Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ

Συνέχεια ομιλίας 3ο (τέλος)

ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΜΦΟΡΑ Η ΔΙΑΛΥΣΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Πέρασαν ἀπὸ τότε, μετρῆστε, 1.150 χρόνια. Μὰ αὐτὴ ἡ ἱστορία μοιάζει σὰν νά ᾿νε καινούργια.
Θὰ ἤθελα νά ᾿χα ἕνα πίνακα καὶ νὰ γράψω μερικὰ ὀνόματα. Τὸ ἕνα ὄνομα Κωνσταντῖνος ὁ ΣΤ΄. Τὸ δεύτερο ὄνομα Θεοδότη. Τὸ τρίτο ὄνομα Ἰωσήφ, ὁ παπᾶς ποὺ στεφάνωσε τὸ παράνομο ζεῦγος. Καὶ μετὰ νὰ πιάσω νὰ σβήσω τὸ ὄνομα τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ ΣΤ΄ ―ποὺ εἶχε ἄθλιο τέλος, τὸν τύφλωσαν μέσα στὰ ἀνάκτορα οἱ ἐχθροί του―, καὶ στὴ θέσι του νὰ γράψω τὸ ὄνομα τίνος; Τὸ ὄνομα καθενὸς ποὺ χωρίζει ἄνευ σοβαροῦ λόγου τὴ νόμιμη γυναῖκά του. Ὅπως ὁ Κωνσταντῖνος χώρισε τότε τὴ γυναῖκά του, τὴν ἁγία ἐκείνη Μαρία, τὴν ἔδιωξε μακριὰ καὶ τὴν ἔκλεισε στὸ μοναστήρι, ἐνῷ αὐτὴ ἔμεινε πιστὴ μέχρι τέλους, ἔτσι καὶ σήμερα διάφορα πρόσωπα, ποὺ ἐξ αὐτῶν ἄλλοι εἶνε ἄσημοι ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἐξ αὐτῶν κατέχουν ὕψιστα ἀξιώματα μέσα στὴν πατρίδα, χωρίζουν τὶς γυναῖκές τους. Δὲν χρειάζεται ν᾿ ἀναφέρω ἐδῶ τὰ ὀνόματά τους. Τὰ ἀποσιωπῶ, ὄχι ἐκ δειλίας, διότι ἔχω ἄλλοτε ἐλέγξει καὶ ἐπωνύμως τέτοια πρόσωπα, ποὺ ἔδιωξαν τὶς γυναῖκές τους, τὶς νεώτερες Μαρίες, καὶ τὶς ὡδήγησαν σὲ μεγάλη θλῖψι, κι αὐτὲς κλαῖνε κι ἀναστενάζουν. Σβῆστε λοιπὸν τὸ ὄνομα Κωνσταντῖνος καὶ γράψτε τὰ ὀνόματά τους· καθένας τὰ γνωρίζει. Στὴ γειτονιά τους, στὴν πόλι τους, στὴν Ἑλλάδα ὁλόκληρη, εἶνε γνωστά, πολὺ γνωστά, τέτοια ὀνόματα, κι ἂς μὴ κρύβωνται πίσω ἀπὸ τὸ δάκτυλό τους.
Ἤθελα ἔπειτα νὰ σβήσω στὸν πίνακα τὸ ὄνομα τῆς Μαρίας καὶ ποιό ὄνομα νὰ γράψω; Ὅπως τότε ἡ Μαρία, ἀφ᾿ ὅτου τὴν ἔδιωξαν βιαίως ἀπὸ τὰ ἀνάκτορα, ἔμεινε πιστὴ κι ἀφωσιωμένη στὸν ἄνδρα της καὶ προσευχόταν γι᾿ αὐτόν, ἔτσι καὶ σήμερα, μέσα στὴ βρωμιὰ καὶ τὴ σαπίλα καὶ τὴν κοπριὰ αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ὑπάρχουν ἀκόμα διαμάντια. Ὑπάρχουν γυναῖκες τίμιες, γυναῖκες ποὺ μένουν πιστὲς στὸν ὅρκο τους καὶ δὲν ἐννοοῦν νὰ δώσουν διαζύγιο στὸν ἄνδρα τους. Προσεύχονται καὶ ἐλπίζουν στὸ Θεό, ὅτι θὰ ἔλθῃ μιὰ ἅγια ἡμέρα ποὺ ὁ ἄσωτος θὰ ἐπιστρέψῃ στὸ σπίτι.
