«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Νοεμβρ.1949, αρ. φυλ.100)

Ο ΠΥΡΙΝΟΣ ΠΟΤΑΜΟΣ

 

«Οὐαὶ οἱ ἐγειρόμενοι τὸ πρωΐ καὶ τὰ σίκερα διώκωντες,

οἱ μένοντες τὸ ὀψέ˙ ὁ γὰρ οἶνος αὐτοὺς ΣΥΓΚΑΥΣΕΙ». (Ησαΐας 5, 11)

Καθὼς ἀναγράφουν αἱ ἐφημερίδες, ἡ Αἴτνα, τὸ ὑψηλότερον ἡφαίστειον τῆς Εὐρώπης εὑρίσκεται καὶ πάλιν ἐν δράσει. Νέοι κρατῆρες ἤνοιξαν. Τὸ ὄρος σείεται. Τὸ πῦρ εἰς τὰ σπλάχνα τῆς γῆς ὑπὸ μορφὴν λάβας, ἐκσφενδονίζεται ἀπὸ τοὺς νέους κρατῆρας, ὡς καὶ ἀπὸ τὸν παλαιόν, πλάτους 300 μέτρων, σχηματίζει πυρίνους ποταμούς, οἱ ὁποῖοι κατέρχονται ὁρμητικῶς, καίουν πορτοκαλεῶνας, ἀμπελῶνας, ἀπειλοῦν νὰ πυρπολήσουν πόλεις καὶ χωρία. Οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς Κατάνης διέρχονται νύκτας ἀγωνίας, βλέποντες τὸ πῦρ νὰ προσεγγίζη τὰς κατοικίας των.

Ἐκ τῆς Αἴτνης πύρινοι ποταμοί.

Ἀλλὰ τὶ εἶνε οἰ πύρινοι αὐτοὶ ποταμοὶ ἐμπρὸς εἰς ἄλλους πύρινους ποταμούς; Δὲν ἐννοοῦμεν τοὺς πύρινους ποταμοὺς τοῦ Ἄδου ποὺ περιέγραψε μὲ τὴν φαντασίαν του ὁ Δάντης. Ὄχι. Ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι πύρινοι ποταμοὶ διαυλακώνοντες τὴν γῆν! Ὁ ποταμὸς π.χ. περὶ τοῦ ὁποίου θὰ ὁμιλήσωμεν εἰς τὸ παρὸν φυλλάδιον, δὲν ἔχει τοὺς κρατῆρας του, τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, εἰς τὰς κορυφὰς τῶν ἡφαιστειογενῶν ὀρέων, ἀλλὰ ἐντὸς τῶν κοινωνιῶν, ἐντὸς οἰκοδομῶν ὑπογείων καὶ ὑπεργείων, μέσα εἰς τὰς ὁποίας ὑπάρχουν τὰ ἐργοστάσια καὶ αἱ δεξαμεναὶ τοῦ ὑγροῦ πυρός. Ἀπʼ ἐκεῖ ἐκσφένδονίζεται μὲ ἀφροὺς καὶ σχηματίζει πυκνὸν δίκτυον μικροτέρων ποταμῶν καὶ ρυακίων ποὺ τρέχουν ἀδιακόπως καὶ φθάνουν ἕως τὸ τελευταῖον χωρίον καὶ συνοικισμὸν τῆς πατρίδος μας. Χιλιάδες, ἑκατομμύρια συμπατριωτῶν μας, ἀντὶ νὰ βλέπουν τὸ ὑγρὸν αὐτὸ πῦρ καὶ νὰ φεύγουν, ὅπως οἱ γειτονεύοντες μὲ τὴν Αἴτναν, αὐτοὶ πλησιάζουν τὸ πῦρ. Τὸ πλησιάζουν πρωΐ, μεσημβρίαν, ἑσπέρας, εἰς πᾶσαν ὥραν τοῦ εἰκοσιτετραώρου. Τὸ πλησιάζουν καὶ ὅταν ἔχουν βαπτίσια, γάμους, ἀλλὰ καὶ κηδείας καὶ μνημόσυνα, εἰς τιμὴν καὶ μνήμην ζώντων καὶ τεθνεώντων. Τὸ πλησιάζουν οἱ δυστυχεῖς διὰ νὰ καοῦν. Διότι τὸ πῦρ ὑπὸ μορφὴν ὑγροῦ ποὺ χρωματίζεται μὲ χρώματα καὶ παίρνει διάφορα ὀνόματα διὰ νὰ ἑλκύη περισσότερον πελατεῖαν, τὸ πῦρ αὐτὸ καίει χειρότερον ἀπὸ τὸ πῦρ, τῆς Αἴτνης. Μὲ ποτηράκια πίνεται καὶ εἰσέρχεται εἰς τὸν στόμαχον καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἀστραπιαίως διοχετεύεται μέχρι τοῦ τελευταίου κυττάρου τοῦ ἀνθρωπίνου ὀργανισμοῦ καὶ δημιουργεῖ καταστροφήν, τὴν ὁποίαν καὶ ὁ ἄριστος ὑγιειονολόγος δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ περιγράψη ἐπαρκῶς.

