Πιστεύουμε ότι υπάρχουν και άλλοι Ορθόδοξοι επίσκοποι που θα υπέγραφαν ευχαρίστως την επιστολή των δύο Μητροπολιτών. Περιμένουμε να εκδηλωθούν και να πάρουν θέση.
Την αλήθεια για τον αιρετικό Πάπα, τα αίσχη του τα ξέρουν όλοι, όμως δεν τα λένε, γιατί είναι υλισταί. Εγιναν  επίσκοποι και πατριαρχάδες, λόγω των αμαρτιών μας και μέσω μασονικών στοών!

_________

ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ &  ΚΟΝΙΤΣΗΣ
440 02 Δελβινάκιον / 440 02 DELVINAKION, GR
www.imdpk.gr, e-mail: imdpk@imdpk.eu, Τηλ. Κέντρο / Tel. +302657022203, Fax +302657022344

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Ἀκτή Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ / 190 Themistokleous coast, 18539 Piraeus, GR
www.imp.gr, e-mail: impireos@hotmail.com, Τηλ. Κέντρο / Tel. +30210 4514833, Fax +30210 4518476

Tῇ 10ῃ Ἀπριλίου 2014

Τῷ Ἐκλαμπροτάτῳ κ. Φραγκίσκῳ,
ἀρχηγῷ τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ.
Ρώμη – Βατικανό

Ἐκλαμπρότατε

Μετά τοῦ προσήκοντος σεβασμοῦ καί εἰλικρινοῦς ἀγάπης, Σᾶς στέλ­νουμε τήν παρούσα ἐπισκοπική ἐπιστολή, ὁ σκοπός τῆς ὁποίας δέν προέρ­χεται ἀπό κανένα ἄλλο ἰδιοτελές κίνητρο, παρά μόνο ἀπό καθαρή, ἄδολη καί ἀνιδιοτελῆ χριστιανική ἀγάπη, ἀπό χριστιανικό καθῆκον, ἀπό ἐντολή ἐπιβεβλημένη ἀπό τόν Σωτῆρα μας Χριστό, ὁ ὁποῖος «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»[1], καί τέλος ἀπό θερμή καί σφοδρή ἐπιθυμία γιά τήν σωτηρία Σας. Γι᾽ αὐτό θεωροῦμε καθῆκον μας ἱερό καί ἐπιβεβλημένο, ὡς μέλη τοῦ Παναγίου καί Παναχράντου Σώ­ματος τοῦ Χριστοῦ καί δή ὡς Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι, πού ὑπαγόμαστε τόσο στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἁγιωτάτης καί Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλά­δος, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Ἀνωτάτη Ἐκκλησιαστική μας Ἀρχή, ὅσο καί στήν καθόλου καί Ἀδιαίρετο Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, νά φροντίσουμε παντί σθένει νά Σᾶς ἐπαναφέρουμε στήν Μη­τέρα Καθολική Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, ἀπό τήν ὁποία ἀποχωρήσατε καί ἀ­ποκοπήκατε, ἔργο τό ὁποῖο ἐλπίζουμε, συνερ­γούσης τῆς ἀκτίστου Θείας Χάριτος τοῦ Κυρίου, νά κατορθωθῆ. Τό ἱερό αὐτό χρέος τῆς ἐπιστροφῆς τῶν αἱρετικῶν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει βεβαίως ἱεροκανονικό ἔρει­σμα καί βάση καί στηρίζεται στούς 131^ο, 132^ο καί 133^ο ἱερούς Κανόνες τῆς ἐν Καρθαγένῃ Τοπικῆς Συνόδου (418 ἤ 419 μ.Χ.)[2].

Εὐθύς ἐξ ἀρχῆς θά πρέπη νά διευκρινισθῆ ὅτι τά ὅσα θά λεχθοῦν στή συνέχεια, γράφονται μέ πόνο καρδίας καί ὄχι ἀπό κάποια προσωπική ἐμ­πάθεια καί μῖσος πρός τό σεβαστό πρόσωπό σας. Σκοπός μας δέν εἶναι νά θιγεῖ τό πρόσωπό σας, ἀλλά νά ἀποκαλύψομε, στηλιτεύσομε, ἐλέγξομε καί ἀνασκευάσομε πλανεμένες καί αἱρετικές ἀπόψεις, θεωρίες, πράξεις καί ἐνέργειές σας. Βασικός κανόνας μας εἶναι ὅτι πρέπει νά ἀγα­πᾶμε τά πρόσωπα τῶν αἱρετικῶν, ἀλλά νά ἐλέγχουμε καί νά ἀπο­στρεφόμαστε τήν πλάνη καί τήν αἵρεσή τους. Μοναδικό ἐνδιαφέρον μας εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθο­δοξία μας, μέσα στήν ὁποία μόνο ἔχει ὁ ἄνθρωπος σωτηρία. Πάντοτε προσευχόμαστε, ὅπως ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐπισυναγάγη τόν πλανεμένο «πάπα» καί τούς παπικούς, διά τῆς μετα­νοίας καί τῆς ἀποκη­ρύξεως τῆς πλάνης καί αἱρέσεώς σας, στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀπο­στολική, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἀναλάβη ὡς Ὀρθόδοξος πάπας κατά τά πρεσβεῖα τιμῆς τῆς Πενταρχίας καί δυνάμει τῶν Θείων καί Ἁγίων καί Ἱε­ρῶν Κανόνων τήν τιμητικήν προεδρίαν τῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ὡς «primus inter pares».

Ἕνας ἐπιπρόσθετος λόγος, πού ἀναδεικνύει τήν ἐπικαιρότητα καί τήν σημαντικότητα τῆς παρούσης ἐπισκοπικῆς ἐπιστολῆς μας, εἶναι τά τε­κται­νόμενα στά πλαίσια τῆς συγχρόνου αἱρετικῆς οἰκουμενι(στι)κῆς κινή­σεως μέ τούς οἰκουμενι(στι)κούς θεολογικούς διμερεῖς διαλόγους μεταξύ Ὀρθο­δόξων καί Παπικῶν, ὅπου οἱ ἐκπρόσωποι ἀπό πλευρᾶς Ὀρθοδόξου Ἐκ­κλησίας, ἐμφορούμενοι δυστυχῶς ἀπό τό παναιρετικό πνεῦμα τοῦ δια­χρι­στιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκου­μενισμοῦ, καί μετα­χειριζόμενοι τήν ψευδῆ οἰκουμενιστική ἀγάπη ἄνευ τῆς ἀληθείας καί τῆς ἑνότητος ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ πίστει, σᾶς φενακίζουν, Ἐκλαμπρότατε, ἰσχυρι­ζόμενοι ὅτι ὁ Παπισμός εἶναι δῆθεν «Ἐκκλησία», καί μάλιστα «ἀδελφή Ἐκκλησία», μέ ἔγκυρα μυστήρια, βάπτισμα, ἱερωσύνη καί Χάρι, ὅτι Παπι­σμός καί Ὀρθοδοξία ἀποτελοῦν δῆθεν τούς «δύο πνεύμονες», μέ τούς ὁποίους ἀναπνέει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἐσεῖς, ὁ αἱρετικός «πάπας», εἶστε κανονικός ἐπίσκοπος, διάδοχος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου καί βικάριος τοῦ Χριστοῦ ἐπί γῆς, ὅτι κατέχετε τό ἀποστολικῶς, ἁγιο­γραφικῶς, ἁγιοπα­τερικῶς ἀνυπόστατο καί ἀνύπαρκτο «πετρίνειο» πρωτεῖο ἐξουσίας ἐπί τῆς καθ᾽ ὅλου Ἐκκλησίας καί τό ἀλάθητο, ἀντί τοῦ ἀληθοῦς πρωτείου τιμῆς «διά τό εἶναι τήν Ρώμην πρωτεύουσαν», ὡς διακελεύονται οἱ ἱεροί Κανό­νες τῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας τῆς πρώτης χιλιετίας τό ὁποῖο δικαιοῦται ὁ Ὀρθόδοξος πάπας Ρώμης καί πατριάρχης τῆς Δύσεως. Οἱ θεωρίες αὐτές εἶναι παντελῶς ἄγνωστες, ἀμαρτύρητες, ἀβάσιμες στήν ἐν γένει Παρά­δοση τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῶν δέκα πρώτων αἰώνων καί τῶν ἁγίων ὀκτώ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀποτελοῦν ξεκάθαρη βλασφη­μία πρός τό Πανάγιον Πνεῦμα καί ἀναδεικνύουν τήν θεολογική ἐκτροπή σας καί τόν ἑωσφορικό ἐγωϊσμό, ἀπό τόν ὁποῖο διακατέχεσθε. Τρανή ἀπό­δειξη τῆς φαιδρότητος τῶν Ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν εἶναι ὅτι, ἐνῶ ἀπο­δίδουν τίτλους ἐκκλησια­στικότητας σ᾽ Ἐσᾶς, τούς πρόδηλα κακοδόξους αἱρετικούς, δέν τολμοῦν, συνεπεῖς πρός τίς διακηρύξεις τους, τήν μαζί σας μυστηριακή διακοι­νωνία, γιατί γνωρίζουν ὅτι ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή θά ἀπολέσουν ἄμεσα τήν ἐκκλησιαστική τους ἰδιότητα. Αὐτό δέν ἀποτελεῖ τήν πλέον κραυγαλέα ἀπόδειξη τῆς κακοδοξίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ἄν πράγματι πιστεύουν τίς ἀπαράδεκτες καί προκλητικές τους διακηρύξεις, ἄς τό τολμήσουν, λοιπόν, γιατί ἀλλιῶς ἀποδεικνύουν μέ τήν στάση τους αὐτή τήν ἀνυπαρξία τῶν τίτλων ἐκκλησιαστικότητος, πού ἀποδίδουν σ’ ἐσᾶς, τούς ψευδεπισκόπους τῶν κακοδόξων. Τρανή ἐπιβεβαίωση τῶν ἀνωτέρω εἶναι ἡ ἀκύρωση τήν τελευταία στιγμή τῆς προσωπικῆς σας πα­ρουσίας στούς ἑορτασμούς γιά τά 1700 χρόνια ἀπό τήν ὑπογραφή τοῦ Δια­τάγματος τῶν Μεδιολάνων στήν Νίς τῆς Σερβίας στίς 6/10/2013[3] καί ἡ ἀκύ­ρωση τῆς ἐπισκέψεώς σας στό Ἅγιον Ὄρος τόν ἴδιο μῆνα[4], ὅπως φημο­λογεῖται.
Ἐπικοινωνοῦντες, λοιπόν, μαζί σας, διά τοῦ παρόντος ἐπισκοπικοῦ γράμματος, ἐπιθυμοῦμε νά σᾶς καταστήσουμε γνωστό ὅτι, κατά τήν Ἁ­γιο­γραφική, Ἱεροκανονική καί Ἁγιοπατερική διαχρονική Ἱερά Παράδοση καί τήν ἀλάνθαστη συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Καθολικῆς Ὀρθο­δό­ξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ὁ Παπισμός, τοῦ ὁποίου ἡγεῖστε, Ἐκλαμπρό­τατε, δέν εἶναι «Ἐκκλησία», ἀλλά θρησκευτική κοινότης, αἱρετική παρα­συναγωγή, αἵρεσις, ἀναίρεσις, καθαίρεσις καί πλήρης διαστροφή τῆς ἀλη­θείας, δηλ. τοῦ ἰδίου τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Πλῆθος Ὀρθοδόξων Συνό­δων ἔχουν καταδικάσει τόν Παπισμό ὡς αἵρεση. Ἀναφέρουμε ἐνδεικτικά ὁρισμένες: Τήν Σύνοδο τοῦ 879-880 στήν Κωνσταντινούπολη, ἐπί τοῦ Ἁ­γίου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, Ἀρχιε­πισκόπου Κωνσταντινουπόλεως καί Νέας Ρώμης, Ἰσαποστόλου Μεγάλου Φωτίου. Ἡ Σύνοδος αὐτή, πού στή συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας θεωρεῖται ὡς ἡ Η΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἐπειδή σ᾽ αὐτή συμμετεῖχαν ἐκπρόσωποι ὅλων τῶν Πατριαρχείων καί τοῦ τότε Ὀρθοδόξου πάπα τῆς Ρώμης Ἰωάννου τοῦ Η΄ καί οἱ ἀποφάσεις της ἔγιναν ὁμόφωνα ἀποδεκτές, καί κατεδίκασε ὡς αἱρετική τήν διδασκαλία τοῦ Filioque. Ἡ διδασκαλία αὐτή ἐπεκράτησε δυστυχῶς ὡς ἐπίσημη διδασκα­λία σας, ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 11ου αἰῶνος (1014) μέχρι σήμερα. Ἐσεῖς, ὁ Πα­πισμός, ἀποδεχόμενος ἐκ τῶν ὑστέρων, μετά ἀπό ἕνα αἰώνα καί πλέον, μία αἱρετική διδασκαλία, πού εἶχατε ἤδη καταδικάσει μαζί μέ τά ἄλλα Ὀρ­θόδοξα Πατριαρχεῖα, αὐτοαναιρεῖστε καί αὐτοκαταδικάζεστε ὡς αἵρεση. Πέραν τούτου, ὅλες οἱ ἑπόμενες Ὀρθό­δοξοι Σύνοδοι, ὅπως οἱ ἐν Κωνσταν­τινουπόλει Σύνοδοι τοῦ 1170, 1341, 1450, 1722, 1838, 1895, ἀπεριφράστως καταδικάζουν τόν παπισμό ὡς αἵρεση[5]. Ἐπίσης, ἐκτός ἀπό τόν Μέγα Φώ­τιο, ὅλοι οἱ μετά τό σχίσμα τοῦ 1054 ἅγιοι, ὅπως ὁ ἅγιος Γερμανός Πατρι­άρχης Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ἅγιος Μᾶρ­κος ὁ Εὐγενικός, ὁ ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης, ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁ­γιορείτης, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς κ.ἄ.[6], ὁμοφώνως καταδικάζουν τόν Παπισμό ὡς αἵρεση. Ὁ Παπισμός δέν εἶστε «Ἐκκλησία», ἀλλά κράτος, τό Βατικανό, μέ κρατική ὑπόσταση, μέ κυβέρνηση, μέ ἀρχηγό ἐσᾶς, τόν «πάπα», μέ ὑπουρ­γούς τούς καρδι­ναλίους καί μέ τράπεζες τοῦ «Ἁγίου Πνεύματος». Οὔτε εἶστε «Ρωμαιο­καθολική Ἐκκλησία». Δέν εἶστε οὔτε Ρωμαίϊκη, οὔτε Καθο­λική, οὔτε Ἐκκλησία. Δέν ἔχετε σχέση μέ τήν Ρωμηοσύνη, οὔτε μέ τή Ρω­μανία. Δέν εἶστε Καθολική, ἀφοῦ χωρισθήκατε μόνοι σας ἀπό τήν Καθο­λική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τό 1054 μ.Χ. καί ἔκτοτε δέν κατέχετε τήν ὁλο­κληρία τῆς πατροπαράδοτης Ὀρθοδόξου πίστεως, τήν ὁποία ἔχετε δια­στρε­βλώσει. Δέν εἶστε Ἐκκλησία, ἀφοῦ γίνατε κράτος, ὑποκύπτοντας στόν τρίτο πειρασμό τοῦ Χριστοῦ[7]. Δεχθήκατε τήν πρόταση τοῦ Διαβόλου νά τόν προσκυνήσετε καί νά σᾶς κάνη κοσμικό παντοκράτορα τῆς γῆς. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε ἡ ὀρθή Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε οἱ Ρωμηοί, σέ μᾶς ἀνήκει ἡ Ρωμανία, ἡ Ρωμηοσύνη. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, ΚΑΘΟΛΙΚΗ καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἡ ἀληθής Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία, ὅπως ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως.
Τό ὅτι ὁ Παπισμός εἶστε αἵρεση φαίνεται ἀπό τίς φοβερές καί τρομερές αἱρέσεις, πού πρεσβεύετε. Αὐτές εἶναι: α) ἡ κρατική ὑπόσταση καί δομή τοῦ Βατικανοῦ μέ ὑπουργεῖα καί ὑπουργούς καί τράπεζες, β) τό Filioque (ἡ ἐκπόρευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ), γ) ἡ κτιστή Θεία Χάρις, δ) τό πρωτεῖο ἐξουσίας, ε) ἡ κατοχή τόσο τῆς κοσμικῆς ὅσο καί τῆς πνευ­ματικῆς ἐξουσίας ἀπό τόν Πάπα, στ) τό ἀλάθητο, ζ) οἱ θεωρίες περί ἐσχά­του κριτοῦ τῆς Ἐκκλησίας, περί αὐθεντίας, περί μοναρχικοῦ ἀξιώματος, ἐκκλήτου καί ἀναμαρτησίας, περί ἄκρου Ἀρχιερέως, τοῦ πάπα, η) τό διά ραντισμοῦ «βάπτισμα» καί ἡ ἀποκοπή του ἀπό τό μυστήριο τοῦ Χρίσμα­τος, θ) τά ἄζυμα (ὄστια), ι) ἡ μεταβολή τοῦ ἄρτου καί οἴνου σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ μέ τά ἱδρυτικά λόγια καί ὄχι μέ τήν ἐπίκληση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἡ θεωρία τῆς μετουσιώσεως, ια) ἡ στέρηση τῆς κοινωνίας τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ στούς λαϊκούς καί ἡ παροχή σέ αὐτούς μόνο τοῦ Σώματος, ιβ) ἡ στέρηση τῆς Θείας Κοινωνίας ἀπό τά νήπια, ιγ) ἡ Μαριο­λατρεία, ιδ) ἡ ἄσπιλος σύλληψη καί ἡ ἐνσώματη ἀνάληψη τῆς Θεοτόκου, ιε) τό καθαρτήριο πῦρ, ιστ) τά λυσίποινα, ιζ) ἡ περίσσεια ἀξιομισθία τοῦ Χριστοῦ, ιη) ἡ περίσσεια τῶν ἔργων τῶν Ἁγίων, ιθ) ἡ ἀξιομισθία τῶν ἔρ­γων τοῦ ἀνθρώπου, κ) τά ἀγάλματα καί γενικά ἡ θρησκευτική ζωγραφική ἀντί τῆς Ὀρθοδόξου εἰκονογραφίας, κα) ἡ ὑποχρεωτική ἀγαμία τοῦ κλή­ρου, κβ) ἡ ἀναγνώριση σφαγέων (βλ. Στέπινατς) ὡς «ἁγίων», κγ) ἡ θεωρία περί προσβολῆς καί ἱκανοποιήσεως τῆς θείας δικαιοσύνης, λόγω τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος καί γενικά τό δικανικό πνεῦμα, ἀπό τό ὁποῖο κυριαρχεῖται ὁ Παπισμός, κδ) ἡ ἀπόρριψη τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καί ἡ ἐκμετάλλευσή της ὡς ὀργάνου τῆς παπικῆς διδακτικῆς ἐξουσίας (ὁ πάπας εἶναι ἡ Παράδοση), κε) ἡ ἄποψη ὅτι ὁ ἀλάθητος πάπας εἶναι ὁ μοναδικός φύλακας, κριτής καί ἑρμηνευτής τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως, κστ) ἡ θεώρηση τῆς ἀρχέγονης δικαιοσύνης ὡς ὑπερφυσικοῦ δώρου τῆς Θείας Χάριτος, πού προστέθηκε ‘κατά συμβε­βηκός’ στό ‘κατ’εἰκόνα’, τό ὁποῖο νοεῖται μέ­σα σέ πλαίσια αὐτάρκειας καί στατικότητας, κζ) ἡ ἀπώλεια τῆς ἀρχέγο­νης δικαιοσύνης καί ἡ διατήρηση ἀλωβήτου καί σώου τοῦ κατ᾽ εἰκόνα, κη) ἡ «πάσχουσα ἐκκλησία», ἡ ὁποία ἀποτελεῖται ἀπό τούς πιστούς, πού βρί­σκονται στό καθαρτήριο πῦρ, κθ) ἡ ἀπόρριψη τῆς ἰσότητος τῶν ἐπισκό­πων, λ) τό συγκεντρωτικό καί ἀπο­λυταρχικό διοικητικό σύστημα μέ ἀπό­λυτο μονάρχη τόν πάπα, πού εἰσήγαγε τόν παποκαισαρισμό, λα) τά μονα­χικά τάγματα καί ὁ ὀργανωτικός-κοινωνικός χαρακτήρας τοῦ μοναχι­σμοῦ, λβ) ὁ ἀπρόσωπος καί δικανικός χαρακτήρας τοῦ μυστηρίου τῆς ἐξο­μολογήσεως, λγ) ἡ ἐπάρατη Οὐνία, δούρειος ἵππος τοῦ Παπισμοῦ[8].
1. Ἡ κρίση τοῦ Βατικανοῦ
 
Ἀφοῦ, λοιπόν, ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, καί ὁ Παπισμός ἀποκοπήκατε ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία, χάσατε τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί ἀνεπτύξατε τίς ἀνωτέρω αἱρέσεις, εἶναι φυσικό νά βρίσκεσθε σέ μιά συνε­χῆ καί διαχρονική κρίση, ἡ ὁποία φάνηκε καί φαίνεται ἀκόμη ἀπροκάλυ­πτα τό τελευταῖο διάστημα. «Ἡ κρίση στό Βατικανό εἶναι κρίση τοῦ Πα­πισμοῦ. Ἕνας παρατηρητής σχολίασε ὅτι ὁ νέος ποντίφικας πρέπει νά ἐφαρμόσει “θεραπεία-σόκ” στήν “Ἐκκλησία”, ἄλλος ὅτι ὁ Παπισμός ἀντιμε­τωπίζει τή χειρότερη κρίση ἀπό τή Γαλλική Ἐπανάσταση, ἐνῶ τρίτος συν­έκρινε τόν τωρινό κλονισμό μέ τή Μεταρρύθμιση, τόν Καλβῖνο καί τόν Λού­θηρο. Ὡς ἕνα σημεῖο, τό λεξιλόγιο τῆς κρίσης εἶναι δικαιολογημένο. Στίς τάσεις πού ἀδυνατίζουν τήν πίστη στόν δυτικό κόσμο –τήν άνοδο τοῦ πνευ­ματικοῦ ἀτομισμοῦ, τήν ἐπίδραση τῆς ἀθεΐας, τό χάσμα ἀνάμεσα στήν παρα­δοσιακή χριστιανική ἠθική καί τή σύγχρονη πραγματικότητα– ὁ Παπισμός ἔχει προσθέσει σκάνδαλα, σκλήρυνση καί μιά ἐπικοινωνιακή στρατηγική προσανατολισμένη στά μέσα ἐνημέρωσης τοῦ 1848»[9].

2. Ἡ ἐκκοσμίκευση καί ἡ πνευματική κατάπτωση τοῦ Βατικανοῦ

Εἶναι γενικό συμπέρασμα καί καθολικό ἀξίωμα ὅτι τά πονηρά καί διε­φθαρμένα δόγματα γεννοῦν πονηρό καί διεφθαρμένο βίο, καθώς καί ἀν­τιστρόφως ὁ πονηρός καί διεφθαρμένος βίος γεννᾶ πονηρά καί διεφθαρ­μένα δόγματα. Ὑπάρχει ἄρρηκτη σχέση μεταξύ δόγματος καί βίου, δό­γματος καί ἤθους ἤ, ὅπως λέγεται στήν θεολογική γλώσσα, Ὀρθοδοξίας καί ὀρθοπραξίας. Τό ἴδιο κακό εἶναι τά πονηρά δόγματα καί ἡ πονηρή ζωή καί ἀντιστρόφως ἡ πονηρή ζωή καί τά πονηρά δόγματα. Γιατί τό ἕνα εἶναι γεννητικό τοῦ ἄλλου, καί ὅποιος ἔχει τό ἕνα, καταντᾶ καί στό ἄλλο. Αὐτό, βεβαίως, τό ἀξίωμα μαρτυρεῖται ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί τήν ὅλη Ἱερά Παράδοση.
Δέν εἶναι μία, δέν εἶναι δύο, ἀλλά ἄπειρες οἱ παρεκτροπές καί οἱ ἀντι­χριστιανικές πρακτικές τῆς παπικῆς σας αἱρέσεως! Μία ἀπό αὐτές εἶναι οἱ κατ’ ἔτος «σταυρώσεις» παπικῶν πιστῶν κατά τήν Μ. Παρασκευή, κυρίως στίς Φιλιππίνες. Ἐφέτος ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο οἱ σταυρώσεις στήν ἀσιατική αὐτή χώρα. «Πάσχα στίς Φιλιππίνες, μία χώρα τῆς ὁποίας τό 80% τῶν 94 ἑκατομμυρίων κατοίκων εἶναι παπικοί. Χιλιάδες πιστοί καί τουρίστες ἔφτασαν στήν πόλη Σάν Φερνάντο τῆς ἐπαρχίας Παμπάνια, 60 χιλιόμετρα βόρεια τῆς Μανίλας, ὅπου περισσότεροι ἀπό 30 ἄντρες σταυρώ­θηκαν. Ὁ 57χρονος Βιλφρέντο Σαλβαντόρ δήλωσε πώς γιά πρώτη φορά σταυρώθηκε πρίν ἀπό ἑπτά χρόνια, γιά νά εὐχαριστήσει τόν Χριστό γιά ὅλα τά θαύματα στή ζωή του, ἀλλά καί γιά νά ἐξιλεωθεῖ γιά τίς ἁμαρτίες του»[10]. Ἀπίστευτη πνευματική ρηχότητα, τήν ὁποία ἐμπνέετε στούς ἄβουλους ὀ­παδούς σας. Διδάσκετε, κατά κανόνα, ἀντίθετα ἀπό αὐτά πού διδάσκει τό Εὐαγγέλιο καί φτάνετε νά ἐξυπηρετήσετε τήν πλήρη ὑποταγή τῶν ὀπα­δῶν σας στίς ἐπιδιώξεις σας! Ἀναφέρουμε γιά παράδειγμα τίς ἀπίστευτες μαγικές τελετουργίες, πού γίνονται μέσα στούς παπικούς ναούς τῆς Λατι­νικῆς Ἀμερικῆς, γιά τίς ὁποῖες ζηλεύουν καί αὐτοί οἱ ἴδιοι οἱ νεοπαγανι­στές, ἐπειδή δέν μποροῦν νά ἀναβιώσουν τίς ἀρχαῖες παγανιστικές τελε­τουργίες μέ τέτοια ἀκρίβεια καί τέτοιο πάθος! Ἐν προκειμένῳ, ὁ Χριστός σταυρώθηκε στή θέση μας, καί ζητᾶ ἀπό μᾶς νοητή σταύρωση τῶν παθῶν μας καί τοῦ κακοῦ, παλαιοῦ, διεφθαρμένου ἑαυτοῦ μας[11]!
Οἱ «κληρικοί» σας, Ἐκλαμπρότατε, τά βράδια βλέπουν αἰσθησιακοῦ περιεχομένου ταινίες! Αὐτό τουλάχιστον ὑποστηρίζει ἡ ἱστοσελίδα Tor­rentFreak, ἡ ὁποία ἀποκαλύπτει πώς «πειρατεία ὑφίσταται ἀκόμα καί στό Βατικανό, δίνοντας στή δημοσιότητα τήν πλήρη λίστα μέ τίς ταινίες καί τίς τηλεοπτικές σειρές, πού κατέβασαν τό τελευταῖο διάστημα. Οἱ μόλις 800 ἱε­ρεῖς, μοναχοί καί λοιποί πιστοί, πού διαμένουν στό Βατικανό, δείχνουν μία προτίμηση στίς τηλεοπτικές σειρές (Chicago Fire, LightfieldsLightfields, The Neighbours καί Touch), τίς ρομαντικές ταινίες (Love Actually)… ἀλλά καί αὐ­τές μέ περιεχόμενο ἀκατάλληλο γιά ἀνηλίκους». Ἡ ἱστοσελίδα, ἔδωσε στή δημοσιότητα στοιχεῖα γιά τίς ταινίες, πού «κατέβηκαν» τό 2012 μέσα ἀπό τό Βατικανό, ταινίες μέ σκληρό-ἀνώμαλο πορνό! Ἔτσι, γιά παρά­δειγμα, κατέβασαν τό «TS Pussy Hunters», μέ τρανσέξουαλ πορνοστάρ, τό λεσβια­κό «Whipped Ass» καί τό σαδομαζοχιστικό «Russian Slaves»[12]! Φρικτή εἴδη­ση! Δέν μᾶς ἐκπλήσσουν ἰδιαίτερα τέτοια δημο­σιεύματα, τά ὁποῖα ἔρχον­ται νά προστεθοῦν στίς χιλιάδες περιπτώσεις παιδεραστίας καί παιδοφθο­ρίας ἀπό «ἱερεῖς» τῆς «Ἁγίας Ἕδρας», ἡ ὁποία ἐμφανίζεται ὡς «ἐκκλησία»! Ὅταν λείπουν ἡ ὑγιής πνευματικότητα, ἡ ἄσκηση καί ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καί περισσεύουν ἡ χλιδή, οἱ ἀνέσεις, οἱ πολυτέλειες καί ἡ ἐξουσιομανία, γεννιοῦνται κατ’ ἀνάγκην τέτοια φαινό­μενα[13]!
Ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς διάσκεψης τῶν Ἰταλῶν «ἐπισκόπων» καρδινάλιος Angelo Bagnasco, ἐμφανίστηκε σέ βίντεο στό διαδίκτυο νά δίνει παπική ὄ­στια («Θεία Κοινωνία») σέ ἕνα διάσημο «τρανσέξουαλ» ὁμοφυλόφιλο, πο­λιτικό ἀκτιβιστή, ὁ ὁποῖος φοροῦσε γυναικεῖα ροῦχα! Ἡ «παράσταση» δό­θηκε στήν κηδεία ἑνός ἄλλου «ἱερατικοῦ μπουμπουκιοῦ», τοῦ ἀμφιλεγό­μενου παπικοῦ Γενουάτη «ἱερέα» Fr. Andrea Gallo, ὁ ὁποῖος δήλωνε μαρ­ξιστής καί φίλος τῶν ὁμοφυλόφιλων καί τήν περασμένη χρονιά εἶχε βρα­βευτῆ ὡς «gay χαρακτήρας τῆς χρονιᾶς» ἀπό ὁμοφυλόφιλους ἀκτιβιστές! Μάλιστα κατά τήν ἐκλογή σας, εἶχε ταχθῆ ὑπέρ τῆς ἐκλογῆς δεδηλωμέ­νου ὁμοφυλόφιλου πάπα! Ἐπίσης, εἶχε ταχθῆ ὑπέρ τῶν ὁμοφυλόφιλων σχέσεων τῶν παπικῶν «κληρικῶν», μέ σκοπό τόν περιορισμό τῶν παιδε­ραστιῶν τοῦ παπικοῦ «κλήρου»! Ἀλλά, στήν τελετή δόθηκε καί ὁ λόγος στόν «τραβεστί», ὁ ὁποῖος ἀπό τοῦ ἄμβωνος ἐπαίνεσε τόν ἐκλιπόντα ὡς ἑξῆς: «Μᾶς ἄνοιξες τίς πόρτες τῆς ἐκκλησίας σου καί τήν καρδιά σου. Σᾶς εὐχαριστῶ πού ἐμᾶς, τά τρανσέξουαλ πλάσματα, μᾶς ἔκανες νά αἰσθανόμα­στε ὅτι ἦταν αὐτό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ὅτι ἀγαπηθήκαμε ἀπό τόν Θεό. Ἐλπίζουμε ὅτι πολλοί θά ἀκολουθήσουν τό παράδειγμά σας καί κάποιος θά ζητήσει συγγνώμη»! Φρικτό καί ἀνήκουστο: ὁ θρασύς κίναιδος «ὁμολογοῦ­σε» μέσα στόν παπικό ναό καί ἐνώπιον τοῦ παπικοῦ «κλήρου» ὅτι ὁ σοδο­μισμός εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ὁ ἄθλιος «ἀρχιεπίσκοπος» ὄχι μόνο δέν τόν πέταξε ἔξω ἀπό τό ναό, ἀλλά τόν «μετάλαβε» κιόλας! Κι ἀκόμα: τό Βατικανό «κωφεύει» προκλητικά στίς διαμαρτυρίες πιστῶν, οἱ ὁποῖοι χαρακτήρισαν τήν τελετή «πορνο­κηδεία»[14]!
Ἡ ἐκκοσμίκευση τῆς «Ἁγίας Ἕδρας» δέν ἔχει ὅριο. Καί γιατί νά ἔχη, ἀφοῦ πρόκειται γιά καθαρά κοσμικό ὀργανισμό, ὁ ὁποῖος ἐνδιαφέρεται γιά τά τοῦ κόσμου καί ἀδιαφορεῖ γιά τήν πνευματικότητα; Τό ἀκόλουθο περιστατικό εἶναι ἀντιπροσωπευτικό δεῖγμα τοῦ κοσμικοῦ πνεύματος, τό ὁποῖο διέπει τό Βατικανό καί προσωπικά ἐσᾶς, Ἐκλαμπρότατε, πού ὀνο­μάζετε τόν ἑαυτό Σας «πάπα». Ἐσεῖς «εὐλογήσατε» χιλιάδες μηχανές Har­ley Davidson καί τούς ἰδιοκτῆτες τους μέ τήν εὐκαιρία τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν 110 χρόνων ἀπό τήν ἵδρυση τῆς Harley Davidson! Ἡ πλατεῖα τοῦ Ἁγίου Πέτρου στό Βατικανό γέμισε μέ μηχανές Harley καί ὁ θόρυβος κάλυψε μέχρι καί τή φωνή σας, ὁ ὁποῖος μετά τήν ὁλοκλήρωση τῆς τελετῆς τῆς Θείας Μετάληψης τήν Κυριακή «εὐλογήσατε» ὅλους τούς πιστούς, πού εἶχαν συγκεντρωθῆ στήν πλατεῖα τοῦ Ἁγ. Πέτρου. «Ἐπειδή εἴμαστε μοτο­συκλεττιστές δέ σημαίνει ὅτι δέν εἴμαστε καθολικοί», ἀνέφερε ἕνας μοτο­συκλεττιστής. Πρίν ἀπό μερικές μέρες, ὁ πρόεδρος τῆς Harley Davidson, σᾶς δώρισε δύο μηχανές Harley Davidson, ἀλλά καί ἕνα δερμάτινο μπου­φάν! Ἡ ἀπουσία πνευματικότητας στήν δυτική αἵρεση τήν ἐξωθεῖ σέ τέ­τοιες φαιδρότητες, τίς ὁποῖες κάποιοι τίς «βαπτίζουν» «λαϊκό προφίλ» τοῦ νέου «πάπα»[15]!
Ἐπαναλαμβάνουμε ὅτι ὑπάρχει παντελής ἀπουσία πνευματικότητας στόν Παπισμό. Δέν πρόκειται γιά «ἐκκλησία», ἀλλά γιά κοσμικό ὀργα­νι­σμό καί στήν καλλίτερη περίπτωση γιά θρησκεία, μία ἀπό τίς πολλές τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία ἐνδιαφέρεται γιά τήν «θεραπεία» τῆς θρη­σκευτικότητας τῶν ὀπαδῶν της, ὅπως τήν ἀντιλαμβάνονται καί τή βιώνουν οἱ κοσμικοί. Ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, οὔτε κοσμικός ὀργανισμός μπορεῖ νά εἶναι, οὔτε θρησκεία, μέ τήν ψυχολογική ἔννοια τοῦ ὅρου, ἀλλά «καινή κτίσις»[16], ἡ νέα ἀνακαινισμένη κοινωνία τῶν ἐν Χριστῷ ἀναγεννημένων ἀνθρωπίνων προσώπων, ἡ «μαγιά», ἡ ὁποία «ζυμώνει» τόν πτωτικό κό­σμο, μεταμορφώνοντάς τον σέ κοινωνία ἀγάπης, στά πρότυπα τῆς ἀγα­πητικῆς ὑπάρξεως τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Τό θεῖο ἐργαστήρι, πού θεώνει τά ἀνθρώπινα πρόσωπα. Ὁ Παπισμός, ὅμως, δέν εἶναι κάτι τέτοιο, τό ἀπέδει­ξε ἡ χιλιόχρονη ὡς τώρα «πολιτεία» του. Τό ἀποδείξατε κι ἐσεῖς ὁ ἴδιος, Ἐκλαμπρότατε, στό πρόσφατο ταξίδι σας στή Βραζιλία. Γιά νά προσελκύ­σετε τά χαμένα ἑκατομμύρια τῶν βραζιλιάνων ὀπαδῶν σας χρησιμοποιή­σατε λεκτικούς «ὅρους» τοῦ ποδοσφαίρου, τούς ὁποίους χρησιμοποιοῦν τά φανατισμένα στίφη τῶν χούλιγκανς τῶν γηπέδων, οἱ ὁποῖοι «ἀγωνίζον­ται» νά ὁδηγήσουν στήν ἔσχατη ταπείνωση τούς ἀντιπάλους τους. Μόνο ὡς σατανική κατάσταση θά μποροῦσε νά χαρακτηρισθεῖ τό «ἀθλητικό» αὐτό ἀβυσσαλέο μῖσος, τό ὁποῖο φθάνει καί ὡς τή φυσική ἐξόντωση τῶν ἀντιπάλων τους! Ἀπό αὐτόν, λοιπόν, τό συρφετό τοῦ ἀθλητικοῦ ὑπόκο­σμου ἀντλήσατε, κ. Φραγκῖσκε, τήν ὁρολογία τοῦ καλέσματός σας στούς «ἀποστατημένους» πρώην ὀπαδούς σας, δίκην προέδρου ποδοσφαιρικῆς ὁμάδος! Ἄλλωστε, δέν εἶναι τυχαῖο πώς κι ἐσεῖς ὁ ἴδιος εἶστε φανατικός ποδοσφαιρόφιλος! Ἀφοῦ δέν ἔχει ὁ Παπισμός (διότι τά ἀπεμπόλησε) τά γνήσια ἁγιοπατερικά πνευματικά μέσα, γιά νά μιλήση στόν σύγχρονο ἄν­θρωπο, χρησιμοποιεῖ αὐτά πού ἔχει, τά πεζοδρομιακά! Ἀντί ἡ Ἐκκλησία νά μεταμορφώση τόν κόσμο, κατάπιε ἐκεῖνος τή δυτική «ἐκκλησία»! Αὐ­τός εἶναι δυστυχῶς ὁ Παπισμός, χωρίς ἴχνος πνευματικότητας, κατ᾽ εἰ­κόνα καί ὁμοίωση τῶν ποδο­σφαιρικῶν συλλόγων[17]!
Δέν μποροῦμε κυριολεκτικά νά παρακολουθήσουμε τήν ἀπόλυτη ἐκ­κοσμίκευση τῆς παπικῆς αἱρέσεως. Σύμφωνα με τήν ἀκόλουθη εἴδηση: «Περίεργη αἴσθηση γιά τό πῶς μποροῦν νά προσεγγίσουν τούς πιστούς καί νά τούς φέρουν στήν Ἐκκλησία φαίνεται πώς ἔχουν ὁρισμένοι παπικοί “κληρικοί”, πού κατά καιρούς προκαλοῦν τουλάχιστον τό γέλιο μέ τά καμώ­ματά τους. Μετά τόν ἱερέα ἀπό τό Μεξικό πού ἔραψε μορφές σοῦπερ ἡρώων στά ἄμφιά του, λειτουργώντας “μαζί” μέ τόν Μπάτμαν καί τόν Σούπερμαν καί μοιράζοντας τόν ἁγιασμό μέ νεροπίστολο, ἦρθε ἕνας ἀκόμη ἀπό τήν Ἰταλία αὐτή τή φορά, ὁ ὁποῖος φαίνεται πώς μπέρδεψε τό ἱερό μέ τήν πίστα. Στό βίντεο πού κάνει, ὅπως εἶναι φυσικό, τόν γύρο τοῦ κόσμου, ὁ ἱερέας ἀπό τό Μιλᾶνο ἄφησε ἄφωνους τούς παριστάμενους σέ ἕνα γάμο, ἑνώνοντας τό μυστήριο μέ τό γλέντι. Ἔβαλε λοιπόν ἕνα κασετόφωνο στήν Ἁγία Τράπεζα, καί μόλις τελείωσε ὁ γάμος, ἔβαλε τό ἀγαπημένο του τραγούδι»[18]! Κάποιοι ἴσως ποῦν ὅτι αὐτά εἶναι «μεμονωμένα» γεγονότα καί δέν ἐκφράζουν συνολικά τόν Παπισμό. Ἀγνοοῦν, ὅμως, πώς οὐδεμία ἀντίδραση ἐγέρθηκε ποτέ ἀπό τήν «Ἁγία Ἕδρα», ὄχι μόνο γι’ αὐτά, ἀλλά καί γιά ὅλα τά ἄλλα, πού «βγαίνουν στό φῶς» καθημερινά! Ἡ κατάπτωση τοῦ Παπισμοῦ εἶναι τό πρώτιστο γεγονός καί ἕπονται τά συνακόλουθα[19]!
Στήν παπική ἐνορία τοῦ Ἁγίου Antonio Abate στή Messina στίς 3-9-2013 ἔγιναν παπικές «λειτουργίες» μέ ποτήρια (γυάλινα καί πλαστικά) καί σα­λατιέρες. Βέβαια δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού συμβαίνει κάτι τέτοιο. Τε­λευταῖα στήν Παγκόσμια Ἡμέρα Νεολαίας 2013 στό Ρίο ντέ Τζανέιρο χρησιμοποιήθηκαν γιά τήν παπική «κοινωνία» πλαστικά ποτήρια[20].
Φορώντας ράσα, πού φέρουν πάνω τους τόν Σούπερμαν καί τόν Μπά­τμαν, καί κρατώντας στό χέρι ἕνα πολύχρωμο νεροπίστολο, ὁ παπικός «ἱερέας» Οὐμπέρτο ἑτοιμάζεται νά κάνη τήν καθιερωμένη «λειτουργία» στό ναό Ὀχο ντέ Ἀγουα στήν Κοαουίλα τοῦ Μεξικό. Στό ναό μπαίνουν χαρούμενα παιδάκια μέ τούς γονεῖς τους, τά ὁποῖα περιμένουν πῶς καί πῶς γιά τή στιγμή πού ὁ «ἱερέας» θά τά καταβρέξη μέ τόν ἁγιασμό. Ἄλ­λωστε, ἡ εὐφάνταστη ἰδέα τοῦ Μεξικανοῦ «ἱερέα» πέρα ἀπό δια­σκεδαστι­κή εἶναι καί ἀποτελεσματική, καθώς ἔχει καταφέρει μέ αὐτό τόν τρόπο νά προσεγγίση τά παιδιά ἀλλά καί νεώτερους πιστούς. Ἐξάλλου ἡ ἀνατρε­πτική ἐμφάνισή του, μέ τό σῆμα κατατεθέν τοῦ ἀνθρώπου-νυχτερίδα, ἀλλά καί τοῦ Σούπερμαν, προκαλεῖ τουλάχιστον περιέργεια, καί ἑπομέ­νως ὁλοένα περισσότερος κόσμος πηγαίνει στίς λειτουργίες του[21]. Ἡ πα­πική «λειτουργική» ἀναγέννηση συνεχίζεται μέ μπύρες, λουκά­νικα καί τραγούδια[22].
Σύμφωνα μέ εἴδηση ἀπό τό ἑλληνικό ἱστολόγιο ΔΟΓΜΑ, Παπικός κα­πουτσῖνος «μοναχός» τραγουδᾶ heavy metal! «Μέ μία πρώτη ματιά βλέ­πεις τόν Cesare Bonizzi, ὡς μοναχό τῶν καπουτσίνων, μέ σανδάλια καί τήν εἰδική ἐνδυμασία καί μέ μία ὑπέροχη γενειάδα. Ὁ πρώην ἱεραπόστολος τῆς Ἀκτῆς τοῦ Ἐλεφαντοστοῦ ζεῖ κοντά στό Μιλᾶνο καί εἶναι ὀπαδός καί βασι­κός τραγουδιστής τῆς μουσικῆς heavy metal. Αὐτό ξεκίνησε, ὅταν παρακολού­θησε μία συναυλία τῶν Metallica πρίν 15 χρόνια περίπου. Ἂν καί ὁ ἴδιος εἶναι “θρῆσκος”, ὅπως ἀναφέρει, θέλει νά στείλει τό μήνυμα, ὥστε νά κινήσει τούς ἀνθρώπους γιά τήν ζωή, γιά τήν κατανόηση τῆς ζωῆς, γιά τήν ἀπό­λαυσή της. Ὅπως ἔχει δηλώσει ὁ ἴδιος, δέν εἶχε κανένα πρόβλημα μέ τούς ἀνωτέρους του ποτέ. Μία ἔνδειξη τῆς δισκογραφικῆς του δουλειᾶς εἶναι cd μέ τραγούδια ἀφιερωμένα στήν Παναγία σέ μουσική metal. Πάντως, ὅπως ὑποστηρίζουν οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, πού γνωρίζουν τήν ἀποστολή ἑνός μοναχοῦ, ἡ μουσική heavy metal δέν μπορεῖ νά εἶναι “ἐργόχειρο” γιά ἕνα μο­ναχό. Ξεφεύγει ἀπό τόν ἀσκητικό ἀγώνα καί τήν προσευχή»! Ἐμεῖς ἔχουμε ἁπλῶς νά παρατηρήσουμε ὅτι α) μέ τή μουσική heavy metal ἐκφράζεται καί διαδίδεται ὁ σατανισμός, β) ὁ χέβι μέταλ «μοναχός» ὁμιλεῖ γιά «ἀπό­λαυση τῆς ζωῆς», τήν ὁποία δέν γνωρίζει ἡ χριστιανική διδασκαλία, καί γ) ὅτι «δέν εἶχε κανένα πρόβλημα μέ τούς ἀνωτέρους του ποτέ», οὔτε καί θά ἔχει, διότι τό Βατικανό δέν ἐνδιαφέρεται γιά κάτι τέτοιες «λεπτομέρειες», ὅπως εἶναι ἡ πνευματικότητα[23]!
Τέλος, Ἐκλαμπρότατε, πράξατε τό ἑξῆς ἀπίστευτο καί ὅμως ἀληθινό! Ἀναβιώσατε τά μεσαιωνικά «συγχωροχάρτια» μέσῳ τοῦ διαδικτύου! Αὐτή τή φορά δέν τά πουλᾶτε, ἀλλά τά διαθέτετε, μέσῳ τῆς κοινωνικῆς δικτύω­σης twitter. Αὐτή τήν παράδοξη εἴδηση ἔφερε στή δημοσιότητα ἡ ἱστοσε­λίδα ΤΑ ΝΕΑ: «“Συγχωροχάρτια” προσφέρει ὁ πάπας Φραγκῖσκος σέ ὅσους τόν ἀκολουθοῦν στό twitter. Σέ μία προσπάθειά του νά συμβαδίσει μέ τή σύγχρονη ἐποχή, τό Βατικανό ἀποφάσισε νά παντρέψει μία ἀπό τίς παλαιό­τερες παραδόσεις του μέ τόν κόσμο τῶν κοινωνικῶν δικτύων προσφέ­ροντας “συγχωροχάρτια” σέ ὅσους ἀκολουθοῦν στό twitter τόν πάπα Φραγκῖσκο κα­τά τή διάρκεια τῆς Παγκόσμιας Ἡμέρας Νεολαίας τοῦ παπισμοῦ. Τό Βατικα­νό δίνει τό προνόμιο αὐτό μέ ἕνα κλίκ. Οἱ πιστοί ἐξασφαλίζουν μέ αὐτό τή μείωση τοῦ χρόνου, πού θά πρέπει νά περάσουν στό καθαρτήριο, ἀφοῦ ἔχουν ὁμολογήσει τίς ἁμαρτίες τους. Σύμφωνα μέ δημοσίευμα στή βρετανική ἐφη­μερίδα Guardian, “συγχωροχάρτια” μπορεῖ κανείς νά ἀποκτήσει, συμμετέ­χοντας στήν Παγκόσμια Ἡμέρα Νεολαίας τοῦ Παπισμοῦ στό Ρίο ντέ Τζανέϊ­ρο. Ὅσοι δέν μποροῦν νά βρίσκονται ἐκεῖ, ἔχουν τή δυνατότητα νά παρακο­λουθοῦν ὅσα συμβαίνουν μέσα ἀπό τά μηνύματα τοῦ Πάπα Φραγκίσκου στό twitter»! Ἐκλαμπρότατε, βάλτε τό χέρι στήν καρδιά καί πεῖτε εἰλικρινά: Ὑπάρχει περίπτωση νά εἶστε «ἐκκλησία» καί μάλιστα νά μποροῦμε νά ἑνωθοῦμε μαζί σας; Ἐμεῖς πάντως δέν βλέπουμε κάποια ἀλλαγή τοῦ με­σαιωνικοῦ Παπισμοῦ[24], πού γέννησε τήν Ἱερά Ἐξέταση, τούς θρησκευτι­κούς πολέμους, τίς Σταυροφορίες, τόν Οὐμα­νισμό, τήν διαμαρτύρηση, τόν ἀθεϊσμό καί τήν ἀποχριστιάνιση τῆς Εὐρώπης.

3. Ἡ παραίτηση τοῦ ἐκλαμπροτάτου κ. Βενεδίκτου

Ἀκόμα δέν «στέγνωσε τό μελάνι» ἀπό τή «συνταρακτική» εἴδηση τῆς παραίτησης τοῦ ἐκλαμπροτάτου κ. Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ καί δέ «στέρεψαν τά δάκρυα» ἀπό τό ἄκουσμά της, καί «ἔσκασε» ἡ πρώτη «βόμβα», ἡ ὁποία πιθανότατα σχετίζεται μέ τήν «αὐθόρμητη» παραίτησή του. Πρόκειται γιά εἴδηση μέ ξεχωριστό ἐνδιαφέρον, τήν ὁποία ἔφερε στή δημοσιότητα τό ἀ­ποκαλυπτικό ἑλληνικό ἱστολόγιο «ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕ»: «Ἕνας γερμανός πάπας ἐγκαταλείπει τό Βατικανό, ἕνας γερμανός τραπεζίτης ἔρχεται. Ὁ Ernstvon Freyberg, 54 ἐτῶν, θά ἀναλάβει σήμερα τά ἡνία μιᾶς Τράπεζας μέ 6 δισ. εὐρώ καί 44.000 μυστικούς λογαριασμούς, ἀνάμεσα στούς ὁποίους βρίσκεται καί αὐτός τοῦ Ποντίφικα. Ἡ ἀνάληψη τῆς διοίκησης τῆς Τράπεζας τοῦ Βατικα­νοῦ ἀπό τόν γερμανό τραπεζίτη ἀναμένεται ἀπό τίς 24 Μαΐου 2012, ὅταν ὁ προκάτοχός του Ettore Gotti Tedeschi ἐξεδιώχθη, διότι θέλησε νά γίνουν περισσότερο διαφανῆ τά οἰκονομικά τοῦ Βατικανοῦ. Στό διάστημα αὐτοῦ τοῦ ἔτους ἡ Τράπεζα ἔμεινε χωρίς ἐπικεφαλῆς, γεγονός πού διόγκωσε τίς φῆμες γιά τά ἀδιαφανῆ οἰκονομικά τοῦ Πάπα»! Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη ἀπάντηση σέ ὅσους ἔσπευσαν νά δοῦν πίσω ἀπό τήν παραίτηση «ἁγνά ἐλατήρια»! Ὅσο γιά τίς «ἱερές μπίζνες» τῆς «Ἁγίας Ἕδρας», τῶν «διαδόχων τοῦ ἁγίου Πέ­τρου», δέ μᾶς ξενίζουν διόλου, διότι τό Βατικανό εἶναι κράτος καί ὄχι Ἐκ­κλησία[25];

4. Ἡ ἐκλογή σας, Ἐκλαμπρότατε κ. Φραγκῖσκε

Ἡ ἐκλογή σας, Ἐκλαμπρότατε, δέν εἶναι τυχαῖο γεγονός. Τά Παγκό­σμια Κέντρα ἀποφάσεων τοῦ πλανήτη, διαπιστώνοντας τήν ἄνοδο τῶν οἰκονομιῶν πολλῶν κρατῶν τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς ἀποφάσισαν νά σᾶς προωθήσουν στήν ἡγεσία τοῦ Βατικανοῦ, γιά νά χρησιμοποιήσουν ἐν συν­εχείᾳ τίς παρεμβάσεις σας ὑπέρ τῶν συμφερόντων τους. Αὐτό προκύπτει ἀπό τίς ἀναλύσεις εἰδικῶν ἐπιστημόνων, οἱ ὁποῖοι ἀσχολοῦνται μέ τήν ἐπιστήμη τῆς γεωπολιτικῆς καί τῆς γεωστρατηγικῆς (περισσότερον τῆς πρώτης). Οἱ ἀναλυτές ὑποστηρίζουν ὅτι τά «Παγκόσμια κέντρα λήψεως ἀποφάσεων» καθώρισαν τόν νέο ρόλο σας, δηλ. νά «ἀπαρνηθῆτε» τόν βασικό τίτλο τοῦ Ἀρχηγοῦ τοῦ Κρατιδίου τοῦ Βατικανοῦ, ὁ ὁποῖος ἐνοχλεῖ τούς πιστούς ἄλλων «χριστιανικῶν ὁμολογιῶν» και νά ἀποδεχθῆτε τόν τίτλο τοῦ ἐπισκόπου ἤ τοῦ πατριάρχου τῆς Δύσεως, ἐνῶ βρίσκεστε ἐκτός τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας (Ὀρθοδοξίας) καί νά συμπεριφερθῆτε περισσότερο ὡς πνευματικός πατέρας καί λιγώτε­ρο ὡς Ἀρχηγός τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ. Δέν εἶναι ἄλλωστε τυχαῖες οἱ δηλώσεις τοῦ Γενικοῦ Γραμματέως τοῦ ΟΗΕ κ. Μπάν Κί Μούν, ὁ ὁποῖος σᾶς χαιρέτησε ὡς «ἕνα πνευματικό ἡγέτη τοῦ κόσμου (23^η Ἀπριλίου)». Οἱ δηλώσεις ἔγιναν κατά τήν συνάντησή Σας, κατά τήν διάρκειαν τῆς ὁποίας, Ἐκλαμπρότατε, ζητήσατε ἀπό τό κράτος Σας νά κάνει φιλανθρω­πία καί να «προσεγγίσει ἀνθρώπους διαφορετικῶν θρησκειῶν καί μή πι­στούς». Αὐτό σημαίνει ὅτι στό Βατικανό θά ἐκπονήσετε σύγχρονο ἐπικοι­νωνιακό προπαγανδιστικό σχεδιασμό, γιά νά κάνετε προσηλυτισμό στίς χῶρες, τίς ὁποῖες θά στοχοποιήσετε. Ὀφείλουμε νά ἐπισημάνουμε ὅτι στό πλαίσιο τοῦ σχεδιασμοῦ νά ἐμφανισθῆτε ὡς πνευματικός καί… φιλορθό­δοξος, τήν 23^η Ἀπριλίου 2013, ἑορτή τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφό­ρου, τήν ὁποία ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἑορτάζουμε μετά τό Πάσχα, ἐσεῖς, Ἐκλαμπρό­τατε, τήν ἑορτάσατε ὑποστηρίζοντας ὅτι τό πραγματικό σας ὄνομα εἶναι Γεώργιος. Τό μήνυμα, ὅμως, δέν προβλήθηκε ὅσο θά ἔπρεπε ὑπό τῶν ΜΜΕ, πού ἐλέγχονται ἀπό τό Βατικανό[26].
Ὁ μακαριστός, ὅμως, πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλόπουλος στόν πρόλογο τοῦ βιβλίου του, «Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Τρο­παιοφόρος», γράφει ὅτι ὁ Παπισμός ἔχει ἀποκηρύξει τόν Ἅγιο Γεώργιο, ὅπως καί πολλούς ἄλλους Ἁγίους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Γράφει ὁ μακαριστός Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, ἱδρυτής τῆς Π.Ο.Ε. καί τοῦ «Ο.Τ.» τά ἀκόλουθα: «Τό 1968 ὁ Πάπας προέβη εἰς μίαν ἀσεβῆ ἐνέρ­γειαν, πού κατέπληξε τόν κόσμον καί προκάλεσε θύελλαν διαμαρτυριῶν εἰς ὁλόκληρον τήν χριστιανοσύνην. ῾Ο Πάπας διέγραψεν ἀπό τό Ἁγιολόγιον τόν Ἅγιον Γεώργιον τόν Μεγαλομάρτυρα! Διέγραψε δέ μαζί μέ αὐτόν καί ἄλ­λους τριάντα Ἁγίους, ὅπως τόν Ἅγιο Νικόλαο, τόν Ἅγιο Χριστοφόρο, τήν Ἁγία Βαρβάρα, τήν Ἁγία Αἰκατερίνη κ.λπ. Φαίνεται νά τόν ἐνοχλοῦσε πολύ τό γεγονός ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπό αὐτούς τούς Ἁγίους τιμῶνται πολύ ὑπό τῶν ᾿Ορθοδόξων. Εἶναι αὐτοί, ὡς ἐπί τό πλεῖστον, οἱ ἀγαπημένοι Ἅγιοι τοῦ ᾿Ορθοδόξου λαοῦ· εἶναι κατ᾽ ἐξοχήν Ἅγιοι τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Ἰδιαιτέρως δέ ὁ Μεγαλομάρτυς καί τροπαιοφόρος Γεώργιος ἀγαπᾶται καί τιμᾶται ἀπό ὁλό­κληρον τήν ᾿Ορθοδοξίαν. ῾Η βέβηλος ὅμως αὐτή καί ἀσεβής ἐνέργεια τοῦ Πά­πα ἐλύπησε βαθύτατα κάθε πραγματικό ᾿Ορθόδοξο χριστιανό. Πολλοί μάλι­στα εἶπαν: “Τόν ῞Αγιο Γεώργιο δέν μπόρεσε νά τόν καθαιρέση ὁ πιό αἱμοβό­ρος καί αἱμοδιψής ἄνθρωπος τῆς ἱστορίας, ὁ Διοκλητιανός. Καί ὅμως ἔρχε­ται τώρα ὁ Πάπας νά τόν διαγράψη ἀπό τόν κατάλογο τῶν Ἁγίων μέ μιά μονοκονδυλιά”! ῎Επειτα μᾶς λένε νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Πάπα! ᾿Αφοῦ τούς ῾Αγίους δέν σεβάστηκε, πῶς θά σεβασθῆ τήν ᾿Ορθοδοξία; Δέν ἀποκλείεται μάλιστα ἡ ἐνέργειά του αὐτή νά εἶναι καί ἡ αἰτία τῆς κρίσεως τοῦ παπισμοῦ, νά εἶναι ἡ αἰτία, πού συγκλονίζεται σήμερα ἐκ θεμελίων τό πανίσχυρο Βατικανό. ῾Η παπική αὐτή ἐνέργεια ἐλύπησε κι ἐμένα, ἀγαπητέ ἀναγνῶστα, καί ἔγινε ἀφορμή νά γράψω τόν βίον τοῦ Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου. ᾿Εδῶ, στό βιβλιαράκι αὐτό, θά διαβάσης τήν ἔνδοξη σταδιοδρομία τοῦ Ἁγίου, τήν χριστιανική του πίστη, τά φρικτά καί ὀδυνηρά Μαρτύριά του, τά θαύματα πού ἔκανε ὁ Θεός, γιά νά τιμήση τόν ἡρωϊσμό τοῦ ῾Αγίου στά Μαρτύρια καί τά θαύματα, πού συνεχίζονται μετά τόν θάνατό του καί μέχρι σήμερα. Τόν βίον τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἔχει ψυχικήν ὠφέλειαν νά τόν διαβάζη κάθε χρι­στιανός, ἰδιαιτέρως ὅμως ὅσοι φέρουν τό ὄνομά του. ῎Εχομε, τέλος, καθῆκον ὅλοι οἱ ᾿Ορθόδοξοι, ἐφ᾿ ὅσον ὁ Πάπας προσπαθεῖ νά σβήση τήν μνήμη τοῦ Ἁ­γίου, νά φροντίσωμε νά γίνουν γνωστά, ὁ βίος καί τά θαύματά του εὐρύτερα. Δέν πρέπει νά ὑπάρχη᾿Ορθόδοξο σπίτι χωρίς νά ἔχη τόν βίον τοῦ ῾Αγίου Με­γαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου. Μέ τήν ἀνάγνωση τοῦ βιβλίου αὐτοῦ, θά καταλάβουν ὅλοι, ποῖον ῞Αγιον διαγράφει ὁ Πάπας»[27].
Ἐάν, Ἐκλαμπρότατε, ἐπιθυμεῖτε νά διαφέρετε ἀπό τούς ἄλλους ἐκ­λαμπροτάτους καί νά κάνετε μικρά βήματα πρός τήν Ὀρθοδοξία, ἂς ἀπο­καταστήσετε σέ πρώτη φάση τόν Ἅγιο Γεώργιο καί τούς ἄλλους Ἁγίους, πού ἀναφέρει στόν πρόλογο τοῦ βιβλίου του ὁ μακαριστός Ἀρχιμανδρίτης π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος καί ἄς τούς πιστεύσετε[28].

