ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
Εδημοσιεύθη στην «Σπίθα» φ. 195, τον Ἰούνιο 1957 καὶ στο βιβλίο
«Ἐθνικὰ προβλήματα», σελ. 289-303

H EΛΛΑΔΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΑΛΛΑ ΕΘΝΗ

«Γνῶτε ἔθνη καὶ ἡττᾶσθε, ἐπακούσατε ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς, ἰσχυκότες ἡττᾶσθε· ἐὰν γὰρ πάλιν ἰσχύσητε, πάλιν ἡττηθήσεσθε. Και ἣν ἂν βουλεύσησθε βουλήν, διασκεδάσει Κύριος, καὶ λόγον ὃν ἂν εἴπητε, οὐ μὴ ἐμμείνῃ ἐν ὑμῖν, ὅτι μεθ᾽ ἡμῶν ὁ Θεός» (Ἠσ. 8,9-10)

Ἀπειλὴ παγκόσμιος. Δὲν πέρασαν, ἀγαπητοί μου, ἀκόμα δύο δεκαετίες (Η «Σπίθα» κυκλοφόρησε τὸν Ἰούνιο τοῦ 1957), ἀφ᾽ ὅτου ξέσπασε ὁ δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, ποὺ τόσες συμφορὲς καὶ ἐρείπια σκόρπισε στὸν κόσμο, καὶ νά νέα ἀπειλὴ βαρβαρικῆς καταστροφῆς φοβερώτερη ἀπὸ κάθε ἄλλη, σὰν μαῦρο, σκοτεινό, ἀπαίσιο σύννεφο ἁπλώνεται καθημερινὰ καὶ σκιάζει τὸν ἥλιο. Σὲ περιοχὲς τοῦ Ἀνταρκτικοῦ, τοῦ Βορείου Πόλου, σὲ ἀπομακρυσμένες νησῖδες τῶν μεγάλων ὠκεανῶν, στὶς ἀπέραντες ἐκτάσεις τῆς Σιβηρίας γίνονται πειράματα, δοκιμὲς νέων ὅπλων, νέων βομβῶν τῆς λεγομένης ἀτομικῆς ἐνεργείας. Τὸ σύννεφο, ποὺ προκλήθηκε ἀπὸ τὴν ἔκρηξι τῆς τελευταίας ἀπὸ αὐτὲς τὶς βόμβες, πῆρε σχῆμα τεράστιου μανιταριοῦ, ἀνέβηκε ἀστραπιαῖα σὲ ὕψος 9.000 μέτρων καὶ κατόπιν διασκορπίσθηκε σὰν λεπτότατη στάχτη ῥαδιενεργείας. Κι ὅπου πέφτει ἡ ῥαδιενεργὸς στάχτη ἡ ἀτμόσφαιρα μολύνεται, ἡ θάλασσα δηλητηριάζεται, ἡ χλωρίδα τῆς γῆς μαραίνεται γιὰ νὰ μὴν ἀνθήσῃ πιά, τὰ ζῷα φαρμακώνονται, οἱ ἄνθρωποι καίγονται σὰν νὰ τοὺς χτύπησε κεραυνὸς καί, ἂν ἀκόμη ζήσουν, παθαίνουν ποικίλες ἀλλοιώσεις στὰ λεπτότερα ὄργανα, ἀλλοιώσεις ποὺ μερικὲς ἀπ᾽ αὐτὲς ὑπάρχει κίνδυνος νὰ ἐκδηλωθοῦν κι ἀφοῦ περάσουν δεκαετίες στοὺς ἀπογόνους ἐκείνων ποὺ προσβλήθηκαν. Στάχτη – σάβανο, συμφορὰ ποὺ ξεπερνᾷ κάθε φαντασία!
Σὰν ἕνα παιχνιδάκι, σὰν βέλη ποὺ θὰ ἔρριχναν νήπια, χαρακτηρίζονται τὰ παλαιὰ ὅπλα σὲ σύγκρισι μὲ τὰ νέα ὅπλα τοῦ ἀτομικοῦ πολέμου. Οἱ λαοί, ποὺ ἀκοῦνε ἀπὸ μακριὰ καὶ διαβάζουν τὶς φρικτὲς συνέπειες, τοὺς πιάνει φόβος καὶ ἀγωνία, καὶ μὲ ἐκλεκτοὺς ἀντιπροσώπους τους διαμαρτύρονται καὶ ζητοῦν νὰ σταματήσουν τὰ πειράματα, νὰ καταδικαστῇ ὁ πόλεμος, νὰ γίνῃ ἀφοπλισμός· ὁ δὲ Ἰαπωνικὸς λαός, ὁ πρῶτος ποὺ δοκίμασε σὲ δύο πόλεις τὴν καταστροφικὴ μανία τῶν βομβῶν ἀτομικῆς ἐνεργείας, ζωηρότερα ἀπὸ κάθε ἄλλο λαὸ ἐξεδήλωσε πρὸ καιροῦ τὴν ἀγανάκτησί του γιὰ τὰ συνεχιζόμενα πειράματα. Ἑκατομμύρια Ἰάπωνες ἄφησαν τὶς δουλειές τους καὶ βγῆκαν στοὺς δρόμους καὶ τὶς πλατεῖες τῶν μεγάλων πόλεων καὶ συγκρότησαν τεράστια συλλαλητήρια, σὲ ἕνα ἀπ᾽ τὰ ὁποῖα προπορευόταν ἕνας πελώριος λευκὸς σταυρὸς μὲ τὴν ἐπιγραφὴ «Οἱ ὑδρογονικὲς βόμβες νὰ μείνουν γιὰ πάντα ἀχρησιμοποίητες». Καὶ ὅμως, παρ᾽ ὅλες αὐτὲς τὶς διαμαρτυρίες, τὰ πειράματα τοῦ θανάτου, τῆς ὁμαδικῆς αὐτοκτονίας τῶν λαῶν, πολλαπλασιάζονται. 