ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ

ΑΝΤΙΒΛΑΣΦΗΜΙΚΗΣ ΟΜΑΔΟΣ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΟΣ

Μία από τας πλέον διαδεδομένας αμαρτίας, αι οποίαι μολύνουν την Πατρίδα μας, είνε και η βλασφημία. Βλασφημούν οι Έλληνες τον Δημιουργόν του παντός, τον Σωτήρα Χριστόν, την Υπεραγίαν Θεοτόκον, τον Τίμιον Σταυρόν, την αμώμητον Πίστιν, τας ιεράς κανδήλας, τα όσια και τα ιερά της Θρησκείας μας, μιας Θρησκείας, η οποία ως γλυκεία μήτηρ εγαλούχησεν, ανέθρεψεν, έσωσε τον Ελληνισμόν χιλιάκις από τρομερούς κινδύνους. Χωρίς την Θρησκείαν του Χριστού δεν θα υπήρχε σήμερον η Ελλάς.

Ο Έλλην, στενώς συνδεδεμένος με την Θρησκείαν του Χριστού, εσέβετο την Πίστιν του και εθυσιάζετο υπέρ της Πίστεως του. Οι περισσότεροι δε μάρτυρες, οι οποίοι μέσα εις φρικτά μαρτύρια προσέφεραν την ζωήν των προς δόξαν του Εσταυρωμένου, κατήγοντο από τα ευλογημένα χώματα της Μακεδονίας, της Μ. Ασίας, της Θράκης, του Πόντου και πάσης γης Ελλάδος.

Ως ενθυμούνται οι γεροντότεροι, εις τα μέρη αυτά ουδεμία βλασφημία ηκούετο. Και εάν ευρίσκετο κανείς να βλασφημήση τα Θεία, προεκάλει αμέσως την κοινήν αγανάκτησιν. Όλοι τον απεστρέφοντο, και αυτοί οι στενότεροι συγγενείς του. Εθεωρείτο ωσάν το «ψωριασμένον» πρόβατον, το οποίον ο καλός ποιμήν απομονώνει, δια να μη μεταδώση την ψώραν και εις τα άλλα πρόβατα. Ο βλάσφημος, ο επιμένων εις την απαίσιαν αμαρτίαν, αφωρίζετο και ετιμωρείτο αυστηρώς.

Δυστυχώς κατά τα τελευταία έτη η βλασφημία κάμνει θραύσιν εις τας πόλεις και τα χωρία μας. Βλασφημούν άνδρες, γυναίκες και μικρά ακόμη παιδιά. Βλασφημούν εις τας οικίας, εις τα καφενεία, εις τους δρόμους και εις τας πλατείας μας. Βλασφημούν τας καθημερινάς, αλλά βλασφημούν και κατʼ αυτήν ακόμη την Κυριακήν και τας μεγάλας εορτάς. Αλλοίμονον – φρίξον, ήλιε, στέναξον, γη! -και κατʼ αυτήν την Μ. Παρασκευήν, ότε ο Χριστός μας ευρίσκεται επί του Σταυρού και πάσχει και υποφέρει τα φρικτά του Πάθη δια την ιδικήν μας σωτηρίαν και απολύτρωσιν, υπάρχουν στόματα τα οποία τον βλασφημούν. Τον ποτίζουν όξος και χολήν. Αυτοί είνε οι νεότεροι σταυρωταί του, τρις χειρότεροι, απείρως χειρότεροι από τους Εβραίους, οι οποίοι τον εσταύρωσαν μίαν φοράν.

Κύριε του Ουρανού και της γης, παντοδύναμε Θεέ! Δύνασαι με ένα μόνον νεύμα σου να κονιορτοποιήσης την γην και να τιμωρήσης παραδειγματικώς τους βλασφημούντας το πανάγιον σου όνομα. Αλλʼ ως οικτίρμων και ελεήμων μας ανέχεσαι. Δεν θέλεις τον θάνατο μας. Αναμένεις επί μήνας και έτη ήδη την μετάνοιαν μας και την προς σε επιστροφήν μας. Σε παρακαλούμεν, γενοί ίλεως επί ταις αμαρτίαις ημών, και ιδίως επί ταις φρικταίς βλασφημίαις, τας οποίας χιλιάδες Ορθόδοξοι Έλληνες Χριστιανοί εκστομίζουν καθημερινώς.

