Ἡ ἀδικία τῶν διαφόρων πολιτικῶν συστημάτων

Β΄ πρὸς Θεσσαλονικεῖς (α)

Από την ερμηνεία της Αγίας Γραφής στον κύκλο ανδρών στη Μητρόπολη
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, το 1975

  Φόροι! Ἀπὸ ποῦ ἀλλοῦ θὰ βγοῦν οἱ μισθοὶ τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων; Θὰ μᾶς τιμωρήσῃ ὁ Θεός· ὁ δάσκαλος, ὁ καθηγητής, ὁ παπᾶς, ὁ δεσπότης, ὁ δικαστικός, ὁ στρατιωτικὸς καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι παίρνουν τὰ χρήματά τους ἀπὸ τὸ δημόσιο. Ἂν σκεφτοῦμε ὅμως καλά, θὰ δοῦμε ὅτι αὐτὰ βγαίνουν ἀπὸ τὸν καημένο τὸ βοσκὸ καὶ τὸ γεωργό. Ἀλλ᾿ ἕως πότε;
Παντοῦ γίνεται αὐτό. Καὶ στὰ προοδευτικὰ λεγόμενα κράτη τὸ ἴδιο γινόταν. Μὴ νομίζετε ὅτι ἡ Ῥωσία εἶχε διαφορά. Εἶχαν στὸ Κρεμλῖνο μιὰ εἰκόνα ἑνὸς Γάλλου ζωγράφου, ποὺ ἔδειχνε τὸ ἑξῆς. Στὸ ἐπάνω μέρος τῆς εἰκόνος κάθεται ὁ ἡγέτης, ὁ κυβερνήτης, ὁ βασιλιᾶς. Δὲν ἔχει σημασία κι οὔτε μ᾿ ἐνδιαφέρει, ἂν αὐτὸς λέγεται βασιλιᾶς ἢ πρόεδρος τῆς δημοκρατίας ἢ κάπως ἀλλιῶς· ὅλοι ἴδιοι εἶνε, ζοῦν κι αὐτοὶ ὅπως οἱ βασιλιᾶδες. Κάθεται λοιπὸν ἐπάνω ὁ κυβερνήτης, εἴτε τῆς Ῥωσίας εἴτε τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, καὶ πατάει πάνω στοὺς ἀξιωματούχους τοῦ κράτους. Κι αὐτοὶ πάλι πατοῦν πάνω στοὺς πλουσίους. Καὶ οἱ πλούσιοι πατοῦν πάνω στὸν καημένο τὸ λαό. Ὅλοι μας ἀνεξαιρέτως ζοῦμε ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ λαουτζῖκο. Αὐτὸς μόνο καλλιεργεῖ τὴ γῆ καὶ μᾶς δίνει τὸ ψωμί, τὸ λάδι, τὶς ντομάτες, τὶς πατάτες κι ὅλα τ᾿ ἀγαθὰ γιὰ τὴ συντήρησί μας.
Κι ὅμως δὲν εἴμαστε εὐχαριστημένοι. Ὅλοι ζητοῦν αὐξήσεις. Βρὲ ἀνόητοι, καὶ ὁ Ὄλυμπος νὰ γίνῃ χρυσάφι, ἂν θὰ τὸν κόβουμε κάθε μέρα κατ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο, σύντομα θὰ τὸν φᾶμε.
Θὰ πέσῃ καὶ θὰ ἐξευτελισθῇ τὸ χρῆμα. Ζητᾷς λεφτά; Ἐγὼ προφητεύω· θὰ ἔρθῃ ὥρα, ποὺ θὰ στήσῃ τὸ κράτος ―ὅποιο καὶ νά ᾿νε― ἕνα μηχάνημα καὶ θ᾿ ἀρχίσῃ νὰ βγάζῃ χαρτονομίσματα σὰν τὰ πλατανόφυλλα. Καὶ τότε τί θὰ τὰ κάνῃς τὰ λεφτά; Θὰ παίρνῃς 100.000, 200.000, 500.000, 1.000.000 κολλαριστὰ χιλιάρικα. Ἀλλὰ τί νὰ τὰ κάνῃς; Θὰ εἶνε ἄχρηστα. Βάλ᾿ τα σ᾿ ἕνα τσουκάλι μὲ νερὸ νὰ τὰ βράσῃς καὶ νὰ πιῇς τὸ ζουμί…
Τότε θὰ δῇς, τί ἀξία ἔχει αὐτὴ ἡ πατάτα, τί ἀξία ἔχει αὐτὸς ὁ γεωργός. Τώρα ὁ γεωργὸς εἶνε ἀπὸ κάτω καὶ τὸν πατᾶνε· τότε θ᾿ ἀνεβῇ ἀπὸ πάνω καὶ θὰ τοὺς πατᾷ. Θὰ δῇς τότε ἐπιστήμονες νὰ βγοῦν μὲ τὰ τσαπιὰ νὰ σκάβουν τὴ γῆ, νὰ μαζεύουν σιτάρι στὰ χωράφια. Θὰ τὰ δοῦμε αὐτὰ τὰ πράγματα, γιατὶ περιφρονήσαμε τὸ λαὸ αὐτό.