5. Οἱ σχέσεις σας, Ἐκλαμπρότατε κ. Φραγκῖσκε, μέ τήν δικτατορία τῆς Ἀργεντινῆς καί τήν Ἀμερική

Ὁ ὅρος «Ἰησουίτης», πού κατά τόν Ἕλληνα Καθηγητή Γλωσσολογίας Γ. Μπαμπινιώτη εἶναι συνώνυμο τοῦ «ὑποκριτής καί ταρτοῦφος», γιά τά μέλη τῆς Ἀδιαιρέτου καί ἀκαινοτομήτου Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλη­σίας ἀφορᾶ στά μέλη τοῦ μοναστικοῦ τάγματος τοῦ Παπισμοῦ, τό ὁποῖο ἵδρυσαν τό 1534 ὁ Ἱσπανός Ἰγνάτιος Λογιόλα καί ὁ Βάσκος Φραγκῖσκος Ξαβιέ γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς Μεταρρυθμίσεως καί τῆς ἐπαναστάσεως τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης κατά τῆς ἐκτροπῆς τοῦ παποκαισαρισμοῦ. Βαρύ­νεται δέ μέ τήν ἄγρια πολεμική καί τίς ὕπουλες ἐνέργειες εἰς βάρος τοῦ μαρτυρικοῦ καί Ἁγίου Πατριάρχου Κων­σταν­τινουπόλεως Κυρίλλου Λου­κάρεως, πού δολοφονήθηκε τελικά μέ φρικώδη τρόπο τό 1638. Ὁ Ἅγιος Κύ­ριλλος Λούκαρις ἦταν ἱκανώτατος καί μεμορφωμένος καί ἀγωνίστηκε ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Γένους, τοῦ ὁποίου τήν ἱστορική συνέχεια ἔ­βλεπε συνυφασμένη μέ τήν ἀδιαίρετη Ὀρθόδοξη πίστη. Γι’ αὐτό καί μέ ὅλες του τίς δυνάμεις ὑπεράσπιζε τήν ἀκαινοτόμητο καί ἀποστολο­παρά­δοτη ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ Ἐλλογιμωτάτη Καθηγήτρια κ. Ἑλένη Κούκου[29] γράφει: «Τό προνομιακό καθεστώς τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατο­ρίας πρός τήν Γαλλία εὐνόησε τήν ἐγκατάσταση στήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή ἑνός μεγάλου ἀριθμοῦ Γάλλων μισσιοναρίων κυρίως Ἰησουϊτῶν καί Καπουκί­νων, κυρία ἀποστολή τῶν ὁποίων ὑπῆρξε, ἐκτός γιά τήν χρησιμο­ποίησή τους γιά τήν προώθηση τοῦ Γαλλικοῦ ἐμπορίου καί τῆς Γαλλικῆς πολιτικῆς ἐπιρροῆς μέσα στήν Ὀθωμανική αὐτοκρατορία, ὁ μέ κάθε τρόπο προσηλυ­τισμός τῶν «σχι­σματικῶν» Ἑλλήνων στόν παπισμό καί ἰδιαίτερα μέσα ἀπ᾽ τή διάδοση τῆς Γαλλικῆς κουλτούρας καί τοῦ Γαλλικοῦ πολιτι­σμοῦ». Τό ὑπό δεινή κατάληψη τῶν Φράγκων καί Γερμανῶν εὑρισκόμενο πρεσβυγενές Πατριαρχεῖο τῆς Δύσεως στήν παλαιά Ρώμη καί τά ὄργανά του οἱ Ἰησουΐ­τες διέβαλαν μέ κάθε μέσο τόν μαρτυρικό πατριάρχη στόν Κλῆρο καί τόν λαό καί μέ συκοφαντίες ἀνείπωτες, μυθεύματα καί ψεύδη, χρηματίζοντας τούς Ὀθωμανούς καί διαφθείροντας συνειδήσεις, κατόρθω­σαν νά προκα­λέσουν τήν μῆνιν τῆς Ὑψηλῆς Πύλης κατά τοῦ πατριάρχου τοῦ Γένους Κυρίλλου Λουκάρεως καί νά ὁδηγήσουν στήν ἀποτρόπαια καί φρικώδη δολοφονία του, καθιστώντας τον μάρτυρα τῆς ἀδιαιρέτου καί ἀκαινοτο­μήτου Ἐκκλησίας.
Στίς 5-3-2013 στό Μπουένος Ἄϊρες τῆς Ἀργεντινῆς ξεκίνησε μιά πολύ σημαντική δίκη, ἡ ὁποία ἔχει σάν ἀντικείμενο νά διερευνήση τό σύνολο τῶν ἐγκλημάτων, πού διαπράχθηκαν μέ τήν γνωστή ἐπιχείρηση Operation Condor, πού σκοπό εἶχε, μέ τήν ὑποστήριξη τῶν ΗΠΑ, τήν ἐγκαθίδρυση λατινοαμερικανικῶν δικτατοριῶν, τήν ἐξόντωση καί τήν δολοφονία χιλιά­δων ἀντιφρονούντων. Εἶναι ἐκπληκτικά ἐπίκαιρη ἡ παλαιότερη σκληρή ἀνακοίνωση, πού εἶχαν ἐκδώσει «οἱ μητέρες τῆς πλατείας τοῦ Μάη», συγ­γενεῖς τῶν χιλιάδων ἐξαφανισθέντων στήν διάρκεια τῆς δικτατορίας τῆς Ἀργεντινῆς, μέ τήν ὁποία κατήγγειλαν ὅτι «Ἡ «Ἐκκλησία» σιώπησε μπρο­στά στά ἐγκλήματα καί συμμετεῖχε ἐνεργά στά βασανιστήρια τῶν παιδιῶν μας. Αὐτοί πού συνεργάστηκαν, πού μᾶς εἶπαν ψέμματα, πού μᾶς γύρισαν τήν πλάτη, ἦταν ἡ Ἐκκλησία τοῦ Μπεργόλιο». Στό βιβλίο «Ἐκκλησία καί Δι­κτατορία· ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας ὑπό τό φῶς τῶν σχέσεών της μέ τό στρα­τιωτικό καθεστώς», πού κυκλοφορήθηκε ἀπό τήν ΜΚΟ CELS τοῦ Μπουέ­νος Ἄϊρες, ἀναφέρεται ὅτι ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, ὁ τότε «ἔπαρχος» Ἀργεν­τινῆς γιά τήν Societas Jesu (Τάγμα Ἰησουϊτῶν) Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο καί σήμερα Φραγκῖσκος Α΄ σχετιζόσασταν ἄμεσα μέ τήν ἀπαγωγή καί τά βασανιστήρια τῶν Ἰησουϊτῶν Ὀρλάντο Γιόριο καί Φρανσίσκο Γιάλικς ἀπό τήν στρατιωτική χούντα τόν Μάϊο τοῦ 1976. Τό ἴδιο θέμα ἀνέφερε καί ἡ γνωστή ἐφημερίδα Los Angeles Times τήν 1/4/2005, ὅπου περιεχόταν καί ἡ πληροφορία ὅτι ὁ Ἰησουΐτης Ὀρλάντο Γιόριο σᾶς κατηγόρησε εὐθέως, τόν τότε ἔπαρχο τοῦ Τάγματος Χόρχε Μπεργκόλιο, ὅτι κυριολεκτικά τόν πα­ραδώσατε στά τάγματα θανάτου τῆς Χούντας, ἀρνούμενος νά προσφέρε­τε κάλυψη στόν ἴδιο καί στόν Ἰησουΐτη Γιάλικς ἐνώπιον τοῦ καθεστῶτος γιά τό κήρυγμά τους στίς φτωχογειτονιές τοῦ Μπουένος Ἄϊρες. Τόν ἴδιο χρόνο ἡ γνωστή δικηγόρος Μύριαμ Μπρέγκμαν κατέθεσε μήνυση ἐναν­τίον σας, τοῦ Καρδιναλίου Χόρχε Μπεργκόλιο καί νῦν Φραγκίσκου, μέ τήν κατηγορία τῆς συνωμοσίας μέ τήν ἐγκληματική χούντα τοῦ στρατηγοῦ Βιντέλα, κατηγορία πού ἐπανέλαβαν τό 2010 οἱ ἐπιζῶντες τοῦ βρώμικου πολέμου τῆς στρατιωτικῆς χούντας τῆς Ἀργεντινῆς, ὅπως προβλήθηκε στήν Ἐφημερίδα El Mundo. Κατά τήν πορεία τῆς δίκης, πού ξεκίνησε μετά τήν μήνυση τῆς Μύριαμ Μπρέγκμαν, ἐσεῖς, ὁ Καρδινάλιος Μπεργκόλιο, ἀρνηθήκατε νά παραστῆτε σέ ἀνοικτή δίκη καί οἱ ἀπαντήσεις σας, ὅταν τελικά καταθέσατε, ἦταν γεμᾶτες ὑπεκφυγές καί ἀοριστίες. Τήν δικτα­τορία τῆς Ἀργεντινῆς «ἔστησε» ὁ τότε Ἀμερικανός ὑπουργός Ἐξωτερικῶν Χένρυ Κίσινγκερ μέ τόν ἀναπληρωτή του γιά τήν Λατινική Ἀμερική Οὐϊ­λιαμ Ρότζερς, ὁ ὁποῖος, ὅπως προκύπτει ἀπό τά ἀπο­χαρακτηρισμένα ἀρ­χεῖα ἐθνικῆς ἀσφαλείας τῶν ΗΠΑ, πού δημο­σιεύθηκαν στίς 23/3/2006, εἶχε τότε δηλώσει ὅτι στήν Ἀργεντινή «θά χυθῆ πολύ μά πολύ αἷμα…». Στίς 24-3-1976 ἡ ἀνατροπή ἀπό τήν CIA τῆς δημοκρατικῆς κυβερνήσεως τῆς Ἰζαμπέλ Περόν ἀπό τόν στρατηγό Βιντέλα, πού καταδικάστηκε σέ ἰσόβια κάθειρξη γιά ἐγκλήματα κατά τῆς ἀνθρωπότητος, ἔγινε μέ τήν στήριξη τῶν χρηματιστηριακῶν συμφερόντων τῆς Wall Street καί μέ τήν ὑπόδειξη τοῦ γνωστοῦ κυρίου Ντέϊβιντ Ροκφέλερ, ὁ ὁποῖος ἐπέβαλε ὡς Ὑπουργό Οἰκονομίας τῆς χούντας τόν στενό του φίλο Χοσέ Ἀλφρέντο Μαρτίνες ντέ Χόζ, πού ὁδήγησε τήν Ἀργεντινή στήν ὕφεση, τήν φτώχεια καί τήν δυστυ­χία, παραδίδοντας τήν Κεντρική Τραπεζιτική καί Νομισμα­τική πολιτική τῆς χώρας στά golden boys τῆς Wall street καί τοῦ ΔΝΤ, κρατώντας τό ἐθνικό νόμισμα σκόπιμα ὑπερτιμημένο καί δημιουργώντας ἐξαιρετικά ὑψηλό ἐξωτερικό χρέος, πού ὁδήγησε τήν ἐθνική οἰκονομία τῆς πλουσιω­τάτης σέ πρῶτες ὗλες Ἀργεντινῆς σέ ἄτακτη χρεωκοπία. Ὁ κ. David Rockfeller εἶναι ὁ γνωστός ἱδρυτής τοῦ ὁμωνύμου Μουσείου τοῦ Τέλ Ἀβίβ μέ τίς ἀντίχριστες παραγωγές, πού ἐπί διετία πρόβαλλε τήν Μ. Ἑβδομάδα ὁ τηλεοπτικός ΣΚἊΪ, καί τῆς γνωστῆς Τριμεροῦς Ἐπιτροπῆς, πού ἀποτελεῖ συγκοινωνοῦν δοχεῖον τῆς ἐπίσης γνωστῆς Λέσχης Μπίλντε­μπεργκ.
Τό 2006 ὁ Ἀργεντινός δημοσιογράφος Ὀράσιο Βερμπίτσκι στό βιβλίο του «Σιωπή» σᾶς καταγγέλει, τόν Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο καί νῦν Φραγκῖσκο Α΄, ὡς ἄμεσο συνεργάτη τῆς χούντας τοῦ Βιντέλα, βασι­ζόμε­νος στίς προσωπικές μαρτυρίες πέντε παπικῶν «κληρικῶν», ἀπό τούς ὁ­ποίους ἀφαιρέσατε ὡς ὁ τότε «ἐπίσκοπος» Μπουένος Ἄϊρες καί «ἔπαρχος» Ἀργεντινῆς τῆς «Ἑταιρείας τοῦ Ἰησοῦ» Μπεργκόλιο, τήν ἄδεια γιά ἄσκηση ἱεραποστολικοῦ ἔργου στίς παραγκουπόλεις τοῦ Μπουένος Ἄϊρες, δίνον­τας ἔτσι τήν δυνατότητα στήν χούντα τοῦ Βιντέλα νά τούς συλλάβουν. Εἶναι σημαντική ἡ πληροφορία, πού δίνει ἡ γνωστή δικηγόρος γιά τά ἀνθρώπινα δικαιώματα Μύριαμ Μπρέγκμαν καί πού στηρίζεται στίς καταθέσεις τῶν Ἰησουϊτῶν Γιόριο καί Γιάλικς, ὅτι, μετά τά βασανι­στήρια στίς φυλακές τῆς χούντας, τούς ἔρριξαν ἀπό ἑλικόπτερο, γιά νά τούς δολοφονήσουν, ἀλλά αὐτοί ἐπέζησαν γιά νά διηγοῦνται τά κατορθώματα καί τήν «ἀγάπη» σας, τοῦ ἐμφανιζομένου ὡς ἀνθρωπιστοῦ κ. Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο καί νῦν Φραγκίσκου Α΄.
Ἡ γνωστή ἐφημερίδα τοῦ Μπουένος Ἄϊρες Pagina 12 κυκλοφορήθηκε στό ἄκουσμα τῆς ἐκλογῆς σας μέ τόν τίτλο «i Dios mio» (Θεέ μου) καί καταγράφει τήν μαρτυρία τῆς ἀδελφῆς τοῦ Ὀρλάντο Γιόριο, Κρασιέλας Γιόριο, ἡ ὁποία σᾶς καθιστᾶ, τόν τότε «Ἐπίσκοπο τοῦ Μπουένος Ἄϊρες» Χόρχε Μπεργκόλιο, ὑπεύθυνο τῆς ἀπαγωγῆς ἀπό τήν χούντα τοῦ ἀδελ­φοῦ της. Στήν διάρκεια τῆς δίκης τοῦ ΕΣΜΑ, μεγαλυτέρου κέντρου βασα­νισμῶν τῆς δικτατορίας τῆς Ἀργεντινῆς, ἐσεῖς, ὁ τότε πρόεδρος τῆς παπι­κῆς «ἐπισκοπικῆς συνόδου» τῆς Ἀργεντινῆς, Χόρχε Μπεργκόλιο, ἀρνηθή­κατε ἐγγράφως ὅτι γνωρίζατε γιά τίς ἀπαγωγές καί τίς δολο­φονίες, ὡστόσο ὁ ἀντικαταστάτης σας ἀπέστειλε στό δικαστήριο ἀντί­γραφο κει­μένου, πού πιστοποιεῖ ὅτι ἐσεῖς, ὁ Μπεργκόλιο, συσκεφθήκατε μέ τόν δι­κτάτορα Βιντέλα καί τρεῖς ἐπισκόπους πρό τῆς δίκης, γιά νά καταρτίσετε κοινό σχέδιο ὑπερασπίσεως[30].
Ἡ ἡμερήσια ἐφημερίδα «Ἡ Ἑλλάδα αὔριο» τῆς 15^ης ἕως καί 17^ης Μαρ­τίου 2013 κατέρριψε τήν προπαγάνδα τοῦ Βατικανοῦ γιά σᾶς, Ἐκλαμπρό­τατε, μέ πρωτοσέλιδο κύριο θέμα της, τό ὁποῖο τεκμηρίωνε μέ φωτο­γρα­φίες, ἔγγραφα καί πολυσέλιδο ρεπορτάζ ὅτι ἐσεῖς, Ἐκ­λαμπρότατε, ἦσαστε ὁ ἀγαπημένος τῆς μυστικῆς Ἀμερικανικῆς ὑπη­ρεσίας CIA καί τοῦ ἀνθέλ­ληνος ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ Χένρυ Κίσσινγκερ κατά τήν ἐπο­χή, τήν ὁποία κηρύχθηκε δικτατορία στήν Ἀργεντινή κατά τήν δεκαετία τοῦ 1970, ὑπό τόν στρατηγό Χόρχε Βιντέλα, ὁ ὁποῖος τό 1985 καταδικά­σθηκε σέ ἰσόβια κάθειρξη. Ἐσεῖς, Ἐκ­λαμπρότατε, μέ τήν ἰδιότητα τοῦ Καρ­διναλίου τῆς Ἀργεντινῆς στηρίξατε τό στρατιωτικό καθεστώς, ὅπως γρά­φει ἡ ἐφημερίδα: «Ὁ “Βρώμικος Πόλεμος” καί ὁ καρδινάλιος Μπεργκό­λιο».
Τό 2010 οἱ ἐπιζῶντες τοῦ “Βρώμικου Πολέμου” τῆς στρατιωτικῆς χούν­τας τῆς Ἀργεντινῆς σᾶς κατηγόρησαν ὡς συνένοχο στήν ἀπαγωγή δύο μελῶν τῆς Ἑταιρείας τοῦ Ἰησοῦ καί ἡ ἐφημερίδα “El Mundo” ἔδωσε ἐκτενῆ δημοσιότητα σ᾽ αὐτό τό γεγονός, στό φύλλο τῆς 8^ης Νοεμβρίου 2010.
Κατά τήν πορεία τῆς δίκης, πού ξεκίνησε τό 2005 γιά τή διερεύνηση τῶν ἐγκλημάτων τῆς ἀργεντίνικης χούντας, ἐπικαλεστήκατε δύο φορές τό δικαίωμα, πού σᾶς δίνει τό Δίκαιο τῆς Ἀργεντινῆς νά ἀρνηθῆτε νά παρα­στῆτε σέ ἀνοιχτή δίκη καί ὅταν τελικά καταθέσατε, τό 2010, οἱ ἀπαντήσεις σας ἦταν γεμᾶτες ὑπεκφυγές καί ἀοριστίες.
Ἡ ἐφημερίδα “Los Angeles Times”, τήν 1η Ἀπριλίου 2005, ἔγραψε σχετικά τά ἑξῆς: “Ὁ Μπεργκόλιο ἐνέχεται σέ τουλάχιστον δύο ὑποθέσεις. Ἡ μία ἀφορᾶ τή διερεύνηση τοῦ βασανισμοῦ δύο Ἰησουιτῶν ἱερέων, τοῦ Ὀρλάντο Πάριο (Orlando Yario) καί τοῦ Φρανσίσκο Γιάλικς (Francisco Jalics), οἱ ὁποῖοι ἀπήχθησαν τό 1976 ἀπό τίς φτωχογειτονιές ὅπου κήρυσσαν τή θεο­λογία τῆς ἀπελευθέρωσης. Ὁ Γιόριο κατηγόρησε τόν Μπεργκόλιο ὅτι κυριο­λεκτικά τόν παρέδωσε στά τάγματα θανάτου… ἀρνούμενος νά τούς προσφέ­ρει κάλυψη ἐνώπιον τοῦ καθεστῶτος. Ὁ Γιάλικς ἀρνήθηκε νά συζητήσει τό θέμα μετά τόν ἐγκλεισμό του σέ ἕνα μοναστήρι στή Γερμανία”.
Γενικότερα ἡ ἐλίτ τοῦ Παπισμοῦ εἶχε ὑποστηρίξει τή στρατιωτική χούντα τῆς Ἀργεντινῆς. Ἡ δικηγόρος Μύριαμ Μπρέγκμαν εἶπε σχετικά στήν ἐφημερίδα “Los Angeles Times” τήν 1η Ἀπριλίου 2005 τά ἑξῆς: “Οἱ ἴδιες οἱ δηλώσεις τοῦ Μπεργκόλιο ἀπέδειξαν πώς ἐκκλησιαστικοί ἀξιωμα­τοῦχοι γνώριζαν ἐξαρχῆς ὅτι ἡ χούντα βασάνιζε καί δολοφονοῦσε πολίτες της, καί παρ᾽ ὅλα αὐτά δημόσια ὑποστήριζαν τούς δικτάτορες. Ἡ δικτατορία δέν θά μποροῦσε νά εἶχε λειτουργήσει κατ᾽ αὐτόν τόν τρόπο χωρίς αὐτήν τήν κρίσιμης σημασίας ὑποστήριξη”. Ἐσεῖς ἤσασταν συν­ειδητός χουντικός καί ἄνθρωπος τῆς CΙΑ, διότι ὄχι μόνο συμβιβάσατε τόν Παπισμό μέ τήν ἀργεντίνικη χούντα, ἀλλά καί ἀρνηθήκατε νά ἀκολουθήσετε τό παράδει­γμα ἄλλων παπικῶν «ἀρχιερέων», οἱ ὁποῖοι ἀντιτάχθηκαν στίς χοῦντες, πού φύτευαν ἡ CΙΑ καί ἡ Wall Street στή Λατινική Ἀμερική ἐκεῖνα τά χρό­νια. Σέ ἀντίθεση μέ τή γραμμή σας, μετά τήν ἐκδήλωση τοῦ χιλιανοῦ πρα­ξικοπήματος τῆς 11^ης Σεπτεμβρίου 1973 ἐναντίον τῆς κυβέρνησης Ἀλιέντε, ὁ καρδινάλιος τοῦ Σαντιάγκο Ραούλ Σίλβα Χενρίκεζ (Raul Silva Henriquez) καταδίκασε ἀνοιχτά τή χούντα τοῦ Πινοσέτ. Ἡ κριτική στάση τοῦ Παπι­σμοῦ στή Χιλή ἀπέναντι στή χούντα τοῦ Πινοσέτ ἔπαιξε σημαντικό ρόλο στό νά περιοριστῆ τό κύμα πολιτικῶν δολοφονιῶν ἀντιφρονούντων καί παραβιάσεων τῶν ἀνθρώπινων δικαι­ωμάτων. Ἄν εἴχατε ἀκολουθήσει τήν πολιτική τοῦ χιλιανοῦ Παπισμοῦ, θά εἶχαν σωθῆ πολλές ζωές Ἀργεντινῶν ἀντιφρονούντων.
Ἡ ἐφημερίδα σέ σχόλιό της ὑποστηρίζει ὅτι ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, «ἔρ­χεστε ὡς προστάτης τοῦ Βατικανοῦ ἀπέναντι στή Δικαιοσύνη τῆς Ἀργεντι­νῆς καί ἀπέναντι στά ἐπιζῶντα θύματα τῆς ἀργεντίνικης χούντας. Ἐπιπλέον, ἡ ἐκλογή Σας ἔχει σημαντικό γεωπολιτικό ἀντίκτυπο γιά τήν Λατινική Ἀμερική. Τή δεκαετία τοῦ 1970 στήν Ἀργεντινή, ἤσασταν βασικός ὑποστηρικτής τῆς ὑποκινούμενης ἀπό τίς ΗΠΑ ἀργεντίνικης χούντας, ὅπως ὁ χουντικός ὑπουργός Οἰκονομίας Μαρτίνεζ ντέ Χόζ ἦταν ὁ ἄνθρωπος τῶν συμφερόντων τῆς Wall Street στήν Ἀργεντινή. Ὁ παπισμός ἀσκεῖ μεγάλη πολιτική ἐπιρροή στήν Λατινική Ἀμερική. Αὐτό τό γεγονός εἶναι γνωστό στούς ἀρχιτέκτονες τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ, οἱ ὁποῖοι Σᾶς ἀξιο­ποιοῦν μεθοδικά. Σήμερα, στή Λατινική Ἀμερική, ἀρκετές Κυβερνήσεις ἀμφι­σβητοῦν τήν ἡγεμονία τῶν ΗΠΑ. Μέσα σέ αὐτά τά δεδομένα, ἡ ἐκλογή Σας δίνει σημαντικές δυνατότητες στην Οὐάσινγκτον -μέσῳ τοῦ Βατικανοῦ- νά ὑπονομεύσει καί νά ἀποσταθεροποιήσει τίς πολιτικές δυνάμεις-κυβερνή­σεις τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς, πού δέν εἶναι ἀρεστές στόν Λευκό Οἶκο. Ἡ προοδευτική κυβέρνηση τῆς Κριστίνα Κίρσνερ (Cristina Kirschner) στην Ἀρ­γεντινή, καθώς καί οἱ κυβερνήσεις τῆς Βενεζουέλας, τοῦ Ἐκουαδόρ καί τῆς Βολιβίας, μετά τον θάνατο τοῦ Τσάβες καί τήν ἐκλογή Σας, μποροῦν νά πιε­στοῦν πιό ἀποτελεσματικά, γιά νά συμμορφωθοῦν μέ τίς ἐπιταγές τῶν ΗΠΑ. Ἐσεῖς δέν εἶστε ὁ Φραγκῖσκος τῆς Ἀσίζης, δέν εἶστε ὁ “πάπας” τῶν φτωχῶν, ἀλλά ὁ “πάπας” τῶν χρηματοοικονομικῶν ἐλίτ, ὁ “πάπας” ἑνός σκληροῦ οὐασινγκτόνιου κατεστημένου καί βεβαίως ὁ “πάπας” τῶν ἐχόντων φασιστικά ἤ φασίζοντα φρονήματα»[31].
Ἄλλο σκάνδαλο τοῦ «Κράτους τοῦ Θεοῦ» βγῆκε στήν ἐπιφάνεια τελευ­ταῖα. Ἡ βρώμικη στάση τῆς παπικῆς αἱρέσεως στή Χιλή, κατά τήν δικτατο­ρία τοῦ αἱμοσταγοῦς Πινοσέτ. «Τό Βατικανό ἐπιχειροῦσε νά ὑπο­βαθμίσει τά ἐγκλήματα, πού διέπραττε κατά τή διάρκεια τῆς δικτατορίας του στή Χιλή ὁ Ἀουγκοῦστο Πινοσέτ, χαρακτηρίζοντάς τα «κομμουνιστική προπα­γάνδα», σύμφωνα μέ ἀμερικανικά διπλωματικά ἔγγραφα, πού χρονολογοῦν­ται ἀπό τή δεκαετία τοῦ ΄70 καί τά ὁποῖα ἔδωσε σήμερα στήν δημοσιότητα ὁ ἱστότοπος WikiLeaks. Ἕνα τηλεγράφημα, πού εἶχε σταλεῖ στήν ἀμερικανική πρεσβεία ἀπό τήν Ἁγία Ἕδρα στίς 18 Ὀκτωβρίου 1973, ἀναφέρεται σέ μία συνομιλία, πού εἶχε ὁ τότε δεύτερος στήν ἱεραρχία τοῦ Βατικανοῦ Τζοβάνι Μπενέλι. Τό τηλεγράφημα, μέ παραλήπτη τόν τότε ὑπουργό Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ Χένρι Κίσσινγκερ, ἀφηγεῖται πώς ὁ καρδινάλιος Μπενέλι ἐξέφρα­σε τήν ἀνησυχία του, ὅπως καί αὐτήν τοῦ Ποντίφικα, ἀπέναντι στήν ἐπιτυ­χημένη διεθνῆ ἐκστρατεία τῆς Ἀριστερᾶς, πού παρουσιάζει μία ὁλωσδιόλου ψευδῆ ἄποψη τῆς πραγματικότητας στή Χιλή»[32]. Δέν μᾶς ξενίζει διόλου ἡ ἀποκάλυψη, ὅτι τό βρώμικο «Κράτος τοῦ Θεοῦ» ἦταν «σφιχταγκαλιασμέ­νο» μέ ὅλα τά αὐταρχικά καί φασιστικά καθεστῶτα τοῦ 20οῦ αἰώνα, διότι τούς ἕνωναν τά κοινά συμφέροντα! Ἂς μή ξεχνᾶμε πώς τό σύνολο τῶν ναζιστῶν καί φασιστῶν ἐγκληματιῶν, μετά τόν Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, βρῆκαν καταφύγιο στό σκοτεινό Βατικανό καί ἀπό ἐκεῖ φυγαδεύτηκαν ἀπό τούς «πατέρες» στή Λατινική Ἀμερική! Κλασσικό παράδειγμα ὁ στυ­γνός ἐγκληματίας πολέμου Ἄντε Πάβελιτς πού δολοφόνησε μέ τούς Κροάτες Οὐστάσι 800.000 Σέρβους Ὀρθοδόξους ὑπό τίς ἐντολές τοῦ ψευδο­αγίου τοῦ Βατικανοῦ Καρδιναλίου Ἀλουϊσίου Στέπινατς. Ἡ τραγωδία εἶναι πώς αὐτό τό “πράμα” τό ἀποκαλοῦν “Ἐκ­κλησία” καί “δεύτερο πνεύμονά της”»[33]!

6. Ἡ Β´ Βατικανή Σύνοδος (1965)
 
Στίς ἡμέρες μας ἐπιδιώκεται νά ἐμφανισθῆ τό ληστρικό ψευ­δοσυν­έδριο τοῦ Βατικανοῦ (1962-1965), πού ἐπικαιροποίησε καί ἀνέπτυξε στά χρόνια μας τίς αἱρέσεις καί κακοδοξίες τοῦ ἐκπεσόντος πατριαρχείου τῆς Δύσεως μέ τούς 16 ὅρους καί διατάγματα του, ἐκκοσμικεύοντας πλήρως τόν Παπισμό, ὡς δῆθεν πνευματικό ἐφαλτήριο γιά τήν κατα­νόηση τοῦ συγχρόνου κόσμου καί ὡς δῆθεν ἔκφραση τῆς συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας.
Τό παραπάνω γεγονός, ὅμως, ἀποκρύπτει τήν πραγματικότητα ὅτι ἡ Ἀλήθεια δέν εἶναι ἰδεοληψία ἤ ὑποκειμενική προσέγγιση ἤ ζήτημα ἀρι­θμητικῆς ὑπεροχῆς, ἀλλά ἔνσαρκος πραγματικότητα, πού ὀντο­ποιεῖται στό πρόσωπο τοῦ τελείου Θεοῦ καί τελείου ἀνθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί ἑπομένως καθίσταται αὐταπόδεικτο τό γεγονός ὅτι ἡ Ἀλήθεια-πρόσωπο Ἰησοῦς Χριστός καί εἷς ἀποτελοῦν τήν πλειοψηφία, ἔστω καί ἄν ἀπέναντι βρίσκονται πολυεκατομμύρια ἄλλων, ὅπως συμβαίνει μέ τήν παρασυνα­γωγή τοῦ Παπισμοῦ καί τήν ληστρική ψευδοσύνοδο τοῦ Βατικανοῦ μέ τούς 2.500 συνέδρους της. Ἐπίσης, ἐν Συνόδῳ βρισκόμαστε μόνο ἐντός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κοινω­νώντας μέ τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, διότι «ἡ ζωή καί ὁδός Χριστός», ὅπως ψάλλει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, καί ὅπως ὁ ἴδιος διεσάλπισε «ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή»[34]. Ἑπομένως, ἐν τῇ Ὁδῷ βρισκόμαστε μόνο κοινωνώντας μέ τήν Ἀλήθεια, πού εἶναι ὁ Χριστός, καί ὄχι μέ τήν αἵρεση, πού εἶναι ὁ Διάβολος[35].
Γνωρίζουμε πολύ καλά, Ἐκλαμπρότατε, ὅτι εἶστε προσηλωμένος στίς ἀποφάσεις τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου (1965), οἱ ὁποῖες προβλέπουν τήν βελτίωση τῶν σχέσεων τοῦ Παπισμοῦ μέ ἄλλες χριστιανικές ἐκκλησίες καί ἄλλες θρησκεῖες. Τί ἦταν ὅμως ἡ Β´ Βατικανή Σύνοδος, ἡ ὁποία ἔθεσε τά θεμέλια γιά τήν ἕνωση τοῦ Παπισμοῦ ἰδιαιτέρως μέ τούς Ὀρθοδόξους, μέ ἐμπροσθοφυλακή τόν Οἰκουμενισμό; Θά ἀφήσουμε νά τό περιγράψει ὁ σύγχρονος ἅγιος γέρων τῆς ἀδελφῆς Ἁγιοσαββιτικῆς Σερβικῆς Ὀρθοδό­ξου Ἐκκλησίας καί καθηγητής τῆς Δογματικῆς καί Οἰκουμενικός Διδά­σκαλος Ὅσιος καί Θεοφόρος Πατήρ ἡμῶν Ἰουστῖνος Πόποβιτς μέσα ἀπό τά κείμενά του.
«Ἐδῶ, λέει ὁ ἀοίδιμος, πρόκειται γιά ἀποφασιστικό δίλημμα καί ἐκλογή: ἤ ὁ Θεάνθρωπος ἤ ὁ ἄνθρωπος! Ἀπέναντί μας ἔχουμε ἕνα γέννημα τοῦ δια­βόλου, πού λέγεται εὐρωπαϊκός οὑμανισμός. Κορύφωμα τοῦ διαβολο­ποιη­μένου οὑμανισμοῦ, εἶναι τό νά θέλει κανείς νά γίνη καλός διά τοῦ κακοῦ, νά γίνη Θεός διά τοῦ διαβόλου. Ἡ Β´ Σύνοδος τοῦ Βατικανοῦ ἀποτελεῖ ἀναγέν­νηση ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὑμανισμῶν, ἀναγέννησι πτωμάτων. Διότι ἀπό τότε, πού ὁ Θεάνθρωπος Χριστός εἶναι παρών στόν γήϊνο κόσμο, ὁ κάθε οὑ­μανισμός εἶναι πτῶμα. Τό ἴδιο τό δόγμα τοῦ ἀλαθήτου τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶ­ναι τίποτε ἄλλο, παρά ἡ ἀνατριχιαστική κηδεία τοῦ κάθε οὑμανισμοῦ, ἀπό τοῦ Βατικανοῦ, πού ἀνυψώθηκε σέ δόγμα, μέχρι τοῦ σατανικοῦ οὑμα­νισμοῦ τοῦ Σάρτρ. Μέσα στό οὑμανιστικό πάνθεο τῆς Εὐρώπης, ὅλοι οἱ θεοί εἶναι νεκροί, μέ ἐπί κεφαλῆς τόν εὐρωπαϊκό Δία (τόν πάπα).
Θεμέλιο κάθε οὑμανισμοῦ, ἀκόμη καί τοῦ Βατικανοῦ, εἶναι ἡ ὑψηλο­φροσύνη, ἡ πίστη στόν λόγο τοῦ ἀνθρώπου, στό νοῦ καί τή λογική του. Ὅλοι οἱ οὑμανισμοί ἐπαναφέρουν τόν ἄνθρωπο στήν εἰδωλολατρία, στόν διπλό θάνατο, πνευματικό καί φυσικό. Καθώς ἀπομακρύνεται ἀπό τόν Θεάνθρω­πο, ὁ κάθε οὑμανισμός μετατρέπεται σιγά-σιγά σέ μηδενισμό. Ἔτσι, στήν εὐρωπαϊκή Δύση ὁ Χριστιανισμός μεταβλήθηκε βαθμιαίως σέ οὑμανισμό.
Μακρόχρονα καί ἐπίμονα στένευαν τόν Θεάνθρωπο καί στό τέλος τόν μίκρυναν σέ ἄνθρωπο, στόν ἀλάθητο ἄνθρωπο τῆς Ρώμης καί τόν ὄχι λιγώ­τερο ἀλάθητο ἄνθρωπο τοῦ Βερολίνου. Μέ τήν μετατροπή αὐτή, ἐμφα­νίσθη­κε ἀπό τό ἕνα μέρος ὁ δυτικός χριστιανο–οὑμανιστικός μαξιμαλισμός (ὁ παπισμός) καί ἀπό τό ἄλλο ὁ δυτικός χριστιανο–οὑμανιστικός μινιμα­λισμός (ὁ προτεσταντισμός), ὁ ὁποῖος ἀπό τόν Χριστό ζητεῖ τό ἐλάχιστο, συχνά δέ καί τίποτε. Καί στούς δύο σάν ὕψιστη ἀξία καί ἔσχατο κριτήριο τοποθετεῖ­ται ὁ ἄνθρωπος στήν θέση τοῦ Θεανθρώπου, μέ συνέπεια, ὁ δυτικός Χρι­στιανισμός νά μεταβληθῆ σέ οὑμανισμό. Αὐτή ἡ ἀντικατάσταση τοῦ Θεαν­θρώπου ἀπό τόν ἄνθρωπο ἐκδηλώθηκε πρακτικά στήν προφανῆ ἀντικατά­σταση τῆς χριστιανικῆς θεανθρωπίνης μεθοδολογίας ἀπό τήν ἀνθρώπινη μεθοδολογία.
Ἀπό ἐδῶ ἐκπηγάζουν τό ἀριστοτελικό φιλοσοφικό πρωτεῖο στόν σχολα­στικισμό, ἡ καζουϊστική μέθοδος καί ἡ ἱερά ἐξέτασις στήν ἠθική, ἡ παπική διπλωματία στίς διεθνεῖς σχέσεις, τό παπικό κράτος κ.λπ. Ἡ φυσι­κή συνέχεια εἶναι νά σκέπτονται σήμερα στήν Εὐρώπη νά ἀντικαταστήσουν τόν οὑμανιστικό χριστιανισμό μέ τήν παλαιά πολυθεϊστική θρησκεία, πράγμα πού ἔχει ἀρχίσει ἤδη νά γίνεται.
Σέ μία εὐρεῖα ἱστορική προοπτική, τό δυτικό δόγμα τοῦ ἀλαθήτου δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία προσπάθεια νά ἀναζωογονηθεῖ καί διαιωνισθεῖ ὁ θνήσκων εὐρωπαϊκός οὑμανισμός — καί κατ᾽ ἐπέκτασιν ὁ πολιτισμός. Κά­θε προσπάθεια καί ἀπόπειρα νά ἐξισωθεῖ ὁ Χριστιανισμός μέ τό πνεῦμα τοῦ παρόντος αἰῶνος, μέ τίς φευγαλέες κινήσεις κάποιων ἱστορικῶν ἐποχῶν, καί ἐπί πλέον μέ πολιτικά κόμματα ἢ καθεστῶτα, ἀφαιρεῖ ἀπό τόν Χρι­στιανισμό ἐκείνη τήν εἰδοποιό ἀξία, πού τόν καθιστᾶ μοναδική θεανθρωπίνη θρησκεία μέσα στόν κόσμο.
Διά μέσου πολλῶν καί διαφόρων ἀνθρώπων μάχεται ὁ Σατανᾶς κατά τοῦ Χριστοῦ: διά τοῦ Ἡρώδου, καί τοῦ Νέρωνος, ἀλλά πολύ φοβερώτερα ἀπό τόν Νέρωνα διά τοῦ Ἀρείου. Βγαίνοντας ἀπό τόν θεοκτόνο καί αὐτοκτόνο Ἰούδα ὁ Σατανᾶς, εἰσῆλθε στόν Ἄρειο! Τί εἶναι στήν πραγματικότητα ὁ Ἀρειανισμός; Ἀπό ποῦ κατάγεται; Μέ τό μεταφυσικό εἶναι του ριζώνει στόν σατανισμό καί μέ τήν ψυχολογική του πλευρά στόν ὀρθολογισμό. Εἶναι μία ἀπόπειρα νά ἀντικαταστήσουν οἱ ὀρθολογιστικοί νόμοι (οἱ κατηγορίες) τῆς λογικῆς τοῦ Ἀριστοτέλους τούς χριστιανικούς νόμους τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ NEWMAN ἔχει δίκιο, ὅταν λέει: “Ὁ Ἀριστοτέλης εἶναι ὁ ἐπίσκοπος τῶν Ἀρειανῶν”! (ΤΗΕ ARIANS OF THE FOURTH CENTURY, σ. 31). Κάθε αἵρεσις εἶναι γέννημα τοῦ διαβόλου. Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος τό ὑπογραμμίζει ἐμφαν­τικά: «Δημιουργός τῶν αἱρέσεων εἶναι ὁ διάβολος».
Ὁ Ἀρειανισμός δέν τάφηκε ἀκόμη. Σήμερα εἶναι περισσότερο τῆς μόδας παρά ποτέ ἄλλοτε καί ἔχει διαδοθῆ περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή. Ἔχει διαδοθῆ ὡς ψυχή στό σῶμα τῆς συγχρόνου Εὐρώπης. Ἐάν κοιτάξετε στήν κουλτούρα τῆς Εὐρώπης, στό βάθος της θά δεῖτε κρυμμένο τόν ἀρει­ανισμό.
 Μέ τή ζύμη τοῦ ἀρειανισμοῦ ἔχει ζυμωθῆ καί ἡ φιλοσοφία τῆς Εὐρώπης, καί ἡ ἐπιστήμη της καί ὁ πολιτισμός της καί, ἐν μέρει, καί ἡ θρησκεία της. Τόσο ὁ Παπισμός, ὅσο καί ὁ Προτεσταντισμός κατώρθωσαν νά δηλητηριά­σουν μέ τόν χυδαῖο ἀρειανισμό τίς μεγάλες μάζες τῆς Εὐρώπης. Μπορεῖ νά ἀλλάζει ἐξωτερικά ὁ ἀρειανισμός, ὅπως ὁ χαμαιλέων, στήν οὐσία ὅμως εἶναι πάντοτε ὁ ἴδιος.
Καί μέ ὅλους τούς πόνους καί τά μαρτύριά του τό ἀνθρώπινο γένος ἐ­σφυ­ρηλάτησε γιά τόν ἑαυτό του μία ὑπέρτατη θεότητα, τήν ὁποία λάτρευσε ὡς ὑψίστη ἀξία καί τό ὕψιστο κριτήριο τῶν πάντων. Ἡ ὑπέρτατη αὐτή θεό­της εἶναι: «μέτρον πάντων ἄνθρωπος». Ὅλοι οἱ εὐρωπαϊκοί ἀνθρωπισμοί, ἀπό τόν πλέον πρωτόγονο μέχρι τόν πιό ἐξευγενισμένο, ἀπό τοῦ φετιχι­στικοῦ μέχρι τοῦ παπικοῦ, ὅλοι βασίζονται πάνω στήν πίστη πρός τόν ἄν­θρωπο, ὅπως εἶναι αὐτός μέσα στήν δεδομένη ψυχοφυσική του ἐμπει­ρική κατάσταση καί ἱστορικότητα. Ἔτσι ἀνυψώθηκε σέ δόγμα ὁ εἰδωλολα­τρικός οὑμανισμός καί πρωτίστως ὁ ἑλληνικός. Ἀνυψώθηκε σέ δόγμα ἡ παναξία, τό παγκριτήριο τῆς ἑλληνικῆς κουλτούρας, τοῦ ἑλληνικοῦ πολι­τισμοῦ, τῆς ποιήσεως, τῆς φιλοσοφίας, τῆς τέχνης, τῆς πολιτικῆς ἐπιστήμης: «μέτρον πάντων ἄνθρωπος»! Καί τί εἶναι ὅλα αὐτά; Ἀνύψωση τῆς εἰδωλολατρίας σέ δόγμα! Γι’ αὐτό καί ὅλοι οἱ οὑμανισμοί, σέ τελευταία ἀνά­­λυση, ἔχουν εἰδωλο­λατρική, πολυθεϊστική προέλευση. Ὅλοι οἱ οὑμα­νισμοί τοῦ εὐρωπαίου ἀνθρώπου στήν οὐσία δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία ἀδιάκοπη ἐπανάσταση κατά τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ.
Παντοῦ ὁ Θεάνθρωπος ἀντικαθίσταται ἀπό τόν ἄνθρωπο. Σ᾽ ὅλους τούς εὐρωπαϊκούς θρόνους ἐνθρονίζεται ὁ ἄνθρωπος τοῦ εὐρωπαϊκοῦ οὑμανι­σμοῦ.
Ἔξω, ὅμως, ἀπό τόν Θεάνθρωπο δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος, ἄλλα πάντοτε ὑπάνθρωπος ἤ ἡμιάνθρωπος ἤ μή ἄνθρωπος. Χωρίς τόν Θεάνθρωπο, ὁ ἄν­θρωπος κινδυνεύει νά καταντήσει διαβολοειδής, διότι ἡ ἁμαρτία εἶναι συγ­χρόνως καί δύναμη καί εἰκόνα τοῦ διαβόλου. Ὁ οὑμανιστικός ἀνθρωποκεν­τρισμός εἶναι στήν οὐσία του διαβολοκεντρισμός, διότι καί οἱ δύο ἕνα πρᾶ­γμα ἐπιδιώκουν: νά ἀνήκουν μόνο στόν ἑαυτό τους, γιά τόν ἑαυτό τους.
Εἶναι, λοιπόν, πολύ φυσικό καί λογικό μεταξύ ἑνός τέτοιου κόσμου, ὁ ὁποῖος “ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται”, καί τοῦ ἀνθρώπου, πού ἀκολουθεῖ τόν Θεάν­θρωπο Χριστό, νά μή ὑπάρχη κανενός εἴδους συμβιβασμός! Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκ­κλησία μας δέν ἀλλάζει τήν πίστι της καί τά μέσα τοῦ ἀγῶνος της ἐναν­τίον τοῦ κάθε εἴδους ἀρειανισμοῦ. Ὅπως δέ ἐνίκησε τόν παλαιό ἀρειανισμό, ἔτσι νικᾶ καί κάθε ἀρειανισμό, καί τόν σύγχρονο εὐρωπαϊκό ἀρειανισμό»[36].

7. Οἱ σχέσεις σας, Ἐκλαμπρότατε κ. Φραγκῖσκε, μέ τό Ἰσλάμ

Μεγάλη ὤθηση ἔδωσε ἡ Β΄ Σύνοδος τοῦ Βατικανοῦ στή διαθρηκειακή «κατανόηση» ἤ καλύτερα στήν πανθρησκειακή ἑνότητα. Γράφει ἡ σύνο­δος γιά τίς σχέσεις τοῦ Παπισμοῦ πρός τίς μή χριστιανικές κοινότητες στή διακήρυξη Nostrae Aetate, ἡ ὁποία θέλει νά προωθήση τό διάλογο καί τή συνεργασία μεταξύ τῶν μεγάλων θρησκειῶν γιά τή δικαιοσύνη καί τήν εἰρήνη στόν κόσμο: «Μέ ἐκτίμηση ἀτενίζει ἡ Ἐκκλησία καί τούς Μου­σουλμάνους, οἱ ὁποῖοι λατρεύουν τόν ἕνα καί μοναδικό Θεό, τόν ζῶντα…, τόν εὔσπλαχνο καί παντοδύναμο, τόν δημιουργό οὐρανοῦ καί γῆς, πού μίλησε στούς ἀνθρώπους. Αυτοί προσπαθοῦν νά ὑποταχθοῦν μ’ ὅλη τους τήν ψυχή ἀκόμη καί στίς κρυμμένες Του βουλές, ὅπως εἶχε ὑποταχθεῖ στό Θεό καί ὁ Ἀβραάμ, στόν ὁποῖο εὐχαρίστως ἀναφέρεται ἡ ἰσλαμική πίστη. Τόν Ἰησοῦ, μολονότι δέν τόν ἀναγνωρίζουν ὡς Θεό, τόν σέβονται ὡς προφήτη, καί τιμοῦν τήν μητέρα του Παρθένο Μαρία, τήν ὁποία καί ἐπικαλοῦνται κάποτε μέ εὐλάβεια. Ἐπιπλέον περιμένουν τήν ἡμέρα τῆς κρίσης, γιά τήν ὁποία ὁ Θεός θά ἀναστήσει ὅλους τους ἀνθρώπους καί θά τούς ἀνταποδώσει. Γι’ αὐτό ἀποδίδουν σημασία στή ἠθική στάση ζωῆς καί ἐκφράζουν τό σεβασμό τους στό Θεό ἰδιαίτερα μέ προσευχή, ἐλεημοσύνη καί νηστεία»[37].
Ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, καλέσατε Χριστιανούς καί Μουσουλμάνους νά συμπεριφέρονται μεταξύ τους μέ ἀμοιβαῖο σεβασμό καί νά ἐνισχύσουν τήν ἀμοιβαία κατανόηση μέσω τῆς ἐκπαίδευσης καί τῆς διαπαιδαγώγησης τῶν νέων γενιῶν. Συγχαρήκατε «τούς ἀδελφούς σας μουσουλμάνους» μέ τή λήξη τοῦ ἱεροῦ μήνα τοῦ Ραμαζανιοῦ, ἀφιερωμένου στή νηστεία, τήν προσευχή καί τά φιλανθρωπικά ἔργα. Χαιρετήσατε τούς Μουσουλμάνους ὅλου του κόσμου κατά τή διάρκεια τῆς κυριακάτικης εὐλογίας τῶν προσ­κυνητῶν, πού συγκεντρώθηκαν στήν πλατεία τοῦ Ἁγίου Πέτρου στή Ρώμη[38].
Ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, καλέσατε τή Δύση νά ἐντατικοποιήση τόν διάλογο μέ τό Ἰσλάμ καί ὁρίσατε ὡς προτεραιότητά Σας τήν κατα­πολέμη­ση τῆς φτώχειας καί τήν προστασία τοῦ περιβάλλοντος. Δηλώσατε ὅτι προτίθεστε νά «ἐνισχύσετε τόν διάλογο μέ τό Ἰσλάμ» καί τούς ἀπίστους καί νά «οἰκοδομήσετε γέφυρες», ὑπογραμμίζοντας τήν ἔννοια τοῦ ὄρου «πον­τίφικας», πού στά λατινικά σημαίνει «γεφυροποιός», «ὁ οἰκοδομῶν γέφυ­ρες μέ τόν Θεό καί μεταξύ τῶν ἀνθρώπων». «Εἶναι σημαντικό νά ἐνισχυθεῖ ὁ διάλογος μεταξύ τῶν θρησκειῶν, σκέφτομαι κυρίως τό διάλογο μέ τό Ἰσλάμ», εἴπατε, ἀναφέροντας ὅτι νιώθατε εὐγνώμων, ὅταν τόσοι πολλοί μουσουλμάνοι, ἱερωμένοι καί πολιτικοί ἡγέτες, παρακολούθησαν τήν πρώτη σας «λειτουργία»[39].
Ἡ Αἰγυπτιακή τηλοψία τόν Ἰούνιο τοῦ 2012 παρουσίασε στήν παγκόσμια κοινότητα ἕνα τρομακτικό, ἀποτρόπαιο καί τραγικό video ἀποκεφαλισμοῦ μέ μαχαίρι νεαροῦ ἀνωνύμου νεομάρτυρος, Τυνησίου Χριστιανοῦ, ἀπό φανατικούς κουκουλοφόρους ἰσλαμιστές, πού ἀφιονι­σμένα διάβαζαν ἐδάφια τοῦ κορανίου, πράττοντας τό ἐγκληματικό τους ἀνοσιούργημα[40]. Τό ἀποτρόπαιο αὐτό γεγονός ἔγινε στήν ἄλλοτε κοσμο­πολίτικη Τυνησία, πού φρόντισαν οἱ λεγόμενες Δημοκρατικές δυνάμεις τῆς Δύσης ΗΠΑ, Ἀγγλία, Γαλλία καί Σία, νά γκρεμίσουν στήν ἀγκαλιά τοῦ φονταμενταλιστικοῦ Ἰσλάμ, πού μέ τό πρόσχημα τῆς δῆθεν Ἀραβικῆς Ἄνοιξης, ἐπιχειρεῖ τήν ἐπανίδρυση τοῦ Χαλιφάτου.
Τήν ἴδια ἀμετανόητη πρακτική ἄλλωστε ἐπιδεικνύουν οἱ συγκε­κριμένοι διατάκτες τοῦ διεθνισμοῦ καί στήν περίπτωση τῆς πολύπαθης Συρίας, ὅπου ἐπιμελῶς ἀποκρύπτουν ὅτι διεξάγεται ἐνδοϊσλαμικός θρη­σκευτικός πόλεμος μεταξύ τῶν Ἀλεβίδων, πού κυβερνοῦν καί πού ἀνή­κουν στό σιϊτικό μετριοπαθές Ἰσλάμ, καί τῶν ἐξτρεμιστῶν Σουνιτῶν, πού ἀποτελοῦν τήν πλειονοψηφία τῆς χώρας, οἱ ὁποίοι ἐξοπλίζονται ἀφειδῶς ἀπό τό Σουνιτικό κατεστημένο τοῦ Ἀραβικοῦ Συνδέσμου καί τό διεθνι­στικό κατεστημένο τῆς Δύσης, μέ προφανῆ στόχο τήν ἐνσωμάτωση καί τῆς Συρίας στό «ποθητό» Χαλιφᾶτο.
Τίθεται τό ἐρώτημα: τά ἀνθρωπόμορφα τέρατα, πού διαπράττουν αὐτά τά ἐγκλήματα, εὐθύνονται γιά τά ἀνοσιουργήματά τους; Ἡ ἁπλοϊκή ἀπάντηση ναί, ἀλλοιώνει πλήρως τήν ἀλήθεια, καί ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι γιά τήν κτηνώδη διαστροφή τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν εὐθύνεται ἡ κατασκευ­ασμένη ἀπό μῖσος καί κακότητα θρησκευτική τους παραδοχή. Αὐτή τούς ἐμπνέει διαχρονικά, ὅπως ἀποδεικνύεται, καί ὄχι μόνο γιά τούς χρόνους ἐκείνους, μέσα ἀπό τίς σοῦρες τοῦ Κορανίου[41]: «Ὅταν παρέλθωσι οἱ ἱεροί μῆνες τότε φονεύετε τούς πολυθεϊστάς ὅπου ἄν συναντήσητε, ζωγρεῖτε πο­λιορκοῦντες καί ἐνεδρεύοντες αὐτούς», καθώς καί μέ τή σούρα[42] «Ὁπόταν συναντᾶτε τούς ἀπίστους φονεύετε καί κατασφάζετε, συγκρατοῦντες στερ­ρῶς τά δεσμά τοῦ αἰχμαλώτου. Μετά δέ τήν κατάπαυση τῆς μάχης ἄφετε ἐαυτόν ἐλεύθερον ἤ ἀνταλλάξατε ἀντί λύτρων. Πράττετε οὕτως ἐάν ἐβού­λετο ὁ Θεός θά ἐθριάμβευε ὁ ἴδιος ἐπ’ αὐτῶν ἀλλά ὑποβάλλει ὑμᾶς εἰς τόν πόλεμον διά νά δοκιμάσει τούς μέν διά τῶν δέ. Ὁ Θεός δέν θά ἀπωλέσῃ τά ἔργα τῶν πεσόντων ἐν τῇ μάχῃ ὑπέρ πίστεως. Θά εἰσαγάγῃ αὐτούς εἰς τόν Παράδεισον ὅν ἤδη ὑπέδειξεν αὐτοῖς. Ὅσοι πιστοί ἐάν συνδράμετε τόν Θεόν εἰς τήν μάχην Αὐτοῦ κατά τῶν ἀπίστων καί ὁ Θεός θά συνδράμει ὑμᾶς κατευθύνων τά ὑμέτερα διαβήματα»[43], ὅπως καί μέ τή σούρα[44] «Μάχεσθε μέχρις ὅτου ἀποσοβηθῇ ἀφ’ ὑμῶν ὁ κίνδυνος τοῦ πειρασμοῦ, καί ὅταν δέν ὑπάρχῃ ἄλλη λατρεία εἰμή ἡ τοῦ μόνου Θεοῦ. Ἄν οἱ ἐχθροί θέσωσι τέρμα εἰς τάς πράξεις αὐτῶν, τότε ἄς παύσωσι αἱ ἐχθροπραξίαι, ἐκτός ἄν πρόκειται περί ἀσεβῶν», πού μέ πάθος διαβάζουν τήν φρικτή διαστροφή ὅτι μέ αὐτόν τόν τρόπο δῆθεν εὐαρεστεῖται ὁ Πανάγιος Θεός, ὁ ἀπό ἄπειρη ἀγάπη κατασκευάσας τά σύμπαντα ἐκ τοῦ μηδενός. Τυφλωμένοι ἀπό τά ψεύδη τοῦ θρησκευτικοῦ τους συστήματος, πού στόχο ἔχει τήν διά πυρός καί σιδήρου ἐπικράτηση καί κατάκτηση τῶν λαῶν, δέν βλέπουν οἱ δύστυχοι τήν ὀμορφιά τοῦ κόσμου, τήν γλυκύτητα τῶν ἀνθέων, τήν ἀπί­θανη ὡραιότητα τῶν γαλαξιακῶν σχηματισμῶν, τήν ὑπέροχη ἔκφραση ἁρμονίας τῶν ὠκεανῶν, τῶν δασῶν, τῶν ποταμῶν, τῆς κτίσεως γενικό­τερα. Εἶναι ἐξόχως τραγικό νά πιστεύουν ὅτι ὁ Δημιουργός αὐτῆς τῆς ὡραιότητος, ὁ Θεός τῆς Διαθήκης, πού δέν θέλησε τήν θυσία τοῦ Ἰσαάκ, ἀλλά τήν ἀντικατέστησε μέ ἐρίφιο, νά ἀπαιτεῖ καί νά ἀποδέχεται εὐάρεστα τήν σφαγή νέων ἀνθρώπων. Βέβαια, στήν μαρτυρική μας χώρα, τήν Ἑλλάδα, ὀφείλουμε τήν ὀρθόδοξη καί ἑλληνική αὐτοσυνειδησία μας στίς χιλιάδες νεαρῶν ἀγοριῶν καί κοριτσιῶν, πού στά πέντε μαῦρα ἀτέλειωτα ἑκατόχρονα τῆς Ἰσλαμικῆς σκλαβιᾶς, σφαγιάσθησαν γιά τήν εἰς Χριστόν πίστη καί ἐνδυνάμωσαν τήν φλόγα τῆς ἐλευθερίας.
Τό κρίσιμο ἐρώτημα, πού δέν μπορεῖ νά ἀπαντήσει ὁ δύστυχος Ἰσλαμι­σμός, εἶναι τό ἀκόλουθο: Ποιός λέει τήν ἀλήθεια; Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Θεάνθρωπος, πού γεννήθηκε στόν κόσμο αὐτό ὑπερφυσικῶς, διά τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ καί ὄχι κατά τήν φυσική ὁδό τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἀποδέχεται καί διακηρύσσει πλήρως καί ὁ Μωάμεθ στό κοράνιό του, καί τοῦ ὁποίου Ἰησοῦ Χριστοῦ τό κήρυγμα ἀποτελεῖ συμπλήρωση καί ὁλοκλή­ρωση τῆς Ἀποκαλύψεως, που ἔγινε ἀπό τον Θεό στούς Προφήτας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ δέ Λόγος Του καί ἡ Ἀνάστασή Του μᾶς δίδεται ἀψευδής διά τῶν μέ τόν θάνατο τους μαρτυρησάντων τήν Ἀλήθεια ἤ ὁ λόγος καί οἱ πεποιθήσεις ἑνός κοινοῦ ἀνθρώπου, τοῦ Ἄραβα ἐμπόρου, Μωάμεθ, υἱοῦ τοῦ Ἀμπνταλάχ καί τῆς Ἄμινα Μπίντ Οὐαχάμπ, πού ἔζησε ἑξακόσια χρόνια μετά τόν Ἰησοῦν Χριστόν καί πού γεννήθηκε, ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι γεννιοῦνται κατά φύσιν, καί πού ἀνατρέπουν πλήρως καί οὐσιαστικῶς ὅλον τό περιεχόμενον τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ διά τῶν προφητῶν καί τοῦ ἐνσαρκωθέντος, σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Υἱοῦ Του, Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ; Ὅταν ληφθῆ ἐπιπροσθέτως ὑπ᾽ ὄψιν ὅτι ὁ Μωάμεθ δέν προφητεύθηκε ἀπό κανέναν, διότι ὁ ἰσχυρισμός του στή σούρα τοῦ Κορανίου[45] «Ὁ δέ Ἰησούς Υἱός τῆς Μαριάμ εἶπε πρός τόν λαόν αὐτοῦ Ὦ υἱοί Ἰσραήλ ἐγώ εἰμί Ἀπόστολος τοῦ Θεοῦ πεμφθείς πρός ὑμᾶς ὅπως κυρώσω τήν πρό ἐμοῦ ἀποσταλεῖσαν Πεντάτευχον καί εὐαγγελίσωμαι ὑμῖν τήν ἔλευσιν ἑτέρου Ἀποστόλου μετ’ ἐμέ οὗ τό ὄνομα Ἀχμέτ», καθώς καί ἡ θέση τῶν Μουσουλμάνων ἑρμηνευτῶν ὅτι δῆθεν στό Εὐαγγελικό ἐδάφιο[46] «Ἐάν μή ἀπέλθω ὁ Παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρός ὑμᾶς, ἐάν δέ πορευθῶ πέμψω αὐτόν πρός ὑμᾶς» ὑπῆρχε ἀρχικά ἡ λέξη περικλυτός καί ὄχι Παράκλητος, ἡ ὁποία σημαίνει ἔνδοξος καί εἶναι συνώνυμος τῆς κορανικῆς λέξεως Ἀχμέτ, εἶναι ἐντελῶς ἀνάξια ἀντικρούσεως, διότι προσ­κρούουν στήν ἐπί ἕξι αἰῶνες μέχρι τῆς ἐμφανίσεως τῆς δῆθεν «ἀποκα­λύψεως» τοῦ Κορανίου, χριστιανική πίστη, Οἰκουμενικές Συνό­δους, θεο­λογία, συγγραφική δραστηριότητα, παγχριστιανική πεποίθηση καί ἐπιστή­μη καί μάλιστα στήν κοινή λογική, διότι εἶναι ἐντελῶς ἀδιανόητο νά ἀνέμενε ὁ Θεός ἕξι ὁλοκλήρους αἰῶνες ἀπό τήν ὑπερφυσική ἐνσάρκωση, δράση καί παρουσία τοῦ Μεσσίου καί ἀνάληψή του στούς οὐρανούς, γιά νά ἀποστείλει τήν δῆθεν σφραγίδα πάντων τῶν προφητῶν, δηλαδή τόν κοινό ἄνθρωπο Μωάμεθ. Ἀντιθέτως, ὁ ἀληθινός Παράκλητος, τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τό Πανάγιον Πνεῦμα ἐπεφοίτησε πενήντα μέρες μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί δέκα μετά τήν ἀνάληψή Του στούς μαθητές καί Ἀποστόλους Του, ἱδρύοντας τήν Ἐκκλη­σία Του, πού εἶναι τό σῶμα Του μέ ἐκεῖνον κεφαλή, ἐνδυναμώνοντας τούς κρυβομένους καί τρομοκρατημένους μαθητές τοῦ Χριστοῦ, γιά νά κηρύ­ξουν σέ ὅλο τόν κόσμο τό Εὐαγγέλιο τῆς υἱοθεσίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό Θεό Πατέρα καί νά ἀδιαφορήσουν γιά τήν προσωπική τους τύχη καί γιά τά τρομακτικά βάσανα καί τελικά τόν μαρτυρικό καί ἐπώδυνο θάνατο, πού θά «κέρδιζαν» ἀπό ὅλη αὐτή τήν πνευματική προσπάθεια. Ὅταν ληφθῆ ἐπίσης ὑπ’ ὄψιν ὅτι ὁ Μωάμεθ κατά τά ἀνωτέρω ἐπέβαλε τήν θρησκεία του μέ τήν βία, τόν θάνατο καί τήν ἐξουσία, ὅπως περίτρανα ἀποδεικνύεται καί σήμερα, καί τό κυριώτερον ἐάν ἦταν ἀληθεῖς οἱ δῆθεν ἀποκαλύψεις, πού ἔγιναν σέ αὐτόν ἀπό τόν φερόμενο σάν ἀρχάγγελο Γαβριήλ, θά ἔπρεπε ὁ Θεός νά εἶναι ἐντελῶς παράφρων, ἐφ’ ὅσον ἄλλα ἐκήρυσε καί ἀπεκάλυπτε ἐπί αἰῶνες στό ἀνθρώπινο γένος καί ἑξακόσια χρόνια μετά τήν τελευταία του ἀποκάλυψη «μετέβαλε γνώμην» καί ἄλ­λαξε ῥιζηδόν τήν περί τοῦ Ἑαυτοῦ του γνωστοποίηση. Αὐτό ὅμως εἶναι βλασφημία καί ὕβρις κατά τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος, ὅπως τό μεγα­λειῶδες σύμπαν, «τό ἔργον τῶν χειρῶν Του», ἀποδεικνύει μέ τήν ὑπερμα­θηματική ἀκρίβεια τῶν δισεκατομμυρίων γαλαξιακῶν σχηματισμῶν εἶναι ἡ πανσοφία, εἶναι ἡ ἀπόλυτος ἀλήθεια, εἶναι ἡ ἀπόλυτος ἀγάπη. Λογικῶς εἶναι ἐντελῶς ἀδύνατο νά ἔχη συμβῆ καί κατά λογική ἀκολουθία τό συμ­πέρασμα, πού ἐξάγεται εὐχερῶς εἶναι ὅτι ὁ κοινός ἄνθρωπος Μωάμεθ διεμόρφωσε ἑξακόσια χρόνια μετά τήν ὁλοκλήρωση τῆς Θείας Ἀποκαλύ­ψεως ἐξ ἰδίας πρωτοβουλίας, σκέψεως καί ἀντιλήψεως τό θρησκευτικό του σύστημα, πού ἀποτελεῖ συμπίλημα ἀρχαίων ἀραβικῶν θρησκευτικῶν δοξασιῶν, ἰουδαϊκῶν καί χριστιανικῶν ἀντιλήψεων καί τό χρησιμοποίησε, γιά νά συνενώση τίς Ἀραβικές φυλές τῆς ἐποχῆς του καί γιά νά δημιουρ­γήση τό θεοκρατικό, ἡγεμονικό του καθεστώς, κατακτώντας τήν ἐξουσία καί δημιουργώντας κράτος. Ὡς ἐκ τούτων ὁ Ἰσλαμισμός ἀποτελεῖ βαθυτά­τη πλάνη καί ἡ θρησκευτική παραδοχή αὐτοῦ δέν ἀποτελεῖ ἀποκάλυψη τοῦ ζῶντος Θεοῦ, ἀλλά ἀνθρωποπαθές κατασκεύασμα, ἐπιβίωση τοῦ φρι­κτοῦ Ἀρειανισμοῦ, πού οὐδεμία σχέση ἔχει μέ τήν ἀλήθεια τοῦ ἀποκα­λυφθέντος στήν Παλαιά Διαθήκη Δημιουργοῦ τοῦ σύμπαντος κόσμου Ἑ­νός καί μοναδικοῦ Τρισυποστάτου Θεοῦ, στούς γενάρχες τοῦ ἑβραϊκοῦ ἔθνους Ἀβραάμ, Ἰσαάκ, Ἰακώβ καί ἐξαιρέτως στόν Προφήτη Μωϋσῆ καί κατά τήν Καινή Διαθήκη ὁλοκληρώσαντος τήν ἀποκάλυψιν διά τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Λόγου Αὐτοῦ, πού ἥνωσε ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀναλ­λοιώτως καί ἀδιαιρέτως τήν Θεία καί τήν ἀνθρωπίνην φύσι στή μία ὑπόσταση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τελείου Θεοῦ καί τελείου ἀνθρώπου, σέ ἐκπλήρωση τῶν ἀνά τούς αἰῶνες προφητειῶν γιά τήν σωτηρία τοῦ κό­σμου. Ἑπομένως, ὅσους μάρτυρες Χριστοῦ καί ἄν ἀποκεφαλίσουν σάν ὄργανα τοῦ Διαβόλου, τήν ἀλήθεια τοῦ ἑνός καί μόνου Θεοῦ τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποτέ δέν θά μπορέσουν νά ἀπομειώ­σουν καί νά συσκοτίσουν[47].

