_
Ο ΤΥΠΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ
ΓΙΑ ΤΟ ΜΩΑΜΕΘΑΝΙΚΟ ΤΕΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΛΑΣΠΟΛΟΓΙΑ
2.8.2013
Ὁ μεγάλος Ἐλευθέριος Βενιζέλος ἔλεγε γιὰ τὸν κίτρινο τύπο:
«αὐτὸς ὁ κακοῦργος ὁ τύπος».
1. Ὅμως ὁ τύπος δὲν εἶναι κακοῦργος, ἀλλὰ οἱ ἐν τῷ τύπῳ ἐργαζόμενοι εἶναι πολλὲς φορὲς πειθήνια ὄργανα τῶν καταχθονίων σκοτεινῶν δυνάμεων καὶ «πουλημένα τομάρια» καὶ χάριν τῶν ἀργυρίων γράφουν παρὰ συνείδησι ὅ,τι τοὺς ὑπαγορεύουν γιὰ τὰ ἀργύρια…
2. Μάλιστα δὲ κάποιος δημοσιογράφος ἐργαζόμενος σὲ ἀφεντικά, ποὺ τὸ «ἔπαιζαν» ἐθνικόφρονες = ἐθνοκάπηλοι καὶ ταυτοχόνως καὶ σὲ ἄλλους ἐκδότες, ποὺ τὸ ἔπαιζαν ἀριστεροί (ἐνῷ στὴν οὐσία εἶναι «σοσιάλ-ληστές»), ὅ,τι ἔγραφε ὁ ἴδιος στὸ κύριο θέμα τοῦ ἑνὸς συγκροτήματος, τὸ ἀντέκρουε ὁ ἴδιος γιὰ τὸ ἄλλο συγκρότημα…
Την συνέχεια διαβάστε στην ιστοσελίδα·
http://www.fotgrammi.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=782:2813-&catid=28:2009-07-31-01-41-51
—
Περιοδικὸν «Φωτεινὴ Γραμμή»
Μουσῶν 14 – 15452 Ψυχικόν
Τηλ.: 210-3254321, Τηλεομοιότυπον:210-3236978
www.fotgrammi.gr_
Ε Κ Τ Α Κ Τ Η Ομιλία με το επίκαιρο θέμα:
«Οι Υπουργοί Χατζηδάκης και Σκορδάς βλασφημούν την Ορθόδοξη Παράδοση ως αντίχριστοι».
Ομιλητής ο π. Νικόλαος Μανώλης.
Ἡ Ὁμιλία θὰ πραγματοποιηθεῖ τὴν Τετάρτη 7 Αὐγούστου στὶς 7.30 μμ., στὸ πνευματικὸ κέντρο τοῦ Ἱεροῦ Βυζαντινοῦ Ναοῦ Προφήτου Ἡλιού τῆς Ι.Μ. Θεσσαλονίκης, στὴν διεύθυνση, Ὀλυμπιάδος 53 (ἀπέναντι ἀπὸ τὸ Ναό).
περισσοτερα; http://katanixis.blogspot.gr/2013/07/blog-post_454.html
ΕΠΙΒΟΛΗ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣ
Απειλεί ο «Πατριάρχης» Βαρθολομαίος όσους πολεμούν την παναίρεση του Οικουμενισμού Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου
_
Θα καταληστευθεί και η Εκκλησιαστική περιουσία;
Ἡ Πολιτική Παράταξή μας «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» παρουσιάζει τήν κατωτέρω εἴδηση καί παρακαλοῦμε υἱικῶς τήν Ἱ. Σύνοδον καί τήν Ἱ. Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν νά ἐξηγήσουν στόν Ὀρθόδοξο Ἑλληνικό Λαό μας ἄν προτίθενται νά συμπράξουν μέ τή Λῃστρική Κυβέρνηση-Τρόϊκα στήν ἀξιοποίηση (=ἀφανισμό) τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Περιουσίας.
Ἡ Παράταξή μας «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» ἀδυνατεῖ νά πιστεύσει ὅτι Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχες θά διαπράξουν ἕνα τόσο βαρύ ἔγκλημα εἰς βάρος τού Πνευματικοῦ Της Ἔργου, διαπραγματευόμενοι μέ τό Λῃστρικό Κατοχικό Κράτος τήν περιουσία, πού ὁ Λαός μας μέ πολλές θυσίες ἀπέκτησε καί ἐπέλεξε νά τήν διαχειρίζεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, γιατί ΜΟΝΟ Αὐτήν ἀνέκαθεν ἐμπιστευόταν ὁ Λαός μας καί ὄχι τό Κράτος.
Περιμένουμε τίς ἐπεξηγήσεις τῆς Ἱεραρχίας μας, γιατί -σύμφωνα μέ τόν Ἀπόστολον Παύλον- ἡ Ἐκκλησία τῶν Καλῶν Ποιμένων καί ὄχι τῶν Μισθωτῶν, «δίδει λόγον παντί τῷ αἰτούντι», πολλῶ δέ μᾶλλον σέ μιά Παράταξη ποῦ κύριο καί πρωταρχικό σκοπό τῆς ἔχει τήν διαμόρφωση τῆς Πατρίδος μας σέ Χώρα μέ τό ἰδανικότερο περιβάλλον γιά νά ζήσουν οἱ ἄνθρωποι τήν πνευματική τους ζωή, ὅπως ἦταν ἡ Ἑλλάδα τῶν Πατέρων μας.
Ὁ Πρόεδρος τῆς Παρατάξεως «ΚΟΙΝΩΝΙΑ«
Μιχαήλ Ἠλιάδης
Ἑταιρεία γιά τήν ἐκμετάλλευση καί τήν ἀξιοποίηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀκίνητης περιουσίας συστήνει τό Ἑλληνικό Δημόσιο μέ τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Οἱ δύο πλευρές θά μοιράζονται τά ἔσοδα.
Ἡ ἵδρυση τῆς συγκεκριμένης ἑταιρείας περιλαμβάνεται σέ τροπολογία πού κατατέθηκε στό νομοσχέδιο τοῦ ὑπουργείου Οἰκονομικῶν «Κώδικας Κοινοφελῶν Περιουσιῶν, Σχολαζουσῶν Κληρονομιῶν καί λοιπές διατάξεις» καί εἶναι προϊόν κοινῆς ἀπόφασης τῶν ὑπουργῶν Οἰκονομικῶν Γιάννη Στουρνάρα καί Παιδείας Κωνσταντίνου Ἀρβανιτόπουλου.
Μέ τή συγκεκριμένη τροπολογία προβλέπει ἡ ἵδρυση ἀνώνυμης ἑταιρείας μέ τήν ἐπωνυμία «Ἑταιρεία Ἀξιοποίησης Ἀκίνητης Ἐκκλησιαστικῆς Περιουσίας Α.Ε.» (ΕΑΕΑΠ), μοναδικοί μέτοχοί της ὁποίας θά εἶναι τό Ἑλληνικό Δημόσιο καί ἡ Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν.
Τό Δ.Σ. τῆς ἐταιρείαςθα εἶναι πενταμελές καί θά ὁρίζεται μέ ἀπόφαση τῆς γενικῆς συνέλευσης τῶν μετόχων γιά θητεία πέντε ἐτῶν. Σέ αὐτό θά συμμετέχουν ἕνα μέλος ὑποδεικνύεται ἀπό τό ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν, ἕνα ἀπό τό ὑπουργεῖο Παιδείας καί τά ὑπόλοιπα τρία ἀπό τήν Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν.
Ὁ πρόεδρος καί διευθύνων σύμβουλος τῆς ΕΑΕΑΠ θά προέρχονται πάντα ἀπό τά τρία μέλη τοῦ Δ.Σ. ποῦ θά ὑποδεικνύει ἡ Ἐκκλησία.