Καὶ αὐτὸ τὸ Σοβιὲτ θὰ πέσῃ(*), ποὺ τέλος πάντων ἔχει καὶ ὡρισμένα πλεονεκτήματα – δὲ᾿ μποροῦμε νὰ τοὺς τὸ ἀρνηθοῦμε. Ἂν δὲν εἶχαν τὴν ἀθεΐα, ἐγὼ σᾶς τὸ λέω καθαρά, θὰ ἤμουν κομμουνιστής. Τὰ οἰκονομικά τους καὶ οἱ ἰδέες τους, σὰν θεωρία, πλησιάζουν μὲ τὸ Εὐαγγέλιο. Ἔχουν ὅμως τὴν ἀθεΐα καὶ τὴν καταπίεσι, γι᾿ αὐτὸ οἱ ὡραῖες θεωρίες τους δὲν ἐφαρμόζονται καὶ γίνονται καταχρήσεις.
Κατὰ τὰ ἄλλα, ἔχουν καὶ θετικὰ στοιχεῖα. Στὴν Κίνα καὶ στὴ Ῥωσία δὲν γίνονται ἀπεργίες. Σοῦ λέει· «Γιατί, κύριε, νὰ κάνῃς ἀπεργία; Ἡ ζωή σου εἶνε ἁπλῆ. Σοῦ χρειάζονται παπούτσια, ῥοῦχα, φαΐ, σπίτι; Αὐτὰ σοῦ τὰ δίνω ἐγὼ τὸ κράτος. Δός μου ἐσὺ τὴ δουλειά σου». Εἶνε ἢ δὲν εἶνε καλὸ πρᾶγμα αὐτό; – ἄσχετα μὲ τὸ ποιό ὄνομα θὰ τοῦ δώσουμε καὶ πῶς θὰ τὸ ποῦμε, σοσιαλισμὸ ἢ κομμουνισμὸ ἢ κάποιο ἄλλο.
Ποιός ὅμως ἀντέχει; Οὔτε κι αὐτοὶ δὲν ἀντέχουν. Τ᾿ ἀνατρέπουν οἱ ίδιοι. Μερικοὶ ἀπ᾿ αὐτοὺς εἶνε πάμπλουτοι. Γιατὶ χωρὶς τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε ἀδύνατον αὐτὰ νὰ ἐφαρμοσθοῦν. Σὰν ἰδέες ὅμως εἶνε πολὺ μεγάλες.
Ὅταν ὑπηρετοῦσα στὴν Κοζάνη τὰ χρόνια τῆς κατοχῆς, τοὺς κάλεσα ὅλους καὶ τοὺς εἶπα· «Τί φωνάζετε; Θέλετε νὰ κάνουμε μιὰ συμφωνία; Ἀναλαμβάνω νὰ σᾶς τρέφω ὅσο καιρὸ κρατᾷ ἡ πεῖνα, ἀλλὰ θὰ καταργήσετε τὸ ἀτομικὸ καὶ οἰκογενειακό σας συσσίτιο καὶ ὅ,τι ἔχετε θὰ τὸ φέρετε ἐδῶ. Θὰ ἐφοδιασθῆτε μὲ μιὰ κάρτα καὶ κάθε μέρα θὰ παίρνετε τὸ συσσίτιο σας, ἐσεῖς καὶ οἱ οἰκογένειές σας. Δὲν εἶνε δύσκολο πρᾶγμα γιὰ νὰ δουλέψῃ τὸ καζάνι. Θὰ ἐξαιροῦνται καὶ θὰ ἔχουν ἰδιαίτερο φαγητὸ οἱ ἄρρωστοι καὶ τὰ μικρὰ παιδιά. Ὅλοι οἱ ἄλλοι θὰ ἔχουν κοινὸ συσσίτιο». Ὅταν ἔχετε τὸ ῥοῦχο σας, τὸ παπούτσι σας καὶ τὸ φαΐ σας, τί παραπάνω θέλετε κυρίες μου; Εἶνε σωστὰ αὐτά; Σωστὰ εἶνε, ἀλλὰ ποιός τὰ κάνει.
