_

Προσοχή στην τουρκική κρίση!!! Του Νίκου Χειλαδάκη, Τουρκολόγου :

http://elladapoyantisteketai.blogspot.gr/2013/06/blog-post_1990.html

_

_

Δήλωση ΒΟΜΒΑ από την Δήμητρα Παπανδρέου. Το εβραϊκό λόμπι επέβαλε στην ελληνική κυβέρνηση στην αλλαγή των ταυτοτήτων!!!

O Μητροπολίτης Γλυφάδας Παύλος: «Δηλώστε σήμερα κιόλας, τήν ἀντίθεσή σας στόν νόμο 3984/2011 περί Μεταμοσχεύσεων..»

___

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 4^ῃἸουνίου 2013

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ἀπέστειλε τήν ἀκόλουθη Ποιμαντορική Ἐγκύκλιο πρός τόν εὐλαβῆ Κλῆρο καί τόν φιλόχριστο λαό τῆς Μητροπολιτικῆς Περιφερείας Αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως

«Τέκνα μου ἐν Κυρίῳἀγαπητά καί περιπόθητα,

Μέ τόν Νόμο 3984/27.6.2011 πού ἐψηφίσθη ἀπό τήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων καί ἐφαρμόζεται ἀπό 1^ης Ἰουνίου 2013 ρυθμίζεται, μέ ἀρχές πού ἀπάδουν στήν ἰδιοπροσωπεία τοῦ Γένους μας καί τήν ἱερότητα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, τό πολυσήμαντο θέμα τῆς δωρεᾶς καί μεταμοσχεύσεως τῶν ἀνθρωπίνων ὀργάνων. ἩἘκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὑπέβαλε κατά τήν διαβούλευση τοῦ εἰρημένου Νόμου θέσεις Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικῆς βιοηθικῆς οἱὁποῖες προδήλως περιφρονήθησαν παρά τήν γενομένη τροποποίηση διά τοῦ Νόμου 4075/11.4.2012 καί ἑπομένως διά τό μέγιστο αὐτό θέμα καθηκόντως ὀφείλομε νά ἐνημερώσωμε τούς πάντας καί νά καταδείξωμε οἱἹεράρχαι τήν καταφανῆ διάστασι τοῦ ψηφισθέντος Νόμου μέ τήν ἀνθρώπινη ὀντολογία, τήν ὀρθόδοξη θεολογία καί τήν θεόσδοτη ἀνθρώπινη ἐλευθερία. Ἐν συνεχείᾳ τῇ συμβολῇ τῆς ἐργασίας εἰδικῶν, ἤτοι τῶν Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτου-Ἰατροῦ Λουκᾶ Τσιούτσικα, Αἰδεσιμολ. Πρωτοπρεβυτέρου Στεφάνου Στεφοπούλου καί Πανοσιολ. Μοναχοῦ ΔαμασκηνοῦἉγιορείτου παρατηροῦμεν ὅτι:

«Α’. Θεολογία – Ἀνθρωπολογία

1. Κατὰ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ὁἄνθρωπος κατὰ τὴν φύση τοῦ εἶναι σύνθετο, μεικτό, ὄν. Πλάσθηκε κατ’ εἰκόνα καὶὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ καὶἀποτελεῖται ἀπὸ τὴν ψυχή, ποὺ συνιστᾶ τὸ πνευματικὸ μέρος τοῦἀνθρώπου καὶ τὸν ἐντάσσει στὸν πνευματικὸ κόσμο, καὶἀπὸ τὸ σῶμα, μὲ τὸὁποῖο ἐντάσσεται στὸν ὑλικό, αἰσθητὸ κόσμο. Εἶναι μείξη καὶ κράση πνεύματος καὶὕλης, «σύνδεσμος τῆς ὁρατῆς καὶἀοράτου φύσεως». Καὶ τὸ μὲν σῶμα εἶναι ὑλικό, σύνθετο καὶ φθαρτό, ἡ δὲ ψυχὴ εἶναι «οὐσία ζῶσα, ἁπλή, ἀσώματος, σωματικοῖς ὀφθαλμοῖς κατ’ οἰκείαν φύσιν ἀόρατος, λογικὴ τὲ καὶ νοερά, ἀσχημάτιστος… ἀθάνατος» (Ἅγ. Ἰωάννης Δαμασκηνός). Ἑπομένως ἡ ψυχὴ τοῦἀνθρώπου δὲν εἶναι ἁπλὴ βιολογικὴἐνέργεια τοῦ σώματος, ὅπως εἶναι τῶν ζώων, τὰὁποία γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ εἶναι θνητόψυχα, δὲν ἐπιβιώνουν μετὰ τὸν σωματικὸ θάνατο, ἀλλὰ εἶναι κτιστή, οὐσία ἀθάνατη μὲ δική της ἐνέργεια. Ὁ θάνατος δὲν εἶναι παντελὴς ἐξαφάνιση τοῦὅλου ἀνθρώπου, ἄλλα χωρισμὸς τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα, τὸὁποῖο στὴ συνέχεια, φθείρεται καὶ διαλύεται, ἐνῶἡ ψυχὴἐξακολουθεῖ νὰὑπάρχει καὶ νὰἐνεργεῖ· «Οὐχ ἡ ψυχὴἐστιν ἡἀποθνήσκουσα, ἀλλὰ διὰ τὴν ταύτης ἀναχώρησιν ἀποθνήσκει τὸ σῶμα» (Μ. Ἀθανάσιος).

