ΜΙΑ ΘΛΙΒΕΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΩΝ 12 ΣΦΑΓΙΑΣΘΕΝΤΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ
Ιούλ 13th, 2014 | 
Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.
ΜΙΑ ΘΛΙΒΕΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ!
ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ 12 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ
Του Λυκουργου Νάνη
H κίνηση για την επαναφορά του δυσώνυμου μεταθετού των επισκόπων άρχισε να μεθοδεύεται απ τη ΔΙΣ αμέσως μετά την παραίτηση του μακαριστού αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου του Α. Επικράτησε η τάση να γίνουν παραστάσεις στην κυβέρνηση και να ζητηθεί να καθιερωθεί με νόμο το μεταθετό.Ο πρώτος εκκλησιαστικός παράγων που αντέδρασε δυναμικά στην επιχείρηση «νεκρανάστασης» του επαράτου μεταθετού ήταν ο μακαριστός, μαχητικός μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος , ο και με λέοντα προσφυέστατα, παρομοιασθείς, που απέστειλε ένα μνημειώδες τηλεγράφημα διαμαρτυρίας στη σύνοδο με ημερομηνία 3 Ιανουαρίου 1974 και του οποίου ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα παραθέτουμε: «Εάν η είδησις είναι αληθινή, πράγμα επαναλαμβάνω απίστευτον, τότε δεν απομένει παρά να κλαύσωμεν και θρηνήσωμεν διά το κατάντημα της κατά τα πρεσβεία συγκροτηθείσης ΔΙΣ. Διά της γενομένης εγγράφου, ως άδεται, προτάσεως, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, εντός βραχυτάτου διαστήματος ο διάβολος επέτυχε και δη εν περιόδω πανιέρων εορτών εις τον κατά της Εκκλησίας αγώνα του την πρώτην του φευ! νικητήριον επίθεσιν! Αγάλλονται οι εχθροί της πίστεως και σκιρτούν οι της Εκκλησίας ημών πολέμιοι διά τα φρικτά ολισθήματα της ΔΙΣ. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εξευτελισμός από την καταβαλλομένην ανίερον προσπάθειαν προς επαναφοράν του μεταθετού το οδωδός πτώμα του οποίου διήγειρε την όρεξιν και συνήγειρεν τους αμετανοήτους εραστάς του, οίτινες, δίκην γυπαετών, ετοιμάζονται να επιπέσουν διά να χορτασθούν από των σεσηπυίων σαρκών τούτου».
Έτεροι ιεράρχες που αντέδρασαν με σθένος ήταν οι μακαριστοί Φλωρίνης Αυγουστίνος, Μηθύμνης Ιάκωβος, Κιλκισίου Χαρίτων κ.ά.
Άλλη, αξιοσημείωτη αντίδραση, υπήρξε αυτή απ τη μεριά του παλαίμαχου αγωνιστή κατά του μεταθετού, αειμνήστου εκδότη του περιοδικού ΕΝΟΡΙΑ Ανδρέα Κεραμίδα, που απ το κρεββάτι της ασθενείας του απηύθυνε θερμή έκκληση σε όλους τους ιεράρχες προκειμένου να αποτρέψουν την επαναφορά του ολέθριου μεταθετού το οποίο, όπως χαρακτηριστικά έγραψε, «μεταβάλλει τους Ιεράρχας εις χωροφύλακας ή δημοδιδασκάλους»!
Τα μέλη της αριστίνδην ιεραρχίας που διέσωσαν, με την άρνησή τους να ψηφίσουν την επαναφορά του παναθλίου μεταθετού, το κύρος του αρχιερατικού αξιώματος ήταν οι εξής:
Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, Κοζάνης Διονύσιος, Μηθύμνης Ιάκωβος, Αιτωλοακαρνανίας Θεόκλητος, Γυθείου Σωτήριος, Άρτης Ιγνάτιος, Κιλκισίου Χαρίτων και Μεσσηνίας Χρυσόστομος.
Για την ιστορία αναφέρουμε πως στην αρχή η προσπάθεια για την επαναφορά του μεταθετού συνάντησε εμπόδιο απ το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣΤΕ) στο οποίο στάλθηκε προς επεξεργασία το σχετικό προεδρικό διάταγμα του υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (υπουργός ο καθηγητής Π.Χρήστου) για το λόγο ότι με βάση τη ΣΠ υπ αριθμόν 3 δεν είχε δικαίωμα το Υπουργείο να εκδόσει Προεδρικό Διάταγμα. Αξιοσημείωτο επίσης τυγχάνει το γεγονός ότι το ΣΤΕ υποδείκνυε στην πολιτεία ότι ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΚΑΙΝΟΥΡΙΕΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΤΟΥΣ (Σ.Σ. ΤΩΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΩΝ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΚΑΙ ΛΕΩΝΙΔΑ).
