Ἡ Ἑλλὰς ἔγινε καταπάτημα ἐθνῶν. Θεέ! Ἔλεος εἰς τὴν Πατρίδα μας!

Ε Π Ι Λ Ο Γ Ο Σ

Του βιβλίο «ΕΚ ΤΟΥ ΑΝΕΣΠΕΡΟΥ ΦΩΤΟΣ», του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, έκδοση 1950, σελ. 241-242

Φίλοι ἀναγνῶσται! Εἰς πολλὰς σελίδας τοῦ βιβλίου τούτου ἡ εἰκὼν τῆν Ἑλλάδος ἀπὸ ἠθικῆς, κοινωνικῆς καὶ θρησκευτικῆς ἀπόψεως κρινομένης, φαίνεται  ζοφερά, θὰ ἠδυνάμεθα μάλιστα νὰ προσθέσωμεν τώρα ὅτι ἡ εἰκὼν αὔτη, ὡς διαζωγραφίζεται, εἶνε ἀπείρως ὀλιγώτερον ζοφερὰ ἀπ’ ὅ,τι εἶνε εἰς τὴν πραγματικότητα. Ἄς μὴ τὸ ἀποκρύψωμεν. Σκότος βαθὺ ἐκάλυψε τὴν γῆν τοῦ Φωτός. Ἀγνώριστος, ἔγινε ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις ἡ μορφὴ τῆς Ἑλλάδος. Ἑωσφορικὰ πάθη, φιλαυτία, διχόνοια τοῦ χρυσοῦ μόσχου, Θεοποίησις τῆς ἡδονῆς, προπαγάνδαι ἀντιχριστιανικῶν ἰδεῶν, σκανδαλώδεις ἐπεμβάσεις τῶν ξένων, σκοτειναὶ καὶ καταχθόνιαι δυνάμεις ποὺ μὲ σύστημα καὶ πάθος εἰργάσθησαν ἐπὶ αἰῶνα καὶ πλέον ἥρπασαν τὴν Ἑλλάδα τῆς δόξης καὶ τὴν ἔρριψαν εἰς τὸ χάος. Ἡ Ἑλλὰς ἔγινε καταπάτημα ἐθνῶν. Θεέ! Ἔλεος εἰς τὴν Πατρίδα μας! Πόνος βαθύς, θλίψις ἀπέραντος καταλαμβάνει τὴν ψυχὴν παντὸς ἁγνοῦ πατριώτου, ὅστις ἀπὸ ἀνωτάτης σκοπιᾶς τῆς Ὀρθοδοξίας βλέπει καὶ ἐξετάζει τὰ καθ’ ἠμᾶς. Τὰ ψεύδη, αἱ ἀτιμίαι καὶ τὰ ἐγκλήματα, τὰ ὁποῖα διεπράχθησαν ἐκ πάσης πλευρᾶς ἐπὶ τῆς ἱερᾶς αὐτῆς γῆς τῶν προγόνων μας εἶνε τοσαῦτα καὶ τοιαῦτα, ὤστε τρίζουν τὰ ὀστᾶ τῶν ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος σφαγιασθέντων ἀδελφῶν ἡμῶν, φρίσσουν τὰ πνεύματα τῶν δικαίων πέραν τοῦ τάφου καὶ ἐπὶ δεκαετηρίδας θὰ σείεται ἡ γῆ μας ἕως ὅτου ἐπανεύρη τὴν κοινωνικὴν ἠρεμίαν καὶ σταθερότητα. Ἀλλὰ παρὰ τὴν τραγικότητα τὴν ὁποίαν παρουσιάζει ἡ ὄψις τῆς χώρας μας δὲν πρέπει νὰ ἀπελπισθῶμεν. Ἡ Ἑλλὰς δὲν ἔσυρε ἀκόμη τὴν τελευταίαν γραμμὴν τῆς ἱστορίας της, δὲν εἶπε ἀκόμη τὸ τελευταῖο της τραγούδι. Ἐξέρχεται ἐκ τοῦ χάους καὶ θὰ γράψη νέας σελίδας, θὰ ψάλλῃ νέα ἄσματα ἐξαίσια. Ἀδελφοί! Μὴ μᾶς ἀπογοητεύῃ τὸ κακὸν τὸ ὁποῖον συνεχῶς ἀποκορυφοῦται ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας. Μὴ μᾶς ἀπογοητεύουν οἱ ἀφροί, τὰ ἄγρια κύματα τοῦ Ἅδου «τὰ ἐπαφρίζοντα τὰς ἑαυτῶν αἰσχύνας». Κάτι μέγα κυοφορεῖται εἰς τοὺς κόλπους τοῦ Γένους. Ὄπισθεν τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὀποία φαίνεται εἰς τὰ διάφορα κέντρα τῶν μεγαλοπόλεων ἐπιλήσμων τῶν ἱερῶν ὑποχρεώσεων, βλασφημοῦσα, μεθύουσα, κραιπαλοῦσα, χαρτοπαίζουσα, χορεύουσα τοὺς πλέον ἀνηθίκους χοροὺς τῶν ἀγρίων τῆς Ἀφρικανικῆς ἐρήμου, κυλιομένη εἰς τὴν ἰλὺν τῶν ἡδονῶν, σπαταλῶσα ἀμύθητα ποσὰ ἐν μιᾷ καὶ μόνῃ νυκτί, ὄπισθεν λέγομεν τῆς Ἑλλάδος αὐτῆς, δόξα τῷ Θεῷ, ὑπάρχει ἡ ἄλλη Ἑλλάς, Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΛΛΑΣ, ὁ λαός, δηλαδή, ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος σκέπτεται, ἐργάζεται, πιστεύει καὶ ἐλπίζει. Καὶ ὁ λαὸς αὐτὸς ὁ πιστεύων καὶ ἐλπίζων ἐπὶ τὸν Κύριον, δὲν φαίνεται εἰς τὴν προθήκην τοῦ ἔθνους, δὲν δημιουργεῖ θόρυβον, δὲν προσελκύει τὰ βλέμματα τῶν ἐπιπολαίων, οἱ ὁποῖοι βλέπουν τὴν ἐπιφάνειαν καὶ ὄχι τὰ βάθη τοῦ ἔθνους. Τὰ βάθη τοῦ ἔθνους κατέχει ὁ πιστός, ὁ Χριστιανὸς Ἕλλην. Αὐτὸς ὁ Ἕλλην, κρυμμένος ἐκεῖ εἰς μίαν καλύβην τῆς Πίνδου, εἰς μίαν ἀπόκεντρον γωνίαν τῶν μεγαλοπόλεων, σιωπηλῶς προσεύχεται  καὶ ἐργάζεται, ἐργάζεται καὶ προσεύχεται διὰ νὰ σᾶς δώσῃ τὸν ἀκριβῆ ἀριθμὸν αὐτῶν. Ἀσύλληπτος εἶνε ἡ θερμουργὸς πνοή των. Ἄγνωστος εἶνε ὁ ἀριθμὸς τῶν ἐκλεκτῶν αὐτῶν ψυχῶν― γνωστὸς μόνον εἰς τὸν Θεὸν― ἀλλ’ ἡ ἁγνότης τῶν αἰσθημάτων, ἡ φιλοπατρία, ἡ ἀνιδιοτέλεια, ἡ αὐταπάρνησις, ἡ αὐτοθυσία, ἡ εὐωδία τοῦ βίου των, μὲ μίαν λέξιν, ἡ Πίστις, ἡ ἀκράδαντος πίστις εἰς τὸν Σωτῆρα Χριστόν, εἶνε ὁ ἀόρατος καὶ ἀστάθμητος ἐκεῖνος παράγων, ὅστις σώζει ἑκάστοτε τὸ ἔθνος, μετακινεῖ ὄρη ἐμποδίων, θαυματουργεῖ καὶ προκαλεῖ τὰ θάμπη τῶν λαῶν οἱ ὁποῖοι στρέφονται πρὸς τὴν μικρὰν αὐτὴν γωνίαν τῆς γῆς διὰ νὰ λάβουν καὶ οἱ μεγάλοι καὶ ἰσχυροὶ ἀκόμη «φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου Φωτός».
Αὐτὴ ἡ Χριστιανικὴ Ἑλλάς, ὁσονδήποτε ἐλαχίστη καὶ ἐὰν εἶνε ποσοτικῶς εἰς ἀριθμὸμν ἀτόμων, ἀποτελεῖ ἐν τούτοις τὴν ψυχὴν τοῦ ἔθνους καὶ αὐτὴ ἐγκλείουσα ἀπροσμετρήτους μυστηριώδεις δυνάμεις ὁπωσδήποτε θὰ νικήσῃ, θὰ λαξεύσῃ τὸ ἀκατέργαστον ὑλικὸν καὶ θὰ δώσῃ εἰς τὴν Πατρίδα τὴν μορφήν, τὴν ὡραίαν μορφήν, τὴν βασιλικὴν μορφήν, σύμμορφον τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα ἡ Ἑλλὰς «ὡς φωστήρ, ὡς διδάσκαλος, ὡς ζήμη, ὡς ἄγγελος μεταξὺ τῶν ἄλλων ἐθνῶν καὶ πάλιν ἐν τῷ κόσμῳ περιπολῇ». Ὡς ἔγραφεν εἰς τὴν προμετωπίδα ἡ ἐφημερὶς τῆς ὡραίας νύμφης τῆς Ἰωνίας, τῆς πολυκλαύστου Σμύρνης «Ὁ Μέντωρ»· οὐδέποτε τὸ Ἑλληνικὸν ἔθνος ἔσται μέγα, ἐὰν μὴ κατὰ Χριστὸν ἀνεγεννηθῇ».-
Ἀλλὰ διὰ τὴν δημιουρίαν ὡραίας, μεγάλης Πατρίδος, μεγάλης ὄχι κατὰ στρέμματα, ἀλλὰ μεγάλης εἰς πνευματικὰς ἐξορμήσεις καὶ κατακτήσεις, θὰ χρειασθοῦν ΑΓΩΝΕΣ, ἀγῶνες ὅμως ποὺ θὰ ἔχουν κάτι ἀπὸ τὴν πνοὴν τῶν μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας τῶν κατακομβῶν, μιᾶς «Ἐκκλησίας ἐλευθέρας καὶ ζώσης», ἡ ὁποία, αὐτὴ καὶ μόνον, θὰ δίδῃ τὰ συνθήματα τῶν ἀγώνων. Καὶ εἰς τὸ μέγα αὐτὸ ἀμφιθέαατρον τῶν Χριστιανικῶν ἀγώνων πρὸς δημιουργίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος, ὡς ὡραμαατίσθη ταύτην ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὡς ὡραματίσθησαν ταύτην αἱ ψυχαὶ τῶν ἀθανάτων ἡρώων καὶ τῶν μαρτύρων τῆς φυλῆς, οὐδεὶς πιστὸς ἐπιτρέπεται νὰ μένῃ πλέον εἰς τὴν θέσιν τοῦ ἁπλοῦ θεατοῦ, ἀλλὰ ἐκ τῶν κερκίδων νὰ κατέλθῃ εἰς τὸν στίβον, ν’ ἀγωνισθῇ, νὰ θηριομαχήσῃ κατὰ ὠργανωμένου κακοῦ κατὰ τῶν ποικιλοχρώμων θηρίων τῆς Ἀποκαλύψεως ποὺ κατασπαράσσουν τὸν τόπον τοῦτον, διὰ νὰ ὑψωθῇ εἰς τὸν οὐρανὸν τῆς Ἑλλάδος νικηφόρος καὶ πάλιν ἡ σημαία τοῦ Ἀρνίου τοῦ Ἐσφαγμένου.
Πρὸς τοιαύτας πνευματικὰς μάχας ὑπὲρ τῆς φιλτάτης Πατρίδος μᾶς καλεῖ ἤδη ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐὰν εἰς τὴν φωνὴν αὐτὴν ὅλοι οἱ πιστοὶ τῆς Ἑλλάδος πειθαρχήσουν «μιᾷ ψυχῇ συναθλοῦντες τῇ πίστει τοῦ Εὐαγγελίου», τότε, φίλοι ἀναγνῶσται, ἀνακύψατε καὶ ἐπάρατε τὰς κεφαλὰς ὑμῶν, διότι ἐγγίζει ἡ ἀπολύτρωσσις τοῦ ἔθνους ἡμῶν. Τότε θὰ προβάλλῃ μεγαλειώδης ἡ μορφὴ τῆς Πατρίδος, τὴν ὁποίαν βλέπουσα ἡ νέα γενεὰ τῶν Ἑλλήνων θὰ εὐγνωμονῇ τοὺς συντελεστὰς τῆς ὡρραίας νίκης τοῦ Σταυροῦ καὶ πρὸς τὸν ΣΩΤΗΡΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΤΟΝ ΕΕΘΝΕΓΕΡΤΗΝ, αίρουσα τὰ ὄμματα τῆς ψυχῆς θὰ ἐπαναλαμβάνῃ τὴν θερμὴν εὐχαριστήριον προσευχὴν τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «Δόξα Σοι, Χριστέ, πόσων ἀγαθῶν ἐνέπλησας ἡμᾶς πῶς ἡμᾶς ὑγιαίνειν παρεσκεύασας; Πόσης τερατωδίας, πόσης ἀλογίας ἡμᾶς ἀπήλλαξας;».
Ναί, Χριστέ, ἄς μὴ βραδύνῃ νὰ ἔλθῃ ἡ ἡμέρα αὐτή, καθ’ ἥν ὅλη ἡ Ἑλλὰς θὰ ἀναπαύεται εἰς τοὺς κόλπους Σου. Χριστέ! Βοήθησον τὰ τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὸν μεγαλειώδη αὐτὸν ἀγῶνα. Ἄναξ ἀνάκτων, ἄναξ ἄφθιτε, Σὺ Θεὸς μόνος.