Απο βιβλίο «ANTIΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»

του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΚΑΙ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ;

 

Η κατʼ εξοχήν αμαρτία της Ελλάδος είνε η βλασφημία των Θείων. Η βλασφημία ωργιάζει εις τον τόπον μας. Που να σταθή άνθρωπος και δεν θʼ ακούση βλασφημίαν; Οι ξένοι που επισκέπτονται την χώραν μας φρίττουν ακούοντες τας δεινάς βλασφημίας. Εις μίαν νήσον του Ιονίου πελάγους, ένας ξένος, που ήλθεν εκεί προς παραθερισμόν, από την ημέραν της αφίξεως του μέχρι την ημέραν της αναχωρήσεως του, εις οιονδήποτε σημείον της νήσου και αν ευρίσκετο, ήκουε τους κατοίκους να βλασφημούν τον Θεόν. Έφριξε και ανεχώρησε μήπως κανένας σεισμός, χειρότερος του προηγουμένου, καταποντίση την νήσον. Το ίδιον δυστυχώς συμβαίνη και εις τα άλλα μέρη της Ελλάδος. Ο Τουρισμός, που ενδιαφέρεται δια την καθαριότητα των τουριστικών τόπων, αδιαφορεί δια την βλασφημίαν, που είνε η χειροτέρα ακαθαρσία. Άνθρωποι, που βλασφημούν τα Θεία, έχουν στόματα που εκπέμπουν δυσοσμίαν και μολύνουν τον ατμοσφαιρικόν αέρα και προκαλούν ένα αίσθημα ασφυξίας εις ανθρώπους που έρχονται εις την Ελλάδα όχι μόνον νʼ αναπνεύσουν καθαρόν οξυγόνον, αλλά και να θαυμάσουν την πατροπαράδοτον ευσέβειαν των Ελλήνων, η οποία έκτιζε Παρθενώνας και Αγίας Σοφίας.

Ακούοντες οι ξένοι τας φρικτάς βλασφημίας διερωτώνται και λέγουν˙ «Αυτοί οι άνθρωποι, που κατοικούν την ωραίαν αυτήν χώραν με τας ωραίας παραδόσεις, είνε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, που τόσον εσέβοντο τα Θεία;».

Εις σιδηροδρομικούς σταθμούς και λιμένας, εις οδούς και πλατείας, εις γήπεδα και κέντρα διασκεδάσεως, εις διαδρόμους δικαστηρίων, εις εργοστάσια, εις δημόσια γραφεία, εις στρατώνας, παντού ακούεται η επάρατος βλασφημία. Ιδού η αμαρτία της Ελλάδος.

* * *

Η βλασφημία οργιάζει εις την Ελλάδα. Παλαιότερον βλάσφημοι εν Ελλάδι ήσαν μόνο οι μεγαλύτεροι εις ηλικίαν άνδρες. Νέος, που να βλασφημή τον Θεόν, ήτο σπάνιον. Μικρόν δε παιδί, που να βλασφημή τον Θεόν, ήτο αδιανόητον. Οι μικροί, όταν ήκουον κάποιον να βλασφημή τον Θεόν, έντρομοι κατέφευγον εις τας μητέρας των, ως να διησθάνοντο με την αθώαν ψυχήν των, ότι κάποιο μεγάλο κακόν διέπραξεν ο άνθρωπος που εβλασφήμησε, και ότι έπρεπε να φύγουν από πλησίον του δια να μην πάθουν κανένα κακόν. Γιαγιάδες, υπέροχοι διδάσκαλοι της ευσεβείας κατά τας προηγουμένας γενεάς, με απλά λόγια διεφώτιζον τους εγγονούς των δια το φρικτόν αμάρτημα της βλασφημίας. «Παιδάκι μου! Μακρυά απʼ τη βλασφημία. Αστροπελέκι θα πέση και θα κάμη κάρβουνο αυτόν που βλασφημεί τον Θεό». Έτσι ο μικρός ήκουε βλασφημίαν και έτρεμε. Και όχι μόνον βλασφημίαν δεν έλεγεν ο μικρός, αλλʼ ούτε ένα αισχρόν λόγον δεν ετόλμα να είπη, διότι το πιπέρι ήτο εις ενέργειαν…

