EΛΛΗΝΕΣ ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ

«Ἐγερθήσεται ἔθνος ἐπὶ ἔθνους καὶ βασιλεία
ἐπὶ βασιλείαν, καὶ ἔσονται λιμοὶ καὶ λοιμοὶ καὶ
σεισμοὶ κατὰ τόπους˙ πάντα δὲ ταῦτα ἀρχὴ ὠδίνων»
(Ματθ. 24, 7-8)

TIΣ H AITIA;

Συμφορά άνευ προηγουμένου έπληξε τας τρεις ωραίας μυροβόλους νήσους του Ιονίου πελάγους, την Ιθάκην, την Κεφαλληνίαν και την Ζάκυνθον.

«Φωνὴ σεισμοῦ μεγάλου» ηκούσθη. Υποχθόνιοι κρότοι ως κρότοι γιγαντιαίας τινός σφύρας, η οποία εσφυροκόπει τα έγκατα της γης. Η γη έκλινεν «ὡς ὁ μεθύων καὶ κραιπαλῶν». Το έδαφος εσείσθη. Τα όρη εσείσθησαν. Βράχοι, αμετακίνητοι επί αιώνας, βιαίως απεσπάσθησαν και ώρμησαν προς τα κάτω, προς την θάλασσαν, συμπαρασύροντες τα πάντα. Η θάλασσα εταράσσετο. Η γη έτρεμε. Τα μνημεία ήνοιγον και πτώματα εξήρχοντο. Χωρία και πόλεις εκρημνίζοντο μετά πατάγου. Εκρημνίζοντο εντός δευτερολέπτου τα έργα κόπου και μόχθου πολλών γενεών. Κονιορτός, σύννεφα σκόνης υψώνονται και εσαβάνωναν τα ερείπια. Και εκ των ερειπίων φωναί σπαρακτικαί ηκούοντο. Μητέρες έχανον τα τέκνα των. Τέκνα έχανον τας μητέρας των. Άνθρωποι εφονεύοντο. Άνθρωποι εθάπτοντο κάτω από σωρούς λίθων. Άνθρωποι ετραυματίζοντο… Άνθρωποι πανικόβλητοι, αλλόφρονες έφευγον προς την παραλίαν, προς την θάλασσαν. Εμπρός εις τον κλόνον της γης, την τρικυμίαν του εδάφους, η θάλασσα εφαίνετο στερεά. Ευτυχείς όσοι ευρίσκοντο επί της θαλάσσης, επί ενός μονοξύλου. Εκοίταζον την ξηράν και εσταυροκοπούντο!

Εικόνες αποκαλύψεως! Αι τρεις νήσοι μετεβλήθησαν εις φρικτούς τόπους κολάσεως, που δεν θα ηδύνατο να φαντασθή ούτε η τολμηρά φαντασία ενός Δάντη, περιγράφοντος την Κόλασιν.

Τις Έλλην και Ελληνίς δεν έκλαυσε; Τις δεν εθρήνησε; Ποίος δεν συμμετέσχεν εις το Πανελλήνιον πένθος;

Αγαπητοί αναγνώσται! Μεγάλη συμφορά έπληξε την Ελληνικήν Πατρίδα. Αλλά τις η αιτία της συμφοράς; Τις η αιτία των σεισμών; Ιδού το ερώτημα, που ενδιαφέρει, πρέπει να ενδιαφέρη όλους μας.