59 βόμβες ῥίχτηκαν μέχρι σήμερα μόνο ἀπὸ τοὺς Ἀγγλο – Ἀμερικανούς. Νέαι ἐκρήξεις βομβῶν ἀκούγον­ται, στόλοι κινοῦνται πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις, ὑποβρύχια καὶ θωρηκτὰ περνοῦν τὰ Δαρδανέλλια, ἡ Μεσόγειος ταράζεται ἀπ᾽ τὸ ἕνα ἄκρο μέχρι τὸ ἄλλο. Ἡ Ἀλγερία πυρπολεῖται. Ἡ Αἴγυπτος, τὰ Ἀραβικὰ κράτη, τὸ Ἰσραὴλ ἀνησυχοῦν σοβαρά, ἀπευθύνουν ἐκκλήσεις, ζητοῦν ἐξωτερικὴ βοήθεια, συντάσσουν μυστικὰ σύμφωνα, προσκολλῶνται σὲ ἰσχυρὰ πολιτικὰ συγκροτήματα. Βάσεις ὑποβρυχίων, ἐκτοξεύσεως πυραύλων καὶ ἀεροδρόμια ἐγκαθίστανται μέσα σὲ τεχνητὰ σπήλαια καὶ σήραγγες, ἀπ᾽ ὅπου αὔριο θὰ ἐξορμοῦν σὰν μαῦρα λιον­τάρια τὰ σμήνη τῶν ἀεροπλάνων γιὰ νὰ ῥίχνουν τὶς «φιάλες» τῆς Ἀποκαλύψεως (βλ. 15,7· 16,1-4,8,10,12,17· 17,1· 21,9), γιὰ νὰ σκορπίζουν τὸ θάνατο σὲ ἑκατομμύρια ἀνθρώπους… Καὶ τὰ ἰσχυρὰ κράτη κατασκευάζουν τὶς βάσεις τοῦ θανάτου ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον πάνω σὲ ξένα ἐδάφη καὶ ἐν ἀγνοίᾳ τῶν λαῶν. Ὡς μία τέτοια βάσι διάλεξαν τελευταῖα καὶ τὴν …Κύπρο. Ὅταν ἀκούστηκε ἡ εἴδησι ὅτι ἡ Κύπρος πρόκειται νὰ χρησιμοποιηθῇ γιὰ τέτοιο σκοπό, καὶ ἔτσι πάνω ἀπ᾽ τὸ μαρτυρικὸ αὐτὸ λαὸ νὰ κρεμαστῇ ἡ δαμόκλειος σπάθη τοῦ ἀτομικοῦ βομβαρδισμοῦ, ὁ Ἄττλη, ὁ πρώην ἀρχηγὸς τοῦ ἐργατικοῦ κόμματος τῆς Ἀγγλίας, στὴν ὁμιλία του στὴ βουλὴ τῶν λόρδων (8 Μαΐου 1957) δήλωσε τὰ ἑξῆς. «Βρίσκω τερατώδη τὴν ἰδέα ποὺ περιλαμβάνεται στὴ Λευκὴ Βίβλο γιὰ ἐγκατάστασι βάσεως κατευθυνομένων βλημάτων στὴν Κύπρο· γιατὶ τὸ νησὶ εἶνε πολὺ μικρὸ καὶ τρωτὸ καὶ κατοικεῖται ἀπὸ λαὸ ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ σκέπτεται, ὅτι δὲν ἔχει κανένα λόγο νὰ καταστραφῇ τελείως σὰν στόχος, ὅπως μιὰ κατσίκα ποὺ τὴν ἔχουν δεμένη καὶ περιμένει τὴν τίγρι». Κατσίκα δεμένη στὸ σιδερένιο πάσσαλο καὶ οἱ λύκοι ἐλεύθεροι νὰ τὴν καταξεσχίσουν, νά τὸ θέαμα ποὺ παρουσιάζουν οἱ μικροὶ καὶ ἀδύνατοι λαοί.
Ἡ Μεσόγειος, ἡ Μέση Ἀνατολὴ ταράζονται. Σάλος ἐθνῶν, ταραχὴ στὰ ἔθνη, ἡ ὁποία στοὺς συγχρόνους πιστοὺς πρέπει νὰ ὑπενθυμίσῃ τὰ προφητικὰ ἐκεῖνα λόγια ποὺ εἶπε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς τὶς τελευταῖες ἡμέρες τῆς ἐπιγείου ζωῆς του· «Καὶ ἔσται σημεῖα ἐν ἡλίῳ καὶ σελήνῃ καὶ ἄστροις, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς συνοχὴ ἐθνῶν ἐν ἀπορίᾳ ἠχούσης θαλάσσης καὶ σάλου, ἀποψυχόντων ἀνθρώπων ἀπὸ φόβου καὶ προσδοκίας τῶν ἐπερχομένων τῇ οἰκουμένῃ» (Λουκ. 21,25-26).

Ἡ θέσι τῆς Ἑλλάδος. Τὰ ἔθνη ταράζονται. Δυστυχῶς καὶ ἡ Ἑλλάδα δὲν φαίνεται νὰ μείνῃ ἔξω ἀπὸ τὸν σάλο αὐτόν. Ἡ γεωγραφική της θέσι, ἀφοῦ θεωρεῖται ὡς ἕνα ἀπὸ τὰ σπουδαιότερα κλειδιὰ τῆς Μεσογείου, προσελκύει τὰ βλέμματα τῶν μεγάλων κρατῶν, τὰ ὁποῖα μαλώνουν διεκδικώντας μονοκρατορία. Ἔκτακτος ἀπεσταλμένος τῆς Ἀμερικῆς πρὸ μηνὸς κατέφθασε στὴν Ἀθήνα κ᾽ ἐπρότεινε, ἡ Ἑλλάδα νὰ προσχωρήσῃ στὸ νέο δόγμα, τὸ λεγόμενο «δόγμα Ἀϊζενχάουερ». Ἀλλὰ τί εἶνε τὸ δόγμα αὐτό; ποιούς ὅρους περιέχει; Ἀσφάλεια τῆς ἀκεραιότητος καὶ ἐλευθερίας τῆς Ἑλλάδος εἶνε τὸ δόγμα αὐτό, φωνάζουν οἱ μέν· κίνδυνος νὰ παρασυρθῇ ἡ Ἑλλάδα σὲ νέες περιπέτειες καὶ νὰ γίνῃ ὁ τόπος ὁλοκαύτωμα θερμοπυρηνικῆς ἐκρήξεως, ἀπερίγραπτης ἐθνικῆς συμφορᾶς, φωνάζουν οἱ δέ. Διαφωνία πολιτικῶν! Ἡ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων κλείνει τὶς πύλες της (σ.τ.ἐ.· λόγῳ θέρους), ἀλλὰ μπροστὰ στὴν πίεσι τῶν ἐξωτερικῶν γεγονότων ἄνοιξε καὶ πάλι καὶ μόνο γιὰ λίγες μέρες, γιὰ νὰ συζητηθοῦν τὰ πιὸ ἐπίμαχα ζητήματα, ἀπ᾽ τὰ ὁποῖα τὸ κορυφαῖο· ποιά πρέπει νὰ εἶνε ἡ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τῆς Ἑλλάδος. ῾Ρητορικὲς ἀγορεύσεις, διαλεκτικοί διαξιφισμοί, φιλοσοφικὲς θεωρίες, μῦθοι γιὰ ἐλέφαντες καὶ ψύλλους, εὐτράπελα μαζὶ μὲ τὰ σπουδαῖα καὶ σοβαρὰ ἀκούστηκαν· ἀλλὰ ὁ Ἑλληνικὸς λαός, παρ᾽ ὅλο τὸ φῶς ποὺ ἔχυσαν οἱ πολιτικοὶ ἐγκέφαλοι, σὲ τίποτα οὐσιαστικὰ δὲν διαφωτίστηκε καὶ ἡ ἀγαπητή μας πατρίδα διαπορεύεται μέσα στὸ σκοτάδι.