Οἱ βασικοί τρόποι ἐκμετάλλευσης τῶν ἀκινήτων της Ἐκκλησίας θά εἶναι ἡ ἐκμίσθωση καί ἡ παραχώρηση, ὀλιγόχρονη ἤ μακροχρόνια, τῆς χρήσης ἤ τῆς ἐκμετάλλευσής τους σέ τρίτους. Ἀντιθέτως, ἀπαγορεύεται ἡ ἐκμετάλλευση τῶν ἀκινήτων μέσῳ τῆς μεταβίβασης ἐμπράγματων δικαιωμάτων ἐπ’ αὐτῶν, ὅπως γιά παράδειγμα εἶναι ἡ κυριότητα.
Τά ἔσοδα ἀπό τήν ἐκμετάλλευση θά ἀποδίδονται κατά τό ἥμισυ στό Ἑλληνικό Δημόσιο καί τά ὕπολοιπο ποσοστό τήν Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν.
Γιά τό θέμα τῆς ἐκμετάλλευσης τῆς ἀκίνητης περιουσίας τῆς Ἐκκλησίας εἶχε συσταθεῖ ἐπιτροπή πρίν ἀπό περίπου δύο χρόνια προκειμένου νά ἀρθεῖ τό ἀδιέξοδο πού δημιουργήθηκε ἀπό τή δέσμευση τῶν ἀποθεματικῶν της Ἐκκλησίας ἀπό τήν Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος.
Ἡ ἀπόφαση τῆς ΤτΈ στηρίχθηκε σέ ἀναγκαστικό νόμο τοῦ 1960 περί δέσμευσης τῶν καταθετικῶν λογαριασμῶν τῶν Νομικῶν Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, μέ ἀντάλλαγμα ὁμόλογά του ἑλληνικοῦ δημοσίου. Ἡ Ἱερά Σύνοδος εἶχε ἀποστείλει ἐπιστολή στή διοίκηση ΤτΈ μέ τήν ὁποία ὑποστήριζε ὅτι τά Ἐκκλησιαστικά ΝΠΔΔ εἶναι «προδήλως ἐξαιρετέα». Ἡ ἀπάντηση τῆς Τράπεζας στίς αἰτιάσεις τῆς Ἐκκλησίας ἦταν ἀρνητική.
Ἐκτιμᾶται ὅτι μόνο τα ἀποθεματικά της Κεντρικῆς Οἰκονομικῆς Ὑπηρεσίας ἀνέρχονται σέ περισσότερα ἀπό 45 ἑκατομμύρια εὐρώ. Τά δεσμευμένα ἀκίνητά της Ἐκκλησίας ἀνέρχονται σέ περισσότερα ἀπό 123 καί βρίσκονται κυρίως στήν Ἀττική.
Πηγή: news.in.gr, με πληροφορίες από ΑΠΕΜΠΕ
H Αυστραλία ζήτησε από τους μουσουλμάνους να εγκαταλείψουν τη χώρα
http://elladapoyantisteketai.blogspot.gr/2013/08/h.html
Eπιστολή προς τον Αρχεπίσκοπο και την Δ.Ι.Σ. από τον Μητροπολίτη Γλυφάδας
Ἀριθμ. Πρωτ. 748 Ἐν Βούλᾳ τῇ 10η Ἰουλίου 2013
Πρός
τόν Μακαριώτατον Πρόεδρον
τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,
Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος
κ. κ. Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Ν
Εἰς Ἀθήνας
Μακαριώτατε ἅγιε Πρόεδρε,
Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε !
Ἐπί τῇ συμπληρώσει 1700 ἐτῶν ἀπό τῆς ὑπογραφῆς τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων, οἱ ἀνά τήν Οἰκουμένην χριστιανοί, ἀναμιμνησκόμεθα μετ΄εὐγνωμοσύνης καί τῆς διατάξεως ἐκείνης, τοῦ Θεοστέπτου Βασιλέως καί Ἰσαποστόλου Ἁγίου Κωνσταντίνου, καθ΄ἥν, ἡ ἡμέρα τῆς Κυριακῆς, καθιερώθη ὡς ἡμέρα ἀργίας, διά τούς ἐργαζομένους.
Αἰῶνας καί αἰῶνας διελθόντες ὑπό τό εὐλογημένον τοῦτο καθε-στώς, δυσάρεστον ἔκπληξιν προξενεῖ καί εἰς ἡμᾶς ἡ ταχεῖα προώθησις ὑπό τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας Νομοθετήματος, δι΄ οὗ καταργεῖται ἡ ἰσχύουσα κατά τήν Κυριακήν, ἀργία τῶν ἐμπορικῶν καταστημάτων.
Ὅθεν, διά τοῦ παρόντος, αἰτούμεθα τήν ἔκτακτον σύγκλησιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μέ θέμα ἡμερησίας διατάξεως, τήν ἀργίαν τῆς Κυριακῆς, ὑπέρ τοῦ συμφέροντος τῆς Ἑλληνικῆς Κοινωνίας καί τῶν πατρώων Παραδόσεων τῆς φιλτάτης Πατρίδος ἡμῶν.
Ὡσαύτως, παρακαλοῦμεν διά τήν συζήτησιν εἰς τήν αὐτήν ἔκτακτον σύγκλησιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας καί τῶν φλεγόντων θεμάτων τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καί τῶν Μεταμοσχεύσεων ὀργάνων, ἅτινα χρονίζουν.
Μετά βαθυτάτου σεβασμοῦ ἀσπαζόμενοι Ὑμετέραν Σεπτήν Δεξιάν, διατελοῦμεν.
Ἐλάχιστος ἐν Ἐπισκόποις
† Ὁ Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης
Π Α Υ Λ Ο Σ ὁ Α΄
_
Ο νέος ιερομάρτυς Αυγουστίνος Καλούγκα Δ’
– Ὁ νέος ἱερομάρτυρας Αὐγουστῖνος τῆς Καλούνγκα
Δ΄
τοῦ ἡγουμένου Δαμασκηνοῦ Orlosky
Οἱ πιστοὶ κατάφεραν νὰ ἀποσπάσουν κάποιες πληροφορίες ἀπὸ τοὺς διοικητὰς τῶν φυλακῶν σχετικὰ μὲ τὴν ἡμέρα μεταφορᾶς τῶν κρατουμένων στὸ στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Ἔτσι οἱ πιστοὶ συγκεντρώθηκαν στὸ σταθμὸ τῶν τραίνων ἔχοντας μαζί τους καὶ τὶς δύο κόρες τοῦ ἐπισκόπου Αὐγουστίνου καὶ ἀνέμεναν στὴν ἀποβάθρα τὴν ἄφιξι τῶν φυλακισμένων. Τὸ ψῦχος ἦταν δριμύτατο τὴν ἡμέρα ἐκείνη. Αὐτὸ ὅμως δὲν ἐμπόδισε τοὺς πιστοὺς νὰ περιμένουν καρτερικὰ νὰ δοῦν ἔστω καὶ ἀπὸ μακριὰ τὸν ποιμένα τους. Ξαφνικά, μέσα ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν πιστῶν ἀκούστηκε μιὰ φωνή· «Τοὺς φέρνουν! Τοὺς φέρνουν!». Πραγματικά, παρουσιάστηκε μιὰ φάλαγγα κρατουμένων φρουρουμένη ἀπὸ ἐνόπλους στρατιῶτες. Ὁ ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος, ντυμένος μὲ τὰ ῥάσα του καὶ κρατώντας ἕνα ῥαβδὶ στὸ χέρι, προχωροῦσε μπροστὰ ἀπ᾿ ὅλους. Μόλις ἡ φάλαγγα σταμάτησε μπροστὰ στὶς γραμμὲς τοῦ τραίνου, τὴν περικύκλωσαν στρατιῶτες, καὶ ἔτσι κάθε προσπάθεια προσεγγίσεως τῶν κρατουμένων ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ἦταν ἀδύνατη. Μιὰ ἀπὸ τὶς κόρες τοῦ ἐπισκόπου παρακάλεσε ἕνα στρατιώτη νὰ δώσῃ στὸν πατέρα της τὸ κασκὸλ ποὺ ἡ ἴδια φοροῦσε στὸ λαιμό της, γιὰ νὰ τὸν κρατᾷ ζεστό. Ὁ στρατιώτης τὸ ἔδωσε στὸν ἐπίσκοπο, αὐτὸς ὅμως τὴν πρώτη φορὰ τὸ ἀρνήθηκε· στὴ δεύτερη ἀπόπειρα τῆς κόρης του πῆρε τὸ κασκὸλ καὶ τὸ τύλιξε γύρω ἀπὸ τὸ λαιμό του.
