Η τρομερά ασυνέπεια

• «Στὴ στεριὰ καὶ τὰ πελάγη νὰ λάμψη ὁ Σταυρός,
  νἄλθη δικαιοσύνη, νὰ λείψη ὁ ἐχθρός.
  Ὁ κόσμος νὰ γλυτώση ἀπὸ φρικτὴν πληγὴν
  κιʼ ἐλεύθεροι νὰ ζοῦμεν, ἀδέλφια εἰς τὴν γῆν»
                                             (Ρήγας Φεραίος)

Ο Ελληνικός Στρατός πιστεύει. Πιστεύει εις την Θρησκείαν του Σταυρού. Σταυρός εις τας πολεμικάς μας σημαίας, Σταυρός εις τα μνήματα των νεκρών μας, Σταυρός εις τα παράσημα των ανδρειών μας, Σταυρός εις την κορυφήν των πηληκίων των αξιωματικών και στρατιωτών μας, Σταυρός παντού. Ευσεβείς στρατηγοί διοικούντες μεγάλας μονάδας εις τας ημερησίας διαταγάς των, τας οποίας εξαπέλυον κατά την περίοδον των πολεμικών επιχειρήσεων, υπενθύμιζον εις τους στρατιώτας ότι ηγωνίζοντο δια την «πίστιν του Χριστού την αγίαν». Ο ένας έγραφε χαρακτηριστικώς˙ «Ἡ Παναγία, ὅπως πρὸ ὁκτὼ ἐτῶν ἐβοήθησε τὰ ὅπλα τῶν Ἑλλήνων πολεμούντων δια τὴν ἐλευθερίαν των, θὰ μᾶς βοηθήση καὶ αὐτὴν τὴν φοράν». Ο δεύτερος˙ «Ἡ Παναγία ἀρχηγεύει κατὰ τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων». Ο τρίτος˙ «Ἡ Παναγία ηὐλόγησε σήμερον τὰ ὅπλα μας καὶ ἔδωκε πτερὰ εἰς τοὺς στρατιώτας μας. Εὐλογημένη ἡ Παναγία!». Και τέλος το βαρυσήμαντον˙ «Ὁ Σταυρὸς ὁδηγεῖ τὰ βήματά σας, Ἕλληνες στρατιῶται».
Ποιος νεώτερος Χριστιανός Ἐλλην βλέπων και ακούων ταύτα δεν χαίρει και δεν αγάλλεται;

* * *

Αλλά δυστυχώς εις τον Ελληνικόν Στρατόν, ο οποίος δια της πίστεως νικά και θριαμβεύει, συμβαίνει κάτι που προκαλεί την λύπην, την αγανάκτησιν και τα δάκρυα παντός πατριώτου. Διότι είνε πικρά αλήθεια το γεγονός, ότι από τα στόματα των αξιωματικών και στρατιωτικών ακούονται φρικταί βλασφημίαι, αι οποίαι εκ του ύψους της τιμής ρίπτουν εις το βάθος της ατιμίας τα όσια και τα ιερά της πίστεως εκείνης, υπέρ της οποίας κηρύττομεν ότι αγωνιζόμεθα. Ιδού η τρομερά μας αντινομία! Σταυρός εις την κορυφήν της σημαίας μας, αλλά ο ίδιος Σταυρός χιλιάκις της ημέρας πατούμενος και κυλιόμενος εις την δυσώδη βόρβορον της βλασφημίας. Η Παναγία ευλογημένη, τρις ευλογημένη, απείρως ατιμαζομένη με λέξεις και φράσεις, τας οποίας ουδείς τολμά εν Ελλάδι να εκστομίση ατιμωρητί εις βάρος οιασδήποτε γυναικός, οσονδήποτε αμαρτωλή και αν είνε αύτη. Και όμως η βασίλισσα των αγγέλων, η λαμπροτέρα ακτίνων ηλιακών, η αρχιστράτηγος μας αυτή, υβρίζεται καθημερινώς μέσα εις τα γραφεία, τους θαλάμους, τας σκηνάς, και εν καιρώ ακόμα μάχης, όταν τα τηλεβόλα κροτούν και αι οβίδες πίπτουν και η γη μας σείεται και τα βουνά καίωνται, και τότε ακόμη ευρίσκονται στόματα, τα οποία εκτοξεύουν βαρυτάτας ύβρεις κατά του Θεού. Και ενώ ουδείς Έλλην στρατιώτης τολμά να υβρίση δημοσία τον βασιλέα, εν τούτοις άθλια στόματα συχνά υβρίζουν καπηλικώτατα τον Βασιλέα των βασιλευόντων, τον εστεμμένον Βασιλέα των πάντων, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.
Μέχρι τοιούτου σημείου έχει εξαπλωθή η βλασφημία, μηδενός αντιδρώντος, ώστε εις την στήλην του «κουτσομπολιού» μιας στρατιωτικής εφημερίδος εγράφετο προ ετών, ότι ανώτερος αξιωματικός βλασφημεί μόνον (!) 5 φοράς ημερησίως!
Ναι. Βλασφημεί 5 φοράς την ημέραν και 1825 το έτος, διότι δεν επεβλήθη ούτε μία αυστηρά τιμωρία εις βάρος των βλασφημούντων. Εάν εγνώριζον όλοι οι αξιωματικοί και στρατιώται ότι ο βλασφημών τον Θεόν θα τιμωρηθή περισσότερον ή ο υβρίζων τον επίγειον βασιλέα, ασφαλώς τα στόματα των βλασφήμων θα είχον κλείσει προ πολλού με το σωτήριον φίμωτρον του φόβου. Ο Ιουστινιανός, ο κτίτωρ της Αγίας Σοφίας, ο μέγας εκείνος αυτοκράτωρ του Βυζαντίου, κατεδίωξεν απηνώς την βλασφημίαν καθʼ άπασαν την αυτοκρατορίαν δια νόμου επιβάλλοντος την εσχάτην των ποινών εις τον βλάσφημον.

