«ΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ»

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΙΣ

Τί έλεγε ο Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης, για την συνάντηση του πατριάρχη με τον πάπα στα Ιεροσόλυμα, πριν από 50 χρόνια

Απόσπασμα του βιβλίου του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου
«Προδοσία της Ορθοδόξου πίστεως»

«….Δὲν ἄλλαξε ὁ πάπας! Εἶνε ἀμετάβλητος. Σᾶς τὸ λέω ἐγώ, ποὺ τώρα τελευταῖα μελέτησα πολὺ τὸ θέμα καὶ συμβουλεύθηκα καὶ ἀνωτέρους ἀπὸ μένα. Γιατὶ δὲν εἶνε θέμα νὰ βγοῦμε στὰ μπαλκόνια καὶ νὰ φωνάζουμε.
Ἐκδηλώθηκα τελευταῖος, γιατί μελέτησα βαθειὰ τὸ θέμα. Ρώτησα τὴ συνείδησί μου, ρώτησα τὸ Θεό μου, ρώτησα τοὺς πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ρώτησα ὅλους, γιὰ νὰ δῶ ποῦ πᾶμε, ποῦ βρισκόμεθα. Γιατὶ ποτέ μέσ᾿ στὴν καρδιά μου δὲν μποροῦσε νὰ περάσῃ ἡ ἰδέα, ὅτι ἕνας πατριάρχης μποροῦσε νὰ μᾶς προδώσῃ.
Ὅταν σκέπτωμαι τὸ Γρηγόριο τὸν Ε΄, ὅταν σκέπτωμαι τὸ σχοινί του τὸ ματωμένο, ὅταν σκέπτωμαι τοὺς ἥρωας πατριάρχας, κλωτσάει ἡ ψυχή μου. Δὲν μπορεῖ νὰ παραδεχθῇ ἡ ψυχή μου, ὅτι ὀρθόδοξος πατριάρχης μπορεῖ νὰ δεχθῇ αὐτὸ τὸ μεγάλο μυστήριο τῆς ἀνομίας. Δὲν μπορεῖ νὰ τὸ δεχθῇ αὐτὸ ἡ ψυχή μου. Τώρα, ἔχω πεισθῆ ἀκραδάντως, ὅτι μυστήριο ἀνομίας καὶ προδοσίας μέσα στὴν Ἐκκλησία μας συντελεῖται. Καὶ γι᾿ αὐτὸ ὁμιλῶ καὶ γι᾿ αὐτὸ κηρύττω καὶ γι᾿ αὐτὸ γράφω.

