«ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ»!…

Εις το φύλλον της 18-8-62 της εφημερίδος «Το Βήμα» και εις την στήλην των Σημειωμάτων υπό τον τίτλον «Παραδοξολογίαι» εδημοσιεύθη αρθρίδιον, δια του οποίου χαρακτηριζόμεθα ως θορυβοποιός ιερωμένος, θορυβώδης ιεροκήρυξ, ανόητος τις και παραδοξολόγος, όστις προτείνει πράγματα «αυτοχρήμα γελοία». Αφορμή δε της δημοσιογραφικής ταύτης επιθέσεως υπήρξεν ημέτερον άρθρον δημοσιευθέν εις το υπʼ αριθμ. 250 φύλλον της «Σπίθας» υπό τον τίτλον «Βλασφημεί;».

Είμαι βέβαιος ότι ο συντάκτης δεν εδιάβασε το άρθρον, αλλʼ ηρκέσθη εις μίαν περίληψιν του άρθρου, δημοσιευθείσαν εις άλλην εφημερίδα, περίληψιν διαστρεβλώνουσαν τας εννοίας του άρθρου. Εάν ο άγνωστος μοι συντάκτης εδιάβαζε το άρθρον, και είχε εν εαυτώ ολίγην πίστιν, δεν θα έγραφεν ό,τι έγραψεν, αλλά θα συνεμερίζετο και αυτός το αίσθημα της λύπης και της αγανακτήσεως, το οποίον αισθάνεται πας εις Θεόν πιστεύων Έλλην, ο οποίος εις τας πολιτικάς εφημερίδας πολλάκις έχει διαβάσει, ότι ο Πρωθυπουργός βλασφημεί. Ιδίως δε χρονογράφοι και σκιτσογράφοι ημερησίων εφημερίδων παρουσιάζουν κατά τον παραστατικώτερον τρόπον τον Πρωθυπουργόν βλασφημούντα.

Αι εφημερίδες λοιπόν μες τα σκίτσα των και τα χρονογραφήματα των εδημιούργησαν παρά τη κοινή γνώμη την πεποίθησιν, ότι ο Πρωθυπουργός βλασφημεί τα Θεία, και ότι οι Υπουργοί προ των φρικτών ύβρεων και βλασφημιών του φεύγουν προτροπάδην φράσσοντες τα ώτα. Και τώρα η προαναφερθείσα πρωινή εφημερίς έρχεται υπεραμυνομένη του Πρωθυπουργού και βεβαιούσα, ότι δεν ηκούσθη ποτέ να βλασφημή τα Θεία! Προσπαθών δʼ ο συντάκτης να δικαιολογήση τας εκ του στόματος του Πρωθυπουργού, κατά τους χρονογράφους και σκιτσογράφους, εκτοξευομένας φρικτάς βλασφημίας, γράφει, ότι ταύτα «ποιητική αδεία» λέγονται. Ώστε «ποιητική αδεία» επί έτη τώρα ο Πρωθυπουργός του μοναδικού εν τω κόσμω Ορθοδόξου Βασιλείου παρουσιάζεται υπό των εφημερίδων βλασφημών «Χριστούς» και «Παναγίες»; Και ήσαν όλα ταύτα ψευδή και ανυπόστατα, λεγόμενα προς διασκέδασιν των αναγνωστών και πολιτικήν εκμετάλλευσιν; Τι να είπη τις δια την νοοτροπίαν αυτήν των συντακτών;

Αναπαύει την συνείδησιν του κ. Διευθυντού της εφημερίδος το «ποιητική αδεία»; Αλλά τότε «ποιητική αδεία» οι δημοσιογράφοι και οι χρονογράφοι ας παρουσιάσουν μίαν ημέραν εις τα φύλλα του, ότι κάποιο σημαίνον πρόσωπον εκσφενδονίζει κατά της μνήμης του μακαρίτου πατρός του φοβεράν ύβριν, λέγων ότι ήτο… Ερωτώ˙ Θα ηνείχετο ο κ. Διευθυντής, ως φιλόστοργος υιός, ο οποίος οφείλει το παν εις τον αείμνηστον πατέρα του, από των στηλών των εφημερίδων του να υβρίζεται και να βλασφημείται «ποιητική αδεία» χυδαίως η μνήμη του πατρός του, ο οποίος υπήρξεν ιδρυτής του μεγαλυτέρου σήμερον εν Ελλάδι δημοσιογραφικού συγκροτήματος; Είμαι βέβαιος, ότι πυξ-λαξ θα εξεδίωκεν εκ του Γραφείου του τον αποπειρώμενον, έστω και διʼ υπαινιγμών, δια σκίτσου ή χρονογραφήματος, νʼ ατιμάση την ιεράν μνήμην του πατρός του. Μόνον ωραίας λέξεις, ως ευώδη άνθη έχει δια την μνήμην των γονέων του. Και καλώς πράττει. Μεγάλη, βλέπετε, η τιμή του πατέρα του, η τιμή της μάνας του, η τιμή όλων των προσώπων, που αγαπά και εκτιμά εν τω κόσμω τούτω, αλλʼ η τιμή τουΧριστού, της Υπεραγίας Θεοτόκου είνε τόσον μικρά και ασήμαντος, ώστε επιτρέπει ο κ. Διευθυντής εις τους σκιτσογράφους του δια του στόματος του Πρωθυπουργού «ποιητική αδεία» να τους ατιμάζουν και να ρίπτουν τα τίμια ονόματα των εις τον βόρβορον φρικτών βλασφημιών. Ας βλασφημούν, λοιπόν, τον Θεόν, «ποιητική αδεία»! Εύγε εις τον κ. Διευθυντήν!