Τις η αιτία των σεισμών; Δεν το εμάθατε; «Ὁ Ἐγκέλαδος, αἱ ὑποχθόνιοι θεότητες, αἱ αὐθαίρετοι, αἱ τυφλαὶ δυνάμεις, ἡ Τύχη, ἡ Μοίρα… μᾶς ἔπληξαν σκληρά, ἀπάνθρωπα». Αυτά έγραφον εις ατελεύτητα άρθρα περογραφών των σεισμών οι πολιτικοί συντάκται των Αθηναϊκών εφημερίδων και περιοδικών. Η Τύχη, η Μοίρα! Ωσάν οι δημοσιογράφοι μας να είχον μόλις αποφοιτήσει από κάποιαν σχολήν μαγίσσης, η οποία περιφέρεται εις τας συνοικίας της Πρωτευούσης. Εάν δε αφήσωμεν τους δημοσιογράφους και ερωτήσωμεν τους αρμοδιωτέρους, τους σοφούς επιστήμονας, μας απαντούν˙ «Σεισμοί; Ἀπλούστατα! Φυσικά φαινόμενα»! Και αρχίζωμεν τας θεωρίας περί πετρωμάτων, καθιζήσεων, κενών, τεκτονικών σεισμών… Ένας μάλιστα ειδικός καθηγητής, ασχολούμενος με τους σεισμούς, με την γεωλογίαν, μετέβη εις τας νήσους, εξήτασε τα φαινόμενα και επιστρέφων εις την Πρωτεύουσαν ήνοιξε το στόμα του και εφθέγξατο σοφίας ρήματα, που διεφώτισαν πλήρως το κοινόν περί της αιτίας των σεισμών! Ήξευρε και δεν ήξευρεν ο άνθρωπος πότε θα γίνουν! Ταλαίπωροι επιστήμονες! Η Ελλάς σας ευγνωμονεί δια την διαφώτισιν σας! Αλλά, θα ηθέλομεν, οι άνθρωποι αυτοί, οι καυχώμενοι δια τας επιστημονικάς των γνώσεις, την ώραν των σεισμών να ευρίσκοντο εις το Αργοστόλιον, και θα εβλέπομεν που θα εκσφεδνονίζοντο τα εργαλεία των, τι θα έκαμνον οι ίδιοι και ποιαν παρηγορίαν θα προσέφερον εις τον λαόν. Η επιστήμη, το είδωλον των, τας τραγικάς εκείνας στιγμάς θα συνετρίβετο, και ουδέ λέξιν θα ηδύνατο να είπη εις τον κόσμον. Δια τοιούτου είδους επιστήμονας θα ηδύνατο εις τας ημέρας μας να επαναληφθή το ρητόν του προφήτου Ιερεμίου˙ «Ἐμωράνθη πᾶς ἄνθρωπος ἀπό γνώσεως» (10, 14). Ορθώς χρονογράφος καθημερινής εφημερίδος, σχολιάζων τας ανακοινώσεις των ειδικών, έγραφε˙ «Καλά, οἱ δημοσιογράφοι ἔχουν τὸν Ἐγκέλαδο καὶ διασκεδάζουν. Οἱ ὲπιστήμονες ὅμως, οἱ γεωλόγοι καὶ σεισμολόγοι; Δὲν ἔπαθε μονάχα ὁ σεισμογράφος τὴν ἐξάρθρωσιν. Καὶ ἡ ἐξήγησις τῶν ἀρκετά ἐξηρθρώμενη. Ἐγνώριζον – λένε – ἀπό καιρό, ὅτι ἡ περιοχὴ αὐτή ἦτο… ὥριμος γιὰ καταστροφές˙ ἤξεραν ὅτι θὰ γίνουν οἱ σεισμοί, ἀλλὰ δὲν ἤξεραν πότε ἀκριβώς… Ἐπομένως ἦτο ἀδύνατον νὰ εἰδοποιήσουν τοὺς πληθυσμούς! Ἀλλά τότε εἰς τὶ χρησίμευον αἱ γνώσεις των;».

Αληθώς! Των τοιούτων επιστημόνων και ο σεισμογράφος και ο νους των έπαθον εξάρθρωσιν τελείαν και εγένποντο αντικείμενα γελειοποιήσεως. Εις βάρος των γελούν οι αγράμματοι χωρικοί της Πατρίδος μας, οι οποίοι δεν εσπούδασαν επιστήμην δια να λέγουν ανοησίας και βλακείας, τας οποίας ούτε ένα παιδί λέγει. Τουναντίον το παιδί με την αθωότητα της καρδίας του συλλαμβάνει καθαρώτερον το νόημα των τραγικών γεγονότων, και το βλέπετε να γονατίζη και τα χείλη του να ψελλίζουν ολόθερμον προσευχήν˙ «Χριστέ, σῶσε μας…». Και από τας προσευχάς των αθώων νηπίων σώζεται ο κόσμος. Σώζεσθε και σεις, άπιστοι!

