Γνωστός… εκ των βλασφημιών

Απο βιβλίο «ANTIΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»

του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

sel. 59-62

Υπάρχει όνομα, έντιμον και ένδοξον υπέρ παν άλλο όνομα. Είνε το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Θα έπρεπε με αισθήματα βαθύτατης ευγνωμοσύνης νʼ αναφέρεται το γλυκύτατον τούτο όνομα. Διότι παν ό,τι υπέρ της ανθρωπότητος έπραξεν ο Χριστός, ουδείς άλλος ηδυνήθη να πράξη. Όχι μόνον άνθρωποι, αλλʼ ούτε άγγελοι και αρχάγγελοι. Άπλωσε τὶς παλάμες του επί του ξύλου της κατάρας, άνοιξε τις φλέβες του, εξέχεε το πανάγιόν του Αίμα, προσέφερε εαυτόν θυσίαν άμωμον υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας. Έκτοτε ο μετανοών αμαρτωλός ευρίσκει εν τω Σταυρώ την αιώνια λύτρωσι.

Αλλʼ οι άνθρωποι, ευγνώμονες προς τους συνανθρώπους των, δια μικροεξυπηρετήσεις που τους προσφέρουν, δεικνύονται αχάριστοι προς τον ύψιστον Ευεργέτην των, τον Χριστό. Φαντασθήτε άνθρωπον να ευχαριστεί ένα, ο οποίος του εδώρησεν εν ευτελές χαρτονόμισμα, αλλά να μη ευχαριστεί ένα άλλον, ο οποίος του εδώρησεν αδάμαντα αμυθήτου αξίας. Όχι μόνον δε να μη τον ευχαριστεί, αλλά και να τον υβρίζη με τις χυδαιοτέρες των λέξεων. Είνε δυνατόν να συμβαίνη μία τοιαύτη περίπτωσις; Και όμως! Η περίπτωσις αυτή είνε συνηθέστατη. Μυρία «ευχαριστώ», υποκλίσεις και ασπασμοί χειρών, διαβεβαιώσεις περί αιωνίας αφοσιώσεως και αγάπης, ευχαριστήριοι επιστολαί που δημοσιεύονται εις τον καθημερινόν τύπον, ιδού αι εξωτερικαί εκδηλώσεις της ευγνωμοσύνης των ανθρώπων προς τους συνανθρώπους των. Αλλά προς τον Χριστόν, ο οποίος αενάως ευεργετεί τον άνθρωπον με υλικάς και πνευματικάς ευεργεσίας, με φανεράς και αφανείς, οποία ψυχρότης και αδιαφορία! Δεν ενθυμούνται το όνομα του. Δεν το αναφέρουν εις το καθημερινόν των λεξιλόγιον. Δεν ομιλούν περί του προσώπου του. Τον αγνοούν. Θέλουν να τον αγνοούν. Εάν τις θερμός λάτρης του Εσταυρωμένου αναφέρη το όνομα του και υπενθυμίση την διδασκαλίαν του και την αγίαν του ζωήν, ο αγνώμων και αχάριστος, εάν δεν τον ειρωνευθή, θα προσπαθήση νʼ αλλάξη θέμα συζητήσεως. Άλλα πρόσωπα και πράγματα τον ενδιαφέρουν και τον ενθουσιάζουν. Και δύναται επί ώρας πολλάς να ομιλή περί αυτών μετά πολλής ζωηρότητος και πάθους. Αλλοίμονον! Ο Χριστός είνε εκτός των ενδιαφερόντων του. Του είνε άγνωστος.

* * *

Θέλετε παραδείγματα της προς τον Χριστόν αχαριστίας και αγνωμοσύνης της συγχρόνου γενεάς μας; Εκ των πολλών ας αναφέρωμεν εδώ 2-3 χαρακτηριστικά της αδιαφόρου, υλόφρονος, αγνώμονος και βλασφήμου γενεάς μας.