8. Οἱ σχέσεις σας, Ἐκλαμπρότατε κ. Φραγκῖσκε, μέ τόν Ἑβραϊσμό
 
Τό Διάταγμα «Unitatis Redintegratio» τῆς Β΄ Βατικάνειας «Συνόδου» ἀνοίγει τίς πόρτες στή συνεργασία καί στό διάλογο μέ τίς ἄλλες θρη­σκεῖες, ἰδιαίτερα πρός τόν Ἰουδαϊσμό, παρά τήν ἔντονη ἀντίδραση μιᾶς μειοψηφίας στή «Σύνοδο»[48]. Στήν τέταρτη φάση τῆς «Συνόδου» τό 1965 ψηφίστηκαν καί οἱ διακηρύξεις σχετικά μέ τήν ἐλευθερία τῆς συνείδησης καί τή θρησκευτική ἐλευθερία, καθώς καί τίς σχέσεις μέ τίς ἄλλες θρη­σκεῖες, ἰδίως μέ τόν Ἰουδαϊσμό. Αὐτές προκάλεσαν ἔντονες συζητήσεις, γιατί ἀνέτρεπαν πολύ παλιές καί βαθιά ριζωμένες νοοτροπίες ἐντός τῆς «Ἐκκλησίας». Εἰδικότερα, ἡ «Σύνοδος» ζητοῦσε νά ἀλλάξει ἡ ἀρνητική ἤ ἐχθρική στάση τοῦ Παπισμοῦ ἀπέναντι στούς Ἑβραίους[49].
Ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, εἶστε προσηλωμένος στίς ἀποφάσεις τῆς Β´ Βα­τικανῆς Συνόδου (1965), οἱ ὁποῖες προβλέπουν τήν βελτίωση τῶν σχέσεων τοῦ Παπισμοῦ με τούς Ἑβραίους. Αὐτό προκύπτει ἀπό δηλώσεις σας. Συμ­φώνως πρός τόν διαδικτυακό ἱστότοπο «pentapostagma.gr» με ἡμερομηνία 26-3-2013: Ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, «προτρέψατε τά μέλη ὅλων τῶν θρη­σκειῶν καί τά ἄτομα, πού δέν ἀνήκουν σέ κάποια «ἐκκλησία», νά ἑνωθοῦν, γιά νά ὑπερασπιστοῦν τή δικαιοσύνη, τήν εἰρήνη καί τό περιβάλλον». «Νιώ­θω μεγάλη συγκίνηση καί αἰσιοδοξία καί ἐλπίδα», δήλωσε ὁ ραββῖνος David Rosen, ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ, διευθυντής τῶν διαθρησκευτικῶν σχέσεων γιά τήν Ἀμερικανική Ἑβραϊκή Ἐπιτροπή. «Εἶναι βαθύτατα προσηλωμένος στίς Καθολικό-ἑβραϊκές σχέσεις», εἶπε ὁ Rosen, ὁ ὁποῖος παρέστη στή συνάντηση. Ὁ Yahya Pallavicini, ἡγέτης τῆς μουσουλμανικῆς κοινότητας τῆς Ἰταλίας, εἶπε ὅτι ἐντυπωσιάστηκε ἀπό τήν ἐπιμονή σας γιά τήν προώ­θηση τῆς διαθρησκευτικῆς φιλίας. Συναντηθήκατε μέ ἡγέτες μή καθολι­κούς χριστιανούς, ὅπως Ὀρθόδοξους, Ἀγγλικανούς, Λουθηρανούς καί Με­θοδιστές, καί ἄλλους ὅπως Ἑβραίους, Μουσουλμάνους, Βουδιστές καί Ἰν­δουιστές. «Ἡ Καθολική Ἐκκλησία ἔχει ἐπίγνωση τῆς σημασίας της γιά τήν προώθηση τῆς φιλίας μεταξύ τῶν ἀνδρῶν καί τῶν γυναικῶν ἀπό διαφορε­τικές θρησκευτικές παραδόσεις» δηλώσατε στούς θρησκευτικούς ἡγέτες στό Βατικανό. Μιλώντας στά ἰταλικά στήν Sala Clementina, εἴπατε ὅτι «τά μέλη ὅλων τῶν θρησκειῶν, ἀκόμη καί οἱ μή πιστοί πρέπει νά ἀναγνωρίσουν τήν κοινή εὐθύνη τους στόν κόσμο μας, σέ ὅλη τή δημιουργία, τήν ὁποία θά πρέπει νά ἀγαποῦμε καί νά προστατεύουμε»[50].
«Κατενθουσιασμένες» εἶναι οἱ ἑβραϊκές κοινότητες τῆς Ἀργεντινῆς μέ τήν ἐκλογή σας, Ἐκλαμπρότατε. Ὁ ραββῖνος David Rosen, διευθυντής τῶν διαθρησκευτικῶν ὑποθέσεων γιά τήν Ἀμερικανική Ἑβραϊκή Ἐπιτροπή (AJC), εἶπε στή JTA ὅτι ὑμεῖς, εἶστε ἕνας «ζεστός καί γλυκός καί σεμνός ἄνθρωπος», γνωστός στό Μπουένος Ἄϊρες ὅτι μαγειρεύετε ὁ ἴδιος καί ἀπαντᾶτε ὁ ἴδιος στό τηλέφωνό σας. Δόθηκαν μάλιστα καί φωτογραφίες, πού δείχνουν νά συμμετέχετε, ὡς ἀρχιεπίσκοπος τοῦ Μπουένος Ἄϊρες, καί νά παρακολουθεῖτε τήν λειτουργία τοῦ Ρόσς Ἀσσανά (ἡ Ἑβραϊκή Πρω­τοχρονιά) στή Συναγωγή Benei Tikva Slijot τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2007. Δέν ἔχουμε καμιά ἀμφιβολία ὅτι θά ἤσασταν ἀρεστός στόν παγκόσμιο ἑβραϊ­σμό, ἀφοῦ εἶναι γνωστό πώς οἱ δύο προηγούμενοι πάπες εἶχαν «ἐγκαινιά­σει», ὄχι ἁπλά «ἀνακωχή» μέ τή συναγωγή, ἀλλά «σφιχταγκάλιασμα» συνεργασίας! Σᾶς θυμίζουμε τήν πράξη ἀποκαταστάσεως τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰούδα καί τήν πράξη ἀπενοχοποίησης τοῦ ἑβραϊκοῦ λαοῦ γιά τή σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, πού ἔκαμε ὁ πρώην ἐκλαμπρότατος κ. Βενέδικτος ΙΣΤ΄ τήν στιγμή πού διαχρονικῶς ὁ Ἰουδαϊσμός μέ τήν ἑωσφορική Καμπαλά καί τό δαιμονικό Ταλμούδ ἀνασταυρώνουν καθημερινῶς τόν Σωτήρα τοῦ κόσμου! Ποιός, λοιπόν, μπορεῖ νά πιστέψει ὅτι σᾶς ἐξέλεξε τό Ἅγιον Πνεῦμα καί ὄχι οἱ ἰσχυροί τοῦ πλανήτη[51];
Εἶναι δεδομένη ἡ ἀμοιβαία συμπάθειά σας, Ἐκλαμπρότατε, γιά τούς Ἑβραίους. Οἱ πανηγυρισμοί ὅλων τῶν Ἑβραίων τοῦ κόσμου γιά τήν ἐκ­λογή σας, τοῦ ἐκλεκτοῦ τους «πάπα», συμπληρώθηκε ἀπό ἕνα νέο συμ­βάν, τό ὁποῖο ἔκαμε πάταγο, ὅταν δημοσιοποιήθηκε. Ἡ ἑβραϊκή ἱστοσελίδα «The Jewish Daily Forward» ἔκαμε γνωστό πώς ὁ πιό ἀγαπημέ­νος σας πίνακας ζωγραφικῆς, Ἐκλαμπρότατε, εἶναι ἡ «Λευκή Σταύρωση» τοῦ «ἑβραίου Ἰησοῦ». Πρόκειται γιά ἔργο κάποιου ἑβραίου ζωγράφου πού βρίσκεται στό Ἰνστιτοῦτο Τέχνης τοῦ Σικάγου. Ὁ «ἐσταυρωμένος» τοῦ πίνακα εἶναι καρφωμένος σέ «σταυρό» σέ σχῆμα Τ. Ἀντί γιά τό γνωστό περίζωμα φορᾶ τό ἑβραϊκό σάλι προσευχῆς. Κάτω ἀπό τό «σταυρό» καίει ἡ ἑπτάφωτη λυχνία. Δεξιά τοῦ «ἐσταυρωμένου» παριστάνεται μία φλεγό­μενη συναγωγή καί ἀριστερά του ἡ «τορά». Ὅσοι γνωρίζουν ἀπό τέχνη, βεβαιώνουν ὅτι ὁ συγκεκριμένος πίνακας δέν παριστᾶ τόν Ἐσταυρωμένο Χριστό τῆς χριστιανικῆς πίστεως, ἀλλά τόν «ἐσταυρωμένο Ἰουδαϊσμό»! Πρόκειται γιά ἕνα ἀκόμη βλάσφημο ἔργο, τό ὁποῖο προσπαθεῖ νά ἀλλοιώ­ση τήν σταύρωση τοῦ Χριστοῦ καί νά τήν ἀναγάγη σέ συμβολική «σταύ­ρωση τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ»! Βεβαίως οἱ Ἑβραῖοι, ἀπό τήν πλευρά τους, κάνουν τή «δουλειά» τους, αὐτή πού ἔκαναν πάντα ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια, νά καταρρίψουν τήν πίστη στό Χριστό. Τό ἐρώτημα εἶναι τί σημασία μπο­ρεῖ νά ἔχη ἡ προτίμησή σας, τοῦ «χριστιανοῦ πάπα», γιά τό καλλιτεχνικό αὐτό ἔκτρωμα[52];
Πολλά καί διάφορα εἴπατε, Ἐκλαμπρότατε, στήν πρώτη σας συνέντευ­ξη στήν ἰταλική ἐφημερίδα «Λά Ρεπούμπλικα», ὅλα ἀνούσια καί χωρίς ἴ­χνος πνευματικότητας. Ἀλλά, σύν τοῖς ἄλλοις, εἴπατε καί κάποια πρά­γματα, τά ὁποῖα ἀποδεικνύουν τήν πλήρη ἀπουσία ἐκκλησιαστικῆς συνεί­δησης, ὅπως ἀναρτήθηκαν στό ἱστολόγιο enikos.gr. «Τό βασικό ζητούμενο, γιά ὅποιον δέν φέρει μέσα του τήν πίστη, εἶναι νά ὑπακούει στήν συνείδησή του». Ἀγνοεῖτε ὅτι, κατά κανόνα, ἡ συνείδηση εἶναι διεφθαρμένη ἀπό τήν ἁμαρτία καί τά πάθη καί δέν μπορεῖ νά ἀντικαταστήση τήν πίστη; «Οἱ χριστιανοί δέν κατέχουν τήν ἀλήθεια, ἀπό τήν στιγμή, πού τούς δωρίζεται ἀπό τόν Θεό καί γιά τόν λόγο αὐτό πρέπει συνεχῶς νά ζητοῦν τήν ἀνανέωση αὐτοῦ τοῦ δώρου». Ἀγνοεῖτε πώς ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ βρίσκεται στήν Ὀρ­θόδοξη Ἐκκλησία καί οἱ πιστοί γίνονται κοινωνοί της ὡς μέλη τῆς Ἐκ­κλησίας; «Δέν θά εἴμαστε ποτέ ἀρκετά εὐγνώμονες πρός τούς Ἑβραίους ἀδελφούς μας, ὡς Ἐκκλησία καί ὡς ἀνθρωπότητα, γιά τό ὅτι κατάφεραν νά διατηρήσουν τήν πίστη μετά τίς τρομερές δοκιμασίες τοῦ παρελθόντος». Σᾶς ρωτᾶμε, Ἐκλαμπρότατε: Ἀπό πότε ἔγινε εὐγνώμων ἡ Ἐκκλησία γιά τό ὅτι οἱ ἀλλόθρησκοι Ἑβραῖοι διατήρησαν τήν πίστη τους, ἡ ὁποία ἀρ­νεῖται μέ βδελυγμία τή θεότητα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ; Δηλαδή, οἱ Ἑβραῖοι δέν χρειάζονται τήν ἐν Χριστῷ ἀπολύτρωση; Εἶπατε καί ἄλλα πολλά παρόμοια. Νομίζουμε, ὅμως, πώς ἀπό τά λίγα αὐτά φαίνεται ξεκά­θαρα ἡ ἀπουσία ἐκκλησιαστικῆς συνείδησης σέ σᾶς, πού ἐμφανίζεσθε «ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ στή γῆ» καί «πρῶτος» τῆς Ἐκκλησίας[53]!
Δέν γνωρίζετε ὡς «χριστιανός πάπας» ὅτι ὁ φρικώδης διεθνής Σιωνι­σμός[54] καταδικασθείς ὡς δεινός ρατσισμός ἀπό τόν Ο.Η.Ε., ὅταν ὁ Ο.Η.Ε. ἦταν ὄντως ἀδέσμευτος, μετήλλαξε τόν θεϊσμό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τῶν Προφητῶν σέ αἴσχιστο Ἑωσφορισμό μέ τήν διαμονική Καμπαλά καί τό χυδαῖο Ταλμούδ, ἔργα τῶν διαμονιώντων Ραββίνων τοῦ ἐκπεσόντος Ἰουδαϊσμοῦ καί τῆς ἰδεοληψίας τους περί τῆς παγκοσμίου κυριαρχίας καί διακυβέρνησης, διά τοῦ ἀναμενομένου εἰσέτι ψευδομεσσίου Ἀντιχρίστου[55];

9. Οἱ σχέσεις σας, Ἐκλαμπρότατε κ. Φραγκῖσκε, μέ τήν Μασονία

Διερωτώμαστε, ἄν ὑπάρχουν κάποιοι, οἱ ὁποῖοι ἰσχυρίζονται ὅτι ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, ἐκλεχθήκατε ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, μπροστά στό κῦμα ἀποκαλύψεων τῶν παρασκηνίων τῆς ἐκλογῆς σας[56]. Ἂν ὑπάρχουν τέτοιοι, ἂς ρίξουν μία ματιά στήν ἱστοσελίδα τῆς «Μεγάλης Ἀνατολῆς τῆς Ἰτα­λίας» («Grande Oriente d’ Italia» ἢ GOI), καί ἴσως ἀλλάξουν γνώμη. Μετά τούς Ἑβραίους, ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, εἶστε ἐκλεκτός καί τῶν μασόνων, οἱ ὁποῖοι, σύμφωνα μέ τό δικό τους δημοσίευμα, περίμεναν μέ ἀγωνία τήν ἐκλογή σας καί χάρηκαν γιά τήν ἐπιλογή σας! Σέ δήλωσή του ὁ «Μέγας Διδάσκαλος» G. Raffi τόνισε πώς, «Μέ τόν Πάπα Φραγκίσκο, τίποτα δέν θά εἶναι, ὅπως ἦταν πρίν. Εἶναι μία σαφής ἐπιλογή τῆς ἀδελφότητας γιά μία Ἐκκλησία τοῦ διαλόγου, ἡ ὁποία δέν ἔχει μολυνθεῖ ἀπό τή λογική καί τούς πειρασμούς τῆς παροδικῆς ἰσχύος… Ὁ ἁπλός σταυρός, πού φοροῦσε στό λευκό ράσο του, ἂς μᾶς ἐπιτρέπει νά ἐλπίζουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ λαοῦ θά ἀνακαλύψει ἐκ νέου τήν ἱκανότητά της γιά διάλογο μέ ὅλους τούς ἀνθρώ­πους καλῆς θέλησης καί μέ τήν Μασονία, ἡ ὁποία, ὅπως ἡ ἐμπειρία τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς μᾶς διδάσκει, ἐργάζεται γιά τό καλό καί τήν πρόοδο τῆς ἀνθρωπότητας»! Νά, λοιπόν, καί τό «ζουμί» τῆς ὑπόθεσης: «ὁ διάλογος μέ ὅλους τούς ἀνθρώπους καλῆς θέλησης», πού σημαίνει γιγάντωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ[57]!
Δέν γνωρίζετε, Ἐκλαμπρότατε, ὅτι ἡ Μασονία προωθεῖ διά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τήν παγκόσμια θρησκεία τοῦ Ἐωσφορισμοῦ, ὅπως καί ὅτι πηγή καί μήτρα τῆς Μασονίας εἶναι ὁ φρικώδης διεθνής Σιωνισμός; Ἀπό τά ἴδια τά κείμενα τῆς Μασονίας ἀποδεικνύεται ὅτι αὐτή ἀποδέχε­ται καί πι­στεύει σέ θεότητα, πού καλεῖται Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμ­παντος (Μ.Α.Τ.Σ.). Ἔ­χει μάλιστα, τελετές, ἀντίστοιχες μέ ἐκεῖνες τῆς Ἐκκλησίας («μυστήρια» π.χ. γάμο, βωμούς, ναούς, λατρεία, σύμβολα, ἐγκαί­νια ναοῦ, κηδεία) μέ εἰδικό τελετουργικό τυπικό. Στά Μασονικά κείμενα ὁ Μ.Α.Τ.Σ. δηλώνεται μέ τά ὀνόματα: Ἑωσφόρος, Διάβολος, Σατανᾶς, Βεελζεβούλ, Βελίαλ, Μπαφομέτ, Δαίμονας κ.λπ. Ἡ ὁμολογία, λοιπόν, τῆς ἴδιας τῆς Μασονίας γιά τόν θρησκευτικό χαρακτήρα της εἶναι σαφής[58]. Στό Σύντα­γμα τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος (20.12.1949) δηλώνεται ρητά: «Ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμός πιστεύει εἰς τήν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ ὑπό τήν ἐπωνυ­μίαν Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος». Στή Μασονική δέ ἐγκυκλο­παιδεία τοῦ Ν. Χ. Λάσκαρη, ἐκδιδόμενη μέ τήν ἄδεια τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος, καί στό λῆμμα «Θρησκεία καί Τεκτονι­σμός», διαβάζουμε: «Ἡ τεκτονική θρησκεία δέν κάνει διακρίσεις. Δέχεται εἰς τούς φιλόξενους κόλπους της ἄνδρας παντός δόγματος, οὐδέν δέ ἀπολύ­τως θρη­σκευτικόν δόγμα εὐνοεῖ ἤ ἀποδοκιμάζει… Ἡ θρησκεία τοῦ Τεκτονισμοῦ εἶναι ἡ γενική θρησκεία τῆς φύσεως καί τῆς πρωταρχικῆς ἀποκαλύ­ψεως -τῆς κληροδοτηθείσης ἡμῖν ὑπό ἀρχαίου τινός καί πατριαρ­χικοῦ ἱερατείου- ἐν τῇ ὁποίᾳ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι δύνανται νά συνυ­πάρξουν». Ἀπρο­κάλυπτος εἶναι δηλαδή ὁ συγκρητισμός καί ὁ εἰδωλολα­τρικός χαρακτήρας τῆς Μασονίας, ἀλλά καί ὁ ἀντιχριστιανικός της χαρακτήρας, κάτι πού φαίνεται καί ἀπό τήν διεκδίκηση παγκοσμιό­τητος, πού ἀντιστρατεύεται στήν καθο­λικότητα καί οἰκουμενικότητα τῆς Χριστιανικῆς Πίστεως καί Ἐκκλησίας. Αὐτό ὑπο­γραμμίζεται στήν ἱστορι­κή ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τό 1933, κατά τήν ὁποία ὁ Τεκτονισμός «δέν εἶναι ἁπλῆ τις φιλανθρωπική ἕνωσις ἤ φιλοσοφική σχολή, ἀλλ᾽ ἀποτελεῖ μυσταγωγικόν σύστημα, ὅπερ ὑπομιμνήσκει τάς παλαιάς ἐθνικάς μυστη­ριακάς θρη­σκείας ἤ λατρείας. Ἀποδεδειγμένως τυγχάνει θρησκεία μυστηριακή, ὅλως διάφο­ρος… καί ξένη τῆς χριστιανικῆς θρησκείας… Ζητοῦσα νά συμπερι­λάβῃ… εἰς τούς κόλπους αὐτῆς ὁλόκληρον τήν ἀνθρωπότητα… ἀνυψοῖ ἑαυτήν εἰς εἶδος ὑπερθρησκείας»[59]. Καί ὁ μακαριστός ἀρχιμανδρίτης π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, φωτισμένος πνευματικός καί ἐπιφανής θεο­λόγος, ἐπιση­μαί­νει ὅτι ὁ Τεκτονισμός «φιλοδοξεῖ νά ἀποβῇ θρησκεία πά­σης τῆς ἀνθρωπότητος… νά ἀποβῇ μία ὑπερθρησκεία»[60]. Ἡ Μασονία εἶναι «ἀποκρυφιστική παγανι­στική λατρεία, πολέμιος τῆς ἀμωμήτου Πίστεως τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας». Εἶναι δηλαδή σαφῶς ἀντιχρι­στιανική καί εἰδω­λολατρική θρη­σκεία καί πίστη. Οἱ Μασόνοι εἶναι «σατα­νολάτρες καί ἑω­σφοριστές, ὀπαδοί τῆς θρησκείας τοῦ Ἀντιχρί­στου»[61]. Διαπιστώνεται, ἐπίσης, ὅτι οἱ Μα­σόνοι, τουλάχιστον στίς ὑψηλό­τερες βα­θμίδες τους, εἶναι σατανολάτρες, προσευχό­μενοι στόν Ἑωσφόρο, ὡς Μπαφομέτ, ὅπως ὀνομάζουν τόν τραγόμορφο θεό τους. Ἐξ ἄλλου εἶναι ἀναντίρρητες καί οἱ σχέσεις τους μέ τή Μαγεία. Ὁ καλός γνώστης τῆς Μασονίας P. Naudon μᾶς πληροφορεῖ, ὅτι ὁρισμένα τυπικά… ἔβαλαν ἀκριβῶς σάν σκοπό τους τήν «ἄσκηση τῆς μαγείας, πού μπαίνει στήν ὑπηρεσία τοῦ ἀνθρώπου γιά τήν ἐπενέργειά του πάνω στόν κόσμο»[62]. Ὁ ἰσχυρισμός τῆς Μασονίας, ὅτι δέν ἀσχολεῖται μέ τήν πολιτική καί δέν ἀνα­μειγνύεται στίς πολιτικές ἐξελίξεις δέν εἶναι ἀληθής. Ὁ θρησκευτικός χα­ρακτή­ρας τοῦ Τεκτονισμοῦ, πού λειτουργεῖ ἐπεκτατικά καί οἰκουμε­νικά, συμπορεύεται μέ τήν ἐνεργό συμμετοχή στίς διεθνεῖς πολιτικές διαδικα­σίες. Ἡ πολιτική δραστηριότητα ἀποβλέπει στήν ἄσκη­ση ἐπιρροῆς σέ πο­λιτικά πρόσωπα, γιά τή χειραγώγηση τῶν διεθνῶν πο­λιτικῶν ἐξελίξεων. Δέν εἶναι, λοιπόν, καθόλου ἕνα φιλανθρωπικό σωμα­τεῖο, ὅπως διατείνον­ται, μέ σκοπό τήν ἐπικράτηση τῆς ἠθικῆς σ᾽ ὅλο τόν κόσμο. Τό σκάνδαλο τῆς Ἰταλικῆς Στοᾶς Ρ 2 τό 1981 ἦταν μία ἀπό τίς μεγαλύτερες ἀποδείξεις γιά τή σχέση τῆς Μασονίας μέ τίς πολιτικές ἴντριγκες[63].

10. Οἱ σχέσεις σας, Ἐκλαμπρότατε κ. Φραγκῖσκε, μέ τόν Ἀθεϊσμό
Τά νέα ἀπό τό χῶρο τῆς «χριστιανικῆς» Δύσεως εἶναι δραματικά. Δυσ­τυχῶς, ἐπαληθεύεται συνεχῶς ὁ «προφήτης» τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου Νίτσε, πώς «ὁ Θεός πέθανε» καί ὅπου νά ᾽ναι δέν θά μείνη οὔτε ἡ μνήμη του! Ὁ «χριστιανισμός» τῆς Δύσεως, ἀφοῦ κατόρθωσε νά ἀποτινάξη τόν Χριστό, μέ τόν Παπισμό καί τόν Προτεσταντισμό, τώρα προσπαθεῖ νά ἀποτινάξη καί τήν πίστη στό Θεό! Ἰδού καί οἱ ἀποδείξεις!
Πρῶτον, στίς 23-5-2013 κάνατε ἱστορικό ἄνοιγμα πρός τούς ἀθέους. «Οἱ ἄθεοι θά πρέπει νά ἀντιμετωπίζονται ὡς καλοί ἄνθρωποι, ἐάν πράττουν τό καλό», δηλώσατε, Ἐκλαμπρότατε, σέ ἔκκληση γιά συνεργασία ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἀνεξαρτήτως θρησκευτικῆς πεποίθησης. Ἀναφερθήκατε στούς ἀθέους καί τονίσατε τή σημασία τοῦ «νά πράττει κάποιος τό καλό» ὡς μία ἀρχή, πού ἑνώνει ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. Διηγηθήκατε τήν ἱστορία ἑνός παπικοῦ, ὁ ὁποῖος ρώτησε ἕναν ἱερέα, ἄν καί οἱ ἄθεοι λυτρώθηκαν ἀπό τόν Ἰησοῦ· «Ἀκόμα κι ἐκεῖνοι, ὅλοι λυτρώθηκαν», ἀπαντήσατε, σύμφω­να μέ τό ραδιόφωνο τοῦ Βατικανοῦ. Ἄν κάποιος σᾶς δήλωνε ποτέ ὅτι εἶναι ἄθεος, τότε θά τοῦ λέγατε: «Ὅλοι ὀφείλουμε νά πράττουμε τό καλό. Ἁπλῶς κάντε τό καλό καί θά βροῦμε ἕνα σημεῖο συνάντησης». Ἀπευθυνθήκατε στούς ἀθέους, πρᾶγμα πού ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τήν ἄποψη τοῦ ἐπί­τιμου ἐκλαμπροτάτου κ. Βενέδικτου ΙΣτ’, ὁ ὁποῖος μερικές φορές ἔκανε τους μή παπικούς νά αἰσθάνονται, ὅπως ἔλεγαν, σάν πιστοί δευτέρας κα­τηγορίας[64].
Καί δεύτερον, πάστορες διαφόρων προτεσταντικῶν αἱρέσεων ὁμολο­γοῦν πώς εἶναι ἄθεοι! Ὁ μεθοδιστής πάστορας Keith Jenkins δήλωσε ὅτι οἱ πιστοί βλέπουν πλέον τούς πάστορες ὡς «σοῦπερ ἥρωες». Ἀναγνώρισε ἐπίσης ὅτι ὑπάρχουν πολλοί πάστορες, πού διέρχονται κρίση στήν προ­σωπική τους πίστη καί ὁδηγοῦνται στόν ἀθεϊσμό. Τό παράξενο μέ αὐτές τίς αἱρέσεις εἶναι καί ἡ ὕπαρξη μιᾶς ἱστοσελίδας www.clergyproject. com, μέ μέλη πάστορες καί ἄλλους κληρικούς τῶν αἱρέσεων αὐτῶν, πού δέν πιστεύουν πλέον στόν Θεό. Ἡ ὁμάδα αὐτή δηλώνει πώς ἔχει ἤδη 450 μέλη. Μερικοί ἀπό αὐτούς τούς πάστορες ἐξακολουθοῦν νά κηρύττουν, κρατών­τας μυστική τήν ἀθεΐα τους[65].
Τά φαινόμενα αὐτά μᾶς δείχνουν ὅτι ἡ πνευματική δίψα τοῦ ἀνθρώ­που μέσα ἀπό τήν νόθευση τῆς πίστης καί τῆς ἀνυπαρξίας τῆς λειτουργι­κῆς καί πνευματικῆς ζωῆς ὁδηγοῦν στήν ἀθεΐα, ὡς μία ἄλλη πρόταση! Ἡ παραπάνω φρικτή αὐτή εἴδηση δέν εἶναι ἄσχετη μέ τό «ἄνοιγμα» τοῦ Βατικανοῦ πρός τούς ἀθέους, μέ τούς ὁποίους ἐπαναπαύεστε, ὅταν εἶναι «καλοί ἄνθρωποι», ζητώντας διάλογο μαζί τους! Δέν εἶναι τυχαῖο πώς τά τελευταῖα χρόνια προσκαλεῖτε στήν Ἀσίζη καί ἀθέους γιά… συμπροσευ­χή! Ἀνατριχιαστικό συμπέρασμα: Δέν ὑπάρχει Χριστιανισμός στή Δύση, ἀλλά συγκαλυμμένη εἰδωλολατρία μέ τό μανδύα τοῦ Χριστιανισμοῦ[66]!

11. Ἡ ἐγκαθίδρυση τῆς Πανθρησκείας

Ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, τήν Μεγάλη Πέμπτη τοῦ περασμένου παπικοῦ «Πάσχα», πήγατε σέ κάποιο ἀναμορφωτήριο τῆς Ρώμης καί πλύνατε τά πόδια δώδεκα νεαρῶν κρατουμένων ἀνδρῶν καί γυναικῶν, οἱ ὁποῖοι κατά τήν «Ἁγία Ἕδρα» συμβόλιζαν τούς δώδεκα Ἀποστόλους. Ὡς ἐδῶ καλά καί κατανοητά. Ἀλλά, μία γυναίκα, ἀπό αὐτές πού «παρίσταναν» τούς Ἀπο­στόλους, ἦταν μουσουλμάνα! Τυχαῖο; Δέ νομίζουμε! «Οἱ ἄλλοι δέκα νεα­ροί, τῶν ὁποίων τά πόδια ἔπλυνε ὁ “πάπας”, ἐπιλέχτηκαν, γιά νά ἐκ­προ­σωπήσουν τίς διαφορετικές ἐθνικότητες καί θρησκεῖες τῶν κρατουμέ­νων στή φυλακή. Ἀνάμεσά τους βρίσκονταν χριστιανοί ὀρθόδοξοι καί μου­σουλμάνοι»[67].
Εἶναι ξεκάθαρο πώς ἀκολουθεῖτε πιστά τή γραμμή τῶν προκατόχων σας γιά τήν προώθηση τοῦ διαθρησκειακοῦ «ἀνοίγματος» τοῦ Βατικανοῦ. Ἂς μή χαίρονται κάποιοι, οἱ ὁποῖοι πίστεψαν ὅτι ἐσεῖς θά φέρετε «ἄλλο ἀέρα» στόν Παπισμό. Ἐσεῖς θά ὑπηρετήσετε πιστότατα τίς κοσμοκρατο­ρικές βλέψεις τοῦ Βατικανοῦ, γιά τήν ὑποταγή ὅλων τῶν θρησκειῶν στήν παντόφλα σας καί τήν ἀνάδειξή σας σέ παγκόσμιο πνευματικό καί θρη­σκευτικό ἡγέτη. Ἔτσι ἐξηγεῖται τό γεγονός ὅτι μουσουλμάνα κρατούμενη παρέστησε Ἀπόστολο τοῦ Χριστοῦ, ἐνώπιόν σας[68].
Ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, δέν σταματᾶτε ἀπό τήν ἡμέρα τῆς ἐκλογῆς σας νά μιλᾶτε «μέ τά καλλίτερα λόγια» γιά ὅλες τίς θρησκεῖες τοῦ κόσμου καί νά τίς καλεῖτε σέ συνεργασία γιά τό «καλό τῆς ἀνθρωπότητας»! Προτρέ­ψατε εὐθύς μετά τήν ἐκλογή σας τά μέλη ὅλων τῶν θρησκειῶν καί ἄτομα, πού δέν ἀνήκουν σέ καμιά θρησκεία (ἀθέους) νά ἑνωθοῦν μεταξύ τους, γιά νά ὑπερασπιστοῦν τή δικαιοσύνη, τήν εἰρήνη καί τό περιβάλλον! Καί νά οἱ ἀντιδράσεις: «Νιώθω μεγάλη συγκίνηση καί αἰσιοδοξία καί ἐλπίδα», δήλωσε ὁ ραββῖνος David Rosen, ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ, διευθυντής τῶν Διαθρησκευτικῶν Σχέσεων γιά τήν Ἀμερικανική Ἑβραϊκή Ἐπιτροπή. «Εἶ­στε βαθύτατα προσηλωμένος στίς Καθολικο–ἑβραϊκές σχέσεις», εἶπε ὁ Ro­sen. Ὁ Yahya Pallavicini, ἡγέτης τῆς μουσουλμανικῆς κοινότητας τῆς Ἰτα­λίας, εἶπε ὅτι ἐντυπωσιάστηκε ἀπό τήν ἐπιμονή σας γιά τήν προώθηση τῆς διαθρησκευτικῆς φιλίας. Συναντηθήκατε μέ ἡγέτες μή καθολικούς χρι­στιανούς, ὅπως Ὀρθόδοξους, Ἀγγλικανούς, Λουθηρανούς καί Μεθοδι­στές, καί ἄλλους ὅπως Ἑβραίους, Μουσουλμά­νους, Βουδιστές καί Ἰνδουι­στές. «Ἡ «Καθολική Ἐκκλησία» ἔχει ἐπίγνωση τῆς σημασίας της γιά τήν προώθηση τῆς φιλίας μεταξύ τῶν ἀνδρῶν καί τῶν γυναικῶν ἀπό διαφορε­τικές θρησκευτικές παραδόσεις», δηλώσατε χαρακτηριστικά! Εἶναι εὐνόη­το πώς ἀποφασίσατε νά ἡγηθῆτε τῆς προσπάθειας συνένωσης τῶν θρη­σκειῶν τοῦ κόσμου, πιστεύοντας ὅτι μπορεῖ νά γίνετε ὁ ἡγέτης τους! Ἡ «Ἁγία Ἕδρα» πρωτοπορεῖ στή δημιουργία τῆς πανθρησκείας γιά τό καλό δῆθεν τοῦ κόσμου, οὐσιαστικά γιά τόν ὄλεθρο τῆς ἀνθρωπότητας[69].
Θραύση κάνει αὐτές τίς ἡμέρες μία ἀκόμη ἐνέργειά σας, Ἐκλαμπρό­τατε. Μέ τήν ἐκλογή σας ἐπιλέξατε τό προσωπεῖο τῆς ἁπλότητας, προφα­νῶς γιά νά δείξετε «διαφορετικός ἀπό τούς προηγούμενους», ἀποβάλ­λοντας ἀρκετά ἀπό τά σύμβολα, πού σᾶς εἶχαν φορτώσει οἱ αἰῶνες. Μέχρι ἐδῶ ἐπαινετές αὐτές οἱ ἐπιλογές σας. Ἀλλά, μεταξύ τῶν ἄλλων, ἀποποιηθήκατε τόν βαρύτιμο χρυσό σταυρό τῶν προκατόχων σας καί προτιμήσατε νά φορᾶτε ἕνα ἁπλό σιδερένιο σταυρό. Ὅμως, ἡ παράσταση στό σταυρό αὐτό δέν φέρει, ὡς ἔπρεπε, τόν Ἐσταυρωμένο, ἀλλά μία ἄγνωστη παράσταση στήν ἱστορία τῆς ἐκκλησιαστικῆς τέχνης, τόν «καλό ποιμένα», ὁ ὁποῖος μοιάζει καταπληκτικά μέ μία ἀρχαία αἰγυπτιακή παράσταση κάποιου νεκροῦ φαραώ! Ἐπίσης, στό πάνω μέρος τοῦ σταυροῦ εἰκονίζεται ἕνα πτηνό, προφανῶς τό Ἅγιον Πνεῦμα. Ἀλλά, ἕνα τέτοιο πτηνό εἰκονίζεται στό πάνω μέρος καί τῆς αἰγυπτιακῆς παράστασης! Πρῶτος ἕνας ἱσπανός διαχειριστής «καθολικῆς» ἱστοσε­λίδας, πρόβαλε τό θέμα, καί τό συσχέτισε μέ τόν νεκρό φαραώ, ἀλλά καί μέ τό ἄλλο σύμ­βολο τῆς αἰγυπτιακῆς θρησκείας, τό πουλί[70]. Δέν γνωρίζουμε ἂν ἡ παρά­σταση τοῦ σταυροῦ σας ἔχει νά κάνει μέ τό «ἄνοιγμα» τοῦ Βατικανοῦ σέ ὅλες τίς θρησκεῖες, ἀκόμα καί τόν παγανισμό, καθώς καί τόν ἀθεϊσμό. Ὁ πανθρησκειακός, ὅμως, προσα­νατολισμός του κάτι τέτοιο μηνύει[71]!
Τέλος, ζητήσατε, Ἐκλαμπρότατε, ἀπό τούς ὀπαδούς ὅλων τῶν θρη­σκειῶν νά μιμηθοῦν τήν παπική παρασυναγωγή, νά προσευχηθοῦν στούς «θεούς» τους καί νά προβοῦν στά σχετικά τελετουργικά, ὅπως ἐκείνη, προκειμένου νά μή γίνει εἰσβολή στή Συρία ἀπό τά δυτικά «γεράκια»! Σύμφωνα μέ τήν εἴδηση, «Ἡμέρα Προσευχῆς καί Νηστείας στόν κόσμο γιά τήν εἰρήνη στή Συρία καί σέ ὅλη τή Μέση Ἀνατολή κήρυξε σήμερα ὁ “πάπας” τήν 7^η Σεπτεμβρίου, ἀπευθυνόμενος σέ δεκάδες χιλιάδες ἀνθρώ­πους στήν πλατεῖα τοῦ Ἁγίου Πέτρου. Ὁ “πάπας” καταδίκασε τή χρήση χη­μικῶν ὅπλων, τήν ὁποία ἡ Δύση ἀποδίδει στά συριακά κυβερνητικά στρα­τεύματα τονίζοντας «ποτέ πιά πόλεμος» καί τάχθηκε κατά οἱασδήποτε ἔνο­πλης ἐπέμβασης στή Συρία. Ὁ “Ποντίφικας” ζήτησε ἀπό τούς 1,2 δισεκα­τομμύριο παπικούς τοῦ κόσμου νά προσευχηθοῦν γιά τήν εἰρήνη στή Συρία στίς 7 Σεπτεμβρίου καί τόνισε ὅτι ὁ ἴδιος θά χοροστατήσει σέ εἰδική λειτουρ­γία στό Βατικανό. Ὁ “πάπας” ζήτησε ἐπίσης ἀπό ὅλους τούς Χριστιανούς καθώς καί ἀπό τούς ὀπαδούς ἄλλων θρησκειῶν νά ἀκολουθήσουν τήν πρωτοβουλία τῶν παπικῶν στίς 7 Σεπτεμβρίου»[72]! Νά, ἡ ἐπιβεβαίωση γιατί καλεῖτε στήν Ἀσίζη κάθε χρόνο τούς ἐκπροσώπους ὅλων τῶν θρησκειῶν καί συμπροσεύχεστε στό ἐκεῖ πανθρησκειακό «θεϊκό μωσαϊκό», ἐπειδή πιστεύετε στήν ὕπαρξη καί ἄλλων «θεῶν» ἐκτός τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ! Καί κάτι ἄλλο πολύ σημαντικό: Ἐπειδή δέν πιστεύετε στήν ἀποτελεσμα­τικότητα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, γιά νά μή γίνη ἡ εἰσβολή, ζητᾶτε τήν παρέμβαση καί τῶν ἄλλων «θεῶν», μέσῳ τῶν θρησκειῶν τους[73]!

12. Ἡ προώθηση τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
 
Εἶναι γνωστό, Ἐκλαμπρότατε, ὅτι, γιά νά προωθήσετε τόν Παπικό Οἰκουμενισμό σας, στηρίζεστε καί πάλι στίς ἀποφάσεις τῆς Β΄ Βατικά­νειας «Συνόδου» καί συγκεκριμένα στό «Διάταγμα περί Οἰκουμενισμοῦ» (Unitatis Redintegradio) καί στήν μεταγενέστερη παπική ἐγκύκλιο τοῦ 1995 τοῦ «πάπα» Ἰωάννη Παύλου Β΄, «Ἵνα ὦσιν ἕν» (Ut unum sint).
Ἡ ἐκτενής αὐτή παπική ἐγκύκλιος διαιρεῖται σέ τρία βασικά κεφάλαια μέ εἰσαγωγή καί μέ προτρεπτικό ἐπίλογο. Τό πρῶτο κεφάλαιο ἀναφέρεται στό οἰκουμενικό χρέος τοῦ Παπισμοῦ (L’engagement œcumιnique de l’ Eglise Catholique). Τό δεύτερο κεφάλαιο ἀξιολογεῖ τούς καρπούς τῶν διμερῶν καί τῶν πολυμερῶν Θεολογικῶν Διαλόγων τῆς συγχρόνου Οἰ­κουμενικῆς Κινήσεως (Les fruits du Dialogue). Τό τρίτο κεφάλαιο ἀναζητεῖ μία ἀποτελεσματικότερη ὁδό Διαλόγου γιά τήν ἐπίσπευση τῆς ἀποκα­ταστάσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μεταξύ τῶν χριστιανι­κῶν «Ἐκ­κλησιῶν» (Quanta est nobis via). Καί τά τρία κεφάλαια ἀξιοποιοῦν μέ μεγάλη συχνότητα τίς σχετικές ἀποφάσεις τῆς πρόσφατης Β’ Βατικανῆς «συνόδου» καί εἰδικώτερα τό διάταγμα γιά τόν Οἰκουμενισμό (Unitatis Redintegradio), τίς κωδικοποιημένες σχετικές ὁδηγίες τοῦ παπικοῦ «Ὁδη­γοῦ γιά τόν Οἰκουμενισμό» (Directoire… sur l’ œcumenisme), τίς συναφεῖς παπικές ἐγκυκλίους κ.ἄ[74].
Γιά ἐμᾶς, τούς Ὀρθοδόξους, Ἐκλαμπρότατε, ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει καταγνωσθῆ ὡς παναίρεση ὑπό τοῦ συγχρόνου ἁγίου γέροντος τῆς ἀδελφῆς Ἁγιοσαββιτικῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί καθηγητοῦ τῆς Δογματικῆς καί Οἰκουμενικοῦ Διδασκάλου Ὁσίου καί Θεοφόρου Πα­τρός Ἰουστίνου Πόποβιτς, ὁ ὁποῖος στό ἐξαίρετο σύγγραμμά του «Ὀρθόδο­ξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός» σημειώνει: «Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοι­νόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυ­τικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὑμα­νισμῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν Παπισμό. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παρα­πλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά τους εἶναι ἡ παναίρεσις»[75].
Πηγή καί μήτρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τυγχάνει ἡ Μασονία, πού προωθεῖ δι᾽ αὐτοῦ τήν παγκόσμια θρησκεία τοῦ Ἑωσφορισμοῦ, ὅπως καί τῆς Μασονίας πηγή καί μήτρα εἶναι ὁ φρικώδης διεθνής Σιωνισμός[76], ὁ ὁποῖος μετήλλαξε τόν θεϊσμό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τῶν Προφητῶν σέ αἴ­σχιστο Ἑωσφορισμό μέ τήν διαμονική Καμπαλά καί τό χυδαῖο Ταλμούδ, ἔργα τῶν διαμονιώντων Ραββίνων τοῦ ἐκπεσόντος Ἰουδαϊσμοῦ καί τῆς ἰδεοληψίας τους περί τῆς διά τοῦ ἀναμενομένου εἰσέτι ψευδομεσσίου παγκοσμίου κυριαρχίας καί διακυβέρνησης.
Ὁ Οἰκουμενισμός κινεῖται σέ δύο ἐπίπεδα˙ σέ διαχριστιανικό καί σέ διαθρησκειακό. Ἔτσι, διαμορφώνεται ὁ διαχριστιανικός Οἰκουμενισμός καί ὁ διαθρησκειακός Οἰκουμενισμός, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν δύο ἀπό τίς βασικές κατευθύνσεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ μέν διαχριστιανικός Οἰκου­μενισμός προωθεῖ τήν ἕνωση τῶν διαφόρων χριστιανικῶν αἱρέσεων (Πα­πικῶν, Προτεσταντῶν, Ἀγγλικανῶν, Μονοφυσιτῶν) μέ τήν Ὀρθόδοξη Κα­θολική Ἐκκλησία μέ τό κριτήριο τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ. Σύμφωνα μέ τήν οἰκουμενιστική ἀρχή τοῦ «διαχριστιανικοῦ δογματικοῦ συγκρητι­σμοῦ» οἱ δογματικές διαφορές μεταξύ αἱρετικῶν καί Ὀρθοδόξου Ἐκκλη­σίας εἶναι ἁπλῶς τυπικές παραδόσεις καί πρέπει νά παρακάμπτονται γιά τό καλό τῆς ἑνότητας τῆς «Ἐκκλησίας», ἡ ὁποία μπορεῖ νά ἐκφράζεται μέ τήν ποικιλία διαφόρων μορφῶν καί θέσεων. Ὁ δέ διαθρησκειακός Οἰκου­μενισμός, θεωρώντας ὅτι σέ ὅλες τίς θρησκεῖες ὑπάρχουν θετικά στοιχεῖα, προωθεῖ τήν ἕνωση μεταξύ αὐτῶν καί κυρίως μεταξύ τῶν λεγομένων τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου, τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ Μουσουλμανισμοῦ καί τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, δηλ. προωθεῖ τήν λεγομένη «πανθρησκεία». Σύμφωνα μέ τήν οἰκουμενιστική ἀρχή τοῦ «διαθρησκεια­κοῦ συγκρητισμοῦ» πρέπει νά προβάλλωνται τά δῆθεν «κοινά θεολογικά σημεῖα», πού ὑπάρχουν σέ ὅλες τίς «μονοθεϊστικές θρησκεῖες», ὥστε νά οἰκοδομηθῆ ἡ θρησκευτική ἑνότητα τῆς Οἰκουμένης.
Ὁ Οἰκουμενισμός, γιά νά ὑλοποιήση τούς στόχους του, ἐφευρίσκει διάφορες θεωρίες, ὅπως τίς κακοδοξίες περί «Διευρυμένης Ἐκκλησίας, ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, βαπτισματικῆς θεολογίας, Παγκοσμίου ἀοράτου Ἐκκλησίας, τῶν κλάδων, τῶν δύο πνευμόνων, τοῦ δογματικοῦ μινιμαλι­σμοῦ καί μαξιμαλισμοῦ, τῆς μεταπατερικῆς, νεοπατερικῆς, συναφειακῆς αἱρέσεως, τῆς εὐχαριστηριακῆς θεολογίας, τῆς μετασυνοδικῆς θεολογίας, τῶν ἐλλειματικῶν καί μή πλήρων «Ἐκκλησιῶν», τῆς περιεκτικότητος, τῆς ἐλλειματικῆς καί μή πλήρους μυστηριολογίας, τῆς μετατροπῆς τῆς οἰκονομίας σέ ἀκρίβεια καί δόγμα», οἱ ὁποῖες, βεβαίως, τυγχάνουν ξένες καί ἀλλότριες τῆς Ὀρθοδόξου Δογματικῆς διδασκαλίας καί θεολογίας [77].
Ὁ Οἰκουμενισμός προβάλλει τούς συγχρόνους μεθοδευμένους καί ἐ­πιτηδευμένους ἀτέρμονες οἰκουμενιστικούς θεολογικούς διαλόγους, στούς ὁποίους κυριαρχεῖ ἡ ἔλλειψη ὀρθοδόξου ὁμολογίας, ἡ ἔλλειψη εἰλικρινείας τῶν ἑτεροδόξων, ὁ ὑπερτονισμός τῆς ἀγάπης καί ὁ ὑποτονι­σμός τῆς ἀληθείας, ἡ ἀπόκρυψη καί ἡ παραποίηση τῶν Γραφικῶν χωρίων, ἰδίᾳ τοῦ κατά Ἰωάννην «ἵνα ἕν ὧσιν καθώς ἡμεῖς» (Ἰω. ΙΖ΄ 11), ἡ πρακτική τοῦ νά μή συζητοῦνται αὐτά πού χωρίζουν, ἀλλά αὐτά πού ἑνώνουν, ἡ ἄμβλυνση τῶν ὀρθοδόξων κριτηρίων, ἡ ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἐκκλησια­στικότητος, ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ἱερωσύνης, Χάριτος, μυστηρίων, ὁ διάλογος ἐπί ἴσοις ὅροις, ἡ ἀμνήστευση, ἀθώωση καί ἐπιβράβευση τοῦ Δούρειου Ἴππου τοῦ Παπισμοῦ, τῆς ἐπαράτου καί δαιμονικῆς Οὐνίας, ἡ συμμετοχή στό παμπροτεσταντικό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν» ἤ μᾶλλον τῶν αἱρέσεων, ἡ ὑπογραφή κοινῶν ἀντορθοδόξων ἀνακοινωθέντων, δηλώσεων καί κειμένων δίχα Συνοδικῆς διαγνώμης καί ἀποφάσεως (π.χ. Λίμα Περοῦ Νοτίου Ἀμερικῆς 1982, Balamand Λιβάνου 1993, Σαμπεζύ Ἐλβετίας 1994, Porto Alegre Βραζιλίας 2006, Ραβέννας 2007 κ.ἄ.) καί οἱ συμπροσευχές[78].
Ὁ Οἰκουμενισμός υἱοθετεῖ καί νομιμοποιεῖ ὅλες τίς αἱρέ­σεις ὡς «Ἐκκλησίες» καί προσβάλλει τό δόγμα τῆς Μιᾶς, Άγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Άνα­πτύσσει, διδάσκει καί ἐπιβάλλει νέο δόγμα περί Ἐκκλησίας, νέα ἐκκλησιολογία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία καμμία Ἐκ­κλησία δέν δικαιοῦται νά διεκδικήσει ἀποκλειστικά γιά τόν ἑαυτό της τόν χαρακτήρα τῆς Καθολικῆς καί ἀληθινῆς Ἐκκλησίας. Κάθε μία εἷναι ἕνα κομμάτι, ἕνα μέρος, ὄχι ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία. Ὅλες μαζί ἀποτελοῦν τήν Ἐκκλησία. Μέ τόν τρόπο, ὅμως, αὐτό γκρεμίζει τά ὅρια μεταξύ ἀληθείας καί πλάνης, Ὀρθοδοξίας και αἱρέσεως καί ἐπιδίδεται ἄριστα στό ἀγώνισμα τῆς κατεδαφίσεως τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ὁ Οἰκουμενισμός ἐξισώνει ὅλες τίς θρησκεῖες μέ τήν μοναδική, θεόθεν ἀποκαλυφθεῖσα ἀπό τόν Ἀναστάντα Χριστό θεοσέβεια, θεογνωσία καί κατά Χριστόν ζωή. Μέ τόν τρόπο αὐτό, ἀναιρεῖ τό δόγμα τῆς μοναδικῆς ἐν τῶ κόσμω σωτηριώδους ἀποκαλύψεως καί οἰκονομίας τοῦ ἐνανθρωπή­σαντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὡς καί τῆς ἐν συνεχεία πραγματώσεως τοῦ σωτηριώδους Αὐτοῦ ἔργου ἀπό τήν Μία καί Μοναδική, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, διά τοῦ ἐνεργοῦντος σέ Αὐτή Ἁγίου Πνεύματος. Ὡς ἐκ τούτου συνεπάγεται ἀναμφιβόλως ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός καθίσταται στίς ἡμέρες μας ἡ μεγαλυτέρα ἐκκλησιολογική αἵρεσις ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἐπειδή ἐξισώνει ὅλες τίς θρησκεῖες καί τίς πίστεις[79].
Ὁ Οἰκουμενισμός ἀμφισβητεῖ ἔμπρακτα τήν ὀρθοδοξοπατερική παράδοση καί Πίστη, σπέρνει τήν ἀμφιβολία καί τήν σύγχυση στίς καρ­διές τοῦ ποιμνίου καί κλονίζει πολλούς φιλοθέους ἀδελφούς, ὁδηγώντας σέ διαιρέσεις καί σχίσματα καί παρασύρει ἕνα μέρος τοῦ ποιμνίου στήν πλάνη καί δι᾽ αὐτῆς στόν πνευματικό ὄλεθρο[80].
Ὁ Οἰκουμενισμός ἐν τέλει ἀποτελεῖ μέγιστο ποιμαντικό καί σωτηριο­λογικό πρόβλημα, διότι κλονίζει συνθέμελα, ἀκυρώνει τήν σωτηρία καί τήν κατά Χάριν θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ κίνδυνος, βεβαίως δέν ἀφορᾶ στήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δέν πρόκειται νά καταστραφῆ, ἀφοῦ εἷναι Σῶμα Χριστοῦ, ἔχει Κεφαλή τόν Χριστό, εἶναι ὁ Χριστός ὁ εἰς τούς αἰώνας ἐπεκτεινόμενος «καί πύλαι Ἅδου, οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς»[81], ἀλλά στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, στούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι κινδυνεύουν νά χαθοῦν, ὅ­ταν χαθῆ ἡ ὀρθή πίστη, ἡ Ὀρθοδοξία, καί ἐπικρατήσουν ἡ αἵρεση καί ἡ πλάνη[82].

13. Ἡ ἐπάρατος καί δαιμονική Οὐνία

Ἀναπόσπαστο μέρος τῶν ἀποφάσεων τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου ἀπο­τελεῖ καί τό Διάταγμα «Orientalium Ecclesiarum», τό «Διάταγμα γιά τίς Ἀνατολικές Καθολικές Ἐκκλησίες», τίς οὐνιτικές δηλαδή, τίς ὁποῖες ἀνα­γνωρίζει καί προασπίζεται μέ κάθε ἐπισημότητα, μέ πρόθεση νά ἀνα­βαθμίση τό ρόλο τους μέσα στήν «Καθολική Ἐκκλησία»[83]. Πρόκειται γιά τήν γνωστή οὐνιτικοῦ τύπου «ἑνότητα», μέ τόν ἀμοιβαῖο ἐμπλουτισμό τῶν δύο παραδόσεων, τήν ἑνότητα ἐν τῆ ποικιλία, ἡ ὁποία προπαγανδίζεται κατά κόρον καί στίς μέρες μας. Ἑνότητα δηλ., ὄχι στήν πίστη καί τήν ἀλήθεια, ἀλλά μία συγκρητιστικού τύπου συγχώνευση, μία ἀπορρόφηση, οὐσιαστικά, τῆς Ὀρθοδοξίας στόν Παπισμό, χωρίς αὐτός νά ἀποβάλει καμμία ἀπό τίς αἱρετικές πλάνες του.
Στό σημεῖο αὐτό πρέπει νά τονισθεῖ ὅτι ἡ Οὐνία ἔχει καταδικασθῆ ἀ­περίφραστα σέ «συνοδικές ἀποφάσεις πασῶν ἀνεξαιρέτως τῶν Ὀρθοδό­ξων Ἐκκλησιῶν,… ὡς εἶναι ἡ ὁμόφωνος ἀπόφασις τῆς Γ΄ Προσυνοδικῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως (1986)», ἀλλά καί στό Freising τοῦ Μονάχου τό 1990 μέ τίς ὑπογραφές μάλιστα καί παπικῶν θεολόγων[84]. Ἡ ὁποιαδήποτε ἀθώωση τοῦ Δούρειου Ἵππου σας, τῆς ἐπαράτου καί δαιμονικῆς Οὐνίας καί ἡ ἀπόδοση ἐκκλησιαστικῆς ἀναγνωρίσεως σ’ αὐτή (κείμενο τοῦ Bala­mand 1993), δέν ἀποτελεῖ πανορθόδοξη ἀπόφαση καί συνιστᾶ ὠμή περι­φρόνηση τῶν ὁμοφώνων Πανορθοδόξων ἀποφάσεων, πού ρητά καταδι­κάζουν τήν Οὐνία.
Δέν μπορεῖ, βεβαίως, κανείς νά ξεχάση τά βάρβαρα ἐγκλήματά σας, τῶν Παπικῶν, στήν Σερβία κατά τόν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο καί τήν ἐξολό­θρευση χιλιάδων Σέρβων Ὀρθοδόξων, στήν ὁποία συμμετεῖχαν παπικοί οὐνίτες Οὐστάσι κληρικοί, μοναχοί κ.λπ, οἱ ὁποῖοι ἔδρασαν ὑπό τήν καθο­δήγηση τοῦ «Ἁγίου» του Βατικανοῦ «Ἀρχιεπισκόπου τῆς γενοκτονίας» τῶν Σέρβων Ἀλουϊσίου Στέπινατς. Οὔτε μπορεῖ νά λησμονηθῆ τό γεγονός ὅτι τό Βατικανό συμμετεῖχε ἐμμέσως, στίς πολεμικές ἐπιχειρήσεις (1990-1992 καί 1998) διαλύσεως τῆς Γιουγκοσλαβίας εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδόξου Σερβίας.
Ἡ ἀνέντιμος καί προκλητική συμμετοχή τοῦ Οὐνίτου ψευδοδιακόνου καί τῶν Οὐνιτῶν ψευδεπισκόπων, ἡ ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου στά Ἑλλη­νικά ἀπό Οὐνίτη «κληρικό», ἡ παρουσία τῶν Οὐνιτῶν στήν κατακόμβη τῆς βασιλικῆς τοῦ Ἁγίου Πέτρου[85], κατά τήν «ἐνθρόνισή» σας, Ἐκλαμ­πρότατε, πού γιά μία εἰσέτι φορά ἐπέρρωσαν τό διαρκές ἔγκλημα τῆς Οὐ­νίας καί τόν ἀντίχριστο βιασμό τῆς ἀμωμήτου μας Ἐκκλησίας[86] καί ἡ ἐπι­μονή τοῦ Βατικανοῦ στήν Οὐνία, τήν πιό ἐπαίσχυντη δηλαδή μορφή προσηλυτισμοῦ καί πολεμικῆς κατά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀποκαλύ­πτει τόσο τό ἀληθινό του πρόσωπο ὅσο καί τόν βαθμό τῆς διγλωσσίας, μέ τήν ὁποία δέν παύει νά συμπεριφέρεται ἔναντι τῶν Ὀρθοδόξων.

