XEIΡOTEΡH ΣYMBAΣH

ΠΟΥ ΑΦΑΙΡΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ -concordatum

       ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ, ΠΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΤΕ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΑΣ, Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΕ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΕΤΡΕΨΕ.
ΤΩΡΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ ΕΥΡΕΘΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΕΙ ΣΕ ΦΡΙΚΤΟΤΕΡΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ. ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΜΑΣ ΟΜΙΛΟΥΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ ΝΑ ΤΟΥ ΚΟΨΕΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΩΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ.  ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΟ ΔΕΙΛΙΑ;

(Πριν από 57 χρόνια επιχειρήθηκε από την πολιτεία, να συνάψει σχέση με το Βατικανό νομίζοντας ότι ο Πάπας θα έλυνε το πρόβλημα της Κύπρου! Ανόητοι πολιτικοί! πότε και σε ποιον έκανε ο Πάπας καλό και θα έκανε και στην Κύπρο; Τα ίδια μυαλά είχε και ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου  Χρυσόστομος,  που τον κουβάλησε πρόσφατα στην Κύπρο!!! Τί πέτυχε; Ένα πελώριο μηδέν!!!
Η Εκκλησία της Ελλάδος το 1956 αντιστάθηκε, δεν πίστεψε τις υποσχέσεις του Πάπα και ακύρωσε την συμφωνία.
Σήμερα όμως η Ελλάδα δεν έχει ηγέτες ούτε πολιτικούς ούτε θρησκευτικούς και μασονοκρατείται. Οι άρχοντές της παίρνουν εντολές από μασονικές λέσχες και είναι επικίνδυνοι. Ο πατριάρχης Βαρθολομαίος  χειρότερος εξ όλων, πρωτοστατεί σ’ αυτές τις εκδηλώσεις! Ας προσευχηθούμε ο Θεός να λυπηθεί την Ελλάδα και να μας απαλλάξει από αυτά τα κακοποιά στοιχεία, που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο.
Ας διαβάσουμε τώρα, τη συνέχεια της Σπίθας, για να δούμε, τι λέει ο Γέροντας Αυγουστίνος για την επικίνδυνη εκείνη σύμβαση που προσπάθησε να συνάψη το 1956 η Ελληνική πολιτεία με τον Πάπα, γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται και μάλιστα με χειρότερους παίκτας).

ETOΣ ΙΒ ΚΟΖΑΝΗ – ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1956 ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 186
«ΣΠΙΘΑ» ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

ΚΟΝΚΟΡΔΑΤΟΝ;

(3 απόσπασμα της ΣΠΙΘΑΣ)

ΥΠΟΠΤΟΣ ΣΥΜΒΑΣΗ

Ἡ Ἑλλὰς χώρα τῶν πλέον παραδόξων καὶ ἑτεροκλήτων συμβάσεων. Ἀπʼ ὅλας τὰς μετὰ τῶν ξένων πολιτικὰς καὶ οἰκονομικὰς συμβάσεις ποὺ συνῆψεν ἡ Ἑλλάς, ἡ χειροτέρα θὰ ἧτο ἐκείνη, ἡ ὁποῖα εἰς τὰ κρανία ὡρισμένων Ἑλλήνων ἐπὶ μῆνας ἐμελετᾶτο καὶ ἐσχεδιάζετο καὶ ἐπὶ τέλους δειλὰ-δειλὰ ἔκαμε τὴν ἐμφάνισίν της εις τὸν ἐξωτερικὸν κόσμον καὶ εἰς τὰ χεῖλη τῶν πολλῶν ἐφέρετο μὲ τὸ λατινικὸν ὄνομα: «concordatum». Τὶ δὲ ἐστὶ «concordatum»; Συμφωνία, σύμβασις ἐκκλησιαστικὴ μεταξὺ Πάπα(*) καὶ Ἑλλάδος. Σύμβασις, ἡ ὁποία ὄχι πλέον ὑλικὰ ἀγαθά, τὸ ὕδωρ, τὸ φῶς, τὰ πολύτιμα μέταλλα ἐσκόπευε νὰ ἀφαιρέση ἀπὸ τὴξν ἐξουσίαν τῶν Ἑλλήνων καὶ νὰ θέση αὐτὰ ὑπὸ τὸν ἔλεγχον ξένων ἑταιρειῶν, ἀλλὰ κατὰ τρόπον ἔμμεσον ἤρχετο νὰ πλήξη τοὺς Ἕλληνας εἰς τὰ ἱερώτερα τῶν συναισθημάτων των, ἤρχετο νὰ μειώση τὴν αἴγλην, νὰ ἐξουθενώση, νὰ ἐκμηδενίση τὸ πάντων τῶν ἀγαθῶν πολυτιμότερων ἀγαθόν, τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν, διὰ τῆς ὁποίας ζῆ καὶ ἀναπνέει καὶ ἔχει λόγον ὑπάρξεως ἐν τῶ κόσμω τὸ ἔθνος ἡμῶν.