Τελικά παρακάμφθηκε το ΣΤΕ αφού ο υπουργός Χρήστου εισηγήθηκε στο δικτατορικό υπουργικό συμβούλιο την έκδοση νόμου.
ΟΙ ΣΦΑΓΙΑΣΘΕΝΤΕΣ ΔΕΝ ΥΠΟΚΥΠΤΟΥΝ
Το επιεικώς οξύμωρο είναι ότι οι ιεράρχες εκείνοι, οι οποίοι, δυνάμει της υπ αριθμόν 3 ΣΠ, είχαν αποκλεισθεί απ τη συμμετοχή τους στα διοικούντα την Εκκλησία όργανα ιερουργούσαν, κήρυτταν, χειροτονούσαν ιερείς, και, γενικότερα, εξακολουθούσαν να ασκούν πλήρως την επισκοπική τους διακονία στη μητρόπολη την οποία ποίμαιναν!
Κάποιοι όμως αυτοδιοικητικοί άρχοντες, επηρεασμένοι, προφανώς, απ την ολέθρια και ανυπόστατη δημοσιογραφική φημολογία περί της ΔΗΘΕΝ αντιανονικότητος και περί «δηλώσεων μετανοίας» των «υπό δίκην αρχιερέων» ,των μητροπολιτών των πόλεων και χωρίων στις οποίες ζούσαν και δρούσαν, διέκοψαν τη συνεργασία με τους κανονικούς ποιμενάρχες ( επί τη βάσει των όσων διαλαμβάνει σχετική αγόρευση, εν συνόδω, του μακαριστού μητροπολίτη Μυτιλήνης Ιακώβου, υπερμάχου της επαναφοράς της κανονικής τάξεως και της εν τη Εκκλησία ενότητος), ίσως για να φανούν αρεστοί στην κεντρική εξουσία,ενώ και κάποιοι απ τους αποκλεισθέντες επισκόπους έπαυσαν να προσέρχονται σε επίσημες τελετές και εκδηλώσεις!
Ιδού οι πρώτες παρενέργειες της πολιτικής του «ειρηνοποιού», όπως διαφάνηκε αρχικά στον ενθρονιστήριο λόγο του για να διαψευσθεί αυτή η εντύπωση, ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ, στη συνέχεια, αρχιεπισκόπου Σεραφείμ!
Κάποιοι όμως αυτοδιοικητικοί άρχοντες, επηρεασμένοι, προφανώς, απ την ολέθρια και ανυπόστατη δημοσιογραφική φημολογία περί της ΔΗΘΕΝ αντιανονικότητος και περί «δηλώσεων μετανοίας» των «υπό δίκην αρχιερέων» ,των μητροπολιτών των πόλεων και χωρίων στις οποίες ζούσαν και δρούσαν, διέκοψαν τη συνεργασία με τους κανονικούς ποιμενάρχες ( επί τη βάσει των όσων διαλαμβάνει σχετική αγόρευση, εν συνόδω, του μακαριστού μητροπολίτη Μυτιλήνης Ιακώβου, υπερμάχου της επαναφοράς της κανονικής τάξεως και της εν τη Εκκλησία ενότητος), ίσως για να φανούν αρεστοί στην κεντρική εξουσία,ενώ και κάποιοι απ τους αποκλεισθέντες επισκόπους έπαυσαν να προσέρχονται σε επίσημες τελετές και εκδηλώσεις!
Ιδού οι πρώτες παρενέργειες της πολιτικής του «ειρηνοποιού», όπως διαφάνηκε αρχικά στον ενθρονιστήριο λόγο του για να διαψευσθεί αυτή η εντύπωση, ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ, στη συνέχεια, αρχιεπισκόπου Σεραφείμ!
Τόσο, όμως, αυτοί (οι αποκλεισθέντες) όσο και κάποιοι άλλοι, ευσυνείδητοι και τίμιοι μητροπολίτες, που δεν είχαν απωλέσει το δικαίωμα συμμετοχής στην αριστίνδην ιεραρχία που συγκροτήθηκε επί τη βάσει της ρηθείσης συντακτικής πράξεως, από την πρώτη στιγμή της εκδηλώσεως των εν θέματι αντικανονικοτήτων δεν έπαυσαν να διαμαρτύρονται στεντορεία τη φωνή, κυρίως με έγγραφα και τηλεγραφήματα, με αξιοσημείωτο θάρρος και παρρησία, τόσο προς την εκκλησιαστική διοίκηση όσο και προς τους αρμοδίους πολιτειακούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς παράγοντες, όντων των τελευταίων συνυπεύθυνων ( αν όχι και πρωτοστατούντων) για το πρωτοφανές χάος στο οποίο οδηγούνταν τα εν Ελλάδι εκκλησιαστικά πράγματα συνεπεία των ολεθρίων επιλογών τους.