Τό παραπάνω γεγονός εἶναι μέρος ἑνός ἐπικοινωνιακοῦ σχεδίου τοῦ Βατικανοῦ, γιά νά ἀλλάξει τό ἀρνητικό κλῖμα εἰς βάρος του καί νά ἐντυ­πωσιάσει τόν ἀμύητο πιστό ὀρθόδοξο λαό περί τά δογματικά. Πραγματι­κός στόχος τῆς ἐνέργειάς σας αὐτῆς ἦταν νά ἐνισχύσετε τήν ἐν Ἑλλάδι Οὐνία, τήν ὁποία ἀναβάθμισε ὁ παραιτηθείς ἐκλαμπρότατος κ. Βενέδι­κτος ΙΣΤ΄ μέ τήν ἐγκατάσταση τοῦ «ἐπισκόπου» τῶν Οὐνιτῶν στήν Ἀθήνα (ὁδός Ἀχαρνῶν) κ. Δημητρίου Σαλάχα το 2008.
Ἀπό τά κατευθυνόμενα ἑλληνικά ΜΜΕ ἡ ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου στα ἑλληνικά ἀπό Οὐνίτη «ἱερέα» σχολιάστηκε θετικά ὡς μία πράξη τιμῆς ἀπό μέρους σας, Ἐκλαμπρότατε, πρός τόν παρόντα στήν «ἐνθρόνισή» Σας Παναγιώτατο Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο. Τό ὅτι ἐπιλέχθηκε ὅμως κάποιος ἀπό τό οὐνιτικό ἱερατεῖο, γιά νά διαβάση τό εὐαγγέλιο σέ μία τέτοια κορυφαία στιγμή γιά τόν Παπισμό, προφανῶς στέλνει καί ἄλλα μηνύματα πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις. Ἄλλωστε οἱ συμβολισμοί σέ μία τέτοια τελετή, τήν ὁποία παρακολουθοῦν ζωντανά ἑκατομμύρια ζευ­γάρια μάτια, δέν εἶναι τυχαῖοι, ὅπως καί ὁ σημαντικότατος ἀριθμός Οὐνιτῶν στήν τελετή δέν ἔμεινε χωρίς σχολιασμό.
Ἐπειδή, λοιπόν, σέ αὐτές τίς περιπτώσεις οἱ συμβολισμοί ἔχουν πάντα καί ἕνα ἱστορικό ἀντίκτυπο, θά ἦταν χρήσιμο νά ἀναφέρουμε ὅτι ἐδῶ καί αἰῶνες τό θέμα τῆς Οὐνίας ἀποτελοῦσε πάντα ἕνα ἀγκάθι στίς σχέσεις Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν. Ἡ ἀρχή τῆς Οὐνίας βρίσκεται στή Σύνοδο τοῦ Λατερανοῦ τό 1215 καί στή Βούλα τοῦ Πάπα Ἰννοκέντιου Δ’. Ὡστόσο ἐπίσημα, κατά κάποιον τρόπο, ἡ Οὐνία δημιουργήθηκε στήν Πολωνία ἀπό δύο Ἰησουΐτες, τόν Ποσεβίν καί τόν Σάργκα. Αὐτοί οἱ δύο μοναχοί ἔθεσαν σέ ἐφαρμογή τήν Οὐνία στήν Πολωνία. Κι αὐτό γιά νά ἐκλατινίσουν τούς ὀρθοδόξους τῆς Πολωνίας καί τῆς Νοτιοδυτικῆς Ρωσίας. Σέ αὐτό τούς βοήθησε καί ὁ βασιλιάς τῆς Πολωνίας Σιγισμοῦνδος Γ´, τόν ὁποῖο αὐτοί οἱ δύο Ἰησουΐτες τόν ἀνέθρεψαν μέχρι πού ἔφθασε στόν 21^ο χρόνο τῆς ἡλι­κίας του. Ἡ πολωνολατινική λέξη Unia, πού σημαίνει ἕνωση, χρησιμο­ποιήθηκε, γιά νά χαρακτηρισθῆ ἡ “ἑνωτική” κίνηση τῶν «Ἀνατολικῶν Ὀρθόδοξων Ἐκκλησιῶν», δηλ. τῶν Οὐνιτικῶν μέ τόν πάπα. Ἐσεῖς, οἱ Ἰη­σουΐτες, συλλάβατε καί ἐφαρμόσατε αὐτό τό σχέδιο γιά τήν ἕνωση τῶν Ὀρθοδόξων μετά τῆς Παπικῆς αἱρέσεως.
Ἡ ἴδια προσπάθεια ἐπεκτάθηκε ἀργότερα στούς Κόπτες, στούς Νεστο­ριανούς, στούς χριστιανούς τοῦ Μαλαμπάρ, στούς Μαρωνῖτες καί γενικῶς σέ ὅλους τούς χριστιανούς, πού δέν ἀκολουθοῦσαν τόν πάπα. Ἡ ἕνωση γιά τόν Παπισμό εἶναι τό πρόσχημα. Πίσω ἀπό αὐτό τό πρόσχημα, ὅμως, ὑπάρχει ἡ πρόθεση τῆς ὑποταγῆς στόν πάπα. Μέ τόν ὑποτιμητικό καί ἀρνητικά χρωματισμένο ὅρο «Οὐνία» ἐννοεῖται ἀπό τήν πλευρά τῆς Ὀρ­θοδοξίας «τό θρησκευτικό καί πολιτικό σχῆμα, πού δημιουργήθηκε ἀπό τούς ἰθύνοντες τοῦ Παπισμοῦ γιά τόν ἐκδυτικισμό τῆς μή λατινικῆς Ἀνατο­λῆς, τήν πνευματική καί πολιτική δηλαδή ὑποταγή της στήν ἐξουσία τοῦ Πάπα. Ἡ Οὐνία θεωρεῖται ἐπικίνδυνη καί αἱρετική γιά τήν Ὀρθοδοξία. Οἱ κληρικοί ἔχουν ἀμφίεση Ὀρθοδόξου κληρικοῦ. Φοροῦν ράσο, καλυμμαύχι. Ἔχουν γένια. Τέλεια ἐμφάνιση ὀρθοδόξου κληρικοῦ. Οἱ “ἐκκλησίες” τους εἶναι καθ᾽ ὅλα ὀρθόδοξες. Λείπουν ἐκεῖνα τά ψυχρά ἀγάλματα, πού δίνουν τήν εἰκόνα καί τήν αἴσθηση εἰδωλολατρικοῦ ναοῦ. Ἀντί γιά ἀγάλματα ἔχουν ἁγιογραφίες. Καί ἡ ὅλη δομή τοῦ ναοῦ, ἐσωτερικά και ἐξωτερικα, ὀρθόδοξη. Ἡ “Θεία Λειτουργία” τελεῖται στή γλώσσα κάθε ἔθνους, στό ὁποῖο δρᾶ πάντα προσηλυτιστικά ἡ Οὐνία. Κανείς ἁπλός χριστιανός ὀρθόδοξος δέν θά μποροῦσε νά ὑποπτευτεῖ τίποτε τό ξένο πρός τήν Ὀρθοδοξία. Ἔτσι, θά μποροῦσαν ἁπλοί χριστιανοί νά συμβουλεύονται οὐνίτες ἱερεῖς καί νά ἐκκλησιάζονται ἀκόμα σέ οὐνιτικές ἐκκλησίες. Εἶναι, ὅπως τούς ὀνομάζει σέ ἐγκύκλιό του ὁ Πατριάρχης Ἰωακείμ Γ´, “λύκοι ἐν σχήματι προβάτων”. Ἡ σαφής προώθησή τους καί ἡ ἱστορική σύνδεσή τους μέ τό ἰησουϊτικό παρελθόν σας, Ἐκλαμπρότατε, δέν εἶναι τυχαῖα γεγονότα. Τά πρῶτα δεί­γματα ἀπό τήν ἐνθρόνισή σας δείχνουν ὅτι τούς ἑτοιμάζετε ἀναβαθμισμέ­νο ρόλο, κάτι πού μπορεῖ νά φέρει σοβαρά προβλήματα στό μέλλον. Ἡ πιό βαθιά ἀνάλυση τῶν (κατά τά ἄλλα) θετικῶν πρώτων δειγμάτων, πού δώ­σατε ὁδηγεῖ στό συμπέρασμα ὅτι χρειάζεται μεγάλη προσοχή στίς πρό­ωρες θριαμβολογίες»[87].
Εἶναι ἡλίου φαεινότερον ὅτι ἡ Οὐνία καταδικάζεται μέν διά τῶν λόγων ὡς μέθοδος ἑνώσεως, ἐπιβάλλεται ὅμως ἀπό τούς Παπικούς ὡς μοναδική ὁδός πραγματώσεως τῆς ἑνώσεως, συμφώνως πρός τίς ἀρχές τῆς Β΄ Βατι­κανείου, καί γίνεται ἀνεκτή ἀπό τούς Ὀρθοδόξους. Ἀπόδειξη εἶναι ἡ μετά τήν διακοπή τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, λόγω τοῦ προβλήματος τῆς Οὐνίας (Η΄ Συνέλευση, Βαλτιμόρη 2000), ἐπανέναρ­ξη τοῦ Διαλόγου χωρίς νά λυθῆ τό πρόβλημα τῆς Οὐνίας καί μάλιστα μέ τήν συμμετοχή τῶν Οὐνιτῶν στόν Διάλογο ὡς νομίμων συνομιλητῶν τῶν Ὀρθοδόξων. Ἀνεξαρτήτως δέ τῶν συμφωνουμένων στόν Διάλογο οἱ «πά­πες» ὑποστηρίζετε τήν Οὐνία. Εἶναι γνωστή ἡ σκανδαλώδης ὑπέρ τῆς Οὐ­νίας παπική παρέμβαση στό ἔργο τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Διαλόγου, ἐξ αἰτίας τῆς ὁποίας ναυάγησε ὁ Διάλογος στήν Βαλτιμόρη. Ὁ πρώην ἐκλαμ­πρότατος κ. Βενέδικτος ΙΣΤ΄ μέ ἐπιστολή του πρός τόν Οὐνίτη «Ἀρχιεπί­σκοπο» τῆς Οὐκρανίας Λιουμπομίρ Χούζαρ ἐγκωμίασε τούς ἀγῶνες τῶν Οὐνιτῶν γιά τήν διατήρηση τῆς ἰδιοπροσωπίας τους καί πρόσθεσε ὑπέρ τῆς Οὐνίας τά ἑξῆς: «Μέσα στήν κοινωνία μέ τούς Διαδόχους τῶν Ἀποστό­λων, τῶν ὁποίων τήν ὁρατή ἑνότητα τήν ἐγγυᾶται ὁ Διάδοχος τοῦ Ἀποστό­λου Πέτρου, ἡ Οὐκρανική Καθολική Κοινότητα, κατόρθωσε νά διατηρήσει ζωντανή τήν Ἱερή Παράδοση, στήν ἀκεραιότητά της. Γιά νά παραμείνει ἄθικτη σέ ὅλο της τόν πλοῦτο ἡ πολύτιμη αὐτή κληρονομιά τῆς “Παραδό­σεως” ἐπιβάλλεται νά ἐξασφαλίσουμε τήν παρουσία καί τῶν δύο μεγάλων φορέων τῆς μοναδικῆς Παραδόσεως τοῦ (λατινικοῦ καί τοῦ ἀνατολικοῦ)… Διπλή εἶναι ἡ ἀποστολή, πού ἔχει ἀνατεθεῖ στήν Ἑλληνοκαθολική Ἐκκλη­σία, πού βρίσκεται σέ πλήρη κοινωνία μέ τόν διάδοχο τοῦ Ἀποστόλου Πέ­τρου· ἀπό τή μία πλευρά νά διατηρήσει ὁρατή μέσα στήν Καθολική Ἐκκλη­σία τήν ἀνατολική παράδοση· ἀπό τήν ἄλλη πλευρά νά εὐνοήσει τή σύγκλι­ση τῶν δύο παραδόσεων, μαρτυρώντας ὅτι αὐτές ὄχι μόνο συνδυάζονται μεταξύ τους, ἀλλά καί ἀποτελοῦν μία βαθιά ἑνότητα μέσα στήν ποικιλία τους»[88]. Ὁ ἴδιος ὁ ἐκλαμπρότατος κ. Βενέδικτος δέχθηκε τόν ἐν Ἑλλάδι Οὐ­νίτη «ἐπίσκοπο» Γρατιανουπόλεως, μέ τήν ὁμάδα τῶν παπικῶν Ἑλλήνων ἐπισκόπων, ὁ ὁποῖος φωτογραφήθηκε μαζί τους μέ ἐμφάνιση Ὀρθοδόξου «ἀρχιερέως»[89]. Ἐπίσης, ἀπό τήν Ἔφεσο, κατά τήν ἐπίσκεψη τοῦ κ. Βενεδί­κτου τό 2006 στήν Τουρκία καί τό Φανάρι, ὑποστήριξε τήν Οὐνία, λέγον­τας ὅτι: «κατ’ αὐτόν ὁ καλύτερος τρόπος διά τήν ἑνότητα εἰς τήν Ἐκκλησίαν εἶναι αὐτός τῆς Οὐνίας»[90]. Οἱ Ὀρθόδοξοι στήν Γ’ Πανορθόδοξο Σύνοδο δήλωσαν ὅτι «Οὐνία καί Διάλογος εἶναι ἀσυμβίβαστα ταυτοχρόνως»[91].
Ἡ ἐπιμονή τοῦ Παπισμοῦ ὄχι μόνο νά διατηρεῖ τήν Οὐνία, ἀλλά καί νά τήν δραστηριοποιεῖ ἐν μέσαις Ἀθήναις μέσω τῆς Οὐνιτικῆς ἐνορίας τῆς Ἁγίας Τριάδος ὑπό τήν ἡγεσία Οὐνίτου «ἐπισκόπου» (σά νά μήν ἔφθανε ὁ Λατῖνος «ἐπίσκοπος» Ἀθηνῶν καί ὁ νούντσιος τοῦ πάπα) ἀποτελεῖ σκάνδαλο γιά τούς Ὀρθοδόξους, ὄχι μικρότερης σημασίας ἀπό τό σκάν­δαλο τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως καί τῆς συνυπάρξεως κοσμικῆς καί ἐκκλησια­στικῆς ἐξουσίας στό πρόσωπό σας, Ἐκλαμπρότατε, παρά τήν ρητή ἐντολή τοῦ Κυρίου «ἀπόδοτε οὖν τά καίσαρος καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῶ»[92]. Τό γεγονός ὅτι ὁ Παπισμός ἐγκατέστησε οὐνιτικές «ἐκκλησίες» καί μεταξύ ὅλων τῶν ἀρχαίων ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς (Κοπτῶν, Ἀρμενίων, Μελχι­τῶν, Συροϊακωβιτῶν, Ἀβησσυνῶν) ἀποδεικνύει, πέραν τῆς δολιότη­τος τῶν ἱδρυσάντων καί διατηρούντων τήν Οὐνία, καί τήν πρόθεση τοῦ Παπισμοῦ νά διατηρήση τήν Οὐνία ὡς μέθοδο, πρότυπο «ἑνώσεως» καί ἐπανόδου τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν λοιπῶν ἀνατολικῶν Χριστιανῶν στήν Ρώμη[93].
Στό μήνυμά σας, Ἐκλαμπρότατε, στήν Διαθρησκειακή Ἡμερίδα στίς 17-5-2013 στήν Κωνσταντινούπολη μέ θέμα «Ἡ θρησκευτική ἐλευθερία σήμερα», μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἐπετείου συμπληρώσεως 1700 ἐτῶν ἀπό τήν ἔκδοση τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων, εἴπατε: «Ἐλπίζω νά δῶ σύντομα τήν ἡμέρα, πού οἱ διαιρέσεις τῆς δεύτερης χιλιετίας θά εἶναι μόνιμα παρελθόν»[94].
Στήν ἀντιπροσωπεία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου (Σεβ. Μητροπο­λίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης, Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Σινώπης κ. Ἀθη­ναγόρας, καί Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης Πρόδρομος Ξενάκης), πού ἔφτασε στό Βατικανό, γιά νά συμμετάσχει στίς ἑορταστικές ἐκδηλώ­σεις τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, μεταξύ ἄλλων τονίσατε: «Εἶναι σημαντικό γεγονός τό ὅτι σήμερα εἴμαστε σέ θέση νά προβληματι­στοῦμε ἀπό κοινοῦ, χωρίς νά ἀποσιωποῦμε αὐτά πού μᾶς χωρίζουν». «Ἡ ἀλληλοκατανόηση τῶν ἑκατέρωθεν παραδόσεων, μᾶς βοηθᾶ νά μαθαίνουμε καί γινόμαστε σοφότεροι», προσθέσατε. Σέ ἄλλο σημεῖο ἀναφερθήκατε στήν ἑνότητα, ὑπογραμμίζοντας ὅτι «γνωρίζουμε πολύ καλά πώς ἡ ἑνότη­τα εἶναι δῶρο Θεοῦ». «Πρέπει νά προσευχόμαστε συνεχῶς γιά τήν πραγμα­τοποίηση τῆς ἑνότητας», ἀναφέρατε χαρακτηριστικά. Ἐπίσης, τονίσατε ὅτι «ἡ ἑνότητα μεταξύ τῶν Χριστιανῶν εἶναι μία ἀνάγκη, πού δέν μπορεῖ νά ἀγνοηθεῖ». «Μία βασική συμβολή στήν ἀναζήτηση τῆς πλήρους κοινωνίας μεταξύ Καθολικῶν καί Ὀρθοδόξων προσφέρεται ἀπό τήν Μικτή Ἐπιτροπή τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου, ὑπό τήν προεδρία τοῦ Σεβασμιωτάτου, Μητροπολίτη Ἰωάννη, καθώς καί ἀπό τόν σεβάσμιο ἀδελφό μου Καρδινάλιο Kurt Koch», ἀναφέρατε ὅσον ἀφορᾶ τήν ἐξέλιξη τοῦ διαλόγου. Ἐπίσης, προσθέσατε: «Σᾶς εὐχαριστῶ θερμά γιά τήν πολύτιμη καί ἀκούραστη ἀφοσίωσή σας. Ἡ Ἐπιτροπή ἔχει ἤδη πολλά κοινά κείμενα καί μελετᾶ τώρα τό εὐαίσθητο θέμα, θεολογικά καί ἐκκλησιολογικά, τήν σχέση μεταξύ τοῦ πρωτείου καί τῆς συνοδικότητας στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας». «Εἶμαι πεπεισμένος ὅτι ἡ προσπάθεια τοῦ ἀπό κοινοῦ προβληματισμοῦ, εἶναι τόσο πολύπλοκη καί ἐπίπονη, καί εὔχομαι νά ἀποδώσει καρπούς στό μέλλον», ὑπογραμμίσατε. Τέλος, τονίσατε ὅτι «δέν πρόκειται γιά συμβιβασμό τῶν δύο Ἐκκλησιῶν μέσω ἑνός θεολογικοῦ μινιμαλισμοῦ, ἀλλά στήν ἀποδοχή τῆς κοινῆς ἀληθείας τοῦ ζῶντος Χριστοῦ»[95].
Θά πρέπει νά γνωρίζετε, Ἐκλαμπρότατε, ὅτι γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλη­σία δέν ὑπάρχουν πολλά μοντέλα καί σχήματα ἐπανενώσεως, οὔτε ἰσχύει ἡ ἕνωση τύπου Οὐνίας (οὐνιτική ἕνωση), πού θέλετε νά ἐπιβάλετε, σύμ­φωνα μέ τήν ὁποία κάθε «ὁμολογία» θά κρατήση τά ὅποια δικά της ἐκ­κλησιαστικά ἤθη καί ἔθιμα, δέν θά ἀλλάξη τίποτα, μόνο πού θά πρέπη νά ἀναγνωρίση τό οἰκουμενικό-παγκόσμιο πρωτεῖο ἐξουσίας Σας καί νά Σᾶς μνημονεύει στά δίπτυχα καί τίς ἀκολουθίες. Γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὑφίσταται μονάχα ἕνα καί ἀποκλειστικό μοντέλο καί σχῆμα ἐπανενώ­σεώς σας μέ τήν Καθολική Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, τό ὁποῖο δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν μετάνοιά σας, τήν ἐπίσημη ἀποκήρυξη τῶν αἱρέσεων καί τῶν πλανῶν σας, τήν δημόσια ὁμολογία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καθ’ ὁλο­κληρίαν καί τήν ἐπιστροφή σας στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστο­λική Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία[96].
Μελετώντας κάποιος προσεκτικά τά στάδια, πού ἀκολουθοῦνται στίς σχέσεις Ὀρθοδόξων καί παπικῶν διακρίνει ὅτι ὑπάρχει σχέδιο τοῦ Βατικανοῦ, τό ὁποῖο σταδιακά ἐφαρμόζεται μέχρι νά πραγματοποιηθῆ ἡ «ἕνωση». Γιά σχέδιο τοῦ Βατικανοῦ πρός προώθηση ἑνώσεως Ὀρθοδόξων καί παπικῶν ἔγραφε ὁ μακαριστός καθηγητής Ἰωάννης Καρμίρης: «Ὁ πάπας Παῦλος ΣΤ’ καί οἱ περί αὐτόν παπικοί θεολόγοι ἐξεπόνησαν ἕν κα­λῶς μελετηθέν εὐρύτατον πρόγραμμα ρωμαιοκεντρικού Οἰκουμενισμοῦ, σύμφωνον πρός τήν Λατινικήν Ἐκκλησιολογίαν»[97]. Ὁ Σεβασμιώτατος Μητρο­πολίτης Περιστερίου κ. Χρυσόστομος διευκρινίζει τό εἶδος τῆς σχεδιαζομένης ἑνώσεως: «οἱ παπικοί ἐμμέσως ἤ ἀμέσως ἀφήνουσι νά νοηθῆ, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δύναται νά ἑνωθῆ μετά τῆς παπικῆς δί’ ἑνός εἴδους ἑνώσεως ὁμοίου ἤ παραλλήλου πρός ἐκεῖνο, τό ὁποῖον ὑφίσταται μεταξύ αὐτῆς καί τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὁμάδων τῶν Οὐνιτῶν»[98]. Ἀλλά καί ὁ μακαριστός π. Ἰωάννης Ρωμανίδης εἶχε ἀποκαλύψει ὅτι παπικός «ἐπίσκο­πος» τοῦ εἶχε ἐκμυστηρευθῆ ὅτι, κατά τό σχέδιο τοῦ Βατικανοῦ, ἡ ἕνωση δέν θά γίνει ἐκ τῶν ἄνω, δηλαδή τῶν ἐπισκόπων, τῶν θεολόγων καί τῶν διαλόγων, ἀλλά μᾶλλον μέσω τοῦ λεγομένου λαϊκοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δηλαδή τῶν ἀμοιβαίων ἐπαφῶν καί τῆς σταδιακῆς ἐφαρμογῆς τῆς μυστη­ριακῆς διακοινωνίας (intercommunio), ἡ ὁποία ἀπό τήν Ρώμη καί τούς ὀρθοδόξους οἰκουμενιστές ἤδη ἐφαρμόζεται[99].
Συμφώνως πρός τό πρόγραμμα τοῦ παπικοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔγιναν ἤδη τά ἀκόλουθα βήματα:
α) Ἡ ἀντικανονική ἄρση τῶν ἀναθεμάτων τοῦ 1054 ἀπό τόν Οἰκουμε­νικό Πατριάρχη κυρό Ἀθηναγόρα καί τόν Πάπα Παῦλο ΣΤ΄, χωρίς νά ἔχουν ἀρθῆ οἱ δογματικές διαφορές.
β) Ἡ ἀνταλλαγή ἐπισκέψεων τῶν Προκαθημένων καί ἡ παραχώρηση ἐκ μέρους τοῦ Βατικανοῦ ἁγίων Λειψάνων. Ἔτσι δίνεται ἡ ἐντύπωση ὅτι τό Βατικανό διάκειται φιλικῶς ἔναντι τῶν Ὀρθοδόξων.
γ) Ἡ ἔναρξη τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου ἀπό τά ἑνοῦντα. Μέ τόν τρόπο αὐτό ἡ Μικτή Θεολογική Ἐπιτροπή τοῦ Διαλόγου, διά σειρᾶς κοινῶν κει­μένων, τά ὁποία περιεῖχαν τότε σπέρματα ἀμοιβαίας ἀναγνωρίσεως τῆς αὐτῆς πίστεως, τῶν αὐτῶν εἰσαγωγικῶν μυστηρίων, τῆς αὐτῆς ἱερωσύνης καί τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν Παπικῶν, ἐν γένει τῆς ἀναγνωρίσεως τῶν δύο Ἐκκλησιῶν ὡς «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν», ἔφθασε ἐν τέλει μέ κάθε ἐπισημότητα, στό συμφωνηθέν κείμενο τῆς Ζ’ Συνελεύσεως, τό «Κείμενο τοῦ Balamand» (23-6-1993), νά διακηρύξη τήν ἐκκλησιολογική τους ταυτότητα ὡς ἑξῆς: «Ἀπό τῆς ἐνάρξε­ως τῶν Πανορ­θοδόξων Διασκέψεων καί τῆς Β’ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ, ἡ ἐκ νέου ἀνακάλυ­ψη καί ἀξιοποίηση, τόσο ἀπό τούς Ὀρθοδόξους ὅσο καί ἀπό τούς Καθολικούς, τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας, ἄλλαξαν ριζικῶς οἱ προϋποθέσεις καί, ἄρα, καί οἱ θεμελιώδεις στάσεις. Καί ἀπό τίς δύο πλευρές ἀναγνωρίζεται ὅτι αὐ­τό πού ὁ Χριστός ἐνεπιστεύθη στήν Ἐκκλησία Τοῦ -ὁμολογία τῆς ἀποστολι­κῆς πίστεως, συμμετοχή στά ἴδια μυστήρια, πρό πάντων στή μοναδική Ἱε­ρωσύνη πού τελεῖ τή μοναδική θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἀποστολική διαδοχή τῶν ἐπισκόπων- δέν δύναται νά θεωρῆται ὡς ἡ ἰδιοκτησία τῆς μίας μόνον ἀπό τίς Ἐκκλησίες μας. Στά πλαίσια αὐτά, εἶναι προφανές ὅτι κάθε εἴδους ἀναβαπτισμός ἀποκλείεται»[100]. Καί ὅλο αὐτό, δηλαδή ἡ ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων ἀναγνώριση τοῦ Παπισμοῦ ὡς πλήρους καί ἀληθοῦς «Ἐκκλησίας», ἔγινε παρά τήν ἐπιμελῆ διατήρηση τῶν δογματικῶν διαφοροποιήσεών της ἀπό τήν πίστη τῆς Ὀρθοδόξου Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας!
Ἡ ἕνωση, πού ἐπιχειρεῖται, ἔστω καί ἐάν καλῶς προετοιμάζεται ἐδῶ καί ἀρκετές δεκαετίες ἀπό τό Βατικανό, δέν θά γίνη ἀποδεκτή ἀπό πολλούς Ὀρθοδόξους καί θά συντελέση στήν διάσπαση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐπειδή θά γίνη χωρίς νά ἐπιλυθοῦν οὐσιαστικά οἱ δογματικές διαφορές, χωρίς οἱ παπικοί νά ἀπαρνηθῆτε τά αἱρετικά δόγματα (Filioque, πρωτεῖο, κτιστή Χάρις κ.λπ), ἀλλά μέ ἐπανερμηνεία τους κατά τρόπο ἀνώδυνο γιά τό Βατικανό καί ἀποδεκτό ἀπό τούς Ὀρθοδόξους. Βέβαια ἡ ἐκκοσμικευμέ­νη κοινωνία μας, πού γαλουχεῖται μέ τά συνθήματα τῆς παγκοσμιο­ποιήσεως καί τῆς Νέας Ἐποχῆς, δέν ἔχει τήν δογματική εὐαισθησία τῶν Ὀρθοδόξων, πού κάποτε ἀποδοκίμασαν τίς ἀποφάσεις τῆς «ἑνωτικῆς» Συνόδου Φεράρας-Φλωρεντίας. Ὑπάρχει ἐν τούτοις καί σήμερα ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, τό προφητικόν λεῖμμα τῶν συνειδητῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι θά ἀντισταθοῦν σέ κάθε μορφή ἑνώσεως, ἡ ὁποία δέν θά γίνη ἐν τῇ ἀληθείᾳ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ἡ ἀνησυχία πολλῶν Ὀρθοδόξων γιά ὅσα συνέ­βησαν τελευταῖα, ἀποδεικνύει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος συνείδησις λειτουρ­γεῖ[101]. Καί ξέρετε ὅτι αὐτοί οἱ ὀλίγοι θά εἶναι πάντοτε ἡ πλειοψηφία, διότι στήν Ἐκκλησία ἡ πλειοψηφία δέν ἀποτελεῖ μέγεθος ἀριθμητικῆς ὑπεροχῆς ἀλ­λά κοινωνίας μέ τήν Ἀλήθεια πού δέν εἶναι ἰδέα ἤ ἄποψη ἀλλά πρόσωπο, ὁ ἐνσαρκωθείς Λόγος πού διεκήρυξε: «ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή»˙ καί οὕτω «ἡ Ἀλήθεια» (Χριστός) καί ὁ εἷς εἶναι ἡ πλειοψηφία.

14. Πρωτεῖο καί Συνοδικότητα

Ἀπό τίς ἀποφάσεις τῆς Β’ Βατικανείου Συνόδου διαπιστώνουμε ὅτι, ἐκτός ἀπό κάποια ἀνώδυνα καί ἐπιφανειακά ἀνοίγματα τοῦ Βατικανοῦ πρός τούς Ὀρθοδόξους, τό πρωτεῖο καί τό ἀλάθητο ὄχι μόνο δέν περιορί­ζονται ἤ τουλάχιστον ἀποσιωποῦνται, ἀλλά ἐνισχύονται ἔναντι τῆς Α’ Βατικανείου «Συνόδου». «Η Β’ Βατικάνειος “Σύνοδος”… δέν παρέ­λειψε νά ἐξάρη καί ἐνισχύση ἀκόμη περισσότερον καί τό παπικόν ἀξίωμα, μέχρι τοῦ σημείου μάλιστα ὥστε ὑπό τινῶν ὑμνητῶν αὐτοῦ ἐν τῆ “Συνόδῳ” ἐδημιουρ­γήθη ἡ ὑπόνοια ὅτι κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι πλέον ὁ Χριστός, ἀλλ’ ὁ Πέτρος καί μέσω αὐτοῦ ὁ Πάπας»[102]. Ὅσον ἀφορᾶ τά ἀνοίγματά της, «πρό­κειται περί μεταβολῆς τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς καί ἐμφανίσεως τῆς “Ἐκ­κλησίας” τῆς Ρώμης, οὐχί δέ περί ἐσωτερικῆς μεταβολῆς ἐν τῆ διδασκαλία αὐτῆς»[103]. Τήν ἀμετακίνητη ἐμμονή τοῦ Παπισμοῦ στά δόγματά του βε­βαιώνουν κατά καιρούς οἱ «πάπες» τῆς Ρώμης. Ὁ πρωτεργάτης καί ἐμ­πνευστής τῆς Β΄ Βατικανείου «Συνόδου» «πάπας» Ἰωάννης ΚΓ΄ στήν Ἐγ­κύκλιο Ἐπιστολή του «Ad Petri Cathedram» δίνει τόν σκοπό τῆς «Συνόδου» καί λέει: «Ἀσφαλῶς θά ἀποτελέσει θαυμαστήν μαρτυρίαν ἀληθείας, ἑνό­τητος καί ἀγάπης, ὡς ἐλπίζομεν, διά ὅσους διατελοῦν ἐν διαστάσει μετά τῆς Ἀποστολικῆς Ἕδρας, τῆς Ρώμης, καί θά εἶναι εὐχάριστος ἡ πρόσκλησις πρός ἀναζήτησιν τῆς ἑνότητος ὑπέρ τῆς ὁποίας ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἀπέτεινε θερμήν εὐχήν πρός τόν Οὐράνιόν του Πατέρα»[104]. Ὁ «πάπας» Παῦ­λος ΣΤ’ μέ τήν πρώτη, μετά τήν ἐκλογή του, ἐγκύκλιο «Ecclesiam suam» (6-8-1965) διαρκούσης τῆς Β’ Βατικανείου δήλωνε: «ἀπατῶνται ὅσοι πιστεύ­ουσιν, ὅτι ἡμεῖς θά ἀποστῶμεν τῶν προνομίων ἡμῶν, τά ὁποῖα θεόθεν ἐδόθη­σαν διά τοῦ ἀποστόλου Πέτρου»[105]. Καί ὁ «πάπας» Ἰωάννης Παῦλος Β’ μέ τήν ἐγκύκλιό του «Lumen Orientalis» (25-3-1995) κινεῖται στήν ἴδια γραμμή, ὅπως σχολιάζει ὁ μακαριστός καθηγητής Ἰωάννης Παναγόπουλος: «Ἡ ἐγκύκλιος ἐπανέρ­χεται μέ ἀδιαλλαξία καί ἀκαμψία στίς διακηρύξεις περί Οἰκουμενισμοῦ τῆς Β’ Βατικανῆς Συνόδου… Κάθε συζήτηση γιά τήν ἐκκλη­σιαστική ἑνότητα προϋποθέτει τήν ἄνευ ὅρων ἀποδοχή τοῦ παπικοῦ πρω­τείου, τό ὁποῖο ὁ Θεός ἵδρυσε “ὡς παντοτεινή καί ὁρατή ἀρχή καί θεμέλιο ἑνότητας”»[106]. Παρόμοιες θέσεις διατυπώνονται καί στήν παπική ἐγκύκλιο «Ut Unum Sint» (Ἵνα ὦσιν ἕν).
Στή σημασία τοῦ διαλόγου μέ τούς Ὀρθοδόξους, ἀλλά καί στό πῶς μπορεῖτε, ἐσεῖς, οἱ Παπικοί, νά «διδαχθῆτε» ἀπό τόν τρόπο, πού λειτουργεῖ τό συνοδικό σύστημα στίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἀναφερθήκατε σέ συν­έντευξή Σας στό ἔγκριτο περιοδικό «La Civilta Cattolica» στίς 22-9-2013. Στή σχεδόν τριάντα σελίδων συνέντευξή Σας στό τελευταῖο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ[107] ἀναφερθήκατε, μεταξύ ἄλλων, καί στή σημασία τοῦ διαλόγου τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς Παπικούς. «Πρέπει νά κινηθοῦμε μαζί, οἱ ἄνθρω­ποι, οἱ ἐπίσκοποι καί ὁ πάπας. Ἡ συνοδικότητα ἐκφράζεται σέ διάφορα ἐπίπεδα», τονίσατε. «Ἴσως εἶναι ὁ χρόνος νά ἀλλάξουμε τή μεθοδολογία τῆς Συνόδου, γιατί ἡ σημερινή κατάσταση μοῦ φαίνεται στάσιμη», συμπλη­ρώσατε, λέγοντας πώς «αὐτό θά μποροῦσε νά ἔχει καί μία οἰκουμενική ἀξία, ἰδιαίτερα μέ τούς ἀδελφούς μας Ὀρθοδόξους». 
Ὑπογραμμίσατε πώς ἀπό τούς Ὀρθοδόξους «θά μπορούσατε νά μάθετε περισσότερα γιά τήν Ἐπισκοπική Συνέλευση καί μέ βάση τήν παράδοση τῆς συνοδικότητος». Τονίσατε πώς «ἡ προσπάθεια ἑνός κοινοῦ προβληματισμοῦ, ὑπό τό πρῖσμα τοῦ τρόπου, μέ τόν ὁποῖο διοικεῖτο ἡ Ἐκκλησία τούς πρώτους αἰῶνες, πρίν ἀπό τή διάσπαση Ἀνατολῆς καί Δύσης, θά δώσει καρπούς στό σήμερα. Μέσα ἀπό τίς οἰκουμενικές σχέσεις τό σημαντικό εἶναι ὄχι μόνο νά γνωριστεῖς καλύτερα, ἀλλά καί νά ἀναγνωρίσεις ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα λει­τουργεῖ καί στούς ἄλλους ὡς μία δωρεά, ὅπως ἄλλωστε καί σέ ἐμᾶς».
Σημειώσατε πώς ἐπιθυμεῖτε «νά συνεχιστεῖ ὁ προβληματισμός αὐτός, γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο λειτουργεῖ τό πετρίνειο πρωτεῖο, μία συζήτηση ἡ ὁποία ἔχει ἀρχίσει ἤδη ἀπό τό 2007 ἀπό τή Μικτή Ἐπιτροπή, ἡ ὁποία ἔχει φθάσει στήν ὑπογραφή τοῦ κειμένου τῆς Ραβέννας». «Εἶναι ἀνάγκη», ὑπο­γραμμίσατε, «νά συνεχιστεῖ σέ αὐτήν τήν πορεία ὁ διάλογος»[108].
Ἀναφερόμενος στούς θεολογικούς Διαλόγους μετά τῶν Παπικῶν ὑπο­στη­ρίξατε: «Τό μεγαλύτερο πρόβλημα παραμένει τό θέμα τοῦ πρωτείου. Ὑπῆρχε καί ὑπάρχει πρωτεῖο στήν Ἐκκλησία, ἀλλά εἶναι θέμα ἑρμηνείας καί ἐφαρμογῆς αὐτοῦ τοῦ πρωτείου»[109].
Ἡ ἐφημερίδα τῆς Ρώμης «Λά Ρεπούμπλικα», τῆς 7-4-2013, ἀνέφερε ὅτι εἰσήλθατε γιά πρώτη φορά στήν βασιλική ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Λατερανοῦ, στήν Αἰώνια Πόλη, γιά νά ἀναλάβετε ἐπισήμως καί τά καθήκοντα τοῦ «ἐπισκόπου» τῆς ἰταλικῆς πρωτεύουσας καί σέ μία κίνηση ἐπαναπροσέγγισης μέ τούς Ὀρθοδόξους, δέν χαρακτηρισθήκατε «ἰδιο­κτήτης τοῦ ἀμπελώνα πού ἐποπτεύει, ἀπό ψηλά, τό κτῆμα του», ὅπως εἶχε γίνει μέ τόν πρώην ἐκλαμπρότατο κ. Βενέδικτο. Τό νέο κείμενο, πού δια­βάστηκε, ἀνέφερε ὅτι ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, «προΐστασθε μέ ἀδελφοσύνη ὅλων τῶν ἐκκλησιῶν καί μέ σταθερή γλυκύτητα ὁδηγεῖτε ὅλους πρός τίς ὁ­δούς τῆς ἁγιότητας». Σύμφωνα μέ τήν ἐφημερίδα, ὁ κύριος στόχος μέ τόν τρόπο αὐτό εἶναι, ἀπό τήν μία νά ὑπογραμμισθεῖ ὅτι ἐσεῖς «διαθέτετε πρωτεῖο, πού πρέπει νά ἀσκεῖται, ὅμως, μέ πνεῦμα ἀδελφοσύνης καί ἐλέους. Ἀπό τήν ἄλλη, νά δοθεῖ μία ὤθηση γιά ὁμαδικότερη διακυβέρνηση τοῦ παπι­σμοῦ, μέ ἕνα νέο εἶδος ἐσωτερικῆς, ὁριζόντιας διοίκησης». Ὅπως παρατηρή­θηκε, ἀπό τίς πρῶτες κιόλας ἡμέρες μετά τήν ἐκλογή σας, Ἐκλαμπρότατε, προτιμᾶτε νά σᾶς ἀποκαλοῦν «ἐπίσκοπο Ρώμης» παρά «ποντίφικα» καί ὑποδεικνύετε τήν ἐπιστροφή σ’ ἕνα πρωτεῖο, πού ἀσκεῖται στά πλαίσια τῆς πίστης καί τοῦ ἐλέους καί ὄχι ὡς ἀπεριόριστη, γενική δικαιοδοσία. Τέλος, ὁ ἀναπληρωτής «ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης» κ. Ἀγκοστίνο Βαλίνι διάβα­σε ἐνώπιόν σας εὐχή «γιά νά μπορέσει νά σχηματισθεῖ, ἀπό τό ἕνα ἄκρο μέχρι τό ἄλλο, στήν γῆ, ἕνα μόνο ποίμνιο, μέ ἕνα μοναδικό ποιμένα»[110].
Ἡ προετοιμασία, προβολή καί ὑποστήριξη καινοφανῶν θεωριῶν, μέ τίς ὁποῖες τό Filioque, τό πρωτεῖο καί τό ἀλάθητο ἑρμηνεύονται ἀπό τούς παπικούς, κατά τρόπο πού νά γίνουν ἀποδεκτά ἀπό τούς Ὀρθοδόξους, εἶναι ἐμφανής[111]. Ὁ γνωστός παπικός «κληρικός» καί στέλεχος τοῦ Βατικα­νοῦ Πιέρ Ντυπρέ εἶχε πεῖ: «Τό Πρωτεῖο θά τό διατυπώσουμε μέ τέτοιο τρόπο, ὥστε θά τό δεχθεῖτε».
Ἡ χαραχθεῖσα ἀπό τό Βατικανό γραμμή ἀκολουθεῖται μέ πιστότητα. Τονιζόταν μέχρι καί σήμερα καί ἀπό Ὀρθοδόξους θεολόγους ὅτι ὑπάρ­χουν δογματικές διαφορές μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, χωρίς τήν ἐπίλυση τῶν ὁποίων δέν ἠμπορεῖ νά γίνη ἡ ἕνωση. Τώρα τονίζεται καί ἀπό Ὀρθοδόξους οἰκουμενιστές ὅτι δῆθεν ἔχουμε κοινή πίστη, κοινή παράδο­ση, καί ὅτι ὑπό ὁρισμένες προϋποθέσεις θά μποροῦμε νά δεχθοῦμε τό πρωτεῖο: «Ἔχουμε τήν ἴδια πίστη καί τήν ἴδια παράδοση. Τό κύριο πρόβλημα πού πρέπει νά λύσουμε, εἶναι τό πρωτεῖο τοῦ “ἐπισκόπου» Ρώμης, δηλαδή ὁ ρόλος τοῦ “πάπα”, δήλωσε ὁ οἰκουμενιστής Σεβ. Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης. «Πιστεύω ὅτι μποροῦμε νά βροῦμε μία λύση. Πρόκειται περί τοῦ ἐπακριβοῦς καθορισμοῦ τῆς θέσεως τοῦ “ἐπισκόπου” Ρώμης στήν δομή τῆς παγκοσμίου Ἐκκλησίας. Οἱ Ὀρθόδοξοι εἶναι ἕτοιμοι νά δεχθοῦν τήν ἰδέα ἑνός παγκοσμίου πρωτείου καί, κατά τούς κανόνας τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, ὁ “ἐπίσκοπος” Ρώμης ἦταν ὁ “primus” […] Ἡ ἀσυμφωνία ἐμφανίζεται σέ ἕνα θεμελιῶδες θέμα· Μπορεῖ ὁ “ἐπίσκοπος” Ρώμης νά παρεμβαίνει στήν ζωή τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν»; δήλωσε ἐπιπλέον καί πρόσθεσε: «Δέν μπορεῖ νά παρεμβαίνει χωρίς ἀπόφαση εἰλημένη ἀπό κοινοῦ μέ τούς ἄλλους ἐπισκόπους. Μέ λίγα λόγια, ὁ “ἐπίσκοπος“ Ρώμης πρέπει πάντοτε νά ἐνεργεῖ ἐν συμφωνία μετά τῆς συνόδου»[112]. Θά θέλαμε κατ’ ἀρχήν ἐδῶ νά παρατηρήσουμε ὅτι ἡ συνείδηση τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας οὐδέποτε ἀποδέχθηκε ὅτι μετά τό σχίσμα Ὀρθόδοξοι καί Παπικοί ἔχουμε κοινή πίστη καί κοινή παράδοση. Μάρτυρες τῆς συνειδήσεως αὐτῆς εἶναι μεγάλοι ἱεράρχες καί θεοφόροι Πατέρες, ὅπως ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ Ἅγιος Μάρκος Ἐφέσου, ὁ Ἅγιος Μελέτιος ὁ Πηγᾶς, ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, ὁ Δοσίθεος Ἱεροσολύμων, καί ἄλλοι πολλοί, καθώς καί οἱ Συνοδικές ἀποφάνσεις τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν κατά τά ἔτη 1848, 1868, 1895. Ἀλλά καί ὁ ἁπλός Ὀρθόδοξος λαός, παρά τά δεινά της Τουρκοκρατίας καί παρά τήν συστηματική λατινική προπαγάνδα καί τίς πιέσεις, πού κατά καιρούς ὑπέστη ἀπό τήν Οὐνία, δέν ἐξώμοσε -ἐκτός ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων- ἀλλά ἔμεινε πιστός στά δόγματα καί τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας του[113].
Καλέσατε, Ἐκλαμπρότατε, τούς «ἐπισκόπους» τοῦ Βατικανοῦ (ἀνά τόν κόσμο) νά μελετήσουν τό Συνοδικό Σύστημα Λειτουργίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διότι ἀπό τήν μελέτη μπορεῖ νά ἐξαχθοῦν χρήσιμα συμπερά­σματα. Πρόκειται γιά πραγματική «στροφή» τοῦ Βατικανοῦ ἤ γιά μία θεατρική παράσταση μέ σκοπό τήν ἐξαπάτηση τῶν Ὀρθοδόξων; Ἐάν ἡ στροφή εἶναι πραγματική, τότε ἑτοιμάζεστε νά παραιτηθεῖτε ἀπό ὅλα τά προνόμιά σας, τό πρωτεῖο καί το ἀλάθητο (μέ τό τελευταῖο καθίστασθε ἐπίγειος Θεός, ἀφοῦ μόνο ὁ Θεός εἶναι ἀλάθητος), κάτι το ὁποῖο εἶναι ἀδιανόητο, διότι ἕως σήμερα ὁ Παπισμός δέν ἔχει παραιτηθῆ ἀπό τίς αἱρέ­σεις του καί τίς κακοδοξίες. Ἐάν εἶναι θεατρινίστικη κίνηση, τότε αὐτή ὑπηρετεῖ τά σχέδια ἐξαπατήσεως τῶν Ὀρθοδόξων μέ σκοπό την διευκό­λυνση τῶν σχεδίων γιά τήν ψευδοένωση Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν χρι­στιανῶν ἄνευ παραιτήσεως τῶν τελευταίων ἀπό τίς κακοδοξίες καί τίς αἱρέσεις τους[114].
Ἡ προσέγγιση τῶν Ὀρθοδόξων ἐκ μέρους τοῦ Βατικανοῦ ἀποτελεῖ κατευθυντήρια ὁδό τῆς Β΄ Βατικάνειας «Συνόδου» μέσω τῆς διακηρύξεως «Dominus Iesus». Ὁ καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Στυλιανός Τσομπανίδης, ἀναφέρει: «Μετά τή Β΄ Βατικανή ἡ προώθηση τοῦ οἰκουμενικοῦ πνεύματος καί διαλό­γου, καθώς καί ἡ συνεργασία μέ ἄλλες Ἐκκλησίες ἔγινε βασικό μέλημα τῶν τοπικῶν παπικῶν “Ἐκκλησιῶν“ σέ πολλά μέρη τοῦ κόσμου. Παράλληλα ἄρχισαν διμερεῖς διάλογοι μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τόν Ἀγγλικανισμό καί τόν Προτεσταντισμό»[115].Ἐπίσης, τό διάταγμα «Unitatis Redintegratio» ἀνοίγει τίς πόρτες στή συνεργασία καί στό διάλογο μέ τίς ἄλλες χριστιανικές «Ἐκκλησίες», ἀνατρέποντας συγκρούσεις αἰώνων.
Στίς 14-4-2013 τά τηλεοπτικά δίκτυα μετέδωσαν εἰδήσεις γιά τήν ἐνδυματολογική ἁπλότητά σας, Ἐκλαμπρότατε, τονίζοντας ὅτι διαφέρετε καί ὡς πρός τήν συμπεριφορά, ἀλλά καί ὡς προς τόν τρόπο ζωῆς ἀπό τούς προκατόχους σας. Τά ρεπορτάζ συμπληρώνουν ὅτι συστήσατε ἐπιτροπή, γιά νά ἀλλάξετε τόν τρόπο διοικήσεως τοῦ Βατικανοῦ καί τῶν «Ἐκκλη­σιῶν» του σέ ὁλόκληρο τον κόσμο, προσθέτοντας ὅτι ἐπιθυμία σας εἶναι νά προσεγγίσετε τόν ὀρθόδοξο τρόπο διοικήσεως καί λήψεως ἀποφάσεων (Συνοδικόν σύστημα). Προσευχόμαστε εἰλικρινῶς νά τό πράξετε. Ἀλλά, ἐάν πραγματικῶς θέλατε νά προσεγγίσετε τό ὀρθόδοξο πολίτευμα, θά μπορούσατε νά ἀποκηρύξετε τό «πρωτεῖο» ἤ το «ἀλάθητο», τό ὁποῖο σᾶς καθιστᾶ ἡμίθεο. Οὔτε τό ἕνα κάνετε οὔτε τό ἄλλο, ἐνῶ δέν ἀφήνετε κάποιο ὑπονοούμενο ὅτι μελλοντικῶς θά ἀποκηρύξετε τήν μεγαλύτερη αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ, τό Φιλιόκβε, γιά νά ἐπιστρέψετε στήν Ὀρθοδοξία καί νά ἀναγνωρισθῆτε ὡς πραγματικός πατριάρχης ἐπίσκοπος τῆς Πρε­σβυτέρας Ρώμης. Ἀρκεῖστε σέ ἐπικοινωνιακά τρύκ, γιά νά ἀλλάξετε τήν εἰκόνα τοῦ Βατικανοῦ καί νά παρασύρετε ἀμυήτους στά Ἐκκλησιαστικά καί δογματικά θέματα, Ὀρθοδόξους Χριστιανούς πρός τόν Παπισμό[116].
Ἐκλαμπρότατε, ὁμιλεῖτε γιά τήν «εἰς βάθος ἀλληλογνωριμία τῶν παρα­δόσεων τῶν δύο Ἐκκλησιῶν», τίς ὁποῖες καί ὁ τελευταῖος πρωτοετής φοιτη­τής τῆς Θεολογίας τίς γνωρίζει! Ἐδῶ καί ἕνα σχεδόν αἰώνα διαλόγων οἱ «ἰθύνοντες» δέν τίς ἔμαθαν, καί πότε θά τίς μάθουν; Ἐπίσης, τόν «τρόπο ἀντίληψης τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας γιά τήν ἔννοια τῆς Ἐπισκοπικῆς συνύπαρξης καί τῆς παράδοσης τῆς Συνοδικότητας» τή γνωρίζουμε πολύ καλά, ἀφοῦ εἶναι σαφέστατοι οἱ «ὅροι πίστεως» τῶν δύο τελευταίων Βατικάνειων «Συνόδων» τοῦ Παπισμοῦ, καί ἀπό τόν τρόπο, πού ἀσκεῖτε τήν ἐξουσία σας[117].
Ἡ δήλωσή σας, Ἐκλαμπρότατε, πώς «μέσα ἀπό τίς οἰκουμενικές σχέσεις τό σημαντικό εἶναι ὄχι μόνο νά γνωριστεῖς καλύτερα, ἀλλά καί νά ἀναγνωρίσεις ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα λειτουργεῖ καί στούς ἄλλους ὡς μία δωρεά, ὅπως ἄλλωστε καί σέ ἐμᾶς», ἀποτελεῖ κι αὐτή πιστή ἐφαρμογή τῶν ἀποφάσεων τῆς Β΄ Βατικανῆς «Συνόδου» καί ἰδίως τοῦ «Διατάγματος περί Οἰκουμενισμοῦ», σύμφωνα μέ τό ὁποῖο τό Ἅγιον Πνεῦμα λειτουργεῖ καί ἐκτός Ἐκκλησίας. Ἡ Β΄ Βατικανή ἐπεξέτεινε τήν ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας καί δημιούργησε μία «νέα Ἐκκλησία», ἡ ὁποία συμπεριλαμβάνει καί αὐτούς τούς ἰδίους τούς αἱρετικούς καί τούς σχισματικούς. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, λέγεται ἀπό σᾶς ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐνεργεῖ μέσα στό πλαίσιο τῆς «νέας Ἐκκλησίας», ἄρα καί στούς αἱρετικούς καί σχισματικούς. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἔχετε ἀλλάξει τά κριτήρια, πού χρησιμοποιεῖτε γιά τήν ἀναγνώριση τῆς «νέας Ἐκκλησίας». Ἡ «νέα Ἐκκλησία» ὡς μυστηριακή ἑνότητα δέν βρίσκεται στήν ταυτότητα, πού στηρίζεται πάνω στή ἑνότητα τῆς πίστεως, τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, τῆς ἱερωσύνης καί τῶν μυστηρίων. Ἡ νέα, ὅμως, αὐτή ἐκκλησιολογία σας, τῶν παπικῶν, ἔρχεται σέ σφοδρή σύγκρουση μέ τήν Ἁγιοπατερική Ὁμοφωνία (consensus patrum), σύμφωνα μέ τήν ὁποία δέν ὑπάρχει Ἅγιον Πνεῦμα καί μυστηριακή Χάρις (καθαρ­τική, φωτιστική καί ἁγιαστική ἐνέργεια) ἐκτός της Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, καί ἄρα δέν ὑπάρχει Ἅγιον Πνεῦμα στούς αἱρετικούς καί σχισματικούς.
Σέ πρόσφατη συνέντευξή σας, Ἐκλαμπρότατε, στό ἰταλικό περιοδικό «La Civilta Cattolica», χωρίς ἴσως νά τό θέλετε, σᾶς «ξέφυγε» πώς ὁ τρόπος διοίκησης τῆς παπικῆς παρασυναγωγῆς χρειάζεται ἀλλαγή! «Ἴσως εἶναι ὁ χρόνος νά ἀλλάξουμε τή μεθοδολογία τῆς Συνόδου, γιατί ἡ σημερινή κατάσταση μοῦ φαίνεται στάσιμη», τονίσατε. Βλέπετε ὅτι ἡ ἀπολυταρχία τοῦ παπικοῦ θεσμοῦ «δέν τραβάει» πιά καί ψάχνετε τρόπους, γιά νά σώσετε τήν παπική παρασυναγωγή, ἡ ὁποία βουλιάζει συνεχῶς στόν ἀπίστευτο βοῦρκο τῶν σκανδάλων, τά ὁποῖα ἀγγίζουν ἀκόμα καί αὐτά τά παπικά δώματα. Εἶναι ὁλοφάνερο πώς δέν μπορεῖτε πιά νά ἐλέγξετε τίς ἰσχυρές φυγόκεντρες τάσεις τῶν καρδιναλίων, οἱ ὁποῖοι ἔπαψαν ἀπό καιρό νά σᾶς ὑπολογίζουν. Τά ἠθικά καί οἰκονομικά σκάνδαλα γίνονται πιά «κάτω ἀπό τή μύτη» σας! Ὡς καί ἰσχυρό «γκέϊ λόμπυ» δημιουργήθηκε στά ἄδυτα τοῦ Βατικανοῦ! Ἀλλά, τό πιό «νόστιμο», πού εἴπατε, εἶναι τό ἑξῆς: «Ἡ προσπάθεια ἑνός κοινοῦ προβληματισμοῦ, ὑπό τό πρῖσμα τοῦ τρόπου, μέ τόν ὁποῖο διοικεῖτο ἡ Ἐκκλησία τούς πρώτους αἰῶνες, πρίν ἀπό τή διάσπαση Ἀνατολῆς καί Δύσης, θά δώσει καρπούς στό σήμερα». Ἀλλά, πρέπει «νά συνεχιστεῖ ὁ προβληματισμός αὐτός γιά τόν τρόπο, μέ τόν ὁποῖο λειτουργεῖ τό πετρίνειο πρωτεῖο»! Βλέπετε τήν κατρακύλα τῆς αἱρέ­σεώς σας, βλέπετε καί τή λύση της, τήν ἐπιστροφή στήν Ὀρθοδοξία, ἀλλά σᾶς προβληματίζει τό «πετρίνειο πρωτεῖο»! Μέ ἄλλα λόγια, ἀφοῦ δέν προτίθεστε νά ἐγκαταλείψετε «κοτζάμ πετρίνειο πρωτεῖο», ἡ κατάρρευση τοῦ σαθροῦ καί ἁμαρτωλοῦ παπικοῦ οἰκοδομήματος εἶναι προδιαγεγραμ­μένη.
Ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος εἶναι τό ἀνώτερο κριτήριο τῆς ἐκκλησια­στικότητος. Γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους ὑψίστη μορφή ἐκκλησιαστικοῦ πολι­τεύματος εἶναι ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος. Κορυφή μας δέν εἶναι ἕνας ἄν­θρωπος, ἕνας πάπας. Ἐδῶ εἶναι οὐσιαστική ἡ διαφορά μας μέ τόν Παπι­σμό. Οἱ προτεστάντες τά κατήργησαν ὅλα, καί εἶναι πιό ἔντιμοι ἀπό σᾶς, τούς παπικούς. Εἶναι πιό ἔντιμοι, γιατί δέ θέλησαν νά κρατήσουν τίποτε ἀπό τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καί νά τό διαστρεβλώνουν. Ὁ Παπι­σμός, ὅμως, ὑποκατέστησε τήν Οἰκουμενική Σύνοδο μέ τόν «πάπα» καί τήν ἔκανε ὄργανο τοῦ Παπισμοῦ, θεραπαινίδα τῶν παπικῶν σχεδίων. Στήν Ὀρθοδοξία ὑπάρχει καί θά ὑπάρχη μέχρι τέλους τῆς ἱστορίας, ὡς ὕψιστος θεσμός στή ζωήν της, ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος. Οἰκουμενική σημαίνει Σύνοδος ὅλου τοῦ κόσμου. Κατά τόν ὄρο τοῦ Ξενοφῶντος καί στό Ἑλληνικό Βυζάντιο, στήν Ἑλληνική, δηλαδή, Ρωμανία, ἡ λέξη Οἰκουμένη σημαίνει κατ’ οὐσίαν τόν κόσμο, οἰκουμενικός διδάσκαλος, οἰκουμενικοί πατέρες κ.ο.κ. Ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος, λοιπόν, εἶναι ἡ Σύνοδος ὅλου τοῦ κόσμου καί ἀντιμετωπίζει τά μεγάλα προβλήματα τῆς πίστεως καί τάξεως τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι προϋποθέ­τουν κρίσεις στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, πού σημαίνει ὅτι ἀπειλεῖται ἡ σωτηρία. Καί τότε ἔρχεται ὡς στόμα τῆς Ἐκκλησίας ἡ Οἰκουμενική Σύνο­δος, γιά νά διακηρύξει, σέ κάθε περίπτωση, τήν σώζουσα Ἀλήθεια, σύμ­φωνα μέ τούς Ἁγίους Προφῆτες, τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, τούς Ἁγίους Πατέρες καί τίς Ἁγίες Μητέρες ὅλων τῶν αἰώνων[118].
Ὅπως τονίσθηκε στήν Θεολογική καί ἐπιστημονική ἡμερίδα τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως μέ θέμα «‘’Πρωτεῖο», Συνοδικότης καί Ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας», στό Στάδιο Εἰρήνης καί Φιλίας στίς 28-4-2010, «Τό παπικό ‘’πρωτεῖο» δέν ἔχει θεολογική βάση οὔτε ἁγιοπνευματική καί ἐκκλησιολο­γική νομιμοποίηση. Στηρίζεται σαφῶς σέ κοσμικοῦ χαρακτῆ­ρος νοο­τροπία ἐξουσίας. Ἡ ἑνότητα ἀνήκει στή φύση τῆς Ἐκκλησίας ὡς σώματος Χριστοῦ καί ἐν Χριστῷ κοινωνίας. Ἡ ἀληθής Ἐκκλησία εἶναι μία. Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας σέ ὅλες τίς ἐκδοχές της -θεσμικές ἡ χαρι­σματικές- ἔχει σαφῶς ἁγιοπνευματική βάση. Παρέχεται μυστηριακῶς, συντηρεῖται, ὅμως, καλλιεργεῖται καί ἐκφαίνεται κατεξοχήν εὐχαρι­στιακῶς. Σύμφωνα μέ τήν «Ὁμολογία Πίστεως» τῆς ἐν Κωνσταν­τινουπόλει Συνόδου τοῦ 1727 «οὐδεμίαν ἄλλην ἥντιναοῦν κεφαλήν ἀπο­δέχεται ἐν αὐτῇ τῇ Ἀνατολικῇ Ἐκκλησίᾳ, εἰμή τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν μόνον παρά τοῦ Πατρός δοθέντα κατά πάντα τῇ Ἐκκλησίᾳ καί θεμέλιον τόν αὐτόν». Κατά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία δέν νοεῖται «πρῶτος» γενικά καί ἀόριστα χωρίς τήν παρουσία τῆς συγκεκριμένης συνόδου μιᾶς ἐπαρχίας. Ὁ θεσμός τῶν πρεσβείων τιμῆς (αὐτός εἶναι ὁ ὅρος, πού χρησιμοποιεῖ ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλη­σιαστική παράδοση σέ ἀντίθεση μέ τόν μεταγενέστερο ὅρο «πρωτεῖο» πού χρησιμοποιεῖτε οἱ παπικοί) ἐκφράζει καί διασφαλίζει τήν ἑνότητα καί τήν συνοδικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ πενταρχία τῶν πα­τριαρχικῶν θρόνων εἶναι ἡ μορφή, στήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία ἔδωσε τόν θεσμό τῶν πρεσβείων τιμῆς κατά τήν πρώτη χιλιετία. Ἡ ἐξουσία τοῦ «πρώ­του», ἡ ὁποία ἀπορρέει ἀπό τά πρεσβεῖα τιμῆς, εἶναι καρπός τῆς συνοδικότητος, ἐνῶ ἡ ἐξουσία, πού ἀρχίσατε νά οἰκειοποιεῖστε ἐσεῖς, Ἐκ­λαμπρότατε, ἤδη ἀπό τήν πρώτη χιλιετία εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς καταλύ­σεως τοῦ συνοδικοῦ πολιτεύματος τῆς Ἐκκλησίας. Στήν Ἐκκλησία τῆς πρώτης χιλιετίας δέν ὑφίστατο «θείῳ δικαίῳ» παπικό πρωτεῖο δικαιοδο­σίας καί ἐξουσίας ἐφ’ ὅλης της Ἐκκλησίας, ἀλλά ἡ Ἐκκλησία εἶχε τό δι­καίωμα νά ἀποφασίζη τά τῆς διοικήσεώς της καί χωρίς ἐσᾶς, τόν «πάπα» καί ἀκόμα περισσότερο καί παρά τή δική σας ἔντονη ἀντίθεση, καί οἱ ἀποφάσεις της αὐτές εἶχαν καθολική ἰσχύ. Μετά τό σχίσμα τό 1054 ἡ αὐξανόμενη ἀξίωση τῶν παπῶν γιά πρωτεῖο ἐξουσίας ἐφ’ ὅλης της ἐκκλησίας ἀνατρέπει πλήρως τήν ἁγιοπνευματική δομή τοῦ μυστηριακοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, σχετικοποιεῖ καί πρακτικῶς καταργεῖ τή συνοδικότητα ὡς ἁγιοπνευ­ματική λειτουργία τοῦ σώματος αὐτοῦ καί εἰσάγει τό κοσμικό φρόνημα σ᾽ αὐτήν, ἀκυρώνει τήν ἰσοτιμία τῶν ἐπισκό­πων, ἰδιοποιεῖται τήν ἀπόλυτη διοικητική ἐξουσία ἐφ’ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, παραμερίζοντας οὐσιαστικά τόν Θεάνθρωπο καί τοποθετώντας ὡς ὁρατή κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας ἕναν ἄνθρωπο. Μέ τόν τρόπο αὐτό ἐπαναλαμ­βάνει θεσμικά πλέον τό προπατορικό ἁμάρτημα. Ἡ ἀληθινή ἑνότητα ἐπιτυγχάνεται μέ τήν ἑνότητα στήν πίστη, στή λατρεία καί τήν διοίκηση. Αὐτό εἶναι τό πρότυπο ἑνότητος στήν ἀρχαία Ἐκκλησία, τήν ὁποία συνεχίζει ἀπαράλλακτα καί καθολικά ἡ Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία. Ἡ μέθοδος τῆς Οὐνίας εἰσάγει ψεύτικη ἑνότητα καί στηρίζεται σέ αἱρετική ἐκκλησιολογία, διότι ἐκτός τοῦ ὅτι ἐπιτρέπει πολυμορφία στήν πίστη καί τήν λατρεία, ἐξαρτᾶ τήν ἑνότητα ἀπό τήν ἀναγνώριση τοῦ πρωτείου τοῦ πάπα, πού εἶναι θεσμός ἀνθρωπίνου δικαίου, καί ἀνατρέπει τό συνοδικό πολίτευμα διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι θεσμός θείου δικαίου. Ἡ πολυμορφία γίνεται δεκτή μόνο σέ δευτερεύοντα θέματα τοπικῶν παραδόσεων καί ἐθίμων. Μετά τήν Α΄ Βατικανή «Σύνοδο» (1870) καί κυ­ρίως τήν Β’ (1962-1964) τό παπικό πρωτεῖο δέν ἀποτελεῖ μία ἁπλή διοικητι­κή διεκδίκηση, ἀλλά οὐσιῶδες δόγμα πίστεως ἀπολύτως ὑποχρεωτικό γιά τή σωτηρία τῶν πιστῶν. Ἡ ἄρνησή του ἐπισύρει τό ἀνάθεμα τῆς Α΄ Βατι­κανῆς «Συνόδου», ἡ ἰσχύς τοῦ ὁποίου παραμένει καί μετά τή Β΄ Βατικανή. «Διά τῆς αἱρετικῆς καί βλασφήμου δοξασίας τοῦ πρωτείου ἐξουσίας τοῦ “ἐπισκόπου“ Ρώμης καί τῶν ἐξ αὐτῆς προελθόντων πνευματικῶν ἐπακο­λούθων (ὡς τό “ἀλάθητο” τοῦ πάπα καί ὁ ἀπολυταρχι­κός – μοναρχικός δεσποτισμός του ἐφ’ ὁλοκλήρου του σώματος τῆς ὑπ’ αὐτόν θρησκευτικῆς κοι­νωνίας, πού ἀπεσχίσθη ἐκ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας), ὁ Παπισμός ἐξελίχθηκε σέ ἀπολυταρχικό – μοναρχικό σύστημα μυστικιστικῆς κοσμο­θεωρίας καί διαστροφῆς αὐτῆς ταύτης τῆς ἐννοίας τῆς Ἐκκλησίας, προσέβα­λε δηλ. καί διέστρεψε τήν Ἐκκλησιολογία Αὐτῆς… Ἀποδείχθηκε νέος Ρω­μαϊκός ἐθνισμός (paganismus) ὑπό πνευματική μεταμφίεση, ὁ ὁποῖος δηλητη­ρίασε αὐτήν ταύτην τήν καρδιά τῆς Ἐκκλησίας, ἀφαίρεσε τήν μυστική ἐλευθερία ἐν Χριστῷ ἑκάστου μέλους αὐτῆς καί ἀπέβη τό ἀναπόφευκτο καί μοιραῖο αἴτιο τῆς σέ ἑκατοντάδες διαφόρων αἱρέσεων (τῆς διαμαρτυρήσεως, τοῦ παλαιοκαθολικισμοῦ κ.λπ.) ἐκπτώσεως ἐκ τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καί τό ἀνυπέρβλητο ἐμπόδιο τῆς δυνα­τότητας ἀνθρωπίνως ἐπιστροφῆς αὐτῶν εἰς Αὐτήν»[119]. Κατά τήν ἐκτίμηση τῶν συνέδρων, ἡ προσπάθεια τοῦ συγχρόνου θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθο­δόξων καί Παπικῶν γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινω­νίας πρέπει ὁπωσδήποτε, πέραν τῆς ἀποβολῆς τῶν αἱρετικῶν διδασκα­λιῶν τῆς Ρώμης (Φιλιόκβε, κτιστῆς Χάριτος, ἀλαθήτου, καθαρτηρίου κ.λπ.), νά στοχεύη καί στήν ὁριστική ἀποβολή τοῦ παπικοῦ πρωτείου καί ὄχι σέ κάποια κοινῶς ἀποδεκτή ἐπανερμηνεία του. Τέλος, κρίνεται ἀπαρά­δεκτο καί δέν γίνεται ἀποδεκτό ὡς «πρότυπο γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς πλήρους κοινωνίας» τό συγκρητιστικό πλαίσιο τῆς «ἑνότητος ἐν τῇ ποικιλίᾳ»[120].
Σχετικά μέ τό ἐπαίσχυντο κείμενο τῆς Ραβέννας, στό ὁποῖο ἀναφερθή­κατε, ὁ ἅγιος Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους παν­οσιολογιώτατος ἀρχιμανδρίτης π. Γεώργιος Καψάνης ἀναφέρει ὅτι «ἡ συμ­φωνία τῆς Ραβέννας περί συνοδικότητος καί αὐθεντίας δέν πληροῖ τά Ὀρ­θόδοξα ἐκκλησιολογικά κριτήρια, ὥστε νά ἀποτελέσει ἀσφαλῆ βάση περαι­τέρω συζητήσεως περί τοῦ παπικοῦ πρωτείου. Ἐν τούτοις, ἄν ἀκολουθήσει συζήτηση περί τοῦ πῶς ἑρμηνεύθηκε τό παπικό πρωτεῖο κατά τήν δευτέρα χιλιετία καί ἀπό τίς Α’ καί Β’ Βατικάνειες Συνόδους, αὐτή ὀφείλει νά γίνει ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων ἀντιπροσώπων μέ γνώμονα τήν Ὀρθοδοξία τῶν Ἁγίων Πατέρων καί ὄχι τήν συμβιβαστική νοοτροπία τῶν καιρῶν ἤ τήν ἡγεμονική διάθεση τοῦ Βατικανοῦ. Ἡ ἀναγνώριση κάποιου ἀπό τά ἀνωτέρω “προνόμια” τοῦ πάπα ἤ ἡ συμφωνία σέ κάποιο παρόμοιο, πού ἀντίκειται στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία, ἀναμφίβολα σημαίνει οὐνιτική ἕνωση, μέ τήν ὁποία δέν θά συμφωνήσουμε. Καί αὐτό ἐπειδή ὀφείλουμε νά διαφυλάξουμε τόν ἑαυτό μας καί τόν Ὀρθόδοξο λαό ἀπό ἕνα σύγχρονης μορφῆς ἐξουνι­τισμό, πού πέραν τῶν ἄλλων συνεπειῶν εἶναι διακινδύνευση τῆς αἰωνίου σωτηρίας μας. Καί ἐπειδή ὀφείλουμε παραλλήλως νά βοηθήσουμε, ἄν εἶναι δυνατόν, καί ἐσᾶς, τούς ἄρχοντες τῆς δυτικῆς “Ἐκκλησίας”, νά ἔλθωσιν εἰς αἴσθησιν», ὅπως ἔλεγε ὁ ἀοίδιμος πατριάρχης Ἱεροσολύμων Χρύσανθος, καί νά ἀποβάλουν τόν παπισμό τους ἐπί σωτηρίᾳ τῶν ἰδίων καί τοῦ λαοῦ των, ὁ ὁποῖος ἀγνοεῖ τήν Ὀρθοδοξία»[121]. Ὁ δέ καθηγητής τῆς Δογματικῆς της Θεο­λογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Δη­μήτριος Τσελεγγίδης ὑπογραμμίζει ὅτι «στό κοι­νό Κεί­με­νο (τῆς Ραβέννας) ἡ Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γί­α ἐ­πε­κτεί­νε­ται καί ἐ­φαρ­μό­ζε­ται ἀ­νε­πί­τρε­πτα καί στούς ἑ­τε­ρο­δό­ξους. Αὐ­τό γί­νε­ται ἀ­προ­ϋ­πό­θε­τα, χω­ρίς δη­λα­δή νά λαμ­βά­νον­ται ὑ­πό­ψιν οἱ ὑ­φι­στά­με­νες δογματικές δι­α­φο­ρές, πράγ­μα πού νο­μι­μο­ποι­εῖ ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κά τήν ἑ­τε­ρο­δο­ξί­α καί τήν ἐ­ξι­σώ­νει μέ τήν Ὀρ­θο­δο­ξί­α. Ὁ ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κός αὐ­τός νε­ω­τε­ρι­σμός δι­α­πο­τί­ζει ὅ­λο τό κοι­νό Κεί­με­νο καί ἐκ­βάλ­λει σέ ἐπιμέρους ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κές πα­ρα­δο­ξό­τη­τες[122], οἱ ὁ­ποῖ­ες ἀλ­λοι­ώ­νουν τήν ἕ­ως τώ­ρα αὐ­το­συ­νει­δη­σί­α τῆς Ὀρθο­δο­ξί­ας. Τό κοι­νό Κεί­με­νο δη­λα­δή φαί­νε­ται νά προ­ϋ­πο­θέ­τει σα­φῶς ὅ­τι Ὀρ­θό­δο­ξοι καί παπι­κοί ἀνή­κουν στή “Μί­α Ἐκ­κλη­σί­α” καί ὅ­τι οἱ παπι­κοί ἔ­χουν κοι­νή μέ μᾶς ἀ­πο­στο­λι­κή πί­στη, πα­ρά τήν ταύτι­ση οὐ­σί­ας καί ἐ­νέρ­γει­ας στό Θε­ό, πα­ρά τό F­i­l­i­o­q­ue, πα­ρά τήν ἐ­σφαλ­μέ­νη δογ­μα­τι­κή δι­δα­σκα­λί­α τους γι­ά τόν κτι­στό χα­ρα­κτή­ρα τῆς ἀκτί­στου καί θε­ο­ποι­οῦ Χά­ρι­τος. Ὅ­λα τά πα­ρα­πά­νω, στά ὁ­ποῖ­α παρα­μέ­νουν στα­θε­ρά μέ­χρι σή­με­ρα οἱ παπι­κοί, ἀ­κυ­ρώ­νουν στήν πρά­ξη τό χα­ρα­κτή­ρα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ὡς “κοι­νω­νί­ας θε­ώ­σε­ως”[123], μέ τήν ὀν­το­λο­γι­κή ση­μα­σί­α τοῦ ὅ­ρου, πραγ­μα­τι­κή δη­λα­δή καί ὄ­χι συμ­βο­λι­κή με­το­χή τοῦ ἀν­θρώ­που στή θεί­α ζω­ή. Ἀ­κυ­ρώ­νουν, ὅ­μως, ταυ­τό­χρο­να καί τόν οὐ­σι­α­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα τῶν μυ­στη­ρί­ων της. Στη­ρι­ζό­με­νοι στή διατύπω­ση τοῦ κοι­νοῦ κει­μέ­νου – καί χω­ρίς νά ἐ­πε­κτα­θοῦ­με στίς ἄλλες δογ­μα­τι­κές δι­α­φο­ρο­ποι­ή­σεις τῶν παπι­κῶν, οἱ ὁ­ποῖ­ες ἀ­να­φέ­ρον­ται στό πρω­τεῖ­ο, τό ἀ­λά­θη­το, τό κα­θαρ­τή­ρι­ο πῦρ, τήν ἄ­σπι­λη σύλ­λη­ψη κ.λπ. – μπο­ροῦ­με ἀ­σφα­λῶς νά ὑ­πο­στη­ρί­ξου­με ὅ­τι ἡ βά­ση τοῦ διαλό­γου, θε­ο­λο­γι­κῶς κρι­νό­με­νη, εἶ­ναι, δυ­στυ­χῶς, τε­λεί­ως ἐ­σφαλ­μέ­νη. Καί τοῦ­το, γι­α­τί πα­ρα­με­ρί­στη­καν θε­με­λι­ώ­δεις βι­βλι­κές καί πα­τε­ρι­κές προ­διαγραφές-προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Γι’ αὐ­τό καί ἡ οὐ­σι­α­στι­κή ἀ­πο­τυ­χί­α τοῦ πραγ­μα­τι­κοῦ Θε­ο­λο­γι­κοῦ Δι­α­λό­γου εἶναι προ­δι­κα­σμέ­νη. Ὁ Θε­ο­λο­γι­κός Δι­ά­λο­γος ὁ­δή­γη­σε ἤ­δη τή Μι­κτή Δι­ε­θνῆ Ἐ­πι­τρο­πή σέ κα­τά­θε­ση δέκα κοι­νῶν κει­μέ­νων χω­ρίς τίς πα­ρα­πά­νω προ­ϋ­πο­θέ­σεις, ἀ­φοῦ σέ κα­νέ­να κοι­νό κεί­με­νο δέν γί­νε­ται λό­γος γι­ά σα­φῆ κα­τα­δί­κη τῶν και­νο­φα­νῶν δογ­μά­των τοῦ παπι­σμοῦ, ὅ­πως λ.χ. τοῦ F­i­l­i­o­q­ue. Τήν πρα­κτι­κή αὐ­τή βλέπον­τας μέ ἔκ­δη­λη πνευ­μα­τι­κή ἀ­νη­συ­χί­α ὁ μα­κα­ρι­στός Γέ­ρον­τας π. Πα­ΐ­σι­ος ὁ Ἁ­γι­ο­ρεί­της, πα­ρα­τή­ρη­σε εὔ­στο­χα καί προ­φη­τι­κά: “Γι­ά ἀλ­λοῦ ξεκινή­σα­με καί ἀλ­λοῦ πη­γαί­νου­με, χω­ρίς νά τό κα­τα­λα­βαί­νου­με, ὅταν δέν ἀ­κο­λου­θοῦ­με τά χνά­ρι­α τῶν Ἁ­γί­ων Πα­τέ­ρων”. Ἀ­πό τίς ἀρ­χές τοῦ 20οῦ αἰ­ώ­να, μέ τή γνω­στή Πατρι­αρ­χι­κή Ἐγ­κύ­κλιο τοῦ 1920, ἄρχισε νά παραμερίζεται οὐ­σι­α­στι­κά ἡ σύ­στα­ση τοῦ ἁ­γί­ου Γρη­γο­ρί­ου Παλα­μᾶ πρός τούς παπι­κούς, ὅτι ὁ θεολογικός διάλογος μέ τούς παπικούς μπορεῖ νά γίνει μόνο μετά τήν ἀφαίρεση τοῦ κακῶς προστεθέντος στό Σύμβολο τῆς Πίστεως Filioque[124], καί νά υἱοθετοῦν­ται ἄλ­λες προϋποθέ­σεις γι­ά τό Θε­ο­λο­γι­κό Δι­ά­λο­γο μέ τούς ἑ­τε­ρο­δό­ξους. Ἔτ­σι, ἐγ­και­νι­ά­στη­κε μι­ά ἄλ­λη μή Πα­τε­ρι­κή πο­ρεί­α, μέ ἀ­να­πό­φευ­κτη συ­νέ­πει­α τώ­ρα “νά πη­γαί­νου­με ἀλ­λοῦ, χω­ρίς (ἴ­σως) νά τό καταλαβαί­νου­με”. Τό κεί­με­νο τῆς Ραβέννας πα­ρου­σι­ά­ζει εὔ­γλωτ­τα τίς ἀρ­νη­τι­κές συ­νέ­πει­ες τῶν ἐ­σφαλ­μέ­νων προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων τοῦ Θε­ο­λο­γι­κοῦ Δι­α­λό­γου καί προ­δι­α­γρά­φει τό ποι­όν, ἐ­κτός καί ἄν στό με­τα­ξύ ἀλλά­ξουν οἱ προ­ϋ­πο­θέ­σεις τοῦ Δι­α­λό­γου»[125].
Ἐπιπροσθέτως, ταπεινῶς ἐπαγόμεθα τά κάτωθι:
Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος κανένα «πρωτεῖο» διοικήσεως ἤ ἐξουσίας ἐπί τῶν λοιπῶν Ἀποστόλων καί τῆς ὅλης Ἐκκλησίας δέν ἔλαβε ἀπό τόν Κύριο (κατά τήν σύμφωνη περί τῆς ἀληθινῆς ἔννοιας τῶν γραφικῶν χωρίων γνώμη τῶν μεγάλων πατέρων τῆς Ἐκκλησίας), ὥστε να μπορῆ νά μεταδώ­ση τέτοια ἐξουσία σέ ὁποιονδήποτε πνευματικό διάδοχό του (παρόλο πού οἱ Ἀπόστολοι δέν εἶχαν προσωπικούς πνευματικούς διαδόχους, ὡς ἱδρυτές πολλῶν Ἐκκλησιῶν). Ἀκόμη καί τήν τρισσή ἐρώτηση «Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγα­πᾶς με, φιλεῖς με;», διά τῆς ὁποίας ἀποκατεστάθη ὁ ἀρνητής μαθητής στό Ἀποστολικό ἀξίωμα, τήν ἔχετε στρεβλώσει σέ δῆθεν ἐπιχείρημα ἐγκαθι­δρύσεως τοῦ ψευδοῦς καί ἀνυπάρκτου «Πετρινείου πρωτείου» ἀλλά ἀτυ­χήσατε, διότι ὁ Εὐαγγελιστής σημειώνει χαρακτηριστικά ὅτι «ἐλυπήθη ὁ Πέτρος ὅτι εἶπεν αὐτῷ» (Ἰω. κα΄15-19) τό τρισσόν φιλεῖς με, ἐλυπήθη καί δέν ἐχάρη, διότι ἀνεμνήσθη τῆς τρισσῆς ἀρνήσεώς του.
Στή συνοδική διοίκηση τῆς πρώτης Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, τήν ὁποία ἀποτέλεσαν ἰσοτίμως οἱ δώδεκα Ἀπόστολοι (μετά τήν συνοδική καί πάλι ἐκλογή τοῦ Ματθίου) εἶχε μέν ὁ Ἀπ. Πέτρος κάποια τιμητική διάκρι­ση, εἰσηγούμενος τά ὑπό συζήτηση θέματα ἤ ὁμιλῶντας πρῶτος, δέν εἶχε ὅμως οὔτε τήν ἡγεσία τῆς διοικήσεως, οὔτε τήν τιμητική της ἁπλῶς προεδρία, διότι καί αὐτή κατεῖχεν ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος (ὁ Ἀδελφόθεος).
Θά παραθέσουμε δέ τώρα συνοπτικῶς τίς σαφεῖς ὡσαύτως μαρτυρίες τῆς Γραφῆς, ἀλλά καί τῆς ἱστορίας, ἀπό τίς ὁποῖες πλήρως, καί καθ’ ἡμᾶς, ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ Ἀπόστολος Πέτρος οὔτε ἱδρυτής ὑπῆρξε τῆς Ἐκκλη­σίας τῆς Ρώμης, οὔτε στήν πόλη αὐτή μαρτύρησε· οὔτε κἄν μετέβη σ᾽ αὐτήν.
Μεταξύ τῶν μαρτυριῶν αὐτῶν, οἱ περισσότερες ἀπό τίς ὁποῖες ἐκτενέ­στερα ἀναπτύσσονται στήν περισπούδαστη ἱστορική μελέτη τοῦ ἁγίου Νεκταρίου ἐπισκόπου Πενταπόλεως, σσ. 12-40, θά προτάξουμε καί ἐμεῖς τήν Α΄ Καθολική ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου «πρός τούς ἐκλεκτούς παρεπιδήμους διασπορᾶς Πόντου, Γαλατίας, Καπαδοκίας, Ἀσίας, καί Βιθυνίας…», ἡ ὁποία γράφτηκε περίπου τό 62 μ.Χ. Στήν ἐπιστολή αὐτή, παρόλο που εἶναι καθολική, ἀποσιωπᾶται τό ὄνομα τῆς Ρώμης, ἤ διότι αὐτή γράφτηκε ἀπό τή Ρώμη, ἤ διότι μέχρι τῆς συγγγραφῆς της δέν δίδαξε Αὐτός σ’ αὐτή.
Ἡ πρώτη, ὅμως, ἐκδοχή ἀποκλείεται ἀπό αὐτή τήν ἐπιστολή, ἐφόσον ἀναφέρεται ρητῶς σ’ αὐτήν ὅτι γράφτηκε στή Βαβυλῶνα, πρόκειται δέ προφανῶς γιά τήν Βαβυλῶνα τῆς Αἰγύπτου, (ἐφόσον κατά τίς σαφεῖς μαρτυρίες τῆς Ἱστορίας ἀποκλείεται ἡ ἀρχαία) νότια τῆς ‘Ηλιουπόλεως, ὅπου ὑπῆρχε καί μεγάλη Ἰουδαϊκή κοινότητα καί ναός Ἰουδαϊκός, στόν ὁποῖο σωζόταν καί ὁ τάφος τοῦ προφήτου Ἱερεμίου. Καί αὐτό ἐνισχύεται καί ἀπό τήν ἀξίωση τῶν Χριστιανῶν τῆς Αἰγύπτου ὅτι ἱδρυτής τῆς Ἐκκλη­σίας τῆς Ἀλεξανδρείας εἶναι ὁ Ἀπ. Πέτρος, ὁ ὁποῖος ἐμπιστεύθηκε τήν Ἐκκλησία στόν ἀκόλουθό του Εὐαγγελιστή Μᾶρκο.
Συνάγεται, λοιπόν, ἀπ’ αὐτά ὅτι μέχρι τῆς συγγραφῆς τῆς Α΄ καθολι­κῆς ἐπιστολῆς του, δηλ. μέχρι τό 62 περίπου μ.Χ., ὁ Ἀπόστολος Πέτρος δέν εἶχε μεταβῆ στή Ρώμη.
Ὅτι δέ καί μετά τήν συγγραφή τῆς πρώτης ἐπιστολῆς του δέν μετέβη ὁ Ἀπόστολος Πέτρος στήν Ρώμη μαρτυρεῖ ἡ δευτέρα καθολική ἐπιστολή του, ἐφόσον μάλιστα αὐτή γράφτηκε προφανῶς γιά τούς ἐξ ἐθνῶν χριστιανούς, ἐνῷ ἡ πρώτη γράφτηκε γιά τούς ἐξ Ἑβραίων.
Διότι καί σ᾽ αὐτή καθόλου δέν ἀναφέρεται τό ὄνομα τῆς Ρώμης. Καί τέλος, ὅτι καί περί τά τέλη τοῦ βίου του δέν μετέβη ὁ Ἀπόστολος Πέτρος στήν Ρώμη, βεβαιώνεται ἀπό τήν Β΄ πρός Τιμόθεον ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, στήν ὁποία ρητῶς αὐτός γράφει : «…ἐν τῇ πρώτῃ μου ἀπολογίᾳ οὐδείς μοι συμπαρεγένετο, ἀλλά πάντες μέ ἐγκατέλιπον· ὁ δέ Κύριος μοι παρέστη καί ἐνεδυνάμωσέ με, ἵνα δι’ ἐμοῦ τό κήρυγμα πληροφο­ρηθῇ καί ἀκούσῃ πάντα τά ἔθνη»[126].
Ἀπό τήν ἐπιστολή αὐτή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, πού γράφτηκε περί τά τέλη τοῦ βίου του, βεβαιώνεται σαφῶς, ὅτι, κατά τήν συγγραφή της, ὁ Ἀπόστολος Πέτρος δέν ἦταν στήν Ρώμῃ, ἀλλιῶς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος θά τόν μνημόνευε ἀναγκαίως.
Ἀποδεικνύεται, ὅμως, προσέτι, ὅτι καί πρό τῆς συγγραφῆς τῆς ἐπιστο­λῆς αὐτῆς καθόλου δέν εἶχε μεταβῆ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος στήν Ρώμη, διότι δέν ἦταν δυνατόν νά γράψη ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι «καί ἐν Ρώμῃ δι’ αὐτοῦ ἐπληροφορήθησαν καί ἤκουσαν τό κήρυγμα τά ἔθνη», ἐάν προηγου­μένως ὁ Ἀπόστολος Πέτρος εἶχε διδάξει ἐκεῖ.

