«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Δεκέμβριο 1950, αριθμ. φυλ. 112

ΕΙΣ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΝ

Πρὸ ἡμερῶν εὐρέθην ἐπʼ ὀλίγον εἰς τὰς Πάτρας, τὴν ὡραίαν πρωτεύουσαν τῆς Πελοππονήσου. Τὴν καλῶ ὡραίαν ὄχι διὰ τοὺς Ναούς, τὰς ὡραίας οἰκοδομάς, ὀδοὺς καὶ λεωφόρους, τὰς ὁποίας ἀναντιρρήτως ὑπὲρ πᾶσαν ἄλλην πόλιν τῆς Πελοππονήσου ἔχει, ἀλλὰ διότι εἰς τὴν ἀρχαίαν αὐτὴν πόλιν τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἡ ὁποία πολιοῦχον Ἅγιόν της ἔχει Ἀνδρέαν τὸν Πρωτόκλητον, μέχρι σήμερον διασώζεται κάτι ἀπὸ τὸ κάλλος ἐκεῖνο τῶν χριστιανικῶν ἀρετῶν, τὸ πνευματικὸν, τὸ ἄφθαρτον, τὸ αἰώνιον ποὺ ἐπιθυμεῖ ὁ Κύριος, «ὁ ὡραῖος κάλλει παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων», νὰ στολίζεται ὁ ἐσωτερικὸς, ὁ ψυχικὸς κόσμος τῶν πιστῶν Του ὀπαδῶν συμφώνως μὲ τὸ ψαλμικόν: «Ἄκουε θύγατερ, καὶ ἴδε καὶ κλῖνον τὸ οὖς σου, καὶ ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ σου καὶ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου καὶ ἐπιθυμήσει ὁ Βασιλεὺς τοῦ κάλλους σου» (Ψαλμ. 44, 11-12).

– Ψυχικὸν κάλλος! Ὅπου ὑπάρχει ψυχικὸν κάλλος, ἀπαύγασμα τοῦ Αἰωνίου Κάλλους, ὅπερ εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ αἰνετὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ἐκεῖ ἡ καλύβη καὶ ἡ φυλακὴ ἀκόμη γίνεται ἀνάκτορον, ὅπου δὲ ἀπουσιάζει – ἀλλοίμονον – τὰ ὡραιότερα μέγαρα καὶ μεγαλοπρεπέστερα ἀνάκτορα τῶν πόλεων γίνονται φωλεαὶ ἀνθρωπομόρφων τεράτων ποὺ δημιουργοῦν τὴν ἠθικὴν ἀσχημίαν καὶ ἀγριότητα καὶ προκαλοῦν τὸν ἀποτροπιασμὸν πάσης εὐαισθήτου ψυχῆς ἐπιθυμούσης νὰ κατοικῆ ἐν τῆ ἐρήμω μετὰ τῶν θηρίων ἤ ἐν ὡραία πόλει μετὰ τοιούτων ἀνθρώπων. Φυλακὴ εἶχε τὸν Πέτρον τὸν Ἀπόστολον, ἀνάκτορα δὲ τὸν Νέρωνα. Σᾶς ἐρωτῶ. Ποῖον ἐκ τῶν δύο εἶναι ὡραιότερον; Ἡ φυλακὴ ἤ τὸ ἀνάκτορον; Προτιμῶ νὰ κοιμοῦμαι μὲ ἕναν Πέτρον εἰς τὴν φυλακὴν παρὰ νὰ συγκατοικῶ μὲ ἕνα Νέρωνα εἰς τὰ Ἀνάκτορα.