Concordatum! Καὶ, ἵνα ἐπὶ τὸ ἀπλούστερον καὶ λαϊκώτερον ὁμιλήσωμεν, ἡ μεταξὺ Πάπα καὶ Ἑλλάδος σύμβασις, συμφώνως μὲ τὰς περὶ κονκορδάτου θεωρίας τοῦ Βατικανοῦ, θὰ ἐλάμβανε τὴν ἐξῆς μορφὴ διαλόγου.

ΠΑΠΑΣ: Ἑλλὰς σʼ ἀγαπῶ! Θέλω καὶ ἐμπράκτως νὰ ἐκδηλώσω τὴν ἀγάπην μου. Βλέπω, ὄτι ἕνα ἱερόν σου δίκαιον, ὡς εἶνε τὸ δίκαιον τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς μεγαλονήσου Κύπρου ἀπὸ τὰ δεσμὰ ξενικῆς δουλείας, δὲν ἀναγνωρίζεται, ἀλλὰ περιφρονεῖται, ὑβρίζεται καὶ προπηλακίζεται, διότι εἶσαι μία μικρὰ καὶ ἀδύνατος χώρα, οἱ δὲ ἐχθροί σου μεγάλοι καὶ ἰσχυροί. Ἑλλὰς! Ἀκούω τοὺς ἀναστεναγμούς σου, τὰς πρὸς πᾶσαν κατεύθυνσιν ἐκκλήσεις καὶ σπεύδω νὰ σὲ βοηθήσω. Ἡ δύναμίς μου, ἡ ὑλικὴ καὶ πνευματική, εἶνε τεραστία. Ἑκατομμύρια, ἑκατοντάδες ἑκατομμυρίων πιστῶν ἐξαρτῶνται πνευματικῶς ἀπὸ ἐμέ. Ἕνα νεῦμα μου ἀρκεῖ. Ὡς ρομπὸτ φυλαὶ καὶ γλῶσσαι θὰ κινηθοῦν ὑπὲρ τῆς ἱερᾶς ὑποθέσεως τῆς Κύπρου. Βλέπεις τοὺς ἀντιπροσώπους πολλῶν ἐθνῶν ποὺ εἰς τὴν αἴθουσαν τῶν συνεδριάσεων Ο.Η.Ε. ἀδιάφοροι καὶ χασμώμενοι ἀκούουν τὴν λέξιν Κύπρος; Αὐτοὺς τοὺς νεκροὺς θὰ ζωοποιήσω ἐγώ. Μὲ τὰ μέσα ποὺ ἔχω εἰς τὴν διάθεσίν μου θὰ τοὺς ἠλεκτρίσω, θὰ τοὺς κάνω νὰ λύσουν τὸν γλωσσοδέτην, νʼ ἀνοίξουν τὰ στόματά των, νὰ ρητορεύσουν, νὰ δώσουν τὴν ψῆφον των ὑπὲρ τῆς Κύπρου καὶ οὕτως ἡ Κύπρος θὰ λυθῆ ἐκ τῶν δεσμῶν της καὶ ἐλευθέρα θὰ ἔλθη εἰς τὴν ἀγκάλην σου. Θὰ ἔλθη διʼ ἐμοῦ τοῦ πανισχύρου Πάπα. Ἀλλὰ διὰ νὰ κινήσω ὅλον τὸν μηχανισμὸν τῆς ἀπεράντου αὐτοκρατορίας μου ἕνα ζητῶ ἀπὸ σέ, τὸ ἐλάχιστον! Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα ἔθνη θέλω νʼ ἀναγνωρίσης καὶ σὺ τὸ κράτος μου, νὰ διορίσης ἀντιπρόσωπον, νὰ ἔλθης εἰς τὸ Βατικανὸν καὶ νὰ προσκυνήσης τὴν παντόφλαν μου ποὺ μεταδίδει πλοῦτον εὐλογιῶν εἰς τοὺς προσκυνητάς. Ἀυτὸ τὸ ἐλάχιστον ζητῶ ἀπὸ σέ. Ἐὰν τὸ κάμης, πᾶσα κατὰ σοῦ δυσμένειά μου τῶν παρελθόντων αἰώνων θὰ ἐξαλειφθῆ, προσφιλής μου θυγάτηρ θὰ ὀνομάζεσαι καὶ θὰ ἔχης ὅ,τι ζητήσεις. Θὰ σὲ συστήσω θερμῶς εἰς ὅλα τὰ ἰδικά μου ἔθνη. Καὶ ὡς πρῶτον δῶρόν μου θὰ ἔχης τὴν ἐλευθερίαν τῆς Κύπρου…