* * *

Και ημείς έχομεν ανάγκην ενός νεοτέρου Ιουστινιανού.
Ελπίζομεν ότι χάρις εις την προστασίαν του Μεγάλου Θεού η Ελλάς θα ζήση˙ και όχι απλώς θα ζήση, αλλά και θα γίνη έθνος άγιον, έθνος χριστιανικόν˙ και τότε πας στρατιωτικός, οιουδήποτε βαθμού, βλασφημών θα καθαιρήται δημοσία εις την πλατείαν Συντάγματος με το δικαιολογητικόν της ποινής, την οποίαν ο ανώτατος άρχων θʼ απαγγέλη˙ «Σε καθαιρώ, διότι εβλασφήμησες τον Βασιλέα των απάντων». Και τότε θα ίδωμεν εάν θʼ ανοίξη άλλοτε στόμα βέβηλον δια να χύση την κοπριάν της ψυχής του και να καταμολύνη τον Ελληνικόν αέρα.
Αλλά μέχρι της αγίας εκείνης ημέρας, καθʼ ην το επίσημον Κράτος θʼ αποφασίση να εξαλείψη από το πρόσωπον της Ελλάδος την φρικτήν κηλίδα της βλασφημίας, όσοι αξιωματικοί και στρατιώται αισθάνονται λύπην απερίγραπτον ακούοντες τους συναδέλφους των να βλασφημούν, ας αγωνισθούν διʼ όλων των ειρηνικών μέσων της χριστιανικής διαφωτίσεως, όπως περιορίσουν το κακόν εις το ελάχιστον. Και ας παρακαλέσωμεν όλοι μετά δακρύων τον Κύριον, όπως γίνη ίλεως εις την Πατρίδα μας δια τας βλασφημίας που ακούονται καθημερινώς. Και ένας ακόμη βλάσφημος εάν υπήρχεν εν μέσω των Ελληνικών στρατοπέδων, θα έπρεπε όλοι νʼ ανησυχήσωμεν δια το μέγα και ανυπολόγιστον κακόν, το οποίον ημπορεί να εκσπάση εναντίον μας εξ αιτίας της βλασφημίας του ενός, αλλά και της αδιαφορίας όλων των άλλων απέναντι του βεβηλωτού του αγίου ονόματος του Θεού.
Ελλάς! Γη αγία! Όπως άλλοτε δεν ηκούετο καθʼ όλην την επικράτειαν σου ουδέ ελάχιστη φωνή βλασφημίας, ούτω και πάλιν πρέπει να γίνης, δια να έχης την ευλογίαν του Ουρανού επί τα έργα των χειρών σου.