– Φίλοι, ποθήσατε τὸ πνευματικὸν κάλλος ποὺ δίδει ἡ Εὐαγγελικὴ ἀρετή. Αἱ Πάτραι, παρʼ ὅλην τὴν ἠθικὴν ἀσχημίαν τῶν νεωτέρων χρόνων, παρʼ ὅλον τὸ κατακλυσμιαῖον κῦμα τῆς διαφθορᾶς ποὺ παφλάζει εἰς τὴν Πατρίδα μας, διατηροῦν ἀνεξίτηλα τὰ ἴχνη τῆς διαβάσεως τῶν μεγάλων κηρύκων τοῦ Ευαγγελίου, κρατοῦν τὸ ἀρχαῖον τῆς Ὀρθοδοξίας κάλλος. Καὶ ἰδοῦ ἕνα δεῖγμα τῆς πνευματικῆς ὡραιότητας τῆς πόλεως. Εἰς τὰ κράσπεδα αὐτῆς ὑπάρχει μία Κατηχητικὴ Σχολὴ διὰ νὰ ὡραΐζη τὰς ψυχὰς τῆς νεότητος. Τὴν ἔκτισε χάριν τοῦ λαοῦ ὁ ἀκάματος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος, ὅστις πρὸ τριακονταετίας περίπου ἴδρυσεν εἰς τὴν πτωχὴν συνοικίαν τοῦ Ἀγίου Δημητρίου τὸ πρῶτον ἐν Ἑλλάδι κατηχητικὸν Σχολεῖον. Ἐπισκεφθεῖς τὴν Κ. Σχολὴν εἶδα εἰς μίαν μικρὰ ἀπέριττον αἴθουσαν ἀνηρτημένην μίαν πινακίδα καὶ ἐπὶ τῆς πινακίδος γεγραμμένον τὸ ἐξῆς ρητόν: «ΕΙΣ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΝ». Διὰ τὴν πινακίδα αὐτὴ ἠρώτησα τοὺς νέους τῆς κινήσεως καὶ παρʼ αὐτῶν ἐπληροφορήθην, ὅτι τὸ ρητὸν τοῦτο ἐρρίφθη ὡς σύνθημα εἰς τὴν πόλιν τῶν Πατρῶν, ὅτε πρὸ 20ετίας ὑπερήφανος καὶ αὐθαίρετος ἐκκλησιαστικὴ ἐξουσία ἀντὶ νὰ βραβεύση, ἐτιμώρησε τὸν π. Γερβάσιον καὶ ἐπέβαλε σιωπὴν εἰς τὰ φλογερὰ κηρύγματά του. Ἐπίσημος Ἐκκλησία διώκουσα τοὺς κήρυκας τῆς ἀληθείας ὁποῖον θλιβερὸν θέαμα! Ὁμοιάζει μὲ βοσκόν, ὅστις ἐνῶ οἱ λύκοι οὐρλιάζουν καὶ ἐτοιμάζονται νʼ ἀρπάσουν τὰ πρόβατα, αὐτὸς βάζει φίμωτρα εἰς τοὺς ποιμενικοὺς κῦνας, ἵνα τὸ ποίμνιον ἀφεθῆ ἀνυπεράσπιστον είς τὴν μανίαν τῶν λύκων. Τοιοῦτοι βοσκοί, δὲν ὑπάρχουν, ὑπήρξαν ὅμως καὶ ὑπάρχουν διὰ μέσου τῶν αἰώνων τῆς Χριστιανοσύνης ἐπίσκοποι συμμαχήσαντες μετὰ τῶν λύκων καὶ διώξαντες τοὺς κήρυκας τοῦ Θείου λόγου. Ἀπὸ τὴν τιμωρίαν τοῦ κήρυκος καὶ τὴν ἀπαγόρευσιν τῶν κηρυγμάτων του ὅλη τότε ἡ πόλις τῶν Πατρῶν ἀνεστατώθη, ζηλωταὶ δὲ χριστιανοὶ βαρέως φέροντες τὴν ἀδικίαν εἰς βάρος ἑνὸς ἐξαιρετικοῦ ἐργάτου τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου, συνέπηξαν μίαν μαχητικὴν ὁμάδα, ἡ ὁποία ὠνομάσθη ΣΤΡΑΤΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ καὶ ἄρχισε νὰ ἐργάζεται δραστηρίως ὑπὸ τὴν πνευματικὴν καθοδήγησιν ἁγιορείτου μοναχοῦ ποὺ ἔκλειεν εἰς τὰ στήθη του «τὴν φωτιὰ τοῦ οὐρανοῦ». Ἡ ὁμὰς αὐτὴ εἶχεν ὡς σύνθημα τῆς ἐξορμήσεώς της τὸ ἀνωτέρω ρητόν.