ΕΛΛΑΣ: (ἐκπροσωπούμενη ὑπὸ τῶν πολιτικῶν της) Ἁγιώτατε Πάτερ! Ἤκουσα τὴν γλυκύτατην λαλιάν σου καὶ συνεκινήθην. Ὤ! Πόσον καλὸς εἶσαι. Ὅλος ἀγάπη, ὁλος στοργή. Διαφορετικὸν σὲ παρουσιάζουν οἱ φανατικοὶ καλόγεροι καὶ Θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας μου. Ἀλλὰ τώρα ὑπὸ νέαν ἐλκτικὴν μορφὴν παρουσιάζεσαι ἐνώπιόν μου. Ὡς ἀρνίον ἄκακον! Πῶς νὰ μὴ σʼ ἀγαπήσω; Πῶς νὰ μὴ συνάψω στενὰς σχέσεις μὲ ἐσέ; Ἐδῶ διατηρῶ σχέσεις μὲ τίγρεις καὶ λέοντας καὶ ἄρκτους, μὲ κράτη, δηλαδή, ἀρπακτικά, αἱμοβόρα, ἐκδικητικά, ὑλιστικὰ καὶ ἄθεα καὶ μὲ σὲ τὸν γλυκύτατον Πατέρα τῆς χριστιανοσύνης νὰ μὴ ἔχω σχέσεις; Καὶ μόνον τὸ γεγονὸς τὸ ὅτι προθυμοποιεῖσαι νὰ μὲ βοηθήσεις εἰς τὸ φλέγον θέμα τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς Κύπρου ἀρκεῖ διʼ ἐμέ. Ὑπεράνω ὅλων ἡ Ἑλλάς, τὰ ἐθνικὰ αὐτῆς ζητήματα. Θρησκεῖαι καὶ Ἐκκλησίαι εἶναι ἀπλῶς διʼ ἐμὲ τὰ μέσα πρὸς πραγματοποίησιν τῶν ἐθνικῶν μου σκοπῶν. Εὐτυχῶς νέαι ἀντιλήψεις ἐπικρατοῦν μεταξὺ τῶν πολιτικῶν μου ἀνδρῶν, εἰς ἐκ τῶν ὁποίων κατὰ τὰς τελευταίας ἐκλογὰς ἐδήλωσεν ὅτι καὶ μὲ τὸν Διάβολον ἀκόμη εἶναι πρόθυμος νὰ συνεργασθῆ προκειμένου νὰ ἐπιτύχη τοῦ σκοπού του. Ἅλλως τε ἐκ Ρώμης ἐξῆλθε τὸ σύνθημα: Ὁ σκοπὸς ἁγιάζει τὰ μέσα. Συνεπῶς τὴν φορὰν αὐτὴν θὰ κλείσω τὰ αὐτιά μου πρὸς πᾶσαν καλογερικὴν συμβουλὴν καὶ θὰ ἔλθω πρὸς σὲ καὶ θʼ ἀσπασθῶ τὸ ἄκρον τοῦ ὑποδήματός σου. Ἁγιώτατε Πάτερ! Εὐλόγησον ἡμᾶς!

Εἶνε αὐτὴ τῆς Ἑλλάδος ἡ γνησία φωνή; Ὄχι. Εἶνε ἡ φωνὴ τῶν φραγκολεβαντίνων, τῶν ψευστῶν, τῶν καιροσκόπων ἐκείνων πολιτικῶν καὶ διπλωματῶν ποὺ δὲν πιστεύουν τίποτε παρὰ μόνον εἰς ἕνα ἄκαρπον ἐθνικισμόν. Καὶ αὐτοὶ δυστυχῶς, ἐν ἀγνοία τοῦ λαοῦ, πολλάκις ὁμιλοῦν καὶ ἀποφασίζουν.

Ἡ Ἑλλὰς ὁλόκληρος σύρεται, πίπτει καὶ προσκυνεῖ τὸν Πάπαν. Καὶ ὁ Πάπας εὐλογεῖ…

Ἀλλʼ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες! Ἀναπνεύσατε. Ἡ ἰδέα τοῦ διαλόγου δὲν ἔλαβε σάρκα καὶ ὀστᾶ. Ἡ συμφορὰ δὲν συνετελέσθη. Ἡ προσκήνυσις δὲν ἔγινε. Concordatum δὲν ὑπεγράφη. Διότι ὁ νέος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Δωρόθεος ἐγκαίρως διησθάνθη τὸν κίνδυνον, ἐκάλεσεν ἐπειγόντως τὴν Ὀρθόδοξον Ἱεραρχίαν, ἡ Ἱεραρχία ἀπεφάνθη ἐναντίον οἰασδήποτε μορφῆς διπλωματικῶν σχέσεων τῆς Ἑλλάδος μετὰ τοῦ Πάπα, ἡ Κυβέρνησις ὑπεχώρησε, τὸ θέμα ἐγκαταλείφθη καὶ οἱ ἐδῶ παπικοὶ καὶ Παπολάτραι κλαίουν καὶ θρηνοῦν, διότι δὲν εἶχον τὴν εὐτυχίαν νὰ ἴδουν νουνεσίους νʼ ἀσπασθοῦν τὰ κράσπεδα τῶν καρδιναλίων, ποὺ θὰ ἤρχοντο νὰ χαιρετίσουν ἐν ἐπισήμω τελετῆ τὴν Ἑλλάδα, ὡς προσκυνήτρια του Πάπα.

