ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

Ομιλία με Θέμα: «Πάθη και Αρετές στην Κλίμακα».  
Ομιλητής ο πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Μανώλης.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΙΕΡΟΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΝΑΟΣ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ >>

OI EXΘΡΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΜΙΣΟΥΝ ΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥΣ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
Απο το βιβλίο «ΕΘΝΙΚΑΙ ΕΠΕΤΕΙΟΙ»

  Τὰ ἔθνη ἔχουν ἱστορία. Ὅπως ἱστορία ἔχουν καὶ τὰ ἄτομα. Κάθε ἄνθρωπος γράφει τὴν ἱστορία του πάνω στὴ γῆ. Μόνο τὰ ζῷα δὲν ἔχουν ἱστορία. Ἐπειδὴ δὲν ἔχουν λογικὸ καὶ ἐλευθερία, ζοῦν καὶ κινοῦνται ὅπως ὁρίζουν τὰ ἔνστικτά τους. Ἡ ζωή τους εἶνε στερεότυπη, δὲν ξεφεύγῃ ἀπὸ τὰ ὅρια τοῦ κύκλου ποὺ χαράζουν τὰ ἔνστικτα τοῦ κάθε εἴδους. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος κλείνει μέσα του θεϊκὲς δυνάμεις, ποὺ ἡ καλλιέργειά τους δημιουργεῖ μιὰ ποικιλία ἔργων, δημιουργεῖ πολιτισμό. Μικρὸς θεὸς ἀναδεικνύεται ὁ ἄνθρωπος ἀναπτύσσοντας τὸ «κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν» (Γέν. 1,26).
Ἀλλ᾽ ἐὰν ὁ ἄνθρωπος παραμελήσῃ τὴν καλλιέργεια τῶν θεϊκῶν στοιχείων τῆς ὑπάρξεώς του καὶ θάψῃ τὰ τάλαντά του στὸν τάφο τῆς ὀκνηρίας καὶ πονηρίας του, τότε αὐτὸς καταντᾷ ἕνα ἁπλὸ βιολογικὸ ὄν, μὲ φυσικὲς μόνο ἀνάγκες, ἕνας πεπτικὸς σωλήνας ποὺ ἀκατάπαυστα γεμίζει καὶ ἀδειάζει, ἕνα ζῷο ποὺ βόσκει, πιὸ δυστυχισμένο ἀπὸ κάθε ἄλλο, διότι, παρ᾽ ὅλη τὴ διαφθορά του, συν­αισθάνεται γιατί πλάστηκε καὶ ποῦ ἔχει καταπέσει. Δὲν εἶνε δυνατὸν νὰ σβηστῇ τελείως ὁ σπινθήρας τῆς θεϊκῆς του προελεύσεως. Ὅσοι ἄνθρωποι ζοῦν σὰν τὰ κτήνη, ἔχουν ὡς σύνθημά τους τὸ ἐπικούρειο «Φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔ­ριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13. Α´ Κορ. 15,32). Καὶ οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, ποὺ ἔπνιξαν τὸν πνεῦμα μέσα στὸν κόσμο τῆς ὕλης, δὲν γράφουν ἱστορία, ἐὰν ἱστορία εἶνε ἡ ἐξιστόρησι εὐγενῶν πράξεων ποὺ ἐξυψώνουν τὸν ἀνθρώπινο γένος.
Λαοί, ποὺ ἀποτελοῦνται ἀπὸ ἄτομα μὲ ἐπικούρεια νοοτροπία, χωρὶς καμμιά ἀνάτασι τῆς ψυχῆς, δὲν γράφουν ἱστορία. Ἡ διάβασί τους δὲν ἀφήνει ἴχνη. Πράξεις ἀξιομνημόνευτες γιὰ τοὺς ἀπογόνους ποὺ ἔρχονται δὲν ὑπάρχουν. Σὰν ἀγέλες ἔρχονται καὶ παρέρχονται, ἔστω κι ἂν ἡ ζωή τους ἀριθμῇ χιλιετίες. Καμμία λάμψι. Σκοτάδι καὶ ἔρεβος εἶνε ἡ ζωή τους. Πνεῦμα σ’ αὐτοὺς δὲν ὑπάρχει «διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας» (Γέν. 6,3).
Τὸ δικό μας ἔθνος δὲν ὑπάγεται στὴν κατηγορία αὐτῶν τῶν λαῶν. Ἡ Ἑλλάδα, ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα χρόνια, διακρίθηκε ἀνάμεσα στὰ ἄλλα ἔθνη. Ἀνέπτυξε τέχνες καὶ ἐπιστῆμες, ἔγινε δημιουργὸς ἑνὸς ἰδιαιτέρου πολιτισμοῦ, ποὺ ἔγινε σὲ πολλὲς περιπτώσεις πρότυπο γιὰ ἄλλους ὑπανάπτυκτους λαούς. Ἀγωνίστηκε «ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν». Ἀγωνίστηκε κατὰ τῆς βαρβαρότητος, ποὺ ἔτεινε νὰ κατακλύσῃ τὴν ἀνθρωπότητα. Τὸ μικρὸ τοῦτο ἔθνος κατέπληξε τὸν κόσμο μὲ πράξεις ἀφθάστου μεγαλείου. Αὐτὸς ποὺ μελετᾷ τὴν ἱστορία του διακρίνει τὸν δάκτυλο τῆς θείας πρόνοιας, ἡ ὁποία, καθορίζοντας τὰ ὅρια καὶ τὶς τύχες τῶν ἐθνῶν, ἀνέθεσε στὴν Ἑλλάδα ἐξαιρετικὴ μποροῦμε νὰ ποῦμε ἀποστολὴ μέσα στὴν ἀνθρωπότητα· νὰ εἶνε φῶς γνώσεως καὶ ἐπιστήμης, νὰ εἶνε πρόδρομος τοῦ Χριστιανισμοῦ μεταξὺ τῶν εἰδωλολατρικῶν ἐθνῶν, νὰ εἶνε διαπρύσιος κήρυκας καὶ ἀπόστολος καὶ ὑπερασπιστὴς γενναῖος τῆς Χριστιανικῆς πίστεως στὰ ἔθνη, νὰ εἶνε σκεῦος ἐκλογῆς καὶ δεύτερος Ἰσραὴλ στὸν κόσμο.
Ἡ ἱστορία τοῦ μικροῦ τούτου ἔθνους εἶνε ἀπὸ τὶς συγκινητικώτερες καὶ διδακτικώτερες ἱστορίες τοῦ κόσμου….