Εἶνε παραμύθι; Δὲν εἶνε παραμύθι. Στὴ μητρόπολί μου, στὴ Φλώρινα, σ᾿ ἕνα μικρὸ χωριό, ἔφυγε κάποιος, ἄφησε τὴ σύζυγό του, καὶ πῆγε στὴ Γερμανία. Ἐκεῖ ὅμως ἀλήτεψε. Γύρισε Μόναχο, Βόννη, διάφορες πόλεις. Πόσα χρόνια, παρακαλῶ; Δέκα χρόνια. Ἡ γυναίκα του ἦταν νέα, μὲ ἔξοχο κάλλος, ἡ πιὸ ὡραία γυναίκα τοῦ χωριοῦ, εικοσι ἐτῶν, μὲ δυὸ παιδάκια. Πέσανε ὅλοι οἱ συγγενεῖς καὶ τῆς ἔλεγαν·
―Τὸν ἄτιμο, σ᾿ ἀρνήθηκε. Λοιπὸν κ᾿ ἐσὺ παντρέψου.
Ἐκείνη ὅμως τίποτε·
―Μένω πιστὴ στὸν ἄνδρα μου. Ὁ Θεὸς θὰ τὸν γυρίσῃ, θὰ τὸν φέρῃ πίσω ἡ Παναγία.
Πέρασαν πάνω ἀπὸ 10 χρόνια, 12 γιὰ τὴν ἀκρίβεια. Καὶ μιὰ μέρα ―ὤ μέρα ἁγία, μέρα ἐπιστροφῆς τοῦ ἀσώτου!― νά ᾿τονε κ᾿ ἔρχεται ἀπὸ τὴ Γερμανία καὶ πάει στὴν Πτολεμαΐδα. Δὲν τόλμησε νὰ πάῃ στὸ χωριό. Βρίσκει κάποιον πατριώτη καὶ δειλὰ – δειλὰ τὸν ῥωτάει·
―Τί κάνει ἡ γυναίκα μου, παντρεύτηκε;
―Ὄχι, σὲ περιμένει…
―Μὲ περιμένει; κι ἄρχισε νὰ κλαίῃ. Μὲ περιμένει; Δὲν φανταζόμουν τέτοια ἀγάπη στὸν κόσμο…
Τὴν ἄλλη μέρα πάει στὸ χωριό, καὶ γιὰ τὴν ἐπιστροφή του χτύπησαν οἱ καμπάνες σὰν νὰ ἦταν Πάσχα καὶ ἀνάστασις. Ὅλο τὸ χωριὸ πέρασε νὰ τοὺς συγχαρῇ.
Σᾶς ἐρωτῶ· Αὐτὴ τὴ γυναῖκα, τὴν τίμια γυναῖκα, ποὺ μένει πιστὴ στὸν ἄνδρα της, πῶς τώρα ἐμεῖς θὰ τὴν ἀγνοήσουμε καὶ θὰ τὴν ἀδικήσουμε καὶ θὰ τῆς ποῦμε· Θέλεις δὲ θέλεις, θὰ σ᾿ τὸ δώσουμε τὸ διαζύγιο;
Ὅπως, λοιπόν, τότε ὁ Κωνσταντῖνος ὁ ΣΤ΄ ἔδιωξε τὴ γυναῖκά του, ἔτσι καὶ σήμερα ὑπάρχουν ἄνδρες μὲ ὑψηλὰ ἀξιώματα ποὺ διώχνουν τὶς γυναῖκες τους. Κι ὅπως τότε ὑπῆρχε ἡ Μαρία, ποὺ ἔμεινε πιστή, ἔτσι καὶ σήμερα στὴ θέσι τῆς Μαρίας ὑπάρχουν πιστὲς γυναῖκες, ποὺ ἀρνοῦνται τὸ διαζύγιο γιὰ νὰ σώσουν τὴν οἰκογένειά τους. Σβῆστε τὸ ὄνομα τῆς Μαρίας καὶ γράψτε στὴ θέσι του τὰ ὀνόματά τους.