Ὅταν στίς μαρτυρίες αὐτές τῆς Γραφῆς προστεθοῦν τά ὅσα ἀναφέρον­ται στίς Πράξεις[127] περί τῆς πρώτης στήν Ρώμη μεταβάσεως τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τά ὁποῖα θά ἀναπτύξουμε στή συνέχεια, σέ συνδυασμό πρός τήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του, συνάγεται τό ἀναμφισβήτητο συμπέρασμα ὅτι πρό τῆς μεταβάσεως τοῦ ἀποστόλου Παύλου στή Ρώμη, ἀλλά καί πρό τῆς συγγραφῆς τῆς Β΄ πρός Τιμόθεον ἐπιστολῆς του, ὁ Ἀπόστολος Πέτρος δέν μετέβη στήν Ρώμη.
Ἀποκλείεται, ὅμως, ὡσαύτως τό ἐνδεχόμενο τῆς ἐκεῖ μεταβάσεώς του καί μετά τήν συγγραφή τῆς ἐπιστολῆς αὐτῆς, ἡ ὁποία γράφτηκε, ὅπως προείπαμε, στήν Ρώμη λίγο χρόνο πρίν τόν θάνατο τοῦ Ἀποστόλου Παύ­λου, διότι καί λόγος πλέον δέν ὑπῆρχε, ἐφόσον ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης, ἡ ὁποία ἱδρύθηκε ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο, ἀριθμοῦσε ἤδη πλῆθος μαρτύρων, ἀλλά καί χρόνος ὁμοίως, λόγῳ τοῦ ὅτι μετά ἀπό λίγο κινήθηκε ὁ μέγας διωγμός ἐπί Νέρωνος, κατά τον ὁποῖο πιθανῶς μαρτύρησαν ἀμφότεροι οἱ ἀπόστολοι, ὄχι ὅμως στήν Ρώμη.
Διότι καί περί αὐτοῦ καμμία σοβαρη ἱστορική μαρτυρία ὑπάρχει. Ὅλες οἱ σχετικές, ὅπως θά ἀποδειχθῆ στά ἑπόμενα, στηρίχθηκαν καλῇ τῇ πίστει στήν ἀρχαία παράδοση, αὐτή ὅμως βασίσθηκε σέ ἀπόκρυφα βιβλία καί ἀναληθεῖς πηγές.
Ἐκτός αὐτοῦ, ἀναμφισβήτητες ἱστορικές μαρτυρίες βεβαιώνουν τά ἀντίθετα. Μεταξύ δέ τῶν μαρτυριῶν αὐτῶν ἡ μαρτυρία τοῦ ἁγίου Κλήμεντος Ρώμης (88-97 μ.Χ.) ἔχει ὡς ἑξῆς :
«Ἀλλ’ ἵνα τῶν ἀρχαίων ὑποδειγμάτων παυσώμεθα, ἔλθωμεν ἐπί τούς ἔγγιστα γενομένους ἀθλητάς. Λάβωμεν τῆς γενεᾶς ἡμῶν τά γενναῖα ὑποδεί­γματα. Διά ζῆλον καί φθόνον οἱ μέγιστοι καί δικαιότατοι στύλοι ἐδιώχθησαν καί ἕως θανάτου ἤθλησαν. Λάβωμεν πρό ὀφθαλμῶν ἡμῶν τούς πρώτους ἀποστόλους. Πέτρος διά ζῆλον ἄδικον οὐχ ἕνα οὐδέ δύο, ἀλλά πλείονας ὑπήνεγκε πόνους καί οὕτω μαρτυρήσας ἐπορεύθη εἰς τόν ὀφειλόμενον τόπον τῆς δόξης. Διά ζῆλον καί ὁ Παῦλος ὑπομονῆς βραβεῖον ὑπέσχε, ἑπτά δεσμά φορέσας, φυγαδευθείς, λιθασθείς, κῆρυξ γενόμενος ἔν τε τῇ Ἀνατολῇ καί τῇ Δύσει, τό γενναῖον τῆς πίστεως κλέος ἔλαβε˙ δικαιοσύνην διδάξας ὅλον τόν κόσμον καί ἐπί τό τέρμα τῆς Δύσεως ἐλθών καί μαρτυρήσας ἐπί τῶν ἡγου­μένων, οὕτως ἀπηλλάγη τοῦ κόσμου»[128].
Ἀπό τούς λόγους αὐτούς τοῦ ἁγίου πατρός συνάγεται τό βέβαιο συμπέρασμα ὅτι ἀμφότεροι οἱ κορυφαῖοι δέν πέθαναν στήν Ρώμη, γιατί ἀλλιῶς αὐτός θά μνημόνευε αὐτό τό γεγονός, ὅτι δέν πέθαναν ὡσαύτως γιά τήν κατηγορία τοῦ ἐμπρησμοῦ τῆς Ρώμης…, ἀλλά ἐξαιτίας ζήλου καί φθόνου· καί τέλος, ὅτι μόνο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔγινε κήρυκας στή Δύσει, «ἐπί τό τέρμα τῆς Δύσεως ἐλθών».
Βεβαιώνεται δηλ. ἐπιπροσθέτως ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μετέβη καί στήν Ἱσπανία (ἡ ὁποῖα ἀποτελεῖ τό τέρμα τῆς Δύσεως), ὅπως ἔγραφε στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή: «… ἐπιποθίαν δέ ἔχων ἐλθεῖν πρός ὑμᾶς ἀπό πολ­λῶν ἐτῶν, ὡς ἐάν πορεύομαι εἰς τήν Σπανίαν, ἐλεύσομαι πρός ὑμᾶς∙ ἐλπίζω γάρ διαπορευόμενος θεάσασθαι ὑμᾶς καί ὑφ’ ὑμῶν προπεμφθῆναι ἐκεῖ…»[129]. Καί ὅτι προφανῶς μαρτύρησε ἐκεῖ, «…ἐπί τό τέρμα τῆς Δύσεως», καί κατά τόν Ἅγιο Κλήμεντα, «ἐλθών».
Ἀσχέτως, ὅμως, τοῦ τόπου καί τοῦ χρόνου τοῦ θανάτου τῶν «κορυ­φαίων», ἡ σοβαρότερη γιά ’μᾶς μαρτυρία τῆς μή μεταβάσεως τοῦ Ἀπο­στόλου Πέτρου στήν Ρώμη πρίν τόν Ἀπόστολο Παύλο καί συνεπῶς τῆς μή ἱδρύσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης ἀπ’ αὐτόν, ἐξάγεται ἀπό τόν παραλ­ληλισμό τῆς πρός Ρωμαίους ἐπιστολῆς, μέ ὅσα ἀναφέρονται στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων[130] περί τῆς πρώτης μεταβάσεως τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στήν Ρώμη.
Οἱ Χριστιανοί τῆς Ρώμης (πρός τούς ὁποίους γράφτηκε ἡ πρός Ρω­μαίους ἐπιστολή) προέρχονταν προφανῶς ἀπό ἐθνικούς ἀπό Συρία, Μα­κεδονία καί Ἑλλάδα, οἱ ὁποῖοι μαθήτευσαν προηγουμένως κοντά στόν Ἀπόστολο Παύλο, προφανῶς δέ καί ἀπό κάποιους Ἰουδαίους, ἀπό τήν πολυάριθμο τότε Ἰουδαϊκή κοινότητα στήν Ρώμη. Χωρίς νά ἀποτελοῦν αὐτοί ὀργανωμένη Ἐκκλησία, συνέρχονταν προφανῶς καί διδάσκονταν σέ διαφόρους οἴκους, ὅπως στήν οἰκία τοῦ Ἀκύλα καί τῆς Πρισκίλλης[131].
Αὐτά συνάγονται ἀπό τά ἀναφερόμενα στό κεφ. Α΄ 6 καί 15, τῆς ἐπιστολῆς αὐτῆς (ὅπου ὁ Ἀπόστολος τονίζει ὅτι εἶναι «ἀπόστολος ἐθνῶν» καί… «εἶναι πρόθυμος νά εὐαγγελισθῇ καί τοῖς ἐν Ρώμῃ…»), καί ἀπό τά ἀναφερόμενα στό κεφ. ΙΑ΄ 13 τῆς ἰδίας ἐπιστολῆς «…ὑμῖν γάρ λέγω τοῖς ἔθνεσι…».
Γράφοντας, λοιπόν, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπό τήν Κόρινθο, κατά τό 58 μ.Χ., πρός τούς χριστιανούς τῆς Ρώμης τονίζει : «…ὥστε με ἀπό Ἱερουσαλήμ καί κύκλῳ μέχρις Ἰλλυρικοῦ πεπληρωκέναι τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, οὕτω δέ φιλοτιμούμενον εὐαγγελίζεσθαι, οὐχ ὅπου ὠνομάσθη Χριστός, ἵνα μή ἐπ’ ἀλλότριον θεμέλιον οἰκοδομῶ»[132].
Καί προσθέτει: «…Διό καί ἐνεκοπτόμην τά πολλά τοῦ ἐλθεῖν πρός ὑμᾶς… ἐπιποθίαν δέ ἔχων τοῦ ἐλθεῖν πρός ὑμᾶς ἀπό πολλῶν ἐτῶν, ὡς ἐάν πορεύωμαι εἰς τήν Σπανίαν ἐλεύσομαι πρός ὑμᾶς»[133]. Μήπως καί μόνον αὐτά δέν εἶναι ἱκανή μαρτυρία ὅτι γράφοντας ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρός τούς Χριστιανούς τῆς Ρώμης, γνώριζε καλά ὅτι πρίν ἀπ᾽ αὐτόν «παρ’ ἄλλου δέν ὠνομάσθη εἰς αὐτούς Χριστός» καί ὅτι, «οὐδείς ἄλλος πρό αὐτοῦ θεμέλιον παρ’ αὐτοῖς τέθεικε», γι’αὐτό καί φιλοτιμούμενος εἶχε ἐπιθυμία νά τούς ἐπισκεφθεῖ;
Δέν εἶχε συνεπῶς ὁ Ἀπόστολος Πέτρος μεταβῆ στήν Ρώμη πρίν τήν συγγραφή τῆς ἐπιστολῆς αὐτῆς, δηλ. πρίν τό 58 μ.Χ. Μήπως, ὅμως, μετέβη κατά τό διετές περίπου χρονικό διάστημα, πού μεσολάβησε ἀπό τήν συγγραφή τῆς ἐπιστολῆς καί μέχρι τῆς πρώτης μεταβάσεως τοῦ Ἀποστό­λου Παύλου στήν Ρώμη; Γιά μᾶς καί μόνο αὐτά, πού ἀναφέρονται στίς Πράξεις[134] περί τῆς πρώτης μεταβάσεως στην Ρώμη καί τῆς ἐκεῖ ἐπί διετία παραμονῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τό ἀποκλείουν ἀπολύτως. Ἔχουν δέ αὐτά ἐν συνόψει ὡς ἑξῆς:
Τόν Ἀπόστολο Παῦλο καί τούς μετ’ αὐτοῦ ὑποδέχονται, «ἐξελθόντες μέχρις Ἀππίου φόρου…»[135], οἱ Χριστιανοί ἀδελφοί τῆς Ρώμης, γνωστοί, προ­φανῶς, κατά τά προεκτεθέντα, στόν Ἀπόστολο Παῦλο, ἀπό τό ὁποῖο γεγονός καί αὐτός, ἀφοῦ τούς εἶδε, «ἔλαβε θάρσος». Ἀλλά, στούς ἀδελ­φούς αὐτούς δέν ὑπάρχει προδήλως «ἐπίσκοπος» τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώ­μης ἤ πρεσβύτερος, ἀλλιῶς θά γίνονταν εἰδική μνεία αὐτοῦ, ὅποως ἔγινε γιά τούς πρεσβυτέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐφέσου[136].
Λαμβάνοντας ἀκολούθως ἄδεια ὁ Ἀπόστολος Παῦλος νά μείνη «ἐν ἰδίῳ μισθώματι»[137], (ὅπου καί ἔμεινε ἐπί διετία), καλεῖ τρεῖς ἡμέρες, μετά τήν ἄφιξή του στήν Ρώμη, τούς «ὄντας τῶν Ἰουδαίων…»[138] καί ὁμιλεῖ σ’ αὐτούς περί τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, «…τῆς ἐλπίδος τοῦ Ἰσραήλ, δι’ ἥν τήν ἅλυσιν περιεβάλλετο»[139]. Αὐτοί ἀπαντῶντας ὅτι δέν ἔλαβαν γράμματα γι’ αὐτόν καί δηλώνοντας ὡς ‘Ιουδαῖοι –καί μάλιστα ὡς πρόκριτοι τῶν ἐν Ρώμῃ– ὅτι κανένας ἄλλος ἀπό τούς ἀδελφούς τους Ἰουδαίους προηγουμέ­νως δέν ἀπήγγειλε ἤ ἐλάλησε κάτι γι’ αὐτόν πονηρό, ἀξιώνουν νά ἀκούσουν ἀπό τόν ἴδιο τά τῆς διδασκαλίας του, τήν ὁποία ἀποκαλοῦν αἵρεσι, γνωστοῦ ὄντος σ’ αὐτούς, ὅτι «πανταχοῦ ἀντιλέγεται». Ἀφοῦ ὁρί­σθηκε ἡ ἡμέρα, ἄρχισε τήν διδασκαλία «πείθων» κάποιους ἀπ’ αὐτούς…, ἐνῷ ἄλλοι «ἠπίστουν»[140].
Ἀπό αὐτούς πού πείσθηκαν, προδήλως δέ καί ἀπό τούς ὑπολοίπους προϋπάρχοντες ἀδελφούς Χριστιανούς, πρός τούς ὁποίους ἔγραψε τήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του, ἱδρύει τήν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης, τῆς ὁποῖας ἐπίσκοπο χειροτονεῖ τόν μαθητή του Λίνον. Πῶς, λοιπόν, ἦταν δυνατόν στήν λεπτομερέστατη αὐτή περιγραφή τῆς πρώτης μεταβάσεως τοῦ ἀποστόλου Παύλου στήν Ρώμη καί τῆς ἐπί διετία ἐκεῖ παραμονῆς του, νά μή γίνη καί ἡ ἐλάχιστη νύξη περί τυχόν προηγουμένης ἐκεῖ μεταβάσεως τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου καί τῆς ὑπάρξεως στήν Ρώμη ὀργανωμένης Ἐκ­κλησίας, πού ἱδρύθηκε ἀπ’ αὐτόν, ὅπως καί τοῦ ὀνόματος τοῦ ἐπισκόπου της;
Πῶς δέ καί οἱ «ὄντες», οἱ πρόκριτοι τῶν Ἰουδαίων στήν Ρώμη, ἀποσιω­ποῦν τήν ἐκεῖ προηγούμενη μετάβαση τοῦ «ἀδελφοῦ» καί «διδασκάλου» τῶν Ἰουδαίων Ἀποστόλου Πέτρου, ὅλως δ’ ἀντιθέτως δηλώνοντας, ὅτι «οὐδείς τῶν ἀδελφῶν παρεγένετο» μέχρι τότε πρός αὐτούς, ἀξιώνουν ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο νά ἀκούσουν τά τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας; Ἐάν ὁ Ἀπόστολος Πέτρος μετέβαινε προηγου­μένως στήν Ρώμη καί δίδασκε καί ἵδρυε Ἐκκλησία, ἦταν δυνατόν νά μήν το γνωρίζουν αὐτό οἱ «ὄντες» τῶν ἐκεῖ Ἰουδαίων; Καί ἦταν δυνατό νά μή γίνη καί νύξη κἄν περί αὐτῆς καί τοῦ ἐπισκόπου της στίς μεταξύ αὐτῶν καί τοῦ Ἀπ. Παύλου συζητήσεις;
Ἀλλά καί οἱ πρός Φιλιππησίους, πρός Κολοσσαεῖς καί πρός Τίτον ἐπιστολές τοῦ Ἀπ. Παύλου, οἱ ὁποῖες ἀναμφισβητήτως γράφτηκαν στήν Ρώμη, κατά τό διετές διάστημα τῆς ἐκεῖ παραμονῆς του, στίς ὁποῖες καμμία νύξη δέν γίνεται γιά τόν Ἀπόστολο Πέτρο, ἐνῷ, καί δή στήν πρός Κολοσσαεῖς, γίνεται ὀνομαστική μνεία τόσων ἄλλων, ἀποτελοῦν ἀδιαφιλονίκητη μαρτυρία, ὅτι πρό τοῦ Ἀπ. Παύλου δέν μετέβη στήν Ρώμη ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, οὔτε δέ καί μετά ἀπ’ αὐτόν καί καθ’ ὅσον χρόνον αὐτός παρέμεινε ἐκεῖ. Ἀπό δέ τῆς Β΄ πρός Τιμόθεον, γραφείσης, ὅπως προανεπτύξαμε, στήν Ρώμη λίγο πρίν τόν θάνατο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου (64-67 μ.Χ.), προσεπιβεβαιώνεται ὅτι δέν μετέβη αὐτός στήν Ρώμη.
Καί ἄλλα ὅμως ἐξακριβωμένα ἱστορικά γεγονότα, σέ συνδυασμό πρός τίς μνησθεῖσες μαρτυρίες τῆς Γραφῆς, ἀποδεικνύουν ὡς τελείως ἀναλη­θεῖς τούς ἰσχυρισμούς τῶν θεολόγων τῆς παπικῆς κοινότητος ὅτι ὁ Ἀ­πόστολος Πέτρος, ἀφοῦ μετέβη στήν Ρώμη τό 41 μ.Χ.!, παρέμεινε ἐκεῖ συνεχῶς! μέχρι τό 66 μ.Χ., ὅταν καί ἐπί Νέρωνος μαρτύρησε.
Ἔτσι, εἶναι βεβαιωμένο ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μεταστράφηκε τό 37 μ.Χ., «μετά τρία δέ ἔτη ἀνῆλθεν εἰς Ἱεροσόλυμα ἱστορῆσαι Πέτρον καί ἐπέμεινε παρ’ αὐτῷ ἡμέρας δέκα πέντε»[141]. Ἡ πρώτη, λοιπόν, συνάντηση τῶν δύο Ἀποστόλων ἔγινε στά Ἱεροσόλυμα τό 39 μ.Χ. Συνεχίζοντας ὁ Ἀπ. Παῦλος στήν ἴδια ἐπιστολή[142], βεβαιώνει, ὅτι ἀνέβηκε γιά δεύτερη φορά στά Ἱεροσόλυμα «μετά δέκα τέσσαρα ἔτη», μέ τούς Ἀποστόλους Βαρνάβα καί Τίτο, κατά τήν δεύτερη δέ αὐτή μετάβασή του ἔγινε καί ἡ πρώτη στά Ἱεροσόλυμα Ἀποστολική Σύνοδος γιά τόν τρόπο τῆς εἰσδοχῆς στήν Ἐκκλησία τῶν ἐξ ἐθνῶν προσερχομένων[143].
Ὥστε καί μετά ἀπό δέκα τέσσαρα (14) ἔτη ἀπό τό 39 μ.Χ., δηλ. τό 53 μ.Χ., ὁ Ἀπ. Πέτρος βρίσκεται στά Ἱεροσόλυμα καί λαμβάνει μέρος στήν Α΄ Ἀποστολική Σύνοδο, κατά τόν ἴδιο δέ προδήλως χρόνο δίνει στούς Ἀπο­στόλους Παῦλο καί Βαρνάβα –μαζί μέ τόν Ἰωάννη– «δεξιᾶς κοινωνίας» καί ἀκολούθως ἐλέγχεται ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο στήν Ἀντιόχεια.
Τό 58, ὅπως προείπαμε, γράφεται ἀπό τήν Κόρινθο ἡ πρός Ρωμαίους ἐπιστολή, στήν ὁποία ὁ Ἀπ. Παῦλος φέρεται καλῶς νά γνωρίζη ὅτι κανένας ἄλλος ἀπόστολος δέν εἶχε μεταβῆ μέχρι τότε στήν Ρώμη, καί τό 60 μ.Χ. ἀνεβαίνει αὐτός γιά τελευταία φορά στά Ἱεροσόλυμα[144], ὅπου προ­φανῶς δέν βρίσκεται ὁ Ἀπ. Πέτρος, διότι ἐπισκέπτεται μόνο τόν Ἰάκωβο, παρά τῷ ὁποίῳ «παραγίνονται πάντες οἱ πρεσβύτεροι». Ἀφοῦ συλλαμβά­νεται στά Ἱεροσόλυμα, μεταφέρεται στήν Καισάρεια, ὅπου παραμένει δέσμιος ἐπί διετία[145] καί ὅπου προδήλως γράφει τήν πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή καί ἀπό ἐκεῖ μετάγεται τό πρῶτον στήν Ρώμη, κατά τό 62 μ.Χ.
Ὅταν, λοιπόν, ληφθῆ ὑπ’ ὄψιν: α. ὅτι ὁ Ἀπόστολος Πέτρος γράφοντας τήν Α΄ Καθολική ἐπιστολή του πρός τούς στήν διασπορά ἐξ Ἰουδαίων χριστιανούς «Πόντου, Γαλατίας κλπ.» εἶχε γνώση τῆς πρός Ἐφεσίους ἐπι­στολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἡ ὁποία γράφτηκε περί τό 62 μ.Χ. β. ὅτι λίγο πρίν τήν συγγραφή τῆς ἐπιστολῆς αὐτῆς –κατά τήν τελευταία μετά­βαση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στά Ἱεροσόλυμα– δέν βρισκόταν ἐκεῖ. καί γ. ὅτι ἀπό τήν συγγραφή τῆς πρός Ρωμαίους ἐπιστολῆς (58 μ.Χ.) καί ἀκολού­θως τῆς πρός Ἐφεσίους (60-62 μ.Χ.) μέχρι τῆς πρώτης μέ συνοδεία μετα­γωγῆς δεσμίου τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στήν Ρώμη, δέν εἶχε καθόλου μεταβῆ στήν Ρώμη (ὅπως αὐτό ἀποδεικνύεται ἀπό τήν στίς Πράξεις λεπτομερῆ περιγραφή τῆς πρώτης ἐκεῖ μεταβάσεως τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τήν ὁποία προαναπτύξαμε), δέν καθίσταται ἀναμφισβήτητο ὅτι, ἀπουσιάζοντας ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἀπό τά Ἱεροσόλυμα, κατά τήν τελευ­ταία ἐκεῖ μετάβαση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, βρισκόταν ὄντως κατά τόν ἴδιο χρόνο στήν Βαβυλῶνα τῆς Αἰγύπτου, ὅπου καί ἔγραψε τήν Α΄ Καθο­λικήν ἐπιστολήν του, στήν ὁποία καθόλου δέν ἀνέφερε τήν Ρώμη, ἀκρι­βῶς διότι δέν εἶχε καθόλου μέχρι τότε μεταβῆ ἐκεῖ;
Ἀπό τόν συνδυασμό, λοιπόν, ὅλων αὐτῶν τῶν μαρτυριῶν συνάγεται τό ἀμάχητο πλέον συμπέρασμα ὅτι πρίν ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο δέν μετέβη στήν Ρώμη ὁ Ἀπόστολος Πέτρος.
Ἀπό τόν συνδυασμό, ἐπίσης, τῶν ἐπιστολῶν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρός Φιλιππησίους, Κολοσσαεῖς καί Τίτο, οἱ ὁποῖες ἀναντιρρήτως γράφτη­καν στήν Ρώμη κατά τό πολυετές διάστημα τῆς ἐκεῖ παραμονῆς του (καί στίς ὁποῖες καμμία νύξη δέν γίνεται γιά τόν Ἀπόστολο Πέτρο, παρόλο που γίνεται ὀνομαστική μνεία τόσων ἄλλων στήν πρός Κολασσαεῖς) συνάγεται ὡσαύτως τό ἀναμφισβήτητο συμπέρασμα ὅτι οὔτε κατά τό διάστημα τῆς παραμονῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στήν Ρώμη μετέβη ἐκεῖ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, ἐφ’ ὅσον ἄλλωστε, ὅπως προείπαμε, κανένας πλέον δέν ὑπῆρχε πρός αὐτό λόγος, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης, πού ἰδρύθηκε ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο, ἄκμαζε, ἠγέρθη δέ μετά ἀπό λίγο καί ὁ μέγας ἐπί Νέρωνος διωγμός. Τέλος, ἀπό τήν Β΄ πρός Τιμόθεον ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἡ ὁποία γράφτηκε στήν Ρώμη λίγο πρίν τόν θάνατό του, προσεπιβεβαιώνεται, κατά τά προαναπτυχθέντα, ὅτι ποτέ δέν μετέβη ὁ Ἀπόστολος Πέτρος στήν Ρώμη.
Καί ἀποδεικνύονται ἔτσι ὅλως ἀβάσιμοι καί ἀναληθεῖς οἱ περί τοῦ ἐναντίου ἰσχυρισμοί τῶν θεολόγων τῆς παπικῆς κοινότητος, ὅπως καί οἱ σχετικές πληροφορίες τοῦ Εὐσεβίου, τοῦ Εἰρηναίου (Λουγδούνου), τοῦ Διο­νυσίου Κορίνθου καί τοῦ πρεσβυτέρου Γαΐου, τίς ὁποῖες αὐτοί ἐπικαλοῦν­ται∙ διότι καί οἱ πληροφορίες αὐτέ προδήλως στηρίχθηκαν σέ ἀπόκρυφα βιβλία καί ἀναληθεῖς πηγές.
Γιά τίς πληροφορίες δέ αὐτές ἀπό τῆς ἰδίας «…Μελέτης» τοῦ ἁγίου Νεκταρίου (σελ. 32-40) μεταφέρουμε τά ἑξῆς :
«Εἴδαμε ὅτι καί μέχρι τό τέλος τοῦ 66 μ.Χ. ὁ Παῦλος ἦταν στήν Ρώμη ἐλεύθερος καί ζωντανός. Ἐπειδή δέ πουθενά δέν ἀναφέρεται ὁ Πέτρος, ἄρα ὁ Πέτρος δέν ἦταν στήν Ρώμη…
Ἀλλ’ ὁ Πέτρος καί μετά ἀπό αὐτά δέν μετέβη στήν Ρώμη, τοὐλάχιστον μέχρι τό 81^ο ἔτος, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό τά ἱστορούμενα ἀπό τόν Εὐσέβιο, ὁ ὁποῖος ἀναιρεῖ τόν ἑαυτό του.
Ὁ Εὐσέβιος στό βιβλίο III κεφ. α΄, β΄, καί στό βιβλίο IV α΄ καί ἀλλοῦ λέει γιά τόν Πέτρο ὅτι μετέβη στήν Ρώμη καί ὅτι χειροτόνησε ἐκεῖ τόν Λίνον ὡς πρῶτο ἐπίσκοπο Ρώμης, καί στό βιβλίο ΙΙ κε΄, ὅτι θανατώθηκε ἐπί Νέρωνος στήν Ρώμη… Ἀλλά ὁ ἴδιος στό III βιβλ., κεφ. ιγ΄, λέει: «Κατά τό δεύτερον ἔτος τῆς βασιλείας Τίτου, Λίνος ἐπίσκοπος τῆς Ρωμαϊκῆς Ἐκκλησίας δύο καί δέκα ἐνιαυτοῖς τήν λειτουργίαν κατασχών, Ἀνεγκλήτῳ ταύτην παραδέδωκεν».
Ἄς δοῦμε ἤδη σέ ποιό ἔτος ἀντιστοιχεῖ τό δεύτερο ἔτος τῆς βασιλείας Τίτου, κατά τό ὁποῖο παρέλαβε τό θρόνο ὁ Ἀνέγκλητος.
Ὁ Κλαύδιος βασίλευσε ἀπό τό 40 μέχρι τό 54. Ὁ Νέρων ἀπό τό 54 μέχρι τό 68. Ὁ Οὐεσπεσιανός ἀπό τό 69 μέχρι τό 79. Ὁ Τίτος ἀπό τό 79 μέχρι τό 81 καί πλέον 1/3 τοῦ ἔτους. Ὥστε ἀπό τό 81^ο ἔτος, ἄν ἀφαιρέσουμε τά 12 ἔτη τῆς ἐπισκοπῆς Λίνου, μένουν 81-12=69· ὥστε κατά τό 69-70 μ.Χ. χει­ροτονήθηκε ὁ Λίνος κατά τήν ἀκριβῆ χρονολογία καί τήν μαρτυρία τοῦ Εὐσεβίου.
Ἤδη ρωτᾶμε· πῶς χειροτονήθηκε ἀπό τόν Πέτρο, ὁ ὁποῖος μαρτύρησε κατά τό 66, κατά τούς Παπικούς; Πῶς δέ στό τρίτο βιβλίο, κεφ. Δ΄, λέει τά ἀντιφατικά αὐτά «Λίνος δέ οὐ μέμνηται συνόντος ἐπί Ρώμης αὐτῷ (τῷ Παύλῳ) πρῶτος μετά Πέτρον τῆς Ρωμαίων Ἐκκλησίας τήν ἐπισκοπήν ἤδη πρότερον κληρωθείς δεδήλωται»; Πῶς συμβιβάζεται «τό πρότερον κληρω­θείς μετά Πέτρον», μέ τήν εἴδηση, τήν ὁποία μᾶς δίνει μέ τά ἐννέα μόνο κεφάλαια τοῦ αὐτοῦ βιβλίου του; Πῶς αὐτός, ὁ ὁποῖος κληρώθηκε πρίν ἀπό τόν Πέτρο, χειροτονεῖται ἐπίσκοπος Ρώμης κατά τό 69 ἔτος;
Ὥστε ὀρθῶς ὑποστηρίξαμε, ὅτι τό «μετά Πέτρον» ἦταν «μετά Παῦ­λον». Ἡ πληροφορία αὐτή τῆς χειροτονίας τοῦ Λίνου κατά τό 69-70 μ.Χ. βεβαιώνει τήν δεύτερη στήν Ρώμη ἐπιδημία τοῦ Ἀπ. Παύλου, ἴσως μετά τήν μετάβασή του στην Ἰσπανία· προσέτι τόν μαρτυρεῖ ἀκόμη ζωντανό· τά δέ περί μαρτυρίου του μετά τοῦ Ἀπ. Πέτρου κατά τό 66^ο ἐπί Νέρωνος, ἐλέγχονται ὡς ἀνακριβῆ. Ὅτι ὁ Παῦλος ἦταν καί ὄχι ὁ Πέτρος, μαρτυ­ρεῖται καί ἀπό τίς διαταγές τῶν Ἀποστόλων, Βιβλίο Ξ΄ κεφ. ΜΕ΄, στίς ὁποῖες μόνο περί τοῦ Ἀπ. Παύλου γίνεται λόγος, περί δέ τοῦ Ἀπ. Πέτρου κανένας.
Ὁ Ἀνέγκλητος, κατά τόν Εὐσέβιο, ἐπισκόπευσε 12 ἔτη[146]. «Δωδεκάτῳ δέ ἔτει τῆς αὐτῆς ἡγεμονίας (Δομιτιανοῦ) τῆς Ρωμαίων Ἐκκλησίας· Ἀνέγκλη­τον ἔτεσιν ἐπισκοπεύσαντα δέκα δύο διαδέχεται Κλήμης».
Κατά τήν ἀκριβῆ χρονολογία ὁ Τίτος πέθανε, ὅπως εἴδαμε, τό 81 μ.Χ. καί παρέλαβε τήν ἡγεμονία Δομιτιανός… ὥστε ἄν προσθέσουμε 12 στά 81 ἔχουμε 93, τό ἔτος κατά τό ὁποῖο χειροτονήθηκε ὁ Κλήμης τρίτος διάδοχος τοῦ Ρωμαϊκοῦ ἐπισκοπικοῦ θρόνου, καί ὅμως στούς Παπικούς φέρεται, ὅτι καί αὐτός ἀπό τόν Πέτρο χειροτονήθηκε!!!
Στόν Εὐσέβιο φέρεται τό ἑξῆς ἀπόσπασμα τοῦ Εἰρηναίου: «Θεμελιώ­σαντες οὖν καί οἰκοδομήσαντες οἱ μακάριοι ἀπόστολοι τήν Ἐκκλησίαν, Λίνῳ τήν τῆς ἐπισκοπῆς λειτουργίαν ἐνεχείρισαν»[147]. Ἐπίσης, στό κεφ. Η΄ τοῦ ἰδίου Βιβλίου φέρεται ἄλλο ἀπόσπασμα τοῦ Εἰρηναίου, τό ἑξῆς: «Ὁ μέν δή Ματθαῖος ἐν τοῖς Ἑβραίοις τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ αὐτῶν καί γραφῇ ἐξήνεγκεν Εὐαγγέλιον, τοῦ Πέτρου καί τοῦ Παύλου ἐν Ρώμῃ εὐαγγελιζομένων καί θεμελιούντων τήν Ἐκκλησίαν. Μετά δέ τήν τούτων ἔξοδον Μᾶρκος, ὁ μα­θητής καί ἑρμηνευτής Πέτρου, καί αὐτός τά ὑπό τοῦ Πέτρου κηρυσσόμενα ἐγγράφως ἡμῖν παρέδωκε».
Σύμφωνα μέ τά δύο αὐτά ἀποσπάσματα ἀπό τήν ἱστορία τοῦ Εἰρη­ναίου, μαθαίνουμε ἑπτά πράγματα: i. «Ὅτι ὁ Πέτρος καί ὁ Παῦλος συνθε­μελίωσαν καί οἰκοδόμησαν τήν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης»∙ ii. ὅτι ἀμφότεροι ἐνεχείρισαν τήν λειτουργίαν τῆς ἐπισκοπῆς Ρώμης στόν Λίνο· iii. ὅτι ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος στήν Ἑβραΐκη διάλεκτο συνέγραψε τό Εὐαγγέλιό του· iv. ὅτι ἔγραφε, καθ’ ὅσο χρόνο ὁ Πέτρος καί ὁ Παῦλος εὐαγγελίζονταν καί οἰκοδομοῦσαν τήν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης∙ v. ὅτι ὁ Πέτρος καί ὁ Παῦλος εἶχαν σύγχρονον τήν ἔξοδο· vi. ὅτι ὁ Μᾶρκος ἔγινε ἑρμηνευτής τοῦ Πέτρου στήν Ρώμη καί vii. ὅτι ὁ Μᾶρκος συνέγραψε μετά τήν ἔξοδον τῶν Ἀποστόλων τό κατ’ αὐτόν Ἱ. Εὐαγγέλιον.
Ἄς δοῦμε, ἐάν αὐτά ἔχουν ἔτσι.
Πρῶτον, ὁ Εἰρηναῖος λέει, ὅτι ὁ Πέτρος καί Παῦλος συνθεμελίωσαν τήν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης· ὁ Εἰρηναῖος ἤκμασε κατά τόν δεύτερο αἰῶνα (140-202 μ.Χ.). Τήν πληροφορία του αὐτή τήν ἔλαβε στήν Ρώμη, ἐπειδή πίστεψε σάν ἀληθινή ἱστορία τόν μῦθο γιά τόν Σίμωνα τόν Μάγο, διότι γράφει, ὅτι ὄντως στήν Ρώμη, πρός τιμήν τοῦ Σίμωνος Μάγου, ἀνεγέρ­θηκε ἀνδριάντας γιά τήν μαγική του τέχνη… Ἡ παραδοχή τοῦ μύθου ὡς ἱστορικῆς ἀλήθειας, ἐξηγεῖ τήν παραδοχή τῆς μεταβάσεως τοῦ Πέτρου στήν Ρώμη ἐπί Κλαυδίου Καίσαρος, διότι στόν μῦθο αὐτόν ἱστορεῖται ὅλη ἡ ἐνέργεια τοῦ Πέτρου καί Παύλου κατά τοῦ Σίμωνος μάγου καί ἡ μετά­βαση τοῦ Πέτρου στήν Ρώμη.
Πρίν τόν Εἰρηναῖο, ὁ Ἰουστῖνος ὁ φιλόσοφος καί μάρτυς, πού ἤκμασε κατά τό ἥμισυ τοῦ δευτέρου αἰῶνα, πίστεψε τόν μῦθο, ἀφοῦ πείσθηκε στίς διαβεβαιώσεις τῶν χριστιανῶν στήν Ρώμη. Να, οἱ λόγοι τοῦ Ἰουστίνου. «Σίμωνα μέν τινα Σαμαρέα τόν ἀπό κώμης λεγομένης Τιττών, ὅς ἐπί Κλαυδίου Καίσαρος διά τῆς τῶν ἐνεργούντων δαιμόνων τέχνης δυνάμεις ποιήσας μαγικάς ἐν τῇ πόλει ἡμῶν Βασιλίδι Ρώμῃ Θεός ὠνομάσθη καί ἀν­δριάντι παρ’ ἡμῶν ὡς Θεός τετίμηται· ὅς ἀνδριάς ἀνεγήγερται ἐν τῷ πο­ταμῷ Τίβερι μεταξύ δύο γεφυρῶν ἔχων ἐπιγραφήν Ρωμαϊκήν ταύτην «Simo­ni deo sancto».
Σύμφωνα μέ τά Ψευδοκλημέντεια, ὁ Σίμων ὁ Μάγος προεῖπε ὅτι ἐπρό­κειτο νά τιμηθῆ στήν Ρώμη ὡς Θεός, καί γιά χάρη του ἐπρόκειτο νά στηθῆ ἀνδριάντας σ’ αὐτήν. Τά Ψευδοκλημέντεια, παρόλο πού φάνηκαν κατά τήν ἐποχή αὐτη, ὁ μῦθος ὅμως τοῦ Σίμωνος Μάγου καί τῶν διωγμῶν του ἀπό τόν Πέτρο εἶναι πολύ προγενέστερος, φάνηκε ἀπό τίς ἀρχές τοῦ δεύτερου αἰώνα.
Οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου καί τό ἀπολεσθέν κήρυγμα τοῦ Πέτρου εἶναι ἔργα, τά ὁποῖα ἔχουν τήν ἀρχήν σ’ αὐτόν τόν πρῶτο αἰώνα, ἔγιναν δέ ἀπό τούς ἐξ Ἰουδαίων Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι δέν ἀποσπάσθηκαν ἀπό τήν νομική λατρεία, οἱ ὁποῖοι πολεμοῦσαν τόν Παῦλο γιά τίς ἐναντίον τῆς νομικῆς λατρείας διδασκαλίες του, οἱ ὁποῖοι ἐξαιτίας τῆς προσήλωσής τους στήν Ἰουδαϊκή λατρεία ἀποτέλεσαν τίς αἱρέσεις τῶν Ἐβιωναίων καί Ἐσσαίων· ὥστε καμμία ἀμφιβολία δέν ὑπολείπεται γιά τήν πηγή, ἀπό τήν ὁποία ἄντλησαν ἀμφότεροι, ὁ Ἰουστῖνος καί ὁ Εἰρηναῖος∙ ἄρα ἡπληροφορία τοῦ Εἰρηναίου γιά τήν θεμελίωση καί οἰκοδόμηση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης ἀπό τόν Πέτρο καί τόν Παῦλο στερεῖται ἱστορικοῦ κύρους.
Ἄς ἐξετάσουμε τήν ἱστορική ἀλήθεια καί τῆς δεύτερης εἴδησης.
Στήν δεύτερη εἴδηση λέγεται, ὅτι ἀμφότεροι οἱ ἀπόστολοι Πέτρος καί Παῦλος ἐνεχείρισαν τήν λειτουργία τῆς ἐπισκοπῆς Ρώμης στόν Λίνο (ἐνῷ στό Βιβλ. III δ΄, λέει ἀπό τόν Πέτρο μόνο κατεστάθη ὁ Λίνος ἐπίσκοπος).
Ἡ εἴδηση αὐτή μπορεῖ νά διακριθῆ σέ δύο μέρη· σέ πόρισμα ἐσφαλμέ­νο, πού ἐξάχθηκε ἀπό ἐσφαλμένη παράδοση, καί σέ ἱστορική ἀλήθεια. Τό πόρισμα ἐξάχθηκε ἀπό τήν ψευδή παράδοση τοῦ μύθου· ἡ δέ ἐγχείριση τῆς ἐπισκοπῆς στόν Λίνο ἀπό τόν Παῦλο εἶναι ἱστορική ἀλήθεια.
Ἡ τρίτη εἴδηση, ὅτι ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος συνέγραψε στήν Ἑβραϊ­κή διάλεκτο, κατά τόσο μᾶς εἶναι χρήσιμη, ὅσο συνδέεται μέ τήν τέταρτη εἴδηση. Σ’ αὐτή λέει, ὅτι ἔγραψε ὁ Ματθαῖος, καθ’ ὅσο χρόνο ὁ Πέτρος καί ὁ Παῦλος εὐαγγελίζονταν καί οἰκοδομοῦσαν τήν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης.
Εἴδαμε ἤδη, ὅτι ὁ Εἰρηναῖος καλῇ τῇ πίστει δέχεται τόν μῦθο τοῦ Σίμω­νος Μάγου ὡς ἱστορική ἀλήθεια· ἐντεῦθεν δέ καί ἡ ὁμόχρονη συνεργασία τοῦ Πέτρου μέ τόν Παῦλο στήν Ρώμῃ, τό ὁποῖο ἤδη ἀποδείξαμε ὅτι εἶναι ἐστερημένο κύρους ἱστορικοῦ. Ἀλλά, καί τό σύγχρονο τῆς συγγραφῆς τοῦ κατά Ματθαῖον Εὐαγγελίου ἀπό ποῦ εἶναι φανερό; Πῶς εἶναι σύγχρονα δύο πράγματα, ἀπό τά ὁποῖα τό ἕνα δέν εἶχε χρόνο;
Τήν μαρτυρία τοῦ Εἰρηναίου ἐλέγχει ὡς ἀνακριβῆ αὐτό τό κατά Μα­τθαῖον Εὐαγγέλιο, το ὁποῖο μαρτυρεῖ, ὅτι γράφτηκε κατά τήν ἀρχή τοῦ Ἰουδαϊκοῦ πολέμου, ὅπως δηλώνεται ἀπό τό 24 κεφ., στίχ. 15, δηλ. τό 67 μ.Χ., γι’ αὐτό μετά τό μαρτύριο τῶν Ἀποστόλων (Πέτρου καί Παύλου). Αὐ­τό μαρτυρεῖ, ὅτι ἡ εἴδηση τοῦ Εἰρηναίου εἶναι ἀνακριβής, διότι ὁ κριτικός ἔλεγχος ἀποδεικνύει αὐτήν τοιαύτην, καί ὅτι δέν μποροῦμε νά στηρι­χθοῦμε ἐπί τῆς μαρτυρίας αὐτῆς τοῦ Εἰρηναίου, ὁ ὁποῖος καλῇ τῇ πίστει τήν παρέλαβε.
Ἡ δέ πέμπτη εἴδηση, ὅτι ὁ Πέτρος καί ὁ Παῦλος σύγχρονη εἴχαν τήν ἔ­ξοδο (στήν Ρώμη), ἀπό πουθενά ἀλλοῦ δέν μαρτυρεῖται παρά ἀπό ἀπό­κρυφες πηγές, πού στεροῦνται κύρους· διότι καί ἡ μαρτυρία τοῦ Διονυσίου Κορίνθου, πού ἤκμασε κατά τό 170 σ.ἔ., ὁ ὁποῖος γράφοντας πρός τόν ἐπίσκοπο Ρώμης, «ὅτι τήν ὑπό Πέτρου καί Παύλου φυτείαν γεννηθεῖσαν Ρωμαίων τε καί Κορινθίων συνεκεράσατε· καί γάρ ἄμφω καί εἰς τήν ἡμετέ­ραν Κόρινθον φυτεύσαντες ἡμᾶς ὁμοίως ἐδίδαξαν, ὁμοίως δέ καί εἰς τήν Ἰταλίαν ὁμόσε διδάξαντες ἐμαρτύρησαν κατά τόν αὐτόν καιρόν» στερεῖται κύρους∙ διότι ἀντλήθηκε ἀπό τίς ἴδιες πηγές. Ἐάν αὐτή ἡ εἴδηση ἔχη κάποια ἀλήθεια, αὐτή βρίσκεται στήν πληροφορία, ὅτι ὁ Πέτρος ὅπως καί ὁ Παῦλος, κήρυξαν στήν Κόρινθο, τό ὁποῖο μαρτυρεῖται καί ἀπό τήν πρός Κορινθίους Α΄ ἐπιστολή τοῦ Παύλου, ὁ ὁποῖος ἐλέγχει τούς Κορινθίους γιά τίς ἔριδες μεταξύ τους, ὅτι καθένας ἔλεγε «ἐγώ μέν εἰμι Παύλου, ἐγώ δέ Ἀπολλώ, ἐγώ δέ Κηφᾶ»[148]. Γιά τό κήρυγμα, ὅμως, τοῦ Πέτρου στήν Ρώμη τίποτα δέν προσθέτει· ἀλλ’ ἐάν οἱ θεολόγοι τῆς Ρώμης φρονοῦν τά ἀντίθετα, τότε ἄς ἀποδώσουν τά πρωτεῖα καί τά πρεσβεῖα στήν Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου· διότι θά εἶναι ἄπορο ἡ μέν πρεσβυτέρα νά στερῆται, ἡ δέ νεωτέρα νά κατακαυχᾶται.
Ἐπίσης καί ἡ μαρτυρία τοῦ πρεσβυτέρου Γαΐου, πού ἤκμασε κατά τό σ.ἔ. 200[149], καί ἔγραψε πρός τόν Πρόκλον γιά τά τρόπαια, δηλ. τούς τάφους τῶν ἀποστόλων στήν Ρώμῃ, ἡ ὁποία ἔρχεται μετά τήν μαρτυρία τοῦ Εἰρηναίου καί τοῦ Ἰουστίνου, χωρίς νά ἱστορῆ γιά τά τρόπαια, καί μετά τήν συγγραφή τῶν Ψευδοκλημεντείων, πού συντάχθηκαν πρός ὑποστήρι­ξη τῶν φιλοδόξων ἀρχῶν τῶν παπῶν, δέν μπορεῖ νά ἔχη κῦρος· διότι αὐτοί, πού ἔγραψαν τά Ψευδοκλημέντεια, θα μποροῦσαν νά ἱδρύσουν καί τρόπαια τῶν Ἀποστόλων∙ ἄλλωστε ὑπῆρχαν τά τρόπαια τοῦ Παύλου (οἱ ἁλυσίδες), τά ὁποῖα μπορούσαν νά ἀποδοθοῦν καί στούς δύο Ἀποστόλους∙ ὥστε τίποτα δέν προσθέτει ἡ μαρτυρία τοῦ Γαΐου μέ τήν ἐπίδειξη τῶν τρο­παίων τῶν Ἀποστόλων.
Λέγοντας ὁ Γάϊος γιά τά τρόπαια αὐτῶν πού ἵδρυσαν τήν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης, ἀπό ποῦ γίνεται φανερό ὅτι ἐννοεῖ τό Πέτρο; Αὐτό εἶναι, πού ἀποκαλεῖται στή λογική petitio principii. Ἀνάγκη νά ἦταν ἤδη ἀποδεδει­γμένο, ὅτι ἀπό τούς θεμελιωτές τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης ὑπῆρξε καί ὁ Πέτρος, γιά νά παραδεχθοῦμε, ὅτι ὁ Γάϊος μνημονεύει τήν ὕπαρξη τρο­παίου στήν Ρώμη, δηλ. τάφου τοῦ Πέτρου.
Ποιούς, λοιπόν, ἐννοεῖ θεμελιωτές τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης; Τόν Παῦλο καί τούς μαθητές του. Διότι ἀπόστολοι δέν καλούνταν μόνο oἱ μα­θητές τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί οἱ συνεργάτες καί οἱ μαθητές τους. Ἔτσι ὁ Λουκᾶς καλεῖ τόν Βαρνάβα ἀπόστολο· ὁ Παῦλος καλεῖ πολλάκις ἀποστό­λους τόν Τίτο, τόν Τιμόθεο, τόν Σίλαν· ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς καλεῖ ἀπόστολο Κλήμεντα τόν Ρώμης, σύγχρονο τοῦ Γαΐου.
Ἀλλά, τό σπουδαῖο ἐπιχείρημα κατά τῆς γνώμης τῶν ἀντιφρονούντων εἶναι τά λεγόμενα ἀπό τόν Γάΐο γιά τά τρόπαια τῶν ἀποστόλων στήν Ρώμη, τά ὁποῖα εἶναι ἀδύνατον νά εἶναι ἀληθῆ, διότι ἄντικρυς ἀντιμά­χονται πρός τά πράγματα.
Ὁ Γάϊος μνημονεύει «τρόπαια ἀποστόλων», τά ὁποῖα μπορεῖ ὁ καθέ­νας νά δῆ στό Βατικανό ἤ στήν Ὡστία ὁδό, δηλ. σέ τόπους περιφανεῖς. Ἀλλά ἦταν αὐτό δυνατόν, καθ’ ὅσον χρόνο οἱ Χριστιανοί, γιά νά σωθοῦν, ἔπρεπε νά εἶναι κρυμμένοι;
Ἐάν ὑπῆρχαν τῷ ὄντι οἱ τάφοι, ὅπως μνημονεύει ὁ Γάϊος, θά κατα­σκευάσθηκαν τόν δεύτερο αἰώνα, δηλ. ἐπί Τραϊνοῦ ἤ ἐπί Ἀδριανοῦ, διότι μόνο τότε οἱ Χριστιανοί ἀπήλαυσαν κάποιας ἐλευθερίας. Ἀλλά τότε γιατί ὁ Παῦλος ὁ Σαμοσατεύς, ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας, πού ἔγραψε περί τό 260, δέν ἀναφέρει τίποτε περί τοῦ πράγματος; Διατί ὁ Ἀμμώνιος ὁ Ἀλεξαν­δρεύς, πού συνέγραψε τήν ἑρμηνεία τῶν Εὐαγγελίων περί τό 250, δέν μνημονεύει τίποτα; Διατί ὁ Μινούκιος (213) ὁ Φῆλιξ στόν περί θρησκείας διάλογό του δέν ἔγραψε τίποτα;
Ὁμοίως, ὁ Λουκιανός, ὁ πρεσβύτερος στήν Ἀντιόχεια, καί Διονύσιος, ὁ ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας, οἱ ὁποῖοι ἔγραψαν περί τό 240, δέν μνημονεύουν τίποτα;
Ἡ μαρτυρία τοῦ Ὠριγένους γιά τόν θάνατο τοῦ Παύλου στήν Ρώμη ἐπί Νέρωνος ἀναιρεῖται ἀπό τόν Κλήμεντα Ρώμης, πού ἱστορεῖ, ὅτι ὁ Παῦλος «ἐπί τό τέρμα τῆς Δύσεως ἐλθών καί μαρτυρήσας ἐπί τῶν ἡγουμένων ἀπηλ­λάγη», τό ὁποῖο καί ὡς ἀόριστο ἐάν νοηθεῖ καί μή ἀκριβῶς δηλώνοντας ὡς τόπο μαρτυρίου τήν Ἱσπανία, δέν ἐννοεῖ ὅμως καί τήν Ρώμην γιά τήν ἀοριστία.
Οὔτε ἡ μαρτυρία τοῦ Εὐσεβίου, πού ἱστορεῖ, σύμφωνα μέ ὅσα ἀναπτύ­χθηκαν προηγουμένως, τόν θάνατο τῶν δύο Ἀποστόλων στήν Ρώμη, ἔχει κάποιο κῦρος, διότι καί αὐτός, ὅπως προλέχθηκε, σέ πολλά ἀντιφάσκει καί τίς εἰδήσεις ἄντλησε ἀπό θολωμένες πηγές. Ἀπόδειξη, ὅτι ἀναφέρει ὡς ἱστορική ἀλήθεια τόν μῦθο τοῦ Σίμωνος Μάγου, ἐνῷ ἀναφέρει καί τήν εἴδηση γιά τόν θάνατο τῶν δύο Ἀποστόλων, καί ἀβασανίστως δέχεται κάθε παράδοση ἤ εἴδηση ὡς ἱστορική ἀλήθεια…
Ἡ ἕκτη εἴδηση, ὅτι ὁ Μᾶρκος ἔγινε ὁ ἑρμηνευτής τοῦ Πέτρου στήν Ρώμη, ἀναιρεῖται ἀπό αὐτές τίς ἅγιες Γραφές. Ὁ Μᾶρκος ἦταν δυνατόν νά ὑπῆρξε ἑρμηνευτής τοῦ Πέτρου, ἀλλ’ ὄχι στήν Ρώμη· πολύ πιθανόν στήν Αἴγυπτο, διότι στήν Αἴγυπτο μιλούνταν ἡ Κοπτική, ἡ Ἑλληνική καί ἡ Λατινική γλῶσσα.
Στήν Ρώμη δέν ἦταν δυνατόν, α) διότι ὁ Πέτρος δέν μετέβη στήν Ρώμη, καί β) διότι, ὅπως εἴδαμε, ὁ Μᾶρκος μέχρι μέν τό 62 πρός 63 ἦταν στήν Αἴγυπτο μέ τόν Πέτρο, ἀπό δέ τόν χρόνο αὐτό ἀναφέρεται στίς ἐπιστολές τοῦ Παύλου, ὅπως εἴδαμε, ὡς συνεργός του, στίς ὁποῖες καμμία μνεία δέν γίνεται τοῦ ὀνόματος τοῦ Πέτρου· ὥστε καί αὐτή ἡ εἴδηση τοῦ Εἰρηναίου στερεῖται τοῦ κύρους, τοῦ ἀπό τίς μαρτυρίες τῶν Γραφῶν, καί, ἐπειδή ἀθετεῖται ἀπ’αὐτές, πίπτει. Ἡ εἴδηση αὐτή ἕνα φαίνεται ὅτι ἐνέχει τό ἀληθινό· ὅτι ὁ Μᾶρκος ἔγινε ἑρμηνευτής τοῦ Πέτρου. Ἐπειδή δέ δέν ἔγινε στήν Ρώμη, εἶναι πιθανόν ὅτι ἔγινε στήν Αἴγυπτο, καί τότε ὑποστηρίζεται ἡ γνώμη μας γιά τόν τόπο τῆς συγγραφῆς τῆς Α΄ Καθολικῆς ἐπιστολῆς.
Ἡ δέ ἕβδομη εἴδηση, ὅτι μετά τήν ἔξοδο τῶν Ἀποστόλων ὁ Μᾶρκος μετέδωσε τό κατ’ αὐτόν Εὐαγγέλιο γραπτῶς, καθόλου δέν ὑποστηρίζει τήν εἴδηση καί ὅτι ἔγραψε στήν Ρώμῃ καί ὅτι μάλιστα «ἐκύρωσε τήν γραφήν ὁ Ἀπ. Πέτρος», ὅπως ἱστορεῖ ὁ Εὐσέβιος στό βιβλίο II κεφ. ιε΄, ἀλλά καί αὐτά στεροῦνται κύρους, διότι ἡ κριτική ἔρευνα ἐξελέγχει αὐτά ὡς ἀνακριβῆ καί πρός τήν ἀλήθειαν ἀντιμαχόμενα· Ἰδού δέ ἡ ἀπόδειξη:
Τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο μεταφράσθηκε στήν Ἑλληνική, ἀπό δέ τῆς σύγκρισης τῶν τριῶν Εὐαγγελίων, δηλ. τῆς μετάφρασης τοῦ κατά Ματθαῖον, τοῦ κατά Λουκᾶν καί τοῦ κατά Μᾶρκον, ἀποδεικνύεται, ὅτι καί ὁ Λουκᾶς καί ὁ Μᾶρκος γράφοντας εἶχαν αὐτήν τήν μετάφραση ὑπ’ ὄψιν· διότι 42 περικοπές τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Μάρκου καί τοῦ Λουκᾶ εἶναι καθ’ ὅλα ὅμοιες πρός αὐτές τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ματθαίου· ἑπομένως ὁ Μᾶρκος ἔγραψε πολύ πιό ὕστερα.
Πολύ πιθανό, καί ἴσως βέβαιο εἶναι, ὅτι ἔγραψε στήν Ἀλεξάνδρεια, ὅπου ὡς ἑρμηνευτής τοῦ Πέτρου ἐχρημάτισε καί παρέδωσε αὐτά, πού κή­ρυττε, ἐγγράφως σ’ αὐτούς πού πίστεψαν· ὥστε ἡ μαρτυρία τοῦ Εἰρηναίου, τόσα τρωτά ἔχοντας, δέν μπορεῖ νά χρησιμεύση ὡς θεμέλιο γιά νά οἰ­κοδομηθῆ τό πρωτεῖο τοῦ Πάπα. Τό ἴδιο κῦρος ἔχουν ὄλες οἱ μαρτυρίες, πού προμνημονεύθηκαν.
Ὥστε ὁ Ἀπόστολος Πέτρος πουθενά δέν ἀποδεικνύεται ὅτι μετέβη στήν Ρώμη, ἤ ὅτι κήρυξε στήν Ρώμη, ἤ ὅτι πέθανε στήν Ρώμη. Μάλιστα ὅλα τά ἀντίθετα μαρτυροῦνται ἀπό τήν Ἱερά Γραφή καί τήν Ἐκκλη­σιαστική Ἱστορία.
Ἀπό τήν λεπτομερή καί ἀναλυτική αὐτή κριτική τῶν πληροφοριῶν τοῦ Εἰρηναίου (Λουγδούνου), τοῦ Διονυσίου Κορίνθου, τοῦ πρεσβυτέρου Γαΐου, τοῦ Ὠριγένους καί ἐν συνεχείᾳ τοῦ Εὐσεβίου γιά τήν μετάβαση καί τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου στήν Ρώμη καί τῆς ἱδρύσεως ἀπ’ αὐτόν, σέ συνεργασία μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης, ἀποδεικνύεται, φρο­νοῦμε, πλήρως ὅτι ὄντως οἱ πληροφορίες αὐτές στηρίχθηκαν σέ ἀναλη­θεῖς παραδόσεις καί πηγές, προδήλως ἄλλωστε ἀντικείμενες πρός τίς σαφεῖς ἀντίθετες μαρτυρίες τῆς Γραφῆς καί τῆς Ἱστορίας.
Τίς ἀναληθεῖς αὐτές πηγές καί παραδόσεις πολύ ἐγκαίρως, προφανῶς, ὅπως συνάγεται ἀπό τά «Ψευδοκλημέντεια» (μέ τά οποῖα καί στή συνέχεια θά ἀσχοληθοῦμε), ἐπινόησε καί κατά τά τέλη τοῦ Β΄ αἰώνα ἔθεσε σέ κυκλοφορίαν ὁ Παπισμός, ἀπό τότε διανοηθείς νά ὑποκαταστή­σει τό κοσμικό «imperium» καί τό «Pontifex maximus» τῶν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων μέ τά πνευματικά ἀντίστοιχα ὡς δῆθεν χριστιανικά.
Καί ἦταν ὅλως φυσικό, ὑπό τό κράτος τῶν ἐν γένει πνευματικῶν συν­θηκῶν τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, τῶν δυσχερειῶν τῆς πνευματικῆς ἐπικοινωνίας μεταξύ τῶν μεγάλων καί ἀπομακρυσμένων πόλεων καί τῆς ἐλλείψεως μέσων ἐλέγχου τῆς γνησιότητος τῶν συγγραμμάτων, πού κυκλοφοροῦ­σαν τότε σέ περγαμηνές, νά μήν εἶναι δυνατός ὁ προσήκων ἄμεσος ἔλεγ­χος τῶν σχετικῶν παραδόσεων καί πηγῶν.
Ἀλλά καί ἄν, παρ’ ὅλ’ αὐτά, γινόταν δεκτό ὅτι μετά τόν Ἀπόστολο Παῦλο ἤ καί πρίν ἀπ’ αὐτόν ἀκόμη μετέβη καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος στήν Ρώμη (παρόλο πού ἡ δεύτερη ἐκδοχή ἀποκλείεται, σύμφωνα μέ τά προεκ­τεθέντα) καί ὅτι μαζί μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο, ἤ καί πρί ἀπ’αὐτόν, ἵδρυσε τήν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης, καί πάλι ὁ Παπισμός κανένα ἐπιχείρημα δεν θά μποροῦσε νά πορισθῆ γιά τήν δικαιολόγηση καί θεμελίωση τοῦ «πρω­τείου» του ἐπί τῆς ὅλης Ἐκκλησίας, διότι, ὅπως προαπεδείξαμε, κανένα τέτοιο «πρωτεῖο» δέν εἶχε ὁ Ἀπόστολος Πέτρος. Καί ἡ ἐνδεχομένη ὅθεν ἀπ’ αὐτόν ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης, ἀλλά καί ὁ τυχόν θάνατός του στήν Ρώμη, δέν ἦταν δυνατόν νά μεταδώσουν στόν ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης κάποια ἰδιαίτερη ἐξουσία ἤ δικαιοδοσία ἐπί τῆς ὅλης Ἐκκλησίας. Πολύ ὀρθῶς δέ καί ὡς πρός τοῦτο ὁ ἀοίδιμος Ἀρχιεπίσκοπος Βουλγαρίας Λέων τονίζει τά ἑξῆς:
«Εἰ ἡ Ρώμη, ὅτι ἐδέξατο τόν κορυφαῖον ἐπίσκοπον, πρώτη, ἡ Ἀντιόχεια μᾶλλον ἔχει τό πρωτεῖον∙ καί γάρ πρό τῆς Ρώμης ὁ Ἀπ. Πέτρος ἐπεσκό­πησεν ἐν Ἀντιοχείᾳ. Ἔτι, εἰ διά τόν κορυφαῖον τῶν Ἀποστόλων ἡ Ρώμη… τόν μαρτυρικόν… τελειώσαντα δρόμον, πολλῷ δικαιότερον τά Ἱεροσόλυμα τῆς Ρώμης πρωτεύειν.
Ἔτι εἰ ἀπό τῆς προσώπων ποιότητος τό πρωτεῖον τοῖς θρόνοις περίεστι, πῶς οὐ λαμπρῶς κατά πάντων τά Ἱεροσόλυμα τό κράτος ἕξει; Αὐτός γάρ ὁ καί Πέτρου καί ἡμῶν ἁπάντων κοινός πλάστης καί δεσπότης, ὁ πρῶτος καί Μέγας Ἀρχιερεύς, ἡ πηγή πάσης ζωῆς καί Ἀρχιερατικῆς τάξεως, ἐν αὐ­τοῖς… καί τήν διατριβήν ἔσχε καί Ἑαυτόν ὑπέρ τῆς τοῦ Κόσμου σωτηρίας ἑ­κών ἱεράτευσε. Ἔτι, εἰ διά τόν κορυφαῖον ἡ Ρώμη ζητεῖ τό πρωτεῖον, δι’ Ἀν­δρέαν τόν πρωτόκλητον καί γενέσει πρότερον ἀδελφόν, τό Βυζάντιον πρῶτον…»[150].
Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, ἡ πρόσφατη παρουσίαση ἀπό ἐσᾶς τῶν δῆθεν Ἁγίων Λειψάνων τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ἀγνώστων ἐπί δύο χιλιετίες, πα­ρουσιάζει ἐκτύπως τήν τραγικότητα τοῦ θρησκευτικοῦ σας συστήμα­τος!