Προ ετών εκ του λιμένος του Πειραιώς εξεκίνησεν εν εκ των πολυτελών εκείνων πλοίων, τα οποία κάμνουν κρουαζιέρες κατά τους θερινούς μήνας εις τα ωραία νησιά του Αιγαίου. Το πλοίον κατηυθύνετο εις Ρόδον. Ήτο πλήρες επιβατών Ελλήνων, παρακαλώ, και Ελληνίδων. Ο καιρός ήτο θαυμάσιος. Η νυξ μαγευτική. Ο ουρανός έλαμπεν από τα άστρα. Οι επιβαται είχον ανέλθει εις το κατάστρωμα και απελάμβανον την δροσερότητα της θαλάσσης. Συζητήσεις ζωηραί ηκούοντο. Μεταξύ των επιβατών ήτο και κάποιος, ο οποίος εφιλοσόφει επί της ανθρωπίνης ζωής και διεκρίνετο δια την οξείαν παρατηρητικότητα του. Ηθέλησε λοιπόν ούτος να κάμη μίαν έρευναν δια να διαπιστώση περί ποία θέματα περιεστρέφοντο αι συζητήσεις των επιβατών. Προς τούτο με τρόπον επλησίασε κατά σειράν όλας τας ομάδας των συζητούντων, ανδρών και γυναικών, από πρώρας μέχρι πρύμνης. Ω, και τη δεν συνεζήτουν! Θέματα εμπορικά, βιομηχανικά, πολιτικά, ποδοσφαιρικά. Αλλά κυρίως πυκνός ήτο ο λόγος δια συνοικέσια, γάμους και διαζύγια, σκάνδαλα οικογενειακά. Σεξουαλική φλυαρία αφάνταστος! Ουδαμού ήκουσε σοβαράν συζήτησιν, η οποία να εξέρχεταιαπό τον κύκλον των μικρών και ταπεινών και εφημέρων ζητημάτων και να άπτεται του κύκλου της αιωνιότητος. Αλλʼ ιδού! Εν μέσω μυριάδων λέξεων ηκούσθη και η λέξις Θεός. Πως όμως; Όχι διʼ αίνον και δοξολογίαν. Ηκούσθη ως βλασφημίαν. Ηκούσθη κατʼ επανάληψιν. Έφριξεν ο άνθρωπος δια την κατωτερότητα της σκέψεως και των λόγων των επιβατών. 500 άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, και ουκ ην αυτοίς σκέψις και έννοια Θεού…

Το άλλο περιστατικόν εις την Φλώριναν. Ως είνε γνωστόν, περί τα 100 άτομα δεν ανήκον εις την Χριστιανικήν Θρησκείαν. Ήσαν Μουσουλμάνοι. Ως σκηνίται κατά τους θερινούς μήνας εκινούντο ανά την ύπαιθρον και ήρχοντο εις επαφήν με πλήθος ανθρώπων, οι οποίοι ήσαν όλοι βαπτισμένοι και ανήκον εις την Χριστιανικήν Θρησκείαν. Όταν ήρχισεν η κατήχησις των, εις εκ των κατηχητών ηρώτησε τους αθιγγάνους, εάν έχουν ακούσει κάτι δια τον Χριστόν. Ένας νέος εξ αυτών απήντησε: «Ξέρω το όνομα του Χριστού. Το άκουσα πολλές φορές. Το άκουσα να το βλασφημούν οι Χριστιανοί»!

Ο Χριστός ήτο γνωστός εις τους αθιγγάνους από τας βλασφημίες των «Χριστιανών».