Αλλʼ εναντίον της βλασφημίας, του φρικτού τούτου αμαρτήματος, το οποίον ατιμάζει την Πατρίδα μας, πρέπει νʼ αντιδράσωμεν όλοι οι Χριστιανοί. Δεν επιτρέπεται πλέον νʼ ακούωμεν αδιάφοροι τον βλάσφημον. Θα μεταχειρισθώμεν όλα τα μέσα, δια να πείσωμεν τον βλάσφημον περί του ποίον ανυπολόγιστον κακόν κάμνει εις τον εαυτόν του, εις την οικογένειαν του, εις την κοινωνίαν και εις το Έθνος μας. Και εάν, παρʼ όλας τας συμβουλάς μας, παρʼ όλα τα ήπια μέσα τα οποία θα μεταχειρισθώμεν, ίδωμεν ότι ουδεμία διόρθωσις επέρχεται, τότε εναντίον των βλασφήμων, οι οποίοι δεν εννοούν να κόψουν το τρομερό ελάττωμα αλλʼ εξακολουθούν να βλασφημούν δημόσια τον Κύριον μας, εναντίον των τοιούτων πεπωρωμένων ανθρωπομόρφων τεράτων, δηλούμεν, ότι θα λάβωμεν τα πλέον αυστηρά μέτρα, τα οποία θα κάμουν αυτούς να περιορίσουν την γλώσσα των και να μάθουν να σέβωνται ό,τι σέβονται εκατομμύρια ανθρώπων. Διότι έχομεν υπʼ όψιν εκείνο, το οποίον είπεν ο μέγας πατήρ της Εκκλησίας, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος· «Χέρι, ποὺ θὰ κτυπήση βλάσφημον, θʼ ἁγιάση».

Ιδίως η Πτολεμαΐς, η πόλις η οποία κατοικείται από τέκνα και εγγονούς ενδόξων και ευσεβών προγόνων, οι οποίοι ήκουον την λέξιν Θεός και έκλαιον από ιεράν συγκίνησιν, πρέπει διʼ όλων των χριστιανών και νομίμων μέσων να καταπολεμήση την φρικτήν αμαρτίαν.

Παιδιά, νέοι και νέαι, γυναίκες και άνδρες, όσοι και όσαι δεν θέλετε η πόλις μας να έχη το τέλος των Σοδόμων και της Γομόρρας, όσοι πονείτε και κλαίετε, διότι καθημερινώς μέσα εις την πόλιν μας ακούονται εκατοντάδες βλασφημιών, εμπρός, ας αγωνισθώμεν! Ας αναλογισθώμεν ότι η βλασφημία είνε τόσο μεγάλη και φρικτή αμαρτία, ώστε σείει τα θεμέλια της αγίας ημών Θρησκείας. Και μία μόνον βλασφημία εάν ηκούετο εις την πόλιν μας, θα έπρεπε νʼ ανησυχήσωμεν, να νηστεύσωμεν και να κλαύσωμεν, δια να μη έλθη επάνω μας η οργή του Κυρίου.

Το σύνθημα μας ας είνε˙ Κανείς βλάσφημος εις την Πτολεμαΐδα! Η Πτολεμαΐς με την ευσέβειαν των κατοίκων της ας γίνη λαμπρόν παράδειγμα εις την Δ. Μακεδονίαν και εις ολόκληρον τον Ελληνισμόν.

Πρόξενος βλάβης

«Τοσαύτην πρόνοιαν καὶ ὁ Θεὸς ποιεῖται καὶ οἱ ἅγιοι τοῦ μὴ βλασφημεῖσθαι τὸ ὄνομα αὐτοῦ, οὐχ ὡς τοῦ Θεοῦ δεομένου τῆς δόξης τῆς παρʼ ἡμῶν (ἀνενδεὴς γὰρ ἐστι καὶ τέλειος), ἀλλʼ ὡς πολλῆς ἀπὸ τοῦ πράγματος τοῖς ἀνθρώποις γινομένης τῆς βλάβης. Ὅταν γὰρ πρὸς αὐτοὺς ὠφελεῖ λοιπόν˙ εἰ δὲ ὁ Θεὸς διαβαλλόμενος οὐδὲν ὠφελεῖ, πολλῶ μᾶλλον ἡμεῖς».

(Εκ του λόγου του ι. Χρυσοστόμου προς τους ἔχοντες

παρθένους συνεισάκτους: Ε. Π. Migne 47, 507).