15. Τό δακτυλίδι τοῦ ἁλιέως
 
Τό ὅτι δέν ἔχετε καμμία διάθεση, Ἐκλαμπρότατε, νά ἀποβάλετε τό παπικό «πρωτεῖο ἐξουσίας», φαίνεται καί ἀπό τό γεγονός ὅτι στήν «ἐνθρόνισή» σας, σᾶς δόθηκε τό «δακτυλίδι τοῦ ἁλιέως, τοῦ ψαρᾶ», τό ὁποῖο φορᾶτε, ὡς δῆθεν διάδοχος τοῦ δῆθεν «πρίγκηπος» τοῦ κολεγίου τῶν Ἀποστόλων, Ἀποστόλου Πέτρου. Τό δαχτυλίδι τοῦ «πάπα» εἶναι ἕνα ἀπό τά κυριότερα σύμβολα τῆς παπικῆς ἰσχύος. Ὀνομάζεται «δαχτυλίδι τοῦ ψαρᾶ», εἶναι ὅμως ἕνα χρυσό δαχτυλίδι βάρους… 35 γραμμαρίων. Ἀπεικονίζει τόν Ἅγιο Πέτρο νά σηκώνει τά δίχτυά του ἀπό τά νερά, ἐνῶ γύρω του εἶναι γραμμένο τό ὄνομα τοῦ «πάπα». Ὁ κάθε «πάπας» θεωρεῖ­ται διάδοχός του Ἁγίου Πέτρου, πού ἦταν ψαρᾶς. Ἔτσι, προκύπτει ἡ ὀνομασία τοῦ δαχτυλιδιοῦ[151].
16. Οἱ παπικῆς προελεύσεως θρονικές ἑορτές

Δεῖγμα τῆς ἀδιαλλαξίας σας στό παπικό πρωτεῖο εἶναι καί οἱ θρονικές ἑορτές. Κατ’ἀρχήν θά πρέπει νά σημειώσουμε ὅτι τά τελευταῖα χρόνια συχνά ἀκοῦμε γιά «θρονικές ἑορτές», δηλαδή ἑορταστικές ἐκδηλώσεις τοπικῶν ἐκκλησιῶν, κάθε φορά πού ἑορτάζεται ἡ μνήμη Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ἵδρυσαν τίς ἐκκλησίες αὐτές. Ἀλλά, ἡ μορφή τῶν ἑορτῶν εἶναι καινοφανής καί ἄγνωστη στήν ἱστορία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Τήν λανσάρατε πρῶτος ἐσεῖς, ὁ Παπισμός, γιά νά «διαλαλεῖτε» κατ᾽ ἔτος, πανταχόθεν, τήν δῆθεν «πέτρειο διαδοχή» σας. Μέ κάτι τέτοια τερτίπια προσπαθεῖτε στόν Παπισμό νά ὑπενθυμίζετε τό ἐπάρατο «πρωτεῖο» καί τό βλάσφημο «ἀλάθητό» σας, τοῦ ἡγεμονίσκου τοῦ «Κράτους τοῦ Θεοῦ», ὁ ὁποῖος προβάλλεστε, ἐκτός ἀπό βασιλιάς καί ὡς «ἐπίσκοπος Ρώμης»! Ἀλλά, ὅπως εἶχε πεῖ ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ἡ νεοπαπιστική νοοτροπία εἰσῆλθε δυστυχῶς καί στήν καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολή. Ἐδῶ καί λίγα χρόνια ἄρχισαν νά ἑορτάζονται καί σέ πολλές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἀνάλογες «θρονικές ἑορτές», τίς ὁποῖες φροντίζουν κάποιοι νά τίς ἀναγάγουν σέ «μεγάλα γεγονότα». Ὅμως, στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν ὑπάρχουν «θρόνοι», τούς ὁποίους ἵδρυσαν κάποιοι ἅγιοι, γιά νά τούς γιορτάζουμε, ἀλλά διακονικές θέσεις, γιά τή διακονία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, βαμμένες μέ αἷμα καί ποτισμένες μέ ἱδρώτα καί δάκρυα. Καί ὡς ἐκ τούτου δέν μποροῦμε νά ἑορτάζουμε γιά τό «θρόνο» κανενός ἐπισκόπου! Οἱ Ἅγιοι Ἐπίσκοποι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας οὐδέποτε ἑόρτασαν τό γεγονός τῆς ἐκλογῆς τους στόν ἐπισκοπικό τους «θρόνο», ἀλλά θεωροῦσαν τή διακονία τους φορτίο ἀσήκωτο, προσωπική κένωση. Ὅσοι ἔχουν ἀντίθετη ἄποψη, ἂς διαβάσουν τό 4^ο κεφάλαιο τῆς Α΄ Κορινθίους Ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, γιά νά δοῦν τόν πραγματικό «θρόνο» τῶν Ἀποστόλων καί τῶν διαχρονικῶν διαδόχων τους[152].

17. Ἡ ἀφαίρεση τοῦ τίτλου τοῦ Πατριάρχου τῆς Δύσεως
 
Τό τελευταῖο γεγονός, Ἐκλαμπρότατε, τό ὁποῖο καταδεικνύει ὅτι δέν πρόκειται νά ἀποποιηθῆτε τό «πρωτεῖο ἐξουσίας», εἶναι ὅτι ἀρνηθήκατε τόν τίτλο τοῦ πατριάρχου τῆς Δύσεως.
Σύμφωνα μέ πληροφορίες, «τό Ἐτήσιο Ποντιφικό Ἡμερολόγιο “An­nuario Pontificio” περιέχει πληροφορίες καί στοιχεῖα ἀπό ὅλες τίς δραστη­ριότητες τῶν Παπικῶν. Εἶναι τά Δίπτυχα, ἕνα στατιστικό δελτίο γιά τήν ἐνημέρωση τῆς ἱεραρχικῆς δομῆς τοῦ Βατικανοῦ. Στό ἐπίσημο αὐτό Ἡμε­ρολόγιο ἀναφέρονται, ὅπως εἶναι φυσικό, καί ὁ «πάπας» μέ τούς τίτλους, πού ἔχει. Φέτος, μέ τήν παραίτηση τοῦ πρώην ἐκλαμπροτάτου κ. Βενέδι­κτου, ἄργησε νά ἐκδοθῆ. Στήν ἔκδοση τοῦ Νέου Ποντιφικοῦ Ἡμερολογίου τοῦ 2013 τονίζεται ὅτι ὁ ἴδιος ἔχετε ἐπιλέξει ἀπό τήν ἡμέρα τῆς ἐκλογῆς σας νά ἀποκαλῆσθε μέ τόν τίτλο «Ἐπίσκοπος Ρώμης». Συγχρόνως, ἀπο­καλεῖται ὁ ἐπίτιμος ἐκλαμπρότατος κ. Βενέδικτος ὡς «Ὑπέρτατος Ἐπί­τιμος Ποντίφικας». Στό προηγούμενο Ἡμερολόγιο τοῦ 2012 ὁ κ. Βενέ­δικτος δέν ἀποκαλεῖται μόνο «Ἐπίσκοπος Ρώμης», ἀλλά συμπεριλαμβάνει ὅλους τούς τίτλους, πού τοῦ εἴχαν ἀποδοθῆ καί γιά τούς ὁποίους ὑπῆρξε ἀνέκαθεν ἀπό τούς Ὀρθόδοξους δριμεῖα κριτική, ὡς: «Βικάριος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, Διάδοχος καί πρίγκιπας τῶν Ἀποστόλων, Ἀνώτατος Προκαθή­μενος τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, Προκαθήμενος τῆς Ἰταλίας, Ἀρχιεπίσκο­πος καί Μητροπολίτης τῆς Ρωμαϊκῆς Ἐπαρχίας, Ἀρχηγός τῆς Πόλης τοῦ Βατικανοῦ καί Δοῦλος τῶν Δούλων τοῦ Θεοῦ», μέ ἀφαίρεση τοῦ τίτλου «Πατριάρχη τῆς Δύσεως». Φέτος, ὅμως, στό ἴδιο σημεῖο βρίσκεται μόνο μία ἁπλή ἀναφορά: «Φραγκῖσκος – Ἐπίσκοπος Ρώμης». Οἱ ἄλλοι τίτλοι δέν ἐξαφανίστηκαν, ὑπάρχουν μέ ἕνα σύντομο βιογραφικό σημείωμα (συγκε­κριμένα στήν σελίδα 24), ἡ ὁποία στό Ἡμερολόγιο τοῦ 2012 ἦταν κενή. Τό ὄνομα τοῦ κ. Βενέδικτου εἶναι γραμμένο στά λατινικά «Benedictus» καί ὄχι στά ἰταλικά, ἐνῶ τό δικό σας εἶναι στά ἰταλικά “Francesco” καί ὄχι στά λατινικά. Ἐπιπλέον, τό ἀρχικό «PP», πού σημαίνει «πάπας» ἐμφανίζεται στό ὄνομα τοῦ κ. Βενέδικτου, ἐνῶ σ’ Ἐσᾶς δέν ὑπάρχει. Ἀπέναντι ἀπό τήν φωτογραφία σας ὑπάρχει ἡ ὑπογραφή σας μέ τό ὄνομά σας στά ἀγγλικά, ἐνῶ στόν κ. Βενέδικτο ὑπάρχει στά λατινικά «Benedictus PP XVI». Ἐκλαμ­πρότατε, δέν ἔχετε παραιτηθῆ ἀπό ὁποιονδήποτε τίτλο σᾶς ἔχει ἀποδοθῆ στόν παπικό χῶρο, πού οὐδέποτε ἔχουν γίνει ἀποδεκτοί ἀπό τήν Ὀρθόδο­ξη Ἐκκλησία, ἀλλά θελήσατε νά τούς βάλετε σέ ἐμφανές σημεῖο στήν ἑπόμενη σελίδα. Δέν θελήσατε νά ἐπαναφέρετε τόν τίτλο «πατριάρχης τῆς Δύσεως», ἀκολουθώντας τόν ἐπίτιμο ἐκλαμπρότατο κ. Βενέδικτο. Βε­βαίως, ἐξ ἀπόψεως ὀρθοδόξου, ὁ τίτλος αὐτός, πού σᾶς ἀποδίδεται, θά ἰσχύσει μόνο ὅταν ἐσεῖς θά συγκαταλεχθῆτε μεταξύ τῶν Ὀρθόδοξων Πατριαρχῶν. Μόνο ὅταν θά γίνετε ὀρθόδοξος, θά μποροῦμε νά μιλᾶμε γιά τούς τίτλους, «Ἐπίσκοπος Ρώμης» καί «πατριάρχης τῆς Δύσεως», καί ὄχι βέβαια γιά ὅλους πού ἀναφέρονται στό Ποντιφικό Ἡμερολόγιο, γιατί αὐτοί οὐδέποτε ἦταν ἀποδεκτοί στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ τίτλος τοῦ «πατριάρχη τῆς Δύσεως», σύμφωνα μέ τήν προηγούμενη ἀπάντηση τῆς Γραμματείας τοῦ Βατικανοῦ γιά τήν προώθηση τῆς Χριστιανικῆς Ἑνότη­τας, εἶναι πλέον σέ ἀχρησία. Ἡ ἀφαίρεση καί πάλι τοῦ τίτλου «πατριάρ­χης τῆς Δύσεως» ἀπό σᾶς ἔχει ὡς στόχο νά ἐπιβεβαιώση γιά δεύτερη φορά τόν ἰσχυρισμό τοῦ Βατικανοῦ γιά Παγκόσμια δικαιοδοσία τοῦ «πάπα» Ρώμης, πού ἀντικατοπτρίζεται στούς ἄλλους τίτλους. Δυστυχῶς, κάνετε τά ἀδύνατα δυνατά, προκειμένου νά διαψεύσετε ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι σᾶς «θέλουν ἀνανεωτή»! Ὄχι μόνο δέν προτίθεσθε νά ἀλλάξετε τό παρα­μικρό στόν παπικό θεσμό, ἀλλά συνεχίζετε ἀκάθεκτος τή σκληρή γραμμή τῶν προκατόχων σας. Δυστυχῶς, ἐπαληθευόμαστε συνεχῶς καί πανηγυ­ρικά ἀπό κάθε ἐνέργειά σας. Ὡς γνήσιος ἰησουΐτης, εἶστε ὁρκισμένος νά ὑπερασπίζεστε τόν παπικό θεσμό καί, συνεπής στόν ὅρκο σας, αὐτό θέλετε, νά πραγματοποιήσετε τό «μεγάλο ὅραμα», νά γίνετε πνευματικός κοσμοκράτορας[153]!

18. Ἡ νέα Ἐκκλησιολογία τοῦ Παπισμοῦ

Ἡ βάση τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τοῦ Παπισμοῦ βρίσκεται στήν ἐγκύ­κλιο Ut Unum Sint (1995) τοῦ πάπα Ἰωάννου Παύλου II, ὁ ὁποῖος ἐπανα­δηλώνει τήν οὐσιαστική διδασκαλία, πού πρωτοδιατυπώθηκε στό Διάτα­γμα Unitatis Redintegratio. «Ἡ ἀναγνώριση τῆς ἀδελφότητάς μας δέν εἶναι ἐπακόλουθο μιᾶς μεγαλόκαρδης φιλανθρωπίας ἤ ἑνός ἀόριστου οἰκογενεια­κοῦ πνεύματος. Ἔχει τίς ρίζες της στήν ἀναγνώριση τοῦ ἑνός Βαπτίσματος καί στό ἐπακόλουθο καθῆκον πρός δοξολογίαν τοῦ Θεοῦ ἐν τοῖς ἔργοις Αὐτοῦ. Ἡ Διεύθυνση γιά τήν Ἐφαρμογή τῶν Ἀρχῶν καί τῶν Τύπων περί Οἰκουμενισμοῦ ἐκφράζει τήν ἐλπίδα ὅτι τό βάπτισμα θά ἀναγνωρισθεῖ ἀμοιβαῖα καί ἐπίσημα. Αὐτό εἶναι κάτι περισσότερο ἀπό μία οἰκουμενική πράξη τιμῆς ἕνεκεν. Συνιστᾶ μία βασική ἐκκλησιολογική δήλωση»[154].
Σύμφωνα μέ τό Διάταγμα περί Οἰκουμενισμοῦ καί σχετικά μέ τό βάπτισμα, «οἱ ἄνθρωποι, πού πιστεύουν στόν Χριστό καί ἔχουν πράγματι βαπτισθῆ» θεωροῦνται ὅτι βρίσκονται σέ κοινωνία μέ τήν «Καθολική Ἐκκλησία» (τόν Παπισμό) ἀκόμη καί ἄν «αὐτή ἡ κοινωνία εἶναι ἀτελής» (3a). Ἐάν, λοιπόν, ἐκεῖνοι, πού βαπτίσθηκαν Χριστιανοί, πραγματικά ἀ­δελφοί ἐν Χριστῷ, εἶναι σέ κοινωνία μέ τήν «Ἐκκλησία» (Παπισμό), ἀκόμη καί ἄν εἶναι, κατά κάποιο τρόπο, μόνο σέ «μερική» κοινωνία, ἕπεται ὅτι ὄχι μόνο μερικά, ἀλλά «πολλά στοιχεῖα καί χαρίσματα», πού οἰκοδομοῦν καί δίνουν ζωή στήν «Ἐκκλησία» (Παπισμό) ὑπάρχουν ἐκτός τῶν ὁρατῶν ὁρίων. Ἐκεῖνα τά «στοιχεῖα» περιλαμβάνουν «τόν γραπτό λόγο τοῦ Θεοῦ», «τή ζωή τῆς χάριτος», «τά ἐσωτερικά δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», καί ἀρκετά ἄλλα (3b).
Σύμφωνα μέ τήν λατινική διδασκαλία, πρίν τήν Β΄ Βατικανή «Σύνοδο», ἐσεῖς οἱ Παπικοί πιστεύατε ὅτι τό βάπτισμα ὠφελεῖ γιά τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μόνο ἐντός τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Χάρις βρίσκεται σέ ἀναστολή, λόγω τῆς κατάστασης τοῦ σχίσματος ἤ τῆς αἵρεσης, καί εἶναι ἐνεργός μόνο μέ τήν εἴσοδο στήν Ἐκκλησία. Οἱ σχισματικές καί αἱρετικές ὁμάδες δέν κατέχουν τίποτε περισσότερο ἀπό τό σχίσμα καί τήν αἵρεσή τους. Τά μυστήρια ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία. Μετά τήν Β΄ Βατικανή ἡ πα­ραπάνω διδασκαλία ἄλλαξε καί ἀπό τότε μέχρι καί σήμερα οἱ παπικοί θεωρεῖτε ὅτι τό μυστήριο τοῦ βαπτίσματος παράγει ὅλους τούς καρπούς του καί εἶναι πηγή Χάριτος, ἀκόμα καί ὅταν τελεῖται ἀπό ἐπισήμως χωρι­σμένους σχισματικούς ἤ αἱρετικούς. Τήν «ζωή τῆς Χάριτος» καί «προσβά­σεως στήν κοινότητα τῆς σωτηρίας» ἀπολαμβάνουν καί ὅσοι βρίσκονται σέ σχίσμα καί αἵρεση. Τά σχισματικά σώματα καθ’ αὐτά θεωροῦνται ὡς «μέσα σωτηρίας».
Ἐσεῖς, οἱ Παπικοί, πιστεύετε ὅτι τo Ἅγιον Πνεῦμα ἐνεργεῖ καί ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, ἐρχόμενοι σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τήν Πατερική Ὁμοφω­νία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία δέν ὑπάρχει μυστηριακή Χάρη (καθαρτική, φωτιστική καί ἁγιαστική ἐνέργεια) ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Β΄Βατικανή ἐπεξέτεινε τήν Ἐκκλησία, ὥστε νά συμπεριλαμβάνει καί τούς ἴδιους τούς σχισματικούς καί αἱρετικούς. Κατ’αὐτόν τόν τρόπο δέν μπορεῖ νά λέγεται ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐνεργεῖ μόνο μέσα στό πλαίσιο τῆς Ἐκκλησίας. Τό σχισματικό καί τό αἱρετικό βάπτισμα θεωρεῖται τώρα ὡς καρποφόρο, διότι εἶναι τό ἕνα βάπτισμα τοῦ ἑνός Σώματος, πού εἶναι ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύ­ματος. Αὐτό, ὅμως, σημαίνει, ὅτι τά κριτήρια, πού χρησιμοποιοῦνται γιά τήν ἀναγνώριση τῆς Ἐκκλησίας, τά ἔχετε ἀλλάξει. Ἡ Ἐκκλησία, ὡς μυ­στηριακή ἑνότητα, δέν βρίσκεται πλέον γιά σᾶς στήν ταυτότητα, πού στη­ρίζεται πάνω στήν ἑνότητα τῆς πίστεως, τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, τῆς ἱερωσύνης καί τῶν μυστηρίων. Ἡ Ἐκκλησία πλέον ἀναγνωρίζεται ἀπό τά στοιχεῖα, τά ἐπιμέρους τοῦ συνόλου, ἐγκαθιδρύοντας μία κοινωνία ἀτε­λῶς, ἡμιαυτόνομα καί ἀόριστα.
Ἔτσι, ἀπό πλευρᾶς σας οἱ Παπικοί ἔχετε τρεῖς νέες ριζοσπαστικές ἀναγνωρίσεις: α) τοῦ αἱρετικοῦ βαπτίσματος ὡς τοῦ ἑνός βαπτίσματος (καί καρποφόρου), β) τῶν αἱρετικῶν συνάξεων ὡς «ἐκκλησιῶν», καί γ) τῆς καρποφόρας ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐντός αὐτῶν. Αὐτές οἱ τρεῖς ἀναγνωρίσεις προετοίμασαν τό ἔδαφος γιά τήν τέταρτη καί τελική ἀναγνώριση, τῆς Una Sancta ὡς ὑφισταμένης ἀπό τόν Παπισμό μέχρι καί τίς σχισματικές καί αἱρετικές συνάξεις.
Ὅμως, ἡ δημιουργία ἀπό σᾶς μιᾶς ἄλλης, νέας «ἐκκλησίας», συνεπά­γεται καί τήν δημιουργία ἑνός ἄλλου, νέου Χριστοῦ. Κάθε ἀλλαγή ἤ μετα­σχηματισμός τῆς πίστεως ἤ τῆς παραδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι ἄλλος Ἰησοῦς, ἄλλη Ἐκκλησία. Ὁ Ἀπ. Παῦλος λέει : «Εἰ μέν γάρ ὁ ἐρχόμενος ἄλ­λον Ἰησοῦν κηρύσσει, ὅν οὐκ ἐκηρύξαμεν, ἤ Πνεῦμα ἕτερον λαμβάνετε, ὅ οὐκ ἐλάβετε, ἤ εὐαγγέλιον ἕτερον, ὅ οὐκ ἐδέξασθε…»[155]. Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος ὑπογραμμίζει: «Ὅστις γάρ ὅλον τόν νόμον τηρήση, πταίση δέ ἐν ἑνί, γέγονεν πάντων ἔνοχος»[156]. Τέλος, ὁ ἅγιος Ταράσιος πατριάρχης Κων­σταντινουπόλεως ἐπισημαίνει: «Τό κακόν ἤδη κακόν ἐστι, καί μάλιστα ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων. Τό γάρ ἐπί δόγμασιν εἴτε μικροῖς εἴτε μεγά­λοις ἁμαρτάνειν ταυτόν ἐστιν. Ἐξ ἀμφοτέρων γάρ ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ ἀθε­τεῖται»[157].
Ὁ Francis A. Sullivan ὑποστηρίζει ὅτι «μπορεῖ κάποιος νά σκεφθεῖ τήν παγκόσμια Ἐκκλησία ὡς μία κοινωνία (communion), σέ ποικίλα ἐπίπεδα πλη­ρότητας, “σωμάτων” πού εἶναι περισσότερο ἤ λιγότερο πλήρεις ἐκκλη­σίες… εἶναι μία πραγματική κοινωνία, πού πραγματοποιεῖται σέ ποικίλους βαθμούς πυκνότητας ἤ πληρότητας, “σωμάτων” πού στό σύνολό τους ἔχουν πραγματικά ἐκκλησιαστικό χαρακτήρα, παρότι κάποια πληρέστερα ἀπό ἄλλα»[158]. Δηλ. ἐδῶ ἔχουμε τόν Χριστό κατά βαθμούς.
Σύμφωνα, ὅμως, μέ τήν Ὀρθόδοξη διδασκαλία, μία ἐκκλησία, πού πραγματώνεται σέ βαθμούς πληρότητας, δέν εἶναι ἡ Ἐκκλησία, γιατί ὁ Χριστός εἶναι τά πάντα καί ἐν πᾶσιν. Στόν Παπισμό ἡ Ἀληθινή Πίστη δέν εἶναι τό κριτήριο γιά τήν ἀναγνώριση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Οἱ κεντρικοί, λοιπόν, στύλοι τῆς νέας λατινικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι οἱ ἑξῆς : α) Οἱ ὅροι «σχίσμα» καί «αἵρεση» δέν ἐφαρμόζονται πλέον, β) τό Ἅ­γιον Πνεῦμα χορηγεῖται καί ἁγιάζει τά σχισματικά καί αἱρετικά σώμα­τα, γ) σχισματικά/αἱρετικά σώματα ἀναγνωρίζονται ὡς ἐκκλησίες καί ἐκ­κλησιαστικές κοινότητες, δ) ἡ Ἐκκλησία περιλαμβάνει ὅλους τους «βαπτι­σμένους», πού συμμετέχουν κατά βαθμούς, ε) ἡ διάκριση μεταξύ πλήρους καί ἀτελοῦς κοινωνίας, καί στ) δέν εἶναι ἀπαραίτητη πλέον ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως, γιά νά ἀνήκη κανείς στήν Ἐκκλησία.
Ο Joseph Ratzinger, πρώην ἐκλαμπρότατος κ. Βενέδικτος ΙΣΤ΄, μέσα στά ἀνωτέρω πλαίσια, ὑποστήριξε ὅτι «κάτι πού δικαίως κάποτε καταδικά­στηκε ὡς αἵρεση, δέν μπορεῖ ἀργότερα ἁπλῶς νά γίνει μία ἀλήθεια· μπορεῖ, ὅμως, σταδιακά νά ἀναπτύξει τή δική του θετική ἐκκλησιολογική φύση, τήν ὁποία τό ἄτομο ἀντιμετωπίζει ὡς τήν ἐκκλησία του καί στήν ὁποία ζεῖ ὡς ἕνας πιστός καί ὄχι ὡς αἱρετικός»[159]. Δηλ. ἔχουμε ἐδῶ τό πέρασμα ἀπό τήν αἵρεση στήν ἐκκλησιαστικότητα.
Ἡ Communio Ἐκκλησιολογία τῆς Β΄ Βατικανῆς ἔρχεται σέ πλήρη ἀντί­θεση μέ τήν Ὀρθόδοξη Εὐχαριστιακή Ἐκκλησιολογία.
Σύμφωνα μέ τήν Ὀρθόδοξη Εὐχαριστιακή Ἐκκλησιολογία, τά ὅρια τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας χαράσσονται σαφῶς μέ βάση τίς «γραμμές αἵμα­τος», συμπεριλαμβάνοντας ὅλους ὅσοι μετέχουν στό Κοινό Ποτήριο τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Ἡ μυστηριακή βάση τῆς κοινωνίας δέν συνίσταται σέ ἕνα ἤ ἄλλο μυστήριο, ἀλλά σέ ὅλα τά μυστήρια μαζί, ἑνωμένα σέ μία κοινή ζωή καί σέ ἕνα κοινό Ποτήριο.
Σύμφωνα μέ τήν Communio Ἐκκλησιολογία τῆς Β΄ Βατικανῆς, τά ὅρια τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας χαράσσονται πρῶτα μέ βάση τό ὕδωρ τοῦ βαπτίσματος. Μεταξύ τῶν βαπτισμένων ὑπάρχει μία θεμελιώδης ἑνότητα ἤ communio, ἔτσι πού ἡ διάκριση δέν εἶναι μεταξύ πλήρους ἑνότητας ἤ καθόλου communio, ἀλλά μεταξύ πλήρους καί ἀτελοῦς communio (UR 3). Σύμφωνα μέ τόν καρδινάλιο Βάλτερ Κάσπερ, ἡ μυστηριακή βάση τῆς communio εἶναι ἡ communio στό ἕνα βάπτισμα, μέ συμμετοχή στήν Εὐχαριστία, «τό ἀποκορύφωμα» τῆς communion, πού ἐπιφυλάσσεται γι’ αὐτούς, πού εἶναι σέ πλήρη κοινωνία».
Τί εἶναι, ὅμως, ἡ «Communio» Ἐκκλησιολογία; Εἶναι μία σύνθετη πραγματικότητα μέ τή μορφή μιᾶς κοινωνίας, ἡ ἑνότητα τῆς ὁποίας ἔχει ἐπέλθει ἀπό πολλούς καί ποικίλους παράγοντες. Αὐτό σημαίνει ὅτι εἶναι ἀνοιχτή ἡ πιθανότητα τά συστατικά στοιχεῖα τῆς Ἐκκλησίας νά εἶναι παρόντα ἀκόμη καί σέ χριστιανικές κοινότητες ἐκτός τῆς «Καθολικῆς Ἐκ­κλησίας» (τοῦ Παπισμοῦ) καί νά μποροῦν νά προσδίδουν σ’ αὐτές τίς κοι­νότητες τόν χαρακτήρα τῆς Ἐκκλησίας. Συνεπῶς, ἡ μία Ἐκκλησία τοῦ Χρι­στοῦ μπορεῖ ἐπίσης νά εἶναι παροῦσα ἐκτός τῆς «Καθολικῆς Ἐκκλησίας» (τοῦ Παπισμοῦ) καί εἶναι πράγματι παροῦσα, καί, μάλιστα, ὁρατή, στό βαθμό, πού εἶναι παρόντες οἱ παράγοντες καί τά στοιχεῖα ἐκεῖνα, πού δημιουργοῦν ἑνότητα, καί συνακόλουθα τήν Ἐκκλησία[160].
Σύμφωνα μέ τήν παραπάνω λατινική ἀντίληψη, ἔχουμε μία Ἐκκλησία δύο, ὅμως, βαθμίδων. Ἡ πρώτη βαθμίδα εἶναι ἡ συγκεκριμένη ἔκφραση, δηλ. ὁ Παπισμός, στόν ὁποῖο δῆθεν ὑφίσταται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί στόν ὁποῖο ὑπάρχει ἡ πλήρης κοινωνία. Ἡ δεύτερη βαθμίδα εἶναι οἱ «ἐλλι­πεῖς Ἐκκλησίες», ὅπως ἡ Ὀρθοδοξία, ὁ Μονοφυσιτισμός καί ὁ Προτεσταν­τισμός, οἱ ὁποῖες στεροῦνται τῆς κοινωνίας μέ τόν «πάπα» Ρώμης, ἀφοῦ δέν ἀναγνωρίζουν τό πρωτεῖο ἐξουσίας καί τό ἀλάθητο, καί γι’ αὐτό βρίσκονται σέ ἀτελῆ κοινωνία. Τήν παραπάνω λατινική ἀντίληψη περί Ἐκκλησίας ἐκφράζοντας ὁ πρώην ἐκλαμπρότατος κ. Βενέδικτος ΙΣΤ΄, ἀποκάλεσε τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς ἐλλειματική.
Ποιά εἶναι, λοιπόν, ἡ νέα εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας τῆς νέας λατινικῆς ἐκκλησιολογίας; Ἄς φανταστοῦμε ἕνα σύστημα ὁμόκεντρων κύκλων, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ τήν Ἐκκλησία ὅλων τῶν βαπτισμένων καί τῶν ἀβαπτί­στων. Στό κέντρο τῶν κύκλων βρίσκεται ὁ Παπισμός, πού εἶναι ἡ συγκε­κριμένη ἔκφραση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Πιό κοντά στό κέντρο βρί­σκεται ἡ Ὀρθοδοξία. Πιό μακρυά ὁ Μονοφυσιτισμός. Πιό μακρυά ὁ Ἀγγλι­κανισμός. Πιό μακρυά ὁ Προτεσταντισμός καί πιό μακρυά οἱ δίκαιοι, οἱ ὁποῖοι μπορεῖ νά ὑπάρχουν ὄχι μόνο μεταξύ τῶν βαπτισμένων, ἀλλά καί μεταξύ τῶν ἀβαπτίστων.
Ὁ καρδινάλιος Charles Morerod λέει ὅτι «οἱ “χωρισμένοι ἀδελφοί” δι­καίως θεωροῦνται “ἀκαταμάχητα ἀδαεῖς” (“invincibly ignorant”), ἐπειδή δέν εἶχαν τή δυνατότητα νά γνωρίσουν τόν Ἰησοῦ Χριστό καί/ἤ τήν Ρωμαιο­καθολική Ἐκκλησία ὡς τή Μία Ἐκκλησία, ἀναλόγως τῆς δικαιοσύνης τους καί τῆς συμμετοχῆς τους σέ ὁρισμένα μυστήρια, μέ κυριότερο τό βάπτισμα. Ἐκεῖνοι, πού δέν ἀνήκουν στή Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία, ἀνήκουν ὡστόσο στή Μία Ἐκκλησία ποικιλοτρόπως, σύμφωνα μ’ ἕνα σύστημα ὁμόκεντρων κύκλων: οἱ Ἕλληνες καί οἱ Ρῶσοι πρῶτα…»[161].
Τί σημαίνει, λοιπόν, τώρα νά ἀνήκει κανείς στήν Ἐκκλησία; Σύμφωνα μέ τόν καρδινάλιο Charles Journet, «ὅπου ὁ Θεός “ἀγγίζει” κάποιον, ὅπου τό Ἅγιον Πνεῦμα καθοδηγεῖ ἕνα πρόσωπο πρός μία μελλοντική μεταστροφή του, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἤδη παροῦσα… Τά μυστήρια, πού μεταδίδονται ἐκτός της Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας,… “ἔχουν μία φυσική τάση νά παρέχουν κάποιες ἐμφανίσεις τοῦ σώματος (corporeal appearances)”. Αὐτό σημαίνει πώς κάθε ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος εἶναι μέρος τῆς διαδικασίας συγκρότησης τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, τό ὁποῖο ἔτσι εἶναι πάντοτε ὁρατό, παρότι ἐμεῖς δέν τό ἀναγνωρίζουμε πάντοτε… Τό σύνορο τῆς Ἐκκλησίας διαπερνᾶ τίς καρδιές μας: ὁ καθένας εἶναι μέλος τῆς Ἐκκλησίας, στόν βαθμό πού λαμβάνει θεία χάρη»[162].
Σύμφωνα, ὅμως, μέ τήν Ὀρθόδοξη διδασκαλία περί διακρίσεως τῶν Θείων Ἐνεργειῶν, ἡ φυσική ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ εἶναι τελείως ἁπλή. Ὅμως, αὐτή ἡ ἁπλή ἐνέργεια «μερίζεται ἀμερίστως ἐν μεριστοῖς». Αὐτό σημαίνει ὅτι μία εἶναι ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ἀλλά μέ πολλά ἀποτελέσματα : τή δημιουργική ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, τήν προνοητική ἐνέργεια, τήν καθαρτική, τή φωτιστική καί τή θεωτική ἐνέργεια. «Μεταξύ αὐτῶν τῶν μορφῶν τῆς μίας καί μόνης ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ δέν ὑπάρχει ταυτότης. Ἄν ὑπῆρχε ταυτότης, τότε ὅλα τά κτίσματα θά μετεῖχαν π.χ. στήν θεωτική ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ», σύμφωνα μέ τόν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη. Τό ὅτι ἡ παραπάνω δι­δασκαλία λείπει ἀπό τόν Παπισμό, δείχνει ὅτι τούς λείπει ἡ βιωματική ἐμπειρία.
Σχετικά μέ τήν διάκριση τῆς δράσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ More­rod καί Journet ὑποστηρίζουν ὅτι κάθε ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος εἶναι μέ­ρος τῆς διαδικασίας συγκρότησης τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ὅμως, ὁ ἅγιος Διάδοχος Φωτικής γράφει ὅτι «πρό μέν τοῦ ἁγίου βαπτίσματος, ἔξω­θεν ἡ χάρις πρός τά καλά προτρέπεται τήν ψυχήν, ὁ δέ Σατανᾶς ἐν τοῖς αὐ­τῆς ἐμφωλεύει βάθεσιν, ὅλας τάς τοῦ νοῦ ἀποφράττειν δεξιάς πειρώμενος διεξόδους. Ἀπό δέ αὐτῆς τῆς ὥρας ἐν ᾗπερ ἀναγεννώμεθα, ἔξωθεν μέν ὁ δαίμων γίνεται, ἔσωθεν δέ ἡ χάρις»[163].
Τά κύρια χαρακτηριστικά τῆς Βατικάνειας ἐκκλησιολογίας εἶναι α) ἡ Communio ἐκκλησιολογία, β) ἡ βαπτισματική βάση, γ) ἡ ἄποψη ὅτι ἐκτός τῆς Εὐχαριστιακῆς Σύναξης ὑπάρχει Ἐκκλησία, δ) ἡ πλήρης καί ἡ ἀτελής κοινωνία, ε) τά μέρη τοῦ Συνόλου ἀποτελοῦν τήν παγκόσμια κοινωνία, στ) ἡ ἑνότητα, πού ἐκφράζεται σέ βαθμίδες, ζ) τά στοιχεῖα, πού πραγματοποιοῦνται σέ χωρισμό, καί η) τό βάπτισμα, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ μύηση καί ὄχι ἐπιστροφή.
Στήν ἀκριβῶς ἀντίπερα ὄχθη βρίσκονται τά κύρια χαρακτηριστικά τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας, πού εἶναι α) ἡ εὐχαριστιακή ἐκκλησιολογία, β) ἡ εὐχαριστιακή βάση, γ) ἡ πάγια διδασκαλία ὅτι ἐκτός της Εὐχαρι­στιακῆς Σύναξης δέν ὑπάρχει Ἐκκλησία, δ) ἡ πλήρης καί ὄχι ἡ ἀτελής κοινωνία, ε) ἡ καθολική κοινωνία ταυτίζεται μέ τήν εὐχαριστιακή, τοπική κοινωνία, στ) ἡ ἑνότητα, πού ἐκφράζεται ὡς ταυτότητα, ζ) τά μή ἐκκλη­σιαστικά στοιχεῖα βρίσκονται σέ χωρισμό, καί η) τό βάπτισμα ἀποτελεῖ μετάνοια καί ἐπιστροφή[164].

 
19. Παπισμός καί Παγκόσμιο Συμβούλιο «Ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε.)
 
Θερμό μήνυμα πρός τούς συνέδρους τῆς 10^ης Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου «Ἐκκλησιῶν» στό Πουσάν τῆς Κο­ρέας ἀποστείλατε, Ἐκλαμπρότατε, διά τοῦ ἐκπροσώπου σας, καρδινα­λίου Κούρτ Κόχ, Προέδρου τοῦ Ποντιφικικοῦ Συμβουλίου γιά τήν Προώθηση τῆς Ἑνότητας τῶν Χριστιανῶν. Στό μήνυμά σας, ἐκφράζετε τό ἔντονο ποιμαντικό ἐνδιαφέρον σας γιά τά ἀποτελέσματα τοῦ Συνεδρίου καί ἐπαναβεβαιώνετε τή δέσμευση τοῦ Παπισμοῦ νά συνεχίσει τήν μακρά συνεργασία του μέ τό Παγκόσμιο Συμβούλιο «Ἐκκλησιῶν»[165].
Ὁ Παπισμός, διεκδικώντας γιά τόν ἑαυτό του, μέχρι καί σήμερα, τήν ἐκκλησιολογική ἀποκλειστικότητα, ὑπεύθυνος καί πρωτουργός τῆς διαιρέσεως, δέν διέπραξε τό σφάλμα νά μετάσχη ὡς μέλος στό λεγόμενο Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν «Ἐκκλησιῶν» καί νά μεταλλαγῆ σέ μία ἀπό τίς πολλές «ἐκκλησίες», ἀλλά συμμετέχει μέ τήν ἰδιότητα τοῦ «παρατη­ρητῆ». Φραστικά πάντως καί ὑποκριτικά ἐπαινεῖ τήν Οἰκουμενική Κίνηση, τήν ὁποία ἐπευλογεῖ, ὡς προεργασία γιά τήν μετά τῆς Ρώμης τοῦ Πέτρου καί τοῦ «πάπα» ἑνότητα. Ἰδιαίτερα ἐπιχαίρει καί συγχαίρει γιά τήν συμ­μετοχή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία αὐτοκαταργήθηκε στήν πράξη ὡς ἡ μοναδική ἐνσάρκωση καί συνέχεια τῆς Una Sancta, ἐκχωρήσασα τό δικό της πεδίο, τήν δική της ταυτότητα, στήν σχισματική καί αἱρετική Ρώμη[166].
Οἱ ρίζες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πρέπει νά ἀναζητηθοῦν στόν προτεσταν­τικό χῶρο, στά μέσα τοῦ 19ου αἰ., ὡς προσπάθεια νά ἐπανεύρη τήν ἑνό­τητά του ὁ διηρημένος σέ πάμπολλες ὁμάδες καί παραφυάδες προτεσταν­τικός κόσμος. Τότε κάποιες «χριστιανικές ὁμολογίες», βλέποντας τόν κό­σμο νά φεύγη ἀπό κοντά τους λόγω τῆς αὐξανομένης θρησκευτικῆς ἀδια­φορίας καί τῶν ὀργανωμένων ἀντιθρησκευτικῶν κινημάτων, ἀναγκάσθη­καν σέ μιά συσπείρωση καί συνεργασία. Αὐτή ἡ ἑνωτική δραστηριότητά τους ἔλαβε ὀργανωμένη πλέον μορφή, ὡς Οἰκουμενική Κίνηση, τόν 20^ό αἰ. καί κυρίως τό 1948, μέ τήν ἵδρυση στό Ἄμστερνταμ τῆς Ὀλλανδίας τοῦ λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν «Ἐκκλησιῶν», πού οὐσιαστικά εἶναι Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Αἱρέσεων, τοῦ Ἑωσφόρου καί τοῦ ψεύδους, παρά τῶν «Ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε.), πού ἑδρεύει στή Γενεύη[167].
Ἕνα ἀπό τά μέσα, πού χρησιμοποιεῖ ὁ Οἰκουμενισμός, γιά νά ἐπιτύχη τούς σκοπούς του, εἶναι ὁ συγκρητισμός, αὐτός ὁ θανάσιμος ἐχθρός της χριστιανικῆς πίστεως, τόν ὁποῖο προωθεῖ τό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμ­βούλιο Ἐκκλησιῶν» ἤ μᾶλλον τό «Παγκόσμιο Συνονθύλευμα τῶν Αἱρέ­σεων», ὅπως δικαιολογημένα ἔχει χαρακτηρισθεῖ. «Ὁ συγκρητισμός εἶναι ἡ σχετικοποίηση τῶν θρησκειῶν καί τῶν θρησκευτικῶν ἰδεῶν. Εἶναι μιά πανοικουμενική θρησκευτική σύνθεση καί σύζευξη τῶν πιό ἀντιθετικῶν καί ἀνομοίων στοιχείων»[168].
Στόν χῶρο τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» καί στούς θεο­λογικούς διαλόγους, εἰσάγονται καί συζητιοῦνται θέματα, τά ὁποῖα ἀναι­ροῦν τό ἴδιο τό Εὐαγγέλιο καί τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, τόν ἴδιο τόν Χριστιανισμό, ὅπως εἶναι τά θέματα τῆς ἱερωσύνης τῶν γυναικών, τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων καί διάφορες ἀνιμιστικές εἰδωλολατρικές ἐκδηλώσεις πίστεως καί λατρείας[169].

