Ἡ Β΄ πρὸς Θεσσαλονικεῖς (α, 1-2)
ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου 

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος

στίχ. 1. «Παῦλος καὶ…». Λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος· Φτάνει ἡ λέξι Παῦλος γιὰ νὰ γεμίσουν δάκρυα τὰ μάτια μας. Ὅπως οἱ μανάδες, ποὺ ἀγαποῦν πολὺ τὰ παιδιά τους, δακρύζουν ὅταν ἀκοῦνε τ᾿ ὄνομά τους, ἔτσι καὶ οἱ πιστοὶ ὅταν ἀκοῦνε τὸ ὄνομα Παῦλος.
Ἀκόμα καὶ οἱ ἄπιστοι ἀναγνωρίζουν τὸν Παῦλο, σὰν μιὰ ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες φυσιογνωμίες. Βγῆκε μιὰ σειρὰ βιβλίων στὸ ἐξωτερικὸ, ποὺ ἀναφέρει 15 – 20 μεγάλες προσωπικότητες. Μεταξὺ τῶν ἄλλων θεωροῦν κι αὐτοὶ τὸν Παῦλο ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα πνεύματα τῆς ἀνθρωπότητος, καὶ τὶς ἰδέες του πολὺ σπουδαῖες. Ἐμεῖς δὲ οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ θεωροῦμε τὸν Παῦλο ὄχι ἁπλῶς ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα πνεύματα τῆς ἀνθρωπότητος, ἀλλὰ τὸν κορυφαῖο ἀπόστολο, τὸν ἀπόστολο ποὺ σὰν χρυσάετος ἐπέταξε σ᾿ ἀνατολὴ καὶ δύσι καὶ ἔγινε ὁ κήρυκας τῶν ἐθνῶν.
Ἐὰν ἐμεῖς σήμερα εἴμεθα Χριστιανοί, τὸ ὀφείλουμε στὸν Παῦλο. Ἦρθε ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα. Πῆγε στὴ Μακεδονία. Πῆγε στοὺς Φιλίππους. Κήρυξε στὴ Θεσσαλονίκη, στὴ Βέροια, στὴν Ἀθήνα, στὴν Κόρινθο, στὴν Κρήτη, στὴν Κύπρο.
Τὸ ἔργο τοῦ Παύλου ἔχουμε καὶ συνεχίζουμε κ᾿ ἐμεῖς. Ἀλλ᾿ ἂν μᾶς στύψῃς ὅλους, θεολόγους, παπᾶδες καὶ δεσποτάδες, δὲν κάνουμε οὔτε τὸ νυχάκι τοῦ Παύλου. Ὅ,τι ἔκανε ὁ Παῦλος, πρέπει νὰ κάνουμε κ᾿ ἐμεῖς. Ἀλλὰ ποῦ…
Ὁ Παῦλος ζοῦσε σ᾿ ἕνα κόσμο ἰδανικὸ καὶ ἀθάνατο, ἦταν ἐπίγειος ἄγγελος. Ἂν ὑπάρχῃ ἕνα πρόσωπο, ποὺ δείχνει σὲ τί ὕψη μπορεῖ νὰ φτάσῃ ὁ ἄνθρωπος, αὐτὸ εἶνε ὁ Παῦλος, ποὺ ἔφτασε μέχρι τρίτου οὐρανοῦ. Ἂν πάλι θέλουμε νὰ δοῦμε, σὲ ποιό βάραθρο μπορεῖ νὰ κατρακυλίσῃ καὶ νὰ πέσῃ ὁ ἄνθρωπος, ἂς δοῦμε τὸν Ἰούδα.
Λοιπὸν ἐδῶ μᾶς ὁμιλεῖ ὁ Παῦλος, ὄχι ὁ Πλάτων ἢ ὁ Ἀριστοτέλης. Ἂν ζοῦσαν αὐτοὶ τὴν ἐποχὴ τοῦ Παύλου, θὰ τὸν ἄκουγαν μὲ ἀνοιχτὸ τὸ στόμα καὶ θὰ γίνονταν μαθηταί του. Γιατὶ ὁ Παῦλος εἶνε θεόπνευστος διδάσκαλος.
«Παῦλος καὶ Σιλουανὸς καὶ Τιμόθεος». Μᾶς λέει ὁ Παῦλος, ὅτι δὲν εἶνε μόνος, ἀλλ᾿ ἔχει καὶ συνεργάτες μαζί του.
«Ἐν Θεῷ πατρὶ ἡμῶν καὶ Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷ». Τί βλέπει κανεὶς σ᾿ αὐτὸ τὸ χωρίο; Ἐκ πρώτης ὄψεως δὲν διακρίνει πολλὰ πράγματα. Ἀλλ᾿ ἐὰν προσέξῃ λίγο, θὰ δῇ, ὅτι ἔχει μεγάλη σημασία. Βάζει στὴν ίδια γραμμὴ τὸ Θεὸ Πατέρα καὶ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ὁ Πατὴρ Θεός, καὶ ὁ Χριστὸς Θεός. Αὐτὸ τὸ χωρίο εἶνε ἐναντίον τῶν χιλιαστῶν. Θεὸς Πατὴρ καὶ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶνε μαζί.
Ἐν συνεχείᾳ ὁ Παῦλος δίνει στοὺς Θεσσαλονικεῖς μιὰ εὐχὴ καὶ λέγει·

στίχ. 2. «χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη ἀπὸ Θεοῦ πατρὸς ἡμῶν καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ». Λέει καὶ ὁ ἱερεὺς στὴ θεία λειτουργία· «Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ… εἴῃ μετὰ πάντων ὑμῶν». Τί εἶνε λοιπὸν ἡ χάρις, τί σημαίνει ἡ λέξι αὐτή; Δὲν μεταφράζεται μὲ λόγια. Μιὰ εἰκόνα μποροῦμε νὰ δώσουμε μόνο μὲ κάποια παραδείγματα, κι αὐτὰ ἀσθενῆ. Ἕνα παράδειγμα παίρνουμε ἀπὸ τὰ χρέη καὶ τοὺς φόρους, ποὺ ὀφείλει ὁ κάθε πολίτης στὸ κράτος. Ὅταν κάποιος χρωστάῃ στὸ δημόσιο πολλὰ χρήματα, ἔχει ἀγωνία. Περιμένει ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα νὰ βγῇ ἔνταλμα συλλήψεώς του, καὶ κρύβεται. Παλαιὰ παραφύλαγαν οἱ κάτοικοι στὸ χωριὸ καὶ μόλις βλέπανε ἀπὸ μακριὰ τὸν εἰσπράκτορα νὰ ἔρχεται, εἰδοποιοῦνταν καὶ χάνονταν ὅλοι· φεύγανε στὰ βουνὰ καὶ στὰ δάση, φόβος καὶ τρόμος.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