2. Σχετικὰ μὲ τὸν χρόνο τῆς ἑνώσεως τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος ἡἘκκλησία δέχεται ὅτι δημιουργοῦνται συγχρόνως· «άμα δὲ τὸ σῶμα καὶἡ ψυχὴ πέπλασται, οὐ τὸ μὲν πρῶτον, τὸ δὲὕστερον» (Ἄγ. Ἰωάννης Δαμασκηνός). Αὐτὸἰσχύει καὶ γιὰ τὴν πλάση κάθε νέου ἀνθρώπου· τὸ σῶμα καὶἡ ψυχὴ συνυπάρχουν «ἐξ ἄκρας συλλήψεως». Συνεπῶς τὸἔμβρυο εἶναι πλήρης ἄνθρωπος, ἐκ ψυχῆς καὶ σώματος, καὶ πρὶν ἀπὸ τὸν σχηματισμὸ καὶ τὴ λειτουργία τοῦἐγκεφάλου. Αὐτὸ καταδεικνύει ὅτι, ὄχι μόνο ὁἐγκεφαλικὸς θάνατος ἄλλα καὶἡ παντελὴς ἔλλειψη τοῦἐγκεφά-λου δὲν συνεπάγονται ὅτι ὁ εὑρισκόμενος στὶς καταστάσεις αὐτὲς ἄνθρωπος παύει νὰ εἶναι ἔμψυχο καὶ ζωντανὸὄν.

3. Σχετικὰ μὲ τὸ ποὺ βρίσκεται καὶ πὼς ἐνεργεῖἡ ψυχὴ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας διδάσκουν ὅτι ἡ ψυχὴ δὲν ἑδρεύει σὲ συγκεκριμένο ὄργανο, ἀλλὰ εὑρίσκεται σὲὅλα τὰ σημεῖα τοῦ σώματος, ζωοποιοῦσα καὶ κινοῦσα τὰ μέλη. Κατὰ τὸν

γιο Γρηγόριο Παλαμᾶἡ ψυχὴ «συνέχουσα τὸ σῶμα, ὅ καὶἐκτίσθη, πανταχοῦ τοῦ σώματος ἐστίν, οὐχ ὡς ἐν τόπω οὐδ’ ὡς περιεχομένη, ἀλλ’ ὡς συνέχουσά τε καὶ περιέχουσα καὶ ζωοποιοῦσα τοῦτο, κατ’ εἰκόνα καὶ τούτ’ ἔχουσα Θεοῦ», κατὰ δὲ τὸν άγιο Ἰωάννη Δαμασκηνὸ «ὀργανικῶ κεχρημένη σώματι καὶ τούτῳ ζωῆς αὐξήσεως τὲ καὶ αἰσθήσεως καὶ γεννήσεως παρεκτική».

4. Βιολογικὴ ζωὴ χωρὶς τὴν ὕπαρξη τῆς ψυχῆς μέσα στὸ σῶμα δὲν νοεῖται. Στὴν περίπτωση ἀποκοπῆς, καταστροφῆς ἢ νεκρώσεως ἑνὸς ζωτικοῦὀργάνου, ὅποτε ὁἄνθρωπος ἐπιβιώνει μὲὑποστηρικτικὲς ἐνέργειες, ἐξακολουθεῖἡ ψυχὴ νὰ παραμένει συνδεδεμένη μὲ τὸ σῶμα καὶ νὰἐνεργεῖ σὲἄλλα σωματικὰὄργανα. Στὴν κατάσταση τοῦἐγκεφαλικοῦ θανάτου ἡἰατρικὴ κατορθώνει μὲ τὴ βοήθεια τῆς τεχνολογίας νὰ διατηρεῖ τὴ βιολογικὴ ζωή, ἀφοῦὁὑπόλοιπος ὀργανισμός, πλὴν τοῦἐγκεφάλου, λειτουργεῖ. Ἡ διατήρηση τῆς βιολογικῆς ζωῆς προϋποθέτει τὴν ὕπαρξη τῆς ψυχῆς μέσα στὸ σῶμα καὶ δείχνει ὅτι δὲν λύθηκε ἀκόμη ὁ μεταξύ τους δεσμός, δὲν ἐπισυνέβη δηλαδὴὁριστικῶς καὶ καθ’ ὁλοκληρίαν ὁ θάνατος. Συνεπῶς ἡ διακοπὴ τῆς ὑποστηρικτικῆς λειτουργίας, ἀκόμη καὶ μὲ τὴν συγκατάθεση τοῦἀσθενοῦς, πολὺ περισσότερο ἡ λήψη ὀργάνων γιὰ μεταμόσχευση ἀπὸ τοὺς «ἐγκεφαλικὰ νεκρούς», ἀποτελοῦν ἐνεργητικὴ πρόκληση θανάτου, ἡὁποία κατὰ τὴν κανονικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἰσοδυναμεῖ μὲ φόνο, καὶ μάλιστα ἀσθενοῦς καὶἀνυπερασπίστου ἀνθρώπου κατ’ ἀναλογίαν πρὸς τὴν ἔκτρωση τῶν ἐμβρύων.