Τὸ πῦρ, περὶ τοῦ ὁποίου ὁμιλοῦμεν, εἶναι τὸ ἀλκοόλ, καὶ ὁ ἀλκοολισμὸς εἶναι ὁ πύρινος ποταμὸς ποὺ καίει τὴν Ἑλλάδα μας. Τὴν καίει ἐκ τοῦ ἀφανοῦς καὶ διʼ αὐτὸ εἶναι καὶ περισσότερον ἐπικίνδυνος. Ἐὰν αἴφνης ἡ ὑψηλοτέρα κορυφὴ τοῦ Ὀλύμπου ἤνοιγε τεράστιον κρατῆρα καὶ ἐκεῖθεν ἐξεχύνετο ποταμὸς πυρὸς ποὺ θὰ ἔφθανε μέχρι τοῦ Παγασητικοῦ κόλπου κατακαίων εἰς τὴν διαδρομὴν τὴν εὔφορον Θεσσαλικὴν πεδιάδα καὶ τὰς ὡραίας πόλεις τῆς Λαρίσης, Καρδίτσης καὶ Βόλου ἡ ἐκ τῆς καταστροφῆς ταύτης συγκίνησης θὰ ἦτο παμμεγίστη. Ἀλλὰ τὸ πῦρ ποὺ ἐξέρχεται ἀπὸ τὰ βαρέλια, τὰς φιάλας, τὰ ποτήρια καὶ καταστρέφει χειρότερον ἀπὸ τοὺς χειμμάρους τῶν ἡφαιστείων δὲν τὸ βλέπουν, δὲν θέλουν νὰ τὸ ἴδουν οἱ πολλοί, καὶ τὸ πῦρ, χωρὶς νὰ παρεμβάλλεται κανὲν ἐμπόδιον, αὐξάνει, ἀνέρχεται τὰ ὄρη καὶ κατέρχεται τὰς πεδιάδας, καὶ μέσα εἰς τὰς φλόγας τοῦ ὑγροῦ τούτου πυρὸς κινδυνεύει νὰ καῆ ὁλόκληρος ἡ Ἑλλάς.