Εμωράνθησαν οι σοφοί μας. Διατί; Διότι εξετάζουν, ερευνούν, σπουδάζουν την φύσιν, πρειγράφουν εις τόμους ολοκλήρους τα φυσικά και χημικά φαινόμενα, αναλύουν και συνθέτουν τα στοιχεία, δεικνύουν τα ηλεκτρόνια, διασπούν τα άτομα, ανακαλύπτουν τα αίτια, και εν θριάμβω κραυγάζουν˙ «Εὕρομεν, εὕρομεν τὴν ἐρμηνείαν». Αλλʼ αι ερμηνίαι των είνε επιπόλαιαι, τα αίτια, εις τα οποία αποδίδουν τα διάφορα φυσικά φαινόμενα, είνε δευτερεύοντα αίτια, όπισθεν των οποίων κρύπτονται άλλα αίτια, μακρά ατελεύτητος άλυσις, της οποίας οι πρώτοι κρίκοι χάνονται εις το άπειρον, και αυτοί, οσονδήποτε και εάν προχωρήσουν, δεν δύνανται μόνον με την επιστήμην, μόνον με τα πολυποίκιλα εργαλεία των να φθάσουν την αρχήν, νʼ ανακαλύψουν την πρώτην αιτίαν, την ρίζαν, από την οποίαν προέρχεται όλος ο φυσικός, ο ηθικός και ο πνευματικός κόσμος. Το μυστήριον είνε απείρως βαθύ! Και το μυστήριον δεν το αποκαλύπτει η λογική, αλλά κάτι απείρως ανώτερον της λογικής, η πίστις. Και αυτοί δυστυχώς δεν πιστεύουν εις τον Δημιουργόν του παντός, ή, εάν πιστεύουν, πιστεύουν κατά την φαντασίαν της υπερηφάνου, της υπερφιάλου διανοίας των, η οποία απομονώνει τον Θεόν εις κάποιαν γωνίαν του σύμπαντος αδιάφορον, αδρανή, ανενέργητον, δια να θεάται εκείθεν την δράσιν της ύλης, των φυσικών στοιχείων, τα οποία είνε ελεύθερα και παντοδύναμα να κάμνουν ό,τι θέλουν. Ο Θεός κατʼ αυτούς, ουδόλως αναμιγνύεται εις τα του κόσμου! Άμεσος ή έμμεσος άρνησις του Θεού, ιδού το αποτέλεσμα των θεωριών των. Αλλʼ ο Θεός, τον οποίον πλάθει η νοσηρά φαντασία των, δεν είνε ο αληθινός Θεός. Ο αληθινός Θεός είνε Εκείνος, τον οποίον αποκαλύπτει η πίστις, η Χριστιανική πίστις. Ο Θεός δια την πιστεύπυσαν ψυχήν είνε μία ζώσα πραγματικότης. Είνε ο Θεός «ὁ φέρων τὰ πάντα τῶ ρήματι τῆς δυνάμεως αὐτοῦ» (Εβρ. 1, 3). Είνε ο Θεός ο σεισμοκράτωρ κατά το «Ὁ ἐπιβλέπων ἐπὶ τὴν γῆν καὶ ποιῶν αὐτὴν τρέμειν, ὁ ἀπτόμενος τῶν ὀρέων καὶ καπνίζονται» (Ψαλμ. 103, 32). «Θεὸς ἐγγίζων εἰμι, λέγει ὁ Κύριος, καὶ οὐχὶ Θεὸς πόρρωθεν». Η μεγαλειώδης αυτή αλήθεια διακηρύσσεται τρεις στίχους ευθύς αμέσως μετά την προφητείαν, την οποίαν το Πνεύμα το Άγιον εξέφερε κατά των ασεβών, των αμετανοήτων αμαρτωλών, λέγον δια του στόματος του προφήτου Ιερεμίου «Ἰδοὺ σεισμὸς παρὰ Κυρίου καὶ ὀργὴ ἐκπορεύεται εἰς συσσεισμόν, συστρεφόμενη ἐπὶ τοὺς ἀσεβεῖς ἥξει» (Ιερ. 23, 19-23).

«Σεισμὸς παρὰ Κυρίου», λέγομεν οι πιστοί. Γελάτε, άπιστοι, γελάτε ακούοντες την φωνήν αυτήν της πίστεως, τας διαβεβαιώσεις του λόγου του Θεού; Μας ονομάζετε δια τούτο μωρούς και καυχάσθε δια την επιστήμην σας; Δεν θέλετε να παραδεχθήτε την πραγματικήν Αιτίαν. Και διʼ αυτό υψώνετε τα είδωλα σας, τα αποτρόπαια είδωλα, την σύμπτωσιν, την τύχην, την μοιραίαν ένωσιν και σύγκρουσιν των στοιχείων, δια νʼ αρνηθήτε, δια να υβρίσετε τον Δημιουργόν. Πόσον αλόγως σκέπτεσθε! Εάν σας είπη τις, ότι το ηλεκτρικόν εργοστάσιον, το οποίον δίδει φωτισμόν εις όλην την Πρωτεύουσαν, είνε αυθαίρετον προϊόν τύχης και όχι έργον ανθρωπίνης διανοίας, ουδείς εξ υμών είνε διατεθειμένος να το πιστεύση. Και έχετε δίκαιον! Αλλά πως θέλετε ημείς να πιστεύσωμεν, ότι η γιγαντιαία αύτη μηχανή, που λέγετε φύσις, κόσμος, σύμπαν, ή, όπως θέλετε άλλως να την ονομάζετε, είνε προϊόν της τύχης; Τις την φύσιν κατεσκεύασε; Τις ταύτην κινεί; Τις ταύτην συντηρεί; Η Τύχη; Η Μοίρα; Ο Εγκέλαδος; Ειε ποίον χάος μωρίας καταπίπτετε, μη θέλοντες να παραδεχθήτε την φωνήν της Πίστεως, ότι υπάρχει Θεός, ο οποίος παρήγαγε και έστησε και επιβλέπει την μηχανήν του σύμπαντος!