5. Εἰδικώτερα, κατὰ τὸν άγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή, ἡ ψυχὴ φανερώνεται μὲ τὸ νὰἐνεργεῖ πάνω στὰ μέλη τοῦ σώματος, ἀνάλογα μὲ τὴν δυνατότητα ποὺἔχουν. Κάθε σωματικὸὄργανο δέχεται ἐκείνη τὴν ψυχικὴἐνέργεια, τὴν ὁποία ἐκ φύσεως ἔχει τὴ δύναμη νὰἐκφράσει. Ὅταν δὲ κάποιο ὄργανο ὑποστεῖ βλάβη, ἁπλῶς παύει νὰἐκφράζεται ἡἀντίστοιχη λειτουργία τῆς ψυχῆς. Ἔτσι, ὅταν στὸν ἐγκεφαλικὸ θάνατο τὸ νευρικὸ σύστημα, σὲ ποικίλο βαθμό, δὲν λειτουργεῖ, δὲν μποροῦμε βέβαια νὰἀντιληφθοῦμε τὶς σκέψεις ἢ τὰ συναισθήματα, αὐτὸὅμως δὲν ἀποκλείει τὴν ὕπαρξή τους στὸ χῶρο τῆς ψυχῆς. Τὸ περιεχόμενο τῆς συνείδησης παραμένει, ἔστω καὶἂν ὑπάρχει ἀδυναμία νὰἐκφρασθεῖ. Στὸν «ἐγκεφαλικὰ νεκρὸ» καταργεῖται μὲν ὁ προφορικὸς λόγος, ὄχι ὅμως ὁἐνδιάθετος, οὔτε οἱἄδηλοι λόγοι. Μὲἄλλα λόγια, συνεχίζει νὰ «ἐργάζεται» ἡ νοερὰ του ἐνέργεια.

6. Κατὰ τὸν άγιο Ἰωάννη Δαμασκηνὸ μέρος τῆς ψυχῆς, «τὸ καθαρώτατον», εἶναι ὁ νοῦς, τοῦὁποίου ἡ μὲν οὐσία εὑρίσκεται στὴν σαρκικὴ καρδιά, χωρὶς νὰ περικλείεται ἀπὸ αὐτὴν σὰν σὲἀγγεῖο, οὔτε πολὺ περισσότερο νὰ ταυτίζεται μὲ αὐτήν, ἀλλὰἁπλῶς τὴν χρησιμοποιεῖὡς ὄργανο καὶὄχημα, ἡἐνέργειά του ὅμως στὸν πεπτωκότα ἄνθρωπο εὑρίσκεται στὸν ἐγκέφαλο· στὸν κατὰ φύσιν ἄνθρωπο πρέπει νὰἐπανέλθει ἡἐνέργεια τοῦ νοῦ στὴν οὐσία της, στὴν καρδιά, ὥστε νὰ παύσει ἡ διάχυση, νὰἑνοποιηθεῖὁἄνθρωπος, γιὰ νὰ μπορέσει νὰἑνωθεῖ μὲ τὸ Θεό.

7. Αὐτὴ ἡ πνευματικὴ καρδιά, «ὁ κρυπτός της καρδίας ἄνθρωπος» (Ἀπ. Πέτρος), εἶναι ὁ χῶρος στὸν ὁποῖο ἀναπτύσσεται ὅλη ἡ πνευματικὴ ζωὴ τοῦἀνθρώπου, ἐκεῖ ἐνοικεῖἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ τὸν καταστήσει «ναὸν τοῦἉγίου Πνεύματος» (Ἀπ. Παῦλος). Ἐκεῖ οὐσιώνεται καὶὑποστασιοποιεῖται τὸἀνθρώπινο πρόσωπο, τὸὁποῖο ὁλοκληρώνεται,  ὅταν ὁἄνθρωπος φθάσει στὸ «καθ’ ὁμοίωσιν». Εἶναι προφανές, ὅτι ἡἐσωτερικὴ αὐτὴ πνευματικὴ ζωὴ τοῦἀνθρωπίνου προσώπου, ζωὴ συνειδητὴ καὶ χαρισματική, μπορεῖ νὰ εἶναι ἀνεξάρτητη ἀπὸ τὸν ἐγκέφαλο καὶ τὶς λειτουργίες του.