Ἡ Ἑλλὰς φλογίζεται

Ἡ Ἑλλὰς φλογίζεται ἀπὸ τὸ ὑγρὸν πῦρ. Δὲν λέγομεν καμμίαν ὑπερβολήν. Ρίψετε ἕνα βλέμμα εἰς τὰς πόλεις καὶ ἴδετε. Αἱ ταβέρναι ἔχουν πολλαπλασιασθῆ. Ἡ εἰδωλολατρεία ἀναζῆ. Δὲν ὑπάρχει Ἑλληνικὴ πόλις εἰς τὴν ὁποίαν ὁ Βάκχος, ὁ Θεὸς τοῦ οἴνου νὰ μὴ ἔχη ἱδρύσει τὸν ναόν του, εἰς δὲ ἕνα τοιοῦτον ναὸν μικρᾶς πόλεως εὑρισκομἐνης εἰς τὰς προπόδας τῆς Πίνδου εἴδομεν τὴν ἐπιγραφήν: «Οἰνοπωλεῖον ὁ Βάκχος». Ἄλλη δὲ πόλις τῆς Βορείου Ἑλλάδος, ἡ ὁποία προπολεμικῶς δὲν εἴχε περισσότερα ἀπὸ 5 καπηλεῖα, σήμερον ἀριθμεῖ ἄνω τῶν 50, κεντρικὰ δὲ οἰκήματα τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ ἐνοικιάσθησαν καὶ μετεβλήθησαν εἰς καπηλεῖα, καὶ ἐνῶ οἱ πολυπληθεῖς λατρευταὶ τοῦ Βάκχου τραγουδοῦν τὰ ἰδικά των τραγούδια καὶ ἐξυμνοῦν τὴν πάνδημον Ἀφροδίτην, εἰς ὀλίγων βημάτων ἀπόστασιν ἐν τῶ Ναῶ τελεῖται ὁ ἐσπερινὸς καὶ ὁ ἱερεὺς μόνος ψάλλει τὸ «Φῶς ἱλαρὸν ἁγίας δόξης ἀθανάτου Πατρός… Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλθόντες ἐπὶ τὴν ἡλίου δύσιν». Ὦ Κύριε! Δύει ὁ ἥλιος καὶ ἀντὶ οἱ ἄνθρωποι νὰ ἔλθουν εἰς τὸν Ναόν Σου διὰ νὰ ψάλλουν τὸν κατανυκτικὸν τοῦτον ὕμνον, συρρέουν ὡς ἀγέλαι εἰς τοὺς ναοὺς τοῦ Βάκχου διὰ νὰ πίουν τόννους ὁλοκλήρους ἀλκοόλ, νὰ μεθύσουν καὶ κυλισθοῦν ὡς τὰ κτήνη εἰς τοὺς δρόμους. Καὶ λέγονται αὐτοὶ ὀπαδοί σου; Δὲν ἤκουσαν ἆραγε ποτὲ τὸν λόγον Σου «Μέθυσοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι»;

Καὶ μόνον μέσα εἰς τὰ καπηλεῖα πίνουν; Πίνουν καὶ εἰς τὰ σπίτια, εἰς τὰς αἰθούσας, εἰς κοσμικὰς συγκεντρώσεις˙ πίνουν γέροντες, ἀλλὰ καὶ οἱ νέοι, ἀλλὰ καὶ αἱ γυναίκες, κυρίαι καὶ δεσποινίδες, πίνουν καὶ μεθύουν, καὶ κάτω ἀπὸ τὸ κράτος τῆς μέθης λέγουν καὶ πράττουν ὅ,τι «αἰσχρὸν ἐστι καὶ λέγειν». Δὲν ὑπάρχει κοσμικὴ συγκέντρωσις ἡ ὁποία νὰ μὴ μολύνεται μὲ τὸ ἀλκοόλ.