Τίθεται τὸ ἐρώτημα· Ἡ Ἑλλάδα, καθὼς βρίσκεται μέσα στὸ σάλο ποὺ δημιουργοῦν τὰ συγκρουόμενα συμφέροντα τῶν μεγάλων κρατῶν, τί πρέπει νὰ κάνῃ; ποιά γραμμὴ πρέπει νὰ χαράξῃ καὶ ν᾽ ἀκολουθήσῃ; Ἐμεῖς, πιστεύοντας ὅτι σὲ τέτοιες δύσκολες περιστάσεις τὸ ἔθνος μας πρέπει νὰ καταφεύγῃ στὸ Θεὸ καὶ νὰ ζητᾷ τὸν ἄνωθεν φωτισμό, θ᾽ ἀνοίξουμε μὲ πίστι τὴν ἁγία Γραφή, ναὶ τὴν ἁγία Γραφή, ἡ ὁποία δίνει ὁδηγίες γιὰ τὴ λύσι καὶ τῶν δυσκολωτέρων προβλημάτων ποὺ συνταράζουν τὴ ζωὴ τῶν ἀτόμων καὶ τῶν ἐθνῶν, καὶ ἀπὸ τὸ ἀνέσπερο φῶς τῆς Γραφῆς θὰ ζητήσουμε φωτισμό. Κύριε, «φωτίζεις σὺ θαυμαστῶς ἀπὸ ὀρέων αἰωνίων» (Ψαλμ. 75,5). Οἱ λόγοι τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐλέχθησαν σὲ παρόμοιες περιπτώσεις, εἶνε τὰ «δόγματα», τὰ ἀληθινὰ «δόγματα», στὰ ὁποῖα ἡ φωνὴ τοῦ Αἰωνίου μᾶς καλεῖ νὰ προσχωρήσουμε, ἂν θέλουμε νὰ σωθοῦμε. ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Μεταξὺ Ἀσσυρίων καὶ Αἰγυπτίων. Ἂς στραφοῦμε, ἀγαπητοί μου, πρὸς τὸ παρελθόν. Ἂς κάνουμε μιὰ ἱστορικὴ ἀναδρομή. 8ος αἰώνας π.Χ.. Πετώντας νοερὰ φτάνουμε στὴν Ἀνατολή – ἀπ᾽ τὴν ὁποία προέρχεται καὶ ἡ σημερινὴ ἀναταραχὴ τῶν ἐθνῶν. Βρισκόμαστε στὴν Παλαιστίνη, στὴν Ἱερὰ Γῆ, ἐκεῖ ποὺ φύτεψε ὁ Θεὸς τὸν περιούσιο λαό του τὸν Ἰσραὴλ σὰν ἀμπέλι θαλερὸ καὶ καρποφόρο. Ἀλλὰ ὁ λαὸς αὐτὸς ἦταν μεμονωμένος ἀνάμεσα στοὺς ἄλλους. Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἄλλα μικρὰ γειτονικὰ ἔθνη, ποὺ τὸν ἐνωχλοῦσαν κάθε τόσο μὲ ἐπιδρομές, τὸν πίεζαν δύο μεγάλα κράτη, δύο ἰσχυρὲς αὐτοκρατορίες, ἐχθρικὲς ἡ μία πρὸς τὴν ἄλλη· πρὸς βορρᾶν ἦταν οἱ Ἀσσύριοι, πρὸς νότον οἱ Αἰγύπτιοι. Οἱ στρατιὲς τῶν δύο αὐτῶν μεγάλων αὐτοκρατοριῶν ὁλοένα προχωροῦσαν· καὶ τὰ μικρὰ κράτη, γιὰ νὰ μὴν καταστραφοῦν, προσχωροῦσαν στὴ συμμαχία, στὸ πολιτικο-στρατιωτικὸ συγκρότημα τῆς μιᾶς ἀπὸ τὶς δύο αὐτὲς αὐτοκρατορίες. Ἀλλὰ ἡ προσ­χώρησι σὲ τούτη προκαλοῦσε τὴν ἔχθρα τῆς ἄλλης. Ἔτσι ὑπῆρχαν ἔθνη ποὺ εἶχαν ταχθῆ μὲ τοὺς Ἀσσυρίους, καὶ ἔθνη ποὺ εἶχαν ταχθῆ μὲ τοὺς Αἰγυπτίους. Ὁ λαὸς τοῦ Ἰσραήλ, ὡς πρὸς τὸ δίλημμμα μὲ ποιόν ἀπὸ τοὺς δύο πρέπει νὰ συμμαχήσῃ, μὲ τοὺς Αἰγυπτίους ἢ μὲ τοὺς Ἀσσυρίους, διαιρέθηκε σὲ δύο παρατάξεις· ἡ μία ἤθελε τὸ ἔθνος νὰ ἔχῃ φιλοαιγυπτιακὴ πολιτική, ἡ ἄλλη ἤθελε φιλοασσυριακὴ πολιτική. Ἐν τῷ μεταξὺ πράκτορες τῶν μεγάλων αὐτῶν κρατῶν εἰσχωροῦσαν στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ Ἰσραήλ, προπαγάνδιζαν κ᾽ ἐξεθείαζαν καθένας τὰ ὀφέλη ποὺ θὰ εἶχε ὁ Ἰσραὴλ ἂν προσχωροῦσε στὴ δική τους πολιτική. Οἱ ξένοι αὐτοὶ πράκτορες, ἐνισχυόμενοι κι ἀπὸ ὁμόφρονές τους Ἰσραηλῖτες, ἔσπερναν ζιζάνια, διασποῦσαν τὴν ἑνότητα τοῦ λαοῦ, τὸν ἐξωθοῦσαν σὲ συμμαχία πότε μὲ τὴ μία καὶ πότε μὲ τὴν ἄλλη κραταιὰ δύναμι, καὶ ὄχι σπάνια ξεσποῦσαν ἐπαναστάσεις καὶ οἱ δρόμοι καὶ οἱ πλατεῖες καὶ τὰ ἀνάκτορα βάφον­ταν μὲ αἷμα ἀδελφικό, μὲ τὸ σκοπὸ ν᾽ ἀνατραπῇ ὁ φιλοασσύριος ἢ ὁ φιλοαιγύπτιος βασιλιᾶς καὶ ν᾽ ἀνεβῇ κάποιος ἄλλος καὶ νὰ ἐφαρμόσῃ τὴν ἀντίθετη πολιτική. Διότι ἀπὸ τὶς συμμαχίες, ἀπὸ τὴν ἐξωτερικὴ πολιτική, ἐξαρτοῦσαν τὴ σωτηρία τους οἱ Ἰσραηλῖτες αὐτοὶ τῆς παρακμῆς, λησμονώντας τὶς μεγάλες ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ στὸ ἱστορικό τους ἔθνος. Ἀπὸ τοὺς ἔξω λοιπόν, ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἡ σωτηρία!