8. Ἡ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους χριστιανικὴἀγάπη εἶναι ἀνιδιοτελής, συνειδητή, καὶἔχει τὸν χαρακτήρα τῆς θυσίας. Δὲν ἐκτιμᾶται μὲ τὴν ἀντικειμενικὴἀξία τοῦ προσφερομένου ἢ μὲ τὴν ἀξία ποὺἔχει αὐτὸ γιὰ τοὺς ἀποδέκτες του, ἀλλὰ μὲ τὸ πόσο στοιχίζει στὸν δότη ἡ προσφορά του, σύμφωνα καὶ μὲὅσα διδάσκει ὁ Χριστὸς γιὰ τὸ δίλεπτο τῆς χήρας, μὲ τὸἐὰν δηλαδὴ στερεῖται κανεὶς κάτι ποὺ τοῦ εἶναι χρήσιμο, ἐὰν θυσιάζει κάτι χρήσιμο αὐτός, γιὰ νὰὠφεληθεῖὁἄλλος. Ἐὰν ὅμως ὁ «ἐγκεφαλικὰ νεκρὸς» εἶναι νεκρός, ἡ προσφορὰ τῶν ὁποιωνδήποτε ὀργάνων του στερεῖται τοῦ χαρακτήρα τῆς ἀγάπης, ἐφ’ ὅσον αὐτὴ δὲν τοῦ στοιχίζει τίποτε, γιατί προσφέρει ἄχρηστα γι’ αὐτὸν ὄργανα, δὲν στερεῖται οὔτε θυσιάζει κάτι χρήσιμο γιὰ τὸν ἑαυτό του. Πρόκειται γιὰ πράξη συμφεροντολογική, ἰδιοτελῆ καὶἐγωιστική, διότι περιμένει κανεὶς ἀμοιβὲς καὶἀνταπόδοση ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ στερηθεῖἢ νὰ θυσιάσει κάτι ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Ἀντίθετα οἱἀρετὲς τῆς θυσίας καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον ἐφαρμόζονται ἀπόλυτα στὴν προσφορὰὀργάνων ἀπὸ ζῶντες δότες, ὅταν πρόκειται γιὰ διπλὰὄργανα καὶἱστούς ὅπως καί στήν αἱμοδοσία. Προσφέρουν τότε θυσιάζοντες καὶἐλαττούμενοι.

9. Δὲν ὑπάρχει μέχρι σήμερα ἀπόλυτη ὁμοφωνία τῶν ἰατρῶν διεθνῶς γιὰ τὸν «ἐγκεφαλικὸ θάνατο». Πολλοὶἰατροὶἔχουν ἀναπτύξει ἔγκυρη καὶ συγκροτημένη ἐπιχειρηματολογία, περὶ τοῦὅτι ὁ «ἐγκεφαλικὸς θάνατος» δὲν συνιστᾶ τὸν βιολογικὸ θάνατο. Ἠμπορεῖ κανεὶς νὰὑποκαταστήσει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦἢ νὰ παρεμποδίσει τὴν θαυματουργικὴἐπέμβαση τῶν Ἁγίων πρὸς ἐπανόρθωση καὶ θεραπεία ὁποιασδήποτε σωματικῆς βλάβης, ἀκόμη καὶἐγκεφαλικῆς; Θὰ δεχθεῖ καὶ θὰ νομιμοποιήσει ἡἘκκλησία ἕναν διαφορετικὸ θάνατο ἀπὸ αὐτὸν ποὺ διδάσκει ἐπὶ αἰῶνες, στηριζόμενη στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ στὴν Πατερικὴ Παράδοση, παρασυρόμενη ἀπὸἐπισφαλεῖς παραδοχὲς καὶ προσβάλλουσα τὸ «φοβερώτατον μυστήριον τοῦ θανάτου»; Θά κλείσωμε τά μάτια μας μπροστά στίς καταγεγραμμένες διεθνῶς ἀνανήψεις θεωρουμένων ὡς ἐγκεφαλικά νεκρῶν;

10. Ἡ ΧριστιανικὴἨθική, δεχόμενη τὴν ἀλήθεια ὅτι κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου εἶναι μόνον ὁ Θεός, ἐπαινεῖ κάθε ἰατρικὴ προσπάθεια, ὑπὲρ τῆς θεραπείας τῶν πάσης φύσεως ἀσθενειῶν· πιστεύουσα ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι ἀγαθὸὑπέρτατης ἀξίας, περιμένει ἀπὸ τοὺς ἰατροὺς νὰἐργάζωνται μέχρι τέλους πρὸς διάσωση τῆς ζωῆς κάθε ἀνθρώπου, ἔστω καὶἀνιάτως πάσχοντος καὶὑποφέροντος ἀπὸ τοὺς πόνους, ἔστω καὶἐὰν ἔχουν νεκρωθεῖ ζωτικά του ὄργανα, ὅπως ὁἐγκέφαλος. Ἡἀσθένεια καὶὁ πόνος παίζουν σπουδαῖο παιδαγωγικὸ καὶ σωτηριώδη ρόλο καὶ πρέπει νὰἀντιμετωπίζωνται μὲὑπομονὴ καὶἐμπιστοσύνη στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