Και το τρίτον περιστατικόν. Προ πολλών ετών δύο νέοι της Αβησσυνίας είχον ακούσει περί της Ελλάδος, ότι είνε μία χώρα χριστιανική, εκ των πρώτων χριστιανικών χωρών της Ευρώπης, και επεθύμησαν να επισκεφθούν και να γνωρίσουν την χώραν αυτήν, να εγγραφούν εις την Θεολογικήν Σχολήν, νʼ ακούσουν χριστιανικάς παραδόσεις θεολόγων και να γνωρίσουν περισσότερον τον Χριστόν. Ήλθον λοιπόν εις την Ελλάδα και εγνώρισαν τον Χριστόν. Η πρώτη λέξις, την οποίαν ήκουσαν, ήτο το όνομα του Χριστού. Το ήκουσαν εις την προκυμαίαν του Πειραιώς. Το ήκουσαν να βλασφημήται! Οι Αβησσυνοί νέοι έφριξαν επί τω ακούσματι των βλασφημιών. Διότι εις την ιδικήν των χώραν ουδεμία βλασφημία ακούεται. Και αν ποτέ ακουσθή, η βλασφημία εις την Αβησσυνίαν θεωρείται μέγιστον έγκλημα και τιμωρείται αυστηρώς.

Παλαιότερον η γλώσσα βλασφήμου, όταν κατʼ επανάληψιν ηκούετο να βλασφημή τον Θεόν, εκόπτετο και ερρίπτετο εις τους κύνας… Διότι άνθρωπος που εβλασφημεί τον Θεόν εκρίνετο ανάξιος να έχη γλώσσαν. Η γλώσσα εδόθη εις τον άνθρωπον όχι δια να βλασφημή τον Θεόν, αλλά δια να τον υμνή και δοξάζη. Οι Αβησσυνοί νέοι τόσον ελυπήθησαν και απεγοητεύθησαν από το άκουσμα των φρικτών βλασφημιών, ώστε δεν ήθελον να μείνουν εις την Ελλάδα. Ήθελον να φύγουν το συντομώτερον. Η χριστιανική των συνείδησις δεν ηνείχετο νʼ ακούη τον Χριστόν βλασφημούμενον. Συνεκρατήθησαν όμως, διότι Έλλην κληρικός τους παρηγόρησε και τους είπεν, ότι η Ελλάς δεν κατοικείται εξ ολοκλήρου από βλασφήμους. Υπάρχουν, τους είπε, και Χριστιανοί, οι οποίοι πιστεύουν και αγαπούν τον Χριστόν, και αναφέρουν το όνομα του με σεβασμόν και ευγνωμοσύνην. Αλλά, παρετήρησαν οι δύο Αβησσυνοί νέοι, εάν υπάρχουν, διατί οι Χριστιανοί αυτοί δεν εξεγείρονται κατά των βλασφήμων, διατί δεν αγωνίζονται να εξαλειφθή η θανάσιμος αυτή αμαρτιά;…

Θλιβερά τα ανωτέρω περιστατικά. Δεν είνε τα μόνα. Είνε πολλά. Το δε θλιβερώτερον είνε, όπως έχομεν γράψει πολλάκις και δεν θα παύσωμεν να γράφωμεν, ότι αι βλασφήμιαι, αι οποίαι ακούονται καθημερινώς εις την Πατρίδα μας, δεν προκαλούν το αίσθημα της φρίκης εις τους ακούοντας, της φρίκης εκείνης, την οποίαν ησθάνθησαν οι δύο Αβησσυνοί επί τω ακούσματι της βλασφημίας.

***

Ω αγαπητοί μας αναγνώσται! Πότε εις την Πατρίδα μας θα εξαλειφθή η βλασφημία; Πότε το έντιμον και δεδοξασμένον όνομα του Χριστού θα τιμάται και θα δοξάζεται από όλας τας γλώσσας των Ελλήνων;

Το πότε εξαρτάται εκ της δραστηριότητος, την οποίαν θʼαναπτύξουν οι αληθώς πιστεύοντες και αγαπώντες τον Κύριον προς καταπολέμησιν της βλασφημίας δια παντός τρόπου.

selida 59-62