Αλλʼ αντιλέγετε˙ «Ἀφού τὴν φύσιν διευθύνει ἡ πάνσοφος Διάνοια, ὁ Νούς, ὁ τὸν κόσμον ποιήσας καὶ διακοσμήσας, διατὶ αἱ ἀνωμαλίαι τῆς φύσεως; Διατί, συγκεκριμένως οἱ σεισμοί;». Διότι – απαντά η Πίστις – και ταύτα τα φοβερά και τρομερά φαινόμενα ευρίσκονται μέσα εις το σχέδιον της δοφής προνοίας του Θεού και εξυπηρετούν σκοπούς, τους οποίους δεν είμεθα εις θέσιν με το μικρό μας μυαλό να εννοήσωμεν, όπως ακριβώς δεν είνε εις θέσιν να εξηγήση την σκοπιμότητα των διαφόρων εξαρτημάτων μιας πολυπλόκου, πολυδαιδάλου ηλεκτρικής μηχανής ένας αμαθής. Αλλʼ η άγνοια του σκοπού, δια τον οποίον υπάρχει ο Α ή ο Β τροχός, δεν σημαίνει και έλλειψιν νου, ο οποίος κατεσκεύασε την μηχανήν. Είμεθα νήπια ενώπιον της θείας Σοφίας. Και μόνον δια της πίστεως εις τον λόγον του Θεού δυνάμεθα να διακρίνωμεν τους λόγους, τους σκοπούς των τρομερών αυτών φαινομένων, τα οποία τόσην φθοράν προκαλούν εις το ανθρώπινον γένος. Και συμφώνως προς τηνμαρτυρίαν του λόγου του Θεού, ως φαίνεται και εις τας σελίδας της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης (Ιδέ Ιώβ 41, 21, Ησαΐου 10, 14˙ 13, 13˙ 15, 5˙ 29, 6, Ιερεμίου 10, 22˙ 23, 19˙ 29, 3, Ιεζεκιήλ 3, 12, Ματθαίου 8, 24˙ 27, 54, Πράξεων 16, 26, Αποκαλύψεως 11, 19˙ 11, 13) οι σεισμοί έχουν σκοπόν νʼ αφυπνίσουν τας ψυχάς, να προειδοποιήσουν τον κόσμον.

* * *

Νʼ αφυπνίσουν τας ψυχάς! Ο άνθρωπος, αγαπητοί, ηρεμούσης της φύσεως, θεωρεί τον εαυτόν του ασφαλή, αυταπατάται, λησμονεί τον Κύριον, γίνεται φίλαυτος, θέτει ως κέντρον σκέψεων και αισθημάτων το άθλιον εγώ και ζη ζωήν υλιστικήν, απολαυστικήν, κτηνώδη. Η ψυχή του υλιστού καθεύδει, κοιμάται. Ποιος θα την εξυπνήση; Το κήρυγμα; Αλλά τις ακούει; Τις εφαρμόζει τον λόγον του Θεού; Τις, κατά τον προφήτην Ιερεμίαν, «ἠνωτίσατο καὶ ἤκουσε»; Δια τούτο άλλο κήρυγμα χρειάζεται, κήρυγμα βροντόφωνον, σάλπιγξ αρχαγγελική, σεισμός, ο οποίος θʼ ανοίξη και τʼ αυτιά των κωφών. Και ο σεισμός γίνεται. Τις τώρα δεν θʼ ακούση; Ας ρίψωμεν ένα βλέμμα εις τας νήσους. Ήτο Κυριακή πρωί, ημέρα εκκλησιασμού, δημοσίας λατρείας του Θεού. Πόσοι άραγε από τους 110 χιλιάδας και πλέον κατοίκους των τριών νήσων ήκουσαν την στοργικήν φωνήν εκατοντάδων Ναών, οι οποίοι εκτύπων τους κώδωνας των και εκάλουν τους Ορθοδόξους Χριστιανούς εις αίνον και δοξολογίαν της Αγίας Τριάδος; Να είσθε βέβαιοι, ότι μικρά μειονότης, ελάχιστον ποσοστόν κατοίκων ευρίσκετο εντός των ιστορικών Ναών. Οι άλλοι; Ω, οι άλλοι! Άλλοι εκάθηντο εις τας καρέκλας των καφενείων. Άλλοι και άλλαι μετά ξένων παραθεριστών, που μετέφεραν την γυμνότητα των μέχρι των ωραίων νήσων, έκαμνον τα μικτά των λουτρά. Άλλοι ητοιμάζοντο να λάβουν μέρος ή να ίδουν ποδοσφαιρικάς συναντήσεις αθλητικών σωματείων. Άλλοι εχόρδιζον τας κιθάρας των δια να τραγουδήσουν όχι τα άσματα του αιωνίου Θεού, αλλά τα άσματα, τα οποία μόνον θέμα έχουν τον έρωτα, την πάνδημον Αφροδίτην. Άλλοι εσχεδίαζον συνοικέσια και γάμους. Άλλοι εν Κεφαλληνία προητοιμάζοντο να μεταβούν εις την εορτήν του Αγίου, του μεγάλου ασκητού, του οποίου δυστυχώς το μεν ιερόν σκήνωμα επί αιώνας έχει γίνει αντικείμενον ανιέρου εκμεταλλεύσεως, η δε επί τη επετείω μνήμη του πανήγυρις, εμποροπανήγυρις μάλλον ή θρησκευτική τελετή καί μίμησις αγίου και αγιασμός ψυχών. Καί άλλοι, αλλοίμονον, ουδέ αυτήν την ημέραν της Κυριακής εσφράγισαν τα βρωμερά στόματα των, αλλά περιύβριζον χυδαίως τον Θεόν και τους Αγίους, παν ιερόν και όσιον.