Τὰ πριόνια τῆς θεϊκῆς ὀργῆς. Ἀλλὰ ἡ στάσι αὐτὴ τοῦ περιουσίου λαοῦ, νὰ στρέφῃ τὸ βλέμμα ἄλλοτε πρὸς βορρᾶν καὶ ἄλλοτε πρὸς νότον, καὶ νὰ ἐκλιπαρῇ τὴ βοήθεια τῶν εἰδωλολατρικῶν ἐθνῶν, ἐξώργισε πάρα πολὺ τὴν ψυχὴ τοῦ προφήτου Ἠσαΐα, ποὺ ἀγαποῦσε τὴν πατρίδα καὶ δὲν ἤθελε αὐτὴ νὰ καταστραφῇ. Ὄχι, βροντοφωνάζει ὁ προφήτης στὸ λαό, ὄχι δὲν θὰ σωθῆτε ὑπογράφοντας σύμφωνα πολιτικῆς φιλίας καὶ στρατιωτικῆς συμμαχίας πότε μὲ τοὺς Ἀσσυρίους καὶ πότε μὲ τοὺς Αἰγυπτίους. Ματαίως ζητᾶτε νὰ προφυλαχθῆτε κάτω ἀπὸ τὴ σκιὰ αὐτῶν τῶν μεγάλων κρατῶν. Οἱ Ἀσσύριοι καὶ οἱ Αἰγύπτιοι θὰ συντριβοῦν. Κι ἂν τώρα παρουσιάζωνται ἰσχυροὶ καὶ ὑποτάσσουν ἔθνη καὶ λαοὺς καὶ σπέρνουν παντοῦ τὸ φόβο, πρέπει νὰ γνωρίζετε, ὅτι ἡ μεγάλη αὐτὴ δύναμί τους προέρχεται ἀπ᾽ τὸ ὅτι ὁ Θεός, ὁ δίκαιος Κριτής, χρησιμοποιεῖ τὰ ἔθνη αὐτὰ ὡς ὄργανα τιμωρίας τῶν λαῶν. Ἂν τὸ πριόνι, ποὺ κόβει δέντρα, μπορῇ νὰ καυχηθῇ, τότε ἂς καυχηθοῦν καὶ οἱ βασιλεῖς καὶ οἱ στρατάρχες τῶν μεγάλων αὐτῶν κρατῶν. Εἶνε αὐτοί, χωρὶς πολλὲς φορὲς νὰ τὸ καταλαβαίνουν, ὅπως τὰ πριόνια καὶ οἱ ἀξίνες ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ ξυλοκόποι τῶν δασῶν. «Μὴ δοξασθήσεται ἀξίνη ἄνευ τοῦ κόπτον­τος ἐν αὐτῇ; ἢ ὑψωθήσεται πρίων ἄνευ τοῦ ἕλκοντος αὐτόν;» (Ἠσ. 10,15). Ἄρα, κατὰ τὸν προφητικὸ αὐτὸ λόγο, αἰτία τῶν συμφορῶν ποὺ πλήττουν τὴν πατρίδα εἶστε ἐσεῖς οἱ ἴδιοι.
Ναί, ἐσεῖς οἱ ἴδιοι οἱ Ἰσραηλῖτες, λέει ὁ προφήτης, διαλύετε καὶ καταστρέφετε τὴν πατρίδα. Μὴν ὀργίζεστε, μὴν ταράζεστε, μὴ βρίζετε αὐτοὺς ποὺ σᾶς ἐλέγχουν. Ἤσασταν λαὸς περιούσιος, ἀμπέλι ἐκλεκτὸ τοῦ Κυρίου, καὶ στὶς ἡμέρες μας καταντήσατε ἀποστάτες υἱοί, χέρσοι ἀγροὶ γεμᾶτοι ἀγκάθια, ἄκαρπα δέν­τρα, ποὺ πρέπει νὰ περιμένετε τὸ τσεκούρι τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἐναντίον τῶν υἱῶν αὐτῶν τῆς ἀποστασίας ὁ Ἠσαΐας ἐκσφενδονίζει 6 προφητικὰ «οὐαί». Ἀνοῖξτε, παρακαλῶ, τὸ 5ο κεφάλαιο τῆς προφητείας του καὶ θ᾽ ἀκούσετε τὸν κρότο. Τὸ πρῶτο «οὐαὶ» λέγεται ἐναντίον τῶν πλουσίων ποὺ εἶνε ἅρπαγες καὶ πλεονέκτες, ποὺ δὲν ἀρκοῦνται σὲ λίγα, ἀλλὰ διαρκῶς ἁπλώνονται καὶ ἀγοράζουν συνεχῶς, γιὰ νὰ μὴν ἀφήσουν οὔτε ἐλάχιστο τόπο νὰ στήσουν τὶς καλύβες τους οἱ φτωχοί. Αὐτοὶ μόνο νὰ ζήσουν πάνω στὴ γῆ, οἱ ἄλλοι ἂς πεθάνουν. Τὸ δεύτερο «οὐαὶ» πέφτει πάνω στὸ κεφάλι τῶν μεθύσων, πού, ἐνῷ ἀποτελοῦν τὴν ἄρχουσα τάξι, αὐτοὶ ἀπ᾽ τὸ πρωὶ μέχρι ἀργὰ τὴ νύχτα πίνουν τὰ «σίκερα», τὰ δυνατὰ οἰνοπνευματώδη ποτά, χορεύουν, χτυποῦν τύμπανα, παίζουν κιθάρες, διασκεδάζουν ἐλεεινά, σπαταλοῦν περιουσίες, ἐξευτελίζουν τὴν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια, προκαλοῦν, σκανδαλίζουν τὸ λαὸ καὶ τὸν ἐξωθοῦν στὴ διαφθορά. Τὸ τρίτο «οὐαὶ» ῥίχνεται σὰν πυρακτωμένος μύδρος καταπάνω στὸ κεφάλι τῶν ἀσεβῶν, ποὺ ἔπαψαν πιὰ νὰ βλέπουν στὴν ἱστορία τῶν ἐθνῶν τὰ ἴχνη τῆς Θείας Προνοίας, εἰρωνεύονται αὐτοὺς ποὺ πιστεύουν σ᾽ αὐτὴν καὶ ἐκφράζονται μὲ ἀνευλάβεια γιὰ τὸ ὕψιστο ὄνομα τοῦ Θεοῦ λέγοντας εἰρωνικὰ στοὺς πιστούς· Περιμένετε κι ὁ Ἅγιος Θεός σας θὰ σᾶς σώσῃ!… Τὸ τέταρτο «οὐαὶ» πλήττει σφοδρὰ τοὺς ὁμιλητάς, τοὺς ῥήτορες, τοὺς σοφιστὰς καὶ διαφθορεῖς τῆς κοινῆς γνώμης, οἱ ὁποῖοι μὲ τὸν προφορικὸ καὶ τὸ γραπτὸ λόγο διαστρέφουν τὴν ἀλήθεια καὶ λένε τὸ κακὸ καλὸ καὶ τὸ καλὸ κακό, παριστάνουν τὸ σκοτάδι σὰν φῶς καὶ τὸ φῶς σὰν σκοτάδι, τὸ πικρὸ σὰν γλυκὸ καὶ τὸ γλυκὸ σὰν πικρό. Τὸ πέμπτο «οὐαὶ» ἐλέγχει καὶ καυτηριάζει τὰ ὑπερήφανα μυαλά, τοὺς «συνετοὺς ἐν ἑαυτοῖς καὶ ἐνώπιον αὐτῶν ἐπιστήμονας», ποὺ πάνω κι ἀπ᾽ αὐτὴ τὴ σκέψι τοῦ Θεοῦ ἔχουν τὴ δική τους σκέψι, τὴ δική τους γνώμη, καὶ μ᾽ αὐτήν, σὰν νὰ ἦταν ἀπόλυτη ἀλήθεια, ἔχουν τὴν ἀξίωσι νὰ συμφωνήσουν οἱ πάντες. Καὶ τὸ τελευταῖο «οὐαὶ» ἐκσφενδονίζεται ἐναντίον ἐκείνων ποὺ ἀποτελοῦν τὴ μεγαλύτερη διαφθορὰ τῆς μαρασμένης πολιτείας, ἐναντίον τῶν ἀδίκων δικαστῶν πού, γιὰ τὰ λεφτὰ ποὺ δέχονται, τὸν μὲν φτωχὸ ἐνῷ εἶνε ἀθῷος τὸν καταδικάζουν, τὸν δὲ πλούσιο ἐνῷ εἶνε ἔνοχος τὸν ἀθῳώνουν.