Ἐπειδὴ τὸ τραῖνο ἀργοῦσε νὰ φανῇ, πῆραν τοὺς κρατουμένους καὶ τοὺς μετέφεραν μέσα σ᾿ ἕνα κτήριο. Ὁ ἐπίσκοπος ἐμφανίστηκε στὸ παράθυρο καὶ ἔγραψε πάνω στὸ παγωμένο τζάμι πρὸς τὶς κόρες του ποὺ ἦταν ἔξω στὸ κρύο καὶ περίμεναν· «Πηγαίνετε σπίτι, μὴν κάθεστε τόση ὥρα στὴν παγωνιά». Λίγα χρόνια ἀργότερα οἱ κόρες του, ἐνθυμούμενες τὸ περιστατικὸ αὐτό, συνειδητοποίησαν τὴν πίστι καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη ποὺ εἶχε ὁ πατέρας τους στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.
Ὁ ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος μεταφέρθηκε στὸ στρατόπεδο συγκεντρώσεως ποὺ ἦταν κοντὰ στὸ σταθμὸ στὴν ἐπαρχία τοῦ Λένινγκραντ. Τὸ στρατόπεδο ἦταν μέσα σ᾿ ἕνα πυκνὸ δάσος καὶ ἡ ἐργασία τους ἦταν νὰ μαζεύουν πίσσα. Ἂν καὶ δὲν ἦταν ἰδιαίτερα σκληρὴ δουλειά, πολλοὶ κρατούμενοι δὲν τὰ κατάφερναν καὶ ἡ τιμωρία τους ἦταν νὰ τοὺς στεροῦν τὴν τροφή. Ὁ ἐπίσκοπος στὴν ἀρχὴ δούλευε μαζὶ μὲ τοὺς συγκρατουμένους του, μετὰ ἦταν στὸ σταθμὸ πρώτων βοηθειῶν καὶ κάποιες φορὲς πήγαινε νὰ προμηθευθῇ ὑλικὰ στὴν κοντινώτερη πόλι. Ἐκεῖ γνωρίστηκε μὲ τὸν τοπικὸ ἱερέα καὶ μέσῳ αὐτοῦ κατάφερε νὰ ἐνημερώσῃ τὰ πνευματικά του παιδιὰ γιὰ τὸ ποῦ ἀκριβῶς βρισκόταν.
Ἔτσι κάποιες φορὲς δεχόταν δέματα ἀλλὰ καὶ ἐπισκέψεις πιστῶν, οἱ ὁποῖοι μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς τους πήγαιναν καὶ νὰ πάρουν τὴν εὐχή του ἀλλὰ καὶ νὰ τοῦ παράσχουν κάποια τρόφιμα καὶ ζεστὰ ροῦχα. Οἱ συνθῆκες τοῦ στρατοπέδου ἦταν τόσο σκληρές, ποὺ ὁ ἐπίσκοπος δὲν θὰ εἶχε ἐπιζήσει χωρὶς τὴν συνδρομὴ αὐτὴ τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν. Παρ᾽ ὅλες ὅμως τὶς ἀντιξοότητες ποτέ του δὲν παραβίασε τὶς ἡμέρες τῆς νηστείας τῆς Ἐκκλησίας καὶ ποτέ δὲν ἔφαγε κρέας, ἀλλὰ τὸ μοίραζε στοὺς ἄλλους συγκρατούμενούς του.
Μία φορὰ δύο ἀπὸ τὶς πνευματικές του θυγατέρες ἀποφάσισαν νὰ τὸν ἐπισκεφθοῦν στὸ στρατόπεδο παίρνοντας μαζί τους ζεστὰ ροῦχα καὶ τρόφιμα. Ἀγόρασαν ἀπὸ τὸ Λένινγκραντ φρέσκα φροῦτα καὶ λαχανικὰ καὶ στὸ σταθμὸ Lodeinoye Pole συνάντησαν τὸν ἱερέα ποὺ γνώριζε τὸν ἐπίσκοπο. Στὴ συνέχεια πῆγαν στὸ γραφεῖο γιὰ νὰ πάρουν ἄδειες εἰσόδου γιὰ τὸ στρατόπεδο. Ἐκεῖ οἱ ἀρχὲς τὶς ρώτησαν τί συγγένεια ἔχουν μὲ τὸν ἐπίσκοπο κ᾽ ἐκεῖνες εἶπαν ὅτι εἶνε ἀνιψιές του. Ἡ ἄδεια θὰ δίνονταν μετὰ ἀπὸ 5 ἡμέρες καὶ οἱ κοπέλλες, φοβούμενες μήπως χαλάσουν τὰ φρέσκα φροῦτα, ξεκίνησαν προχωρώντας μέσα σ᾽ ἕνα δασικὸ δρόμο μὴ γνωρίζοντας τὴ διαδρομὴ. Στὸ δρόμο τους συνάντησαν ἕναν ἡλικιωμένο ἄντρα καὶ τὸν ῥώτησαν ἂν γνωρίζῃ τὸ δρόμο γιὰ τὸ στρατόπεδο. Ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε καταφατικὰ καὶ προσφέρθηκε νὰ τὶς ὁδηγήσῃ. Γνώριζε καὶ τὸν ἐπίσκοπο καὶ τοὺς ἀνέφερε τὴν αὐστηρὴ νηστεία ποὺ ἔκανε στὸ στρατόπεδο. Στὶς πύλες τοῦ στρατοπέδου οἱ δύο κοπέλλες περίμεναν νὰ δοῦν τὸν πνευματικό τους πατέρα, ὅταν ξαφνικὰ ἐμφανίστηκε μπροστά τους κάποιος ἄντρας ξυρισμένος, φορώντας ἀδιάβροχο καὶ σκοῦφο. Στὴν ἀρχὴ δὲν τὸν ἀναγνώρισαν· ἦταν ὁ ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος. Τὶς πῆρε μέσα καὶ τὶς τακτοποίησε στὸ ἰατρεῖο. Ἔμειναν ἐκεῖ 5 μέρες καὶ ἀφοῦ πῆγαν στὸ χωριὸ νὰ παραλάβουν τὶς ἄδειες εἰσόδου τους ἐπέστρεψαν ξανὰ στὸ στρατόπεδο. Ὅταν ἦρθε ἡ στιγμὴ νὰ φύγουν εἶχαν ξεχαστῆ καὶ ἡ ἄδειά τους εἶχε λήξει. Ἔτσι ἀναγκάστηκαν νὰ περπατήσουν 6 μίλια μέσα στὸ πυκνὸ καὶ σκοτεινὸ δάσος. Ὁ ἐπίσκοπος τὶς εὐλόγησε πρὶν ξεκινήσουν στὴν πύλη τοῦ στρατοπέδου καὶ τὶς διαβεβαίωσε ὅτι θὰ προσεύχεται νὰ φτάσουν μὲ ἀσφάλεια στὴν πόλι, ὅπως καὶ ἔγινε.