Πίνουν αἱ πόλεις. Ἀλλὰ πίνουν καὶ τὰ χωρία. Ὑπάρχουν ὡρισμέναι περιφέριαι, αἱ ὁποῖαι κυριολεκτικῶς καίονται ἀπὸ τὸ ὑγρὸν πῦρ καὶ δὲν ὑπάρχει πυροσβεστικὴ ἀντλία, δὲν ὑπάρχει δηλαδή, «ὕδωρ ζῶν», διδασκαλία Θεία καὶ παράδειγμα ἅγιον τῶν ποιμένων τῆς ἐκκλησίας διὰ νὰ σβύση τὸ κακόν. Ἱεράρχης ἠναγκάσθη νὰ ἐκδώση ἐγκύκλιον ἐναντίον τοῦ ἀλκοολισμοῦ, εἰς τὴν ὁποίαν, μεταξὺ τῶν ἄλλων γράφονται καὶ τὰ ἐξῆς καταπληκτικά. Εἰς τὴν ἐπαρχίαν του «ὑπάρχουν ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι εἰς ἕνα ἀπόγευμα ἐκκενώνουν τριάκοντα καὶ πλέον καραφάκια τῶν 25 δραμίων, ἦτοι ἕνας ἄνθρωπος εἰς ἕνα ἀπόγευμα πίνει δύο ὀκάδες οὖζο. Καὶ τοῦτο ἐπαναλαμβάνεται συνεχῶς. Εἶνε χωρία ὀλιγώτερον τῶν 100 οἰκογενειῶν, εἰς τὰ ὁποῖα καταναλίσκονται ἑβδομαδιαίως διακόσιαι ὀκάδες οὔζου». Αὐτὰ γράφει πονῶν καὶ διαμαρτυρόμενος ὁ γηραιὸς Ἱεράρχης, ἀλλὰ τὸ περίεργον εἶνε ὅτι ἐκ τῆς πρωτευούσης τῆς Μητροπόλεώς του εἶχον ἐπιστολὴν ἁγνοῦ πατριώτου, ὅστις μοῦ ἔγραφεν, ὅτι ἡμέραν τινὰ εἰς κοσμικὸν κέντρον τῆς παραλίας ἤκουσε τὸν ὑπάλληλον του νὰ φωνάζη πρὸς τὸ κυλικεῖον: «Δύο οὖζα τῶν παπάδων!». Διότι δυστυχῶς καὶ οἱ ἱερεῖς πίνουν τὸ ὑγρὸν αὐτὸ πῦρ. Εἰς ἑορτὰς καὶ δεξιώσεις τῶν Μητροπόλεων προσφέρονται οἰνοπνευματώδη ποτά. Μητρόπολις δὲ τῆς Βορείου Ἑλλάδος παρέδωσε στέμφυλα εἰς ἄμβυκα (καζάνι) πρὸς ἐξαγωγὴν οὔζου διʼ ἀνάγκας τοῦ Μητροπολιτικοῦ Μεγάρου. Φαίνεται δὲ ὅτι καὶ ἀρχιερατικὰ χείλη ὑγραίνονται μὲ τὰ ποτά. Πρὸ μηνὸς ἀθηναϊκὴ ἐφημερὶς ἐδημοσίευσεν φωτογραφία κοσμικοῦ κέντρου, εἰς τὸ ὁποῖον ἔρρεεν ἄφθονος ὁ ρητινίτης τῆς Ἀττικῆς, καὶ εἰς φωτογραφίαν μεταξὺ τῶν ἄλλων παρακαθημένων εἰς τὰ τραπέζια ἐφαίνοντο καὶ δύο ἤ τρεῖς κληρικοί. Ταῦτα γράφομεν ὄχι διὰ νὰ κατηγορήσωμεν τὸ ἱερατεῖον, ἀλλὰ διὰ νὰ τονίσωμεν ὅτι τὸ κῦμα τοῦ ἀλκοολισμοῦ ἔχει φθάσει μέχρι καὶ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ὑπηρετοῦν εἰς τὸ θυσιαστήριον καὶ οἱ ὁποῖοι πρῶτοι θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπέχουν τῆς οἰνοπνευματοποσίας. Φοβοῦμαι μήπως διὰ μίαν μερίδα τοῦ συγχρόνου κλήρου ἔχουν ἐφαρμογὴ οἱ λόγοι τοῦ προφήτου: «ὁ ἱερεὺς καὶ ὁ προφήτης ἐπλανήσθησαν ἀπὸ σίκερα (οἰνοπνευματώδη ποτὰ) πλανῶνται ἐν τῆ ὁράσει, προσκόπτουσιν ἐν τῆ κρίσει. Διότι πᾶσαι αἱ τράπεζαι εἶναι πλήρεις ἐμετοῦ καὶ ἀκαθαρσίας, οὐδεὶς τόπος μένει καθαρός». (Ησ. 28, 3 7-8).

