Να αναστησομε τα προτυπα των αγιων

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 43-45

Θα μπορέσουμε εμείς στην εποχή μας να ανανεώσουμε τις θυσίες των μαρτύρων; Η «Φαβιόλα» καλή είναι, ωραία είναι τη διαβάζεις, ευχαριστιέσαι, κλαις. Ξέρω ψυχές που κλαίνε. Αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Πρέπει εμείς να αναστήσομε τα πρότυπα αυτά. Να μη μοιάζουμε με εκείνους τους «χριστιανούς» οι οποίοι αγαπάνε την αγία Αικατερίνη, την αγία Βαρβάρα, αλλά νέα Αικατερίνη δεν θέλουν να υπάρχει στον κόσμο. Νέα Αικατερίνη όχι να μη παρουσιασθεί!. Τι ψευτιά, τι απατεωνιά. Τι κωμωδία χριστιανική! Να υπάρχει μία αγία Βαρβάρα, να μη παρουσιασθεί άλλη. Δηλαδή, την θέλουν ως είδος ταμπού έτσι κατήντησε αυτή η αγιωτάτη μας θρησκεία, ενώ είναι ζωντανή.

Λοιπόν η Φαβιόλα υπάρχει, αλλά πρέπει να την ζωντανέψωμεν. Και όλα αυτά τα μαρτυρικά πρόσωπα, τα οποία αναφέρονται, να τα ζωντανέψομε. Να γίνομε μαρτυρικά πρόσωπα, μαρτυρική Εκκλησία, κατακομβική Εκκλησία. Θα μπορέσουμε να την πραγματοποιήσομε αυτήν την προσπάθεια; Ευχάριστο είναι αυτό το οποίο διαβάζουμε και μάλιστα γραμμένο με λογοτεχνική χάρη. Είναι ένα πολύ καλό πρότυπο η Φαβιόλα. Είναι μία αυτή. Αλλά το ζήτημα είναι αν μπορέσομε εμείς να το επαναλάβομε το πρότυπο αυτό.

Ήμουν στο Μεσολόγγι τα χρόνια εκείνα πρωτοσύγκελλος και κάθε χρόνο που εορταζόταν η επέτειος της εξόδου του Μεσολογγίου, την Κυριακή των Βαΐων, ερχόταν διάφορα επίσημα πρόσωπα. Ήταν και αυτή η έξοδος μία ηρωική πράξη και την τιμούσαν διότι προτίμησαν εκείνοι να πεθάνουν, να σκοτωθούν όλοι παρά να ζουν σκλαβωμένοι. Ερχόταν λοιπόν την ημέρα αυτή διάφοροι ρήτορες και λέγανε και λέγανε. Λόγια λόγια λόγια, βερμπαλισμός ατελείωτος. Οπότε ένα τέτοιο πρωινό προ του 40, το 39, ήρθε ο αείμνηστος Μεταξάς και είπε λίγα λόγια. Προφήτης ήτανε; Εστάθηκε με προσοχή επάνω στο μνημείον των ηρώων που είναι τα κόκκαλα συσσωρευμένα, στάθηκε με προσοχή και είπε τα εξής. «Έλληνες σημασία έχει το Μεσολόγγι, εάν νέας αφορμής δοθείσης δυνάμεθα να επαναλαμβάνομε το Μεσολόγγι». Τίποτα άλλο δεν είπε, τίποτα άλλο. Και όντως το επόμενο έτος η Ελλάς επανέλαβε το Μεσολόγγι.

Να μη θέλουμε έτσι απλώς να υπάρχει η «Φαβιόλα». Η «Φαβιόλα» υπάρχει και αξίζει να μας συγκινεί εάν ευκαιρίας δοθείσης, αφορμή δοθείσης δυνάμεθα και εμείς καθένας από μας να επαναλαμβάνομε τα ηρωικά παραδείγματα τα οποία περιέχει η ιστορία αυτή της Φαβιόλας.

Επίκαιρο και ευχάριστο θα ήτο να’ χαμε ένα κινηματογράφο να δούμε σε έργο τη Φαβιόλα. Να δούμε τη Μαριάμ την πιστή δούλη της, να δούμε όλους αυτούς να δούμε τον Παγκράτιο, να δούμε τον Κασσιανό, να δούμε τον Ταρσίζιο, να δούμε τον Σεβαστιανό με τα βέλη επάνω στο κορμί του. Να δούμε και τους προδότας, να δούμε τον Τορκουάτο και όλα αυτά τα πρόσωπα, τα οποία είναι το νέο δράμα. Συνεχίζεται η σταύρωσης του Χριστού μας.

Λοιπόν ας κάνομε την προσευχή μας, να μας δώσει ο Θεός, να μη προδώσομε το Χριστό. Διότι έρχονται ημέραι πολύ σκληραί. Πολύ σκληραί ημέραι έρχονται, και πρέπει να είμεθα έτοιμοι.

Το Θαβώρ τελειώνει. Τελειώνει το Θαβώρ. Διότι Θαβώρ είναι εδώ πέρα. Εσείς τα κορίτσια όλα τα οποία είστε εδώ ζείτε στο Θαβώρ. Πρέπει να ομολογήσομε, ότι εν συγκρίσει με τα άλλα κορίτσια εσείς έχετε λιγότερα βάρη. Σας το είπα, δεν κατηγορούμε τα άλλα κορίτσια. Εκείνα στην ηλικία σας δημιούργησαν οικογένειες και έχουν άνδρας ιδιοτρόπους, φοβερούς και απαισίους, έχουν παιδιά, έχουν πεθερές κακές και διεστραμμένες, έχουν ένα μαρτύριο. Σταυρώνονται αυτές. Ενώ εσείς ζείτε στο Θαβώριον είστε μεταξύ των εκλεκτών, είστε μεταξύ των προσώπων τα οποία απολαμβάνουν μία γαλήνη. Δε σας κατηγορούμε γι’ αυτό μάλιστα σας επαινούμε και εξαίρομε. Αλλά λήγει το Θαβώριον και ερχόμεθα εις κατακόμβας.

Παράγγελμα σε ποιμένα

Οι σάλπιγγες της Αποκαλύψεως ακούονται τρομακτικαί. Θα προετοιμασθείς όχι για ηδονές και διασκεδάσεις αλλά για μαρτύριο. Θα είσαι ευτυχής και μακάριος εάν μαρτυρήσης για Εκείνον που έχυσε το αίμα του για σένα.

Με τέτοια αισθήματα ιερά σε χειροτονούμε σήμερα και θέλω να ελπίζω ότι δεν θα διαψεύσεις τας ελπίδας τας οποίας εστήριξε το ποίμνιον και ο λαός μας είς σε.

Μη λησμονείς ποτέ, ότι χειροτονήθηκες διάκονος την εορτή του Αγίου Κοσμά και σου έδωσα τότε ένα βιβλίο του, για να του μοιάσεις.