Γιὰ τὶς κακίες αὐτές, καθὼς καὶ γιὰ ἄλλες ἀκόμη ποὺ ἀναφέρει ὁ προφήτης, ὁ Κύριος θὰ καλέσῃ, θὰ «σφυρίξῃ» καὶ θὰ ἔρθουν ἀπὸ μακριὰ πιὸ γρήγορα κι ἀπὸ ἀετὸ στρατεύματα ἀλλοφύλων, οἱ ὁποῖοι μὲ φωτιὰ καὶ σίδερο θὰ κάψουν τὶς πόλεις καὶ τὰ χωριά. Ἐφ᾽ ὅσον ζῆτε στὴν παρανομία καὶ πονηρία, καμμιά συμμαχία μὲ κάποια ἀπὸ τὶς μεγάλες δυνάμεις δὲν θὰ σᾶς σώσῃ, κηρύττει ὁ προφήτης. Οἱ Αἰγύπτιοι καὶ οἱ Ἀσσύριοι, στοὺς ὁποίους θέλετε νὰ στηριχθῆτε, θὰ ἔρθῃ μέρα ποὺ θ᾽ ἀποδειχθοῦν πὼς εἶνε πιὸ ἀδύνατοι κι ἀπ᾽ τὰ μικρότερα ἔντομα, τὶς μῦγες καὶ τὰ κουνούπια. Ὤ καὶ ἂν μετανοούσατε καὶ θέλατε νὰ στραφῆτε ὁλοκληρωτικὰ στὸ Θεὸ τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων! θὰ ἔχετε τότε ἰσχυρὴ καὶ ἀκατάβλητη συμμαχία τὴ βοήθεια τοῦ Κυρίου καὶ θὰ μπορῆτε νὰ λέτε σὲ ὅλα τὰ ἔθνη· «Γνῶτε, ἔθνη, καὶ ἡττᾶσθε· ἐπακούσατε ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς· ἰσχυκότες, ἡττᾶσθε· ἐὰν γὰρ πάλιν ἰσχύσητε, πάλιν ἡττηθήσεσθε. Και ἣν ἂν βουλεύσησθε βουλήν, διασκεδάσει Κύριος, καὶ λόγον ὃν ἂν εἴπητε, οὐ μὴ ἐμμείνῃ ἐν ὑμῖν, ὅτι μεθ᾽ ἡμῶν ὁ Θεός», δηλαδή· Μάθετέ το, ἔθνη, καὶ ὑποταχθῆτε· ἀκοῦστε το ὣς τὰ πέρατα τῆς γῆς· ἐσεῖς ποὺ εἴχατε ἐπικρατήσει, τώρα ὑποταχθῆτε· γιατὶ κι ἂν πάλι ἐπικρατήσετε, πάλι θὰ νικηθῆτε. Καὶ ὅποια ἀπόφασι κι ἂν πάρετε, ὁ Κύριος θὰ τὴ ματαιώσῃ, καὶ ὅποιο λόγο καὶ ἂν πῆτε, δὲν θὰ μπορέσετε νὰ τὸν πραγματοποιήσετε, γιατὶ ὁ Θεὸς εἶνε μαζί μας (Ἠσ. 8,9-10).

Τὰ σύγχρονα πολιτικὰ συγκροτήματα. Ἀφήνουμε τὸ παρελθόν, ἐγκαταλείπουμε τὴν Παλαιστίνη καί, ὕστερα ἀπὸ τὸ νοερὸ ταξίδι ποὺ κάναμε στοὺς αἰῶνες ποὺ πέρασαν, νά τώρα προσγειωνόμαστε καὶ πάλι στὸ ἀγαπημένο ἔδαφος τῆς πατρίδος μας. Βρισκόμαστε στὴν Ἑλλάδα. Ἔτος 1957, μήνας Ἰούνιος. Ἔχοντας μπροστά μας τὴν παλαιὰ εἰκόνα τῆς πολιτικῆς καὶ κοινωνικῆς ζωῆς τοῦ Ἰσραήλ, ὅπως τὴ ζωγράφισε ὁ προφήτης Ἠσαΐας, βλέπουμε πόσες ὁμοιότητες ὑπάρχουν μεταξὺ τῆς εἰκόνας ἐκείνης καὶ τῆς ἄλλης, τῆς νέας εἰκόνας ποὺ παρουσιάζει σήμερα ἡ Ἑλλάδα. Εἴμαστε κ᾽ ἐμεῖς, ὅπως ὁ Ἰσραήλ, μικρὸ καὶ μεμονωμένο ἔθνος. Ἤθη, ἔθιμα, γλῶσσα, ἱστορικὸ παρελθὸν τριῶν καὶ πλέον χιλιάδων ἐτῶν, θυσίες παλαιοτέρων καὶ νεωτέρων γενεῶν, θὰ ἔπρεπε νὰ κάνουν τὸ ἔθνος μας νὰ διακρίνεται καὶ ν᾽ ἀπολαμβάνῃ μιὰ ἰδιαίτερη ἐκτίμησι καὶ ἀγάπη ἀπὸ τὰ ἄλλα ἔθνη. Ἀλλὰ τὸ μικρὸ τοῦτο ἔθνος, ποὺ εἶνε «σημεῖον ἀντιλεγόμενον», προκαλεῖ μίση, φθόνους, διωγμούς· σὰν τὸ πλοῖο τοῦ Ὀδυσσέα κλυδωνίζεται καὶ πάλι μέσα σὲ ἄγρια θύελλα καὶ πλησιάζει στὸ ἀπαίσιο στόμιο τῶν Συμπληγάδων. Ποιές εἶνε οἱ Συμπληγάδες πέτρες; Εἶνε τὰ δύο ἀντίθετα πολιτικὰ ῥεύματα, τὰ δύο ἰσχυρὰ πολιτικο-στρατιωτικὰ συγκροτήματα τῶν ἡμερῶν μας, οἱ δύο τεράστιες αὐτοκρατορίες τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς ῾Ρωσίας, στὶς ὁποῖες διαιρέθηκε ὁ σύγχρονος κόσμος. Ἀμερικανοὶ καὶ ῾Ρῶσοι εἶνε ὅπως ἦταν οἱ Αἰγύπτιοι καὶ οἱ Ἀσσύριοι γιὰ τὸν Ἰσραήλ. Καὶ ὅπως τότε ἄλλα μὲν ἀπὸ τὰ μικρὰ ἔθνη τάσσονταν μὲ τοὺς πρώτους, ἄλλα δὲ μὲ τοὺς δευτέρους, ἔτσι καὶ σήμερα· ἄλλα ἔθνη ἑλκύονται ἀπὸ τὰ λαμπερὰ πετράδια, τὰ ἐξωτερικὰ ἀγαθὰ ποὺ ἐκτίθενται στὶς βιτρίνες τοῦ Δυτικοῦ πολιτισμοῦ, καὶ ἄλλα ἀπὸ τὰ θέλγητρα μιᾶς κοινωνικῆς ἰσότητος καὶ δικαιοσύνης ποὺ ὑπόσχεται ἀφειδῶς ὁ κόκκινος παράδεισος τῶν Σοβιέτ. Ἀλλὰ παρ᾽ ὅλες τὶς ἐξωτερικὲς διαφορὲς τῶν δύο λεγομένων πολιτισμῶν, στὸ βάθος κυριαρχεῖ μία ὁμοιότης· ὅλα τὰ κράτη, Ἀνατολὴ καὶ Δύσις, εἶνε στραμμένα πρὸς τὴν ὕλη. Ἀπὸ τὴν ὕλη, γιὰ τὴν ὕλη, χάριν τῆς ὕλης, νά τὸ πρόγραμμα τῶν συγχρόνων ἀνθρώπων. Ἡ ἐπίσημη ἐφημερίδα τοῦ Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, «Ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας», σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ τελευταῖα φύλλα δημοσίευσε μία πολὺ καλὴ κριτικὴ τῶν δύο αὐτῶν πολιτισμῶν, κριτικὴ τὴν ὁποία ἐξέφρασε εὔγλωττα ὁ γνωστὸς πάστορας Μάρτιν Νιμέλερ μιλώντας στὴ Συνέλευσι τῶν κληρικῶν τῆς ἐπαρχίας Ἔσσεν τῆς Γερμανίας. Αὐτὸς καταφέρθηκε δριμύτατα ἐναντίον τοῦ συγχρόνου ἰδεώδους τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, ποὺ δὲν εἶνε ἄλλο παρὰ ἡ βελτίωσι τοῦ βιωτικοῦ ἐπιπέδου. Καὶ πρόσθεσε· «Σὲ τί διαφέρει ὁ χριστιανικὸς κόσμος τῆς Δύσεως, ὅταν ὑλοποιῇ τὸ Θεό, ἀπὸ τὸν Κομμουνισμό, ποὺ θεοποιεῖ τὴν ὕλη;».