Μη αμφιβάλλετε ποσώς, ότι η στιγμή του σεισμού θα εύρε πολλούς βλασφημούντας, των οποίων η βλασφημία θα έμεινεν ασυμπλήρωτος εις τα χείλη των, ως ασυμπλήρωτον έμεινε και το τηλεγράφημα του τηλεγραφείου Αργοστολίου κατακρημνισθέντος˙ «Μεγάλη σεισμ…». Έτσι ασυμπλήρωτοι θα έμειναν και αι βλασφημίαι εις τα στόματα βλασφήμων κατοίκων της νήσου Κεφαλληνίας, οι οποίοι δυστυχώς, κατά κοινήν διαπίστωσιν, έχουν το ρεκόρ της βλασφημίας εν Ελλάδι. Ελάχιστη απόδειξις τούτο έστω το εξής γεγονός˙ Μορφωμένος! Κεφαλλήν, κατέχον αξίωμα, την επομένην των σεισμών μετέβη εις την ιδιατέραν του πατρίδα, και όταν είδε την αδράνειαν ωρισμένων κρατικών οργάνων, ηγανάκτησε και ήρχισε να βλασφημή συνεχώς, και εις άρθρον, εις το οποίον εδημοσίευσε τας εντυπώσεις του, κατέληγεν˙ «Ἔχω ξεβαπτισθὴ ἀπὸ τὶς βλασφημίες». Φαντασθήτε! Εις βλασφημίας εξέσπα η αγανάκτησις του κυρίου αυτού, διότι ο Α ή Β υπάλληλος, κατά την κρίσιν του, δεν έπραττε το καθήκον του. Και έπραττε το καθήκον του πλήρως αυτός ο κύριος βλασφημών τον Θεόν, εν όψει ερειπίων και της γης κλονιζομένης. Αλλʼ εάν ο κύριος αυτός και οι όμοιοι του, εντός της περιοχής του κινδύνοι ευρισκόμενοι, είχον το θράσος να βλασφημούν τα Θεία, δια να υπενθυμίζουν με το σκληροτράχηλον των το της Αποκαλύψεως 16, 10-11, άλλοι όμως κατά τας στιγμάς των φοβερών σεισμικών δονήσεων, ως επληροφορήθημεν, έπαυσαν την βλασφημίαν, ενεθυμήθησαν τον Δημιουργόν, και αι γλώσσαι των, αι οποίαι προ ολίγων στιγμών ύβριζον τον Θεόν, τρέμουσαι τώρα απήυθυνον προς Αυτόν τας θερμοτέρας προσευχάς της μετανοίας, και έδιδον υπόσχεσιν αλλαγής βίου. Άραγε σωθέντες θα την πραγματοποιήσουν; Πάντως τας στιγμάς εκείνας σκέψεις Θεού εκυριάρχουν εις τας καρδίας των πολλών. Χαρακτηριστικόν ήτο εκείνο, το οποίον αθλητική εφημερίς των Αθηνών εδημοσίευσε˙ Νέος εξ εκείνων, οι οποίοι μετέβησαν εις την νήσον δια να λάβουν μέρος εις ποδοσφαιρικήν συνάντησιν έλεγεν εις τον συντάκτην της εφημερίδος, ότι την στιγμήν που είδε τα σπίτια να κρημνίζωνται, έκαμε τον Σταυρόν του και δια πρώτην φοράν εις την ζωήν του ενεθυμήθη τον Θεόν και τους Αγίους. Αλήθειαν έλεγεν ο νέος, ο οποίος και ετραυματίσθη εκ βλήματος λίθου. Που άλλοτε ο νέος αυτός να ενεθυμείτο τον Θεόν; Εις τα γήπεδα; Αλλά τα γήπεδα της Ελλάδος κατήργησαν την Κυριακήν, και το φουτ-μπωλ εγένετο είδωλον, και ο αθλητισμός των κάτω άκρων, των ονικών λακτισμάτων, η σύγχρονος θρησκεία του αιώνος μας. Που έννοια και μνήμη Θεού; Έπρεπεν ο νέος αυτός να ευρεθή εις την Κεφαλληνίαν, να γίνη ο σεισμός, να ίδη τους βράχους να γλυστρούν προς την θάλασσαν, δια να ενθυμηθή τον Θεόν και νʼ αναφωνήση˙ «Θεέ μου…»!