Καὶ ἂν ἐπρόκειτο ὅλες οἱ ἀξιομνημόνευτες πράξεις νὰ ἑορτάζωνται καὶ νὰ πανηγυρίζωνται κατὰ τὴν ἐπέτειο ἡμέρα τους, ἡ Ἑλλάδα θὰ ἔπρεπε νὰ βρίσκεται σὲ διαρκῆ σημαιοστολισμό. Ἀπ᾿ ὅλες τὶς χρονολογίες τοῦ ἱστορικοῦ ἡμεροδείκτη τῆς Ἑλλάδος ὑπάρχουν μερικὲς χρονολογίες ποὺ διακρίνονται ἀπὸ τὶς ὑπόλοιπες λόγῳ τῆς ἐξαιρετικῆς λάμψεώς τους. Εἶνε οἱ ἐπέτειοι μεγάλων ἱστορικῶν γεγονότων, ποὺ διαδραματίσθηκαν στὸν Ἑλληνικὸ χῶρο. Τὰ γεγονότα αὐτὰ μποροῦν νὰ ὀνομασθοῦν ὁρόσημα τῆς ἐθνικῆς μας ἱστορίας, δεῖκτες ποὺ μὲ τὰ πύρινα βέλη τους δείχνουν πρὸς ποιές κατευθύνσεις πρέπει νὰ πορεύεται τὸ γένος τῶν Ἑλλήνων….