Οι προαναφερθέντες δεν έπαυσαν να τονίζουν ότι προέχει η ενότητα της Εκκλησίας διά της καταργήσεως του δημιουργηθέντος, συνεπεία της υπ αριθμόν 3 ΣΠ, «στεγανού» εντός του επισκοπικού σώματος και προς την κατεύθυνση αυτή, εν πνεύματι αγάπης, κινήθηκαν και συντόνισαν το βηματισμό τους. Προς το σκοπό αυτό κάποιοι εξ αυτών, κατά τη γραπτή μαρτυρία του μακαριστού Αττικής και Μεγαρίδος Νικοδήμου, επισκέφθηκαν τον αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ και τον καθικέτευσαν να αποκαταστήσει τη διασαλευθείσα ενότητα θέτοντάς τον παράλληλα προ των ευθυνών του.
Δυστυχώς, ενώ έλαβαν απ τα αρχιεπισκοπικά χείλη τη διαβεβαίωση ότι μέχρι τις 5 Φεβρουαρίου 1974 το όλο ζήτημα θα είχε τακτοποιηθεί (η εκλογή Σεραφείμ είχε πραγματοποιηθεί στις 12 Ιανουαρίου του ιδίου έτους και η μετά ταύτα ενθρόνισή του στις 16 του ιδίου μηνός)) εν τούτοις τα πράγματα εξελίχθηκαν αλλέως και σε βάρος της ενότητας της Εκκλησίας.
Στο σημείο αυτό αξίζει να υπομνησθεί ότι ενώ απ την αρχιεπισκοπή Αθηνών είχαν τυπωθεί οι προσκλήσεις προς τους αποκλεισθέντες μητροπολίτες με σκοπό οι τελευταίοι να παραστούν στη τελετή ενθρονίσεως του μακαριστού Σεραφείμ στον καθεδρικό ναό της Αθήνας, εν τούτοις, κάποια χειρ (για χείρες έχει γραφεί) τις έσχισε (αν) !!! πριν τη πραγματοποίησή της (της ενθρονίσεως) και τελικά αυτές δεν απεστάλησαν στους υποψήφιους αποδέκτες τους προς δόξαν του αρχεκάκου όφεως, πατρός και εμπνευστού της διαιρέσεως!
Ο μακαριστός μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος Νικόδημος, στο περισπούδαστο και άκρως διαφωτιστικό πόνημά του με τίτλο ΕΙΠΕ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ,εκδόσεις ΣΠΟΡΑ, Αθήνα 1995, συνοψίζοντας ττην εκκλησιαστική πολιτική του «δοτού» συνοδικού σχήματος που ασκούσε διοίκηση στην Ελλαδική Εκκλησία τους πρώτους μήνες του 1974 καταλήγει στη διαπίστωση, καθ όλα τεμηριωμένη, επί τη βάσει της οποίας «το πρώτο τετράμηνο ήταν μία σταδιακή κατολίσθηση του Σώματος της αριστίνδην Ιεραρχίας ή πολυμελούς Συνόδου (όπως την αποκαλούσαν Ιεράρχες-μέλη της) στην εμπάθεια και τη ανυποληψία.
Τον άξονα των ενεργειών της τον οριοθετούσαν οι τρεις βασικές επιδιωξεις:
1) Ψήφιση νέου Καταστατικού Χάρτη με διατάξεις που θα διεκόλυναν το ΜΕΤΑΘΕΤΟ των Μητροπολιτών, έτσι, που να μπορέσει να πραγματοποιηθεί η ολοκλήρωση της συναλλαγής.
2) η εξόντωση μερίδας των Μητροπολιτών, που χαρακηρίστηκαν απ τη ΣΠ 3 σαν αντικανονικοί για την ανάδειξη «ημετέρων» και την εξασφάλιση πλειοψηφίας και
3) η τιμωρία των μελών της Αριστίνδην Συνόδου του 1967, έτσι, που να μην έχουν ψήφο και συγκροτούν ισχυρή αντιπολίτευση».
