Aπο το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 119-121

Ενωμενοι θα δωσουμε τη μαχη

(Σε συντονιστική επιτροπή αγώνος 21 χριστιανικών σωματείων Θεσσαλονίκης 16-4-1989)

Δεν πρόκειται εδώ να κάνω τρίτο κήρυγμα. Χαίρω ιδιαίτερα για τη συνάντηση αυτή με την συντονιστική επιτροπή του αγώνος. Μου αρέσει ο τίτλος αυτός.
Προ 20,25,30 ετών αυτή η συνάντηση ήταν αδύνατη. Είναι πρόοδος στον πνευματικό αγώνα αυτό.
Υπάρχουν διαφορές μεταξύ μας, αλλά λέει ένας φιλόσοφος, Δύο φύλλα σε ένα δέντρο φαίνονται όμοια αν όμως τα εξετάσεις έχουν διαφορές. Δύο φύλλα που τα γέννησε το ίδιο δέντρο έχουν διαφορές και εμείς έχουμε τις διαφορές μας, όμως αυτό δε βλάπτει. Μία ωραία ανθοδέσμη είστε με πολύχρωμα λουλούδια και η ανθοδέσμη είναι πιο ωραία όταν έχει διάφορα είδη λουλουδιών.
Είστε ένας στρατός που έχει ποικιλία όπλων. Άλλος είναι ασυρματιστής, άλλος είναι λοκατζής, άλλος στο ιππικό, άλλος στο μηχανικό. Να πλησιάσουμε ακόμη περισσότερο μεταξύ μας γιατί αρχιστράτηγος μας είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.
Να συναντιέστε και να αγωνίζεσθε για ότι είναι ωραίο και υψηλό στον κόσμο αυτό. Στους κοινούς αγώνας να είστε ενωμένοι διότι η διάσπαση είναι πολύ κακό πράγμα.
Να έχετε υπ’ όψιν – χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τους αγώνας που δώσαμε, αλλά αποβλέπων είς τους αγώνας που έδωσαν οι αείμνηστοι πατέρες των πρώτων αιώνων, οι μέχρι τώρα αγώνες είναι αψίμαχίαι. Όσοι από σας κάνατε στρατιωτικοί, γνωρίζετε τι θα πει αψιμαχία. Μετά την αψιμαχία καταμετρούμε, βλέπουμε, αντιλαμβανόμεθα, κάνουμε εξέταση των δυνάμεων του αντιπάλου. Θα μπούμε σε αγώνες σκληρούς. Και πρέπει να αποκτήσουμε αγωνιστικότητα και πρέπει να αρθούμε σε μεγάλα ύψη και να διαγράψουμε φωτεινούς κύκλους. Και ορθώς ελέχθη, ότι δεν πρέπει να αφήσουμε τη νεότητα, διότι η νεότης σήμερα έχει ανάγκη τονώσεως, διότι έχει πολλά κενά. Προ ολίγου διάβαζα, ότι έχουμε κύμα αυτοκτονιών της νεότητος στη Γερμανία, στη Σουηδία και αλλού, ιδίως από μελαγχολία. Οφείλουμε να την αγκαλιάσουμε.
Θα ομολογήσω κάτι. Με σκλάβωσε, με αιχμαλώτισε η αγάπη του μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Παντελεήμονος. Κανείς άλλος μητροπολίτης στην Ελλάδα δεν με κάλεσε και δε μου είπε:«Να θεωρείς τη μητρόπολη μου προέκταση της μητροπόλεως σου». Χάρις σ’ αυτόν ήρθα.
Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είμαι πλέον νέος 40 και 50 ετών και οι δυνάμεις μου οι σωματικές είναι μειωμένες, αν και η χάρις του Θεού με δυναμώνει, παρόλο το γήρας μου.
Εν πάση περιπτώσει, είμαι στην διάθεση σας. Ότι νομίζετε ότι μπορώ να σας προσφέρω, θα το προσφέρω με όλη μου την προθυμία. Και εύχομαι, να προάγεται αυτή η ενότης…
Σας το λέω μετά λύπης, ότι δεν υπάρχει Ιεραρχία. Δεν έχομε ηγεσία, που θα τραβήξει μπροστά στον αγώνα. Και είναι θλιβερό πράγμα αυτό. Και συνεπώς τα χριστιανικά σωματεία αποτελούν την εμπροσθοφυλακή της μαχόμενης Ορθοδοξίας. Ον τρόπον το σύνταγμα του Πλαστήρα ήταν η εμπροσθοφυλακή της στρατιάς και έδωσε τη μάχη στο Καλέ – Γκρότο και έβλεπε με τα κιάλια την Άγκυρα, έτσι και εσείς να είστε η εμπροσθοφυλακή της μαχόμενης Ορθοδοξίας. Και εκεί να μείνετε, σεβόμενοι τον αρχιερέα, σεβόμενοι τους ιερείς, σεβόμενοι τους πάντας, και αγωνιζόμενοι πάντοτε προς τα εμπρός και πάντοτε προς τα εμπρός και πάντοτε προς τα εμπρός, έως ότου ανατείλουν καλύτερες ημέρες στο έθνος μας.
Έχουμε μεγάλους αγώνας να διεξάγομεν και μαρτύριον ακόμα. Εγγίζουν πονηρές ημέρες για το έθνος μας, πολύ πονηρές ημέρες. Και μη καυχάστε γι’ αυτές τις μικρές αψιμαχίες. Το θέμα είναι εμείς να μείνουμε ενωμένοι πάντοτε, χέρι με χέρι παρά τις όποιες διαφορές και τις κατευθύνσεις τις οποίες έχομε διότι όλες οι κατευθύνσεις παίζονται. Είναι μία συναυλία ωραία και η συναυλία δεν παίζεται με ένα όργανο, άλλος παίζει λάουτο, άλλος κιθάρα, άλλος βιολί κ.λ.π. Εγώ παρόλο το γήρας μου, είμαι στην διάθεση σας.