 
 
 
20. Χειροτονία – Ἱερωσύνη Γυναικῶν
 
Τό 2013 φήμαι κυκλοφόρησαν ὅτι προτίθεσθε νά ἐκλέξετε τήν πρώτη γυναίκα Καρδινάλιο. Τό Βατικανό ἀπέρριψε τήν εἴδηση χαρακτηρίζοντάς την «ἀνοησία». Εἶναι ὅμως ἁπλαί φήμαι ἤ ὁ προοδευτικός «Πάπας» δοκιμάζει τά νερά; Ἡ ὑπόθεση μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά καταθέσουμε τήν ὀρθόδοξο διδασκαλία γιά τό ζήτημα τῆς χειροτονίας γυναικῶν.
Ὁ Χριστός τίμησε ἰδιαιτέρως τίς γυναῖκες, τό γυναικεῖο φύλο. Ὄχι μό­νο στό πρόσωπο τῆς μητρός Του, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τήν ὁποία ἐπέ­λεξε ἀπ’ ὅλους τους ἀνθρώπους γιά νά γεννηθῆ ἀπ’ αὐτήν. Ὄχι μόνο διότι ἀξίωσε τίς γυναῖκες πρῶτες νά μάθουν τήν Ἀνάσταση, γιατί πρῶτα σ’ αὐτές ἐμφανίσθηκε, ἀλλά καί διότι μέ τίς πράξεις καί τά ἔργα Του ἔδειξε ὅτι οἱ γυναῖκες ἔχουν μεγάλο ἠθικό καί πνευματικό μεγαλεῖο. Μερικές φορές, ξεπερνοῦν καί τούς ἄνδρες. Πολλές φορές, μέσα στά συναξάριά της ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ἅγιες γυναῖκες, μάρτυρες, ὅσιες, ἀσκήτριες, οἱ ὁποῖες ξεπέρασαν σέ ἀφοσίωση στό Θεό τούς θεωρουμένους δυνατούς ἄν­δρες. Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀρκετές φορές, ἀναφερό­μενοι σέ εὔθραυστες, λεπτές καί εὐαίσθητες γυναικεῖες μορφές, ἀποροῦν πῶς αὐτές οἱ γυναῖκες μέ αὐτή τή γυναικεία φύση καί τήν εὐαισθησία, πού θά νόμιζε κανείς πώς στήν πρώτη δυσκολία θά κατέρρεαν, πῶς αὐτές οἱ γυναῖκες ἔδειξαν τέτοια ἀντοχή καί τέτοια ἀφοσίωση στά μαρτύρια, ἀλλά καί στή μοναχική ἄσκηση καί ἀποδείχθηκαν ἀνώτερες ἀπό τούς ἄνδρες.
Στήν εὐαγγελική περικοπή τῆς Κυριακῆς της Σαμαρείτιδος[170], διαβάζου­με γιά τήν ἀπορία τῶν μαθητῶν, πού «ἐθαύμασαν ὅτι μετά γυναικός ἐλάλει». Ἀπαγορευόταν ἀπό τόν Μωσαϊκό νόμο νά δίνουν οἱ ἄνδρες τιμή καί ἀξία στίς γυναῖκες, ἀκόμη καί νά τίς θεωροῦν ἰσάξιες νά συνομιλή­σουν μαζί τους. Ὑπάρχει μάλιστα στήν ἰουδαϊκή παράδοση, στή συλλογή τῶν πατέρων τῶν Ἑβραίων, στό βιβλίο «Λόγοι Πατέρων», ἕνα λόγιο, τό ὁ­ποῖο λέει ὅτι εἶναι καλύτερα οἱ λόγοι τοῦ νόμου νά καίγονται καί νά ἀφα­νίζονται, παρά νά τούς ἀκοῦν γυναῖκες. Καί ὑπάρχουν καί πολλά ἄλλα στοιχεῖα ὑποτιμήσεως τοῦ γυναικείου φύλου. Ὄχι μόνο στόν Ἰουδαϊ­σμό, ἀλλά καί στήν ἀρχαία ἑλληνική σκέψη. Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός, ὅ­μως, εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο ἐξίσωσε ἄνδρες καί γυναῖκες – «οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ˙ πάντες γάρ ἡμεῖς εἰς ἐστέ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ»[171] – ἀλλά, ὅ­πως προηγουμένως εἴπαμε, πολλές φορές ἀνέβασε τίς γυναῖκες σέ πολύ ὑψηλά βάθρα ἁγιότητος.
Κι ἄς σημειώσουμε στό σημεῖο αὐτό ὅτι ἡ ἰσότητα ἀνδρῶν καί γυναι­κῶν δέν κρίνεται στό τί ἐπαγγέλματα ἀσκεῖ ὁ καθένας, ὅπως ἰσχυρίζεται τό ἀνόητο φεμινιστικό κίνημα, τό ὁποῖο δημιουργεῖ ἀναταραχή καί ἀναστατώνει τίς κοινωνίες. Διότι, ὅπως ἡ ἀνδρική φύση εἶναι φτιαγμένη ἀπό τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό νά μετέρχεται ὁρισμένα ἐπαγγέλματα καί ὁρισμένες ἐργασίες, λόγω τῆς φυσικῆς της κατασκευῆς, ἔτσι καί ἡ λεπτή καί εὐαίσθητη γυναικεία φύση εἶναι κατάλληλη καί φτιαγμένη ἀπό τόν Θεό νά ἀκολουθῆ καί νά μετέρχεται ὁρισμένα ἐπαγγέλματα καί ἰδίως τό μεγάλο λειτούργημα τῆς μητρότητας. Δέν ὑπάρχει ἱερότερος θεσμός καί ἱερότερο λειτούργημα ἀπό τό λειτούργημα τῆς μητρότητας. Ἡ ἰσότητα, λοιπόν, δέν ἔγκειται στό τί ἐπαγγέλματα μετέρχεται κανείς σ’ αὐτή ἐδῶ τή ζωή. Ἡ ἰσότητα ἔγκειται στό ἄν ἡ γυναίκα μπορεῖ πνευματικά νά ἐπι­τύχει τά ἴδια πράγματα, πού ἐπιτυγχάνουν οἱ ἄνδρες. Ἄν ὑπάρχει ἰσότητα στήν ἁγιότητα καί τήν ἀρετή. Ἄν μποροῦν οἱ γυναῖκες νά κατακτήσουν τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἄν μποροῦν νά κατανοήσουν τό κήρυγμα καί νά ἀφοσιωθοῦν στόν Θεό. Τί εἶναι αὐτή ἐδῶ ἡ ζωή μέ τίς ποικίλες διαφορο­ποιήσεις καί τίς ἀνισότητες; Μήπως καί ἀνάμεσα στούς ἄνδρες δέν ὑπάρχουν τοῦ κόσμου οἱ ἀνισότητες; Δέν ὑπάρχουν ἀνισότητες μεταξύ τῶν δύο φύλων, παρά μόνο φυσικές καί λειτουργικές διαφοροποιήσεις. Μποροῦν καί οἱ γυναῖκες ἐξ ἴσου νά κατακτήσουν τήν ἁγιότητα. Καί ἐδῶ εἶναι ὁ μεγάλος στίβος τῆς ἁγιότητας. Ὅποια γυναίκα θέλει νά ξεπεράση τούς ἄνδρες, ἀνοίγεται μπροστά της ὁ δρόμος τῆς ἁγιότητας καί τῆς ἀρε­τῆς. Ἀντίθετα, ὅμως, σήμερα, φωνές διαβολικές, φωνές τοῦ κακοῦ ἐξω­θοῦν τίς γυναῖκες σέ ἄλλου εἴδους ἐξίσωση πρός τούς ἄνδρες. Σέ ἐξίσωση μέ τή διαφθορά καί τήν ἁμαρτία πού ἔχουν εὐτελίσει τό γυναικεῖο φύλο.
Βεβαίως, ἡ Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία εἶναι σφόδρα κατηγορημα­τική καί κάθετα ἀντίθετη στήν χειροτονία-ἱερωσύνη τῶν γυναικῶν, καί αὐτό ἀποδεικνύεται ἀπό τήν πλούσια θεολογική ἐπιχειρηματολογία καί κατοχύρωση τῆς θέσεώς της, τήν ὁποία καί παραθέτουμε.
Ἡ εἴσοδος τῆς Θεοτόκου στά Ἅγια τῶν Ἁγίων εἶναι ὄντως ἕνα καινο­φανές καί μή ἐπαναλαμβανόμενο γεγονός στήν ἱστορία. Καινοφανές μέν, γιατί πρώτη φορά ἐπετράπη σέ γυναίκα νά εἰσέλθη στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, μή ἐπαναλαμβανόμενο δε, διότι δέν ἐπετράπη ἔκτοτε νά εἰσέρχεται γυ­ναίκα στό Ἅγιο Βῆμα, τό Ἱερό. Ἡ ἀπαγόρευση αὐτή μάλιστα ἔχει πάρει ἄκαμπτο συνοδικό χαρακτήρα μέ ἱεροκανονική ἐπικύρωση.
Στήν ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου στόν οἶκο, πού ἀρχίζει μέ τό γράμμα «Μ», ὁ ἱερός ὑμνογράφος ἀναφέρει : «Μή τολ­μήση γυνή τις, εἰσελθεῖν ἐν Ἁγίῳ Βήματι, ὅπου μόνη εἰσῆλθε, ἡ Ἁγία ἐν ταῖς γυναιξίν, εἰς τά τῶν Ἁγίων Ἅγια, οὗ μόνος ὁ Ἀρχιερεύς εἰσήρχετο, τοῦ ἐνιαυτοῦ ἅπαξ». Ἐπίσης, στόν οἶκο μέ τό γράμμα «Ψ», λέει: «Χαῖρε, μόνη ἡ ἀξία ἐν τῷ Βήματι εἰσελθεῖν˙ χαῖρε, σοί γάρ μόνῃ ἔξεστιν ἐν τῷ Ἱερῷ οἰκεῖν»[172].
Ὁ 69^ος Ἱερός Κανόνας τῆς ΣΤ΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὁρίζει: «Μή ἐξέστω τινί τῶν ἁπάντων ἐν λαϊκοῖς τελοῦντι, ἔνδον του ἱεροῦ εἰσιέναι θυσιαστηρίου». Τό ἅγιον Βῆμα εἶναι ἀφιερωμένο στούς ἱερωμένους. Γι’ αὐ­τό ὁ παρών Κανόνας ἐμποδίζει τήν εἴσοδο σ’αὐτό τῶν λαϊκῶν. Καί ση­μειώνει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: «Γι’ αὐτό ἄς παρακινηθοῦν οἱ ἱε­ρεῖς καί πνευματικοί νά ἀποκόψουν τήν παράνομη συνήθεια, πού ἐπικρατεῖ σέ πολλούς τόπους, τό νά εἰσέρχονται λαϊκοί μέσα στό ἅγιο βῆμα, ἡ ὁποία (συνήθεια), μή διακρίνοντας ἱερεῖς ἀπό λαϊκούς, κάνει νά πίπτουν οἱ λαϊκοί στήν ποινή τοῦ βασιλέως Ἄχαζ, ὁ ὁποῖος, λαϊκός ὄντας, τόλμησε νά ἐπιχειρήση τά ἔργα τῶν ἱερωμένων. Κατά κάποιον τρόπο κι αὐτοί, εἰσερ­χόμενοι στόν διορισμένο τόπο τῶν ἱερέων, οἰκειοποιοῦνται τά τῶν ἱερέων»[173].
Ἡ ἱερωσύνη, ὅμως, ὅπως εἶναι γνωστό, πηγάζει ἀπό τόν Ἴδιο τόν Ἰη­σοῦ Χριστό, δηλαδή τό ἀρχιερατικό Του ἀξίωμα, γι’αὐτό καί ὁ Ἴδιος ἀπο­καλεῖται ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς. Ἡ ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ προτυπώθηκε στήν Παλαιά Διαθήκη, τόσο ἀπό τήν ἱερατική φυλή τοῦ Λευί, ὅσο καί ἀπό τόν Μελχισεδέκ, γιά τόν ὁποῖο κάνει λόγο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή. Ὁ Ἀρχιερεύς Χριστός παρέδωσε τήν ἱερωσύνη, χειρο­το­νώντας τούς ἁγίους Ἀποστόλους καί αὐτοί μέ τή σειρά τους «ἐπέθηκαν τάς χεῖρας των ἐπί»[174] ἄλλους ἄνδρες ἀξίους τῆς ἱερωσύνης καί ὄχι γυναῖ­κες, ὅπως ἐσφαλμένα συμβαίνει μέ τά ἀπεξηραμμένα φύλλα τῆς αἱρετι­κῆς παρασυναγωγῆς τοῦ Προτεσταντισμοῦ καί δή τῶν Ἀγγλικανῶν, τῶν Λουθηρανῶν καί τῶν Μεταρρυθμισμένων, οἱ ὁποῖοι, ἐπηρεασμένοι ἀπό τό ἀνόητο φεμινιστικό κίνημα, ἐπιτρέπουν τήν συμμετοχή γυναικῶν στό Μυ­στήριο τῆς ἱερωσύνης, τήν ὁποία δυστυχῶς υἱοθετοῦν ἀκόμη και ὀρθόδο­ξοι ἀκαδημαϊκοί οἰκουμενιστές «θεολόγοι». Αὐτή ἡ ἀκατάπαυστη διαδοχή τῆς ἱερωσύνης συνεχίσθηκε ἀνά τούς αἰῶνες καί φθάνει μέχρι καί τίς ἡμέ­ρες μας, καί ἕως συντελείας αἰώνων. Γι’ αὐτό καί στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλη­σία ὁμιλοῦμε περί ἀποστολικῆς διαδοχῆς.
Ὁ ὁμότιμος καθηγητής τῆς Χριστιανικῆς Ἠθικῆς στή Θεολογική Σχο­λή τοῦ ΑΠΘ κ. Γεώργιος Μαντζαρίδης σημειώνει τά ἑξῆς σχετικά μέ τό θέμα: «Τό ἐνδιαφέρον τοῦ θέματος ἀπό τήν πλευρά τῆς Χριστιανικῆς ἠ­θικῆς συνίσταται κυρίως στήν ἄποψη ὅτι ἡ ἄρνηση τῆς χειροτονίας τῶν γυναικῶν συνδέεται μέ κάποια γενικότερη ὑποτίμησή τους στήν Ἐκκλησία. Ἡ ἄποψη, ὅμως, αὐτή παραθεωρεῖ καί βασικά στοιχεῖα, πού ἔχουν σχέση μέ τή λει­τουργική ὑπεροχή τῆς γυναίκας στή ζωή καί τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Καί πρίν ἀπ’ ὅλα παραμερίζει τήν πρόταξη τῆς γυναίκας στή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί τή συντριβή τοῦ διαβόλου. Ἡ ἔχθρα ἀνάμεσα στόν ἄνθρωπο καί τόν διάβολο εἶναι κυρίως ἔχθρα ἀνάμεσα στή γυναίκα καί τό διάβολο. Εἶ­ναι μάλιστα χαρακτηριστικό ὅτι γίνεται λόγος καί γιά “σπέρμα” τῆς Εὔας, πού θά συντρίψει τό διάβολο[175]. Ἡ Εὔα ἔλαβε τό πρωτευαγγέλιο τῆς σωτηρίας καί ἡ Παναγία δέχθηκε τόν Εὐαγγελισμό τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως.
Ἡ γυναίκα, λοιπόν, πού πρωτοστάτησε στήν πτώση, πρωτοστατεῖ καί στήν ἀνόρθωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνδρας συμπαρασύρεται στήν πτώση καί συμπορεύεται στήν ἀνόρθωση. Ὁ πρῶτος ρόλος δέν βρίσκεται σ’αὐτόν, ἀλλά στή γυναίκα. Καί στίς δύο περιπτώσεις ἡ γυναίκα πρωτοστατεῖ καί ὁ ἄνδρας ἀκολουθεῖ. Εἰδικότερα, ἡ Παναγία γίνεται συναίτιος τῆς θείας ἐνανθρω­πή­σεως, μαζί μέ τόν ἴδιο τόν Θεό. Δανείζει στόν Θεό τήν ἀνθρώπινη φύση, πού γίνεται ἡ ἀπαρχή τῆς καινῆς κτίσεως. Ἀπό τήν ἄποψη αὐτή ἡ Παναγία εἶναι «μετά τόν πρῶτον ἱεράρχην Χριστόν, ἕτερος Ἱεράρχης”[176]. Ὁ ἀποκλεισμός, ὅ­μως, τῆς γυναίκας ἀπό τήν μυστηριακή ἱερωσύνη ἔχει πραγματικό καί συμ­βολικό νόημα. Ἡ γυναίκα συνεργεῖ στό μυστήριο τῆς σωτηρίας, ἐνῶ ὁ ἄνδρας διακονεῖ. Οἱ ἱέρειες ἦταν εὐρύτατα γνωστές στόν προχριστιανικό κόσμο ἐκτός τοῦ Ἰσραήλ. Εἰδικότερα, ὑπῆρχαν στίς θρησκεῖες τῶν Ἑλλήνων καί τῶν Ρωμαίων, μέ τίς ὁποῖες ἦρθε σέ ἄμεση σχέση ἡ Ἐκκλησία, ἀλλά καί ὁ Ἰσραήλ. Γι’ αὐτό ἀπό κοινωνική ἄποψη φαίνεται παράδοξη ἡ ἀπουσία ἱερειῶν στόν ἰουδαιοχριστιανικό κόσμο, ὅπου μάλιστα ἡ θέση τῆς γυναίκας ἦταν ὑψηλότερη. Ἐπιπλέον, σέ ὁλόκληρη τή χριστιανική γραμματεία, ὅπου πα­ρουσιάζονται πλεῖστα ἐκκλησιαστικά ζητήματα, οὐδέποτε ἀνέκυψε ζήτημα ἱερειῶν. Μόνο ἡ γνωστικίζουσα αἵρεση τοῦ Μοντανισμοῦ δεχόταν γυναῖκες στόν ἐπισκοπικό καί τόν πρεσβυτερικό βαθμό, πρᾶγμα πού χαρακτήρισε ὁ ἅ­γιος Ἐπιφάνιος Κύπρου ὡς “εἰδωλοποιόν ἐπιτήδευμα” καί “ἐγχείρημα διαβο­λικόν”»[177].
Οἱ χαρακτηρισμοί τοῦ ἁγίου Ἐπιφανίου δέν πρέπει νά θεωρηθοῦν τυ­χαῖοι, ἀλλά δηλωτικοί της στάσεως τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντι στήν μυστηρια­κή ἱερωσύνη τῶν γυναικών. Οἱ ἐπίσκοποι καί οἱ πρεσβύτεροι εἶχαν ἐξαρχῆς ὄχι μόνο λειτουργική, ἀλλά καί συμβολική θέση στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτοί ὑπάρχουν “εἰς τύπον τοῦ Πατρός“ ἤ “εἰς τύπον Θεοῦ“[178]. Ἐνῶ στό “βα­σίλειον ἱεράτευμα“[179] προσέρχονται ἀδιακρίτως ἄνδρες καί γυναῖκες, στήν μυστηριακή ἱερωσύνη προσλαμβάνονται μόνο ἄνδρες. Ἡ παρουσία ἱερειῶν θά ὑποδήλωνε τήν ὕπαρξη γυναικείων θεοτήτων, ὅπως συνέβαινε στίς προχριστιανικές θρησκεῖες. Ἡ ἄρνηση δηλ. τῆς εἰδωλο­λατρίας, πού συνεπά­γεται καί τήν ἄρνηση θεοτήτων τῶν δύο φύλων, συμβαδίζει μέ τήν ἀπουσία ἱερειῶν. Ἡ Ἐκκλησία εἶχε μόνο διακόνισσες, πού ἐξυπηρετοῦσαν πρακτικές λειτουργικές ἀνάγκες, καί ὄχι ἱέρειες μέ μυστηριακή ἱερωσύνη συμβολικοῦ χαρακτήρα, πού χαρακτηρίζεται ὡς “εἰδωλοποιόν ἐπιτήδευμα“ ἤ “ἐγχείρη­μα διαβολικόν“, δηλ. εἰδωλολατρία. Καί δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ Μοντανισμός ἐκτός ἀπό τήν ἱερωσύνη τῶν γυναικῶν διατήρησε κί ἄλλα εἰδωλολατρικά στοιχεῖα, ἐνῶ ὁ εἰσηγητής του Μοντανός ἦταν ἀρχικά ἱερέας τῆς θεᾶς Κυβέλης. Ἀλλά καί σήμερα ἡ προώθηση γυναικών στήν ἱερωσύνη δέν εἶναι ἄσχετη μέ τή διάδοση νεογνωστικῶν καί νεοπαγανιστικῶν ἀντιλήψεων, πού χαρακτηρίζουν τό γενικότερο πνεῦμα τῆς ἐποχή μας»[180].
Ὑπάρχουν καί ἄλλα πάμπολλα ἐπιχειρήματα ἐναντίον τῆς χειροτο­νίας τῶν γυναικῶν, τά ὁποῖα παραθέτουμε στή συνέχεια, ὅπως τά κατα­γράφει ὁ κ. Χρῆστος Λιβανός[181]. Ἐπίσης, καί τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο διοργάνωσε διορθόδοξο θεολογικό Συνέδριο στή Ρόδο τό φθινόπωρο τοῦ 1998 μέ θέμα «Τό ἀδύνατον τῆς εἰδικῆς ἱερωσύνης τῶν γυναικῶν».
α) Ἡ ρίζα τῆς ἀληθείας, ὅτι μόνο ἄρρενες πρέπει νά λαμβάνουν ἱερω­σύνη, βρίσκεται στήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ στήν Παλαιά Διαθήκη «πᾶν ἄρσεν διανοῖγον μήτραν, ἅγιον τῷ Κυρίῳ κληθήσεται»[182].
β) Ἡ ἱερωσύνη, κατά τήν Παλαιά Διαθήκη, δινόταν μόνο σέ ἄνδρες.
γ) Ὁ Χριστός δέν ἐπέλεξε καμμία γυναίκα ὡς Ἀπόστολό Του. Καί οἱ δώδεκα Ἀπόστολοί Του ἦταν ἄνδρες.
δ) Ὁ προδότης Ἰούδας δέν ἀντικαταστάθηκε ἀπό γυναίκα, ἀλλά ἀπό ἄνδρα, τόν Ἀπόστολο Ματθία[183].
ε) Στόν Μυστικό Δεῖπνο ὁ Χριστός κάλεσε μόνο τούς Δώδεκα καί σ’αὐτούς παρέδωσε τό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας.
στ) Τήν ἐντολή νά βαπτίσουν «πάντα τά ἔθνη» ἔδωσε ὁ Χριστός μόνο στούς Ἀποστόλους καί ὄχι στόν εὐρύτερο κύκλο τῶν μαθητῶν Του, πού ἀποτελοῦσαν καί γυναῖκες[184].
ζ) Τήν ἐξουσία τοῦ «δεσμεῖν καί λύειν ἁμαρτίας» ἔδωσε ὁ Χριστός μόνο στούς Ἀποστόλους Του καί ὄχι σέ γυναῖκες[185].
η) Ἡ Παναγία, ἄν καί προερχομένη, κατά τόν ἅγιο Γερμανό Κωνσταν­τινουπόλεως, «ἐκ γένους ἱερατικοῦ, φυλῆς Ἀαρωνείτιδος, ρίζης προφητικῆς καί βασιλικῆς»[186], δέν ἔλαβε τήν ἱερωσύνη. Ὁ ἴδιος ὁ Υἱός της δέν τήν συμ­περιέλαβε μεταξύ τῶν Ἀποστόλων.
θ) Οἱ Ἀπόστολοι οὐδέποτε χειροτόνησαν γυναῖκες.
ι) Ἡ Παύλειος διδασκαλία εἶναι ἀληθινός καταπέλτης ἐναντίον τῆς ἱερωσύνης τῶν γυναικῶν. «Αἱ γυναῖκες ὑμῶν ἐν ταῖς ἐκκλησίαις σιγάτω­σαν», παραγγέλλει στούς Κορινθίους[187], «γυναικί δέ διδάσκειν οὐκ ἐπιτρέ­πω», γράφει πρός τόν Ἀπόστολο Τιμόθεο[188]. Πῶς, λοιπόν, θά χειροτονηθοῦν γυναῖκες, ἐφ’ὅσον ὁ ἴδιος ὁ Κύριος[189] ἀπαγορεύει σ’ αὐτές τό «διδάσκειν», τό ὁποῖο εἶναι ἀναπόσπαστο μέρος τῆς θείας Λατρείας καί ἀπό τά βασι­κότερα καθήκοντα τοῦ πρεσβυτέρου καί τοῦ ἐπισκόπου;
ια) Ὁ πρεσβύτερος πρέπει νά εἶναι «μιᾶς γυναικός ἀνήρ»[190], συμβουλεύει ὁ Ἀπόστολος, χωρίς ὅμως νά προσθέσει καί τό ἀντίστροφο, «ἑνός ἀνδρός γυνή».
ιβ) Ὁ ἐπίσκοπος ἵσταται «εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ». Ὁ Χριστός εἶ­ναι ἄνδρας. Μπορεῖ γυναίκα νά σταθῆ εἰς τύπον καί τόπον τοῦ ἀνδρός Χριστοῦ;
ιγ) Ὁ ἱερεύς εἶναι «alter Christus», ἄλλος Χριστός. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Νυμφίος, ἡ δέ Ἐκκλησία ἡ Νύμφη. Μπορεῖ γυναίκα νά θεωρηθεῖ Νυμφίος; Θά τολμήσουμε νά συμβολίσουμε τήν ὑπερφυά σχέση Χριστοῦ-Ἐκκλησίας μέ τή διεστραμμένη σχέση ὁμοφυλοφίλου ζεύγους; Αὐτό ἀκριβῶς πράτ­τουν ὅσοι ἑτερόδοξοι παρέχουν τήν ἱερωσύνη στίς γυναῖκες.
ιδ) Ἡ Ἱερά Παράδοση, τήν ὁποία δέν παραδέχονται οἱ Προτεστάντες, μαρτυρεῖ κατά τῆς χειροτονίας τῶν γυναικῶν, ἀφοῦ ἐπί 2013 ἔτη τώρα ὅλοι οἱ φορεῖς τῆς ἱερωσύνης ἦταν καί εἶναι ἄνδρες.
ιε) Πλῆθος ἁγίων γυναικῶν κοσμεῖ τό νοητό στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας μας. Μεταξύ αὐτῶν οἱ Μυροφόρες, οἱ ἰσαπόστολοι Φωτεινή καί Ἑλένη, καθώς καί ἅγιες μητέρες μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Καμμία ἀπ’ αὐτές δέν ὑπῆρξε ἱερουργός τῶν θείων Μυστηρίων. Καμμία ἀπό τίς ἀρ­χαῖες διακόνισσες ἤ τίς ἀνά τούς αἰῶνες μοναχές δέν ἀπαίτησε νά λάβη τό ἀξίωμα τῆς ἱερωσύνης.
ιστ) Οἱ Ἀποστολικές Διαταγές εἶναι σαφεῖς καί κατηγορηματικές: «Οὐκ ἐπιτρέπομεν οὖν γυναῖκας διδάσκειν ἐν ἐκκλησίᾳ, ἀλλά μόνον προσεύ­χεσθαι καί τῶν διδασκάλων ἐπακούειν. Καί γάρ καί αὐτός ὁ διδάσκαλος ἡ­μῶν Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἡμᾶς τούς δώδεκα πέμψας μαθητεῦσαι τόν λαόν καί τά ἔθνη, γυναῖκας οὐδαμοῦ ἑξαπέστειλεν εἰς τό κήρυγμα… Εἰ δέ ἐν τοῖς προλαβοῦσι διδάσκειν αὐταῖς οὐκ ἐπιτρέπομεν, πῶς ἱερατεῦσαι ταύτας πα­ρά φύσιν τις συγχωρήσει; Τοῦτο γάρ τῆς τῶν Ἑλλήνων ἀθεότητος τό ἀγνόημα θηλείαις θεαῖς ἱερείας χειροτονεῖν, ἀλλ’ οὐ τῆς τοῦ Χριστοῦ διατά­ξεως»[191].
ιζ) Ὁ Τερτυλλιανός γράφει: «Δέν ἐπιτρέπεται στή γυναίκα νά ὁμιλῆ στήν ἐκκλησία οὔτε νά διδάσκη οὔτε νά χρίη οὔτε νά κάνη τήν προσκομιδή οὔτε νά διεκδικῆ γιά τόν ἑαυτό της ὁποιοδήποτε ἀξίωμα, πού ἔχουν οἱ ἄν­δρες, ἤ κάποιο ἱερατικό λειτούργημα»[192].
ιη) Ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου ρωτᾶ: «τίνι οὐ σαφές ἐστιν ὅτι τῶν δαι­μόνων ἐστί τό δίδαγμα καί σχῆμα καί ἠλλιοωμένον τό ἐπιχείρημα»; Καί προσθέτει: «Θεῶ γάρ ἀπ’ αἰῶνος οὐδαμῶς γυνή ἱεράτευσεν»[193].
ιθ) Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος συμβουλεύει «οἱ γυναῖκες νά ἀπο­μακρύνονται ἀπό μία τέτοια ὑπηρεσία, ὅπως καί τό πλεῖστον τῶν ἀνθρώ­πων», προσθέτοντας ὅτι «ὁ θεῖος νόμος ἀπομακρύνει τίς γυναῖκες ἀπό τό ἱε­ρατικό λειτούργημα, ἀλλ’ αὐτές ἐπιζητοῦν νά τό κατακτήσουν δυναμι­κά»[194].
 
 
21. Ἡ «Ἁγιοποίηση τῶν παπῶν» Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο| Εκτύπωση |
 
«Ἐκκλησία» χωρίς «ἁγίους» καί μάλιστα «νεοφανεῖς», δέν πάει! Αὐτό ἔχετε ὑπόψιν σας στό «Κράτος τοῦ Θεοῦ», τό ὁποῖο θέλετε νά ἐμφανίζεται ὡς «Ἐκκλησία», καί γι’ αὐτό «βάζετε μπροστά» τήν «μηχανή» τῆς ἁγιοποίησης! Διαβάσαμε τή σχετική εἴδηση: «Πιό γρήγορα ἀπό κάθε ἄλλον σύγχρονο θά ἀνακηρυχθεῖ ἅγιος ὁ Πάπας Ἰωάννης Παῦλος ΙΙ, ὁ ὁποῖος ἔφυγε τό 2005, καθώς τό Βατικανό μέ μυστική διαδικασία ἐπικύρωσε ἕνα μυστηριῶδες θαῦμα, τό ὁποῖο μέχρι σήμερα κρατεῖτο κρυφό. Λέγεται ὅτι ὁ Πάπας θεράπευσε μία γυναίκα ἀπό τήν Κόστα Ρίκα, πού ἔπασχε ἀπό σοβαρή ἐγκεφαλική βλάβη καί ἦταν ἕνα βῆμα ἀπό τόν τάφο. Ἡ Ἁγία Ἕδρα δέν ἔχει ἀνακοινώσει ἐπίσημα λεπτομέρειες γιά τό θαῦμα, ἀλλά εἰδικοί ἀναφέρθη­καν στή θαυματουργή δύναμη τοῦ Πάπα, καθώς οἱ συγγενεῖς τῆς γυναίκας, πού χαροπάλευε προσευχήθηκαν στή μνήμη τοῦ Πάπα καί ἡ γυναίκα ἐπανῆλθε στή ζωή, σύμφωνα μέ τήν Telegraph. Ἡ Καθολική Ἐκκλησία ἀπαί­τησε ἔρευνα γιά τό περιστατικό καί οἱ γιατροί ἐπιβεβαίωσαν ὅτι ἡ ἐπιστήμη δέν μποροῦσε νά θεραπεύσει τή γυναίκα, ἐνῶ τό γεγονός δέν ἐξηγεῖται ἐπιστημονικά. Ἐπιτροπή θεολόγων ἐνέκρινε τό θαῦμα, σύμφωνα μέ ἁρμόδιο ἐκπρόσωπο ἀπό τό Βατικανό. Τώρα ἡ ὑπόθεση θά ἀνατεθεῖ σέ ἐπιτροπή καρδιναλίων καί στή συνέχεια στόν Πάπα Φραγκίσκο. Ὁ Ἰωάννης Παῦλος ἀναμένεται νά ἁγιοποιηθεῖ τόν Ὀκτώβριο περίπου, ἀκριβῶς στήν ἐπέτειο τῆς 35ης ἐκλογῆς του. Ἂν ὅλα πᾶνε καλά, ἀναμένεται ἐπίσημη ἀνακοίνωση τόν Ἰούλιο, ἀκριβῶς στά ὀκτώ χρόνια ἀπό τόν θάνατό του τό 2005». Ἔτσι, λοιπόν, στίς 30-9-2013 ἀνακοινώσατε, Ἐκλαμπρότατε, ὅτι ὁ «πάπας» Ἰωάν­νης Παῦλος Β΄ Βοϊτίλα, ὁ πολωνός ποντίφικας, πού ἡγήθηκε ἐπί 27 χρόνια (1978-2005) τοῦ Παπισμοῦ καί στή διάρκεια τῆς θητείας του κατέρρευσε ὁ Κομμουνισμός, καί ὁ «πάπας» Ἰωάννης ΚΓ΄ (1958-1963), ὁ ὁποῖος συγκάλε­σε τή μεταρρυθμιστική Β΄ Βατικάνεια «Σύνοδο» καί ἡγήθηκε σαρωτικῶν μεταρρυθμίσεων γιά τόν ἐκσυγχρονισμό τοῦ Παπισμοῦ, μολονότι μόνο ἕνα θαῦμα τοῦ ἔχει πιστωθῆ μετά τόν θάνατό του, θά ἀνακηρυχθοῦν «ἅγιοι» στίς 27-4-2014[195].
Κατ’αρχήν, καί μόνο οἱ χαρακτηρισμοί «μυστικές διαδικασίες» καί «μυστηριῶδες θαῦμα» φανερώνουν περίτρανα τίς μυστικές σκοπιμότητες μιᾶς ἀκόμη «ἁγιοποιήσεως» τῆς ὁλοσκότεινης «Ἁγίας Ἕδρας»! Κατά δεύ­τερον, δέν γίνεται στήν αἵρεση νά ὑπάρχουν ἅγιοι. Ἕνας αἱρετικός καί μά­λιστα «πάπας», πού δέν εἶναι Ὀρθόδοξος, δέν ἔχει ὀρθόδοξη πίστη, ὀρθοδοξία, ἀλλά κουβαλάει πάνω του πάμπολλες αἱρέσεις, ἰδίως τό ἀλάθητο καί τό πρωτεῖο ἐξουσίας, δέν γίνεται νά εἶναι ἅγιος. Τρίτον, δέν μπορεῖ νά εἶναι ἅγιος ἕνας αἱρετικός, γιατί δέν τηρεῖ τό κριτήριο τῆς ὀρθο­πραξίας. Καί τέταρτον, τούς ἁγίους τούς ἁγιοποιεῖ ἡ θεοποιός ἄκτιστη ἐνέργεια, ἡ ἄκτιστη θεία Χάρις τοῦ ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἐφ’ ὅσον ἐσεῖς, οἱ παπικοί, ἀποδέχεστε ὡς ἐπίσημη δογματική σας διδασκαλία τήν αἱρετική θεωρία περί κτιστῆς χάριτος, τότε ποιός εἶναι πού θά παράγει ἁγίους; Ἐπειδή, λοιπόν, βρεθήκατε σέ ἀδιέξοδο, ἀντικαταστήσα­τε τήν ἄκτιστη θεία Χάρι μέ τόν «ἀλάθητο» πάπα, καί τοῦ δώσατε τήν ἐξουσία νά ἁγιοποιεῖ, κατά τό δοκοῦν.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει ὅτι «ἅγιοί δέ εἰσι πάντες, ὅσοι πίστιν ὀρθήν μετά βίου ἔχουσι, κἄν σημεῖα μή ἐργάζωνται, κἄν δαίμονας μή ἐκβάλλωσιν, ἅγιοί εἰσιν». Καί ὁ ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος ὑπογραμμί­ζει ὅτι «ἅπας ὁ τῶν ἁγίων ἔπαινος καί μακαρισμός διά τῶν δύο τούτων συνίσταται, διά τε τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί τοῦ ἐπαινετοῦ βίου, καί διά τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τῶν χαρισμάτων αὐτοῦ. Τοῖς γάρ δυσί τούτοις τό τρίτον συνέπεται. Ἐν γάρ τῷ βιῶσαι τινά καλῶς τε καί θεοφιλῶς μετά φρονήματος ὀρθοδόξου καί ἐν τῷ χαριτωθῆναι ἀπό τοῦ Θεοῦ καί δοξασθῆναι διά τῆς τοῦ Πνεύματος δωρεᾶς, συνέπεται αὐτῷ ὁ ἔπαινος καί ὁ μακαρισμός παρά πάσης τῆς Ἐκκλησίας τῶν πιστῶν καί παρά πάντων τῶν διδασκάλων αὐτῆς. Πίστεως δέ καί ἔργων ἀνελλιπῶς μή καταβληθέντων, ἀδύνατόν ἐστιν τήν παρουσίαν γενέσθαι ποτέ τοῦ προσκυνητοῦ καί θείου Πνεύματος καί τήν δωρεάν αὐτοῦ λαβεῖν τινά τῶν ἀνθρώπων»[196].
Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, Ἐκλαμπρότατε, δέν ἔχουμε ἁγιοποίηση, ἀλλά ἀναγνώριση καί ἀνακήρυξη τῶν ἁγίων. Τό ἔργο τῆς ἁγιοποιήσεως ἀνήκει ἀποκλειστικά καί μόνο στόν ἴδιο τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό. Ὁ Θεός ἁγιοποιεῖ, ὄχι ὁ ἄνθρωπος, ὁ «πάπας». Ἡ Σύνοδος ἐπεμβαίνει γιά νά δια­κηρύξει, ὄχι νά ἁγιοποιήσει – αὐτά εἶναι δικά σας, φράγκικα –, τήν ἁγιό­τητα ἑνός ἁγίου, τήν ἤδη ὑπάρχουσα καί ἀποδεικνυομένη ἀπό τά θαύμα­τά του[197]. Οἱ ὅροι «ἁγιοποίηση» καί «κανονισμός» εἶναι θεολογικῶς ἀπαρά­δεκτοι, δεδομένου ὅτι προϋποθέτουν δικανικές καί ἐκκλησιολογικές θέ­σεις, πού εἶναι ξένες στήν ὀρθόδοξη παράδοση.
Μέ τόν ὅρο «ἀναγνώριση» ἐννοοῦμε τήν ἰδιαίτερη ἐν Χριστῷ ἀποδοχή καί τιμή, πού αὐθόρμητα ἀποδίδει τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας σέ ὁρισμένα κεκοιμημένα μέλη της, τά ὁποία ξεχώρισαν γιά τήν θεοφιλῆ ἐνάρετη ζωή τους καί τήν ἀφοσίωσή τους στό Θεό.
Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τό μόνο κριτήριο γιά τήν ἀναγνώριση ἑνός κεκοιμημένου μέλους της, ὡς ἁγίου, εἶναι ἡ ἀναγνώρισή του ἀπό τόν πιστό λαό, ἡ «vox populi», ἡ φωνή τοῦ λαοῦ, μέ τίς ἀπαραίτητες προϋπο­θέσεις ὅτι εἶχε Ὀρθοδοξία, δηλ. ὀρθόδοξη πίστη καί φρόνημα, ἦταν ὀρθόδοξος καί ὄχι αἱρετικός ἤ ἀλλόθρησκος, εἶχε μαρτυρικό ἤ ὅσιο βίο (Ὀρθοπραξία), εἶχε κάνει θαύματα ἐν ζωῆ καί μετά θάνατον καί τέλος τό σκήνωμά του μετά θάνατον νά ἔχη ἀφθαρσία καί μυροβλυσία. Οἱ προϋποθέσεις αὐτές, κατά τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, θεωροῦνται καί σήμερα ἀπαραίτητες.
Μετά τήν ἀναγνώριση τοῦ ἁγίου ἀπό τήν κοινή συνείδηση τοῦ πληρώ­ματος τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἐκκλησιαστική ἀρχή καταγράφει στά δίπτυχα τόν ἅγιο, γιά νά μνημονεύεται στή Θεία Λειτουργία καί καθορίζει τήν ἐτήσια ἑορτή τῆς μνήμης του, πού εἶναι συνήθως ἡ ἡμέρα τοῦ θανάτου του. Ἐπίσης ἐκτίθενται ἡ εἰκόνα καί τά λείψανά του σέ δημόσια προσκύνηση, ἀνεγείρονται ναοί πρός τιμή του καί συντάσσεται ἡ ἀσματική ἀκολουθία του.
Τά τελευταῖα χρόνια παρουσιάστηκε ἡ ἄποψη ὅτι εἶναι ἀναγκαῖο νά πε­ράσουν ἑκατό ἤ τουλάχιστον πενήντα χρόνια ἀπό τόν κοίμηση κά­ποιου, γιά νά ἀναγνωριστεῖ ὡς ἅγιος. Ἡ ἄποψη αὐτή δέν εἶναι ὀρθή καί δέν μαρτυρεῖται ἀπό τήν Ὀρθόδοξη παράδοση. Τό κριτήριο αὐτό τῆς «ἀρ­χαιότητος» εἶναι παπικό κριτήριο ἀναγνώρισης ἁγίων[198].
Θά ἦταν μεγάλη παράλειψη, ἄν δέν ἀναφερόμασταν καί στό τραγικό καί φρικτό γεγονός ὅτι ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, στόν Παπισμό «ἁγιοποιεῖτε» τούς φονιάδες. Αὐτό καταδεικνύεται ἀπό τήν «ἁγιοποίηση» τοῦ καρδινα­λίου Ἀλουϊσίου Στέπινατς ἀπό τόν «πάπα» Ἰωάννη Παῦλο τόν Β΄, ὁ ὁποῖος Στέπινατς στάλθηκε στήν Γιουγκοσλαβία καί τήν Σερβία κατά τήν διάρ­κεια τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1942-1944), γιά νά προσηλυτίση μέ τή βία τούς Ὀρθοδόξους λαούς στόν Παπισμό. Ὁ Στέπανιτς, ἀφοῦ σκότωσε 800.000 Ὀρθόδοξους, πού ἀρνήθηκαν τόν ἐκλατινισμό τους, γύρισε στή Ρώμη, ὅπου βραβεύθηκε γιά τό ἔργο του καί «ἁγιοποιήθηκε»[199]!
Ἐπιπροσθέτως, ὑπογραμμίζουμε ὅτι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας ὀνειδίζεται ἀπό ἐσᾶς, τούς αἱρετικούς Λατίνους, πού ἀποσπασθήκατε ἀπ’αὐτήν, καί δυσφήμως κατηγορεῖται ὅτι δῆθεν, ἀφοῦ ἀποχωρίσθηκε ἀπό τήν δυτική, δηλαδή τήν Φράγγικη παρασυναγωγή σας μέ τό σχίσμα τοῦ 1054, δέν ἔβγαλε κανένα νέο Ἅγιο, οὔτε πλέον ἔχει θαύματα. Ἐνῶ ἐσεῖς, μή ἔχοντας νά παρουσιάσετε νέους ἀληθινούς Ἁγίους, κατασκευά­ζετε γλυπτούς λεγομένους Ἁγίους ἀπό λίθους, ξύλα καί μέταλλα. Ἀλλά, κυττᾶξτε τήν Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τήν ἄμωμη νύμφη τοῦ Σωτῆ­ρος Χριστοῦ, κοσμημένη καί στεφανωμένη σάν μέ πολύτιμους λίθους καί μαργαριτάρια, μέ τούς νέους Μάρτυρες, τούς Ὁσίους, τούς Ἱεράρχες καί τούς Ἀσκητές, τήν ἁγιότητα τῶν ὁποίων ἐπιβεβαιώνει ἡ ἀφθαρσία, ἡ ἄρρητη εὐωδία, πού ἐκπέμπεται ἀπό τά ἅγια Λείψανά τους καί τά ἄπειρα θαύματα, πού ἐπιτελοῦν. Αὐτό ἀποδεικνύει ὅτι ἐσεῖς οἱ σχισματικοί καί αἱρετικοί Λατῖνοι, λέγοντας γιά τούς ἑαυτούς σας ὅτι εἶστε σοφοί, μωραν­θήκατε, γι’ αὐτό καί ἐπειδή ἐπαρθήκατε ἀπό τήν ἑωσφορική ὑπερηφάνεια, σκοτισθήκατε στό νοῦ καί τυφλωθήκατε. Διότι, ἐνῶ βλέπετε, δέν βλέπετε, καί ἐνῶ ἀκοῦτε, δέν ἀκοῦτε οὔτε νοεῖτε τήν φωνή τοῦ Κυρίου, πού λέει «τετύφλωκεν αὐτῶν τούς ὀφθαλμούς καί πεπώρωκεν αὐτῶν τήν καρδίαν, ἵνα μή ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καί νοήσωσι τῇ καρδίᾳ καί ἐπιστραφῶσι καί ἰάσομαι αὐτούς»[200] καί ἔτσι πλανῶντες καί πλανώμενοι διαπορεύεστε στό σκότος[201]. Γι’αὐτό ὁ ἱερός Νεκτάριος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων (1660 μ.Χ.) ὁ διάπυρος αὐτός ζηλωτής τῆς ἀληθείας, θέλοντας νά φράξη τά ἀπύλωτα στόματα τῶν Λατίνων καί νά σᾶς ἀποδείξει ψεῦστες καί συκοφάντες, ἀπαριθμεῖ πολλούς νέους Ἁγίους τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τό σχίσμα καί διηγεῖται πολλά καί παράδοξα νέα θαύματα. Ὁ ἱερός Νεκτάριος, ἀλλά καί ὁ ἱερός Δοσίθεος Ἱεροσολύμων[202], λένε, λοιπόν, γιά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, ἀρχιεπίσκοπο Θεσ/κης, τόν κήρυκα τῆς ἀκτίστου θείας Χάριτος καί θεατήν τοῦ ἀκτίστου Φωτός, τόν ὁποῖο ἐσεῖς οἱ παπικοί τόν θεωρεῖτε «αἱρετικό», ὅτι στό νησί τῆς Σαντορίνης, τήν Β΄ Κυ­ριακή τῶν Νηστειῶν, πού ἑορτάζει ὁ ἅγιος, οἱ Φράγκοι ἔβαλαν σκοπίμως μερικά παιδιά μέσα σέ μιά βάρκα καί ἔπλεαν καί χτυπώντας τά χέρια τους, ἔλεγαν: «ἀνάθεμα τόν Παλαμᾶν! ἄν εἶναι ὁ Παλαμᾶς Ἅγιος, ἄς κάμη νά πνιγοῦμε. Αὐτά ἐβλασφημοῦσαν τά Φραγκόπουλα, καί, ὤ τοῦ παραδόξου θαύματος! ὤ τῆς Ἁγιότητος καί τῆς πρός Θεόν παρρησίας τοῦ Θείου Γρηγορίου! τήν ἰδίαν ὥραν, ὁποῦ ἐβλασφημοῦσαν, χωρίς φουρτού­ναν, εἰς καιρόν μάλιστα γαλήνης, ἐκαταποντίσθη τό καΐκι μέ ὅλους ἐκεί­νους ὁποῦ ἦσαν μέσα, κατά τήν βλασφημίαν ὁποῦ ἔλεγαν, “ἄν εἶναι Ἅ­γιος, ἄς μᾶς πνίξει”»[203].
Θά ἦταν πολύ χρήσιμο γιά σᾶς, νά ρωτούσατε τόν «Ἐπίσκοπο» Κερ­κύρας κ. Ἰωάννη Σπιτιέρη τῆς Θρησκευτικῆς σας κοινωνίας τί συνέβη τήν 12/12/1716 ὅταν ὁ Ἐνετός διοικητής Κερκύρας Ἀνδρέας Πιζάνι θέλησε νά πήξη ἀλτάριο στόν Ναό τοῦ Θαυματουργοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος. Ὁ κενός τόπος σήμερα στόν Πανίερο Ναό του κραυγάζει τήν ἀλήθεια.

22. Παιδεραστία
 
Δέν μπορεῖ κανείς νά ξεχάση τίς παγκόσμιες διαμαρτυρίες τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, ὁλοκλήρων κοινοβουλίων, ὅπως τοῦ Ὀλλανδικοῦ, τοῦ Ἰρλανδικοῦ καί τοῦ Αὐστρα­λιανοῦ γιά τά χιλιάδες εἰδεχθῆ κακουργήματα παιδεραστίας παπικῶν θρησκευτικῶν λειτουργῶν.
Οἱ ἀποκαλύψεις γιά τήν ἠθική δυσωδία τῆς αἱρετικῆς παπικῆς παρα­συναγωγῆς σας δέν ἔχουν τελειωμό. Μετά τήν παραίτηση τοῦ «ἀντιπρο­σώπου τοῦ Χριστοῦ ἐπί γῆς» πρώην εκλαμπροτάτου κ. Βενεδίκτου, ἐξαι­τίας τῶν φρικτῶν σκανδάλων, τά ὁποῖα ταλανίζουν καί τρίζουν τήν «Ἁγία Ἕδρα», ἦλθε «καπάκι» καί ἄλλη μία παραίτηση, τοῦ καρδιναλίου Κίθ Ὄ Μπράιεν, «ἀρχιεπισκόπου» τῆς Σκωτίας. Αἰτία τῆς παραίτησής του ἡ δριμύτατη κατηγορία τεσσάρων παπικῶν «ἱερέων» του για «ἀνάρμοστη σχέση» ἐδῶ καί τριάντα τρία χρόνια! Μάλιστα ἡ παραίτηση εἶχε τέτοιο ἐπείγοντα χαρακτήρα, τήν ὁποία δέχτηκε ὁ κ. Βενέδικτος, καί δέν περίμε­νε νά συμμετάσχη στό «κονκλάβιο» γιά τήν ἐκλογή σας, τοῦ νέου «πάπα», ὥστε ἡ Μ. Βρετανία ἔμεινε χωρίς ἐκπροσώπηση στό «μεγάλο γεγονός»! Ἡ ἱστοσελίδα τῶν Νέων ἔγραψε: «Ἕνας ἀπό τούς ἱερεῖς ἀναφέρει πώς εἶχε μία ἀνάρμοστη σχέση μέ τόν Ὄ Μπράιεν, ἕνας ἄλλος ὅτι ἦταν 18 ἐτῶν, ὅταν ὁ σημερινός καρδινάλιος τόν “προσέγγισε ἀνάρμοστα”, ἔπειτα ἀπό ὁλονύ­κτια προσευχή καί ὁ τρίτος ὅτι ἐκλήθη νά “γνωρίσει καλύτερα” τόν Ὄ᾽ Μπράϊεν στήν κατοικία του, ὅπου ἔπειτα ἀπό κατανάλωση ἀλκοόλ ἐκεῖνος τόν “προσέγγισε ἀνάρμοστα”»! Ἄν καί δέν ἀναφέρονται ρητά τί σόϊ «ἀνάρ­μοστες προσεγγίσεις» εἶχε αὐτός ὁ «λαμπρός πρίγκηπας» τῆς παπικῆς παρασυναγωγῆς, τίς φανταζόμαστε! Καί δέν εἶναι οἱ μόνες, γιά νά τίς χαρακτηρίση κάποιος «μεμονωμένες περιπτώσεις», ἀλλά πρόκειται γιά ἀ­τέλειωτη ἁλυσίδα σεξουαλικῶν σκανδάλων, ἡ ὁποία ζώνει ὅλη τήν ὑφήλιο[204]!
Ὁ πρώην ἐκλαμπρότατος κ. Βενέδικτος διέψευσε στίς 24-9-2013 ὅτι προσ­πάθησε νά συγκαλύψη τήν σεξουαλική κακοποίηση παιδιῶν ἀπό «ἱερεῖς» τοῦ Παπισμοῦ. Οἱ δηλώσεις του περιέχονται σέ μία ἑνδεκασέλιδη ἐπιστολή πρός τόν ἰταλό συγγραφέα καί μαθηματικό Πιερτζιόρτζιο Ὀντιφράντι, πού ἔγραψε ἕνα βιβλίο γιά τά προβλήματα πού ἀντιμετώπιζε ὁ Παπισμός πρίν τήν παραίτηση τοῦ κ. Βενέδικτου, ἀποσπάσματα τῆς ὁ­ποίας δημοσιεύθηκαν στήν ἰταλική ἐφημερίδα La Repubblica. «Γιά ὅσα ἀναφέρετε γιά τήν ἠθική κακοποίηση ἀνηλίκων ἀπό ἱερεῖς μπορῶ μόνο, ὅπως γνωρίζετε, νά τήν ἀναγνωρίσω μέ βαθιά θλίψη. Ὅμως, δέν προσπάθη­σα ποτέ νά συγκαλύψω αὐτά τά πράγματα», ἀνέφερε ὁ κ. Βενέδικτος. Τόν διαψεύδει ὅμως ἡ πραγματικότης, διότι κατηγορήθηκε ὅτι ὡς Ἀρχιεπίσκο­πος Μονάχου συγκάλυψε τέτοια ἐλεεινά σκάνδαλα. Πρό­κειται γιά τήν πρώτη φορά πού ὁ κ. Βενέδικτος ἀπαντᾶ στίς κατηγορίες γιά σεξουαλική κακοποίηση ἀνηλίκων ἀπό ἱερεῖς σέ πρῶτο πρόσωπο καί γιά τήν πρώτη φορά, μετά τήν παραίτησή του, πού δημοσιεύθηκε κάτι πού εἶπε ἤ ἔγραψε[205].
Ἄλλη μία τρανταχτή περίπτωση παιδεραστίας, καί μάλιστα ἐκπροσώ­που τοῦ Βατικανοῦ (νούντσιου, δηλαδή πρεσβευτῆ) εἶναι καί ἡ ἐξῆς: «Τό Βατικανό ἀνακάλεσε τόν ἀπεσταλμένο του ἀπό τή Δομινικανή Δημοκρατία, μετά τίς καταγγελίες ἐναντίον του γιά παιδοφιλία ἀπό τοπικά Μέσα. Ὁ “Ἀρχιεπίσκοπος” Γιόζεφ Βεσολόφσκι ἀπαλλάχθηκε ἤδη ἀπό τά καθήκοντα, πού ἐκτελοῦσε τά τελευταῖα ἕξι χρόνια. Ἐναντίον τοῦ 65χρονου Πολωνοῦ κληρικοῦ διατάχθηκε ἔρευνα, ὅπως ἀνέφερε ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Ἁγίας Ἕ­δρας, χωρίς νά ἐπεκταθῆ σέ περισσότερες λεπτομέρειες. “Ὁ νόμος ἰσχύει καί εἶναι ἴδιος γιά ὅλους. Δέν ὑπάρχει δικαιολογία γιά ὅποιον παραβιάζει τό νόμο. Οὔτε ἡ ὑπηκοότητα, οὔτε ἡ πίστη, τό δόγμα, ἡ πολιτική καί ἡ θρησκεία. Ὁ νόμος ἰσχύει γιά ὅλους ἀνεξαιρέτως“ ἀνέφερε ἐκπρόσωπος τοῦ παπισμοῦ στή χώρα τῆς Καραϊβικῆς. Τίς φῆμες γιά κακοποίηση παιδιῶν ἀπό τόν μόνι­μο διπλωματικό ἀντιπρόσωπο τῆς Ἁγίας Ἕδρας ἐξετάζουν καί οἱ εἰσαγγε­λικές ἀρχές τοῦ Ἁγίου Δομίνικου»[206]! Φυσικά, δέν ἀκούστηκε ἡ λέξη καθαί­ρεση γιά τόν «ἄτακτο ἀρχιεπίσκοπο», ἀλλά μόνο νομικές συνέπειες, ὅπως ἔγινε καί γιά τούς χιλιάδες παιδεραστές φραγκοπαπάδες, οἱ ὁποῖοι «λει­τουργοῦν» κανονικά στήν παπική παρασυναγωγή[207] καί ὅλα αὐτά γιά τήν βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν καταφρόνηση τοῦ ΙΓ΄ Ἱεροῦ Κα­νόνος τῆς Ἁγίας ς΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου μέ τήν καθιέρωση τῆς ἀντιγρα­φικῆς γενικῆς ἀγαμίας τοῦ Κλήρου καί τῆς φωνῆς τοῦ Κυρίου «οὐ πάντες χωροῦσι τόν λόγον τοῦτον, ἀλλ’ οἷς δέδοται» (Ματθ. ιθ΄11)!

23. Τό αἴσχιστο πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας
 
Ζωηρή συζήτηση σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο πυροδότησαν οἱ δηλώσεις σας, Ἐκλαμπρότατε, ὅταν, ἀνοίξατε τό ζήτημα τῆς ὀμοφυλοφιλίας, τοῦ αἰ­σχίστου καί βδελυροῦ αὐτοῦ πάθους, πού εἶναι ὁ κολοφώνας τῶν σαρκι­κῶν ἁμαρτιῶν, ἀλλάζοντας γραμμή πλεύσης σέ σύγκριση μέ τούς προ­κατόχους σας. Τήν ἀπιστεύτων διαστάσεων ἠθική δυσωδία τοῦ Βατικανοῦ τήν ἀποκαλύπτει, ἴσως ἄθελά του, τό ἴδιο τό Βατικανό! Ἡ βαθύτατη ἠθική κρίση, ἡ ὁποία μαστίζει τό «Κράτος τοῦ Θεοῦ», δέν εἶναι πιά μυστικό καί τή γνωρίζει ὁ καθένας. Ὡς καί ἐσεῖς, ὁ ὁποῖος θέλετε νά εἶσθε ὁ «ἐπίσκο­πος τοῦ θρόνου τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης», φέρεται νά ἀναγκαστήκατε νά ὁμολογήσετε τό ἀγιάτρευτο ἠθικό ἀπόστημα τῆς «Ἁγίας Ἕδρας», ἡ ὁποία θέλει νά παριστάνη καί αὐτή τήν «ἐκκλησία» καί μάλιστα τήν «ἀληθινή», χαρακτηρίζοντάς την «ὄντως ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ», τήν Ὀρθ­όδοξη, «ἐλλειμματική»!
Πλήρης ἐπιβεβαίωση τῶν δημοσιευμάτων πολλῶν ἡμερησίων ἐφημε­ρίδων καί περιοδικῶν ἀποτελοῦν οἱ ἀποκαλύψεις σας ὅτι στό Βατικανό ὑπάρχει γκέτο ὁμοφυλοφίλων καί ρεῦμα διαφθορᾶς. Τά δημοσιεύματα τά εἶχαν δημοσιεύσει ἡμερήσιες ἐφημερίδες, ὅταν αἰφνιδίως εἶχε παραιτηθῆ ὁ πρώην ἐκλαμπρότατος κ. Βενέδικτος. Τότε εἶχαν γίνει καί ἀποκαλύψεις γιά ξέπλυμα βρώμικου χρήματος ἀπό τό Βατικανό, μεταφορά χρημάτων σέ γερμανικές τράπεζες καί «μαφιόζικοι» μέθοδοι γιά τήν ἐξυπηρέτηση τῶν συμφερόντων του. Ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, προβήκατε στίς ἀνωτέρω ἀποκαλύψεις στίς 12-5-2013. Σύμφωνα μέ ἀνταποκρίσεις καί τό δημοσίευ­μα τῆς ἐφημερίδας «Δημοκρατία» μέ ἡμερομηνία 13-6-2013: «Ἡ σεξουαλι­κότητα φαίνεται ὅτι δέν ἀφανίζεται, ὅταν φορᾶ ράσα, κι αὐτό ἐπιβεβαιώνε­ται γιά ἀκόμη μία φορά διά στόματος τοῦ ἴδιου τοῦ “πάπα“. Ὅπως ἐπι­βεβαιώνεται καί ἡ “οἰκονομική ἀναρχία“ στίς παρυφές τοῦ Παπισμοῦ». Σύμ­φωνα μέ δημοσιεύματα παπικῶν μέσων ἐνημέρωσης, τά ὁποῖα δέν ἔχουν ἀμφισβητηθῆ ἀπό τό Βατικανό, ἐσεῖς ὁμολογήσατε τήν ὕπαρξη ἑνός «γκέϊ λόμπι» καί ἑνός «ρεύματος διαφθορᾶς» στό Βατικανό, σημειώνοντας τήν πιό παράδοξη παπική παραδοχή στή σύγχρονη ἱστορία τοῦ Βατικανοῦ. Ἰδίως μετά τά σκάνδαλα παιδεραστίας μέ πρωταγωνιστές «ἱερεῖς» τοῦ Παπισμοῦ. Γιά τήν ἀκρίβεια, ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, κατά τή διάρκεια μίας κατ᾽ ἰδίαν συνάντησης μέ ἐκπροσώπους τῆς θρησκευτικῆς Συνομοσπον­δίας Λατινικῆς Ἀμερικῆς καί Καραϊβικῆς (CLAR), μιλήσατε γιά διάφορα «φλέγοντα θέματα τοῦ Βατικανοῦ», συμπεριλαμβανομένων τῶν προβλη­μάτων τῆς Curia, τῆς κεντρικῆς διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία βρέθηκε πρόσφατα στό ἐπίκεντρο σκανδάλου διαφθορᾶς. Οἱ παπικές παραδοχές πραγματοποιήθηκαν στήν ἱσπανική γλώσσα, σύμφωνα μέ τήν παπική ἱστοσελίδα τῆς Χιλῆς «Προβληματισμός καί ἀπελευθέρωση». Γιά ἄλλη μιά φορά, τονίζεται ἡ πεποίθηση ὅτι ὑπάρχει ἀνάγκη ἐπαναδιαπραγμάτευσης τοῦ συμβολαίου τῆς θρησκευτικῆς πραγματικότητας καί τῆς σεξουαλικό­τητας, ὅπως καί τῶν ἄλλων ἀνθρωπίνων ἀδυναμιῶν. Τά λόγια σας τό «ἐπικυρώνουν»: «Στήν Curia ὑπάρχουν καί ἅγιοι ἄνθρωποι, πραγματικά ὑπάρχουν ἅγιοι ἄνθρωποι. Ἀλλά, ἐπίσης, ὑπάρχει ἕνα ρεῦμα διαφθορᾶς, καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὑπάρχει ἕνα γκέϊ λόμπι. Πρέπει νά δοῦμε τί μποροῦμε νά κάνουμε»[208].
Κατά τό ταξίδι τῆς ἐπιστροφῆς σας ἀπό τήν Βραζιλία (29-7-2013) καί μιλώντας ἐν πτήσει σέ δημοσιογράφους, προβήκατε σέ μία «φιλελεύθερη» (!!!) δήλωση, ἀναφορικά μέ τή στάση, πού κρατοῦσε κατά τό παρελθόν ὁ Παπισμός, γιά τό θέμα τῶν ὁμοφυλοφίλων. Ὅταν ὁ δημοσιογράφος ρώτησε τήν ἄποψή σας γιά τούς ὁμοφυλοφίλους, ἀπαντήσατε: «Ποιός εἶμαι ἐγώ, γιά νά κρίνω τό σεξουαλικό προσανατολισμό; Ἄν κάποιος ἄνθρω­πος ἀναζητᾶ τόν Ἰησοῦ καί τό καλό, ποιός εἶμαι ἐγώ, πού θά κρίνω αὐτή τή συμπεριφορά»; Ἐπιπλέον, προσθέσατε πώς οἱ ὁμοφυλόφιλοι δέν θά πρέ­πει νά περιθωριοποιοῦνται, ἀντίθετα θά πρέπει νά ἐντάσσονται στήν κοι­νωνία. Ταχθήκατε κατά τῶν διακρίσεων εἰς βάρος τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀναφερθήκατε, ὅμως, καί στήν πολιτική τοῦ Παπισμοῦ, πού ἀναφέρει ὅτι, ἄν καί ὁ ὁμοφυλοφιλικός προσανατολισμός δέν ἀποτελεῖ ἁμαρτία, οἱ ὁμοφυλοφιλικές πράξεις εἶναι. Ἡ ἔγκριτη ἐφημερίδα Wall Street Journal στήν ἀνταπόκρισή της δίνει μία ἄλλη διάσταση στίς δηλώσεις σας. Συγκε­κριμένα, ὑποστηρίζει ὅτι, μέ τίς δηλώσεις σας γιά τήν ὁμοφυλοφιλία, ἀνοίξατε τόν δρόμο γιά τήν ἀποδοχή τῶν ὁμοφυλοφίλων «ἱερέων»[209].
Συμπλέοντας μέ τήν γραμμή σας, ὁ παπικός «ἐπίσκοπος» Μεξικοῦ Jose Raul Vera Lopez, σέ συνέντευξή του στίς 27-8-2013, δήλωσε ὅτι: «Ἡ ὁμοφυλοφιλία δέν εἶναι μία διαστροφή, ἀλλά ἡ ὁμοφοβία εἶναι μία ψυχική ἀσθένεια»[210].
Στίς 19-9-2013 δηλώσατε, Ἐκλαμπρότατε: «Ἡ ἐκκλησία ἔχει τό δικαίω­μα νά ἐκφράζει τίς ἀπόψεις της, ὄχι ὅμως νά ἐπεμβαίνει πνευματικά στίς ζωές τῶν ὁμοφυλόφιλων»[211]. Μέ τήν δήλωσή σας αὐτή στηρίξατε τήν κοινό­τητά τους.
Στήν κυριολεξία τό ἀναπάντεχο ἄκουσμα ἦλθε ὡς «κεραυνός ἐν αἰθρίᾳ». Ὄντως μέ τέτοιες δηλώσεις, ἀνεύθυνες στό βάθος, γιά τήν σαρκι­κή ἀνωμαλία, ἀφοῦ δέν τήν καταδικάζετε σέ ἐποχή, πού τό θέμα-πάθος συνεχῶς ἀναγνωρίζεται ἀπό Κοινοβούλια Κρατῶν ὡς «γάμος», ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, ἀνοίξατε «τόν ἀσκό τοῦ Αἰόλου» καί χωρίς ἄλλο ρίξατε «λάδι στή φωτιά».
Ἡ πρέπουσα καί εὔκολη ἀπάντηση ἐκ μέρους Σας θά ἔπρεπε νά ἦταν : «Τό ἀπόλυτα καταδικασμένο καί δυσῶδες πάθος ἀπό τόν Θεό καί σχεδόν πανανθρωπίνως, μέ ἐξαίρεση μερίδα διεστραμμένων ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς μας, ζητᾶ ἁπλῶς ἐπιβεβαίωση. Μάλιστα καί θεολογικῶς ἔχει χαρακτη­ριστεῖ ὡς θεομίσητη πράξη, τόσο ὅσο προφανῶς καμμία ἄλλη ἐκτροπή».
Ὄντως, ὤ τῆς ἐπιπολαιότητος, τῆς ἀστοχίας, τῆς ἀπρέπειας, τῆς τόλ­μης ἀπό σᾶς, πού καυχᾶσθε γιά τόν ἀριθμό «πιστῶν», πού ἐκπροσωπεῖτε. Ναδίρ, κατάπτωση. Προσθέσατε χονδρή πρωτιά σέ τόσες ἄλλες πνευματι­κές ἐκτροπές στόν ὅλο Παπισμό. Καταρρακώσατε κάθε κῦρος ὡς «ἡγέτης» καί τήν προσωπική σας ἀξιοπρέπεια. Νά σᾶς χαίρονται οἱ ὅπου γῆς παπι­κοί, πλήν καί μέ αὐτό εἴθε κάποιοι νά ξυπνήσουν, γιά τό ποῦ ὁδηγεῖται ὁ Παπισμός μέ τόσο πλῆθος «πιστῶν».
Ἀφοῦ ὁ κάθε «πάπας» καί γενικά οἱ τοῦ Βατικανοῦ καυχῶνται ὅτι ἔχουν ὡς κορυφαῖο τόν Ἀπ. Πέτρο καί ἐκείνου εἶναι ἐκκλησία μέ βάση τά γνωστά, ἀφοῦ δέ στόν ἐκεῖ χῶρο ὁ τῶν Ἐθνῶν Παῦλος εἶναι κάπως στό περιθώριο, ἀβίαστα ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, θά ἔπρεπε νά γνωρίζετε τί ἔχει γράψει γιά τό πάθος αὐτό ὁ Ἀπ. Πέτρος: «…Καί πόλεις Σοδόμων καί Γομόρ­ρας τεφρώσας καταστροφῇ κατέκρινεν, ὑπόδειγμα μελλόντων ἀσεβεῖν τε­θεικώς… μάλιστα δέ τούς ὀπίσω σαρκός ἐν ἐπιθυμίᾳ μιασμοῦ πορευομένους καί κυριότητος καταφρονοῦντας· τολμηταί, αὐθάδεις»[212]!
Ἑρμηνεύει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: «Τάς πόλεις ταύτας, ὅπου ἦταν ἔκδοτοι εἰς τήν ἀρσενοκοιτίαν, κατέκαυσε μέ ἕνα κατακλυσμόν ἀπό φωτίαν καί θειάφι. Ἀνίσως ὁ Θεός πλήθη ἀνθρώπων κατεπόντισε διά πυρός, ἀκόλουθον εἶναι ὅτι καί τούς ὅποιους ἀσεβεῖς μέλλει νά καταδικάσῃ, οἵτινες παρομοίως μέ τούς ἐνόχους Σοδομίτας ἁμαρτάνουσι καί ἀσεβοῦσι… Ὅτι σφοδρότερα ἀπό ἄλλους ἐνόχους ἔχουν νά κολασθοῦν ἐκεῖνοι, πού δέν ἀντι­στέκονται εἰς ἀσέλγειαν καί αἰσχρουργίας, ὁποῦ οὔτε νά τάς γράψῃ τινάς, ἐπειδή βλάπτουσι τούς μελετῶντας καί μέ μόνην τήν μνήμην»[213].
Καί ὁ 7^ος στίχος τῆς ἐπιστολῆς Ἰούδα : «…Ὡς Σόδομα καί Γόμορρα καί αἱ περί αὐτάς πόλεις τόν ὅμοιον τούτοις τρόπον ἐκπορνεύσασαι καί ἀπελθοῦ­σαι ὀπίσω σαρκός ἑτέρας πρόκεινται δεῖγμα, πυρός αἰωνίου δίκην ὑπέχουσαι». Φόβος καί τρόμος, ἀλλά ποιοί τά γνωρίζουν αὐτά; Πέραν τῆς τιμωρίας τονίζει ὁ Ἅγιος Νικόδημος: «Ὅτι τό σῶμα τῶν ἀρρένων πάντῃ ἀνόμοιον καί ἀλλότριον τῆς φυσικῆς καί νομίμου συνουσίας καί οὐδέν χρησιμεύει πρός παιδοποιΐαν»[214].
Ἀνεξίτηλη τῆς τότε συμφορᾶς παρεμένει ἡ περιοχή ἐκείνη γνωστή ὡς Νεκρά Θάλασσα. Μέρος τῆς θαλάσσης αὐτῆς ἦταν οἱ τότε πόλεις. Σήμερα αὐτή εἶναι σύνορο Ἰσραήλ-Ἰορδανίας. Παραμένει διδάσκαλος καί θυμίζει ὅτι, γιά να ὑπάρχει Νεκρά ἀπό ζωή ἐντός, κάτι φοβερό ἐκεῖ συνέβη περί τό 1800 π. Χ.
Πλέον φοβερός ὁ Παύλειος λόγος: «…οἱ ἄρσενες ἀφέντες τήν φυσικήν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τήν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι»[215]. Φανερό ὅτι ὁ Ἀπ. Παῦλος ἔχει ὑπόψιν τό τί γινόταν ὡς πρός τό πάθος αὐτό καί στην Πομπηΐα.
Μερικές μόνον φράσεις ἀπό τόν ἱερό Χρυσόστομο, πού μεταφράζει-σχολιάζει τόν Παύλειο λόγο: «Πάντα μέν οὖν ἄτιμα τά πάθη, μάλιστα δέ ἡ κατά τῶν ἀρρένων μανία. Ὅτι τήν κατά φύσιν ἀτιμάσαντες, εἰς τήν παρά φύσιν ἔδραμον… Ἔργον ἔθεντο τήν ἁμαρτίαν, καί ἔργον ἐσπουδασμένον… Εἰ γάρ μή γέεννα ἦν, μηδέ κόλασις ἠπείλητο, τοῦτο πάσης κολάσεως χεῖρον ἦν. Τούτους καί ἀνδροφόνων χείρους εἶναι… καί εἰ ἐπῃσθάνοντο τῶν γινομέ­νων οἱ πάσχοντες, μυρίους ἄν κατεδέξαντο θανάτους, ὥστε μή τοῦτο πα­θεῖν. Οὐδέ γάρ λέγω μόνον, ὅτι γέγονας γυνή, ἀλλ᾽ ὅτι ἀπώλεσας καί τό εἶ­ναι ἀνήρ… ἐγένου προδότης… ἀδικήσας τό γένος… Τί γάρ ἀνδρός πεπορνευ­μένου μυσαρώτερον; …Ὤ τῆς μανίας! Ὤ καί ἀλόγων ὑμεῖς ἀνοητότεροι, καί κυνῶν ἀναιδέστεροι! Πόθεν ταῦτα τά κακά; Ἀπό τρυφῆς, ἀπό τοῦ μή εἰδέναι Θεόν…»[216].
Ὁ γνωστός Φρόϋντ, παρά τίς γνωστές θέσεις του ὡς πρός τό σεξουα­λικό γενικά θέμα ἀνδρός καί γυναικός, τήν ἐλευθεριότητα τῆς libido- ἡδο­νή, ἄν καί μαθητές του διαφώνησαν, μάλιστα στό θέμα τῶν νευρώσεων, ὅπως ὁ Κ. Γιούνγκ, φέρεται ἀντίθετος, ἄν ὄχι πολέμιος, τῆς ὁμοφυλοφι­λίας. Μεταξύ ἄλλων στό ἔργο του «Εἰσαγωγή στήν ψυχανάλυση» ἀναφέ­ρει: «Ὑπάρχουν κατηγορίες ἀνθρωπίνων ὑπάρξεων πού ἡ ζωή τους παρεκ­κλίνει ἀπό τήν συνηθισμένη σεξουαλική ζωή κατά τον πιό κτυπητό τρόπο. Μία ὁμάδα ἀπό αὐτούς τούς «διεστραμμένους» ἔχει ἐξοστρακίσει τήν διαφο­ρά τῶν φύλων ἀπό τή ζωή τους… Σ᾽αὐτούς μονάχα τό δικό τους φῦλο προκα­λεῖ πόθο. Τά πρόσωπα αὐτά παραιτοῦνται ἀπό κάθε συμμετοχή στήν ἀναπαραγωγή. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί λέγονται ὁμοφυλόφιλοι… Ἀνήκουν ἐκεῖ­νοι πού παραιτήθηκαν ἀπό τήν ἕνωση σεξουαλικῶν ὀργάνων ἤ μέρη τοῦ σώ­ματος… ξεπερνώντας τίς ἀνατομικές δυσκολίες καί κατανικώντας τή σχε­τική ἀποστροφή… Τώρα ποιά πρέπει νἆναι ἡ στάση μας σ᾽ αὐτές τίς ἀσυνή­θεις μορφές ἱκανοποίησης; Ἡ ἀγανάκτηση καί ἡ ἔκφραση τῆς προσωπικῆς μας ἀποστροφῆς. Παραμένει νά ἐξηγήσουμε τήν ὕπαρξη τῶν διαστροφῶν καί νά τίς συσχετίσουμε μέ τήν ὁμαλή σεξουαλικότητα… Πάντως τίς ἀπο­καλοῦμε διεστραμμένες ἀνάγκες»[217]. Ποιός τό περίμενε, καί ὅμως. Καταπέλ­της κατά τοῦ πάθους[218].
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή του[219] ἀναφέ­ρει εὐθαρσῶς ὅτι οἱ ὁμοφυλόφιλοι «βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι». Αὐτά τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν φαίνεται ὅτι οἱ αἱρετικοί Χριστιανοί δέν τά συμμερίζεστε προωθώντας τήν ὁμοφυλοφιλία καί θεωρώντας την ὡς κάτι φυσιολογικό καί μή κολάσιμο.
Μέ ἄλλα λόγια ἐπιχειρεῖτε νά μᾶς ἀποδείξετε, Ἐκλαμπρότατε, ὅτι τό φυσιολογικό εἶναι ἡ διαστροφή καί αὐτοί πού τήν μέμφονται εἶναι ψυχικά ἀσθενεῖς. Σύμφωνα δηλαδή μέ σᾶς, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, πού καταδίκασαν μέ σθένος τήν θανάσιμη ἁμαρτία τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἔχρηζαν ψυχιατρικῆς παρακολούθησης[220].
Ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος διαφορο­ποιήθηκε ἀπό τήν στάση σας στό θέμα τῶν ὁμοφυλοφίλων. Σέ δήλωση, τήν ὁποία ἔκανε μετά τό πέρας τοῦ Ἑσπερινοῦ στόν Καθεδρικό Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Συμεών τῆς Ἐσθονίας στίς 7-9-2013, ἐπέκρινε δριμύτατα ὅσους προωθοῦν τούς γάμους τῶν ὁμοφυλοφίλων καί τά σύμφωνα «ἐλευθέρας συμβιώσεως» τονίζοντας τά ἀκόλουθα: «Καταδικάζονται δέ αἱ σύγχρονοι ἐφευρέσεις τῶν λεγομένων “συμφώνων συμβιώσεως“, τά ὁποῖα εἶναι ἀπόρ­ροια ἁμαρτίας καί οὐχί κατά νόμον χαρᾶς»[221].
Ἐμεῖς οἱ Ὁρθόδοξοι σεβόμαστε τήν προσωπική ἰδιωτική ζωή κάθε προσώπου ὡς ὑπεύθυνη ἐλεύθερη ἐπιλογή. Δέν ἔχουμε πρόθεση νά ἐπεμβοῦμε ρατσιστικά καί νά ἀναστείλουμε δικαιώματα καί ἐλευθερίες. Ἡ διαμαρτυρία μας ἐπικεντρώνεται στό ὅτι ἐπιχειρεῖται τό φοβερό αὐτό ἁμάρτημα τῆς Ὁμοφυλοφιλίας, τοῦ κιναιδισμοῦ, τοῦ σοδομισμοῦ, τῆς ἀρσε­νοκοιτίας, τῆς παρά φύσιν ἀσέλγειας, πού προεκτείνεται στήν παιδε­ραστία καί παιδοφιλία, νά παρουσιασθῆ ὡς φυσιολογική κατά­σταση, ὡς ἁπλῆ διαφορετικότητα. Ἡ πανανθρώπινη, ὅμως, συνείδηση ἀνά τούς αἰῶνες γνωρίζει ὡς φυσιολογική σεξουαλική συμπεριφορά τίς σχέσεις ἀνάμεσα στόν ἄνδρα καί τήν γυναίκα, στό ἄρσεν καί τό θῆλυ. Αὐτή εἶναι ἡ ἀνθρώπινη φυσιολογία καί ὀντολογία. Κάθε ἄλλη σχέση ἀνατρέπει τήν ἀνθρώπινη ὀντολογία, ὡς παρά φύσιν ἐκτροπή, ἡ ὁποία δέν παρατηρεῖται οὔτε καί στά ζῶα. Ἰδιαίτερα ἡ Ἁγία Γραφή, πού ἐκφράζει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τοῦ Δημιουργοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί σοφοῦ γνώστη τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, καταδικάζει τήν ὁμοφυλοφιλία ὡς πάθος, ἀτιμία καί ἀσχημοσύ­νη, πού τιμωρήθηκε αὐστηρά μέ φωτιά καί θειάφι στήν πόλη τῶν Σοδόμων καί Γομόρων. Γιά τό σύνολο δέ τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡ ὁμοφυλο­φιλία εἶναι τό πιό σιχαμερό καί ἀκάθαρτο ἁμάρτημα. Ἡ ὑποστήριξη καί ἀθώωση τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἀποτελεῖ μεγάλη ἀσέβεια πρός τόν Θεό – Δημιουργό τοῦ ἀνθρώπου σέ ἄρσεν καί θῆλυ καί βλάσφημη κατάργηση τοῦ Εὐαγγελίου. Ποιοί εἶστε ἐσεῖς, οἱ ἐκπρόσωποι τῆς νεωτερικότητας, πού τολμοῦν καί βάζουν τούς ἑαυτούς των πάνω ἀπό τόν Θεό καί καταργοῦν τό Εὐαγγέλιο καί τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων; Ἡ δημόσια προβολή τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἐκτός τοῦ ὅτι προσβάλλει τήν δημόσια αἰδώ καί τήν θρησκευτική μας συνείδηση, στέλνει πρός τούς νέους μηνύματα ἀνώμαλης σεξουαλικῆς συμπε­ριφορᾶς, πού ἀποτελεῖ τορπίλη στά θεμέλια τῆς οἰκογένειας καί τῆς κοινωνίας μέ τό ὀξύ δημογραφικό πρόβλημα, ἀλλά καί αἰτία ψυχοπαθολογικῶν διαταραχῶν στά παιδιά, πού θά ἀνατραφοῦν ἀπό ὁμοφυλοφιλικά ζεύγη, ὅπως ἐπιδιώκεται[222].