Αλλʼ αι ευσεβείς εκείναι γυναίκες, γιαγιάδες και μητέρες, που ενεφύτευον βαθέως εις τας καρδίας των παιδιών τα σπέρματα της ευσεβείας, εξέλιπον. Νέαι γυναίκες, που ακολουθούν τον συρμόν, και θεωρούν ως δείγμα εξελίξεως την περιφρόνησιν των ωραίων παραδόσεων του Έθνους μας, έχουν εμφανισθή. Αι γυναίκες αυταί, διαποτισμέναι με το νέον πνεύμα της εποχής, αδιαφορούν δια την θρησκευτικήν διαπαιδαγώγησιν των τέκνων των. Ακούουν τα μικρά παιδιά των να αισχρολογούν και να βλασφημούν. Όχι βεβαίως ενσυνειδήτως. Διότι αυτά δεν είνε εις θέσιν να καταλάβουν την έννοιαν των βαρυτάτων εκφράσεων. Απλώς οι μικροί επαναλαμβάνουν εκ μιμήσεως ό,τι ακούουν από τους μεγάλους. Η μητέρα όμως, η οποία ακούει τους μικρούς, εννοεί πλήρως τι σημαίνουν αι φράσεις αυταί. Αλλʼ αδιαφορεί η κυρία. Θεός;… Θεός είνε ο άνδρας της και το παιδί της.

Εάν το παιδί επιστρέψη από την γειτονιάν και μεταφέρη ασυναισθήτως κάποιαν λέξιν που είπεν εις βάρος της οικογενειακής της τιμής η γειτόνισσα, τότε βλέπεις την κυρίαν αυτήν, που δεν την συγκινεί η προσβολή του ονόματος του Θεού, να εξαγριώνεται, να γίνεται τίγρις και λέαινα, να αρπάζη ξύλον, και να εξέρχεται μανιώδης δια να ζητήση τον λόγον από την γειτόνισσαν˙ «Μωρή! Έπρεπε να πλύνεις το στόμα σου με ροδόσταμα για νʼ αναφέρης το όνομα του ανδρός μου. Ο άνδρας μου δεν είνε σαν τα μούτρα σας». Ο άνδρας της, βλέπετε, έχει όνομα και τιμήν. Ο Χριστός δεν έχει όνομα και τιμήν… Αλλʼ όταν ο άνδρας της πέση βαρειά άρρωστος εις το κρεβάτι, τότε η κυρία ενθυμείται τον Χριστόν και τον παρακαλεί˙ «Χριστούλη μου! Κάμε καλά τον άνδρα μου».

