Η ΠΑΠΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Συνέχεια του βιβλίου «ΠΑΠΙΚΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ»
του π. Χριστοφόρου Καλύβα, σελ. 20-21, έκδοση 1964

ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ Η ΤΙΑΡΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΤΡΙΩΡΟΦΗ

Ο πάπας Βονιφάτιος Η΄ (1303) ο οποῖος διεκρίνετο για τὴν υπερβολλική φιλαρχία και εμπάθεια και είχε την απαίτηση ν’ ἀσκῇ ἐποπτεία σ᾽ὅλες τις πολιτικές ὑποθέσεις τῶν κρατῶν. Ὅταν ὁ Βονιφάτιος ἔγραφε ὡς κυρίαρχος τῶν πάντων εἰς τὸν Φίλιππον βασιλιά τῆς Γαλλίας, τὸν Ὡραῖον, ὁ Φίλιππος τοῦ ἀπήντησε ὅτι «πρέπει ἡ αὐτοῦ μωρία νὰ μάθῃ ὅτι ὁ βασιλεύς ἐν τοῖς πολιτικοῖς οὐδενὶ ὑπόκειται, ἄν δ᾽ ἄλλως φρονῇ, εἶναι ἀνόητος καὶ παράφρων». Ἀντιστάσεως μὴ οὔσης ὁ Βονιφάτιος πρόσέθεσεν εἰς τὴν παπικὴν τιάραν καὶ δεύτερο στέμμα γιὰ νὰ δείξῃ ἐμφανῶς τὴν πνευματικὴν καὶ πολιτικὴν ἐξουσίαν. Ἀρχίζει ἡ κατάπτωση τοῦ παπισμοῦ, ἡ μετάθεση τῆς παπικῆς ἔδρας εἰς Ἀβινιῶνα, καὶ ἡ ταπείνωση τῶν παπῶν δια τῆς ἐξαρτήσεως των ἀπὸ τη Γαλλική Αὐλή. Τὸ νόστιμο ὅμως εἶναι ὅτι ὁ πάπας Οὐρβανὸς ὁ Ε΄ προσέθεσε καὶ τρίτο στέμμα καὶ ἡ παπικὴ τιάρα ἔγινε τριώροφη. Ἐχρησιμοποιεῖτο κατά τὰς ἐπισημοτέρας τελετάς.

Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΤΩΝ ΠΑΠΩΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΡΙΑ

Ὁ πάπας Ἰωάννης ὁ ΚΒ΄ ἄπληστος καὶ φιλοχρήματος, πεθαίνονττας ἄφησε το 1334 δώδεκα ἑκατομμύρια χρυσῶν νομισμάτων, δαμάντια καὶ ἄλλους πολυτίμους λίθους ἀξίας ἑπτὰ ἑκατομμυρίων. Διεφθαρμένος ὑπῆρξε καὶ ὁ ληστής των θαλασσῶν, μετέπειτα πάπας, Ἰωάννης ὁ ΚΓ΄, ἐναντίον τοῦ ὁποίου κυκλοφορεῖ κατὰ χιλιάδες σήμερα βιβλίο, ὁ ὁποῖος ἀποπλανοῦσε παντρεμένα κορίτσια και μοναχές, ἐξαφανίζοντας κάθε ἄνδρα που τον αντιστέκονταν. Κατόρθωσε νὰ ἑλκύσῃ τὸν πάπα εἰς Βολωνια, ἐφόνευσεν αὐτὸν δολίως, με δηλητήριο σ᾽ αὐτή την πόλι καὶ ἐκβίασε τοὺς καρδιναλίους νὰ τὸν ἐκλέξουν πάπα.

Μετά ἀπ᾽ αὐτόν, ὅμοιός του στὸ ἤθος· ἦτο καὶ ὁ Ἰννοκέντιος ὁ Η΄ (1492), «ὁ ὁποῖος εἶχε 16 νόθα παιδιά, γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ λαὸς τὸν ὁνόμαζε, σκώπτων αὐτόν, πατέρα τῆς πατρίδος, ἐν συνεχείᾳ δε ὁ αἱμομίκτης πάπας Ἀλέξανδρος ὁ ΣΤ΄ (1503), μὲ τὰ νόθα τέκνα τῶν Βοργιῶν, ἐναντίον τῶν ὁποίων ἐξεγέρθη ὁ Σαβοναρόλας ποὺ ἐκάῃ ζωντανός. Αὐτὴ ἡ ἐξαχρείωση τῶν παπῶν ἐπέφερε καὶ τὸ ἐσωτερικό τοὺς τότε σχίσμα καὶ τὴν κατάπτωση τῆς παπωσύνης οἱ ὁποία ἀπὸ ἀπόψεως πολιτικῆς ἰσχύος καὶ ἐπηρεασμῶν τῶν Κρατικῶν Ἡγεμόνων, κατελύθη κατὰ τὶς ἡμέρες μας με τὸν περιορισμὸ τῆς ἕδρας τῶν παπῶν εἰς τὸν μικρὸν χῶρον τοῦ Βατικανοῦ ἐπὶ Βίκτωρος Ἐμμανουήλ καὶ δὲν μένουν παρὰ τὰ λείψανα τῆς ἀρχίας πολιτικῆς αἴγλης τῶν παπῶν πρὸς μεγάλη θυυμηδία τῶν ἰσχυρῶν ἀλλὰ καὶ λύπη τῶν χριστιανικῶν λαῶν δια τὸ κατάντημα τοῦ ἀρχιερέως τῆς Ρώμης ποὺ ὁραματίζετο κοσμικὴν βασιλεία ἐπι τῆς γῆς, παρὰ τὰ λεχθέντα ὑπὸ τοῦ Κυρίου ὅτι «ἡ Βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου (Ἰωάν. ιη΄36).

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