Τέλος, καὶ στὴ θέσι τοῦ ἱερέως ἐκείνου ὑπάρχουν, δυστυχῶς, σήμερα κάποιοι ἄλλοι κληρικοί. Θὰ σᾶς πῶ κάτι λυπηρὸ στὸ σημεῖο αὐτό. Εἶμαι ἁμαρτωλός, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ φιλήσω τὰ πόδια σας, ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἀλλὰ θὰ σᾶς τὸ πῶ· Θὰ δοῦμε πολύ δύσκολες ἡμέρες. Θεέ μου, Θεέ μου!… Κινδυνεύουμε νὰ σβήσουμε σὰν φυλή. Κι ἂν ψηφισθῇ ὁ νόμος περὶ διαζυγίου, τότε ἄτιμοι παπᾶδες καὶ δεσποτάδες, κόλακες καὶ δειλοί, θὰ δεχθοῦν νὰ στεφανώσουν καὶ παράνομα ζεύγη.

* * *

Ἀγαπητοί μου,
Συμφορὰ μεγάλη στὸ ἔθνος μας εἶνε ἡ διάλυσις τῆς οἰκογενείας μὲ τὰ τόσα διαζύγια ποὺ ἐκδίδονται. Καὶ ἂν ψηφιστῇ καὶ νέος νόμος περὶ διαζυγίου, αὐτὸ θὰ εἶνε ἕνα ἀπὸ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν. Ἡ μασονία μᾶς ἔχει περικυκλώσει ἀπὸ δυσμὰς καὶ ἀνατολάς, κ᾿ εἶνε ἕτοιμο τὸ ἔθνος νὰ τιναχτῇ στὸν ἀέρα.
Ἀλλὰ δὲν θὰ τιναχτῇ στὸν ἀέρα! Ὑπάρχουν οἱ μάρτυρες, ὑπάρχουν οἱ ἅγιοι, ὑπάρχουν οἱ νεκροί, ὑπάρχει Θεός. Δὲν θὰ τιναχτῇ στὸν ἀέρα, ὑπὸ ἕνα ὅρον. Ποιόν ὅρο; Διαβάστε τὸ ῥητὸ ποὺ ἔχω γραμμένο ἐκεῖ ψηλά· «Ἕως τοῦ θανάτου ἀγώνισαι περὶ τῆς ἀληθείας, καὶ Κύριος ὁ Θεὸς πολεμήσει ὑπὲρ σοῦ» (Σ. Σειρ. 4,28). Διαβάστέ το καὶ βάλτε το μέσα στὴν καρδιά σας, γιὰ νὰ γίνῃ τὸ ῥητὸ αὐτὸ σύμβολο τοῦ ἀγῶνος μας.
Πρέπει νὰ ξεσηκωθοῦμε. Ἐγὼ τὸ ἐδήλωσα καὶ στὴν Πτολεμαΐδα καὶ στὴ Φλώρινα. Θὰ τὸ δηλώσω καὶ στὴν Ἀθήνα, μπροστὰ σ᾿ ὅλο τὸν Ἑλληνικὸ λαό, τὸν ὁποῖον ὑπηρετῶ πενήντα χρόνια, ἀπὸ τότε ποὺ φόρεσα τὸ ράσο· Δὲν θὰ ὑπογράψω τοιαῦτα διαζύγια! Καὶ θέλω νὰ πιστεύω, ὅτι ὄχι μόνον ἐγώ, ὁ ἁμαρτωλὸς Αὐγουστῖνος ἐπίσκοπος Φλωρίνης, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι ἐπίσκοποι, κι ἄλλοι ἱερεῖς θὰ ἀγωνισθοῦμε.
Ἔχουμε στὴν πλάτη μας μιὰ ἱστορία. Διωχθήκαμε ἀπὸ Βουλγάρους, διωχθήκαμε ἀπὸ Ἰταλούς, διωχθήκαμε ἀπὸ Γερμανούς, διωχθήκαμε ἀπὸ ἀντάρτες. Ἂς διωχθοῦμε λοιπὸν καὶ τώρα. Ἂς πεθάνουμε στὴ φυλακὴ γιὰ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ, γιὰ τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστοῦ. Μιὰ φορὰ ζῇ κανεὶς στὸν κόσμο αὐτό. Θὰ τολμήσουμε. Καὶ θ᾿ ἀποδείξουμε στοὺς μεγάλους, ὅτι δὲν θὰ νικήσῃ ἡ μασονία, δὲν θὰ νικήσουν τὰ ἀξιώματα. Καὶ ἡ Ἑλλὰς δὲν θὰ γίνῃ Δανία, δὲν θὰ γίνῃ Νορβηγία, δὲν θὰ γίνῃ Σικάγο. Θὰ μείνῃ Ἑλλάς. Ἑλλὰς – χριστιανισμός, Ἑλλὰς – Ὀρθοδοξία.