Ἀλλὰ τὸ ρητὸν ποὶ εἴδομεν ἔχει ἱστορὶαν συγκηνητικὴν, ἡ ὁποία μᾶς μεταφέρει σὲ ἐνδόξους χρόνους τῆς ἐκκλησίας. Τὸ ρητὸν τοῦτο διὰ πρώτην φορὰν ἠκούσθη, καὶ ἐγράφη ὄχι μὲ μολύβι καὶ μὲ μελάνην, ἀλλὰ μὲ αἷμα ἡρώων καὶ μαρτύρων τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἠκούσθη καὶ ἐγράφη πρὸ 17 αἰώνων εἰς τὰς κατακόμβας τῆς Ρώμης. Πῶς; Ἀκούσατε τὴν ἱστορίαν του.

* * *

Ὁ Χριστιανισμὸς ἦτο ὑπὸ αὐστηρὰν ὰπαγόρευσιν. Ὁ διωγμὸς κατὰ τῆς πίστεως ἐμαίνετο. Καὶ μόνον τὸ ὄνομα «Χριστιανὸς» ἀπετέλει κατηγορίαν ἀξίαν θανάτου. Κατὰ τοὺς χρόνους ἐκείνους οὐδεὶς Ναὸς ὑπῆρχεν ὑπὲρ τὴν ἐπιφάνειαν τῆς Γῆς. Καὶ ἐὰν ποτὲ ἐκτίζετο, ἀνεκαλύπτετο καὶ κατεκρημνίζετο πάραυτα ἀπὸ τὴν λύσσαν τῶν εἰδωλολατρῶν. Οἱ Χριστιανοὶ εἶχον κρύφια προσευχητήρια καὶ ἐλάτρευον τὸν Θεὸν «ἐν ἐρημίαις καὶ ὄρεσι καὶ ὀπαῖς τῆς γῆς». Ὑπὸ τὴν γῆν καὶ ἱερὰ θυσιαστήρια. Τόποι λατρείας ἔγιναν αἱ κατακόμβαι, ὑπὸγειαι σήραγγες, τὰς ὁποίας εἶχον ἀνοίξει οἱ Χριστιανοὶ τῶν πρώτων αἰώνων διὰ νὰ ἐνταφιάζουν τοὺς μάρτυρας, οἱ ὁποῖοι κατὰ ἑκατοντάδας καὶ χιλιάδας ἐμαρτύρουν διὰ τὴν δίξαν τοῦ Ἰησοῦ. Τοιαῦται κατακόμβαι ὑπῆρχον εἰς Μ. Ἀσίαν, Κῦπρον, Συρίαν, Κρήτην, νῆσον Μῆλον, ἀλλὰ αἱ περιφημότεραι ἐξ ὄλων ὴσαν αἱ κατακόμβαι τῆς Ρώμης, αἱ ὁποῖαι ἀνεκαλύφθησαν τὸν 17 αἰῶνα καὶ προὐκάλεσαν τὴν κατάπληξιν τοῦ κόσμου. Εἰς τὰς ὑπογείους αὐτὰς στοὰς οἱ χριστιανοὶ τῆς Ρώμης ἐν καιρῶ νυκτὸς ἀπὸ μυστικὰς εἰσόδους κατήρχοντο διὰ νὰ λατρεύσουν τὸν Θεόν. Ἐκεῖ, ἐπὶ τῶν νωπῶν ταφῶν τῶν μαρτύρων ἔψαλλον, προσηύχοντο καὶ ὡς λέγει ἐκκλησιαστικὸς συγγραφεύς, «οὐδέποτε πρὸς τοὺς οὐρανοὺς ἀνεπέμφθησαν θερμότεραι προσευχαί». Ἐκεῖ μετὰ δακρύων ἤκουον ἐμπνευσμένα κηρύγματα ἡρωϊκῶν ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ἦσαν πρῶτοι εἰς τὰς θυσίας ὑπὲρ τῆς πίστεως. Ἐκεῖ ἐτέλουν τὸ μυστήριον τῶν μυστηρίων, τὴν Θείαν κοινωνίαν καὶ ἐκοινώνουν ἄπαντες. Τοιαύτη ἦτο ἡ πίστις των, ὥστε ἡ ἡμέρα τοῦ θανάτου τῶν μαρτύρων ὠνομάζετο «γενέθλια», ἐωρτάζετο δηλαδή, ὡς ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ μάρτυς ἐξῆλθεν εἰς νέον κόσμον ἀπείρου κάλλους, τὸν κόσμον τῆς αἰωνιότητος, ὅπως ἐκ τῆς κοιλίας τῆς μητρὸς τὸ βρέφος ἐξέρχεται καὶ βλέπει τὸ φῶς τῆς ἡμέρας. Γενέθλια ὁ θάνατος! Ἔτσι ὡμίλουν οἱ χριστιανοὶ τῶν κατακομβών, διότι εἶχον νικήσει τὴν ἰδέαν τοῦ θανάτου καὶ ἔζων καὶ ἀνέπνεον ἐν τῆ ἀτμοσφαίρα τῆς πίστεως.