11. Ἡἔννοια τῆς «εἰκαζομένης συναινέσεως» τοῦἀσθενοῦς πού ἐφευρίσκεται μέ τόν νέο νόμο καί εἰσάγεται κατά πρόδηλο παράβαση τῶν ἄρθρων 2 παραγρ. 1 καί 5 παραγρ. 1 τοῦἰσχύοντος Συντάγματος ἀποτελεῖ αὐθαίρετη κατάλυση τῆς ἐλευθερίας τοῦἀνθρωπίνου προσώπου. Ἡ εἰκαζομένη συναίνεση βρίσκεται σέ ἀπόλυτη ἀντίθεση μέ τήν δωρεά ὀργάνων ἡὁποία εἶναι αὐτόβουλη πράξη πού δέν εἰκάζεται ὅπως δέν εἰκάζεται καί ἡ συναίνεση. Ἡ εἰκαζομένη συναίνεση ἑστιάζεται στόν λήπτη καί ἀδικεῖ τήν πράξη τοῦ δότη τόν ὁποῖο μεταμορφώνει ἀπό πρόσωπο πού ἀβίαστα δωρίζει σέ ἄτομο ἀπό τό ὁποῖο αὐθαίρετα ἀφαιροῦμε καί ὁδηγεῖ σέ τραγική ἐκκοσμίκευση πού θὰ διευκολύνη σέ περαιτέρω ἀμφισβήτηση τῶν ἠθικῶν φραγμῶν, σὲ σχετικοποίηση τῶν ἀφθάρτων καὶ αἰωνίων ἀληθειῶν μὲ τὴν θεοποίηση τῆς ἐπιστημονικῆς ἔρευνας καὶ σὲὑποκατάστα-ση τῆς Ὀρθόδοξης ἀπὸ τὴν «μηχανιστικὴἀνθρωπολογία».

Β’ Ἰατρικὲς θέσεις

1. Ἡἔννοια τοῦἐγκεφαλικοῦ θανάτου, ἡὁποία τὸ πρῶτον εἰσήχθη στὴν ἰατρικὴὁρολογία καὶ πρακτικὴ τὸ 1968 ἀπὸ τὴν ἐπιτροπὴ τοῦ Harvard, (Χάρβαρντ) καὶ τὰ κριτήρια διαγνώσεώς του εἶναι μεταβαλλόμενα μὲ τάση περιορισμοῦ τους. Ἔτσι ἀρχικὰ περιελάμβανε τὴν κατάπαυση τῶν λειτουργιῶν ὅλου του νευρικοῦ συστήματος, κεντρικοῦ καὶ περιφερικοῦ. Τὸ 1981 ἡἐπιτροπὴἐμπειρογνωμόνων  του   Προέδρου τῶν ΗΠΑ μὲ τὸν ἑνιαῖο ὁρισμὸ τοῦ θανάτου περιόρισε τὴν ἔννοιά του στὴ μὴἀναστρέψιμη παύση ὅλων τῶν λειτουργιῶν τοῦἐγκεφάλου, ἐνῶἀπὸ τὸ 1973 στὴ Μ. Βρετανία καὶἀπὸ τὸ 1985 στὴν Ἑλλάδα γίνονται ἀποδεκτὰ τὰ κριτήρια τῆς Minnesota (Μιννεσότα), μὲ τὰὁποία ὁἐγκεφαλικὸς θάνατος περιορίζεται στὴ μὴἀναστρέψιμη βλάβη τοῦἐγκεφαλικοῦ στελέχους.

2. Οἱ λόγοι ἀντικαταστάσεως τῶν κλασικῶν κριτηρίων προσδιορισμοῦ τοῦ θανάτου, ποὺἦσαν ἡ μὴἀναστρέψιμη διακοπὴ τῆς ἀναπνευστικῆς καὶ καρδιακῆς λειτουργίας, μὲ τὸ κριτήριο τοῦἐγκεφαλικοῦ θανάτου ὁμολογεῖται ἀπερίφραστα ἀπὸ τὴν ἐπιτροπὴ τοῦ Harvard πὼς ἦταν

α) ὅτι οἱἐγκεφαλικῶς νεκροὶἀσθενεῖς ἀποτελοῦν «φορτίο» γιὰ τοὺς οἰκείους καὶ τὰ νοσοκομεῖα καὶ

β) ὅτι ἐὰν ἐξακολουθοῦσαν νὰἰσχύουν τὰ παλαιὰ κριτήρια τοῦὁρισμοῦ τοῦ θανάτου, θὰἦταν δύσκολη ἡἀπόκτηση ὀργάνων γιὰ μεταμοσχεύσεις γιατί τά ὄργανα εἶναι ἄχρηστα μετά τήν παύση τῆς καρδιακῆς λειτουργίας τοῦ δότη.

