Aπο το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ.95-98

Εχετε αγωνιστικη διαθεση;

Σας ερωτώ. Αν μου πείτε ναι, καλώς. Αν μου πείτε όχι, ελεύθεροι είστε. Δε σας κάλεσα εδώ, για να περάσουμε ένα ευχάριστο απογευματινό. Θέλω να ξέρω αν έχετε αγωνιστικό πνεύμα. Δεν απευθύνομαι στους άλλους, που δεν εξομολογούνται και δεν κοινωνούν, αλλά σ’ εσάς. Στον αιώνα που ζούμε πρέπει να είστε αγωνισταί. Να πολεμήτε με τα όπλα του φωτός. Εάν εσείς έχετε διάθεση να αγωνιστείτε, τότε υπάρχει ελπίς να νικήσουμε, εάν δεν έχετε διάθεση, θα μας σαρώσει το κύμα της απιστίας, της αθεΐας και όλων των αιρέσεων.

Σας ερωτώ λοιπόν έχετε διάθεση να γίνετε αγωνιστικοί Χριστιανοί;

Μπορουμε να υπολογισουμε στην αγαπη σας;

Εάν λ.χ. παρουσιαστεί σατανάς κάποια νύχτα και χρειαστεί έκτακτος επιστράτευση, θα είστε από κείνους που θα δώσουν το παρών; Νύχτα προδώσανε το Χριστό, «…ήν δε νύξ», λέει το Ευαγγέλιο. Τα παιδιά του σκότους τη νύχτα κυρίως δρουν και τρέχουν παντού, δεξιά και αριστερά.
Μπορεί να χρειαστεί νύχτα αλλά και την ημέρα, να γίνει κάποιο προσκλητήριο. Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι παρουσιάζεται η άλφα ή η βήτα ή η γάμμα περίπτωση, μπορούμε να υπολογίσουμε στην αγάπη σας; Μπορούμε δηλαδή να σας πάρουμε ένα τηλέφωνο και να σας πούμε «Ελάτε εδώ στη μητρόπολη, ελάτε στο επισκοπείο, σας χρειαζόμεθα».

(-Μάλιστα)
Λέτε «μάλιστα», αλλά εγώ έχω τα ερωτηματικά μου. Σας ξέρω και σας γνωρίζω καλά. Δεν φταίτε εσείς, αλλά φταίνε διάφορα αίτια, που διαμορφώσατε έναν τέτοιο αδιάφορο θρησκευτικό χαρακτήρα. «Δε μ’ ενδιαφέρει…, δε με μέλει…», λέτε. Υπάρχουν και πολλοί πνευματικοί πατέρες που βοηθούν για την διαμόρφωση αυτού του χαρακτήρα. Κάτω στην Αθήνα υπάρχει μεγάλη αμαρτία, αλλά εκεί υπάρχει και μεγάλη αγιότης. «Όπου επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις». Εκεί λοιπόν, είχαμε Χριστιανούς, οργανωμένους σε φάλαγγα, που έφτασαν μέχρι την «Αρζεντίνα» στα καλλιστεία φτάσανε μέχρι εκεί, που τα κορμιά των Ελληνίδων ήταν κρεμασμένα στα «τσιγκέλια», όπως ο κρεοπώλης κρεμά τα κρέατα του.
Μαζεύτηκαν εκεί 2.οοο αστυνομικοί και φρουρούσαν. Και όμως κατορθώσαμε να διαλύσουμε τα καλλιστεία. Με πήγαν μέσα σκίσανε τα ράσα μας, τα καλυμμαύχια μας, τα πάντα. Εμείς δεν χρησιμοποιήσαμε τίποτα, και όμως κατορθώσαμε μια ωραία νίκη του ευαγγελίου.
Αλλά τέτοιους μαχητικούς Χριστιανούς δεν έχουμε πολλούς.