Ἄλλαξε ὁ πάπας; Πῶς ἄλλαξε; Λέει μιὰ παροιμία· «Ὁ λύκος, κι ἂν ἐγέρασε κι ἄσπρισε τὸ μαλλί του, μήτε τὴν γνώμην ἄλλαξε μήτε τὴν κεφαλή του»· ὁ λύκος τὸ μαλλί του ἀλλάζει, ἀλλὰ τὴ γνώμη του δὲν τὴν ἀλλάζει. Ἢ μᾶλλον ὁ λύκος μπορεῖ ν᾿ ἀλλάξῃ, ἀλλὰ ὁ πάπας δὲν ἀλλάζει. Δὲν ἐννοῶ τὸ πρόσωπο, ἀλλὰ τὸν θεσμό.
Λέω, δὲν ἀλλάζει. Γιατὶ ὁ παπισμὸς στηρίζεται ἐπάνω σὲ ὡρισμένα θεμέλια. Ὁ λύκος, ἂν παύση νὰ τρώη πρόβατα, τότε δὲν θὰ εἶνε λύκος. Ἐὰν ἀφαιρέσης τὰ θεμέλια, θὰ πέση ὅλο τὸ οἰκοδόμημα. Καὶ τὰ θεμέλια τοῦ παπισμοῦ τὰ ἀνέπτυξα. Σᾶς ἔκανα κήρυγμα ὁλόκληρο. Ἔβγαλα φυλλάδιο εἰδικό.
Τὰ θεμέλια τοῦ παπισμοῦ εἶνε δύο ἀντιχριστιανικὲς διδασκαλίες, ποὺ πᾶνε κόντρα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο. Τὸ πρῶτο θεμέλιο εἶνε τὸ πρωτεῖο τοῦ πάπα, καὶ τὸ δεύτερο εἶνε τὸ ἀλάθητο. Ἂν τ᾿ ἀλλάξῃ αὐτὰ τὰ δύο ὁ πάπας, δὲν ὑπάρχει πλέον παπισμός. Γι᾿ αὐτὸ σᾶς λέω ὅτι ὁ παπισμὸς εἶνε ἀμετάβλητος. Ἀλλάζει μόνο ὅταν φορᾷ διάφορες μάσκες πρὸς ἐξαπάτησιν τῶν ἀφελῶν. Θὰ σᾶς ἔλεγα μιὰ εἰκόνα πιὸ ζωηρή, πιὸ δελεαστική, πιὸ κτυπητή, ἀλλὰ δὲν τὴν λέω, γιὰ νὰ μὴ γελάσετε. Φτάνει αὐτό.
Ἀφοῦ δὲν ἄλλαξε ὁ πάπας, τότε τί ζητᾶ ἀπὸ μᾶς; Τί ζητᾶ μὲ τοὺς ὀρθοδόξους; Ἄ, ἐδῶ εἶνε τὸ μυστήριο! Παίζει μπακαρᾶ. Ἔχει «χαρτιὰ» δυνατὰ ὁ πάπας αὐτὴ τὴν ὥρα, γιατὶ ἀπέναντί του ἔχει ἀδύνατους παίκτας. Αὐτοὶ ποὺ εἶνε χαρτοπαῖκτες κοιτοῦν ἀπέναντί τους νὰ ἔχουν ἀδύνατους παίκτας· ὅταν ἔχουν δυνατούς, δὲν παίζουν, γιατὶ τοὺς φοβοῦνται.
Αὐτὴ τὴ φορὰ ὁ πάπας εἶνε δυνατὸς παίκτης. Κρατᾶ στὰ χέρια του «χαρτιὰ» μεγάλα καὶ λέγει· Ἢ τώρα, ἢ ποτέ. Ἂν δὲν τοὺς κερδίσω, τοὐλάχιστον νὰ τοὺς διαιρέσω· νὰ τοὺς κάνω κομμάτια καὶ νὰ φαγωθοῦν μεταξύ τους. Ἂν δὲν κατορθώσω αὐτὸ ποὺ θέλω, κάτι πάντως θὰ κερδίσω, 10 20 30 60 100, κάτι θὰ πάρω. Αὐτὸ θὰ εἶνε ἐπιτυχία μου…
Δὲν ἄλλαξε ο πάπας. Δὲ᾿ βλέπετε; Βγῆκε ἀπὸ τὴ Ῥώμη. Πῆρε ἀεροπλάνο καὶ πέταξε μὲ τὰ χρώματα τῆς παπικῆς βασιλείας του καὶ πῆγε στοὺς Ἁγίους Τόπους, πῆγε στὸν Ἰορδάνη, πῆγε στὸ Γολγοθᾶ, πῆγε στὰ προσκυνήματα, πῆγε παντοῦ. Πῆγε καὶ στὴ Φάτνη, ἐκεῖ ποὺ ἐγεννήθη ὁ Χριστός, καὶ ἐκεῖ στάθηκε καὶ ὡμίλησε. Καὶ τί εἶπε; Φτάνουν αὐτὰ τὰ λίγα ποὺ εἶπε. Τὰ ἔχω γραμμένα στὴ «Σπίθα», καὶ ὅποιος μπορεῖ ἂς τὰ διαψεύσῃ(*). Γιατὶ ὕστερα ἀπ᾿ αὐτὰ ποὺ ἔγραψα ἕνα ἀπὸ τὰ δύο πρέπει νὰ γίνη· ἢ ὁ Αὐγουστῖνος νὰ καθαιρεθῆ, ἢ ὁ πατριάρχης(**).

―――――――――――
(*) Βλ. «Χριστιανικὴ Σπίθα», φ. 264 – 265, Ἀθήνα 1963.
(**) Οἱ ἱεροὶ κανόνες διατάσσουν· Νὰ καθαιρῆται ὁ ἱερεύς, ὁ ἐπίσκοπος, ἢ ὁ πατριάρχης ποὺ συλλειτουργεῖ, συμπροσεύχεται, εὐλογεῖ καὶ δέχεται εὐλογίες αἱρετικῶν.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΙΑ
ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒΟΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ;