3. Ἡἔννοια καὶ τὰ κριτήρια τοῦἐγκεφαλικοῦ θανάτου ὁρίζονται αὐθαίρετα· αὐθαίρετη εἶναι ἐπίσης καὶἡ διάγνωσή του, καὶ πολλὲς φορὲς ἐπισφαλής, μὲἀποτέλεσμα περιπτώσεις ἀσθενῶν ποὺ χαρακτηρίστηκαν ἐγκεφαλικῶς νεκροὶ νὰἀποδειχθεῖἐκ τῶν ὑστέρων ὅτι δὲν ἦταν τέτοιοι στὴν πραγματικότητα καί νά ἀνανήψουν.

4. Σὲἐγκεφαλικῶς νεκροὺς ἐπιτελοῦνται πολλὲς λειτουργίες, ὅπως· α) ἡ καρδιὰ πάλλει αὐτομάτως, β) οἱ πνεύμονες ἀνταλλάσσουν τὸὀξυγόνο καὶ τὸ διοξείδιο τοῦἄνθρακος, γ) συνήθως ὑπάρχει ἐπαρκὴς ἀγγειακὸς τόνος, δ) μερικὲς φορὲς ἡ χορηγούμενη τροφὴ πέπτεται ἀπὸ τὸ γαστρεντερικὸ σύστημα, ε) τὰ κύτταρα ἀφομοιώνουν τὶς θρεπτικὲς οὐσίες, στ) τὸ αἷμα κυκλοφορεῖ καὶἀπομακρύνει τὰ μεταβολικὰ προϊόντα ἀπὸ τὰ κύτταρα, ζ) τὸἧπαρ ἀποτοξινώνει τὸ αἷμα, η) οἱ νεφροὶ διατηροῦν τὸἰσοζύγιο τῶν ὑγρῶν καὶ τῶν ἠλεκτρολυτῶν, θ) τὸἀνοσοποιητικὸ σύστημα καταπολεμεῖ τὶς λοιμώξεις, ι) ὁρισμένοι ἐνδοκρινεῖς ἀδένες ἐξακολουθοῦν νὰ λειτουργοῦν. Ὅλα αὐτὰ καθὼς καὶἡ περίπτωση τῶν ἐμβρύων, στὰὁποῖα δὲν ἔχει ἀκόμη σχηματισθεῖὁἐγκέφαλος, δείχνουν, σαφῶς ὅτι καὶ χωρὶς τὸν ἐγκέφαλο τὸ σῶμα μπορεῖ νὰ εἶναι ζωντανὸς βιολογικὰὀργανισμός.

 5. Ἡ συνείδηση (μὲ τὴν ἰατρικὴἔννοια) διακρίνεται στὴν ἐγρήγορση καὶ στὸ περιεχόμενό της, ἡἐλαττωμένη δὲἐγρήγορση ἐμποδίζει τὴν ἐκτίμηση τοῦ περιεχομένου τῆς συνείδησης. Ἑπομένως στὶς περιπτώσεις ἐγκεφαλικοῦ θανάτου, στὶς ὁποῖες ἔχει κατασταλεῖἡἐγρήγορση, δὲν μπορεῖ νὰ λεχθεῖ (τουλάχιστον πρὸς τὸ παρὸν) τίποτε γιὰ τὸ περιεχόμενο τῆς συνείδησης. Τὸ νὰ θεωροῦνται δὲ νεκροὶ αὐτοὶ πού εὑρίσκονται σὲ θεωρούμενη μόνιμη ἀπώλεια τῆς συνείδησης, θὰ μποροῦσε νὰ ὁδηγήσει στὴν φρικτὴ κατάσταση, τέτοιοι ἄνθρωποι νὰ θάπτονται ἢ νὰ καίγονται, ἐνῶἀναπνέουν μὲ τὴ δική τους αὐτόματη ἀναπνευστικὴ λειτουργία.

Ἑπομένως καὶ μὲ βάση τὰ ὅσα προαναφέρθηκαν:

α) Διαπιστώνουμε ὅτι ὁ «ἐγκεφαλικὸς θάνατος» πού ὁρίζει ὁ νέος Νόμος ὡς θάνατο γιά τήν λήψι τῶν σωματικῶν ὀργάνων εἶναι μία κατάσταση ἐννοιολογικῶς καὶ διαγνωστικῶς ρευστή, ὅλο δὲ καὶ περισσότερο ἀμφισβητούμενη. Μᾶλλον πρόκειται γιὰ κλινικὸ κατασκεύασμα ποὺἐξυπηρετεῖ τὴν ἀποσυμφόρηση τῶν μονάδων ἐντατικῆς θεραπείας καὶ τὴν ἀπόκτηση ὀργάνων γιὰ μεταμόσχευση.

β) Καὶ ἂν ἀκόμη ἠμποροῦσε νὰ διαγνωσθεῖἀναμφισβήτητα ὁλοσχερὴς καταστροφὴ τοῦἐγκεφάλου, αὐτὸ δὲν ταυτίζεται μὲ τὸν σωματικὸ θάνατο ἀφοῦ πάλλεται ἡ καρδιά.