Ὁ διάκονός του Μπόρις πέθανε σ᾿ ἕνα ἄλλο στρατόπεδο συγκεντρώσεως ἐξ αἰτίας τῆς σκληρῆς ἐργασίας καὶ μιᾶς ἀσθενείας ποὺ τὸν ταλαιπώρησε.
[μετάφρασι· ἱ. μονὴ Ἁγ. Αὐγουστίνου Φλωρίνης]
τοῦ ἡγουμένου Δαμασκηνοῦ Orlosky
Ο «μεγάλος ἐξαγνισμός», ποὺ θέσπισε ὁ Ἰωσὴφ Στάλιν καὶ οἱ στενοὶ συνεργάτες του τὰ ἔτη 1936 – 1938, ἦταν μία ἀπὸ τὶς πιὸ κτηνώδεις περιόδους τῆς ἱστορίας τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως. Αὐτοὶ ποὺ ἦταν στὸ στόχαστρο γιὰ ἐκτέλεσι ἢ ἐξορία προέρχονταν ἀπὸ διαφορετικοὺς τομεῖς τῆς κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων ὀρθοδόξων κληρικῶν καὶ πιστῶν, διανοουμένων, μελῶν τοῦ κομμουνιστικοῦ κόμματος καὶ kulaks (χωρικῶν ποὺ κατεῖχαν λίγη γῆ καὶ ζῷα, τὰ ὁποῖα ἡ κυβέρνησι δήμευσε. Οἱ χωρικοὶ αὐτοὶ κατόπιν ἐξωρίστηκαν σὲ ἀφιλόξενες περιοχὲς τῆς χώρας, ὅπου οἱ περισσότεροι πέθαναν). Οἱ σκοποὶ τῆς «ἐξαγνίσεως» ἐποίκιλλαν· προσπάθησαν νὰ μειώσουν τὸν ἀριθμὸ τῶν ὑποψηφίων μέσα στὸ κόμμα, νὰ καταστρέψουν τὴν ἐπίδρασι τῆς Χριστιανοσύνης στὸ λαό, νὰ ἐλέγξουν τὸ σκεπτικὸ τῶν ἀνθρώπων καὶ γενικὰ νὰ ἐξαφανίσουν ὁποιονδήποτε ἦταν ἀντίθετος μὲ τὴν ἀνοικοδόμησι ἑνὸς «Σοβιετικοῦ ἐργατικοῦ παραδείσου». Σύμφωνα μὲ τὰ ἀρχεῖα τῶν Σοβιετικῶν, πάνω ἀπὸ ἑνάμισυ ἑκατομμύριο ἄνθρωποι φυλακίστηκαν ἀπὸ τὶς κρατικὲς ἀρχὲς μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1937 καὶ 1938. Ἀπ᾽ αὐτοὺς ποὺ φυλακίστηκαν περίπου 700.000 ἐκτελέστηκαν· κάτι ποὺ σημαίνει ὅτι περίπου χίλια ἄτομα ἐκτελοῦνταν καθημερινά. Ὀγδονταπέντε τοῖς ἑκατὸ (85%) τοῦ ὀρθοδόξου κλήρου –περίπου 30.000– ὑπῆρξαν θύματα αὐτῶν τῶν «ἐξαγνισμῶν». Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Αὐγουστῖνος Belyaev καὶ ὅσοι φυλακίστηκαν ἢ ἐκτελέστηκαν μαζί του, μπροστὰ στὶς τραγικὲς καὶ δύσκολες αὐτὲς ἐποχές, στάθηκαν ἑδραῖοι στὴν πίστι τους στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.
Ο νέος ἱερομάρτυρας Αὐγουστῖνος (κατὰ κόσμον Ἀλέξανδρος Ἀλεξάνδροβιτς Belyaev) γεννήθηκε στὶς 28 Φεβρουαρίου 1886 στὸ χωριὸ Kamenko. Οἱ γονεῖς του, ὁ πρωθιερέας Ἀλέξανδρος καὶ ἡ πρεσβυτέρα του Εὐδοκία, ἀπέκτησαν πέντε παιδιά, τὰ ὁποῖα ἦταν εὐσεβῆ καὶ ἀγαποῦσαν πολὺ τὸν ἐκκλησιασμό. Ὅταν ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν ἀκόμα ἔφηβος, ἕνας περιπλανώμενος –γνωστὸς γιὰ τὴν εὐσέβεια καὶ δίκαιη ζωή του–, ποὺ ἐπισκεπτόταν συχνὰ τοὺς γονεῖς του, τὸν ἀπεκάλεσε «ἱεράρχη» ἀρκετὲς φορές.
Μετὰ τὴν ἀποφοίτησί του ἀπὸ τὴν θεολογικὴ σχολὴ τῆς Kineshma τὸ 1911 στάλθηκε ὡς δάσκαλος τῆς ῥωσικῆς γλώσσης καὶ λογοτεχνίας στὴν ἀρχιεπισκοπικὴ σχολὴ θηλέων στὴν Penza. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη γράφει στὸ ἡμερολόγιό του· Δὲν μὲ ἀπασχολεῖ ἡ καριέρα μου ἢ μιὰ θέσι στὴν κοινωνία. Ἡ ἀγωγὴ ποὺ μοῦ ἔδωσε ὁ πατέρας μου ἔχει ἐνσταλάξει στὴν συνείδησί μου μιὰ βαθειὰ αἴσθησι τῆς ἠθικῆς μου εὐθύνης γιὰ κάθε βῆμα ποὺ θὰ κάνω. Γι᾽ αὐτὸ ὅταν καλλιεργῶ τὸν ἑαυτό μου πνευματικά, τὸ κάνω καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους γύρω μου. Καὶ οἱ ἀπαιτήσεις ποὺ ἔχω ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸ βαθμὸ τῶν ἀπαιτήσεων ποὺ ἔχω στὴν τελειοποίησι τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ μου.
Τὸ 1913 ὁ Ἀλέξανδρος ἀποφασίζει νὰ παντρευτῇ τὴν Ἰουλία, κόρη τοῦ ἱερέα Ἀλεξάνδρου Lyubimov, μιὰ μαθήτριά του στὴν τελευταία τάξι τῆς σχολῆς ποὺ δίδασκε.
Πρὶν ἀπὸ τὸ γάμο ὁ Ἀλέξανδρος ἐπέστρεψε στὸ σπίτι του νὰ δῇ τοὺς γονεῖς του καὶ ἐκεῖ συνάντησε τὸν ἴδιο εὐσεβῆ περιπλανώμενο, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε·
―Ὤ, χαῖρε ἱεράρχα!
―Τί εἴδους ἱεράρχης εἶμαι, ἀφοῦ εἶμαι ἀρραβωνιασμένος; ρώτησε ὁ Ἀλέξανδρος.
―Ὡστόσο παραμένεις ἱεράρχης! ἐπέμενε ὁ περιπλανώμενος.
Ἀπέκτησε δύο κόρες, τὴν Ἰουλία καὶ τὴν Νίνα, τὰ ἔτη 1914 καὶ 1919 ἀντίστοιχα. Οἱ διωγμοὶ ἐναντίον τῆς ῾Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἄρχισαν τὸ ἔτος 1918. Ὁ Ἀλέξανδρος ἔγινε νεωκόρος καὶ ἔκανε δριμυτάτη κριτικὴ ἐναντίον κάποιων σχισματικῶν ποὺ εἶχαν ὡς ἡγέτη ἕναν καθῃρημένο ἐπίσκοπο. Γιὰ τὶς δραστηριότητές του αὐτὲς ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὁ Ἀλέξανδρος συνελήφθη στὶς ἀρχὲς τοῦ 1920 καὶ πέρασε ἑνάμισυ μῆνα στὴ φυλακή.