Να είπωμεν κάτι φοβερώτερον; Υπάρχουν και γονείς, οι οποίοι όχι μόνον αδιαφορούν, όταν ακούουν τα παιδιά των να βλασφημούν, αλλά και χαίρουν και γελούν και επιδοκιμάζουν τους μικρούς των δια τον χαριτωμένον τόπον με τον οποίον βλασφημούν. Να είπωμεν και κάτι φρικτώτερον; Ω Χριστέ! Εις ποιαν εποχήν εφθάσαμεν! Υπάρχουν και γονείς, τέρατα της κολάσεως, άπιστοι και διεφθαρμένοι μέχρι μυελού οστέων, μισόχριστοι και αντίχριστοι, που βάζουν τα παιδιά των να βλασφημούν τον Θεόν. Διδάσκαλοι και εκπαιδευταί αθεΐας και βλασφημίας! Αυτοί οι κύριοι, εάν σε ακούσουν να είπης μίαν λέξιν, που να μειώνη κάπως την αξίαν του αρχηγού του κόμματος των, γίνονται θηρία! Και ημπορεί και να εγκληματήσουν ακόμη υπερασπιζόμενοι την τιμήν του αρχηγού του κόμματος των. Σε όμως τον Χριστιανόν, που θα τολμήσης κατά τον ευγενέστερον τρόπον να τους κάμης κάποιαν παρατήρησιν δια τας φρικτάς βλασφημίας εναντίον του Θεού, οι σπουδαίοι αυτοί δημοκράται θα σε ονομάσουν αντιδημοκρατικόν, διότι τους περιορίζεις την ελευθερίαν να βλασφημούν. Διότι, κατʼ αυτούς τους κυρίους, Δημοκρατία είνε η ελευθερία να υβρίζεται δημόσια ο Θεός, οι βλάσφημοι να χειροκροτούνται και να βραβεύωνται, και όποιος τολμήση να είπη έστω και μίαν λέξιν κατά του αρχηγού και του κόμματος των, να τιμωρούνται με φυλάκισιν, με εξορίαν και με θάνατον. Ιδέ και τα τελούμενα εν τη… δημοκρατικώτατη χώρα της Κίνας, όπου το Κόμμα έγινε θρησκεία και ο Μάο θεός, που πρέπει οι πάντες, επί ποινή θανάτου, να πέσουν και να προσκυνήσουν.

* * *

Μέσα από ένα τοιούτον θλιβερόν κόσμον ιδεών, φρονημάτων και ζωής, διαμορφώνεται κατά τους τελευταίους τούτους χρόνους, ουδάλως παράδοξον ότι και οι νέοι και οι έφηβοι και τα μικρά παιδιά εξέρχονται εις τους δρόμους και βλασφημούν δημοσία τον Θεόν. Οι μικρότεροι μιμούνται τους μεγαλυτέρους. Ούτε είδον οι μικρότεροι ένα εκ των επισήμων βλασφήμων να τιμωρείται υπό της Πολιτείας ή τουλάχιστον να αφορίζεται υπό της Εκκλησίας. Εδώ – δια νʼ αναφέρωμεν ένα και μόνον εκ των μεγάλων βλασφήμων – εδώ ο Καζαντζάκης εξήμεσεν εναντίον της Θρησκείας μας και του Χριστού τας χυδαιοτέρας βλασφημίας, και όχι μόνον δεν αφωρίσθη κατά το Κανονικόν Δίκαιον της Εκκλησίας, αλλά και εκηδεύθη μεγαλοπρεπώς με συμμετοχήν χρυσοστολίστου Ιεράρχου.

Αλλά βλασφημεί η νέα γενεά και ουδείς διαμαρτύρεται; Γελούν οι γονείς δια τας βλασφημίας των τέκνων των; Και άλλοι διδάσκουν τα τέκνα των να βλασφημούν; Εκ στόματος, λοιπόν, νηπίων και θηλαζόντων εξέρχεται όχι αίνος δια τον Θεόν, αλλʼ ύβρις και βλασφημία; Πρέπει να θρηνήσωμεν πολύ.

Γονείς ψυχροί, αδιάφοροι, άπιστοι, επαινέται και βραβευταί της βλασφημίας των τέκνων σας, υπάρχει Δίκης οφθαλμός. Ω να ηξεύραται οποίας πικρίας θα δοκιμάσετε από τα ασεβή τέκνα σας, και οποίας τιμωρίας επιφυλάσσει ο Ουρανός δια την εγκληματικήν σας στάσιν απέναντι των τέκνων σας! Υπάρχει κίνδυνος να έχη και εις τας ημέρας μας εφαρμογήν η κατά των ασεβών προφητεία του Ωσηέ. Ποιον είνε το περιεχόμενον της προφητείας, δεν θέλομεν νατο γράψωμεν εδώ. Η σκέψις ταράσσεται, η καρδία συγκινείται, οι οφθαλμοί δακρύζουν και το χέρι τρέμει να γράψει τα φρικτά δεινά. Ανοίξατε, παρακαλούμεν, την Αγίαν Γραφήν και αναγνώσατε μόνοι σας την προφητείαν (Ωσηέ 14,1). Και αν υπάρχη αίσθημα και πόνος μέσα σας, γονατίσατε και παρακαλέσατε τον μακρόθυμον Θεόν να δώση μετάνοιαν εις τους βλασφήμους και νʼ αποτρέψη την ερχομένην δικαίαν Αυτού οργήν.(«Αντιβλασφημηκος αγών» σελ. 45-49)