Μόνο ἐχθροὶ τῆς πατρίδος ἀποστρέφονται καὶ μισοῦν τὶς ἐθνικὲς ἐπετείους. Κρυφὴ ἐπιθυμία τους εἶνε αὐτὲς νὰ καταργηθοῦν. Ὀπαδοὶ αὐτοὶ νέων κοσμοθεωριῶν, ξένοι πρὸς τὴν ἱστορία μας, θὰ ἤθελαν νὰ ἑορτάζουμε ἄλλες ἐπετείους… Τὰ χρόνια τῆς Κατοχῆς (1941-1944) οἱ ἐχθροὶ τῆς Ἑλλάδος δὲν ἤθελαν νὰ ἑορ­τάζεται ἡ 25η Μαρτίου. Ἔτρεμαν μήπως ἡ ἀ­νάμνησί της ξεσηκώσῃ τοὺς Ἕλληνες καὶ σπά­σουν τὰ νέα δεσμά….

Καὶ σύ, πατρίδα μας Ἑλλάδα, ἑόρταζε τὶς ἑορτές σου, ἀνάπεμψε τὶς προσ­ευχές σου, γιὰ νὰ δοξολογῆται ὁ Θεός, γιὰ νὰ μνημονεύωνται μὲ εὐγνωμοσύνη οἱ ἥρωές σου, γιὰ νὰ εὐφραίνεται ὁ λαός σου, γιὰ νὰ χαίρωνται οἱ φίλοι σου καὶ νὰ λυποῦνται οἱ ἐχθροί σου…

Ἡ Ἑλλάδα, ἀγαπητοί μου, δὲν συμπλήρωσε τὴν ἱστορία της. Στὸ βιβλίο της μένουν ἀκόμη πολλὲς ἄγραφες σελίδες. Τί θὰ φέρῃ ἡ ἑπομέ­νη ἡμέρα εἶνε ἄγνωστο· ἀνεξιχνίαστες οἱ βου­λὲς τοῦ Θεοῦ. Δέος κυριεύει τὶς ψυχές μας, ἀλλὰ καὶ κάποια γλυκειὰ ἐλπίδα τὶς ζωογονεῖ, ὅταν ἀναλογιζώμαστε ὅτι ἡ Ἑλλάδα, ποὺ βρέθηκε καὶ ἄλλοτε μπροστὰ στὸ χεῖλος τῆς καταστροφῆς, σώθηκε μὲ τὸν ἰσχυρὸ βραχίονα τοῦ Ὑψίστου. Εὐλογητὸς ὁ Θεός, ποὺ δὲν ἐγ­κατέλειψε τὴν πατρίδα μας. Καὶ νὰ ἡ Ἑλλάδα, ἀνάμεσα σὲ ὑφάλους καὶ σκοπέλους, ἀνάμεσα σὲ κλυδωνισμοὺς, ἐσωτερικοὺς καὶ ἐξωτερικούς, συνεχίζει τὴν πορεία της. Τὸ μέλλον της, με­τὰ τὸ Θεό, ἐμπιστεύεται στὰ παιδιά της ποὺ νιώ­θουν πίστι στὸν Κύριο καὶ ἀγάπη στὴν πατρίδα, τὸ ἐμπιστεύεται στὶς νέες γενιὲς ποὺ ἔρχον­ται. Ἂς μὴ λησμονοῦν οἱ νεώτεροι ὅτι χίλια χρόνια ἀγώνων καὶ θυσιῶν δὲν ἀρκοῦν γιὰ τὴν ἀνάστασι καὶ δημιουργία ἑνὸς ἔθνους, ἐνῷ μιὰ στιγμὴ ἀπροσεξίας, ἀφροσύνης καὶ ἐγκλη­ματικότητος μπορεῖ νὰ τὸ καταστρέψῃ.