Αλωνίζουν ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα οἱ αἱρετικοί, ἁλωνίζουν οἱ ἄθεοι, ἁλωνίζουν οἱ πάντες, διότι δὲν ἔχουμε ἐκκλησία ζῶσα καὶ ἐλευθέρα, διότι δὲν ἔχουμε ἐπισκόπους ποὺ νὰ ζοῦνε καὶ νὰ πεθαίνουν γιὰ τὴν πίστι μας· δὲν ὑπάρχουν. Καὶ τελειώνω, γιὰ νὰ κάνω πλέον τ᾿ ἀποκαλυπτήρια.
Ἐδῶ, ὁ καθένας ποὺ πῆγε στὴ θεολογικὴ σχολὴ καὶ φόρεσε τὸ ῥασάκι δὲν ἔχει πόθο νὰ πάῃ κάτω στὴν Οὐγκάντα, νὰ πάῃ στὴν Ἰαπωνία, γιὰ νὰ κηρύξῃ τὸ Χριστό· νὰ πάῃ ἐφημέριος ἐπάνω κοντὰ στὰ Σερβικὰ σύνορα, νὰ πάῃ ἱεροκήρυκας ἐπὶ τέλους. Θὰ καθήση ἐδῶ μέσα στὴν Ἀθήνα καὶ θὰ γλείφη ναυάρχους, στρατηγούς· θὰ λουστράρη τὰ παπούτσια καὶ τοῦ τελευταίου ἀλήτη τῶν Ἀθηνῶν, γιὰ ἕνα καὶ μόνο σκοπό· νὰ γίνη δεσπότης, ν᾿ ἁρπάξη πατερίτσα. Αὐτό εἶνε τὸ μεγάλο τους κακό. Καὶ ἐνῷ αὐτοὶ ποὺ δὲν ἔχουν ἰδανικὰ κυνηγοῦν ἀπὸ πόρτα σὲ πόρτα, γιὰ ν᾿ ἀνεβοῦν σὲ ὑψηλὰ ἀξιώματα, οἱ ἄλλοι, ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουνε μέσα τους μιὰ μικρὰ εὐλάβεια, ποὺ πιστεύουν στὸ Θεό, ἀκοῦνε ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα καὶ τρέμει ἡ ψυχή τους. Τὰ παλιὰ τὰ χρόνια, τὰ εὐλογημένα χρόνια, κόβανε αὐτιά, κόβανε τὶς μύτες των, γιὰ νὰ μὴ γίνουν ἐπίσκοποι. Καὶ τοὺς ἅρπαζε διὰ τῆς βίας ὁ λαὸς καὶ τοὺς ἔκανε ἐπισκόπους. Ἅρπαξε τὸν Μέγα Βασίλειο διὰ τῆς βίας, ἅρπαξε τὸν Χρυσόστομο διὰ τῆς βίας, ἅρπαξε τὸν Ἀθανάσιο διὰ τῆς βίας… Τώρα ἁρπάζουν αὐτοί διὰ τῆς βίας τὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα. Ἰδού ἡ μεγάλη διαφορά.

Καὶ σᾶς ἐρωτῶ· Ἀπὸ τέτοιους δεσποτάδες, ποὺ μπῆκαν ὄχι ἀπὸ τὴν πόρτα ἀλλὰ ἀπὸ τὰ παράθυρα κι ἀπὸ τὰ κεραμίδια, μπορεῖς νὰ περιμένης κάτι καλό; Διότι γιὰ νὰ γίνη κανεὶς δεσπότης πρέπει νὰ εἶνε ἢ θεόκλητος ἢ δημόκλητος. Αὐτούς οὔτε ὁ Θεὸς τοὺς κάλεσε οὔτε ὁ λαὸς τοὺς διάλεξε. Καὶ ἐν γένει σήμερα τοὺς δεσποτάδες στὴν Ἐκκλησία μας οὔτε ὁ Θεὸς τοὺς καλεῖ οὔτε ὁ λαὸς τοὺς διαλέγει.
Νά λοιπόν, ἀγαπητοί μου, οἱ λόγοι διὰ τοὺς ὁποίους λέγομεν ὅτι· Οἱ συνθῆκες γιὰ νὰ γίνη ἡ ἕνωσι τῶν «ἐκκλησιῶν» eἶνε δυσμενεῖς γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία.
Δὲν ἔχουμε καμμία ἐμπιστοσύνη στὸν Ἀθηναγόρα νὰ διαπραγματευθῆ τὸ μεγάλο αὐτὸ θέμα. Δὲν τοῦ ἔχουμε καμμία ἐμπιστοσύνη. Τὸ γράφω πλατειὰ μέσα στὸ περιοδικόν (βλ. «Χριστιανικὴ Σπίθα» ἔ.