Ἀλλὰ οἱ χριστιανοὶ τῶν κατακομβῶν διεκρίνοντο καὶ διὰ κάτι ἄλλο. Διεκρίνοντο διὰ τὸν πόθον ποὺ εἴχον νὰ μεταδώσουν τὴν πίστιν των εἰς ὅλον τὸν κόσμον. Αἱ καρδιαὶ ἐφλέγοντο νὰ δοξασθῆ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ. Ἐγνώριζον ὄτι ἐν σχέσει μὲ τὸν εἰδωλολατρικὸν κόσμον ἀπετέλουν μίαν ἐλάχιστην μειοψηφίαν, ἦτο ἐν μέσω μυριάδων λύκων «τὸ μικρὸν ποίμνιον τοῦ Ἰησοῦ». Ἀλλὰ οἱ ὀλίγοι αὐτοὶ ἔπρεπε νὰ φωτίσουν καὶ τοὺς ἄλλους, ἔστω καὶ ἐὰν οἱ ἄλλοι ἦσαν οἱ διῶκται, οἱ δήμιοι, οἱ σφαγεῖς. Καὶ πρὸς τοῦτο ἔπρεπε ὑπὸ τῶν ὀλίγων πρὸς τοὺς πολλοὺς μετὰ δυνάμεως καὶ πίστεως πολλῆς νὰ κηρυχθῆ ὁ Ἐσταυρωμένος.