γ) Ἐφ’ ὅσον ἡἐσωτερικὴ συνειδητὴ ζωὴ καὶ τὸ πρόσωπο διατηροῦνται, ὅπως οἱ Χριστιανοὶ πιστεύουμε, καὶ μετὰ τὸ θάνατο τοῦ συνόλου σώματος, δὲν ἔχουμε κανένα λόγο νὰ δεχθοῦμε ὅτι αὐτὰ παύουν νὰὑπάρχουν ἐπὶ νεκρώσεως μόνο τοῦἐγκεφάλου (ἐγκεφαλικοῦ θανάτου).

δ) Ἑπομένως ἐπὶἐγκεφαλικοῦ θανάτου δὲν τίθεται θέμα συνειδητῆς ζωῆς καὶ προσώπου ἀλλὰ τὸ μόνο θέμα εἶναι ἐὰν ἐξακολουθεῖ νὰὑπάρχει ἡ συνάφεια ψυχῆς καὶ σώματος ἡὁποία ὅμως (διατήρηση τῆς συνάφειας) καταδεικνύεται ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦὑπολοίπου σώματος.

ε) Γενικῶς ὡς φιλόστοργος μητέρα ἡἘκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὑπὲρ τῶν μεταμοσχεύσεων ὅπως καί ὑπέρ τῆς αἱμοδοσίας, μάλιστα στήν Μητροπολή μας λειτουργεῖ τράπεζα αἵματος μέ 600 φιάλες αἵματος προσφερόμενο δωρεάν σέ ἔχοντας σχετική ἀνάγκη ἀδιακρίτως φυλῆς, ἐθνοτικῆς καταγωγῆς καί θρησκευτικῆς παραδοχῆς. Ἐπειδὴὅμως θεωροῦμε τοὺς εὑρισκομένους στὴν κατάσταση τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου» ἀσθενεῖς καὶὄχι νεκρούς, σεβόμενοι πλήρως τὴν ἱερότητα, ἴσως καὶ κρισιμότητα γιὰ τὸ αἰώνιο μέλλον, τῶν τελευταίων στιγμῶν τῆς ἐντεῦθεν τοῦ τάφου ζωῆς των, δὲν μποροῦμε νὰ συμφωνήσουμε μὲ τὴν ἀπὸ αὐτοὺς ἀφαίρεση πρὸς μεταμόσχευση τῶν ζωτικῶν τους ὀργάνων καθ’ ἥν στιγμήν πάλλεται ἡ καρδία των. Ἡ μόνη ἠθικὰ καὶ κοινωνικὰἀδιάβλητη περίπτωση δωρεᾶς ὀργάνων γιὰ μεταμόσχευση εἶναι ἡἀπὸὑγιεῖς δότες μεταμόσχευση ἱστῶν ἢἑνὸς ἀπὸ τὰ διπλὰὄργανα, ἤ μυελοῦ τῶν ὀστέων προκειμένου δὲ περὶἀσθενῶν ἢ τραυματιῶν δοτῶν ἡ μεταμόσχευση ὅσων μποροῦν νὰ μεταμοσχευθοῦν μετὰ τὴν μόνιμη παύση τῆς καρδιοαναπνευστικῆς λειτουργίας».

Συνεπῶς ἡἀπαράδεκτος νομοθεσία τῆς Πολιτείας πού δέν λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν αὐτῆς τά ἀνωτέρω καί πού εἰσαγάγει καί τήν λειτουργία ἰδιωτικῶν συμφερόντων Κέντρων Μεταμοσχεύσεων, μέ ὅ,τι ἰδιοτελές αὐτό συνεπάγεται μᾶς ὑποχρεώνει νά προτρέψωμεν τό πλήρωμα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, πρός διασφάλισι τῆς ἱερότητος τῆς ζωῆς του νά προβῆ στίς σχετικές δηλώσεις στά ἁρμόδια Κέντρα Ἐξυπηρετήσεως Πολιτῶν (Κ.Ε.Π.) ὅτι δέν συναινεῖ διά τήν ἐφαρμογή σ’αὐτό τοῦ σχετικοῦ Νόμου.

Μέ ὅλη μου τήν ἀγάπη

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ»

Η ΑΘΕΗ ΚΑΙ ΣΚΟΤΑΔΙΣΤΙΚΗ ΙΝΤΕΛΛΙΓΚΕΝΤΣΙΑ ΝΑΡΚΟΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΙΔΕΙΑ

Ο Πατριαρχης, η αιρεση της διηρημενης Εκκλησιας και η αντι-ευαγγελικη αγαπη,

«Τοὺς δὲ ἄλλο τι φρονοῦντας,

ὡς λύμην ἀποπέμποισθε»

(Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)

Συνεχίζει ἀπτόητος ὁ Πατριάρχης τὴν ἐμπέδωση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος συνεχίζει ὅπου βρεθεῖ κι ὅπου σταθεῖ νὰ «συμπροσεύχεται ἀδιαλείπτως» μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ ἐπαναλαμβάνει ἐπὶ δεκαετίες πλέον, τὴν πίστη του σὲ πολλὲς Ἐκκλησίες,  ἢ (ποὺ εἶναι τὸ ἴδιο) εἰς Μίαν Ἐκκλησία, ἀλλὰδιηρημένη. (Τοῦτο μᾶς διδάσκει καὶ στὴν Ἑλλάδα ὁ μαθητής του Μεσσηνίας Χρυσόστομος).