Έτσι στις 4 Μαρτίου του 1974, ημέρα αποφράδα για την Εκκλησία της Ελλάδος, η αριστίνδην ιεραρχία που προέκυψε δυνάμει της υπ αριθμόν 3 ΣΠ, με 21 ψήφους υπέρ, 8 κατά και μια αποχή επανέφερε το λαομίσητο και θεοκατάρατο και επισύρον για τους ποιούντας χρήσιν του επισκόπους φρικτές αρές, μεταθετό για όλη τη χώρα! Κατά τα άλλα εκόπτοντο οι ασκούντες τότε την εκκλησιαστική διοίκηση ότι επανέφεραν τη κανονική τάξη που είχε διασαλευθεί επί των ημερών του μακαριστού Ιερωνύμου!
Δυστυχώς, ενώ έλαβαν απ τα αρχιεπισκοπικά χείλη τη διαβεβαίωση ότι μέχρι τις 5 Φεβρουαρίου 1974 το όλο ζήτημα θα είχε τακτοποιηθεί (η εκλογή Σεραφείμ είχε πραγματοποιηθεί στις 12 Ιανουαρίου του ιδίου έτους και η μετά ταύτα ενθρόνισή του στις 16 του ιδίου μηνός)) εν τούτοις τα πράγματα εξελίχθηκαν αλλέως και σε βάρος της ενότητας της Εκκλησίας.
Στο σημείο αυτό αξίζει να υπομνησθεί ότι ενώ απ την αρχιεπισκοπή Αθηνών είχαν τυπωθεί οι προσκλήσεις προς τους αποκλεισθέντες μητροπολίτες με σκοπό οι τελευταίοι να παραστούν στη τελετή ενθρονίσεως του μακαριστού Σεραφείμ στον καθεδρικό ναό της Αθήνας, εν τούτοις, κάποια χειρ (για χείρες έχει γραφεί) τις έσχισε (αν) !!! πριν τη πραγματοποίησή της (της ενθρονίσεως) και τελικά αυτές δεν απεστάλησαν στους υποψήφιους αποδέκτες τους προς δόξαν του αρχεκάκου όφεως, πατρός και εμπνευστού της διαιρέσεως!
Ο μακαριστός μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος Νικόδημος, στο περισπούδαστο και άκρως διαφωτιστικό πόνημά του με τίτλο ΕΙΠΕ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ,εκδόσεις ΣΠΟΡΑ, Αθήνα 1995, συνοψίζοντας ττην εκκλησιαστική πολιτική του «δοτού» συνοδικού σχήματος που ασκούσε διοίκηση στην Ελλαδική Εκκλησία τους πρώτους μήνες του 1974 καταλήγει στη διαπίστωση, καθ όλα τεμηριωμένη, επί τη βάσει της οποίας «το πρώτο τετράμηνο ήταν μία σταδιακή κατολίσθηση του Σώματος της αριστίνδην Ιεραρχίας ή πολυμελούς Συνόδου (όπως την αποκαλούσαν Ιεράρχες-μέλη της) στην εμπάθεια και τη ανυποληψία.
Τον άξονα των ενεργειών της τον οριοθετούσαν οι τρεις βασικές επιδιωξεις:
1) Ψήφιση νέου Καταστατικού Χάρτη με διατάξεις που θα διεκόλυναν το ΜΕΤΑΘΕΤΟ των Μητροπολιτών, έτσι, που να μπορέσει να πραγματοποιηθεί η ολοκλήρωση της συναλλαγής.
2) η εξόντωση μερίδας των Μητροπολιτών, που χαρακηρίστηκαν απ τη ΣΠ 3 σαν αντικανονικοί για την ανάδειξη «ημετέρων» και την εξασφάλιση πλειοψηφίας και
3) η τιμωρία των μελών της Αριστίνδην Συνόδου του 1967, έτσι, που να μην έχουν ψήφο και συγκροτούν ισχυρή αντιπολίτευση».
Έτσι στις 4 Μαρτίου του 1974, ημέρα αποφράδα για την Εκκλησία της Ελλάδος, η αριστίνδην ιεραρχία που προέκυψε δυνάμει της υπ αριθμόν 3 ΣΠ, με 21 ψήφους υπέρ, 8 κατά και μια αποχή επανέφερε το λαομίσητο και θεοκατάρατο και επισύρον για τους ποιούντας χρήσιν του επισκόπους φρικτές αρές, μεταθετό για όλη τη χώρα! Κατά τα άλλα εκόπτοντο οι ασκούντες τότε την εκκλησιαστική διοίκηση ότι επανέφεραν τη κανονική τάξη που είχε διασαλευθεί επί των ημερών του μακαριστού Ιερωνύμου!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Add A Comment
You must be logged in to post a comment.