Τότε διὰ πρώτην φορὰν μέσα εὶς τὰς κατακόμβας ἐρρίφθη τὸ ἡρωϊκὸν σύνθημα: ΕΙΣ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΝ. Ἔκαστος, δηλαδή, ἔπρεπε νὰ καταβάλη πᾶσαν προσπάθειαν διὰ νὰ φέρη τουλάχιστον καὶ ἕναν ἄλλον εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ. Διότι εἶχον διδαχθῆ ὅτι χριστιανὸς ποὺ δὲν φροντίζει νὰ σώση ἄλλους δὲν εἶναι χριστιανός. Καὶ ἔβλεπον τότε οἱ ἄγγελοι τὸ ὡραῖον θέαμα: Χριστιανοὺς πρὸ τῆς ἀνατολῆς τοῦ ἡλίου, φωτισμένους ὅμως ἀπὸ τὸ ἀνέσπερον φῶς, νὰ ἐξέρχωνται – ὅπως φαίνεται εἰς τὴν μικρὰν εἰκόνα τοῦ ἄρθρου μας – ἀπὸ τὶς κρυπτὲς ἐξόδους τῶν κατακομβῶν καὶ μὲ τὴν καρδίαν των πάλλουσαν ἀπὸ τὰ ἁγιώτερα τῶν αἰσθημάτων νὰ σπεύδουν πρὸς ἀναζήτησιν καὶ ἄλλων ψυχῶν. Ἔπρεπε οἱ ὁλίγοι νὰ κερδίσουν τοὺς πολλοὺς εἰς Χριστόν. Ἦτο τοῦτο εὔκολον; Ὄχι. Ἦτο ἕργον ποὺ ἀπήτει οὐ μόνον σύνεσιν, ἀλλὰ καὶ αὐτοθυσίαν. Τὸ μισητὸν ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ νὰ γίνη λατρευτὸν, οἱ βλάσφημοι ὑμνωδοὶ τῆς Θεότητός Του; Καὶ δὲν ὑπάρχει καμμία ἀμφιβολία, ὅτι ἐπάνω εἰς τὰς ἱεράς των προσπαθείας, πολλοὶ τῶν χριστιανῶν θὰ κατεδόθησαν ὡς διαδίδοντες ἀπηγορευμένην θρησκείαν, θὰ ὡδηγήθησαν, εἰς τὰ κριτήρια τῶν ἀνόμων καὶ θὰ εὗρον μαρτυρικὸν θάνατον. – Ἰδοὺ διατὶ εἴπομεν, ὅτι τὸ ρητὸν ἐγράφη μὲ τὸ αἷμα τῶν μαρτύρων τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων.

Ὡ ἁγία πίστις τὶ θαύματα κάμνεις. Γράφεις τὴν ἱστορίαν τῆς διαδόσεως τῶν Χριστιανικῶν ἀληθειῶν μὲ τὸ αἷμα τῶν ἐκλεκτοτέρων παιδιῶν τῆς ἀνθρωπότητος. Σὺ ποὺ ἐθέρμανες τὰ στήθη τῶν χριστιανῶν τῶν κατακομβῶν, διάλυσον τὰ παγόβουνα τῆς θρησκευτικῆς ἀδιαφορίας, καὶ θέρμανον τὰς καρδίας τῶν ὀλίγων πιστῶν μὲ τὸ ἅγιόν σου πὺρ, διὰ νὰ ἐπαναληφθῆ καὶ σήμερον τὸ θαῦμα τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ νεωτέρου κόσμου εἰς Χριστόν.