Θὰ μιλήσουμε πάλι στὸν ὑπουργὸ τῆς δικαιοσύνης. Τοῦ ὡμιλήσαμε μιὰ φορά, τοῦ ὡμιλήσαμε δυὸ φορές, θὰ τοῦ ὡμιλήσουμε μὲ ἀκόμη πιὸ σκληρὰ γλῶσσα αὔριο. Θέλω νὰ πιστεύω, ὅτι πίσω ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Αὐγουστῖνο, ἢ μᾶλλον ὄχι πίσω ἀπὸ τὸν Αὐγουστῖνο ―δὲν εἶνε κάτι τὸ προσωπικό―, ἀλλὰ πίσω ἀπὸ τὸ λάβαρο τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶνε ὅλος ὁ λαὸς τῆς Ἑλλάδος.
Κατηγοροῦμε τὴν Ἀμερική, κ᾿ ἔχουμε πολλὰ παράπονα ἐναντίον τῶν Ἀμερικανῶν καὶ ἐναντίον τῶν Ἄγγλων. Ἀλλὰ πρέπει νὰ σᾶς πῶ μιὰ ἀλήθεια πικρά· Στὴν Ἀμερικὴ κανένας διαζευγμένος δὲν βγαίνει πρόεδρος. Δεῖξε μας τὴν οἰκογένειά σου, ζητοῦν οἱ Ἀμερικανοί, γιὰ νὰ σὲ ψηφίσουμε. Ἐδῶ μᾶς κυβερνοῦν οἱ διαζευγμένοι.
Στὴ Γερμανία ἕνας σπουδαῖος πρωθυπουργός, μόλις ἀκούστηκε ὅτι ἄφησε τὴ γυναῖκά του κ᾿ ἔχει ἄλλες βλέψεις, ἔπεσε ἀπὸ τὴν κυβέρνησι. Τὸ διο ἰσχύει καὶ στὴν Ἀγγλία. Κ᾿ ἐμεῖς ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα τόσα χρόνια, τόσους αἰῶνες, τὸ ίδιο είχαμε· Τὴν οἰκογένειά σου, κύριε, δεῖξέ μου τὴν οἰκογένειά σου, γιὰ νὰ σὲ βγάλω βουλευτή, γιὰ νὰ σὲ βγάλω ὑπουργό, γιὰ νὰ σὲ βγάλω πρωθυπουργό. Ἐσύ, ποὺ διέλυσες τὸ σπίτι σου, πῶς θὰ κρατήσῃς αὐτὸ τὸ μεγάλο σπίτι ποὺ λέγεται Ἑλλάς;
Τὸ εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, καὶ εἶνε ἀλήθεια αἰώνιος· «Εἴ τις τοῦ ἰδίου οἴκου προστῆναι οὐκ οἶδε, πῶς ἐκκλησίας Θεοῦ ἐπιμελήσεται;» (A΄ Tιμ. 3,5), δηλαδή· Αὐτὸς ποὺ δὲν ξέρει νὰ κυβερνήσῃ τὴν οἰκογένειά του καὶ διαλύει τὸ σπίτι του, πῶς μπορεῖ νὰ σώσῃ τὴ μεγάλη οἰκογένεια; Ἀπὸ ᾿δῶ κ᾿ ἐμπρὸς πρέπει οἱ χριστιανοὶ νὰ ξυπνήσουμε. Μὲ τὶς εἰκόνες στὰ χέρια, μὲ τὰ λάβαρα, μὲ τὶς καμπάνες νεκρικά, μὲ τὸ ῥάσο σημαία, ποὺ ἔχει μιὰ ἱστορία ὁλόκληρη, νὰ ξεχυθοῦμε στοὺς δρόμους καὶ στὰ πεζοδρόμια. Νὰ βγοῦμε ἔξω, νὰ φωνάξουμε, νὰ διαμαρτυρηθοῦμε, νὰ ἀγωνισθοῦμε ὅλοι μας.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
 
Ἀπομαγνητοφωνημένη εσπερινή ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου στην Αθήνα, στις 21-11-1976· ἐδημοσιεύθη στὴν «Χριστιανική Σπίθα» (527-9/1976) μὲ ἄλλο τίτλο. Σύντμησις καὶ βελτίωσις 11-11-2005. 
(αθουσα ὁδ. Ζ. Πηγῆς 44 Ἀθηνῶν 21-11-1976)