Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΜΑΣ ΦΙΛΟΧΡΙΣΤΟΣ;

Απο βιβλίο «ANTIΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»

του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

… Φιλόχριστος ο Ελληνικός Στρατός; Όσοι κατά την τελευταίαν δεκαετίαν υπηρέτησαν ως στρατιωτικοί ιερείς˙ όσοι εκ των νέων ζουν μίαν όχι τυπικήν, αλλά συνειδητήν χριστιανικήν ζωήν και στρατευθέντες έζησαν επί έτη εις τους στρατώνας και εκ του πλησίον εγνώρισαν την στρατιωτικήν ζωήν, δύνανται να μαρτυρήσουν περί τούτου. Και η μαρτυρία των είνε αληθής.

Φιλόχριστος ο Ελληνικός Στρατός; Αλλʼ ιδού μία εκ των εντολών του Δεκαλόγου· «Ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω», η επιτάσσουσα απόλυτον σεβασμόν προς το όνομα του Θεού, ιδού πως τηρείται. Ας αφήσωμεν νεοσύλλεκτον στρατιώτην να ομιλήση· «Με πόνον ψυχής – γράφει – με δακρυσμένα μάτια, με τρεμάμενο χέρι σας γράφω την μεγάλην πνευματικήν κατάπτωσιν του Στρατού μας. Η Πατρίδα με εκάλεσε να την υπηρετήσω εις τας τάξεις του Στρατου. Μόλις ειδοποιηθήκαμεν, εσπεύσαμεν… Αλλά κατά κακήν σύμπτωσιν, μπαίνοντες εις κέντρον εκπαιδεύσεως και πριν ακόμη φορέσωμεν το ηρωικόν χακί, που έχει αγωνισθή επανειλημμένως δια την Πίστιν την αγίαν και της Πατρίδος την ελευθερίαν, μόλις συναντήσαμεν τους πρώτους αξιωματικούς, με μεγάλην μου έκπληξιν ακούω να βλασφημούν τα Θεία…».

Δυστυχώς της φρικτής βλασφημίας το κάκιστον παράδειγμα δίδουν βαθμοφόροι, αξιωματικοί, ουχί σπανίως δε κατέχοντες τας ανωτέρας και ανωτάτας βαθμίδας της στρατιωτικής ιεραρχίας. Ο γράφων τας γραμμάς ταύτας, ότε υπηρετούν ως στρατιωτικός ιερεύς, επεσκέφθην διʼ υπηρεσίαν τα Γραφεία Ανωτέρας Στρατιωτικής Διοικήσεως. Έκπληκτος ήκουσα τον Διοικητήν να βλασφημή τα Θεία κατά τονχυδαιότερον τρόπον. Δεν συνεκρατήθην. «Αλτ! τω φωνάζω. Εδώ είνε Ελλάς, η χώρα των αγίων και των μαρτύρων του Χριστιανισμού. Δεν σου επιτρέπεται να βλασφημής…». Το τι επηκολούθησε μετά την σφοδράν εκείνην διαμαρτυρίαν μου δεν είνε του παρόντος να εξιστορήσωμεν. Τόσον μόνον γράφομεν, ότι η φωνή μου εκείνη ηκούσθη ως «φωνή βοώντως εν τη ερήμω». Το Γ.Ε.Σ. , εις το οποίον εγνώσθη η σοβαρωτάτη παρεκτροπή του Διοικητού, ουδεμίαν έδωκε σημασίαν. Μετʼ ολίγας ημέρας ο μεν υβρίσας ενώπιον του επιτελείου του καπηλικώς τον Θεόν προήχθη εις στρατηγόν, ο δε ελέγξας τούτον ιεροκήρυξ παρετηρήθη… Το κύρος, βλέπετε, του Διοικητού της Μονάδος έπρεπε να διατηρηθή, αλλά περί του σεβασμού προς τον Θεόν ουδείς λόγος. Το υβρίζειν τον Θεόν δεν σημαίνει τίποτε. Είνε ίσως ένδειξις ανδρείας! Αλλά το παρατηρείν και ελέγχειν αξιωματικόν δια την βλασφημίαν απαγορεύεται. Ενώ θα έπρεπε την ώραν που βλασφημείται ο Βασιλεύς των απάντων, ενώπιον του οποίου μηδέν είνε όλοι οι βασιλείς και μεγιστάνες του κόσμου, την ώραν εκείνην της φρικτής βλασφημίας θα έπρεπε πας τις να έχη το δικαίωμα να ελέγχη και νʼ ανακαλή εις την τάξιν τον ασεβή. Να υπηρετώ εγώ την Πατρίδα και νʼ ακούω τον αξιωματικόν να υβρίζη τον Χριστόν μου και εγώ να σιωπώ; Τι Χριστιανός είμαι; Τι αγάπην έχω εις τον Χριστόν; Θα πρέπει νʼ ανοίξη η γη να με καταπίη εάν σιωπήσω. Και εάν πρόκειται να με παραπέμψουν εις Στρατοδικείον δια την ύβριν… (τον έλεγχον), ας με παραπέμψουν. Έτσι θα έπρεπε και να ενεργή πας πιστός του Χριστού στρατιώτης, εάν θέλη να ονομάζεται και να είνε φιλόχριστος.

Δυστυχώς σήμερον εν τω Ελληνικώ στρατεύματι η βλασφημία οργιάζει. Τυπικαί τινες διαταγαί ευσεβών διοικητών μονάδων επιφέρουν πρακτικόν αποτέλεσμα(*).