Ο σεισμός, τιμωρία, αφύπνισις αμαρτωλών, σωτηρία ψυχών.

Αλλʼ ακούω την αντίρρησιν σας˙ «Οἱ κάτοικοι τῶν τριῶν νήσων, τὰς ὁποίας ἔπληξαν οἱ σεισμοί, ὑπήρξαν καὶ οἱ ἁμαρτωλότεροι τῶν Ἑλλήνων;». Δεν διισχυριζόμεθα τοιούτον τι. Και αλλού, εκτός των τριών νήσων, γίνονται αμαρτήματα πολλά και εγκλήματα ακόμη σοβαρώτερα. Δεν είνε οι νησιώται μας οι μόνοι αμαρτωλοί της Ελλάδος. Όχι. Αλλά δια των σεισμών τούτων δίδεται τώρα σωφρονιστικόν μάθημα προς όλην την Ελλάδα, προς όλους τους ομοίους αμαρτάνοντας, εις τα ώτα των οποίων πρέπει νʼ ακουσθή η φωνή του Κυρίου˙ «Ἐὰν μὴ μετανοήσητε, πάντες ὁμοίως ἀπολεῖσθε». Μελετήσατε, παρακαλώ, προσεκτικώςδις και τρεις την περικοπήν του κατά Λουκάν Ευαγγελίου (κεφάλ. 13, στίχ. 1-9), και θα πεισθήτε και θα κλαύσετε δια το θλιβερό μέλλον, το οποίον περιμένει όλους ημάς τους αμαρτωλούς, τους μη μετανοούντας από τα πλήγματα της θεϊκής τιμωρίας, της σιδηράς ράβδου, η οποία κτυπά δια να σωφρονίση, δια να σώση τα άτακτα τέκνα του Ουρανίου Πατρός.

Υπό το φως του θείου λόγου βλέπομεν ότι τιμωρητικόν, παιδαγωγικόν και αφυπνιστικόν χαρακτήρα είχεν η πλήξασα τα τρεις νήσους του Ιονίου πελάγους συμφορά. Αλλʼ οι σεισμοί, οι οποίοι συνέβησαν, συμβαίνουν και, όσον προχωρούν οι αιώνες, θα συμβαίνουν ακόμη πυκνότεροι, ως εκδηλώσεις της οργής του Θεού κατά της εν αδικία και αμαρτία ζώσης ανθρωπότητος, οι σεισμοί, υπό το φως πάλιν του θείου λόγου θεώμενοι, έχουν και άλλον παρεμφερή σκοπόν. Να μας προειδοποιούν, ότι πλησιάζει η ημέρα εκείνη, η μεγάλη και επιφανής, η ημέρα της Δευτέρας του Κυρίου Παρουσίας. Της ημέρας εκείνης κατά το αψευδές στόμα του Κυρίου θα προηγηθούν σημεία διάφορα. Μεταξύ δε και των άλλων σημείων θα είνε και έκτακτος δράσις των φυσικών στοιχείων όχι αυτοβούλως, αλλά κατά το σχέδιον του Θεού κινουμένων και δρώντων. Το είπεν ο Κύριος, και τις των πιστών δύναται νʼ αμφιβάλλη; «Σεισμοὶ τε μεγάλοι κατὰ τόπους καὶ λιμοὶ καὶ λοιμοὶ ἔσονται, φόβητρά τε καὶ σημεῖα ἀπʼ οὐρανοῦ μεγάλα ἔσται» (Λουκ. 21, 11).

