Αγωνια του Χριστου υπνος των Χριστιανων

«Καὶ γενόμενος ἐν ἀγωνίᾳ ἐκτενέστερον προσηύχετο» (Λουκ. 22,44)

Aπο το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 91-94

Ἀγωνιᾷ ὁ Χριστός! Ἀλλὰ τί ἦτο ἐ­κεῖνο ποὺ ἔκανε τὸν Χριστὸν ν’ ἀγωνιᾷ;

Εἰς τὴν ἀρχὴν τῆς δημοσίας Του δράσεως, ἐνεφανίσθη ὁ σατανᾶς καὶ ἐζήτει νὰ τὸν θαμπώ­ση μὲ τὰ πλούτη, μὲ τὴν δόξαν καὶ τὴν ἰσχὺν τῶν ἐπιγείων βασιλείων. «Ταῦτα πάντα σοι δώσω, ἐὰν πε­σὼν προσκυνήσῃς μοι» (Ματθ. 4,9). Τώρα εἰς τὸ τέλος τῆς ἐπιγείου Του ζωῆς, ἀντιστρόφως ζητεῖ ὁ σατα­νᾶς νὰ Τὸν τρομοκρατήσῃ μὲ τὸν θάνατον, μὲ ἕνα θάνατον φρικτὸν καὶ ἐπονείδιστον. Ἀλλὰ ὁ Χριστός, ποὺ ἐνίκησε ὅλα τὰ θέλγητρα τοῦ σατανᾶ, νικᾷ τώρα καὶ ὅλα τὰ φόβητρά Του. Ὁ Χριστὸς δὲν ἐφοβήθη τὸν θάνατον. Ἐὰν ἐφοβεῖτο, δὲν θὰ ἤρχετο εἰς τὰ Ἰεροσόλυμα, ὅπου ἦσαν συγκεντρωμένοι οἱ ἀσπονδότεροι ἐχθροί Του, ἀλλὰ θὰ ἐζήτει ἀσφαλὲς καταφύγιον μεταξὺ τῶν πιστῶν ὀπαδῶν Του, τοὺς ὁποίους εἶχεν εἰς τὰ βόρεια μέρη τῆς Παλαιστίνης. Ἦλθεν ἑκουσίως ἐπὶ τὸ πάθος.
— Ἀλλὰ τότε πόθεν ἡ ἀγωνία;

  Ἡ ἀγωνία, τὴν ὁποίαν τὴν νύκτα τῆς Μ. Πέμπτης ᾐσθάνθη ὁ Χριστός, εἶχεν αἴτια πολὺ βαθύτερα, τὰ ὁποῖα νοῦς ἀνθρώπου δὲν δύναται νὰ συλλάβῃ εἰς ὅλον τὸ βάθος καὶ τὴν ἔκτασιν αὐτῶν. Ἐὰν οἱ ψυχικοὶ πόνοι εἶνε δριμύτεροι τῶν σωματικῶν, ἐὰν αἰσχρὰ ὕβρις καὶ βδελυρὰ συκοφαν­τία ἐναντίον μιᾶς παρθένου κόρης ἀποτελῇ διὰ μίαν εὐαίσθητον καρδίαν πλῆγμα τὸ ὁποῖον πονεῖ περισσότερον ἀπὸ τὸ τραῦμα ποὺ διανοίγει εἰς τὰ στήθη ἡ αἰχμὴ φονικῆς μαχαίρας, τότε πρέπει νὰ παραδεχθῶμεν ὅτι ἡ ὀδύνη, ἡ ἀ­γωνία τοῦ Χριστοῦ θὰ προήρχετο ἀπὸ αἰτίας ποὺ πρέπει νὰ ἀναζητηθοῦν πολὺ πέραν ἀπὸ τοὺς σωματικοὺς πόνους καὶ ἀλγηδόνας.