Ὁ κίνδυνος χάρις εἰς τὴν ἀντίστασιν τῆς Ἐπισήμου Ἐκκλησίας παρῆλθεν. Παρῆλθεν; Ὄχι. Τὸ ἔδαφος δὲν ἐστερεῶθη ἀκόμη. Ὑπόκωφοι κρότοι ἀκούονται. Οἱ παπολάτραι ἑτοιμάζονται διὰ νέαν ἐξόρμησιν. Ὡς ἀνέγραψε σοβαρὰ ἐφημερὶς τῶν Ἀθηνῶν, ἐὰν τὸ κονκορδᾶτον ἐγκατελείφθη, δὲν ἐγκατελείφθη ὅμως καὶ ἡ ἐπιθυμία ὡρισμένων πολιτικῶν παραγόντων, ἵνα διὰ «ἐθνικοὺς» σκοποὺς ἐπιδιώξουν ἐν καιρῶ εὐθέτω τὴν σύναψιν διπλωματικῶν σχέσεων μετὰ τοῦ Πάπα. Οἱ κύριοι αὐτοὶ θὰ παρουσιάσουν τὸ θέμα ὡς καθαρῶς πολιτικόν, ἐις τὸ ὁποῖον ούδεμίαν ἀνάμειξιν θὰ ἐπιτρέψουν νὰ ἔχη ἡ ἐπίσημος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Τὶ λέγεται κύριοι παπολάτραι; Ἡ ἐπίσημος Ἐκκλησία νὰ μὴ ἔχη ἀνάμειξιν εἰς τόσον σοβαρὸν θέμα; Ἀλλὰ πρέπει προηγουμένως τὸ Κράτος μας νὰ διαλύση τὴν μετὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σύμβασιν, νὰ καταργήση τὰ δύο πρῶτα ἄρθρα τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος, νʼἀποχρωματισθῆ ὡς Ὀρθόδοξον Βασίλειον καὶ ὁ Βασιλεύς μας, δεχόμενος ἐν τοῖς ἀνακτόροις τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Πάπα, νὰ παύση νὰ μνημονεύεται ἐν τοῖς ναοῖς ὡς εὐσεβέστατος, ὡς ὑπερασπιστὴς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, καὶ τότε μόνον, κύριοι, ἐν ἀγνοία της Ἱεραρχίας, δύνασθε νὰ συζητῆτε τὸ «πολιτικὸν» τοῦτο θέμα.

Ὁ ἐχθρὸς πανοῦργος ἐλλοχεύει. Καραδοκεῖ τὴν εὐκαιρίαν, ἵνα ἐπιτύχη τὸ ποθούμενον. Διὰ τοῦτο αἱ ὀρθόδοξαι δυνάμεις τοῦ ἔθνους πρέπει νὰ εὑρίσκωνται ἐν ἱερᾶ ἐπιφυλακῆ. Διὰ τοῦτο καὶ ἡμεῖς ἐκδίδομεν τὸ παρὸν φυλλάδιον τῆς «Σπίθας» καὶ ἐν τῶ μέτρω τῶν δυνάμεών μας διαφωτίζομεν καὶ προετοιμάζομεν τὸν εὐσεβῆ λαὸν διὰ νʼ ἀντιμετωπίση τὸν ἐκ της Ρώμης κίνδυνον τοῦ Παπισμοῦ.

Ἀλλὰ τὶ ἐστὶ Παπισμός;

* * *

Ἀπεριφράστως λέγομεν, ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶνε ἀνατροπὴ θεμελιωδῶν Νόμων τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ γνησίου χριστιανισμοῦ. Καὶ ἰδοὺ διατί!