Μέθυσοι κληρικοί! Πῶς τώρα οἰνοπόται κληρικοὶ θὰ διδάξουν τὸ ποίμνιόν των; Διʼ αὐτὸ πρὸ πάσης ἄλλης ἐνεργείας τῶν αἱ Ἱ. Μητροπόλεις θὰ ἔπρεπε νὰ ἐκκαθαρίσουν τὰς τάξεις τοῦ κλήρου ἐκ τῶν μεθύσων κληρικῶν οἱ ὁποῖοι καὶ ἐκ τοῦ ἰδιατέρου χρωματισμοῦ τῆς ρινὸς των διακρίνονται εὐχέρως. Μόνον μία τοιαύτη Ἐκκλησία, ἀπηλλαγμένη τῶν μεθύσων, τῶν σκανδαλοποιῶν κληρικῶν, δύναται νὰ ἡγηθῆ σταυροφορίας ἐν τῶ ἔθνει ἡμῶν ἐναντίον τοῦ ἀλκοολισμοῦ.

ΑΝΤΙΑΛΚΟΟΛΙΚΟΣ ΑΓΩΝ

Τοιοῦτος ἀγὼν σήμερον δὲν ὑπάρχει. Καὶ ὅμως εἶναι ἀνάγκη νʼ ἀρχίση. Ὡς ὅπλα κατʼ αὐτοῦ ὑποδεικνύομεν: (για την συνέχεια πατήστε)

1.- ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΡΙΑ. Ὑπάρχουν ἄρρωστοι, οἱ ὁποῖοι ἐφʼ ὅσον παραμένουν ἐντὸς τῆς μολυσμένης ἀτμόσφαιρας τοῦ περιβάλλοντος δὲν δύνανται νὰ θεραπευθοῦν. Χρειάζονται πρωτίστως ἀλλαγὴν περιβάλλοντος. Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ μέθυσοι, οἱ ὁποῖοι ἐφʼ ὅσον παραμένουν ἐντὸς τῶν πόλεων καὶ τῶν χωρίων καὶ εὑρίσκουν εὐκόλως τὰ προσφιλῆ των ποτά, δὲν δύνανται νὰ ἀποκόψουν τὴν κακὴν ἕξιν τῆς οἰνοποσίας. Νικῶνται ἀπὸ τὴν δύναμιν τῶν κακῶν συναναστροφῶν. Διʼ αὐτὸ θὰ ἔπρεπε εἰς μίαν νησίδα τοῦ Αἰγαίου πελάγους νὰ κτισθῆ ἕνα θεραπευτήριον τοῦ ἀντιαλκοολικοῦ ἀγῶνος προωρισμένον διὰ τὴν σωματικὴν καὶ πρὸ παντὸς τὴν ψυχικὴν θεραπείαν κατὰ τὸ περίφημον ρητὸν τοῦ Κυρίου: «Ἴδε ὑγιὴς γέγονας μηκέτι ἁμάρτανε». Πᾶς ὅστις παρὰ τὰς ἐπανειλημμένας προτροπὰς φίλων καὶ συγγενῶν καὶ όργάνων εἰδικῆς ἀστυνομίας ἠθῶν ἐξακολουθεῖ νὰ πίνη καὶ νὰ γίνεται καθημερινῶς περίγελως καὶ δημόσιον σκάνδαλον, θὰ περισυλλέγεται καὶ θὰ ἐξαποστέλλεται εἰς τὴν νῆσον τοῦ ἀντιαλκοολικοῦ πολέμου. Ἐκεῖ θὰ παραμείνη ἄνευ ποτῶν ἐπὶ χρονικὸν διάστημα καὶ ἐκ μέρους συνεργείου ἐπιστημόνων, μεταξὺ τῶν ὁποίων τὴν πρώτην θέσιν θὰ ἔχη ὁ πνευματικὸς πατήρ, θὰ καταβληθῆ πᾶσα προσπάθεια διὰ νὰ μετανοήση, διὰ νὰ μισήση καὶ πολεμήση ὁ ἀσθενὴς τὸ ὀλέθριον πάθος. Ὁ δὲ διευθυντὴς τοῦ θεραπευτηρίου, αφοῦ πεισθῆ περὶ διορθώσεως τοῦ τροφίμου θὰ τὸν ἀπολύη μὲ τὴν σύστασιν, ὅτι ἐν περιπτώσει ὑποτροπῆς, πάλιν θὰ λάβη τὴν ἄγουσαν πρὸς τὸ θεραπευτήριον.