Τὸν Ἰούνιο τοῦ 1922 ἡ γυναίκα του πέθανε ἀπὸ φυματίωσι καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἔμεινε μόνος μὲ τὶς δύο κόρες του (τὴ μία ἕξι χρονῶν καὶ τὴν ἄλλη ἐννέα μηνῶν βρέφος). Μιὰ νοσοκόμα, ἡ Ἀνυσία Efimovna, ἀνέλαβε νὰ βοηθήσῃ στὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν του.
Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1920 ὁ Ἀλέξανδρος χειροτονήθηκε ἱερεύς. Τὸ 1922 ἡ μυστικὴ ἀστυνομία τὸν φυλάκισε ξανὰ γιὰ τρεῖς μῆνες. Ὅταν ἀφέθηκε ἐλεύθερος μετακόμισε μὲ τὰ παιδιά του στὴν πόλι Kineshma, ὅπου ἄρχισε νὰ λειτουργῇ σὲ μιὰ ἐκκλησία τῆς πόλεως. Ἡ ἀνιδιοτελὴς καὶ ἀσκητικὴ ποιμαντικὴ προσφορά του σύντομα τὸν ἔκανε γνωστὸ ὄχι μόνο στὴν περιοχὴ Kineshma ἀλλὰ καὶ σ᾽ ὅλη τὴν ἐπισκοπὴ τῆς Ivanovo. Οἱ πιστοὶ ἀγάπησαν τὸν ἱερέα τους, ὁ ὁποῖος ἀνταποκρινόταν σὲ κάθε αἴτησί τους γιὰ βοήθεια. Παρ᾽ ὅλη τὴν δύσκολη οἰκογενειακὴ κατάστασί του, ἔδινε πάντα ὅλο τὸν ἑαυτό του στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἁγία Ἐκκλησία του.
Ὁ π. Ἀλέξανδρος σύντομα προβιβάσθηκε στὴν θέσι τοῦ πρωθιερέως.
Ἡ ἐπαναστατικὴ κίνησι τῆς «ζωντανῆς ἐκκλησίας» ξεκίνησε τὸ 1922 καὶ μέχρι τὸ 1923 εἶχε πάρει μεγάλες διαστάσεις. Χάρι στὴ δυναμικὴ ὑποστήριξι τῶν ἀθεϊστικῶν ἀρχῶν, οἱ περισσότερες ἐκκλησίες τῆς ἐπισκοπῆς Ivanovo συλήθηκαν ἀπὸ τοὺς ἐπαναστάτες. Ὁ ἐπίσκοπος Ivanovo Ἱερόθεος Pomerantsev κάμφθηκε καὶ ἔγινε μέλος τῆς «ζωντανῆς ἐκκλησίας», ἐνῷ ὁ ἐπίσκοπος Κineshma Βασίλειος Preobrazhensky συνελήφθη ἀπὸ τὶς ἀρχές. Τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1923 οἱ ἀντιπρόσωποι τῆς ἐπισκοπῆς Ivanovo συναντήθηκαν στὴν ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σκέπης καὶ ὁμοφώνως ἀποφάσισαν νὰ ζητήσουν ἀπὸ τὸν πατριάρχη Τύχωνα τὸν πρωθιερέα Ἀλέξανδρο Belyaev ὡς ἀντικαταστάτη τῆς κενῆς ἐπισκοπικῆς θέσεως μέχρι τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ ἐπισκόπου Βασιλείου. Ὁ πατριάρχης Τύχων ἐνέκρινε τὸ ψήφισμα καὶ τὸν Σεπτέμβριο, κατόπιν μοναχικὴς κουρᾶς μὲ τὸ ὄνομα Αὐγουστῖνος, χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος Ivanovo.
Ὡς ἐπίσκοπος ἔδειξε ζῆλο νὰ φέρῃ εἰς πέρας ὅλες τὶς ἀρχιερατικές του ὑποχρεώσεις. Λειτουργοῦσε συχνὰ καὶ σὲ κάθε λειτουργία ἐκφωνοῦσε ἕνα ἐμπνευσμένο κήρυγμα. Οἱ κάτοικοι τὸν ἀγάπησαν καὶ εὐλογοῦσε ὅλους ὅσους τὸν πλησίαζαν. Πρὶν καὶ μετὰ ἀπὸ κάθε ἀκολουθία ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων τὸν προϋπαντοῦσε, πρᾶγμα ποὺ δὲν πέρασε ἀπαρατήρητο ἀπὸ τὶς Σοβιετικὲς ἀρχὲς καὶ ἀναπόφευκτα θὰ ὡδηγοῦσε στὴν τρίτη του σύλληψι καὶ φυλάκισι.
[μετάφρασι· ἱ. μονὴ Ἁγ. Αὐγουστίνου Φλωρίνης]
Συνεχίζεται…
http://www.xrspitha.gr/
τοῦ ἡγουμένου Δαμασκηνοῦ Orlosky
Ο «μεγάλος ἐξαγνισμός», ποὺ θέσπισε ὁ Ἰωσὴφ Στάλιν καὶ οἱ στενοὶ συνεργάτες του τὰ ἔτη 1936 – 1938, ἦταν μία ἀπὸ τὶς πιὸ κτηνώδεις περιόδους τῆς ἱστορίας τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως. Αὐτοὶ ποὺ ἦταν στὸ στόχαστρο γιὰ ἐκτέλεσι ἢ ἐξορία προέρχονταν ἀπὸ διαφορετικοὺς τομεῖς τῆς κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων ὀρθοδόξων κληρικῶν καὶ πιστῶν, διανοουμένων, μελῶν τοῦ κομμουνιστικοῦ κόμματος καὶ kulaks (χωρικῶν ποὺ κατεῖχαν λίγη γῆ καὶ ζῷα, τὰ ὁποῖα ἡ κυβέρνησι δήμευσε. Οἱ χωρικοὶ αὐτοὶ κατόπιν ἐξωρίστηκαν σὲ ἀφιλόξενες περιοχὲς τῆς χώρας, ὅπου οἱ περισσότεροι πέθαναν). Οἱ σκοποὶ τῆς «ἐξαγνίσεως» ἐποίκιλλαν· προσπάθησαν νὰ μειώσουν τὸν ἀριθμὸ τῶν ὑποψηφίων μέσα στὸ κόμμα, νὰ καταστρέψουν τὴν ἐπίδρασι τῆς Χριστιανοσύνης στὸ λαό, νὰ ἐλέγξουν τὸ σκεπτικὸ τῶν ἀνθρώπων καὶ γενικὰ νὰ ἐξαφανίσουν ὁποιονδήποτε ἦταν ἀντίθετος μὲ τὴν ἀνοικοδόμησι ἑνὸς «Σοβιετικοῦ ἐργατικοῦ παραδείσου». Σύμφωνα μὲ τὰ ἀρχεῖα τῶν Σοβιετικῶν, πάνω ἀπὸ ἑνάμισυ ἑκατομμύριο ἄνθρωποι φυλακίστηκαν ἀπὸ τὶς κρατικὲς ἀρχὲς μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1937 καὶ 1938. Ἀπ᾽ αὐτοὺς ποὺ φυλακίστηκαν περίπου 700.000 ἐκτελέστηκαν· κάτι ποὺ σημαίνει ὅτι περίπου χίλια ἄτομα ἐκτελοῦνταν καθημερινά. Ὀγδονταπέντε τοῖς ἑκατὸ (85%) τοῦ ὀρθοδόξου κλήρου –περίπου 30.000– ὑπῆρξαν θύματα αὐτῶν τῶν «ἐξαγνισμῶν». Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Αὐγουστῖνος Belyaev καὶ ὅσοι φυλακίστηκαν ἢ ἐκτελέστηκαν μαζί του, μπροστὰ στὶς τραγικὲς καὶ δύσκολες αὐτὲς ἐποχές, στάθηκαν ἑδραῖοι στὴν πίστι τους στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.