Ὑλισμὸς θεωρητικὸς καὶ πρακτικός, θρησκεύων καὶ ἄθεος, ἐπικρατεῖ στὸ σύγχρονο κόσμο.

Ἑλλάδα, θυμήσου… Ἡ Ἑλλάδα, ποὺ παρασύρεται ἀπὸ τὸ συναισθηματικό της κόσμο καὶ τείνει τὸ αὐτὶ ἕτοιμη νὰ δεχθῇ τὰ ὡραῖα συνθήματα ἐκείνων ποὺ ἀγωνίζονται δῆθεν ὑπὲρ ἐλευθερίας καὶ ὑπογράφει πρωτόκολλα φιλίας, κι ἀπὸ τὶς συμμαχίες αὐτὲς περιμένει τὴν ἀσφάλεια τῶν συνόρων, τὴν ὑποστήριξι τῶν δικαίων της, τὴν οἰκονομικὴ ἀνόρθωσι, ἡ Ἑλλάδα, ἕρμαιο τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τῶν μεγάλων ἐθνῶν, ἔχει δοκιμάσει πολλὲς πικρίες καὶ ἀπογοητεύσεις μέχρι τώρα, κ᾽ ἐν τούτοις δὲν ἐννοεῖ νὰ σωφρονισθῇ. Εὔκολα λησμονεῖ τὶς συμφορὲς ἀπὸ τὴν προδοσία καὶ ἀπιστία τῶν συμμάχων της.
Ἑλλάδα, θυμήσου μερικὲς ἡμερομηνίες τῆς πολιτικῆς σου ζωῆς. Θυμήσου τὶς μαῦρες ἐκεῖνες ἡμέρες τοῦ Σεπτεμβρίου τοῦ 1922, κατὰ τὶς ὁποῖες ἕνα ἑκατομμύριο ὀρθόδοξος λαὸς εἶχε συρρεύσει στὴν παραλία τῆς Σμύρνης. Καὶ ἐνῷ τὰ θωρηκτὰ τῶν μεγάλων δυνάμεων, τῶν λεγομένων συμμάχων, θὰ μποροῦσαν μὲ λίγες ὁμοβροντίες τῶν τηλεβόλων τους νὰ τρέψουν σὲ ἄτακτη φυγὴ τὶς ἀγέλες τῶν θηρίων τῆς Ἄγαρ, ποὺ κατασπάραζαν τὰ ἄοπλα πλήθη, αὐτοὶ ἀπαθῶς παρατηροῦσαν τὴν ἐθνική μας ἐκείνη συμφορά… Θυμήσου τὴν 6η Σεπτεμβρίου 1955, κατὰ τὴν ὁποία ἡ παροικία τῶν Ἑλλήνων στὴν Κωνσταντινούπολι παραδιδόταν στὴ φωτιὰ καὶ στὴν ἀτίμωσι. Ἑλλάδα, οἱ σύμμαχοί σου δὲν ἔδειξαν κανένα οὐσιαστικὸ ἐνδιαφέρον. Ὤ καὶ ἂν ἔσπαζε ἕνα καὶ μόνο τζάμι τῆς δικῆς τους πρεσβείας καὶ ῥαπιζόταν ἕνας καὶ μόνο δικός τους πολίτης! μέσα σὲ λίγες ὧρες πάνω στὸν οὐρανὸ θὰ ἐμφανίζονταν σμήνη βομβαρδιστικῶν ἀεροπλάνων καὶ θ᾽ ἀπειλοῦσαν μὲ καταστροφὴ τὴν πόλι ποὺ ἔκανε τὶς βιαιοπραγίες. Ἑλλάδα, θυμήσου τὶς συνεδριάσεις τοῦ Ὀργανισμοῦ τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, στὶς ὁποῖες γιὰ δίκαια αἰτήματά σου καμμία ἀπόφασι δὲν ἐλήφθη ὑπὲρ αὐτῶν, διότι τὰ μεγάλα ἔθνη παίζουν τὴ διελκυστίνδα τῶν συμφερόντων τους. Ἑλλάδα, θυμήσου… Ἂν ἀφαιρέσῃς τὸ Ναυαρῖνο, ποὺ δὲν ἦταν ἐπίσημη ἐνέργεια τῶν «χριστιανικῶν» κυβερνήσεων τῆς Εὐρώπης, ἀλλὰ μιὰ ἐκδήλωσι ἀγανακτήσεως τῶν ναυάρχων, ποιές εἶνε οἱ ἀληθινὲς ὑπηρεσίες πρὸς ἐσένα τῶν λεγομένων συμμάχων σου; Οἱ μεγάλοι σὲ ἀπάτησαν. Κ᾽ ἐν τούτοις ἐσὺ ἐξακολουθεῖς νὰ πιστεύῃς στὰ λόγια τους περισσότερο ἀπὸ ὅ,τι πιστεύεις στὰ δόγματα τῆς ἀμωμήτου πίστεως, ποὺ ἀποκαλύφθηκαν στὸν κόσμο μὲ τὴ φωνὴ τῶν προφητῶν καὶ τῶν ἀποστόλων καὶ πρὸ παντὸς μὲ τὸ λόγο τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Πολιτικὴ Ἠσαΐου. Καὶ λοιπὸν τί θετικὸ ἔχετε ἐσεῖς νὰ προτείνετε; θὰ μ᾽ ἐρωτήσετε. Ἀπαντῶ. Πάνω ἀπὸ κάθε ἐξωτερικὴ πολιτικὴ μὲ ἀμφίβολη ὠφέλεια, γιὰ τὴν ὁποία κόπτονται οἱ πολιτικοί μας ἀρχηγοί, μία εἶνε ἡ πολιτικὴ ποὺ θὰ ἀσφαλίσῃ 100% τὸ πολύπαθο ἔθνος μας(*). Καὶ ἡ πολιτικὴ αὐτὴ –μὴ γελᾶτε, ἄπιστοι καὶ ἀσεβεῖς– εἶνε Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΣΑΪΟΥ. Αὐτὴ συνιστᾷ, ἡ μικρὴ Ἑλλάδα στὶς πονηρὲς αὐτὲς ἡμέρες, πάνω ἀπὸ κάθε ἄλλη συμμαχία, νὰ ζητήσῃ τὴ συμμαχία μὲ τὴν κραταιά, τὴν πανίσχυρη, τὴν ἀήττητη δύναμι τοῦ Κυρίου.