* * *

«Εἰς πρὸς ἕνα εἰς Χριστόν». Τὸ σύνθημα τοῦτο πρέπει νʼ ἀναζήση καὶ πάλιν σήμερον, ἀγαπητοί! Ἀλλὰ θὰ μᾶς εἴπητε, ὅτι ἡμεῖς σήμερον δὲν ζῶμεν μέσα εἰς εἰδωλολατρικὴν χώραν, ὅπως οἱ χριστιανοὶ τῶν πρώτων αἰώνων, ἀλλὰ εἰς Ὀρθόδοξον Χριστιανικὴν Πολιτεῖαν, τῆς ὁποίας τὰ 99% τῶν ὑπηκόων της εἶναι βεβαπτισμένα εἰς τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν. Ναί! Τὸ γνωρίζομεν, ἀλλὰ ὅσον ἀληθὲς εἶναι τοῦτο, ἄλλο τόσον ἀληθὲς εὶναι καὶ τὸ ἄλλο˙ ὅτι ἐπὶ 1000 χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος μόλις θὰ εὕρης ἕνα θερμὸν ζηλωτήν, ὅστις διʼ ἔργων καὶ λόγων ἀποδεικνύει, ὅτι εἶναι «συνειδητὸς χριστιανός». Οἱ ὑπόλοιποι κατὰ πλειοψηφίαν εἶναι ψυχροί, ἀδιάφοροι, χασμώμενοι, πολλοὶ δὲ καὶ κλονισμένοι εἰς τὴν πίστιν. Τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, τὸ ὑπὲρ πὰν ὄνομα, δὲν ἀποτελεῖ τὸ γλυκὺ θέμα τῶν συζητήσεων εἰς τὰς συναναστροφάς, ἀλλὰ χιλιάκις τῆς ἡμέρας ἀκούεται συνοδευόμενον μὲ τὰς χυδαιοτέρας βλασφημίας καθʼ ἅπασαν τὴν πατρίδα μας. Βασικαὶ ἐντολαὶ τοῦ Εὐαγγελίου καταπατοῦνται δημοσία ὑπὸ τὰ χειροκροτήματα ἀλλόφρονος πλήθους. Ἡ ἠθικὴ ἐξευτελίζεται εἰς θέατρα καὶ κινηματογράφους. Ἡ κακία, ὅπως γράφομεν εἰς ἄλλο φύλλον, ὅτε ὡμιλούσαμεν περὶ τοῦ ἐπτακεφάλου θηρίου τῆς Ἀποκαλύψεως, ἡ κακία λέγομεν περιπατεῖ σήμερον ἐσταφανωμένη μὲ τὰ ἄνθη τῆς αἰσχρᾶς φιλολογίας, ἡ ὁποία μυκτηρίζει πᾶν τὸ χριστιανικὸν καὶ ἐγκωμιάζει πᾶν τὸ ἑωσφορικόν.

Μέσα εἰς τὸν κόσμον αὐτὸν τῆς χλιαρότητος, τῆς ἀδιαφορίας, τῆς ἀπιστίας, τοῦ ἀκράτου ὑλισμοῦ οἱ ὀλίγοι συνειδητοὶ χριστιανοὶ ποὺ γνωρίζουν εἰς τὶ πιστεύουν, ἔχουν νὰ παίξουν ρόλον τεράστιον. Ὅλα τʼ ἄλλα πρέπει νὰ γίνουν πάρεργα, ἕν δὲ τὸ ἔργον των, ἡ ὕψιστη φροντίς, τὸ μέγιστον καθῆκον των: ἡ σωτηρία τῶν ἄλλων, ἡ ἐπιστροφὴ τῶν συνανθρώπων των εἰς τὸν Χριστόν.

Ὄχι! Δὲν εἶναι μόνον ἔργον τῶν ἱεροκηρύκων καὶ θεολόγων ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ κόσμου εἰς τὸν Χριστόν. «Μὴ περιμένετε ὅλα ἀπʼ ἐμὲ – ἐφώναζε ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος ὁ ἀθάνατος Χρυσόστομος. – Τὶ θὰ δυνηθῶ μόνος μου νὰ κάμω;Ἐδῶ χιλιάδες ἁμαρτωλῶν, πλανεμένων ἀδελφῶν ἀναστενάζουν». Ἄς μοιρασθώμεν τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας των. Σεῖς οἱ πιστοὶ τὶ κάθεσθε; Ἐξέλθετε μετὰ γυναικῶν καὶ παίδων, ἐξέλθετε ἐπὶ ἄγραν καὶ θύραν καὶ ἀποσπάσετε ἀπὸ τὸν Διάβολον τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἐκεῖνος μὲ τόσην τέχνην συνέλαβεν. Εὗρες ἁμαρτωλόν; Συμβούλευσέ τον. Δὲν τὸν ἔπεισες μὲ τὰς συμβουλάς σου; Δάκρυσον, στέναξων πικρῶς, προσευχήσου καὶ εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴ αἰσθανθῆ τύψεις συνειδήσεως καὶ νʼ ἀνακράξη ἐκ βάθους καρδίας «ἡμάρτησα τῶ Κυρίω». Οὕτω πράττων ἐκέρδισες μίαν ὡραίαν νίκην, κατέβαλες τὸν Σατανᾶν, ηὔξησες τὸν ἀριθμὸν τῶν πιστῶν, ἔδωκες χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν εἰς τὰ τάγματα τῶν ἁγίων ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, ἐδόξασες τὸν Χριστόν, ὅστις διὰ σοῦ ἐξακολουθεῖ νὰ σώζη ψυχὰς ἁμαρτωλάς. Τὸ στόμα σου ἔγινε στόμα Χριστοῦ καὶ ἔχουν καὶ ἐν σοὶ ἐφαρμογὴν οἱ τελευταῖοι θεῖοι λόγοι τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Ἰακώβου: «Ἀδελφοί, ἐὰν τις ὑμῖν πλανηθῆ ἀπὸ τῆς ἀληθεῖας, καὶ ἐπιστρέψη τις αὐτόν, γινώσκετω ὅτι ὁ ἐπιστρέψας ἁμαρτωλὸν ἐκ πλάνης ὁδοῦ αὐτοῦ σώσει ψυχὴν ἐκ θανάτου καὶ καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν».