* * *

Ταύτα βεβαιώνει κατηγορηματικώς ο λόγος του Θεού, ο οποίος έχει αξίαν απείρως μεγαλυτέραν από την μαρτυρίαν των αισθήσεων, τας προβλέψεις και τα ανακοινωθέντα των αστεροσκοπείων και τας βεβαιώσεις των επιστημόνων. Αλλά τις εις τον αιώνα μας πιστεύει; Οι άνθρωποι ψυχροί, αδιάφοροι, άπιστοι, υποστηρίζουν ότι οι σεισμοί είνε άσχετοι προς την θέλησιν του Θεού. Άσχετοι; Αλλʼ ω άνθρωποι του αιώνος μας, δεν ηνοίξατε ποτέ το Ευαγγέλιον, δεν ηκούσατε ποτέ τον Ιησούν να διαβεβαιώνη, ότι ουδέ ένα στρουθίον πίπτει νεκρόν επί της γης χωρίς την θέλησιν Εκείνου; Και πως θα έπιπτον εκατοντάδες ανθρώπων νεκροί χωρίς την θέλησιν του; Άσχετοι οι σεισμοί προς την θέλησιν του Θεού; Αλλʼ ολίγον ακόμη και θα μας είπητε, ότι και ο σεισμός επί του λόφου του Γολγοθά κατά την ημέραν της σταυρώσεως του Χριστού ήτο ένα τυχαίο γεγονός, άσχετον προς την θέλησιν του Θεού. Ορθολογισταί! Παύσατε πλέον τας ανοησίας σας. Ταπεινωθήτε προ της Αληθείας. Ο σεισμός του Γολγοθά υπήρξε το αποτέλεσμα. Αιτία του σεισμού ήτο το φρικωδέστατον έγκλημα, το οποίον διέπραξεν ο άνθρωπος σταυρώσας τον Θεάνθρωπον. Η γη επί τούτω έφριξεν. Ο λόφος του Αίματος εσείσθη. Αι πέτραι εσχίσθησαν. Τα μνημεία ηνεώχθησαν…

Παρόμοια φαινόμενα δεν παρετηρήθησαν και κατά τας ημέρας των σεισμών των τριών νήσων; Τις η αιτία; Ας είπωμεν, ας κηρύξωμεν την αλήθειαν, την πικράν αλήθειαν˙ Αιτία είνε η εκ νέου σταύρωσις του Ιησού εν μέσω του Έθνους μας, του περιουσίου τούτου λαού του Θεού! Σταύρωσις, η οποία λαμβάνει χώραν καθημερινώς ενώπιον των οφθαλμών μας˙ σταύρωσις δια της χριστεμπορίας αρχιερέων και ιερέων˙ σταύρωσις δια της αδικίας, αρπαγής και ποικίλης εκμεταλεύσεως των αδελφών μας˙ σταύρωσις δια στυγερών εγκλημάτων, πρωτοφανών δια την Ελληνικήν ψυχήν˙ σταύρωσις δια μοιχείας, πορνείας και πάσης άλλης ακαθάρτου πράξεως˙ σταύρωσις δια όρκων ψευδών και ματαίων˙ σταύρωσις προ παντός δια της επαράτου βλασφημίας, η οποία ουδέ λεπτόν της ώρας παύει εις την γωνίαν αυτήν της γης, που κατοικούμεν.

Και μόνον δια την τελευταίαν αυτήν αμαρτίαν θα έπρεπε να υψωθούν πελώρια τα κύματα της Μεσογείου και να καλύψουν τον Όλυμπον. Θα έπρεπε νʼ ανοίξη η γη της Ελλάδος να μας καταπίη όλους, κλήρον και λαόν, ως αναξίους της χριστιανικής μας κλήσεως. Αλλʼ ο Κύριος μακροθυμεί. Και περιμένει την μετάνοιαν μας. Και ανέχεται να τον εμπτύωμεν. Και τώρα σείει όχι όλην την Ελλάδα, αλλά μόνον μίαν γωνίαν αυτής, τα τρεις νήσους. Τας σείει προς σωφρονισμόν των υπολοίπων.

Θα σωφρονισθώμεν; Θα μετανοήσωμεν; Ιδού το πρόβλημα!

* * *

Συναμαρτωλοί αδελφοί Έλληνες! Εις τας ημέρας μας σημεία των καιρών. Εις τας ημέρας μας εικόνες Αποκαλύψεως. Επί της κορυφής του όρους Αίνου της Κεφαλληνίας ενεφανίσθη ένας εκ των αγγέλων εκείνων της Αποκαλύψεως, οι οποίοι κρατούν τας τρομεράς σάλπιγγας, εστάθη μόνον επʼ ολίγα δευτερόλεπτα και εσάλπισε και εσείσθησαν αι νήσοι και ηκούσθη η φωνή του˙ Έλληνες, μετανοείτε.