Ἀλλὰ μιὰ τέτοια συμμαχία, γιὰ νὰ γίνῃ ζωντανὴ πραγματικότητα καὶ νὰ φέρῃ τὰ λαμπρά της ἀποτελέσματα, προϋποθέτει πίστι ἀκλόνητη τῶν Ἑλλήνων κατὰ τὸ λόγο τοῦ προφήτου «Ἐὰν μὴ πιστεύσητε, οὐδὲ μὴ συνιῆτε», ἂν δὲν πιστέψετε δὲν θὰ καταλάβετε (Ἠσ. 7,9). Προϋποθέτει νινευϊτικὴ μετάνοια στὴν Ἑλλάδα, καθαρμὸ τοῦ Γένους, κοινωνικὴ δικαιοσύνη. Γιατὶ ἡ ἠθική, κοινωνικὴ καὶ θρησκευτικὴ κατάστασι τῆς πατρίδας μας εἶνε χειρότερη ἀπὸ ἐκείνη ποὺ καυτηρίαζε ὁ προφήτης Ἠσαΐας μὲ τὸ ἑξαπλὸ «οὐαί». Ἡ πλεονεξία ὀργιάζει στὸ ἔθνος μας. Ἀμύθητα πλούτη συσσωρεύθηκαν στοὺς λίγους. Κατὰ τὴν ἐπίσημη ἔκθεσι ἑνὸς οἰκονομικοῦ συμβούλου μιᾶς ξένης πρεσβείας, 500 οἰκογένειες δεσπόζουν στὴν οἰκονομικὴ ζωὴ τῆς χώρας. Καὶ μιὰ φοβερὴ ἀνεργία πλήττει ἑκατοντάδες χιλιάδες Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι ἐγκαταλείπουν τὴν πατρικὴ γῆ γιὰ νὰ βροῦν οἰκτρὸ θάνατο στὰ βάθη τῶν ἀνθρακωρυχείων τοῦ Βελγίου. Χθὲς γιὰ 20 θέσεις ὑπαλλήλων τοῦ Ι.Κ.Α. προσῆλθαν 1.800 ὑποψήφιοι. Οἰκονομικὴ στενοχωρία, ἀλλὰ καὶ ἀλόγιστη σπατάλη χρημάτων σὲ κέντρα διασκεδάσεως, καθημερινὲς μέθες καὶ κραιπάλες, δεξιώσεις καὶ χοροεσπερίδες, φυσιολατρικὲς ἐκδρομές, ἐπιδείξεις γυμνῶν σαρκῶν, χαρτοπαίγνια, προικοθηρίες, ἀγοραπωλησίες ἀνδρικῶν κρεάτων, διαλύσεις γάμων, σκάνδαλα οἰκογενειακά, νά τὸ βρωμερὸ ῥεῦμα μέσα στὸ ὁποῖο κυλιέται ἡ ζωὴ τῶν λεγομένων ἀριστοκρατικῶν κύκλων τῆς πατρίδας μας. Ἀγέλες πορνῶν καὶ παλλακίδων, ποὺ προηγουμένως ζοῦσαν περιωρισμένες μέσα στοὺς οἴκους ἀνοχῆς, ξεχύθηκαν σὲ δρόμους καὶ κατέκλυσαν ξενοδοχεῖα, πλάζ, παραλίες, νησιά. Τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ βλασφημεῖται δημοσίως. Ἄθεοι δημοσιογράφοι ὀνομάζουν τὸ σκοτάδι φῶς καὶ τὸ φῶς σκοτάδι. Πορνικὰ περιοδικὰ καὶ ἐφημερίδες, μὲ πρωτοφανεῖς σκανδαλώδεις εἰκόνες καὶ μὲ ἀκόμη προκλητικώτερο περιεχόμενο, «στολίζουν» τὰ περίπτερα καὶ διαφημίζονται ἀπὸ τὸ ῥαδιόφωνο. Καὶ μετὰ ἀπὸ τὰ συμπτώματα αὐτὰ τῆς παρακμῆς περιμένουμε, ὅπως οἱ ἄφρονες Ἰουδαῖοι, νὰ σωθοῦμε ἀπὸ τοὺς ἔξω, ἀπὸ τὴ συμμαχία μὲ τὶς μεγάλες δυνάμεις!

Ἐθνικὸ σύνθημα· «Κραταιὸς σύμμαχός μας νὰ εἶνε ὁ Θεός!». Ἀγαπητοί μας συμπατριῶτες Ἕλληνες! Ὅσοι πιστεύετε ἀκράδαντα στὸν Κύριο, γίνετε θερμοὶ κήρυκες τῆς πολιτικῆς ποὺ προτείνει ὁ προφητικὸς λόγος. Σύμμαχός μας κραταιὸς νὰ εἶνε ὁ Θεός! νά τὸ σύνθημά μας.
Ἂν ὑπῆρχε μία κυβέρνησι ποὺ νὰ σκέπτεται καὶ νὰ ἐνεργῇ χριστιανικά, ἕνα θὰ ἦταν τὸ κύριο μέλημά της· ἡ ἐπαναφορά, ἡ ἔνταξι τῆς Ἑλλάδος στὴ φωτεινὴ εὐθεῖα τροχιὰ τῆς συμμαχίας μὲ τὸ Θεό, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἔχει ἀπομακρυνθῆ πάρα πολὺ καὶ γι᾽ αὐτὸ πλανᾶται στὶς ἀβύσσους τῆς ἐξωτερικῆς, ματαίας, σατανικῆς πολιτικῆς.