Να ειστε μαχιμοι και γενναιοι Χριστιανοι  

Σε κάποια άλλη πόλη, που δεν θέλω να την ονομάσω κάναμε έναν αγώνα σκληρό. Και ήταν οι Χριστιανοί μέσα στην εκκλησία, τους πήρε ο ενθουσιασμός και φώναζαν
– Μαζί σου πατέρα, μαζί σου! Προχώρα, προχώρα πατέρα…!
– Τώρα είμαστε μέσα στο ναό, τους λέω και δεν πρέπει να φωνάζουμε και διαμαρτυρώμεθα αλλά αύριο στο τάδε μέρος στην πόλη, για να φύγει ο διάβολος.
–  Μάλιστα, μάλιστα, μάλιστα! Φώναζαν.
Κάποιοι Πόντιοι μάλιστα κάθισαν κοντά στην πόρτα σε στάση προσοχής, ως σωματοφύλακες. Και εγώ ενθουσιάστηκα και είπα, «Μπράβο, αύριο θα έχουμε ωραία νίκη».
Την άλλη μέρα πήγα στον τόπο που ορίσαμε και ήμουν έτοιμος να ομιλήσω όπως στην Κοζάνη. Δεν ήταν όμως ούτε ένας. «Μυστήριο πράγμα», λέω, «κανείς δε είναι…;». Μόνο μια γυναίκα άνοιξε ένα παράθυρο και μου έκανε νόημα με τα χέρια να φύγω.
Τι είχε συμβεί; Προ 2-3 ημερών είχαν κρεμάσει σαν σταφύλια οι Γερμανοί κάτι νέους και τους έπιασε φόβος γιατί διέδωσαν στην πόλη, ότι  «όπως πάει, θα κρεμάσουν και τον Αυγουστίνο στο δέντρο». Έπιασε η διάδοση αυτή γι’ αυτό δεν παρουσιάστηκε κανένας.
Μοιάζουμε και εμείς με ένα παράδειγμα του Αλβανικού πολέμου, το εξής: Ήμασταν μια χούφτα οι Έλληνες και δεν είχαμε τα όπλα που είχαν οι Ιταλοί, οι οποίοι μας λέγανε, ότι με τα αεροπλάνα τους θα σκιάσουν τον ήλιο της Ελλάδας. Και όμως τους νικούσαμε. Τότε ένας συνταγματάρχης Ιταλιάνος, γενναίος, λέει «Ντροπή σας μια χούφτα Έλληνες να μας νικούνε.»Ενθουσίασε το σύνταγμα του και όρμησαν να καταλάβουν το ύψωμα που είχαν στο σχέδιο τους. Ήταν όντως γενναίος ο Ιταλιάνος. Προχωρούσε προχωρούσε, προχωρούσε μπροστά και κάποια στιγμή γυρίζει να δει τους στρατιώτες του. Και τότε… δεν είδε κανέναν Φοβήθηκαν και τον άφησαν μόνο του.
Και εσείς να μην είστε δειλοί Χριστιανοί να είστε μαχητικοί.
Θα σας πω ένα τρομακτικό γεγονός. Ήμουν μέσα στην Αθήνα και μου τηλεφώνησαν ότι στο ναό που θα πάς, στην Χρυσοσπηλιώτισσα –ονομάζω και το ναό – θα έρθει ένας και θα σε τσακίσει στο ξύλο. Εγώ βέβαια είχα αποφασίσει να πάω, αλλά εν πάση περιπτώσει, είπα σε έναν φίλο μου, παλαιόν και σπουδαίο αστυνομικό, να έχει το νου το, για να μη δημιουργηθεί αταξία στο ναό.
Αυτός που θα με τσάκιζε στο ξύλο ήρθε στο ναό, και αντί να επιτεθεί σ’ εμένα , που με είδε επιτέθηκε στον παπά, την κρισιμότερη ώρα της θείας λειτουργίας. Αρπάζει τον παπά από το ιερό και τον τραβά κατά πίσω. Τον ρίχνει κάτω. Σπάνε τα γυαλιά του. Ο αστυνομικός, που ήταν έτοιμος, έφτασε αμέσως δίπλα του, τον άρπαξε «κράπ» τον ταρακούνησε και τον πέταξε έξω από την εκκλησία.
Οι άλλοι οι Χριστιανοί φώναζαν «Αχ τον καημένο τον παπα! Αχ τον καημένο τον παπά» και δεν κουνήθηκαν από την θέση τους. Αν δεν ήταν αυτός ο Χριστιανός μέσα και ένα –δύο άλλοι, θα τον σκότωνε τον παπά.
Ο Θεός σας έδωσε χέρια και πόδια και καρδιά και μάτια και αυτιά για να τα θέσετε στην υπηρεσία του. Και όπως οι άλλοι τα χρησιμοποιούν όλα αυτά για τον διάβολο, έτσι εμείς να χρησιμοποιούμε όλα αυτά τα μέσα για το Χριστό.
Δεν κάλεσα στην συγκέντρωση μας αυτή όλη την πόλη, κάλεσα εσάς, γιατί μου είπαν οι ιερείς σας, ότι εκκλησιάζεστε, ότι εξομολογήστε, ότι κοινωνείτε και έχετε ενδιαφέρον εκκλησιαστικόν. Λοιπόν, αυτό το ενδιαφέρον να το χρησιμοποιήσουμε και να γίνετε μαχητικοί Χριστιανοί, μιας Εκκλησίας αγωνιζόμενης με όλα «τα όπλα του φωτός».
Πάλι σας ερωτώ Είστε σύμφωνοι;