Ο νέος ἱερομάρτυρας Αὐγουστῖνος (κατὰ κόσμον Ἀλέξανδρος Ἀλεξάνδροβιτς Belyaev) γεννήθηκε στὶς 28 Φεβρουαρίου 1886 στὸ χωριὸ Kamenko. Οἱ γονεῖς του, ὁ πρωθιερέας Ἀλέξανδρος καὶ ἡ πρεσβυτέρα του Εὐδοκία, ἀπέκτησαν πέντε παιδιά, τὰ ὁποῖα ἦταν εὐσεβῆ καὶ ἀγαποῦσαν πολὺ τὸν ἐκκλησιασμό. Ὅταν ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν ἀκόμα ἔφηβος, ἕνας περιπλανώμενος –γνωστὸς γιὰ τὴν εὐσέβεια καὶ δίκαιη ζωή του–, ποὺ ἐπισκεπτόταν συχνὰ τοὺς γονεῖς του, τὸν ἀπεκάλεσε «ἱεράρχη» ἀρκετὲς φορές.
Μετὰ τὴν ἀποφοίτησί του ἀπὸ τὴν θεολογικὴ σχολὴ τῆς Kineshma τὸ 1911 στάλθηκε ὡς δάσκαλος τῆς ῥωσικῆς γλώσσης καὶ λογοτεχνίας στὴν ἀρχιεπισκοπικὴ σχολὴ θηλέων στὴν Penza. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη γράφει στὸ ἡμερολόγιό του· Δὲν μὲ ἀπασχολεῖ ἡ καριέρα μου ἢ μιὰ θέσι στὴν κοινωνία. Ἡ ἀγωγὴ ποὺ μοῦ ἔδωσε ὁ πατέρας μου ἔχει ἐνσταλάξει στὴν συνείδησί μου μιὰ βαθειὰ αἴσθησι τῆς ἠθικῆς μου εὐθύνης γιὰ κάθε βῆμα ποὺ θὰ κάνω. Γι᾽ αὐτὸ ὅταν καλλιεργῶ τὸν ἑαυτό μου πνευματικά, τὸ κάνω καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους γύρω μου. Καὶ οἱ ἀπαιτήσεις ποὺ ἔχω ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸ βαθμὸ τῶν ἀπαιτήσεων ποὺ ἔχω στὴν τελειοποίησι τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ μου.
Τὸ 1913 ὁ Ἀλέξανδρος ἀποφασίζει νὰ παντρευτῇ τὴν Ἰουλία, κόρη τοῦ ἱερέα Ἀλεξάνδρου Lyubimov, μιὰ μαθήτριά του στὴν τελευταία τάξι τῆς σχολῆς ποὺ δίδασκε.
Πρὶν ἀπὸ τὸ γάμο ὁ Ἀλέξανδρος ἐπέστρεψε στὸ σπίτι του νὰ δῇ τοὺς γονεῖς του καὶ ἐκεῖ συνάντησε τὸν ἴδιο εὐσεβῆ περιπλανώμενο, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε·
―Ὤ, χαῖρε ἱεράρχα!
―Τί εἴδους ἱεράρχης εἶμαι, ἀφοῦ εἶμαι ἀρραβωνιασμένος; ρώτησε ὁ Ἀλέξανδρος.
―Ὡστόσο παραμένεις ἱεράρχης! ἐπέμενε ὁ περιπλανώμενος.
Ἀπέκτησε δύο κόρες, τὴν Ἰουλία καὶ τὴν Νίνα, τὰ ἔτη 1914 καὶ 1919 ἀντίστοιχα. Οἱ διωγμοὶ ἐναντίον τῆς ῾Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἄρχισαν τὸ ἔτος 1918. Ὁ Ἀλέξανδρος ἔγινε νεωκόρος καὶ ἔκανε δριμυτάτη κριτικὴ ἐναντίον κάποιων σχισματικῶν ποὺ εἶχαν ὡς ἡγέτη ἕναν καθῃρημένο ἐπίσκοπο. Γιὰ τὶς δραστηριότητές του αὐτὲς ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὁ Ἀλέξανδρος συνελήφθη στὶς ἀρχὲς τοῦ 1920 καὶ πέρασε ἑνάμισυ μῆνα στὴ φυλακή.
Τὸν Ἰούνιο τοῦ 1922 ἡ γυναίκα του πέθανε ἀπὸ φυματίωσι καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἔμεινε μόνος μὲ τὶς δύο κόρες του (τὴ μία ἕξι χρονῶν καὶ τὴν ἄλλη ἐννέα μηνῶν βρέφος). Μιὰ νοσοκόμα, ἡ Ἀνυσία Efimovna, ἀνέλαβε νὰ βοηθήσῃ στὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν του.
Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1920 ὁ Ἀλέξανδρος χειροτονήθηκε ἱερεύς. Τὸ 1922 ἡ μυστικὴ ἀστυνομία τὸν φυλάκισε ξανὰ γιὰ τρεῖς μῆνες. Ὅταν ἀφέθηκε ἐλεύθερος μετακόμισε μὲ τὰ παιδιά του στὴν πόλι Kineshma, ὅπου ἄρχισε νὰ λειτουργῇ σὲ μιὰ ἐκκλησία τῆς πόλεως. Ἡ ἀνιδιοτελὴς καὶ ἀσκητικὴ ποιμαντικὴ προσφορά του σύντομα τὸν ἔκανε γνωστὸ ὄχι μόνο στὴν περιοχὴ Kineshma ἀλλὰ καὶ σ᾽ ὅλη τὴν ἐπισκοπὴ τῆς Ivanovo. Οἱ πιστοὶ ἀγάπησαν τὸν ἱερέα τους, ὁ ὁποῖος ἀνταποκρινόταν σὲ κάθε αἴτησί τους γιὰ βοήθεια. Παρ᾽ ὅλη τὴν δύσκολη οἰκογενειακὴ κατάστασί του, ἔδινε πάντα ὅλο τὸν ἑαυτό του στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἁγία Ἐκκλησία του.
Ὁ π. Ἀλέξανδρος σύντομα προβιβάσθηκε στὴν θέσι τοῦ πρωθιερέως.
Ἡ ἐπαναστατικὴ κίνησι τῆς «ζωντανῆς ἐκκλησίας» ξεκίνησε τὸ 1922 καὶ μέχρι τὸ 1923 εἶχε πάρει μεγάλες διαστάσεις. Χάρι στὴ δυναμικὴ ὑποστήριξι τῶν ἀθεϊστικῶν ἀρχῶν, οἱ περισσότερες ἐκκλησίες τῆς ἐπισκοπῆς Ivanovo συλήθηκαν ἀπὸ τοὺς ἐπαναστάτες. Ὁ ἐπίσκοπος Ivanovo Ἱερόθεος Pomerantsev κάμφθηκε καὶ ἔγινε μέλος τῆς «ζωντανῆς ἐκκλησίας», ἐνῷ ὁ ἐπίσκοπος Κineshma Βασίλειος Preobrazhensky συνελήφθη ἀπὸ τὶς ἀρχές. Τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1923 οἱ ἀντιπρόσωποι τῆς ἐπισκοπῆς Ivanovo συναντήθηκαν στὴν ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σκέπης καὶ ὁμοφώνως ἀποφάσισαν νὰ ζητήσουν ἀπὸ τὸν πατριάρχη Τύχωνα τὸν πρωθιερέα Ἀλέξανδρο Belyaev ὡς ἀντικαταστάτη τῆς κενῆς ἐπισκοπικῆς θέσεως μέχρι τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ ἐπισκόπου Βασιλείου. Ὁ πατριάρχης Τύχων ἐνέκρινε τὸ ψήφισμα καὶ τὸν Σεπτέμβριο, κατόπιν μοναχικὴς κουρᾶς μὲ τὸ ὄνομα Αὐγουστῖνος, χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος Ivanovo.