Ἄς μὴ νομισθῆ τὸ μέτρον τοῦτο ἀνελεύθερον. Ἐφʼ ὅσον ὁμολογοῦμεν ὅτι ὁ ἀλκοολισμὸς εἶναι μία τρομερὰ νόσος ποὺ ὁδηγεῖ εἰς αὐτοκτονίαν τὰ ἄτομα, τὰς οἰκογενείας καὶ τὸν λαόν μας, διατὶ νὰ μὴν λάβωμεν μέτρα ἀνάλογα; Διατὶ νὰ ὑπάρχουν ἄλλα θεραπευτήρια ἐναντίον ἄλλων ἀσθενειῶν καὶ νὰ μὴ ὑπάρχη ἕνα θεραπευτήριον ἐναντίον τοῦ ἀλκοολισμοῦ; Ἡ ἀπομόνωσις εἰς τὴν ὁποίαν θὰ περιορίσωμεν τὸν ἀλκοολικὸν θὰ εἶναι πρὸς σωτηρία τοῦ ἰδίου, ἀλλὰ καὶ πρὸς πρόληψιν ἀπειρίας κακουργημάτων, τῶν ὁποίων ἥρωες γίνονται οἱ μέθυσοι. Ὁ μέγας πολιτικὸς Γλάδστων ἔλεγεν ὅτι «μόνον τὸ ἀλκοὸλ ἔχει προξενήσει μεγαλυτέρας ζημίας εἰς τὴν ἀνθρωπότητα, παρὰ ὁ πόλεμος, ἡ πεῖνα καὶ ἡ χολέρα μαζὺ».

Ἀλλὰ ἐκτὸς τῆς Προνοίας τὴν ὁποίαν Ἐκκλησία καὶ Πολιτεία συνεργαζόμενοι εἰς τὸν τομάς τοῦτον τοῦ ἀλκοολικοῦ πολέμου, θὰ λάβουν διὰ τοὺς προσληφθέντας ἀπὸ τὸ πάθος πρέπει νὰ ληφθῆ μέριμνα καὶ διὰ τοὺς ἄλλους καὶ μάλιστα διὰ τοὺς νέους, οἱ ὁποῖοι ἀμόλυντοι σήμερον, κινδυνεύουν ὅμως νὰ συλληφθοῦν εἰς τὰ δίκτυα τοῦ κατηραμένου πάθους. Πρὸς τοῦτο ἄς ἱδρυθοῦν:

2.- ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑΣ. Νέοι τῆς Ἑλλάδος. Νέοι ἐνθουσιώδεις, ζῶντες καὶ ἀναπνέοντες μέσα εἰς χριστιανικὸν περιβάλλον, δὲν πρέπει νὰ μείνετε ἀπαθεῖς θεαταὶ τοῦ κινδύνου ποὺ διατρέχει ἡ φυλή μας ἀπὸ τὴν ἐξάπλωσιν τοῦ ἀλκοολισμοῦ. Ἀλλὰ μαζὺ μὲ τὸν ἱερέα καὶ τὸν διδάσκαλον τοῦ χωρίου σας μίαν ἐπίσημον ἡμέραν τῆς χριστιανοσύνης ἄς ὑψώσητε τὸ λάβαρον τῆς ἐγκρατείας, ἄς κτυπήσετε τὴν καμπάνα τῆς ἐκκλησίας, ἄς καλέσετε τοὺς νέους ὅλους καὶ κάποιος ἀπὸ σᾶς ἄς τοὺς ὁμιλήση μὲ θερμότητα ψυχὴς καὶ ἄς εἴπη: «Ἀδέλφια! Ἡ Ἑλλὰς καίεται. Τὸ ἀλκοὸλ κάμνει θραῦσινεἰς τὴν πατρίδα μας. Οἱ νεκροὶ καὶ οἱ τραυματίαι τοῦ ἀλκοὸλ εἶναι πολὺ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς νεκροὺς καὶ τραυματίας τῶν τελευταίων πολέμων μας. Ἡμεῖς οἱ νέοι καλούμεθα εἰς ἀγῶνα κατὰ τοῦ ὑπούλου αὐτοῦ ἐχθροῦ. Καὶ ἐπειδὴ ὁ ἀγὼν δὲν εἶναι ἁπλῶς λόγια ἀλλὰ ἔργα, σᾶς προσκαλοῦμεν νὰ δηλώσετε πόσοι ἀπὸ σᾶς ἀποφασίζετε νὰ μὴ βάλετε πλέον εἰς τὸ στόμα σας οἰνοπνευματώδη ποτά;». Ἀσφαλῶς ἀπὸ μίαν ἑκατοντάδα νέων ἑνὸς χωρίου θὰ εὑρεθοῦν νέοι οἱ ὁποῖοι θὰ σᾶς ἀκούσουν. Μαζὺ μὲ αὐτοὺς τοὺς ὀλίγους θὰ δυνηθῆτε νὰ συμπήξετε σύλλογον ἐγκρατείας καὶ ὁ σύλλογος αὐτὸς τῆς ἐγκρατείας θὰ ἔχη ἔργον μέγα νὰ ἐπιτελέση. Ὁ Κύριος θὰ σᾶς φωτίζη διὰ νὰ ἐξευρίσκετε διαφόρους τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους θὰ ἀρπάζετε ἀπὸ τὰς φλόγας τοῦ ἀλκοολισμοῦ καὶ ἄλλας ψυχάς. Ἐὰν ἐργασθῆτε μὲ ὑπομονὴν καὶ ἐπιμονὴν θὰ εἶσθε βέβαιοι, ὅτι θὰ ἔλθη ἡ ὥρα ποὺ τὰ οἰνοπνευματοπωλεῖα τῆς πατρίδος μας θὰ κλείσουν δʼ ἔλλειψιν πελατῶν καὶ τότε θὰ ἴδητε τὸ ἔγκλημα θὰ περιορισθῆ, φόνοι καὶ κλοπαὶ καὶ ἀτιμίαι ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴν μέθην θὰ εἶναι ἄγνωστα εἰς μίαν χριστιανικὴ πατρίδα, ἡ ὁποία θὰ ἔχη ἐνστερνισθῆ βαθύτατα τὸν Νόμον τῆς Κ. Διαθήκης. «Μέθυσοι βασιλείαν Θεοῦ κληρονομήσουσι».

Διὰ νὰ ἐνθαρρύνωμεν δὲ τὴν εὐέλπιδα νεότητα τοῦ ἔθνους μας εἰς μίαν προσπάθειαν ἀναφέρομεν ἕνα συγκινητικὸν ἐπεισόδιον ἐκ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Ὁ Μιαούλης ὅταν ἦτο νὲος ἦτο φοβερὰ μέθυσος˙ διήρχετο τὰς ἡμέρας εἰς τὰ καπηλεῖα κραιπαλῶν καὶ διαπληκτιζόμενος. Ἀλλὰ ὅταν ἠκούσθη ἡ σάλπιγξ τῆς Ἐπαναστάσεως, ἡ ὁποία ἀπὸ Δουνάβεως μέχρι Ταινάρου ἐκάλει τὰ τέκνα της εἰς τὸν ὑπὲρ ὅλων ἀγῶνα, ὁ Λάζαρος Κουντουριώτης ἐπλησίασε τὸν Μιαούλην καὶ μὲ λόγια ἐμπνευσμένα θίγει τὴν εὐαίσθητον χορδὴν τῆς καρδίας του.

«Ἐ, Ἀνδρέα – τῶ εἶπε – εἶναι καιρὸς πλέον νʼ ἀρνηθῆς τὸν ἐαυτόν σου. Ἡ Πατρίδα ζητᾶ τὴν λεβεντιά σου. Ἄφησε τὴν χυδαίαν μέθην καὶ μέθυσε μὲ τὸ θεϊκὸ ἐκεῖνο κρασὶ ποὺ λέγεται ἀγάπη, ἔρως πρὸς τὴν πολυβασανισμένη μας Πατρίδα. Ἐν ὀνόματι τῆς Πατρίδος κάτω τὰ πάθη…».