Κατὰ τὰς Γραφὰς ρίζα, κεφαλή, θεμέλιον, ἐπὶ τού οποίου στηρίζεται ὁλόκληρον τὸ χριστιανικὸν οἰκοδόμημα εἶνε ὁ Θεάνθρωπος Λυτρωτής, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτὸς εἶνε τὸ Α καὶ Ω τῆς πίστεως ἡμῶν, τῆς ἐλπίδος καὶ τῆς ἀγάπης. Αὐτὸς εἶνε ὁ Ἀρχηγός. Ἡ ἐξ οὐρανοῦ ἐν Ἰορδάνη καὶ ἐν ὄρει Θαβὼρ ἀκουσθεῖσα φωνὴ τοῦ Πατρός Αὐτὸν ἐν τῆ Ἐκκλησία ὡς ἀρχηγὸν αἰώνιον ἐγκαθίδρυεν. «Οὖτος ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητὸς ἐν ὦ ηὐδόκησα˙ αὐτοῦ ἀκούετε» (Ματθ. 3,17, 17,5). Ἡ εἰς Χριστὸν πίστις, ἡ ἐνεργὸς πίστις, ἡ ἐκδηλουμένη διʼ ἀπολύτου ὑπακοῆς εἰς τὰς ἐντολάς Του καὶ τὰς ἐλαχίστας ἀκόμη θεμελιώδης τῆς Ἐκκλησίας. Ἄνευ τῆς πίστεως ταύτης δὲν νοεῖται Ἐκκλησία.

Ἐπίσημος νόμος θεμελιώδης ἐν τῆ Ἐκκλησία, τὴν ὁποίαν ἵδρυσεν ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, εἶνε˙ ὁσάκις μεταξὺ τῶν πιστῶν παρουσίαζονται σοβαραὶ διαφωνίαι περὶ τὰ πιστευτέα, τὰ πρακτέα καὶ τὰ λατρευτέα, αἱ διαφωνίαι αὔται δὲν θὰ λύωνται ὑφʼ ἑνὸς μόνον μέλους ἐκ τῆς Ἐκκλησίας, ὁσονδήποτε ἐπίσημον θέσιν, ἁγιότητα καὶ σοφίαν καὶ ἐὰν κατέχη, ἀλλὰ ὑπὸ τοῦ συνόλου, ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας, συνερχομένης καὶ συσκεπτομένης ἐν Πνεύματι Ἁγίω (Ματθ. 18,12). Κατʼ αὐτὸν τὸν τρόπον ἡ τὴν πρώτην, τὴν Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν συνταράξασα ἐκείνη περὶ περιτομῆς ἔρις ἐλύθη ἐν Συνόδω, καθʼ ἥν καὶ ὁ Πέτρος καὶ ὁ Παῦλος καὶ οἱ λοιποὶ ἀπόστολοι καὶ μαηθηταὶ ὡμίλησαν καὶ ἀνέπτυξαν τὰς ἀπόψεις των ἐπὶ τοῦ θέματος, ἀλλʼ ὅταν ἐλήφθη ἡ ἀπόφασις, οἱ πάντες ὑπετάγησαν εἰς τὴν φωνὴν τῆς Ἐκκλησίας (Πράξ. 15,6-13). Οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἔθεσε τὸ ἰδικόν του κῦρος τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλάνθαστον κριτήριον ἐν τῆ Ἐκκλησία, καὶ ὅτε ἀκόμη ἔζων οἱ κορυφαῖοι τῶν Ἀποστόλων, ἧτο ἡ Σύνοδος.

Ἀλλʼ ἀμφοτέρους τοὺς θεμελιώδεις αὐτοὺς Νόμους, οἰ ὀποῖοι ἀφοροῦν τὴν διοίκησιν τῆς Ἐκκλησίας, ἀνέτρεφεν ὁ Παπισμός. Ἐν τῆ Ἐκκλησία Ἀρχηγὸς ὁ Πάπας. Ἐν τῆ Ἐκκλησία τὸ ἀλάνθαστον ἔχει ὁ Πάπας. Ἐν τῆ Ἐκκλησία ὁ Πάπας τὸ πᾶν. Ὑπὸ τοῦ δαιμονίου ἑωσφορικῆς ὑπερηφανείας ἐλαυνόμενος ὁ Πάπας ἐσφετερίσθη ὅλας τὰς ἐξουσίας, ἔστησε τὸν θρόνον του ὑπεράνω τῶν νεφελῶν, ἤνοιξε τὸ στόμα του καί, ὡς ἄλλος Ναβουχοδονόσορ, εἶπεν: Ἔθνη καὶ λαοὶ μὲ βλέπετε; Πέσετε καὶ προσκυνήσετέ με. Ὑπεράνω λαϊκῶν, μοναχῶν, διακόνων, ἐπισκόπων, μητροπολιτῶν, ἀρχιεπισκόπων, πατριαρχῶν, τοπικῶν καὶ αὐτῶν ἀκόμη τῶν οἰκουμενικῶν Συνόδων, «θείω δικαίω» εἶμαι ἐγώ. Ὅταν εὑρίσκωμαι ἐπὶ τῆς καθέδρας μου καὶ ὁμιλῶ, ὁμιλῶ ἐν Πνεύματι Ἁγίω καὶ αἱ ἀποφάσεις μου εἶνε ἀλάνθαστοι. Εἶμαι ὁ μοναδικὸς τοποτηρητὴς τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς. Οἱ πιστοὶ εἰς ἐμὲ στρατιῶται κηρύττουν εἰς ὅλον τὸν κόσμον τὸ σύνθημα: «Ὅπως ὑπάρχει εἶς Θεός, εἶς ἥλιος τὴν ἡμέραν, μία σελήνη τὴν νύκτα, τοιουτοτρόπως ὁ Θεὸς ἔδωκεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μόνον ἕνα ἄρχοντα, τὸν Πάπαν». Ἀλλʼ εἰς ἐμὲ ὄχι μόνον οἱ ἐκκλησιαστικοὶ, ἀλλὰ καὶ οἱ πολιτικοὶ ἄρχοντες ὀφείλουν νὰ ὑπακούουν ἐν πᾶσι. Αἱ ἐν τῶ Εὐαγγελίω (Λουκ. 22,38) δύο μάχαιραι συμβολίζουν τὴν πνευματικὴν καὶ τὴν κοσμικὴν ἐξουσίαν καὶ τὰς δύο αὐτὰς μαχαίρας πρέπει νὰ κρατῶ καὶ νὰ διαχειρίζωμαι ἐγώ. Ἐξ ἐμοῦ πᾶσα ἐξουσία. Οὐαὶ δὲ εἰς τὸν ἀντιτασσόμενον εἰς τὰς θελήσεις μου…