* * *

«Ποιητική αδεία»! Έχει, ως πληροφορούμαι, ο κ. Διευθυντής του «Βήματος» κάμει λαμπράς σπουδάς εν Αμερική και εγνώρισε καλώς τον πολιτισμόν της μεγάλης αυτής χώρας και εσπούδασεν ιδιαιτέρως τον τρόπον, με τον οποίον δημοσιογραφούν εκεί κορυφαίοι δημοσιογράφοι. Ερωτώ˙ Ειδέ ποτέ εις εφημερίδα των Ηνωμένων Πολιτειών, οι χρονογράφοι και σκιτσογράφοι να παρουσιάζουν τον Πρόεδρον να βλασφημή τα Θεία; Ουδέποτε! Ο Πρόεδρος των Ηνωμ. Πολιτειών, διακρινόμενος συνήθως επί θερμότητι θρησκευτικού συναισθήματος, δεν θα ηνείχετο να παριστάνεται ενώπιον του ευσεβούς Αμερικανικού λαού ως βλάσφημος. Όλας τας γελοιογραφίας θα τας υπέμενεν, αλλʼ ουδέποτε θα ήθελε να παρασταθή εν τη ενασκήσει των καθηκόντων του βλασφημών τα Θεία. Το Πολιτικόν Γραφείον του θα εδιαμαρτύρετο αμέσως, και διʼ όλων των Ραδιοφωνικών Σταθμών της Αμερικής θʼ απεκαλείτο κατάπτυστος συκοφάντης ο τολμών νʼ αποκαλέση βλάσφημον τον Πρόεδρον των Ηνωμ. Πολιτειών, ο οποίος, ως γνωστόν, κατά την ημέραν της αναλήψεως των καθηκόντων του ορκίζεται επί της Ιεράς Βίβλου και προσεύχεται ιδιωτικώς και εκκλησιάζεται δημοσία τας Κυριακάς όπου αν ευρίσκεται. Υπό τοιούτον κλίμα πολιτικών ηθών ας ετόλμα εν Αμερική σκιτσογράφος και χρονογράφος να κάμη πνεύμα και να παρουσιάση τον ανώτατον άρχοντα βλασφημούντα.

Αλλά δυστυχώς εις την Χώραν μας, της οποίας το Σύνταγμα έχει ως κορυφήν την επίκλησιν του ονόματος της Αγίας Τριάδος, εις την Ορθόδοξον Χώραν μας, οι μενσκιτσογράφοι και δημοσιογράφοι «ποιητική αδεία» παριστάνουν τον Πρωθυπουργόν της Ελλάδος εκβάλλοντα εκ του στόματος του ακάθαρτον βόρβορον βλασφημιών, ο δε Πρωθυπουργός, βλέπων ταύτα εις τας εφημερίδας, «καρφί δεν του καίγεται», μάλλον δε θα γελά και θα καγχάζη και θα δροσίζεται με τας τοιαύτας σκιτσογραφίας. Διότι, δυστυχώς, εις την Χώραν μας, όπου ένας Σωκράτης, επί τη υπονοία και μόνον ότι δεν σέβεται τους θεούς, κατεδικάσθη εις θάνατον, ο δε βλάσφημος όχι πολιτικός ηγέτης δεν ηδύνατο να είνε, αλλʼ ουδέ ως αθλητής να λάβη μέρος εις αγώνας, εις την Χώραν αυτήν της πίστεως και ευλαβείας, εν τοις εσχάτοις χρόνοις της καταπτώσεως μας, το να βλασφημή τις θεωρείται όχι ατιμία και όνειδος, αλλά… είδος ανδρισμού, καθώς λέγει και χυδαίον ποίημα των «μπουζουκίων». «Εάν δεν βλασφημήτε – έλεγεν εκπαιδευτής αξιωματικός προς τους κατωτέρους βαθμοφόρους της μονάδος του -, δεν είσθε, βρε, άνδρες, δεν είσθε άξιοι να διοικήτε τον στρατόν»!!! Υπό τοιούτων κλίμα ηθών, ως αυτό διαμορφούται εν τη Πατρίδι μας, η βλασφημία έπαυσε πλέον να θεωρήται έγκλημα, αποτρόπαιον αμάρτημα, ξένον προς την ευσέβειαν του Γένους μας. Η βλασφημία θεωρείται ανδρισμός, προσόν ηγέτου! Δεν αποκλείεται εντός ολίγου μεταξύ των προσόντων του Πρωθυπουργού του Ορθοδόξου Βασιλείου μας, να είνε και… η ικανότης του βλασφημείν χυδαίως τα Θεία. Ιδού διατί ο Πρωθυπουργός της Χώρας, ο οποίος διʼ άλλας μικροτέρας κατηγορίας εντόνως διαμαρτύρεται, διʼ αυτήν την δεινήν κατηγορίαν δεν αγανακτεί και δεν αισθάνεται την ανάγκη να διαμαρτυρηθή και να είπη, ότι συκοφαντείται. Και έρχονται αι εφημερίδες, χωρίς εντροπήν, να λέγουν εις το Πανελλήνιον, ότι «ποιητική αδεία» παρουσιάζουν τον Πρωθυπουργόν να βλασφημή και νʼ αποκαλούν τον διαμαρτυρηθέντα κατά των βλασφημιών ιεροκήρυκα ως θορυβοποιόν. Αι εφημερίδες από των στηλών των δια τα πλέον ελάχιστα και μηδαμινά κοσμικά συμφέροντα δημιουργούν τεράστιον θόρυβον, δια τον οποίον ένας Σαίξπηρ θα έλεγεν, ότι θορυβούν δια το τίποτε. Πως λοιπόν θέλουν αι εφημερίδες αυταί, ημείς οι κληρικοί να σιωπήσωμεν δια τας φρικτάς κατά των Θείων βλασφημίας, αι οποίαι εις την αρχαίαν Πολιτείαν των Αθηναίων εθεωρούντο το μέγιστον έγκλημα;