Τὸ ἴδιο ἐπανέλαβε καὶ στὴν Σλοβακία, 28 Μαΐου 2013 (καὶ στὴν Τσεχία, φωτογραφία), πρὸς τοὺς Ἀντιπροσώπους τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Ἐπισκοπικοῦ Συμβουλίου καὶ τὰ μέλη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Συμβουλίου τῆς Σλοβακίας:

«Παρομοίως, αἱ Χριστιανικαὶ Ἐκκλησίαι, τὰς ὁποίας ἐκπροσωπεῖτε, ὅσον περισσότερον γνωρίζουν νὰ μεταστρέφωνται εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ, τόσον περισσότερον θὰ δυνηθοῦν νὰ κατανοήσουν ἡ μία τὴν ἄλλην ἐν τῇ Ἀληθείᾳ» διὰ νὰ γίνει ἡἘκκλησία, ὅπως «ὁ Κύριος τῆς Ἐκκλησίας θέλει Μία, Ἁγία, Καθολική, ἡνωμένη»!

Οἱ ἐνοχλητικὲς λέξεις, ὅπως ἐπιστροφή, μετάνοια, ἀποκήρυξη τῶν πλανῶν, ἔχουν διαγραφεῖἀπὸ τὸ λεξιλόγιο τοῦ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου. Πλασάρει, ὅμως, μιὰ διαστροφικὴ ἀγάπη, ποὺ οὔτε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, οὔτε οἱ Ἀπόστολοι, οὔτε οἱ Ἅγιοι δίδαξαν. Μιὰν «ἀγάπη» κοσμική, διηρημένη κι αὐτή, ὅπως ἡ διηρημένη Ἐκκλησία ποὺ πρεσβεύει ὁ κ. Βαρθολομαῖος Ἀρχοντώνης, ἀποκομμένη ἀπὸ τὴν μετάνοια, τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, τὴν Ἀλήθεια.

Αὐτὴ ἡ ἀγάπη ταιριάζει ἀπόλυτα στὸ  αἱρετικὸ νέο «εὐαγγελικὸ» λόγο τῆς ὀλίγιστης ὁμάδος τοῦ Φαναρίου, ποὺ οἱ πολλοὶ Ἐπίσκοποι, μοναχοί, θεολόγοι ἐπιτρέπουν μὲ τὴν ἀνοχή τους νὰ δίδεται ἡ ἐντύπωση ὅτι αὐτή -τὴν νέα διδαχή- ἐπιβάλλουν οἱ συνθῆκες τῆς ἐποχῆς μας, ἡ διάκριση καὶἡ οἰκονομία! Ὡσὰν ὁ Χριστὸς νὰ μὴ εἶναι «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτός»! Συγκοινωνοῦντες, ὅμως, μαζί τους καὶ μὴ τολμῶντες νὰ τοὺς ἀποδοκιμάσουν ὀνομαστικά, καὶ νὰ τοὺς ἐκδιώξουν, ὅπου κι ἂν παρουσιάζονται, τοὺς μεταμορφώνουν· κι αὐτοὶ οἱὀλίγιστοι καὶ αἱρετικοί, στὰ μάτια τοῦ λαοῦ φαίνονται πολλοὶ καὶ  ὀρθόδοξοι, ἀφοῦ ὅ,τι κάνουν, τὸ κάνουν –τάχα- λόγῳ τῆς «ἀγάπης» καὶ τῶν νέων συνθηκῶν!

 Καὶ ὁ μὲν ὁ Πατριάρχης καὶ ἡ ὁμάδα του τὴν δουλειά του κάνει. Κι οἱ Ἐπίσκοποι ποὺ ἐνδιαφέρονται μόνο γιὰ τὸ θρόνο τους, τὴ δουλειά τους κάνουν. Οἱ ὑπόλοιποι, ὅμως, Ἐπίσκοποι, ὁ πιστὸς λαός, γιατί δὲν τὸν ἀποπέμπουν, δὲν τοὺς «ἀποπέμπουν», ὅπως πρέπει νὰ κάνουν κατὰ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας; Γιατί τοὺς ὑποδέχονται καὶ συλλειτουργοῦν μὲ αὐτούς;

Νά, τί συμβουλεύει, στὸ παραπάνω μικρὸ ἀπόσπασμα, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος:

 (Γρηγορίου Θεολόγου, ὁμιλία λστ΄, Εἰς ἑαυτὸν καὶ πρὸς τοῦς λέγοντας ὅτι ἐπιθυμεῖ τὴν καθέδραν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ΠατερικαὶἘκδόσεις “Γρ. ὁ Παλαμᾶς”, Ἔργα 2, σελ. 108-109).

Ἀπὸ «Πατερικὴ Παράδοση»