Ὁ Πάπας ὑπὸ τοιούτων ἐμφορούμενος ἰδεῶν ἐγκατέστησεν ἐν τῶ κόσμω τυραννίδα, τυραννίδα ἐν ὀνόματι τοῦ Ἐσταυρωμένου, τὸν Ὁποῖον ἔλεγεν, ὅτι αὐτὸς καὶ μόνον ἀντιπροσώπευεν ἐπὶ τῆς γῆς. Καὶ ἡ τυραννὶς αὐτὴ κατέστη ἀφόρητος, ὅταν ἰδίως ἐπὶ τοῦ Παπικοῦν θρόνου ἐκάθισεν ἄτομα ποὺ οὐδεμίαν ἐσωτερικὴν σχέσιν εἶχον μὲ τὴν χριστιανικὴν πίστιν καὶ ζωήν. Πάπαι, κλέπται καὶ λησταί, κάμνοντες ἀσύδοτον χρῆσιν τῆς δυνάμεως, ἐπέφερον τεραστίαν φθορὰν εἰς τὰ ποίμνια τῆς Δύσεως. Ἐγόγγυζον οἱ λαοί. Ἀνεστέναζον οἱ εὐσεβεῖς. Θαρραλέοι κήρυκες τοῦ Θείου λόγου, οἱ ὁποῖοι ἐτόλμησαν νὰ διαμαρτυρηθοῦν διὰ τὴν ἀντίχριστον ζωὴν καὶ πολιτείαν τῶν Παπῶν συνελήφθησαν καὶ ἐκάησαν ζῶντες, ὡς ὁ περιώνυμος Ἱερώνυμος Σαβαναρόλας († 1498), τοῦ ὁποίου τὸ ἄγαλμα στολίζει σήμερον μίαν ἀπὸ τὰς πλατείας τῆς Φλωρεντίας. Ἡ Ρώμη μὲ τοὺς διεφθαρμένους καὶ ἀπίστους Πάπας ποὺ κατέλυον πᾶσαν εὐαγγελικὴν ἀρετὴν ἐφαίνετο πλέον εἰς τὰ ὄμματα τῶν λαῶν τῆς Δύσεως ὡς πόρνη τῶν θαλασσῶν ὡς ἡ νέα Βαβυλών. Ἐπὶ τέλους τὸ ἡφαίστειον τῆς ὁργῆς τῶν λαῶν ἐξερράγη. Τῶ 1520 ἐκηρύχθη ἐπανάστασις καὶ ἤρχισε σφοδρὸς ἀγὼν κατὰ τῆς Παπικῆς Ἐκκλησίας. Ἐπὶ κεφαλῆς τοῦ ἀγῶνος ὁ Μαρτῖνος Λούθηρος, περὶ τοῦ ὁποίου ὁ ἱστορικὸς Θωμᾶς Καρλάϋλ γράφει, ὅτι ὁ Λούθηρος ἔλαβε τὸν πέλεκυν τῆς ἀληθείας καὶ μὲ ὁρμὴν ἡρώος ἐπετέθη καὶ συνέτριψε τὸ εἴδωλον τοῦ Παπισμοῦ. Ὁ ἀγὼν διήρκησε πολλὰς δεκαετηρίδας. Ὁ ἐμφύλιος πόλεμος ἐμαίνετο. Ἀνθοῦσαι πόλεις μετεβλήθησαν εἰς καπνίζοντα ἐρείπια. Τὸ αἵμα ἔρρευσε ποταμηδόν. Καὶ ἡ αἰτία, ἡ σοβαρωτάτη ὅλων τῆς μεγάλης ἐκείνης συμφορᾶς, ἡ ὁποία ἔπληξε τὴν Εὐρώπην, ὑπῆρξεν ἡ μωρά, ἡ ἀντιχριστιανικὴ ἀξίωσις τοῦ Πάπα, ἵνα οἱ πάντες πέσουν καὶ ἀσπασθοῦν τὸ ἄκρον τοῦ ποδὸς του καὶ ἀναγνωρίσουν αὐτὸν ὡς τὸν μόνον ἐπὶ τῆς γῆς ἀρχηγὸν τῆς Ἐκκλησίας.