Ὁ Ἀνδρέας Μιαούλης ἀπὸ τῆς στιγμῆς ἐκεῖνης ἔγεινε ἄλλος ἄνθρωπος. Ἀπηρνήθη τὰ πάντα. Δὲν ἐπάτησε πλέον εἰς καπηλεῖα. Ἕνας ἔρως ἐφλόγιζε τὰ στήθη του: νὰ ἐλευθερώση τὴν Πατρίδα του. Καὶ ὁ ἔρως αὐτὸς τὸν ἀνέδειξε μίαν ἀπὸ τὰς ἡρωϊκωτέρας φυσιογνωμίας τοῦ ἱεροῦ ἀγώνος.

Ἰδοὺ πῶς ἕνας μέθυσος μετεβλήθη εἰς ἥρωα. Τὰ ἀγενῆ πάθη νικῶνται ἀπὸ τὰ εὐγενέστερα πάθη τῆς καρδίας.

*

Ἀδελφοὶ Ἕλληνες! Τὸ ἔθνος μας ποῦ διεσώθη ἀπὸ τόσους κινδύνους κινδυνεύει νὰ ἐξαλειφθῆ ἐκ τοῦ γεωγραφικοῦ χάρτου καὶ μόνον ἐκ τοῦ κινδύνου τοῦ ἀλκοολισμοῦ, ὅστις κατὰ τὴν μαρτυρίαν ἱστορικῶν εἶνε νεκροθάπτης λαῶν ὁλοκλήρων. Διὰ νὰ ἴδετε δὲ ὁποίαν ἐπίδρασιν διὰ τὸ μέλλον ἑνὸς ἔθνους ἔχει τὸ ὀλέθριον πάθος ἀρκεῖ ἕνα μόνον παράδειγμα ποὺ ἀναφέρει διάσημος ἐπιστήμων ἀσχοληθεὶς μὲ τὸ πρόβλημα τοῦτο. Παρηκολούθησαν – γράφει – μίαν γυναῖκα ἡ ὁποία ἐγεννήθη κατὰ τὸ ἔτος 1740 καὶ ἀπέθανε περὶ τὸ 1800. Ἡ γυναῖκα αὐτὴ διήνυσε ζωὴν μέθης, κλοπῆς καὶ ἀλητείας. Ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀπογόνων της ἔφθασε τοὺς 804. Κατώρθωσαν νὰ παρακολουθήσουν τὰ ἴχνη 709 ἐξ αὐτῶν καὶ ἐξηκρίβωσαν ὅτι 106 ἦσαν καρποὶ παρανόμων σχέσεων, 142 ἦσαν ἀλητόπαιδες, 64 ἔγκλειστοι εἰς φιλανθρωπικὰ ἅσυλα, 181 γυναῖκες ἀσχολούμεναι μὲ τῆς σαρκὸς τὸ ἐμπόριον, 76 κατεδικάσθησαν διʼ ἐγκλήματα καὶ 7 διὰ φόνους. Ἀπὸ μίαν καὶ μόνην μέθυσον γυναῖκα ὁποία τρομακτικὴ ἐσοδεία ἐγκλήματος.

Ἐὰν δὲν θέλωμεν νὰ ἴδωμεν καὶ ἡμεῖς τὴν Ἑλλάδα τοῦ μέλλοντος ἅσυλον ἀνιάτων, λαὸν ἔκφυλον ἀνίκανον νὰ ἀντισταθῆ καὶ νὰ νικήση πρέπει οἱ πάντες νὰ κινηθοῦν.

Ὅσοι αἰσθάνονται τὸν κίνδυνον τοῦτον ἄς μὴ ἡσυχάσουν ἄς μὴ δώσουν ὕπνον εἰς τοὺς ὀφθαλμούς των, ἀλλὰ κινηθοῦν καὶ ὁ Θεὸς θὰ δώση τὴν λαμπρὰν Νίκην εἰς τοὺς ἀγνοὺς πατριώτας ποὺ δὲν θέλουν νὰ καῆ ἡ Ἑλλὰς μέσα εἰς τὰς φλόγας τοῦ πυρίνου ποταμοῦ τοῦ ἀλκοόλ.

Ἡ ἀνατύπωσις τοῦ φυλλαδίου Ἐλευθέρα-Γράφετε εἰς Γεώργιον Παφίλην-Κοζάνην