   Βεβαίως ὁ Χριστὸς ὡς ἄνθρωπος μὲ σάρκα θὰ ἐδοκίμαζεν ὅλην τὴν δριμύτητα τῶν σωματι­κῶν πόνων ποὺ θὰ ἐδημιούργει ἡ Σταύρωσις, ἀλλὰ ἡ ψυ­χή Του θὰ ἐβυθίζετο εἰς ὠκεανὸν θλίψεως, θὰ ἤρχετο εἰς ἐπαφὴν μὲ τὴν ἁμαρτίαν, μὲ σκοτεινοὺς κόσμους μέσα εἰς τοὺς ὁποίους θὰ ἐκινοῦντο ὅλα τὰ τέρατα τῆς ἀβύσσου, καὶ δι’ αὐτὸ ἠγωνία. Ἠγωνία, διότι Αὐτὸς ὁ ὁποῖος δὲν ἐποίησεν ἁμαρτίαν «οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι Αὐτοῦ», ὁ ἄμωμος, ὁ ἀκηλίδωτος, θὰ ἐδέχετο μετ’ ὀλίγον τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν ὅλων, ἀπὸ τοῦ Ἀδὰμ μέχρι τοῦ τελευταίου ἀνθρώπου ποὺ θὰ ζήσῃ καὶ θ’ ἀναπνεύση ἐπὶ τῆς γῆς, διὰ νὰ ἐκπληρωθῇ ἡ προφητεία· «Οὗτος τὰς ἁ­μαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ περὶ ἡμῶν ὀδυνᾶται, καὶ ἡμεῖς ἐλογισάμεθα αὐτὸν εἶναι ἐν πόνῳ καὶ ἐν πληγῇ ὑπὸ Θεοῦ καὶ ἐν κακώσει» (Ἠσ. 53,4). Ἠγωνία διὰ τὰ ἁμαρτήματα τῶν μαθητῶν Του, τοὺς ὁποίους ἐπὶ μίαν τριετίαν ἐμόχθησε νὰ τοὺς μορφώσῃ καὶ ν’ ἀναδείξῃ συνεχιστὰς τοῦ ἔργου Του, καὶ τώρα, ὁ ἕνας θὰ τὸν προδώσῃ, ὁ ἄλλος θὰ τὸν ἀρνηθῇ, καὶ οἱ λοιποὶ θὰ τὸν ἐγκαταλείψουν εἰς τὰς κρισιμωτέρας στιγμὰς τῆς ζω­ῆς Του. Ἠγωνία διὰ τὴν ἀχαριστίαν τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ, τὸν ὁποῖον ἔθρεψεν ἐν τῇ ἐρήμῳ μὲ τὸ μάννα καὶ ἐπότισεν μὲ τὸ μέλι καὶ τὸ γάλα τῆς διδασκαλίας Του. Ἠγωνία διὰ τὴν ἀνθρωπότητα ὁλόκληρον, ἀλλ’ ἰδιαιτέρως διὰ τὴν Ἐκ­κλησίαν Του, τὴν ὁποίαν ἐπόθει νὰ βλέπη ἀδιάσπαστον, ἡνωμένην περὶ Αὑτόν. Ἠγωνία διὰ τὰ σχίσματα καὶ τὰς αἱρέσεις, διὰ τὴν ἐκμετάλλευσιν τῶν εὐγενεστέρων Του ἰδανικῶν, διὰ τὸ πλῆθος τῶν ὑποκριτῶν καὶ τῶν Φαρισαίων ποὺ θὰ ἐπλημμύριζον τὴν γῆν, διὰ τοὺς προβατοσχήμονας λύκους τοῦ ποιμνίου Του, διὰ τὴν μεταποίησιν τῶν ἱερῶν ναῶν εἰς οἴκους ἐμπορίου καὶ σπήλαια λῃστῶν. ᾿Η­γωνία δι’ ὅλην τὴν Ἐκκλησίαν Του, ἀλλὰ καὶ δι’ ἕνα ἕκαστον τῶν πιστῶν, ἄρα δὲ καὶ δι’ ἐμὲ καὶ διὰ σέ. Ὑπῆρξες καὶ καὶ σύ, ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα, ἀντικείμενον τῆς ἀγωνίας τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ κήπῳ τῆς Γεθσημανῆ. Καὶ διὰ σὲ ἐχύθη ὁ ἱδρὼς ὡς θρόμβοι αἵματος.
«Καὶ γενόμενος ἐν ἀγωνίᾳ ἐκτενέστερον προσηύχετο».
Ἀλλ’ ἐνῷ ὁ Χριστὸς ἀγωνιᾷ καὶ ποτίζει τὴν γῆν μὲ τὸν ἱδρῶτα Του καὶ μὲ τὰ δάκρυά Του, εἰς μικρὰν ἀπόστασιν οἱ προσφιλέστεροι μαθηταί, Πέτρος, Ἰωάννης καὶ Ἰάκωβος, δὲν ἀγρυπνοῦν μετ’ Αὐτοῦ, δὲν συμμετέχουν εἰς τὴν ἀγωνίαν Του, ἀλλὰ κοιμῶνται. Τρὶς τοὺς ἐπισκέπτεται καὶ τρὶς τοὺς εὑρίσκει κοιμωμένους καὶ ἀπευθύνει πρὸς αὐτοὺς τὸν δίκαιον ἔλεγχο· «Καθεύδετε τὸ λοιπὸν καὶ ἀναπαύεσθε! ἰδοὺ ἤγγικεν ἡ ὥρα καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρας ἁμαρτωλῶν. Ἐγείρεσθε ἄγωμεν· ἰδοὺ ἤγγικεν ὁ παραδιδούς με» (Ματθ. 26, 45-46).
Οἱ φίλοι τοῦ Χριστοῦ κοιμῶνται, ἀλλὰ οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ δὲν κοιμῶνται. Ὅλοι τὴν νύκτα ἐκείνην εἶνε ἄγρυπνοι. Εὑρίσκονται εἰς ζωηρὰν κίνησιν. Εἰς τὰς αὐλὰς τοῦ Ἄννα καὶ τοῦ Καϊάφα συσκέπτονται, καταστρώνουν τὸ σχέδιον τῆς συλλήψεώς Του. Ὑπηρέται ὁπλίζονται μὲ ρόπαλα καὶ μαχαίρας, καὶ λόχος Ρωμαίων στρατιωτῶν ἐκ τῆς φρουρᾶς τῆς πόλεως εἶνε ἐπὶ ποδός. Ἐπὶ κεφαλῆς ὅλων τίθεται ὁ Ἰούδας καὶ ἐντὸς ὀλίγου ἡ ἀγέλη αὐτὴ τῶν θηρίων πολιορκεῖ τὴν Γεθσημανῆ. Φαίνονται τὰ φῶτα. ᾿Ασ­τράπτουν τὰ ὅπλα. Ἀκούονται τὰ βήματά των. Καὶ οἱ μαθηταὶ κοιμῶνται…
Ἀλλ’ ὅ,τι συνέβη εἰς τὸν κῆπον τῆς Γεθσημανῆ, ἐξακολουθεῖ νὰ συμβαίνη καὶ σήμερον. Ὁ Χριστὸς καὶ σήμερον ἀγωνιᾷ! Ἡ Ἐκκλησία, τὴν ὁποίαν ἴδρυσε διὰ νὰ συνεχίσῃ τὸ ἀπολυτρωτικόν Του ἔργον, συναντᾷ καὶ σήμερον τεράστια ἐμπόδια. Οἱ ἔχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, οἱ Γραμματεῖς, οἱ Φαρισαῖοι, οἱ Ἡ­ρῳδιανοί, οἱ Σαδδουκαῖοι, οἱ Ἀρχιερεῖς, ὁ Ἄννας καὶ ὁ Καϊάφας, ὁ Ἡρώδης, ὁ Πόντιος Πιλᾶτος καὶ ὁ Ἰούδας ὁ προδότης, ὑπάρχουν καὶ σήμερον, ἀλλὰ μὲ ἄλλα ὀνόματα καὶ σχήματα. Οἱ νεώτεροι ἐχθροὶ εἶνε πονηρότεροι τῶν πρώτων, χρησιμοποιοῦν μεθόδους σατανικωτέρας. Πολεμοῦν τὸν Χριστὸν, τὰ δόγματά Του, τὴν ἠθικήν Του, τοὺς ἁγίους θεσμούς Του. Εἰς τὸν πόλεμον αὐτὸν κατὰ τοῦ πνεύματος τοῦ Χριστοῦ συμφωνοῦν οἱ ἐχθροὶ παρ’ ὅλας τὰς διαφορὰς καὶ ἀντιθέσεις ποὺ ἔχουν ἀναμεταξύ των. Κάτω ἀπὸ τὴν καθοδήγησιν τοῦ Ἀντιχρίστου προχωροῦν ὅλοι ἡνωμένοι, μὲ τὰ ρόπαλα καὶ τὰς μαχαίρας καὶ μὲ τοὺς φανοὺς τῆς ψευδο-ἐπιστήμης τρομοκρατοῦν τοὺς ἀμαθεῖς, παρασύρουν τὰ πλήθη. Ἰοῦδαι δὲ δυστυχῶς εὑρίσκονται διὰ νὰ δίδουν φίλημα τῆς προδοσίας, νὰ παραδίδουν τὰ κλειδιὰ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ὑπὸ μορφὴν ἀντιχριστιανικῶν νόμων νὰ ἐγκαθιστοῦν τὰ βδελύγματα τῆς ἐρημώσεως ἐν τόπῳ ἁγίῳ.