Γι᾿ αὐτὸ ἐγὼ δὲν εἶμαι οὔτε μὲ τὸν καπιταλισμὸ οὔτε μὲ τὸν κομμουνισμό. Αὐτὰ τὰ δύο συστήματα ἔχουν προτερήματα, ἀλλὰ ἔχουν καὶ πάρα πολλὰ ἐλαττώματα. Γι᾿ αὐτὸ θὰ πέσουν, θὰ συντριβοῦν, θὰ διαλυθοῦν, καὶ μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ χάος, ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ γκάγκστερς καὶ ἀθέους, μέσα ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν χαώδη κατάστασι, τὸ τί θὰ βγῇ, ἕνας Θεὸς ξέρει. Βρίσκονται ὅλοι μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεό.
Στὴ Μόσχα πῆγε ἕνας φοβερὸς ἰνστρούχτορας (=καθοδηγητής) τοῦ συστήματος καὶ ἐπὶ ὥρα τοὺς ἔκανε διαφώτισι. Ὅταν τελείωσε, σηκώθηκε ἕνας ἁπλὸς χωρικός, ἔπιασε τὸ ῥαβδί του ἀπὸ τὴ μέση καὶ στρέφοντάς το ἔδειξε τὰ δύο ἄκρα, τὸ ἐπάνω καὶ τὸ κάτω, ποὺ ἄλλαζαν μεταξύ τους θέσι, καὶ εἶπε· «Ἀκοῦστε, ἀγαπητοί μου. Ὁ τσάρος κάποτε ἦταν ἐδῶ πάνω, κ᾿ ἐσεῖς ἤσασταν κάτω, στὴ Σιβηρία, στὴν ἐξορία. Τώρα ἐσεῖς εἶστε ἐπάνω, καὶ ὁ τσάρος εἶνε κάτω. Ἐμεῖς ὅμως ἤμασταν καὶ εμαστε στὸ μέσον. Ὁ λαός, ὅπως καὶ νὰ γυρίσουν τὰ πράγματα, εἶνε πάντα στὸ μέσον. Δὲν ἄλλαξε τίποτε γιὰ μᾶς καὶ μὲ τοῦτο τὸ καθεστώς».
Ὁ καημένος ὁ λαός, εἴτε μὲ τὸν ἄλφα εἴτε μὲ τὸν βῆτα μανδύα, συνεχῶς ἀπατᾶται. Λέμε, ὅτι ἔχουμε δημοκρατία. Τί δημοκρατία! κοροϊδευόμεθα. Ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα φτειάχνουν τὸ αὐτόματο διαζύγιο(*). Τὸ θέλει ὁ Ἑλληνικὸς λαός; Ἂς γίνῃ ψηφοφορία. Ἂν ἀφαιρέσουμε τὴν Ἀθήνα καὶ τὴ Θεσσαλονίκη, τὰ μεγάλα ἀστικὰ κέντρα, ὁ ὑπόλοιπος εὐγενὴς λαός μας δὲν τὸ θέλει. Δὲν διεφθάρη ὁ ἁπλὸς λαός, δὲν ἔγινε Σουηδία. Τὰ 80% καὶ τὰ 90% εἶνε κατὰ τοῦ «αὐτομάτου». Ἀλλὰ θὰ ἐπικρατήσῃ ἡ ψῆφος τῶν κυρίων ἐκείνων, ποὺ μᾶς ἔρχονται ἀπὸ τὸ Παρίσι καὶ ἔχουν διώξει τὶς γυναῖκες τους.
Παίρνουν τὴν ψῆφο χιλιάδων λαοῦ καὶ τὴν γράφουν στὰ παλιά τους τὰ παπούτσια. Ἔχουμε ὀνόματι δημοκρατία, στὴν πραγματικότητα δὲ δικτατορία, δικτατορία τοῦ χειρίστου εδους.
Ἔτσι θὰ κοροϊδευώμεθα καὶ θὰ ἐμπαιζώμεθα, πρῶτα ἀπὸ δεξιὰ κ᾿ ὕστερα ἀπὸ ἀριστερά, πότε ἀπὸ ᾿δῶ καὶ πότε ἀπὸ ᾿κεῖ, μέχρι νὰ καταλάβουμε, ὅτι μόνο ὁ Χριστὸς μᾶς μένει. Τὸ Εὐαγγέλιο, ἂν τὸ ἐφαρμόσουμε, θὰ σώσῃ τὴν πατρίδα.

―――――――――――――
(*) Αὐτὰ ἐλέγοντο τὸ 1975 Ἐπραγματοποιήθησαν μετὰ τὸ 1990.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