Αυτό ήτο το μήνυμα των σεισμών. Και το μήνυμα αυτό της αρχαγγελικής σάλπιγγος θα έπρεπε με τας κεραίας της πίστεως να το συλλάβη πρώτη η επίσημος Εκκλησία. Ναι! Οι ταγοί της Εκκλησίας έπρεπε νʼ ακούσουν, να δώσουν πρώτοι το παράδειγμα της αλλαγής τρόπο ζωής, της μετανοίας και επιστροφής εις τας αρχαίας μορφάς του Χριστιανισμού, ως αύται ζωγραφίζονται εις τας σελίδας του βιβλίου των Πράξεων των Αποστόλων. Εάν δεν μετανοήση η Ιεραρχία, πως θα μετανοήση ο λαός; Οι επίσκοποι πρώτοι έστωσαν παράδειγμα μετανοίας. Και έπειτα να καλέσουν τον λαόν, άρχοντας και αρχομένους, και να ομιλήσουν με την γλώσσαν της ωμής ειλικρινείας, με την γλώσσαν ενός Χρυσοστόμου, ο οποίος, όταν επί των ημερών του ως αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως συνέβη σεισμός, ανέβη εις τον άμβωνα και είπε τους εξής αθανάτους λόγους˙ «Οἱ μὲν ἄλλοι πάντες ἐφοβήθησαν τὸν σεισμόν, ἐγὼ δὲ ὄχι τὸν σεισμόν, ἀλλὰ τὴν αἰτίαν τοῦ σεισμοῦ. Μὲ ἐννοήσατε τὶ θέλω νὰ εἴπω; Οἱ μὲν ἐφοβοῦντο μήπως πέση ἡ πόλις, ἐγὼ δὲ ἐφοβούμην καὶ ἔτρεμον, ὅτι ὁ Δεσπότης ἡμῶν Θεὸς ὀργίζεται διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν. Δὲν εἶνε φοβερὸν τὸ νʼ ἀποθάνωμεν, ἀλλὰ τὸ ὅτι ἁμαρτάνομεν καὶ παροξύνομεν τὸν Θεόν…». Και ο ι. Χρυσόστομος δεν ηρκείτο να είπη γενικώς, ότι τιμωρούμεθα δια τας αμαρτίας ημών, αλλά κατερχόμενος εις τας λεπτομερείας της ζωής είχε το θάρρος νʼ αναφέρη συγκεκριμένας περιπτώσεις αμαρτημάτων, αρχόμενος του ελέγχου εκ των βασιλικών ανακτόρων και φθάνων μέχρι της τελευταίας καλύβης. Και ούτω κηρύττων και ελέγχων προεκάλει τα δάκρυα, την μετάνοιαν, την σωτηρίαν.

Ω αλησμόνητοι χρόνοι της Εκκλησίας ημών! Που είσθε;

Αυτό το ηρωικόν παράδειγμα θα έπρεπε να μιμηθή και σήμερον η Εκκλησία. Αλλά δυστυχώς η επίσημος Εκκλησία έχασε και την πολύτιμον αυτήν ευκαιρίαν προς δημιουργίαν ρεύματος μετανοίας. Ηρκέσθη απλώς εις έκδοσιν εγκυκλίου ατόνου, κοσμικού εν πολλοίς χρώματος, και περιφοράν δίσκων και διενέργειαν εράνων, ευεργεσίαν μόνον σωμάτων, λησμονήσασα, ότι «τὸ ἔλεος τῆς ψυχῆς εἶνε ἡ ψυχὴ τοῦ ἐλέους». Ω! Ας το κηρύξωμεν με όλην την δύναμιν μας. Η δραστηρία ενέργεια δια την επιστροφήν του λαού μας είνε το ύψιστον καθήκον, η υψίστη ευεργεσία, την οποίαν εν τοις χαλεποίς τούτοις καιροίς δύναται να προσφέρη η Εκκλησία. Χωρίς την επιστροφήν αυτήν οικοδομούμεν εις μάτην επί της άμμου. Χωρίς την επιστροφήν αυτήν τα πάντα και οι πάντες κινδυνεύουν. Χωρίς την επιστροφήν αυτήν τα δεινά μας δεν θα παύσουν˙ οι σεισμοί του Ιονίου πελάγους ήσαν τα προανακρούσματα μεγαλυτέρων συμφορών, αι οποίαι θα φέρουν τα δάκρυα εις τους οφθαλμούς παντός πατριώτου.

Αδελφοί και πατέρες! Μη αυτοαπατώμεθα. Πάσα άλλη προφητεία, ότι το κακόν θα περάση κ.λ.π., εφʼ όσον άρχοντες και αρχόμενοι εμμένομεν εν ταις αμαρτίαις ημών, είνε ψευδοπροφητεία του χειρίστου είδους, ομοία με ένεσιν εις ψυχορραγούντα. Δεν ακούετε; Ιδού, εντείνατε την προσοχήν σας και ακούσατε! Ιδού, ακούεται το ποδοβολητόν καλπαζόντων ιππείς των κραυγάζοντας. Τι κραυγάζουν; Τρέμομεν να το είπωμεν ως αμαρτωλοί!

Ω Ελλάς, φιλτάτη μας Πατρίς! Εκ των αλλεπαλλήλων συμφορών σου μία η διέξοδος˙ Η μετάνοια. Μετανόησον. Και τότε μη φοβού! Άσειστος θα παραμένης εν μέσω γης σειομένης και πιπτόντων αστέρων.