Ὁποία δραστηριότης παρατηρεῖται εἰς τὸ στρατόπεδον τῶν ἐχθρῶν τοῦ Χριστοῦ! Νομίζεις ὅτι εἰς κάθε λεπτὸν τοῦ 24ώρου ἀκούεται ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου· «Ἐγείρεσθε ἄγωμεν· ἰδοὺ ἤγγικεν ὁ παραδιδούς με». Κάποια ψυχή, ὑπὲρ τῆς ὁποίας Ἐκεῖνος ἐδοκίμασε τὴν φρικτὴν ἀγωνίαν τῆς Γεθσημανῆ, αὐτὴν τὴν στιγμὴν ποὺ ἀναγιγνώσκεις τὸ παρόν, πολιορκεῖται ὑπὸ κτηνανθρώπων καὶ κινδυνεύει νὰ χαθῇ. Χριστιανοί, σπεύσατε πρὸς σωτηρίαν της!

Καὶ οἱ χριστιανοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου τί κάνουν; Δὲν θὰ εἶ­νε ὑπερβολὴ νὰ εἴπωμεν, ὅτι ἡ μεγίστη πλειοψηφία τοῦ λεγομένου χριστιανικοῦ κόσμου κοιμᾶται ὅσον οὐδέποτε ἄλ­λοτε.

Πως θ’ αντιμετωπισουμε τις δυναμεις του σκοτους;

Η απάντηση στο επόμενο