Ἑλλάδα, πατρίδα μας ἀγαπημένη! Ἄκουσε τὴ φωνὴ τῆς αἰωνιότητος. Πλησίασε καὶ πάλι τὸ Θεὸ τῶν πατέρων σου. Κήρυξε τριήμερη νηστεία καὶ κλάψε γιὰ τὰ πολλὰ ἀνομήματα τῶν υἱῶν καὶ θυγατέρων σου. Ἐξάλειψε ἀπὸ τοὺς δρόμους καὶ τὶς πλατεῖες κάθε ἀσχημία. Σβῆσε τὴν πυρκαϊὰ τῆς βλασφημίας. Τίμησε τὴν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς. Πάταξε τὴν κλοπή, τὴν ἁρπαγὴ καὶ τὴν πλεονεξία. Ἀνακούφισε τὸν φτωχὸ λαό. Σφράγισε τὰ ποικίλα κέντρα τῆς διαφθορᾶς. Κάψε πορνικὲς ἐφημερίδες καὶ περιοδικά. Λάβε αὐστηρὰ μέτρα ἐναντίον τῆς γενοκτονίας, τοῦ φοβερωτέρου τούτου ἐγκλήματος ποὺ ἐνεργοῦν στοὺς κόλπους τῶν Ἑλληνικῶν οἰκογενειῶν μαῖες καὶ γιατροί, ποὺ καυχῶνται γιὰ τὸ πλῆθος τῶν ἐκτρώσεων. Ἄκουσε τὴ φωνὴ ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὄρος τοῦ ἡγουμένου τῆς ἱ. μονῆς Ἁγίου Διονυσίου π. Γαβριήλ, ὁ ὁποῖος, καὶ μὲ ἰδιαίτερο βιβλίο ποὺ ἐξέδωκε τελευταῖα, κρούει τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου ἀπὸ τὴν παιδοκτονία. Ἀπαγόρευσε τὰ «σίκερα», τὰ οἰνοπνευματώδη ποτά, τὰ τυχερὰ παιχνίδια, τὰ ἱπποδρόμια, τὰ φεστιβάλ, τὶς κρουαζιέρες, τοὺς αἰσχροὺς χορούς, τοὺς εἰδωλολατρικοὺς καρναβάλους, τὰ αἰσχρὰ καλλιστεῖα, τὰ μεικτὰ λουτρά. Ἑλλάδα, ἁγνίσου… «Ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθόν», φύγε ἀπ᾽ τὸ κακὸ καὶ κάνε τὸ καλό (Ψαλμ. 33,15· 36,27). Καὶ τὸ πρῶτο ποὺ μετανοώντας καὶ ἐπιστρέφοντας στὸ Θεὸ πρέπει νὰ κάνῃς, εἶνε ἡ ἐκπλήρωσι μιᾶς ἱερᾶς ὑποσχέσεως, ἑνὸς τάματος, ποὺ τὰ δοξασμένα παιδιά σου, οἱ ἥρωες τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, ὑποσχέθηκαν· ὅτι δηλαδή, μόλις ἡ πατρίδα ἀπελευθερωθῇ ἀπὸ τὸν Τουρκικὸ ζυγό, θὰ χτίσουν στὴ νέα πρωτεύουσα τοῦ κράτους ἕνα μεγαλοπρεπῆ ναό, τὸν ὁποῖο θ᾽ ἀφιερώσουν στὸν ΣΩΤΗΡΑ ΧΡΙΣΤΟ, ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. Δυστυχῶς μέχρι σήμερα ἡ ὑπόσχεσι αὐτὴ δὲν ἔχει ἐκπληρωθῆ. Ἂς ἐκπληρωθῇ τώρα. –Ἀλλὰ χρήματα; Χρήματα!… Ἂν τὸ ἕνα τρίτο ἀπὸ τὰ χρήματα ποὺ ξωδεύτηκαν γιὰ τὴ μεγάλη παραθαλάσσια ἁμαρτωλὴ λεωφόρο Φαλήρου – Σουνίου χάριν τοῦ τουρισμοῦ, χάριν τῶν μεικτῶν λουτρῶν, ἂν τὸ ἕνα τρίτο εἶχε διατεθῆ, ὁ ναὸς θὰ εἶχε κτισθῆ. Γιὰ τὸ διάβολο ἑκατομμύρια· γιὰ τὸ Χριστό;
Διαφορετικά, ἂν τὰ μόνα ποὺ συγκινοῦν ἄρχοντες καὶ λαὸ εἶνε φεστιβάλ, τουρισμοί, δελφικὲς ἑορτὲς καὶ πανηγύρια, ἀρχαιολογικὰ εὑρήματα, αἰσχρὰ ξόανα θεῶν, ὢ τότε κλείνω τὶς γραμμὲς αὐτὲς μὲ δακρυσμένα μάτια. Καί, ἂν κάπου στὴν Ἑλληνικὴ γῆ ὑπάρχουν ἀκόμη δίκαιοι, ἂς προσευχηθοῦν γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ λαοῦ ἀπὸ τὶς μεγάλες συμφορές, ποὺ κατὰ τὸν ἀδιάψευστο προφητικὸ λόγο ἔρχονται «ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας», στὰ παιδιὰ ποὺ δὲν πειθαρχοῦν στὸ Θεό (Ἐφ. 5,6. Κολ. 3,6).

―――――――――――――――――

• (*) Μὲ ὅσα λέμε ἐδῶ δὲν ἐννοοῦμε ὅτι ἡ Ἑλλάδα δὲν ἐπιτρέπεται νὰ συνάπτῃ συμμαχίες μὲ ἄλλα ἔθνη μὲ τὰ ὁποῖα κάπως συγγενεύει ἰδεολογικά. Μὲ ἔθνη ὅμως ποὺ δὲν ἔχουν τὸ ἴδιο θρήσκευμα μ᾽ ἐμᾶς ἢ κηρύττουν ἀπροκάλυπτα τὴν ἀθεΐα, νομίζουμε ὅτι κάθε σύμφωνο φιλίας καὶ συμμαχίας δὲν μπορεῖ νὰ εἶνε ἰσχυρὸ καὶ σταθερό. Βέβαια, κατὰ τὴν παραγγελία τοῦ Παύλου «Εἰ δυνατόν, τὸ ἐξ ὑμῶν μετὰ πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες», ἂν εἶνε δυνατὸν ὅσο ἐξαρτᾶται ἀπὸ σᾶς νὰ εἰρηνεύετε μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους (῾Ρωμ. 12,18), πρέπει νὰ ἔχουμε εἰρηνικὲς τὶς σχέσεις μας καὶ μὲ ἀλλοθρήσκους ἀκόμη λαούς. Ἀλλὰ οἱ σχέσεις αὐτὲς μποροῦν νὰ φθάσουν μέχρι τὸ σημεῖο νὰ συνάπτουμε σύμφωνα φιλίας καὶ οἱ ὑπουργοί μας ν᾽ ἀποκαλοῦν «ἀδελφικοὺς φίλους» τους ἐκείνους ποὺ μισοῦν καὶ ἀποστρέφονται ὅ,τι ἱερώτερο ἔχει τὸ ἔθνος μας; Ἐκτὸς ἐὰν θεό μας ἀνακηρύξουμε τὸ ὑλικό μας συμφέρον, ὁπότε μποροῦμε νὰ συνάψουμε σύμφωνο φιλίας καὶ μὲ τὸ διάβολο!
• («Σπίθα» φ. 195/Ἰούνιος 1957 καὶ βιβλίο Ἐθνικὰ προβλήματα, μέρος Ζ΄ – Τὸ πολίτευμα, Ἀθῆναι 1961, σσ. 289-303, μτγλ.)