Σκιτσογράφοι ζωγραφίζοντες τον Πρωθυπουργόν εξερευγόμενον βλασφημίας, Πρωθυπουργός αδιαφορών δια τας εις αυτόν αποδιδομένας βλασφημίας, συντάκται εφημερίδων αναισχύντως γράφοντες, ότι «ποιητική αδεία» δύνανται να εκχύνουν βόρβορον κατά των Θείων, ιδού η κοινωνική σήψις, ιδού η φοβερά ασυνέπεια του αστικού καθεστώτος, το οποίον δια μεν του Συντάγματος και επισήμων τελετών και εκδηλώσεων κηρύττει την πίστιν εις τον Θεόν, αλλʼ αφήνει το όνομα του να κοπροκυλίεται εις τα στόματα των πολιτών και εις τας στήλας των εφημερίδων του.

______

• (*) Εις το υπʼ 250/1962 φύλλον του περιοδικού «Χριστιανική Σπίθα» ηλέγξαμεν τον τότε Πρωθυπουργόν της Χώρας, διότι εφέρετο υπό των εφημερίδων βλασφημών τα Θεία. Εξ αφορμής του ελέγχου τούτου πρωινή εφημερίς των Αθηνών εις σχόλιον της εδικαιολόγησε τας βλασφημίας του κ. Πρωθυπουργού, λέγουσα, ότι ούτος βλασφημεί… «ποιητική αδεία»! Ένεκεν τούτου ηναγκάσθημεν εις το επόμενον φύλλον της «Χριστιανικής Σπίθας» (υπʼ αριθμ. 251/1962) να δημοσιεύσωμεν επιστολήν, την οποίαν ως απάντησιν εις το εν λόγω σχόλιον απεστείλαμεν εις τον Διευθυντήν της εφημερίδος. Την επιστολήν ταύτην, ελαφρώς τροποποιημένην, δημοσιεύομεν ενταύθα.

Όχι μόνον ανωφελής αλλά και ψυχοβλαβής

«Μέγας θησαυρὸς ἡ εὐχαριστία, μέγας πλοῦτος, ἀνάλωτον ἀγαθόν, ὅπλον ἱσχυρόν˙ ὥσπερ οὖν ἡ βλασφημία τὴν οὖσαν ἐπιτείνει ζημίαν, καὶ ὧν ἀπωλέσαμεν πλείονα προσαπολέσαι ποιεῖ. Ἀπωλέσας χρήματα; ἄν μὲν εὐχαριστήσης, ἐκέρδανας τὴν ψυχὴν καὶ μείζονα ἐκτήσω τὸν πλοῦτον, τοῦ Θεοῦ πλείω τὴν εὔνοιαν ἐπισπασάμενος˙ ἄν δὲ βλασημήσης, προσαπωλέσας καὶ τὴν σωτηρίαν τὴν σαυτοῦ, καὶ οὐδὲ ἐκεῖνα ἀνεκτήσω, καὶ ἥν εἶχες ψυχήν, καὶ ταύτην κατέθυσας».

(Εκ της Α΄ ομιλίας του ι. Χρυσοστόμου εις

τους ανδριάντας: Ε. Π. Migne 49, 32).