Οἱ Πάπαι, ἐὰν εἶχον ἕνα καὶ μόνον κόκκον πραγματικῆς εὐσεβείας, θὰ ἔπρεπε νὰ ἐντρέπωνται προβάλλοντες τοιαύτας μωρὰς καὶ ἀντιχριστιανικὰς ἀξιώσεις καὶ τὸ χείροστον ἀγωνιζόμενοι διὰ τὴν ἐπιβολὴν αὐτῶν ἐπὶ τοῦ συνόλου τῆς Χριστιανοσύνης. Ὁ μελετὼν τὴν ἱστορίαν τῆς περιόδου αὐτῆς, πλειστάκις ἐνθυμεῖται τὸν Ἱερὸν Χρυσόστομον, ὅστις θρηνῶν διὰ τὰ δεινὰ τῶν ἐκκλησιαστικῶν διαιρέσεων ἐκήρυττεν ὅτι ἡ κυριωτέρα αὐτῶν αἰτία εἶνε ἡ φιλαρχία. «Οὐδὲν οὕτως Ἐκκλησίαν δυνήσεται διαιρεῖν, ὡς φιλαρχία, οὐδὲν οὕτω παροξύνει τὸν Θεὸν ὡς τὸ Ἐκκλησίαν διαιρεθῆναι» (Βλέπε 11ην ὁμιλίαν εἰς πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολὴν).

Ἐνσάρκωσις τῆς φιλαρχίας εἶνε ὁ ἐπάρατος Παπισμός, κατὰ τὸν ὁποῖον ὄχι ἡ ἐνεργὸς πίστις, ἀλλʼ ἡ τυφλὴ ὑπακοὴ εἰς τὸν Πάπαν, καὶ ἐὰν ἀκόμη οὖτος διατάσση ἀντίθετα πρὸς τὸ γνήσιον πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου, συνιστάται ὡς τὸ ἰδεῶδες, ὡς ἡ ὑψίστη ἀρετή. Ὁ Πάπας εἴδωλον, ὁ Πάπας Θεός! Λαοὶ καὶ ἔθνη «Αὐτοῦ καὶ μόνον ἀκούετε». – Καὶ ὄχι μόνον ἡ ἀξίωσις νὰ ὑποταχθῆ σύμπας ὁ χριστιανικὸς κόσμος εἰς ἕνα καὶ μόνον ἄνθρωπον περιβεβλημένον μὲ ἀπολυταρχικὴν ἐπὶ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἐξουσίαν, εἶνε ἀξίωσις ἀντιχριστιανική, ἀλλὰ καὶ τὰ μέσα, τὰ ὁποῖα μεταχειρίζεται ἀνέκαθεν ὁ παπισμὸς πρὸς ἐπικράτησίν του ἐν τῶν κόσμω, εἶνε καὶ αὐτὰ ἀντιχριστιανικά. Πρόχειρον ἀπόδειξιν ἔχομεν ἡμεῖς ἐν Ἑλλάδι τὸν Οὐνιτισμόν. Τὶ δὲ ἐστὶ Οὐνιτισμός; Δούρειος ἵππος, σατανικὸν μηχάνημα τοῦ Παπισμοῦ πρὸς ἐκπόρθησιν τῆς ψυχῆς τῶν Ὀρθοδόξων. Οἱ οὐνῖται ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς, ἐνῶ ψυχή τε καὶ σώματι ἀνήκουν εἰς τὸν Πάπαν καὶ ὡς ἐκ τούτου θὰ ἔπρεπε καὶ ἐξωτερικῶς πρὸς διάκρισιν νὰ ἐμφανίζωνται μὲ στολὴν παπικοῦ κληρικού, ἐν τούτοις ἐν μέσαις Ἀθήναις ἀναισχύντως καὶ ἀσυστόλως κυκλοφοροῦν μὲ στολὴν Ὀρθοδόξου κληρικοῦ καὶ μὲ ποικίλα μέσα ποὺ ἄφθονα διαθέτουν προπαγανδίζουν τὴν ἰδέαν τῆς ὑποταγῆς τῆς Ἑλλάδος εἰς τὸν Πάπαν καὶ ἀπαιτοῦν τὰς ψυχὰς τῶν ἀκάκων οἱ προβατόσχημοι αὐτοὶ λύκοι καὶ οὐδὲν ἀστυνομικὸν ὄργανον τῆς Πατρίδος δὲν κινεῖται καὶ δὲν συλλαμβάνει τοὺς ψεύστας αὐτοὺς καὶ ἀπατεῶνας, διὰ νὰ ξυρίση τὰς γενειάδος των καὶ νὰ ἀφαιρέση ἀπʼ αὐτῶν τὰ τίμια ἐμβλήματα τοῦ Ὀρθοδόξου κληρικοῦ, καὶ μόνον ἐναντίον κληρικῶν ἀδελφῶν ἡμῶν Ὀρθοδόξων Παλαιοημερολογιτῶν ἐστράφη κατʼ ἐπανάληψιν ἡ καταδικαστικὴ μανία τοῦ Ὀρθοδόξου Βασιλείου! Οἱ οὐνῖται τοῦ ἀρχιψεύστου, τοῦ ἀρχηγοῦ αὐτῶν Χαλβαντζῆ.