Εκπνέουν προς της αδιαφορίας των πολλών και καταποντίζονται ἐν μέσω της ἀφριζούσης θαλάσσης των βλασφημούντων Ελλήνων αξιωματικών και στρατιωτών. Φρικτή η εξάπλωσις της βλασφημίας. Εάν ἐν των Στρατώ μας υπήρχε μυστικόν τι μηχάνημα, είδος ραντάρ, που θα ηδύνατο να παρακολουθή και να καταγράφη επί ταινίας τας βλασφημίας που εκστομίζουν βέβηλα χείλη, θα απεδεικνύετο, ότι δεν υπάρχει λεπτόν της ώρας λευκόν εκ της βλασφημίας. Εκατοντάδες, χιλιάδες βλασφημιών ακούονται καθʼ εκάστην εν των Ελληνικώ Στρατώ, καθʼ ην στιγμήν εις το μικρόν αλλά ηρωϊκόν στράτευμα του βασιλείου της Αιθιοπίας ουδείς των στρατιωτών και αξιωματικών τολμά να βλασφημήση τα Θεία. Ακούετε; Ουδείς Αιθίοψ στρατιώτης και αξιωματικός βλασφημεί τον Θεόν. Έλληνες αξιωματικοί και στρατιώται, που βλασφημείτε, καλύψατε το πρόσωπο σας από αισχύνην. Η Αιθιοπία δεν βλασφημεί. Η δε Ελλάς βλασφημεί.

Πως ένας στρατός, εις τον οποίον άλλοι μεν βλασφημούν εξαντλούντες κατά των Θείων όλον το αισχρόν υβρεολόγιον, άλλοι δε ακούουν μεν τας φρικτάς βλασφημίας, αλλʼ αδιαφοροῦν ως να επρόκειτο περί μικράς τινος και ασημάντου λεπτομερείας, πως ένας, λέγομεν, τοιούτος στρατός να ονομασθή φιλόχριστος; Πρόσωπον που αγαπάς το υβρίζειςή ανέχεσαι ο άλλος να το υβρίζη ενώπιον σου; Ω! Εάν υπήρχεν εις την καρδίαν ένα ηλεκτρόνιον αγάπης προς τον Χριστόν μας, χίλιαι φωναί θα ηκούοντο δια να διδάξουν, χίλια χέρια θα υψώνοντο δια να σωφρονίσουν τους βλασφημούντας τα Θεία και τα ιερά!…

Η βλασφημία εξοργίζει τον Θεόν

«Ουδέν ούτω παροξύνει τον Θεόν, ως όταν το όνομα αυτού βλασφημήται. Και τοις Ιουδαίοις δε τούτω άνω και κάτω διετέλεσεν εγκαλών, ʺΌτι το όνομα μου βεβηλούταιʺ(Ησ. 48, 11)˙και πάλιν ʺΥμείς βεβηλούτε αυτόʺ (Μαλ. 1, 12)˙ και ʺΔι υμάς το όνομα μου βλασφημείται εν τοις έθνεσιʺ(Ησ. 52, 5)˙και τοσαύτη αυτώ μη συμβαίνειν τούτο γέγονε πρόνοια, ως και αναξίους σώσαι πολλάκις, ίνα μη τούτο γένηται.ʺΕποίησαʺγαρ, φησίν, ʺίνα μη το όνομα μου βεβηλωθήʺκαι ʺου διʼ υμάς εγώ ποιώ, οίκος του Ισραήλ, αλλʼ ίνα μη το όνομα μου βεβηλωθήʺ(Ιεζ. 20, 9˙ 36, 22).Και ο Παύλος δε ανάθεμα είναι ηύξατο υπέρ της του Θεού δόξης˙ και αυτός ο Μωυσής εξαληφθήναι της βίβλου παρεκάλεσεν υπέρ της δόξης του ονόματος του Θεού˙ υμείς δε ου μόνον αιρείσθε παθείν, ώστε ταύτην αποκρούσασθαι την βλασφημίαν, αλλά πάντα πράττετε, διʼ ων αύξετε αυτήν και επιτείνετε καθʼ εκάστην ημέραν. Τις ουν υμάς παραιτήσεται, τις δε συγγνώσεται; Ουκ έστιν ουδείς».

(Εκ του λόγου του ι. Χρυσοστόμου προς τους έχοντας παρθένους συνεισάκτους: Ε. Π. Migne 47, 506-507).

(*) Εις την στρατιωτικήν ιστορίαν του Έθνους αναφέρονται παραδείγματα υπερόχων ηγητόρων, οι οποίοι εθεώρουν την βλασφημίαν ως βαρύτατων στρατιωτικόν παράπτωμα, προμηνύον συμφοράν. Ούτω προ της Ελληνικής Επαναστάσεως, εις τα όρη, ένθα η Ελλας ησκείτο εις τα όπλα προπαρασκευαζομένη δια τον υπέρ πάντων αγώνα, ουδέ μία βλασφημία επετρέπετο νʼ ακουσθή εις τας κατασκηνώσεις των κλεφτών και αρματολών. Εκεί ο βλάσφημος ετιμωρείτο σκληρώς. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο γενναίος πολέμαρχος του Μωριά, δεν ηνείχετο βλασφημίαν εν τω στρατοπέδω. Εκ δε των νεωτέρων αξίζει να μνημονευθή το παράδειγμα του ενδόξου ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτου, όστις κρατών τον τίμιον Σταυρόν και διʼ αυτού δις καταναυμαχήσας έξω των Δαρδανελλίων τον Τουρκικόν στόλον, δεν επέτρεπε νʼ ακουσθή βλασφημία και να «μαγαρισθούν», ως έλεγε, τα καράβια της Ελλάδος. Το παράδειγμα τούτων έπρεπε να μιμηθούν και οι νεώτεροι ηγήτορες των ενόπλων δυνάμεων του Έθνους.

σελ.. 41-44