τήν πατερική θεολογία τῆς ἀκριβείας καί ἀληθείας, τήν ὁποία ἀναιδῶς καί μέ θράσος ὀνομάζει ἀναίσθητο, ἐπειδή δέν μετακινεῖ τά ὅριά της μέ τή θεολογία τῆς ἀγάπης χωρίς ἀλήθεια, ἡ ὁποία εἶναι ἡ καρδιά τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ξεχωρίζει λοιπόν ὁ Χρυσόστομος τήν θέσι του καί ξεκάθαρα τάσσεται ὑπέρ τῆς θεολογίας τῆς ἀγάπης ἄνευ τῆς ἀληθείας καί ἀκριβείας καί τῆς ἑνότητος, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπό αὐτήν τήν ἀγάπη,  τό ὁποῖο ὀνομάζει ὕψιστον καί καθῆκον παντός χριστιανοῦ.  Στό σημεῖο αὐτό ὑβρίζονται οἱ πατέρες οἱ ὁποῖοι ἐγκολπώθηκαν αὐτήν τήν «ἀναίσθητο καί ἀμετακίνητο» θεολογία καί  ὑμνοῦνται οἱ οἰκουμενιστές μέ τήν προοδευτική θεολογία τῆς  ψευδεπίγραφης  ἀγάπης.

Ἄν αὐτά μποροῦν νά λέγωνται ἀπό τό στόμα ἑνός ἁγίου, ἄν οἱ ἅγιοι διδάσκουν τήν ἄχρωμη θεολογία τῆς ἀγάπης χωρίς ἀλήθεια καί ἀκρίβεια, ἄν τοποθετήσωμε στήν ‘Εκκλησία τέτοιους ἁγίους, τότε ἀλλοίμονο στό ποίμνιο, διότι αὐτοί οἱ ἅγιοι, θά τό ὁδηγήσουν στό στόμα τοῦ λύκου.  Πάντως ὁ κάθε ἀναγνώστης καί εἰδικά ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἔχουν κάποιες ἐκκλησιολογικές γνώσεις μποροῦν πολλά νά καταλάβουν ἀπό αὐτήν τήν ἐπιστολή, ἡ ὁποία στό ἐγγύς μέλλον, μαζί μέ τίς ὑπόλοιπες ἐπιστολές τοῦ Χρυσοστόμου θά γίνη τό «εὐαγγέλιο»  τῶν οἰκουμενιστῶν, ὁ δέ Χρυσόστομος  Καλαφάτης Μητροπολίτης Σμύρνης θά γίνη «ὁ ἅγιος» τῆς καταλλαγῆς καί τῆς ἑνώσεως  καί ὁ θεωρητικός  ἅγιος τοῦ οἰκουμενισμοῦ!

Πρός ἐπίρρωσι τῶν ὅσων γράφουμε, ἀναφέρουμε δύο χωρία ἀπό τούς μεγάλους πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἐτοποθέτησαν σωστά τήν ἀγάπη πρός τούς αἱρετικούς, τή θέσι καί τή στάσι τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντί των, καί τή θέσι ἐκείνου ὁ ὁποῖος συγκαταβαίνει στά θέματα τῆς πίστεως. Ἐπίσης ἀπό αὐτά τά χωρία καί τόσα ἄλλα τά ὁποῖα μπορεῖ κανείς νά ἀναφέρη, φαίνεται ἡ ἐκ διαμέτρου ἀντίθετη θέσις τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης πρός τούς πραγματικούς  ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας:

«Πολλάκις ὑμᾶς ὑπέμνησα περί τῶν ἀθέων αἱρετικῶν καί τανῦν, παρακαλῶ τοῦ μή συγκαταβῆναι αὐτούς ἐν τίνι πράγματι, μή ἐν βρώμασιν ἤ πόμασιν, ἤ φιλίᾳ, ἤ σχέσει, ἤ ἀγάπῃ,  ἤ εἰρήνη, ὁ γάρ τούτοις ἀπατώμενος, καί συγκαταβαίνων αὐτοῖς, ἀλλότριον ἑαυτόν καθίστησι τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας» (Ἅγ. Ἰωάν. Χρυσόστομος) καί «Συνέπεται δέ τούτοις καί ὁ θεοφόρος Ἰγνάτιος· “Προφυλάσσω ὑμᾶς, λέγων, ἀπό τῶν θηρίων τῶν ἀνθρωπομόρφων αἱρετικῶν· οὕς οὐ μόνον οὐ δεῖ ἡμᾶς παραδέχεσθαι, ἀλλ’ εἰ δυνατόν μηδέ συναντᾷν”.  Τούτων τοιγαροῦν οὕτω διωρισμένων, καί τῆς πρός τούς δυσσεβεῖς αἱρετικούς ὁμιλίας ἡμᾶς ἀπαγόντων, τίς λοιπόν πεῖσαι ἡμᾶς δυνήσεται ἐλθεῖν εἰς λόγους μετά τῶν ἠθετηκότων κανόνας καί στάθμας τῆς ἀρχαίας πίστεως, καί τάς θείας Γραφάς ἀφόβως εἰς πολλῶν ἀποπλάνησιν ρερᾳδιουργηκότων;» (Ἅγ. Θεόδωρος Στουδίτης», Ρ.G. 99, 281Α).

(Συνεχίζεται)