Ταῦτα οἱ Ὀρθόδοξοι ἀκούοντες καὶ βλέποντες ἐνεργούμενα ὑπὸ τοῦ Παπισμοῦ ἀναμιμνησκόμεθα τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Ἰωάννου. «Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς καὶ εἶχε κέρατα δύο ὅμοια ἀρνίω, καὶ ἐλάλει ὡς δράκων». Καὶ ὁ Παπισμὸς ὡς ἀρνίον φαίνεται, ἀλλʼ εἶνε θηρίον δικέρατον.

* * *

Ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται! Ἐναντίον τῆς μοναρχικῆς ταύτης, τῆς ἀπολυταρχικῆς ἐξουσίας, τῆς ἀντιχριστιανικῆς ἀξιώσεως τοῦ Πάπα ἐξανίσταται ἡ Ὀρθόδοξος συνείδησις. Ἐναντίον τῶν ὑπερφιάλων σχδίων τῆς Ρώμης ἡγωνίσθησαν οἱ ἀείμνηστοι Φώτιος, Κηρουλάριος, Ἰωσὴφ Βρυέννιος, Μᾶρκος Εὐγενικός, Γεώργιος Σχολάριος καὶ διέσωσαν τὴν ἀνεξαρτησίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ὑπῆρξε τὸ πάμφωτον πλοῖον, ἡ ἀληθὴς κιβωτὸς τοῦ εὐσεβοὺς ἡμῶν Ἔθνους κατὰ τὰς ζοφερωτέρας ἡμέρας τῆς ἱστορίας του. Ἐν τῆ Ἐκκλησία αὐτῆ ὑπάρχει τὸ γνήσιον, τὸ ἀκίβδηλον, τὸ ἀκριβές, τὸ ἀπαραχάρακτον, ἡ ἀνωτέρα ἀντίληψις, ἡ ἐναργεστέρα σύλληψις καὶ ἐκφορὰ τῶν ἀθανάτων ἰδεῶν τοῦ χριστιανισμοῦ. Ὁ Παπισμὸς ὡς διοίκησις εἶνε καρκίνωμα. Ὡς ἰδέα εἶνε ἕνα ψεῦδος, ἕνας μῦθος ποὺ ἔπλασεν ἡ ἀμάθεια καὶ ἀρχομανία τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχόντων τῆς Ρώμης. Καὶ τοιαῦτα ψεύδη καὶ εἴδωλα ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλλὰς δὲν θὰ προσκυνήση ποτέ. Διότι ἀκούει τὴν σάλπιγγα τοῦ Ἀποστόλου Παῦλου: «Ἠγοράσθητε τιμῆς˙ μὴ γίνεσθε δοῦλοι ἀνθρώπων». Οἱ ἐδῶ Παπολάτραι κακῶς ἐκτιμοῦν τὴν κατάστασιν καὶ νομίζουν ὅτι ἐπέστη ἡ στιγμή… Ἐπιμένοντες δὲ τυχὸν θὰ εὑρεθοῦν πρὸ ἐκπλήξεων. Τὸ πνεῦμα τῆς ἀντιστάσεως τῶν ἀειμνήστων Πατέρων ἡμῶν κατὰ τῶν σχισματικῶν καὶ αἱρετικῶν θʼ ἀναζωπυρωθῆ. Ἐδῶ ἐν Ἑλλάδι ὁ Παπισμὸς θὰ εὕρη τὰς Θερμοπύλας καὶ θὰ συντριβῆ. Ἡ Ὀρθοδοξία τελικῶς θὰ νικήση, θὰ θριαμβεύση καὶ ὑπὸ τὰς πτέρυγας αὐτῆς δόξα καὶ ἀνάπαυσις πολλή.

Ἀλλὰ τὸ περὶ Παπισμοῦ θέμα δὲν ἐξηντλήθη. Θὰ συνεχισθῆ πρὸς πληρέστερον διαφωτισμὸν τοῦ Ὀρθοδόξου Λαοῦ μας.