Ο Θεός υβρίζεται καθημερινώς υπό πάντων!…

«Απεχώμεθα τοίνυν κατηγορίας, αισχρολογίας, βλασφημίας, και μήτε τον πλησίον, μήτε τον Θεόν λέγωμεν κακώς. Πολλοί γαρ εις τούτο μανίας εξώκειλαν των κακηγόρων, ως από των συνδούλων επί τον Δεσπότην αναστήσαι την γλώσσαν την εαυτών… Ο Θεός καθʼ εκάστην ημέραν υβρίζεται˙ τι λέγω καθʼ εκάστην ημέραν; καθʼ εκάστην μεν ουν ώραν, παρά πλουτούντων, παρά πενήτων, παρά των εν ανέσει, παρά των εν θλίψει, παρά των επηρεαζόντων, παρά των επηρεαζομένων, και ουδείς ουδαμού λόγος… Τον Θεόν καθʼ εκάστην παροργίζομεν την ημέραν, και ουδεμίαν ποιούμεθα την επιστροφήν, και έτι φέρει μετά μακροθυμίας απάσης. Είδες πόση η φιλανθρωπία του Δεσπότου;».

(Εκ της Γ’ ομιλίας του ι.Χρυσοστόμου

εις τους ανδριάντας: Ε.Π. Migne 49,56).

Η βαρύτης του κακού

 

«Και ήνοιξε το στόμα του εις
βλασφημίαν προς τον Θεόν,
βλασφήμησαι το όνομα αυτού
και την σκηνήν αυτού, τους
εν ουρανώ σκηνούντας» (Αποκ. 13,6)

«Ο κακολογών πατέρα ή μητέρα θανάτω τελευτάτω φησίν (Εξόδ. 21,16)˙ επί της Παλαιάς ο νόμος έκειτο, ότε ου πολλή αρίστης πολιτείας η ακρίβεια, ότε εισαγωγή του θείου ην, ότε παιδικά τα παραγγέλματα, ότε το γάλα, ότε ο παιδαγωγός, ότε ο λύχνος, ότε ο τύπος και η σκιά.Τι ουν αν είπομεν περί των νυν εν τη χάριτι, και τη των πραγμάτων αληθεία, και τη τοσαύτη γνώσει, ουχί πατέρα και μητέρα κακολογούντων, αλλʼ αυτόν τον των όλων Θεόν; τις τους τοιούτους δέξεται τιμωρία; ποια τω μέτρω της κακίας διαρκέσει κόλασις; ποιος δε πυρός ποταμός, ποιος σκώληξ ατελεύτητος, ποιον σκότος εξώτερον, ποια δεσμά, ποιος βρυγμός, ποιος κλαυθμός; Πάντα ελάττω τα βασανιστήρια, και τα όντα και τα μέλλοντα της ούτω διακειμένης ψυχής, της προς τοσούτον κακίας κατενεχθείσης. Βλασφημίας δε τρόποι πολλοί και διάφοροι… Ουκ έστι ταύτης αμαρτία χείρων, αλλʼ ουδέ ίση, αλλά και προσθήκη κακών τούτο εστι, και ο πάντα συγχεί, και ασύγγνωστον έχει κόλασιν και ο αφόρητον τιμωρίαν». (Ιερός Χρυσόστομος)