Ὡς ἐπίσκοπος ἔδειξε ζῆλο νὰ φέρῃ εἰς πέρας ὅλες τὶς ἀρχιερατικές του ὑποχρεώσεις. Λειτουργοῦσε συχνὰ καὶ σὲ κάθε λειτουργία ἐκφωνοῦσε ἕνα ἐμπνευσμένο κήρυγμα. Οἱ κάτοικοι τὸν ἀγάπησαν καὶ εὐλογοῦσε ὅλους ὅσους τὸν πλησίαζαν. Πρὶν καὶ μετὰ ἀπὸ κάθε ἀκολουθία ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων τὸν προϋπαντοῦσε, πρᾶγμα ποὺ δὲν πέρασε ἀπαρατήρητο ἀπὸ τὶς Σοβιετικὲς ἀρχὲς καὶ ἀναπόφευκτα θὰ ὡδηγοῦσε στὴν τρίτη του σύλληψι καὶ φυλάκισι.
Ως ἐπίσκοπος στὴν πόλι Ivanovo ὁ ἱεράρχης Αὐγουστῖνος ζοῦσε μαζὶ μὲ τὶς δύο του κόρες, τὴ νοσοκόμα τους τὴν Ἀνυσία Efimovna καὶ τὸν ὑποδιάκονό του Μπόρης Semenov.
Ὅποιος γνώριζε τὸν ἐπίσκοπο Αὐγουστῖνο τὴν ἐποχὴ ἐκείνη θὰ περιέγραφε τὴν ζωή του μὲ τὶς ἑξῆς λέξεις· ἀγάπη, ταπείνωσι, ὑπομονὴ καὶ ἐλεημοσύνη πρὸς τὸν πλησίον του. Ὁ ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος εἶχε ὅλες αὐτὲς τὶς ἀρετές. Ἂν καὶ κατεῖχε ὑψηλὴ θέσι, ταπείνωνε τὸν ἑαυτό του σὲ ὅλους, ἀκόμα καὶ μπροστὰ στοὺς πτωχούς, καὶ ἐνῷ εἶχε τὴ δυνατότητα νὰ ζήσῃ μιὰ ζωὴ ἀπολαμβάνοντας ὅλες τὶς ἀνέσεις —παρ᾽ ὅλη τὴ δυσκολία τῆς ἐποχῆς ἐκείνης— ἀρκοῦνταν μόνο στὰ ροῦχα ποὺ φοροῦσε. Ὅταν εἶχε τὴν εὐκαιρία νὰ φάῃ ἐκλεκτὸ φαγητό, ἀκόμα κι ἂν ἦταν νηστήσιμο, διάλεγε πάντα τὸ πιὸ λιτὸ καὶ τὸ λιγώτερο σὲ ποσότητα. Ἦταν μοναχὸς ἀπὸ τὴν πρώτη μέρα τῆς κουρᾶς του καὶ σήκωσε τὸ σταυρὸ τῆς συνεχοῦς περιπλανήσεώς του ἀπὸ φυλακὴ σὲ φυλακὴ καὶ ἀπὸ ἐξορία σὲ ἐξορία μὲ γαλήνη καὶ ἀταραξία. Ὅταν οἱ γύρω του ἐξέφραζαν τὴν ἀνησυχία τους γιὰ τὴν «κακή του τύχη», ἀπαντοῦσε ἤρεμα καὶ μὲ καλωσύνη· Γιατί ἐκπλήττεσθε τόσο πολύ; Αὐτὴ δὲν εἶνε ἡ πεπατημένη ὁδός μας; Ὁ Κύριος μᾶς προεῖπε ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος νὰ βρεθῇ κανεὶς μαζί Του.
Ὁ π. Αὐγουστῖνος ἀνέτρεφε τὶς δύο του κόρες ἐν παιδείᾳ και νουθεσίᾳ Κυρίου. Πολλοὶ ἦταν ἐκεῖνοι ποὺ τὸν παρώτρυναν –τοὐλάχιστον μέχρι νὰ ἐνηλικιωθοῦν τὰ παιδιά του– νὰ ἀποφύγῃ τὶς ἀφορμὲς ποὺ θὰ τὸν ὡδηγοῦσαν στὴ φυλακή. Ἐκεῖνος ὅμως εἶχε ἀντίθετη γνώμη. Πίστευε βαθειὰ στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ «βιαζόταν» νὰ ἐμπιστευθῇ τὶς ὀρφανὲς κόρες του στὴ προστασία τῆς Παναγίας. Αἰσθανόταν ὅτι μόνο ἐκεῖ θὰ ἔβρισκαν οἱ κόρες του τὴν πραγματικὴ πνευματικὴ καὶ σωματικὴ ἀσφάλεια. Οἱ προσευχὲς καὶ οἱ παραινέσεις του πρὶν ἀπὸ κάθε του ἐξορία, οἱ νουθεσίες καὶ οἱ ἐπιστολές του ἦταν ἡ κύρια πηγὴ τῆς καθοδηγήσεώς τους καθὼς μεγάλωναν. Ἀκόμη καὶ τὸ ἀθεϊστικὸ περιβάλλον, τὸ ὁποῖο ἀναπόφευκτα συνάντησαν ἀργότερα στὴ ζωή τους, δὲν στάθηκε δυνατὸ νὰ ὑποσκάψῃ τὴν χαριτόβρυτη ἐπίδρασι τοῦ ἀσκητικοῦ ἱεράρχου. Ὁ πατέρας τους ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια εἶχε ἐνσταλάξει μέσα τους τὴν ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὴν ὑπομονή, τὴν πραότητα καὶ τὴν καλωσύνη, καὶ ὅλοι ἀναγνώριζαν ὅτι τὰ παιδιὰ αὐτὰ ἦταν πάντα κάτω ἀπὸ τὴν προσευχητικὴ προστασία τοῦ ἁγίου ἱεράρχου.
Κάθε ἀκολουθία ποὺ τελοῦσε ὁ ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος ἦταν μία ἀξέχαστη ἐμπειρία καὶ ἡ αἴσθησι τῆς εὐλάβειας ποὺ ὑπῆρχε μέσα στὸ ναὸ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ εἶνε πάντα γεμᾶτος ἀπὸ πιστούς, οἱ ὁποῖοι ποτέ δὲν αἰσθάνονταν τὴν ἀνάγκη νὰ καθίσουν ἢ νὰ ξεκουραστοῦν. Λόγῳ τοῦ πλήθους τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἤθελαν νὰ τὸν συμβουλευθοῦν, ἡ ἀναχώρησί του ἀπὸ τὸ ναὸ ἦταν ἐφικτὴ δύο ὧρες μετὰ τὸ πέρας τῆς ἀκολουθίας. Ἂν ἐπέλεγε νὰ πάῃ σπίτι περπατώντας, πολλοὶ ἦταν αὐτοὶ ποὺ τὸν συνώδευαν μέχρι τὴν πόρτα του.
Μία φορὰ ἡ κόρη του Νίνα, ποὺ τότε ἦταν 5 χρονῶν, παρακάλεσε τὸν πατέρα της –ὁ ὁποῖος ἦταν ἕτοιμος νὰ δώσῃ ἕνα δέμα ἐλεημοσύνης σὲ ἕνα φτωχό–· Πατέρα, ἄφησέ με νὰ δῶ μόνο τί περιέχει τὸ δέμα. Ὁ ἐπίσκοπος ἀμέσως ἔδωσε τὸ δέμα στὸν φτωχὸ καὶ ἀργότερα, ὅταν βρέθηκε μόνος μαζί της, τὴν συμβούλεψε νὰ μὴν ἀφήσῃ ποτέ τὸν ἑαυτό της νὰ παρασυρθῇ ἀπὸ τὸ πάθος τῆς περιέργειας, ὅσο δυνατὴ κι ἂν εἶνε αὐτή.