24. Ἡ τράπεζα τοῦ Βατικανοῦ καί τό ξέπλυμα χρήματος

Ἡ ἐκλογή σας Ἐκλαμπρότατε, ἐπιστήθιου φίλου τοῦ μεγαλοτραπεζίτη Ροκφέλερ, στό Βατικανό συνέβαλε ὥστε νά μειωθοῦν -ἔστω καί προσωρι­νά- οἱ φωνές ἐκείνων πού ἔκαναν λόγο γιά μεγάλα οἰκονομικά, ἀλλά καί ἠθικά σκάνδαλα καί πού ἐμμένουν νά ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ ὀργάνωση τῶν Ἰησουϊτῶν Opus Dei (μετάφρ. ἔργο Θεοῦ) σέ συνεργασία μέ μεγάλο-ἀπατεῶνες σιωνιστές τραπεζίτες κινοῦν τά νήματα τῆς παγκόσμιας οἰκο­νομίας!
Ἀλησμόνητες εἶναι οἱ διαμαρτυρίες ἐναντίον τοῦ Βατικανοῦ γιά τό ξέπλυμα βρώμικου χρήματος καί γιά τίς διασυνδέσεις μέ τήν Κόζα Νόστρα τῶν οἰκονομικῶν ὑπηρεσιῶν τῆς αὐτοτιτλοφορουμένης ὡς δῆθεν Ἁγίας Ἕδρας, πού ἀποκάλυψε ἡ Ἰταλική Δικαιοσύνη.
Στό φῶς ἔρχονται ὁλοένα καί περισσότερες ἔρευνες, πού δείχνουν ὅτι ὁ Παπισμός συνιστᾶ στήν οὐσία σέ ἐπίπεδο ἀνώτατης διοίκησης μία ἐγκληματική ὀργάνωση, λίαν ἐπικίνδυνη γιά τήν ἀνθρωπότητα.
Ἡ λειτουργία λ.χ. τῆς τράπεζας τοῦ Βατικανοῦ διευκολύνει τό ξέπλυ­μα χρημάτων, ὑποστηρίζουν οἱ ὑπεύθυνοι μίας τριετοῦς ἔρευνας γιά τήν ἐν λόγω τράπεζα, σύμφωνα μέ ἐμπιστευτικά ἔγγραφα, τά ὁποῖα ἐπικα­λοῦνται δύο ἰταλικές ἐφημερίδες[223]. Ὡστόσο, πιό τεκμηριωμένη εἶναι ἡ καταγγελία τῆς Κάρεν Χιοῦντες, ἡ ὁποία ἐργαζόταν ἐπί εἴκοσι συναπτά ἔτη στήν νομική ὑπηρεσία τῆς Παγκόσμιας Τράπεζας καί ἀπό τήν ὁποία ἀπολύθηκε, ὅταν κατήγγειλε μία μεγάλη ἀπάτη στήν Ἰνδονησία! Ἡ πρώην νομικός σύμβουλος τῆς Παγκόσμιας Τράπεζας σέ μία πρόσφατη συνέντευξη σέ ἀμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο ὑποστήριξε ὅτι ὁ παγκό­σμιος πλοῦτος μίας ὁμάδας ἀπατεώνων μεγαλοτραπεζιτῶν καταλήγει στό Βατικανό[224]. Στό συμπέρασμα αὐτό, ὅπως χαρακτηριστικά τόνισε, κατέ­ληξε, ὅταν κατάφερε νά ἀκολουθήση τήν ὁδό τοῦ χρήματος, ἡ ὁποία de facto ὁδηγεῖ στό Βατικανό.
Οἱ καταγγελίες της φέρνουν στό νοῦ μας τίς ἀποκαλύψεις γιά τίς διασυνδέσεις τοῦ Βατικανοῦ μέ τήν ἐγκληματική ὀργάνωση, πού κρυβό­ταν πίσω ἀπό τή τεκτονική στοά P2, καθώς καί μέ τή μαφία! Ἡ ὀργάνωση Opus Dei τῶν Ἰησουϊτῶν εἶναι γνωστό πλέον ὅτι ὄχι μόνο ἐλέγχει τό εὐρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, ἀλλά βρίσκεται ἐπικεφαλῆς καί τοῦ ἰσχυροῦ σιωνιστικοῦ κλάμπ τῶν μεγαλοτραπεζιτῶν, πού ἔχει ὡς ἕδρα τήν Ἐλβετία, εἶπε ξεκάθαρα ἡ Κάρεν Χιοῦντες!
Μέσα στό πλαίσιο αὐτό κρίνεται ἀναγκαῖο νά παρουσιαστεῖ δημο­σίευμα[225], ὅπου παρουσιάζεται ὁ τρόπος δράσης τῆς ἰησουϊτικῆς ὀργάνωσης Opus Dei, γεγονός πού ἐπαληθεύει καί δικαιώνει τά λεγόμενα τῆς πρώην νομικῆς συμβούλου τῆς Παγκόσμιας Τράπεζας. Παρατίθεται μόνο ἕνα μικρό ἀπόσπασμα, ἀπό τό ὁποῖο ὅμως μπορεῖ νά κατανοηθῆ ἡ δράση τῶν ἐκφραστῶν τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας. Μία δράση πού στήν οὐσία ἐπιβεβαιώνει τή ρήση τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ «τόν πάπα νά κατα­ρᾶστε», ἀλλά καί τοῦ διδασκάλου τοῦ ἁγίου, Ἀναστασίου τοῦ Γορδίου, πού στό ἀνεπανάληπτο ἔργο τοῦ «Κατά Ἰσλάμ καί κατά Λατίνων», τό ὁποῖο κάποιοι εἶχαν φροντίσει νά τό ἐξαφανίσουν τόν προηγούμενο αἰώνα καί ἀφορᾶ τήν ἑρμηνεία ἐδαφίων τῆς Ἀποκάλυψης, ταυτίζει τόν «πάπα» μέ τό δικέρατο θηρίο τῆς ἀσεβείας.
«…Τo Limmat Foundation, μέ ἕδρα τήν Ἐλβετία, δρᾶ στήν Κεντρική καί Ἀνατολική Ἀφρική, τή Νότιο Ἀμερική, τή Νοτιοανατολική Ἀσία καί τίς χῶρες τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἕνωσης. Ἄν καί διατείνεται ὅτι δέν ἔχει πολι­τικό ἤ θρησκευτικό χαρακτήρα, εἶναι γνωστό ὅτι τό ἵδρυμα αὐτό ἐπηρεάζει ἄμεσα τήν πολιτική τῶν χωρῶν στίς ὁποῖες δρᾶ, ἐνῶ ὅλα τά ἱδρυτικά του μέλη ἔχουν ἰσχυρούς δεσμούς μέ τήν Opus Dei. Τό ἵδρυμα Limmat ἔχει ἐτήσιο προϋπολογισμό πάνω ἀπό 1.000.000 $ ἐκ τῶν ὁποίων τό 78% προέρχεται ἀπό ἰδίους πόρους, ἐνῶ τό ὑπόλοιπο 22% καλύπτεται ἀπό κρατικά κονδύλια καί ἐπιχορηγήσεις τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Τό ἵδρυμα ἔχει ἄμεση σχέση μέ τό πανευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, πού ἐλέγχει ἡ Opus Dei. Στόν κατάλογο τῶν μελῶν του συγκαταλέγονται κορυφαῖα στελέχη τῆς Λαϊκῆς Τράπεζας τῆς Ἱσπανίας, τῆς Nordfinanzbank τῆς Ζυρίχης καί τοῦ ἱδρύματος Rhine-Dunude, πού εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου χρηματοδοτούμενο ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση.
Ἕνας ἄλλος ὀργανισμός, πού ἱδρύθηκε ἀπό μέλη τῆς Opus Dei, εἶναι τό ἵδρυμα Hanns-Seidel, μέ ἕδρα τή Γερμανία. Τό ἵδρυμα χρηματοδοτεῖται ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, ἐνῶ σχετίζεται μέ τό Βαυαρικό Χριστιανοδημοκρα­τικό κόμμα CSU, ὁ εὐρωβουλευτής τοῦ ὁποίου, Φρίτζ Πίρκλ, εἶναι ἰδρυτικό μέλος τοῦ Hanns-Seidel. Τό ἵδρυμα αὐτό, σέ συνεργασία μέ τό Limmat, ἔχει ἱδρύσει στίς Φιλιππίνες τό Κέντρο Ἔρευνας καί Ἐπικοινωνίας, μεταξύ τῶν μελῶν τοῦ ὁποίου συγκαταλέγεται ἡ πλειοψηφία τῆς οἰκονομικῆς καί πολι­τικῆς ἐλίτ τῆς χώρας. (Σήμ. στήν ἐν λόγω χώρα ἡ κ. Χιοῦντες κατήγγειλε κατά τή συνέντευξή της μία ἀπό τίς μεγαλύτερες ληστρικές ἐπιδρομές τῆς Παγκόσμιας Τράπεζας)! Ὁ Ὀργανισμός Progredi μέ ἕδρα τίς Βρυξέλλες, εἶναι μία ἀκόμη ἀπό τίς «βιτρίνες» τῆς Opus Dei. Στόν κατάλογο τῶν μελῶν του φιγουράρουν ὀνόματα, ὅπως αὐτό τοῦ Τζιάν Μάριο Ροβεράρο, ἰδιοκτήτη τῆς Ἐμπορικῆς Τράπεζας Akros τοῦ Μιλάνο καί οἰκονομικοῦ συμβούλου τοῦ Βατικανοῦ. Tό Instituto per la Cooperazione Universitaria μέ κεντρικά γραφεῖα στή Ρώμη καί τίς Βρυξέλλες, δραστηριοποιεῖται ἀπό τό 1993 σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο. Ἰδιαίτερη δράση παρουσιάζει σέ χῶρες ὅπως τό Περού, τήν Ἀλβανία καί τά κράτη τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἕνωσης. Ὁ ἐτήσιος προϋπολο­γισμός του ξεπερνᾶ τά 4.500.000 $, ἐκ τῶν ὁποίων τό 10% προέρχεται ἀπό ἴδια κεφάλαια, ἐνῶ τά ὑπόλοιπα καλύπτονται ἀπό κονδύλια τῆς Εὐρω­παϊκῆς Ἕνωσης.
Ἡ ὀργάνωση Association for Cultural Cooperation ἔχει ἕδρα τό Βέλγιο. Ὁ ἐτήσιος προϋπολογισμός της ξεπερνᾶ τό 1.000.000 $, ἀπό τά ὁποῖα τό 30% προέρχεται ἀπό ἰδιωτικά κεφάλαια, ἐνῶ τό ὑπόλοιπο 70% ἀπό κοινωνικούς φορεῖς καί τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση. Ἡ ὀργάνωση δρᾶ σέ ἑπτά χῶρες τῆς Κεντρικῆς Ἀφρικῆς καί τῆς Νοτίου Ἀμερικῆς.
Βέβαια, ὁ μακρύς κατάλογος δέν τελειώνει ἐδῶ. Εἶναι προφανές λοιπόν ὅτι ἡ Opus Dei ἔχει ἄμεση ἀνάμιξη στά κοινωνικά δρώμενα. Ἡ ἐπιρροή, πού ἀσκεῖ στήν πολιτική τῶν χωρῶν, στίς ὁποῖες ἡ παρουσία της εἶναι ἰσχυρή ἔχει ἄμεσο ἀντίκτυπο καί στήν παγκόσμια πολιτική σκηνή. Τά μέλη της, ἄλλωστε, ἔχουν κατορθώσει νά εἰσχωρήσουν στό Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο, νά γίνουν ἐπίτροποι τῶν χωρῶν τους στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ἤ κυβερνητι­κοί ἐκπρόσωποι στόν ΟΗΕ. Ἔτσι, καταφέρνουν νά ἐπεμβαίνουν στίς ἐξελί­ξεις, ἔχοντας πετύχει νά ἐλέγχουν ἀκόμη καί διεθνεῖς κοινωφελεῖς ὀργανι­σμούς ὅπως τήν UNESCO, τῆς ὁποίας ὁ γενικός διευθυντής Φεντερίκο Μα­γιόρ εἶναι μέλος τῆς ὀργάνωσης…».
Κατόπιν αὐτῶν ὁ κοινός νοῦς ἀντιλαμβάνεται τά διάφορα παιχνίδια, πού παίζονται στό κρατίδιο τοῦ Βατικανοῦ. Μέσα στό πλαίσιο αὐτό σύμ­φωνα μέ ἐκκλησιαστικούς κύκλους ἐντασσόταν καί ἡ ψήφιση νόμου στίς ΗΠΑ μέ ἀναδρομική ἰσχύ (!!!), πού ἔδωσε τή δυνατότητα σέ ἑκατοντάδες θύματα σεξουαλικῆς κακοποίησης ἀπό «ἱερεῖς» τοῦ Βατικανοῦ νά διεκδι­κήσουν τεράστιες ἀποζημιώσεις. Ἀποτέλεσμα ἦταν νά κηρύξουν πτώχευ­ση Ἀρχιεπισκοπές καί Ἐπισκοπές τοῦ Βατικανοῦ στίς ΗΠΑ! Οὐσιαστικά, οἱ ἴδιοι κύκλοι ὑποστήριζαν ὅτι ὁ νόμος αὐτός ὑποκινήθηκε ἀπό τούς μεγαλοτραπεζίτες σιωνιστές καί ἀπέβλεπε ἀποκλειστικά στόν ἔλεγχο τῆς ἐξουσίας καί στήν προώθηση ἑνός «πάπα», πού θά λειτουργῆ ἀμιγῶς ὑ­πέρ τῶν συμφερόντων τους καί θά ἐργάζεται ὡς τυφλό ὄργανο στήν ὑλοποίηση τοῦ σχεδίου τῆς παγκοσμιοποίησης. Ἡ Κάρεν Χιοῦντες ἀπρο­κάλυπτα, λοιπόν, ἰσχυρίζεται ὅτι τήν Ἀμερικανική Ὁμοσπονδιακή Τράπε­ζα τήν ἐλέγχουν σέ ἀπόλυτο βαθμό οἱ Ἰησουίτες, ἀπό τό τάγμα τῶν ὁποίων προέρχεστε κι ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε!
Ὅπως, λοιπόν, οἱ Ναΐτες μέ τόν σατανιστή-καμπαλιστή ἀρχηγό τους Ντύ-Μολέ ἐπεχείρησαν νά καταλάβουν ἐκ τῶν ἔσω τήν θέση τοῦ «πάπα», ἀλλά ἀποκαλύφθηκαν καί διώχθηκαν καί θανατώθηκαν, ἔτσι καί οἱ Ἰη­σουΐτες τῆς Opus Dei μέ τούς σιωνιστές μεγαλοτραπεζίτες συνεργάτες τους ἐπεχείρησαν διά τῆς ὁδοῦ τῆς οἰκονομίας, ὅπως καί οἱ Ναΐτες, νά πράξουν τό ἴδιο. Ἡ διαφορά εἶναι ὅτι οἱ τελευταῖοι ἀπέφυγαν τά λάθη καί κατάφεραν νά ἐξαναγκάσουν σέ παραίτηση τόν γερμανικῆς καταγωγῆς ἐκλαμπρότατο Βενέδικτο μέσα ἀπό δημοσιεύματα, ἀλλά καί τήν τρίτομη καταγραφή οἰκονομικῶν καί ὄχι μόνο σκανδάλων… Κατάφεραν ἔτσι νά προωθήσουν ἐσᾶς, τόν λεγόμενο μαῦρο πάπα, ὀνομασία, πού λάβατε, λόγω τῆς ἀρχηγικῆς θέσης, πού εἴχατε στό τάγμα τῶν Ἰησουϊτῶν!
Ἤδη στά πρῶτα δημόσια δείγματά σας, μέ τή βοήθεια τῆς κατευθυνό­μενης, προσχεδιασμένης καί ἀνάλογης μέ πολιτικούς ἀρχηγούς προβολῆς σας, πείθετε τίς μάζες τῆς Δύσης[226].
Οἱ ἐξελίξεις στό «Κράτος τοῦ Θεοῦ» εἶναι καταιγιστικές. Τά ὑπόγεια σκάνδαλα ἀπεκαλύφθησαν καί ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, μάταια προσπαθεῖ­τε νά καταλαγιάσετε τά «σκάνδαλα», πού ἀναδύονται ἀπό τά «ἅγια» ἄδυτα! Τά οἰκονομικά «ἄπλυτα», τά ὁποῖα βγαίνουν στή φόρα, τό ἕνα μετά τό ἄλλο, θυμίζουν περισσότερο συμμορία μαφίας καί καμόρας, παρά τήν «ἕδρα τοῦ ἀντιπροσώπου τοῦ Χριστοῦ στή γῆ»! Τό σχετικό δημοσίευμα ἀναφέρει: Ἡ λειτουργία τῆς τράπεζας τοῦ Βατικανοῦ διευκολύνει τό ξέ­πλυμα χρημάτων, ὑποστηρίζουν οἱ ὑπεύθυνοι μίας τριετοῦς ἔρευνας γιά τήν ἐν λόγω τράπεζα, σύμφωνα μέ ἐμπιστευτικά ἔγγραφα, τά ὁποῖα ἐπικαλοῦνται σέ σημερινά δημοσιεύματά τους δύο ἰταλικές ἐφημερίδες. Τό Ἰνστιτοῦτο γιά τά Ἔργα τῆς Θρησκείας (IOR, ἡ ἐπίσημη ὀνομασία τῆς τράπεζας τοῦ Βατικανοῦ) δέν προχώρησε σέ ἐπαρκεῖς ἐλέγχους τῶν πελα­τῶν του καί ἐπέτρεψε σέ κατόχους λογαριασμῶν νά μεταβιβάζουν σημαν­τικά ποσά γιά λογαριασμό τρίτων, σύμφωνα μέ τήν ἴδια πηγή. «Ὑπάρχει ἕνας αὐξημένος κίνδυνος στόν τρόπο λειτουργίας τοῦ IOR, τό ὁποῖο, καθώς δέν ταυτοποιεῖ μέ ἀκρίβεια τούς πελάτες του, μπορεῖ νά χρησιμοποιεῖται ὡς παραπέτασμα γιά νά κρυφτοῦν παράνομες ἐπιχειρήσεις», ἀναφέρουν οἱ ἐρευνητές σ’ ἕνα ἔγγραφο τό ὁποῖο ἐπικαλεῖται ἡ Corriere Della Sera. Οἱ ἐρευνητές κατηγοροῦν ἐπίσης τίς ἰταλικές τράπεζες, οἱ ὁποῖες ἀποδέχθη­καν τίς μεταβιβάσεις τοῦ IOR, χωρίς νά ἐλέγξουν τήν προέλευση τῶν κεφαλαίων, τά ὁποῖα μεταφέρθηκαν στή συνέχεια σέ ἄλλες τράπεζες. «Τό IOR μπορεῖ εὔκολα νά γίνει ἕνας φορέας ξεπλύματος χρημάτων, πού προέρχονται ἀπό ἐγκληματικές δραστηριότητες», ὑπογραμμίζουν οἱ ἐρευ­νητές. Διαψεύδουν, ἐπίσης, τίς διαβεβαιώσεις τοῦ IOR ὅτι ὅλοι οἱ πελάτες του εἶναι θρησκευτικές κοινότητες ἤ κληρικοί. «Ὑπάρχουν, ἐπίσης, ἰδιῶτες, οἱ ὁποῖοι, ἐπειδή ἔχουν μία προνομιακή σχέση μέ τήν Ἁγία Ἕδρα, μποροῦν νά κάνουν καταθέσεις χρημάτων καί νά ἀνοίγουν λογαριασμούς», διευκρινί­ζουν. Ἡ ἔρευνα ἀφορᾶ μεταβιβάσεις 23 ἑκατομμυρίων εὐρώ, πού πραγμα­τοποιήθηκαν τό Σεπτέμβριο τοῦ 2010 ἀπό τήν τράπεζα τοῦ Βατι­κανοῦ πρός τόν ἰταλικό πιστωτικό ὀργανισμό Credito Artigiano, ἀπό τά ὁποῖα τρία ἑκατομμύρια εὐρώ κατατέθηκαν στή συνέχεια στήν Banca Del Fucino καί 20 ἑκατομμύρια στήν JP Morgan τῆς Φρανκφούρτης. Ἡ μετα­φορά τῶν κεφαλαίων αὐτῶν εἶχε ἐγκριθῆ ἀπό τόν Πάολο Τσιπριάνι, τότε γενικό διευθυντή τοῦ IOR, καί ἀπό τόν ἀναπληρωτή του, τόν Μάσιμο Τούλι, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἔκτοτε ἀμφότεροι παραιτηθῆ καί οἱ ἐρευνητές σκοπεύουν νά ἀσκήσουν σέ βάρος τούς διώξεις. Σύμφωνα μέ τή La Repubblica, οἱ δύο ἄν­δρες κατηγοροῦνται ἐπίσης ὅτι εἶχαν προχωρήσει σέ μία δεκαριά ἄλλες μεταβιβάσεις χρημάτων πρός τήν JP Morgan»[227]. «Ὁ “ἐπίσκοπος“ Νούντζιο Σκαράνο μαζί μέ ἕνα πράκτορα τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν τοῦ Βατικανοῦ καί ἕνα χρηματιστή κατηγοροῦνται γιά ἀπάτη καί διαφθορά, ἔπειτα ἀπό ἔρευ­να, πού διενέργησε ἡ ἁρμόδια οἰκονομική ὑπηρεσία τῆς ἰταλικῆς ἀστυνομίας. Ὁ Σκαράνο, ὁ ὁποῖος ἦταν ὑπεύθυνος γιά τά περιουσιακά στοιχεῖα τοῦ Βατι­κανοῦ, σκόπευε νά μεταφέρει 20 ἑκατ. εὐρώ ἀπό τήν ἁγία ἕδρα στήν Ἐλ­βετία, ἀλλά ἐντοπίστηκε ἀπό τίς ἀρχές, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀνατραποῦν τά σχέδιά του[228]. Ὁ Σκαράνο, πρώην ἀνώτατο στέλεχος τῆς οἰκονομικῆς διοίκη­σης τῆς Ἁγίας Ἕδρας, συνελήφθη μαζί μέ τόν Τζοβάνι Τζίτο, ἕνα πράκτορα τῶν ἰταλικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν, καί τόν χρηματομεσίτη Τζοβάνι Καρίντ­σιο. Κατηγοροῦνται ὅτι συνωμότησαν, γιά νά φέρουν λαθραῖα στήν Ἰταλία 20 ἑκατ. εὐρώ γιά πλούσιους φίλους του Σκαράνο, πού ἀσχολοῦνται μέ τά ναυ­τιλιακά στήν πόλη Σαλέρνο, στή νότια Ἰταλία»[229].
Τό πρῶτο, πού θά λέγαμε, εἶναι ὅτι ὅπου ἀπουσιάζει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ὑπερπερισσεύει ἡ σατανική ἐνέργεια καί γι᾽ αὐτό ἔχουμε αὐτά τά ἀποτελέσματα[230]!
Τό δεύτερο εἶναι ὅτι ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε συνεχίζετε τό ρεσιτάλ ὑποκρισίας σέ μία ἀπέλπιδα προσπάθεια νά συγκινήσετε, νά παραπλανή­σετε τόν λαό καί νά διορθώσετε τήν κάκιστη εἰκόνα τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ. Κατά τήν ἐπίσκεψή σας στή Βραζιλία δηλώσατε, συμφώνως πρός τήν ἐφημερίδα «Τά Νέα» τῆς 3ης-4ης Αὐγούστου, μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς: «Τά ἀνθρώπινα δικαιώματα δέν καταπατοῦνται μόνο ἀπό τήν τρομοκρατία καί τήν καταστολή, ἀλλά καί ἀπό τίς ἄδικες οἰκονομικές δο­μές, πού δημιουργοῦν τεράστιες ἀνισότητες». Σέ ἄλλο σημεῖο τῶν δηλώ­σεών σας εἴπατε: «Ἄ, πόσο θά ἤθελα μία φτωχή Ἐκκλησία καί γιά τούς φτωχούς».
Οἱ δηλώσεις σας προκαλοῦν ἐντύπωση καί θαυμασμό. Μέ τήν βοήθεια δέ τῶν Μέσων Ἐνημερώσεως, Ἐκλαμπρότατε, διορθώνετε τήν πολύ κακή εἰκόνα τοῦ Βατικανοῦ, τό ὁποῖο συγκλονίζεται ἀπό πάσης φύσεως σκάν­δαλα, ἐνῶ ἐσεῖς ὁ ἴδιος «ἁγιοποιεῖστε». Λησμονεῖτε, ὅμως, ἠθελημένως ὅτι τό Βατικανό ἐξελίχθηκε σε οἰκονομική δύναμη κατά τήν διάρκεια τοῦ μεσοπολέμου, ὑπό τήν οἰκονομική ἡγεσία τοῦ τραπεζίτη Μπερναντίνο Νογκάρα. Αὐτός ἵδρυσε χρηματοπιστωτικές ἑταιρείες γιά λογαριασμό τοῦ Βατικανοῦ, τό ὁποῖο διείσδυσε σέ τράπεζες, σέ βιομηχανίες ὅπλων καί φαρμάκων, στίς ἀγορές καυσίμων καί χρυσοῦ. Λησμονεῖτε, ἐπίσης, ἠθελη­μένως ὅτι: α) Τό 1942 ἱδρύθηκε ἡ Τράπεζα τοῦ Βατικανοῦ, ἡ περιβόητος I.O.R (Ἵδρυμα θρησκευτικῶν συγγραμάτων). β) Μεταπολεμικῶς τό Βατι­κανό ἅπλωσε τίς δραστηριότητές του σ’ ὁλόκληρο τόν κόσμο μέ ἑταιρεῖες ἀσφαλίσεων, τσιμέντων, χάλυβος, ζυμαρικῶν, μηχανῶν, ξενοδοχείων, κτηρίων και συγκροτημάτων. Ἡ δραστηριότητα αὐτή εὐνοήθηκε ἀπό τό γεγονός ὅτι ἀπαλλασσόταν ἀπό φόρους. γ) Ἀπό τό 1968, μέ «πάπα» τόν Παῦλο VI, τά οἰκονομικά τοῦ Βατικανοῦ ἀναλαμβάνουν ὁ «ἐπίσκοπος» Σικάγου Πώλ Μάρκινκους, ὁ τραπεζίτης τῆς Μαφίας Μικέλε Σιντόνα, ὁ πολυεθνικός τραπεζίτης Ρομπέρτο Κάλβι καί ὁ πολλαπλός πράκτωρας Λίτσιο Τζέλι, ἱδρυτής καί «Μέγας Διδάσκαλος» τῆς διαβόητης Μασονικῆς στοάς «Προπαγκάντα Ντοῦε» (Ρ-2). Οἱ ἐπιχειρήσεις καί οἱ τράπεζες τοῦ Βατικανοῦ «ξεπλένουν» βρώμικο χρῆμα, ὅπως ἀποκαλύφθηκε καί λίγο πρίν ἀπό τήν παραίτηση τοῦ ἐκλαμπροτάτου Βενεδίκτου.
Τό 1978 ἀπεβίωσε ὁ «πάπας» Παῦλος VI καί τόν διαδέχθηκε στόν θρόνο τοῦ Βατικανοῦ ὁ Ἀλμπῖνο Λουτσιάνι, πού ἀνέλαβε καθήκοντα τόν Αὔγουστο τοῦ 1978 μέ το ὄνομα Ἰωάννης Παῦλος Ι΄. Ἀκριβῶς τριάντα τρεῖς ἡμέρες μετά την ἀνάληψη τῶν καθηκόντων του, ἀπεβίωσε αἰφνιδίως καί ἀνεξηγήτως. Εἶχε ἐκφράσει τήν θέλησή του νά πραγματοποιήση κά­θαρση στό Βατικανό καί εἶχε ἀρχίσει νά λαμβάνη μέτρα πρός τήν κατεύ­θυνση αὐτή, μέ τήν ἀπομάκρυνση ὅλων τῶν προαναφερθέντων, πολλῶν συνεργατῶν τους και τῶν μασόνων. Ἀρκετό καιρό μετά τόν θάνατό του λέχθηκε (ἄνευ ἀποδείξεων) ὅτι ὁ «πάπας» δολοφονήθηκε μέ digitalis. Νε­κροψία, πάντως, δέν ἔγινε. Τόν διαδέχθηκε ὁ Πολωνός Βοϊτίλα, ὡς «πάπας» Ἰωάννης Παῦλος ΙΙ, καί ἡ τάξη «ἀποκαταστάθηκε».
Τόν «πάπα» Ἰωάννη Παῦλο ΙΙ διαδέχθηκε ὁ «πάπας» Βενέδικτος ΙΣΤ´, ὁ ὁποῖος παραιτήθηκε τόσο γιά τά σκάνδαλα ὁμοφυλοφιλίας ἐντός τοῦ Βατικανοῦ, ὅσο καί γιά οἰκονομικά σκάνδαλα. Μή λησμονοῦμε ὅτι λίγο πρίν τήν παραίτηση ὑπῆρχαν ἐπίσημες καταγγελίες ἀπό τίς ἰταλικές ἀρχές ὅτι «ξεπλένει» μαῦρο χρῆμα. Ἐπίσης, λίγο πρίν τήν παραίτηση, μεταφέρθηκαν τεράστια ποσά πρός τίς γερμανικές τράπεζες. Τό Βατικα­νό, σύμφωνα με τήν βιβλιογραφία, ἐλέγχει ἑταιρείες στόν Παναμά, τό Λουξεμβοῦργο, τό Λίχτεσταϊν, τράπεζες (Λουξεμβοῦργο), ἐκδοτικούς ὁμί­λους, τραπεζικές ἑνώσεις κ.λπ. Τό Βατικανό ἔχει μυθικό πλοῦτο. Θά μπο­ροῦσε νά διαθέση ἕνα τμῆμα ἀπ’ αὐτόν γιά τήν ἐξάλειψη τῆς πενίας, τῆς πείνας, διαφόρων ἀσθενειῶν κ.λπ. Ἀλλά, μέ τούς πτωχούς θά ἀσχοληθῆ­τε στό Βατικανό; Ἄλλο πραγματική ἐνασχόληση μέ τά καθημερινά προ­βλήματα τῆς ἀνθρωπότητας καί ἄλλο προπαγάνδα. Ἐκλαμπρότατε, κάνε­τε προπαγάνδα, γιά νά βελτιώσετε τήν εἰκόνα τοῦ ἑωσφορικοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ. Γι᾽ αὐτό στήν ἀρχή μιλήσαμε γιά «ρεσιτάλ ὑποκρισίας» ἀπό μέρους σας[231].

25. Τό σχέδιο τοῦ Παπισμοῦ ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος
 
Σχετικά μέ τά κακά, πού ἔχει προξενήσει ὁ Παπισμός στό Ἑλληνικό ἔθνος, θά ἀφήσουμε τόν ἐν ἁγίοις πατέρα ἡμῶν Νεκτάριο Ἐπίσκοπο Πεν­ταπόλεως νά μᾶς μιλήσει. Ὁ Ἅγιος, λοιπόν, στό δίτομο ἔργο του «Μελέτη ἱστορική περί τῶν αἰτίων τοῦ σχίσματος», στό ὁποῖο ἐκφράζεται πολύ σκληρά, ἀρνητικά καί αὐστηρά γιά τόν «πάπα» καί τόν Παπισμό, λέει: «Τί πρός ταῦτα νά εἴπη τις; Νά κλαύση ἤ νά μυκτηρίση τάς τοιαύτας τῶν παπῶν ἀξιώσεις; Φρονῶ ὅτι δέον νά κλαύση, διότι πολλά τό Ἑλληνικόν Ἔθνος ἔχυσε δάκρυα διά τούς τοιούτους πάπας, οἵτινες ἐγένοντο οἱ κακοί δαίμονες τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους»[232]. Καί ἀλλοῦ : «Τό κατά τῶν Ἑλλήνων μῖσος τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, τό ἐμπνευσθέν καθ’ὅλην τήν Δύσιν, κατέστησε τούς ἀμαθεῖς λαούς τῆς Δύσεως φανατικούς ἐχθρούς τῶν Ἑλλήνων, οὕς ἐθεώρουν ὡς ἐχθίστους αἱρετικούς… Οἱ Σταυροφόροι, ὄχλος ἀμαθής καί φανατικός, ἔτρεφον ἴσον μῖσος πρός τούς Ἕλληνας ὅσον καί πρός τούς Ὀθωμανούς. Ἡ ἅλωσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὑπό τῶν Σταυ­ροφόρων, τῶν ἀγρίων τῆς Δύσεως Βανδάλων, ἐπέθηκε τήν σφραγίδα ἐπί τό σχίσμα»[233]. Καί τέλος, «οἱ πάπαι καί ἁμαρτάνουσι καί κολάζονται καί θά κολάζονται μέχρι τῆς Δευτέρας παρουσίας˙ ἴσως καί αἰωνίως διά τά πρός τήν Ἑλληνικήν Ἐκκλησίαν κακά καί τάς ψευδοενώσεις καί τάς ἀσεβεῖς καί ἀντιχριστιανικάς διατάξεις»[234].
Τά σχέδια τοῦ Βατικανοῦ γιά τήν Ἑλλάδα συμπίπτουν μέ τά σχέδια τῶν ἐκκλησιομάχων. Πίσω ἀπό τά αἰτήματα τῶν ἐκκλησιομάχων, γιά μετάλλαξη τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἀπό ὁμολογιακό καί κατη­χητικό σέ θρησκειολογικό καί συγκρητιστικό καί γιά χωρισμό Ἐκκλησίας καί Κράτους, κρύβεται τό Βατικανό. Ἀπόδειξη τοῦ παραπάνω ἰσχυρισμοῦ εἶναι τό ἄρθρο μέ τίτλο «Τά ἀρχαῖα, τά θρησκευτικά καί ὁ φανατισμός» τοῦ ἐντιμοτάτου κ. Νικολάου Γασπαράκη, δικηγόρου, πρ. διευθυντοῦ τοῦ Γρα­φείου Τύπου τοῦ Παπισμοῦ στήν Ἑλλάδα πού δημοσιεύτηκε στήν ἔγκριτη ἐφημερίδα «Ἐλευθεροτυπία»[235].
Στό ἄρθρο του αὐτό ὁ κ. Γασπαράκης εἰσηγεῖται τήν ἀνάγκη μεταλλα­γῆς τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σέ Θρησκειολογικό καί τόν χωρι­σμό Ἐκκλησίας καί Κράτους. Ἄποπειρᾶται νά προσθέσει ὡς ἐπιχείρημα περί χωρισμοῦ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί Πολιτείας ὅτι: «ὁ χωρισμός αὐτός θά ἀπέβαινε ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας … ἄλλωστε οἱ οἰκονομικοί δεῖκτες τῆς βαρέως πάσχουσας σήμερα χώρας μας θά ἦταν πολύ εὐνοϊκότεροι γιά τό λαό», ὑπονοώντας ἀσφαλῶς ὅτι θά διεκόπτονταν ἡ μισθοδοσία τοῦ Ὀρθοδόξου Κλήρου καί θά «ἐλαφρύνονταν» ὁ δημόσιος προϋπολογισμός.
Ἄς μᾶς ἀπαντήσει, ὄμως, ὁ κ. Γασπαράκης, ἐάν, σύμφωνα με τίς ἀρχές δικαίου τῶν κρατῶν δικαίου ἀνά τήν ὑφήλιο, ὑφίσταται ἔννομη τάξη, ἡ ὁποία ἔχει ἀπαλλοτριώσει τό 96% τῆς περιουσίας ἑνός ὀργανισμοῦ ἄνευ ἀνταλλάγματος, διότι ἡ μισθοδοσία τοῦ Ὀρθοδόξου Κλήρου δέν ἀποτελεῖ χαριστική ἐνέργεια τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου, ἀλλά συμβατική του ὑποχρέωση, ὅπως ἀπέδειξε πασιδήλως, σχετικῶς προσφάτως τό Εὐρωπαϊ­κό Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων μέ τήν ἀκύρωση τοῦ γνωστοῦ Νόμου Τρίτση (Ν. 1700/1987)[236].

26. Ἡ ἐπικείμενη ἐπίσκεψή σας, Ἐκλαμπρότατε κ. Φραγκῖσκε, στά Ἱεροσόλυμα καί στό Φανάρι
 
Σύμφωνα μέ πληροφορίες, ἀποδεχθήκατε, Ἐκλαμπρότατε, τήν πρόσ­κληση τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου νά ἐπισκεφθῆτε τήν Ἱερή Καθέδρα τῆς Πρωτόθρονης Ἐκκλησίας τῆς Ὀρθοδο­ξίας στό Φανάρι, στό ἄμεσο μέλλον[237]. Ἐπίσης, κατά τίς ἴδιες πληροφορίες, συμφωνήσατε μέ τήν πρόταση τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρ­χη νά συναντηθῆτε τόν Μάϊο τοῦ 2014 στήν Ἁγία Πόλη τῶν Ἱεροσολύμων, μέ τήν εὐκαιρία τῆς συμπλήρωσης 50 χρόνων ἀπό τήν συνάντηση τῶν προκατόχων σας, Παύλου Στ΄ καί Ἀθηναγόρα[238]. Τέλος, φέρεται νά ἀποδε­χθήκατε τήν πρόσκληση νά παραστῆτε στό σημαντικό γεγονός τῆς ἐκθέ­σεως γιά τόν Ἅγιον Ὅρος, πού θά πραγματοποιηθεῖ, τό 2015, στό Προεδρι­κό Μέγαρο τῆς Ἰταλίας, τῆς ὁποίας τά ἐγκαίνια ἀναμένεται νά τελέσει ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὡς Ἐπίσκοπος τῆς Μοναστικῆς Πολιτείας[239].
Ἀλήθεια, τί καλό μπορεῖτε νά προσφέρετε στήν Ὀρθοδοξία, Ἐκλαμ­πρότατε, ἐσεῖς, ὁ ἐκλεκτός ἰησουΐτης «πάπας» τῶν ἑβραίων, τῶν ραββί­νων, τῶν μασόνων, τῆς δικτατορίας, τῆς Ἀμερικῆς, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς πανθρησκείας, τῆς «Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου» καί τῆς «Νέας Τάξεως Πραγμάτων»;

Ἐπίλογος

Ἐμεῖς, οἱ Ὀρθόδοξοι, θέλουμε τήν ἕνωση καί εὐχόμαστε διαρκῶς «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων (προσώπων) ἑνώσεως» ἐν ἀληθείᾳ καί ὄχι ὑπέρ τῆς ἑνώ­σεως τῶν ψευδοεκκλησιῶν χωρίς ἐγκατάλειψι τῶν ποικίλων αἱρέσεων τους μετά τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, τῆς θεηλάτου “ἑνώσεως ἐν τῇ διαφορετικό­τητι τῶν κακοδοξιῶν“». Οὐσιαστικά τήν ἐμποδίζετε ἐσεῖς, οἱ παπικοί. Ἐ­μεῖς, οἱ Ὀρθόδοξοι, εἴμαστε οἱ κατ’ἐξοχήν ἑνωτικοί, ἐνῶ ἐσεῖς, οἱ παπικοί, οἱ ἀνθενωτικοί. Ἄν δέν μετανοήσετε ἐδῶ, στήν πρόσκαιρη ζωή, θά μετα­νοήσετε στόν Ἅδη, ὅπου ὅμως «οὐκ ἔστι μετάνοια»! Ἐμεῖς, οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, θέλουμε τήν ἕνωση, ὅπως τήν ὁρίζει ὁ Χριστός, ἐνῶ ἐσεῖς, οἱ Λατῖνοι, τήν θέλετε, ὅπως τήν ὁρίζετε, ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε. Ἐάν ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, ἤσασταν σύμφωνος μέ τόν Χριστό, μήν ἀμφιβάλλετε ὅτι κι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, πού κατέχουμε τήν ὀρθή πίστη τοῦ Χριστοῦ, θά δεχόμασταν τήν ἕνωση. Ἐφόσον, ὅμως, ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, δέν συμφω­νεῖτε μέ τόν Χριστό, δέν εἶναι δυνατόν ποτέ, ποτέ, νά συμφωνήσου­με μ’ ἐσᾶς. Πῶς εἶναι δυνατόν, Ἐκλαμπρότατε, νά δεχθοῦμε ἕνωση, ἐφόσον ἐσεῖς καί οἱ παπικοί εἶστε ἀσύμφωνοι καί ἀντίθετοι στή διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἁγίων Ἀποστόλων; Πῶς εἶναι δυνατόν νά δεχτοῦμε ἕνωση μ’ ἐσᾶς, πού μιλᾶτε, φρονεῖτε καί ἐνεργεῖτε ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ἐναντίον τῶν Πατερικῶν Παραδόσεων;
Ἐφ’ ὅσον, λοιπόν, ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, παραμένετε ἀμετανόητος καί ἐμμένετε ἑωσφορικῶς στίς αἱρέσεις σας, ὀφείλουμε νά διακόψουμε κάθε σχέση μαζί σας, καί ὁ καθένας νά πορευθῆ τόν δρόμο του, κατά τό παρά­δειγμα τοῦ μακαριστοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β΄ τοῦ Τρανοῦ (1581), ὁ ὁποῖος κράτησε ἀξιομνημόνευτη καί ὑποδειγματική στάση στόν διάλογο μέ τούς προτεστάντες «θεολόγους» τῆς Τυβίγγης. Ὅταν διαπί­στωσε σύντομα ὅτι ἐμμένουν στίς πλάνες καί ἀπορρίπτουν τήν διδασκα­λία τῶν Ἁγίων Πατέρων, τῶν φωστήρων καί θεολόγων τῆς Ἐκκλησίας, διέκοψε τήν ἐπικοινωνία καί τούς ἄφησε νά βαδίζουν τόν δικό τους δρόμο. «Ἀξιοῦμεν δέ ὑμᾶς τοῦ λοιποῦ μή κόπους παρέχειν ἡμῖν, μηδέ περί τῶν αὐτῶν γράφειν καί ἐπιστέλλειν, εἴ γε τούς τῆς Ἐκκλησίας φωστῆρας καί θεολόγους ἄλλοτε ἄλλως μεταχειρίζεσθε, καί τοῖς λόγοις τιμῶντες ἀθετεῖτε καί τά ὅπλα ἡμῶν ἄχρηστα ἀποδεικνύετε, τούς λόγους αὐτῶν τούς ἁγίους καί θείους, δι’ ὦν ἄν ἡμεῖς γράφειν καί ἀντιλέγειν ὑμῖν ἔχομεν. Ὥστε, τό καθ’ ὑμᾶς ἀπαλλάξατε τῶν φροντίδων ἡμᾶς. Τήν ὑμετέραν οὖν πορευόμενοι, μηκέτι μέν περί δογμάτων, φιλίας δέ μόνης ἕνεκα, εἰ βουλητόν, γράφετε. Ἔρρωσθε»[240].
Ὁ θεοκήρυκας Ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «Νά εἶστε σταθεροί καί νά μένετε πιστοί στίς διδασκαλίες, πού σᾶς παραδώσαμε εἴτε προφορικά εἴτε μέ ἐπιστολή μας»[241]. Καί πάλι: «Ἀλλά κι ἄν ἐμεῖς ἤ ἀκόμη κι ἕνας ἄγγελος ἀπό τόν οὐρανό σᾶς κηρύξει ἕνα εὐαγγέλιο διαφορετικό ἀπό τό εὐαγγέλιο πού σᾶς κηρύξαμε, νά εἶναι ἀνάθεμα»[242]! Τό ἴδιο λέει καί ὁ θεοφόρος Ἰγνά­τιος: «Ὅποιος μιλάει ἤ κάνει ἐνάντια σ’ αὐτά πού διαταχτήκαμε, κι ἄν ἀκόμη εἶναι ἀξιόπιστος ἄνθρωπος, κι ἄν νηστεύει, κι ἄν ζεῖ στήν παρθενία, κι ἄν κάνει θαυμαστά σημεῖα, νά τόν βλέπεις σάν λύκο μέ προβειά προβάτου, πού ἑτοιμάζει μέ τά ἔργα του τή φθορά τῶν προβάτων». Ἀλλά καί ἡ Ζ΄ Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδος ὁρίζει: «Τρεῖς φορές ἀναθεματίζουμε ὅλες τίς καινο­τομίες, πού ἔγιναν, καί πού μέλλουν νά γίνουν, ἐνάντια στήν Ἐκκλησιαστική Παράδοση καί στή διδασκαλία καί στό παράδειγμα τῶν ἁγίων καί ἀειμνή­στων Πατέρων»[243]. Ἐπίσης, ὁ σοφός Βρυέννιος λέει: «Ἄν κάποιος σαλεύει κά­τι ἀπό τίς διδασκαλίες τῶν θεοφόρων Πατέρων, αὐτό νά μήν τό ποῦμε κατ’ οἰκονομία παρέκκλιση, ἀλλά παράβαση καί προδοσία τῆς πίστης καί ἀσέβεια πρός τό Θεό».
Ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε τήν πρώτη ἐντολή τῆς ἀγάπης καί ἡ Ἐκκλησία εὔχεται «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως». Ὁ Θεός, ὅμως, μᾶς δίδαξε τήν ἀγάπη τήν ἀληθινή, ὄχι τήν ψεύτικη. Τήν ἀγάπη, ὄχι μέ τά χείλη καί τό στόμα, ἀλλά τήν ἀγάπη μέ ὅλη μας τήν ψυχή καί τήν καρδιά. Ὄχι τήν ἀγάπη τήν ἐπιφανειακή, ἀλλά τήν ἐσωτερική. Ὁ Κύριος μᾶς δίδαξε τήν ἀληθινή ἀγάπη, ἀλλά συγχρόνως μᾶς δίδαξε καί μᾶς παρήγγειλε, γιά νά μᾶς προφυλάξει, νά προσέχουμε ἀπό τούς ψευδοπροφῆτες, τούς ψευδό­χριστους, τούς ψευδοδιδασκάλους, τούς λυκοποιμένες, τούς λύκους, τούς σκύλους, τούς ὑποκριτές, ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, γραμματεῖς καί φαρισαίους. Αὐτούς ὁ Κύριος καυτηρίασε μέ τά φοβερά καί φριχτά ἐκεῖνα «οὐαί», χαρακτηρίζοντάς τους ὑποκριτές, ἀνόητους, τυφλούς, ὁδηγούς τυφλῶν, ἅρπαγες, ἄδικους, τάφους ἀσβεστωμένους, φίδια, γεννήματα ἐχιδνῶν. Ἀπό τέτοιους ἀνθρώπους μᾶς παρήγγειλε ὁ Κύριος νά προσέχουμε, νά μήν τούς πλησιάζουμε, νά μήν ἔχουμε καμιά ἐπικοινωνία. Μόνο νά εὐχό­μαστε νά τούς φωτίση ὁ Κύριος νά μετανοήσουν. Πῶς φέρθηκαν ἀπέναντι σέ τέτοιους ἀνθρώπους (λυκοποιμένες, ψευδοδιδασκάλους, ψευδοπροφῆ­τες, ψευδόχριστους αἱρετικούς) οἱ ἅγιοι Πατέρες; Αὐτοί λοιπόν, οἱ ἅγιοι Πατέρες, οἱ μιμητές τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ καί διάδοχοι τῶν Μαθητῶν του, οἱ θεῖοι ποιμένες, πού θυσίασαν τή ζωή τους γιά τά λογικά τους πρόβατα, πού συγκρότησαν τίς σεπτές καί ἅγιες Ἑννέα Οἰκουμενικές Συνόδους, ὅλους αὐτούς τούς αἱρετικούς, πού ἀναφέραμε τούς ἐκσφενδό­νισαν μέ τή σφενδόνη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μακριά ἀπό τό ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ. Τούς ἐδίωξαν μακριά καί τούς παρέδωσαν, ὡς ἀμετανόητους, στό αἰώνιο ἀνάθεμα[244].
Μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί Παπισμοῦ (μέ τό παλαιότερο καί τό σύγχρονο πνεῦμα καί τήν εἰδωλολατρία του) δέν μπορεῖ νά ὑπάρξη κανενός εἴδους συμβιβασμός.
Οὔτε ἑνότητα, οὔτε πολύ περισσότερο ἕνωση. Ἐμεῖς λατρεύουμε τόν Θεάνθρωπο, ἐνῶ ἐσεῖς λατρεύετε τόν ἄνθρωπο, πού θεοποιήσατε, καί τελικά τούς ψευδοθεούς τῆς εἰδωλολατρίας. Οἱ πραγματικοί καί συνεπεῖς Ὀρθόδοξοι σέ καμμία περίπτωση καί μέ κανένα ἀντάλλαγμα δέν κάνου­με μικτούς γάμους, δέν συμπεθεριάζουμε μέ αἱρετικούς καί ἀπί­στους. Τό τέρμα καί ὁ σκοπός, πού ἐπιδιώκουμε ἐμεῖς, εἶναι ὁ οὐρανός καί ἡ αἰώνια μακαριότητα, ἐνῶ γιά ἐσᾶς εἶναι ἡ γῆ καί ἡ εὐδαιμονία πάνω σ᾽ αὐτήν.
Πειθαρχοῦμε στήν θεόπνευστη παραγγελία τοῦ Ἀπ. Παύλου : «Μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις… τίς κοινωνία φωτί πρός σκότος; Τίς δέ συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαλ; ἢ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου; τίς δέ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετά εἰδώλων;… ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε»[245].
Ἐάν, Ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, θέλετε ἕνωση, νά ἀναγνωρίσετε καί νά ὁμολογήσετε ὅλες τίς πλάνες, αἱρέσεις καί καινοτομίες, τίς ὁποῖες ἔκαναν, οἱ κατά καιρούς «Πάπες» τῆς δευτέρας χιλιετίας, ἀποσχισθέντες ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, νά μετανοήσετε, νά κλάψετε πικρῶς, νά ταπεινωθῆ­τε καί τότε εἶστε δεκτός. Ἐάν δέν ἀποβάλλετε τήν ὑπερηφάνεια καί ἐάν δέν ταπεινωθεῖτε, μιμούμενος τόν Κύριο, ὄχι μόνο δέν θά πετύχετε, ἀλλά θά αὐξήσετε τήν διαίρεση καί θά προξενήσετε μεγάλα σκάνδαλα, ταρα­χές, συγχύσεις, μεγάλη βλάβη καί ζημιά στό ποίμνιο. Ἐάν μιμηθῆτε τόν Κύριο καί ταπεινωθῆτε, θά πετύχετε τήν ἕνωση, θά ὠφελήσετε τόν ἑαυτό Σας καί τό ποίμνιο καί θά δοξασθῆ καί ἀπό Σᾶς, ὅπως δοξάσθηκε καί ἀπό τούς Ἁγίους Ἀποστόλους τό Ὄνομα τοῦ Οὐρανίου Πατρός, ἐπειδή ὁ «Κύ­ριος ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν», καί «πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτόν ταπεινωθήσεται, ὁ δέ ταπεινῶν ἑαυτόν ὑψωθήσεται»[246].
Γιά τό συγκεκριμένο θέμα εἶναι πολύ χαρακτηριστικά τά ὅσα ἀναφέ­ρονται γιά τούς συγχρόνους ἡγιασμένους Γέροντες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκ­κλη­σίας μας, τόν μοναχό π. Παΐσιο Ἁγιορείτη καί τόν ἱερομόναχο π. Πορφύριο. Ὁ τότε «πάπας», ἔχοντας πληροφορηθεῖ γιά τήν ὕπαρξη τῶν ἁγίων αὐτῶν Γερόντων καί τήν ἐπιρροή, πού ἀσκοῦν στό ὀρθόδοξο πλή­ρωμα, θέλησε νά τούς γνωρίσει. Τούς βολιδοσκόπησε μέ πρόσωπα, πού ἔστειλε, ἄν ἤθελαν νά τόν ἐπισκεφθοῦν. Ἡ ἀπάντηση ἀμφοτέρων, χωρίς συνεννόηση, γιατί ἦταν πνευματοκίνητοι καί θεοκίνητοι, ἦταν ὅτι, ἐφ’ ὅ­σον ὁ «πάπας» ἐξακολουθεῖ νά ἐκφράζη τόν ἐγωϊσμό, τήν ἔπαρση καί τίς πλάνες τοῦ Παπισμοῦ καί δέν μετανοεῖ, αὐτό εἶναι ἀδύνατο. «Ὄχι, δέν μποροῦμε νά πᾶμε. Διότι, ὁ Παπισμός καί ὁ πάπας δέν εἶναι ἕτοιμοι. Ἔχουν πολύ ἐγωϊσμό. Ὄχι μόνο θέλουν νά μᾶς ὑποτάξουν, ἀλλά καί δέν πιστεύουν ὅτι ἔχουμε τήν ἀλήθεια ἐμεῖς. Δέν χρειάζεται νά πᾶμε. Καλύτερα θά βοηθή­σουμε τήν ὑπόθεση μέ τήν προσευχή μας»[247]. Ἐπειδή, λοιπόν, Ἐκλαμπρότατε, ὁ θάνατος εἶναι ἄδηλος και ἐπειδή, σύμφωνα μέ τόν Εὐαγγελικό λόγο, «οὐκ οἴδατε τήν ὥραν οὐδέ τήν στιγμήν τοῦ θανάτου», ἐξαιτίας αὐτοῦ Σᾶς παρακαλοῦμε, ὡς μέλη τοῦ Παναγίου καί Παναχράντου Σώματος τοῦ Χρι­στοῦ καί δή ὡς Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι, νά σπεύσετε νά ἐπανέλθετε στούς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, προτοῦ ἔλθη τό τέλος. Ὁ Ἅγιος Τρια­δικός Θεός σᾶς δέχεται με ἀνοικτές ἀγκάλες! Χαρά θά γίνη καί στή γῆ ἀπό τούς ὀρθῶς φρονοῦντας ἀδελφούς, χαρά θά γίνη καί στούς Οὐρανούς ἀπό τούς Ἀγγέλους γιά τήν ἐπιστροφή Σας! Δράμετε καί προφθάστε νά εἰσέλθετε στόν θεῖο νυμφῶνα, πρίν κλείση ἡ θύρα, ἐπειδή, σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Κύριλλο, ὅσοι μιάνθηκαν μέ αἵρεση, θά στερηθοῦν τοῦ ἐνδύμα­τος τῆς ἀφθαρσίας.
Τέλος πρέπει νά σᾶς δηλώσουμε ὅτι οἱ ὅποιες ἐπικρίσεις ἤ ὕβρεις ἀ­κουσθοῦν γιά τήν ἐνέργειά μας αὐτή θά ἀποτελοῦν τόν μέγιστο στέφανο τῆς ζωῆς μας κατά τήν ἀψευδῆ διαβεβαίωση τοῦ Σωτῆρος μας (Ματθ. ι΄11) καί νά εἶσθε βέβαιος ὅτι σύντομα θά διακριβώσουμε τήν ἀλήθεια τῶν ἀ­νωτέρω διότι «ἐδόθη ὁ θάνατος τοῖς ἀνθρώποις, ἵνα μή τό κακόν ἀθάνα­τον γένηται».
Εὐχόμαστε ἡ ἄκτιστος Θεία Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος νά φωτί­ση τόν νοῦ σας, νά σᾶς ἐνισχύση καί νά σᾶς ἐνδυναμώση, γιά νά ἀποτινά­ξετε καί νά ἀποσκορακίσετε τόν ὕπνο τῆς πλάνης, τῆς αἱρέσεως καί τῆς ραθυμίας καί νά προσέλθετε στίς ἀγκάλες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ἐπαναφέρετε τό τέως περίπυστο καί πρώην πρεσβυγενές Πατριαρχεῖο τῆς Παλαιᾶς Ρώμης καί τῆς Δύσεως στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀναλάβετε τά Ἱερά σας καθήκοντα ὡς Ὀρθόδοξος Πρῶτος τῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μέ τό ἀληθές πρωτεῖο τιμῆς πού θά δικαιοῦσθε ὡς Ὀρθόδοξος Πρωθιεράρχης, τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ἀμήν.

Μετά τιμῆς

† ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ

† ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