* * *

Ἀγαπητοὶ ἀναγνῶσται τῆς Σπίθας. Ἐὰν εἶσθε πιστοί, τότε θὰ αἰσθάνεσθε λύπην, ὅταν τὴν Κυριακὴν μεταβαίνετε εἰς τὸν Ἱ. Ναὸν τῆς ἐνορίας σας καὶ βλέπετε τὸ ἐκκλησίασμα αραιότατον, ὀλίγους ἄνδρας καὶ γυναῖκας καὶ τούτους ἀδιαφόρους εἰς τὸ τελούμενον μυστήριον. Ἀλλὰ ἡ ψυχρὰ αὐτὴ κατάστασις πρέπει νὰ μεταβληθῆ οἱ πάγοι νὰ διαλυθοῦν, ἡ ἐκκλησία μας νʼ ἀποκτήση θερμά, συνειδητὰ μέλη, ποὺ νὰ ζοῦν καὶ νʼ ἀναπνέουν τὸν Χριστόν. Ποῖον τὸ μέσον; Γίνου, σὺ ἀδελφέ, γίνου θερμὸς συνειδητὸς χριστιανὸς καὶ τότε μία ἐσωτερικὴ δύναμις θὰ σὲ ὠθῆ νὰ λέγης καὶ σὺ πρὸς τὸν Κύριον τὴν ὑπόσχεσιν ταύτην: «Διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς Σου καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ Σὲ ἐπιστρέφουσιν». Δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ εἶσαι θεολόγος διὰ νὰ κηρύξης τὸν Κύριον. Ἀρκεῖ νὰ εἶσαι πιστός, νʼ ἀκούης τὸ ὄνομα Του καὶ νὰ δακρύζης. Τότε πῦρ θὰ ἐκπέμπη ἡ καρδία σου, ποὺ θὰ θερμαίνη καὶ ἄλλους καὶ θὰ φέρη πλησίον τοῦ Χριστοῦ.

Καὶ τὸ συμπέρασμα τοῦ ἄρθρου; Εἶναι εἰς τὴν ἀρχὴν τοῦ νέου ἔτους 1951, 10 οἱ πιστοὶ μιᾶς πόλεως; Ἄς γίνουν κατὰ τὸ τέλος τοῦ ἔτους 20. Εἶναι 100; Ἄς γίνουν 200. Ἡ στασιμότης εἶναι νέκρα, διὰ τὴν θυσίαν ὅλοι θὰ δώσωμεν λόγον εἰς τὸν Κύριον. Ἄς γίνη λοιπὸν σύνθημα ὅλων τῶν πιστῶν, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν καὶ παιδίων τῆς ἀγαπητῆς μας Πατρίδος τὸ σύνθημα τῶν κατακομβῶν, τὸ ὁποῖον τόσον ἐπικαίρως ἦλθε νὰ μᾶς ὑπενθυμίση ἡ ὡραία πινακὶς τῆς Κατηχητικῆς Σχολῆς Πατρῶν:

ΕΙΣ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΝ.