Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ

(Ο λογός του Θεού πάντα επίκαιρος)

• Εκφωνήθηκε από το Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστίνο Καντιώτη (στρατιωτικός ιερεύς τότε), στο Ραδιοφωνικό σταθμό Λαρίσης (Ρ.Σ.Λ.) το Πάσχα του 1949. Απομαγνητοφωνήθη και εδημοσιεύθη στο βιβλίου «ΕΚ ΤΟΥ ΑΝΕΣΠΕΡΟΥ ΦΩΤΟΣ», έκδοση 1950, σελ. 200-202

«Ἀναστήτω ὁ Θεός καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ
ἐχθροὶ αὐτου, καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσῶπου αυ-
τοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν». (Ψαλ. 67,2)

Ὅ,τι, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, ὅ,τι εἶχον νὰ κάμουν ἐναντίον τοῦ Ἰησοῦ οἱ ἐχθροί του, τὸ ἔπραξαν. Τὸ ἐπιτελικὸν σχέδιον τῆς ἐξοντώσεως ἐξετελέσθη μέχρι τελευταίας λεπτομερείας. Ὁ Ἰησοῦς, τοῦ ὁποίου ἡ φωνὴ κάποτε ὑψώθη ὡς φραγγέλιον καὶ ἔσεισε τὰς καρδιας τῶν μεγάλων ἐνόχων τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Ἔθνους, τώρα ἐν μέσῳ ληστῶν, ἀδύνατος, «ὡς μὴ ἔχων εἶδος οὐδὲ δόξαν» περιφρονημένος, ἐγκαταλελειμμένος ὑπὸ πάντων, παρουσιάζων θέαμα ἱκανὸν νὰ ραγίσῃ καὶ τοὺς βράχους τοῦ Γολγοθᾶ, ἐκπνέει καὶ παραδίδει τὸ πνεῦμα εἰς τὸν Οὐράνιον Πατέρα ὁ Μέγας Μάρτυς. «Τετέλεσται». Οἱ ἐχθροὶ ποὺ ἦσαν κάτω ἀπὸ τὸν σταυρὸν καὶ ἤκουσαν χωρὶς νὰ ἐννοήσουν τὴν πλήρη βαθυτάτων ἐνοιῶν λέξι ταύτην τοῦ Θεανθρώπου, ἐφαντάσθησαν ὅτι τὸ γλυκὺ στόμα τοῦ Διδασκάλου τῆς Γαλιλαίας θὰ ἐσίγα αἰωνίως, ἡ φωνή Του θὰ ἐτάφετο μέσα εἰς τον Τάφον καὶ ἡ ἁγία Του μορφη θὰ ἐλησμονεῖτο διὰ παντός. Τίς θὰ ἠδύνατο ν’ ἀναστήσῃ νεκρὸν ἐκ τοῦ Τάφου; Ὄχι! Δὲν θὰ ἠκούετο πλέον ἡ φωνή Του συναρπάζουσα τὰ πλήθη. Δὲν θὰ ἐτελοῦντο πλέον θαύματα ποὺ προεκάλουν τὸν ἄπειρον θαυμασμὸν τοῦ λαοῦ… Ἀλλὰ διὰ πᾶν ἐνδεχόμενον «κουστωδία στρατιωτῶν» ἐστάλη διὰ νὰ φυλάξη τὸν Τάφον. Καὶ οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι καὶ Σαδδουκαῖοι, Ἄννας καὶ Καϊάφας καὶ Ηρώδης καὶ ὅλοι ἐν γένει οἱ ἐχθροὶ οἱ ὀποῖοι εἶχον συντελέσει εἰς τὴν ἐξόντωσίν του ἀναχωροῦν ἐκ τοῦ λόφου τοῦ Γολγοθᾶ, ἀπέρχονται εἰς τὰ μεγαλοπρεπῆ των μέγαρα καὶ κοιμῶνται ἥσυχοι. Εἶχον ἄλλωστε ἀρκετὰ κοπιάσει μὲ τὴν ὑπόθεσιν αυτὴν τοῦ Ναζωραίου. Τώρα ποὺ ἐκλείσθη καὶ ἐσφραγίσθη ἐντὸς τῆς σκοτεινῆς φυλακῆς τοῦ τάφου κοιμᾶσθε ἥσυχοι ὦ μεγάλοι ἔνοχοι! Ὤ, καὶ ἐὰν ἐτελείωνον τὰ πράγματα μέχρι τοῦ τάφου, πόσον εὐτυχεῖς θὰ ἦσαν ὅλοι οἱ κακοῦργοι.
Α λ λ ὰ  ὄ χ ι! Μέσα ἀπὸ τὸν τάφον ἔρχεται μ ή ν υ μ α  τ ε ρ ά σ τ ι ο ν, μήνυμα ποὺ συνεκλόνισε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ συγκλονίζῃ τὸν κόσμον, μήνυμα ποὺ μεταδίδει τρόμον εἰς τοὺς ἐνόχους, χαρὰν εἰς τοὺς ἀθώους, θάρρος εἰς τοὺς μαχητάς, ἀγαλλίασιν εἰς τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ, μήνυμα ποὺ ἔχει τὴν σφραγίδα τῆς ἀληθείας, καὶ καμμία ἀρχόσχολος κριτικὴ θὰ δυνηθῇ ποτὲ νὰ μειώσῃ την δύναμίν του. Και τὸ μήνυμα αὐτό ποὺ τὴν 12ην τῆς 24ης Ἀπριλίου μετεδόθη διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν ἀπὸ τοὺς Ραδιοφωνικοὺς Σταθμοὺς τῶν 5 ἠπείρων εἶνε τό: «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος».
Ἀπὸ τὴν στιγμὴν ποὺ ἠκούσθη τὸ Χ ρ ι σ τ ὸ ς  ἀ ν έ σ τ η  ὁ Θάνατος τὸν ὁποῖον ἔτρεμον οἱ εἰδωλολάτραι, ἔχασε τὴν τρομερὰν ὄψιν. Αἱ κατακόμβαι τῆς Ρώμης, αἱ ὁποῖαι ἐδέχοντο τὰ ἱερὰ λείψανα τῶν χιλιάδων μαρτύρων τῆς νέας πίστεως, ἀνδρῶν, γυναικῶν καὶ παιδίων, ὀνομάζοντο πλέον ὄχι νεκροταφεῖα, ἀλλὰ κοιμητήρια, διότι συμφώνως μὲ τὴν χριστιανικὴν ἀντίληψιν, ὁ θάνατος, ὁ προσωρινῶς δηλαδὴ χωρισμὸς τοῦ σώματος ἀπὸ τῆς ψυχῆς, δὲν εἶνε ἐξαφανισις ἀλλὰ ὕπνος. Τὶ εἶνε ὁ ὕπνος; Ἕνας μικρὸς θάνατος. Καὶ τὶ εἶνε θάνατος; Ἕνας   μεγάλος ὕπνος, ἐκήρυττε ὁ περιώνυμος ἱεραπόστολος τῶν νεωτέρων χρόνων, ὁ Κοσμᾶς ὁ Αιτωλός. Ὁ δὲ κορυφαῖος τῶν ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἀπόστολος Παῦλος, που ἀντίκρυζε καθημερινῶς τὸν θάνατον ὑπὸ τὴν πλέον ἀγριωτέραν μορφὴν τοῦ μαρτυρίου, ἔγραφε: «Κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος. Ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; Ποῦ σου, ἅδη, τὸ νίκος»(Α΄ Κορ. 15,55). Θάνατε, δὲν σε φοβούμεθα. «Χριστὸς ἀνέστη», φωνάζουν τὰ ἑκατομμύρια τῶν μαρτύρων. ― Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ἀρχηγός μας ἀνέστη, ζῆ καὶ βασιλεύει εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ οἱ κρωγμοὶ τοῦ θανάτου δὲν πτοοῦν τοὺς γνησίους χριστιανούς. Ἀψηφοῦν τὰς φωνὰς τῶν δημίων των, ὅπως ἀψηφοῦν τὰς φωνὰς τῶν κοράκων! Διότι αὐτὸ ποὺ λέγεται θάνατος δὲν εἶνε θάνατος, ἀλλὰ ἁπλῆ μετάθεσις ἐκ τῆς καλύβης εἰς τὰ ἀνακτορα, ἐκ γης πρὸς οὐρανόν, ἐκ τοῦ τόπου τῶν δακρύων καὶ τοῦ αἵματος, εἰς τὸν τόπον τῶν ἑορταζόντων καὶ βοόντων ἀπαύστως«Κύριε δόξα σοι».
Αὐτὴ εἶνε ἡ πίστις, τὴν ὁποίαν θεμελιώνει εἰς τὸ βάθος τῶν ψυχῶν τὸ μέγα γεγονός, τὸ κοσμοϊστορικὸν γεγονὸς τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἀπὸ τὴν ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου ἀντλεῖ μυστηριώδη δύναμιν καὶ τὸ ἔθνος τῶν Ἑλλήνων.
Διότι τι ἦτo ἡ Ἑλλὰς πρὸ τοῦ 1821; Ἕνας τάφος! Ἕνα ἔθνος ποὺ ἐφαίνετο ὡς νεκρόν, σαβανωμένον καὶ ἐνταφιασμένον μέσα εἰς τὸν τάφον τῆς δουλείας τεσσάρων αἰώνων.
Οὐδεις περὶ τῆς Ἑλλάδος ἐγένετο λόγος εἰς τὰ ἀνακτοβούλια τῆς Δύσεως καὶ τὰς συσκέψεις τῶν δυνατῶν τῆς γῆς… Ἀλλὰ αἴφνης ἡ μαύρη πλὰξ τῆς δουλείας, ἡ ὁποία ἐπίεζε τὰ στήθη τῶν Ἐλλήνων σειεται, ραγίζεται, ἐκτινάσσεται μακρὰν καὶ ἄγγελος Κυρίου Παντοκράτορος, ὁ Παλαιῶν Πατρῶν, λέγω, Γερμανὸς κρατεῖ τὸν τίμιον Σταυρὸν καὶ ψάλλει. «Ἀναστήτω τὸ ἔθνος διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ, και φυγέτωσαν ἀπὸ ροσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦτνες αὐτόν».

Τὰ ἔθνη στρέφονται καὶ ἔκπληκτοι βλέπουν τὴν Ἑλλάδα ἀνισταμένην ἐκ τοῦ τάφου της. Ὤ! Τὶς λαλήσει τὰς δυναστείας καὶ τὰ μεγαλεῖα τοῦ Κυρίου;
Ἰδοὺ διατί, ἐφ’ ὅσον ἐπὶ τῆς μαρτυρικῆς αὐτῆς γῆς ἀκούεται τὸ «Χριστὸς ἀνέστη», ουδέποτε θὰ παύσῃ νὰ βλαστάνῃ τὸ δένδρον της ἐλευθερίας καὶ μύρια δεσμὰ τυράννων θὰ θραύωνται ὑπὸ τῆς δυνάμεως Ἐκείνου, Ὅστις εἶνε ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἀνάστασις τοῦ μικροῦ αὐτοῦ ἔθνους τὸ ὁποῖον πρῶτον ἐξ ὅλων ἐτέθη εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τῶν ἰδεωδῶν τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου καὶ εὐηγγελισθη τὴν εἰρήνην Αὐτοῦ εἰς τὰ πέρατα τοῦ κόσμου. Καὶ δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχει καμμία ἀμφιβολία ὅτι ὅπως εἰς τὸ παρελθὸν ὁ Κύριος ἐβοήθησε καὶ ἀνέστησε τὸ ἔθνος μας, οὕτω καὶ σήμερον θὰ ἐπαναλάβῃ τὸ θαῦμα τῆς ἐθνικῆς ἀναστάσεως. Ἀλλὰ πρὸς τοῦτο εἶνε ἀνάγκη ὅπως εἰς τὰ βάθη τῆς ψυχῆς ἑκάστου Ἕλληνος καὶ Ἑλληνίδος προηγηθῇ καὶ συντελεσθῇ πλήρως ἡ ἠθικὴ ἀνάστασις καὶ ὁ Χριστὸς καταλάβῃ τὴν πρώτην, την ἐξέχουσαν, τὴν βασιλεύουσαν θέσιν εἰς τὴν καρδίαν τῆς Ἑλλάδος. Καὶ τότε θ’ ἀκουσθῇ ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς Ἑλληνικῆς γῆς ὁ διπλοῦς χαιρετισμός: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ― Η ΕΛΛΑΣ ΑΝΕΣΤΗ.
Ἀγαπητοί μας στρατιῶται καὶ ἀξιωματικοί. Προς σᾶς στρέφομεν τέλος τὸν λόγον. Πρὸς σᾶς οἱ ὀποῖοι εἰς τὰ ὑψόμετρα τῶν Ἐλληνικῶν ὀρέων μεταξὺ οὐρανοῦ καὶ γῆς ἱστάμενοι ἐτελέσατε τὸ Πᾶσχα τοῦ 1949 καὶ ἠκούσατε ἐκ τῶν Ραδιοφωνικῶν Σταθμῶν τὸν γλυκὺν χαιρετισμὸν τῆς Πατρίδος, ὁ Ραδιοφ. Σταθμὸς Λαρίσης ἀπευθύνει τοὺς θερμους χαιρετισμούς του καὶ εὔχεται ὁλοψύχως ὅπως τὸ Πάσχα τοῦτο εἶνε τὸ τελευταῖον μαρτυρικὸν Πάσχα τοῦ ἔθνους μας.