Μὲ τὴν εὐλογία του ὠργανώθηκαν κύκλοι θρησκευτικῆς μελέτης, στοὺς ὁποίους συμμετεῖχαν καὶ οἱ κόρες του. Ὑπεύθυνη ἦταν ἡ δασκάλα Λαρίσα Nikolaevna, ἡ ὁποία ἀργότερα συνελήφθη καὶ ἐστάλη καὶ αὐτὴ στὴν ἐξορία.
Στὶς 15 Φεβρουαρίου 1924 οἱ ἀρχὲς φυλάκισαν τὸν ἐπίσκοπο Αὐγουστῖνο στὴν Ivanovo. Κατηγορήθηκε, ὅτι προσπάθησε νὰ στρέψῃ τὸ λαὸ ἐναντίον τῶν νόμων τοῦ κράτους, ἐπειδὴ ἀποπειράθηκε νὰ ἐξετάσῃ τὴ δυνατότητα κάποιου πιστοῦ τῆς ἐπισκοπῆς του νὰ παντρευτῇ γιὰ τρίτη φορά – κάτι ποὺ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γενικῶς τὸ ἀπαγορεύει, ἐνῷ τὸ Σοβιετικὸ κράτος τὸ ἐπέτρεπε. Στὶς 8 Αὐγούστου 1924 ἡ ὑπόθεσι τοῦ ἐπισκόπου ἐκδικάστηκε καὶ ἀποφασίστηκε ἡ ἀποφυλάκισί του θεωρώντας ὅτι τὸ θέμα ἔχει κλείσει.
Τὸ 1925 μετέβη στὴ Μόσχα γιὰ νὰ παρευρεθῇ τόσο στὴν κηδεία τοῦ πατριάρχου Τύχωνος ὅσο καὶ στὴν ἐκλογὴ τοῦ νέου πατριάρχου. Ὅμως ὅταν ἐπέστρεφε ἀπὸ τὴ Μόσχα στὴν Ivanovo, οἱ τοπικὲς ἀρχὲς προσπάθησαν μὲ κάθε τρόπο νὰ ἐμποδίσουν τὴν διακονία τοῦ ἱεράρχου καὶ τὸν ὑποχρέωσαν νὰ ἐγκαταλείψῃ τὴν πόλι. Ἔτσι ὑποχρεώθηκε νὰ ζῇ στὴ Μόσχα. Μετέβαινε στὴν Ivanovo μόνο ὅταν οἱ πιστοὶ κατάφερναν –παραμονὲς τῶν μεγάλων ἑορτῶν– νὰ λαμβάνουν ἄδεια ἀπὸ τὶς ἀρχὲς προκειμένου νὰ εἰσέρχεται στὴν πόλι τους καὶ νὰ τελῇ τὶς ἀκολουθίες.
Ἀργότερα οἱ πιστοὶ τῆς Ivanovo ἔκαναν προσπάθειες γιὰ τὴ μόνιμη ἐπιστροφὴ τοῦ ἐπισκόπου τους συλλέγοντας πολλὲς ὑπογραφές. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ κερδίσουν τὴν ὑποστήριξι ἑνὸς ὑπουργοῦ καὶ νὰ ἀκυρωθῇ ἡ ἀπόφασι τῆς παράνομης ἐξορίας του ἀπὸ τὴν ἐπισκοπή του, καὶ ἔτσι ὁ ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος ἐπέστρεψε στὴν Ivanovo.
Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἡ κατάστασι τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν ἦταν δύσκολη· οἱ ἀρχὲς τοὺς ἀπειλοῦσαν μὲ συλλήψεις, ἐπέβαλλαν μεγάλους φόρους καὶ τοὺς ἀνάγκαζαν νὰ δουλεύουν καὶ τὶς Κυριακὲς καὶ τὶς ἡμέρες τῶν μεγάλων ἑορτῶν τῆς Ἐκκλησίας μας. Στὴν ἀπελπιστικὴ κραυγὴ τῶν ἐργατῶν ὁ ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος τοὺς συμβούλευε· Ναί, εἶνε ἀλήθεια ὅτι μᾶς ἔχουν στερήσει τὰ πάντα, ἀκόμα κι αὐτὲς τὶς ἐκκλησιαστικὲς ἀκολουθίες, ὅμως κανείς δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς στερήσῃ τὴν πίστι μας, τὴν εὐσέβειά μας καὶ τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία μας.
Τὰ καθημερινὰ κηρύγματα τοῦ ἐπισκόπου Αὐγουστίνου, ἡ συνεχῶς αὐξημένη δημοτικότητά του, ἡ ἀγάπη ποὺ τοῦ ἔδειχνε τὸ ποίμνιό του καὶ ἡ σχεδὸν πλήρης ἐξαφάνισι κάθε σοβιετικοῦ ἀπὸ τὴν πόλι τῆς Ivanovo ἐξώργισαν τὶς ἄθεες τοπικὲς ἀρχές. Τὴν 1η Σεπτεμβρίου 1926 ὁ πρόεδρος τῆς σοβιετικῆς ἀρχῆς τῆς πόλεως Ivanovo ἔστειλε ἀναφορὰ στὶς σοβιετικὲς ἀρχὲς τῆς Μόσχας, συγκεκριμένα στὸν κ. Tuchkov, ἀπαιτώντας τὴν ἐξορία τοῦ ἐπισκόπου Αὐγουστίνου πέρα ἀπὸ τὰ σύνορα τῆς πόλεως. Ἔτσι στὶς 8 Σεπτεμβρίου 1926 ὁ Tuchkov διέταξε νὰ συλληφθῇ ὁ ἐπίσκοπος καὶ νὰ μεταφερθῇ μὲ συνοδεία στὴ Μόσχα. Στὶς 9 Ὀκτωβρίου μετὰ ἀπὸ καταγγελία κλείσθηκε στὶς φυλακὲς τῆς Μόσχας, ὅπου 12 μέρες μετὰ ἀνακρίθηκε καὶ καταδικάστηκε ἀπὸ μιὰ ἰδιαίτερη ἐπιτροπὴ σοβιετικῶν ἀρχῶν σὲ 3 χρόνια ἐξορία στὴν Κεντρικὴ Ἀσία. Ἡ κατηγορία ποὺ τοῦ ἀπηγγέλθη ἦταν ὅτι εἶχε ὀργανώσει μιὰ παράνομη ὁμάδα μελέτης στὸ σπίτι του διδάσκοντας σὲ ἀνήλικα παιδιὰ τὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ μὲ σκοπὸ νὰ «τὰ μεταστρέψῃ στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας».
Τὸ τραῖνο τῆς ἐξορίας προγραμματίσθηκε ν᾽ ἀναχωρήσῃ στὶς 26 Ὀκτωβρίου. Τὰ πνευματικὰ τέκνα τοῦ ἐπισκόπου ἦλθαν ἀπὸ τὴ Μόσχα καὶ τὴν Ivanovo στὸ σταθμό. Ἦταν ἐκεῖ καὶ οἱ κόρες του, ποὺ τότε ἦταν 12 καὶ 7 χρονῶν. Ὅταν οἱ αἰχμάλωτοι ἀνέβαιναν στὴν ἁμαξοστοιχία, κάποιες γυναῖκες ἔλαβαν ἄδεια ἀπὸ τοὺς φρουρούς του προκειμένου ὁ ἐπίσκοπος νὰ ἀποχαιρετίσῃ τὰ παιδιά του. Ὁ ἐπίσκοπος τὰ πλησίασε καὶ τὰ εὐλόγησε…
_
Ιούλ 10th, 2013 | 
Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.
Add A Comment
You must be logged in to post a comment.