Η ΕΛΛΑΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ

Η αρπαγή της Περσεφόνης, της πανέμορφης κόρης της Δήμητρας και του Δια στον Άδη από τον Πλούτωνα, την βλέπουμε σε νεκρικούς θαλάμους των αρχαίων Ελλήνων, γιατί άραγε; Τί συμβολίζει η παράσταση;

Κατα τη γνώμη μας συμβολίζει το φοβερό μυστήριο του θανάτου και τον πόνο και τη θλίψη που δημιουργεί. Η επάνοδος της Περσεφόνης στη γη, που ανθίζει, βλασταίνει και χαροποιεί τη γη, δείχνει την ελπίδα της αναστάσεως σ’ έναν κόσμο απείρου κάλλους, ομορφιάς και χαράς. (Τι λέει η μυθολογία; Όταν κατέβαινε η Περσεφόνη στον Αδη, ερχόταν χειμώνας και παγώναν τα πάντα στην γη. Όταν ανασταίνονταν και ερχόταν στη γη ομόρφαινε η πλάση, άνθιζε και καρποφορούσε η γη).
Οι υποσχέσεις που έδωσε ο Θεός στον Αδάμ και την Ευα, στο πρωτοευγγέλιο με  την πτώση των πρωτοπλάστων, πέρασαν στους μύθους και στις παραδόσεις των λαών. Η ελπίδα της ελεύσεως του Λυτρωτού είχε περάσει και στους αρχαίους προγόνους μας. Η ορθόδοξη Εκκλησία  μας δια των αγίων της Πατέρων δεν περιφρόνησε, δεν έκαψε, δεν εξαφάνισε τους αρχαίους μας συγγραφείς (εν αντιθέσει με την παπική εκκλησία), αλλά συνέλεξε και διέσωσε ότι υπήρχε ωφέλιμο απ’ αυτούς. Ενας τέτοιος λόγος είναι και του Μ. Βασιλείου προς τους νέους· «Όπως αν εξ Ελλήνων ωφελοίντο λόγων».

Ο Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος στο βιβλίο του «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, εκδοση 1988, σελ. 63, γράφει·

• «Σου συνιστώ, αγαπητέ αναγνώστα, ν’ ανοίξεις την Παλαιά Διαθήκη και να διαβάσεις με προσοχή όλους τους προφήτας, για να δείς πως προβάλλαν και σκιαγραφούσαν το Χριστό… Και ενώ  εκλεκτοί άνδρες και γυναίκες του Ισραηλιτικού λαού περίμεναν από μέρα σε μέρα την έλευση του Χριστού και ευχόταν να μη αποθάνουν πριν ή οι οφθαλμοί των δουν «το σωτήριον του Θεού»(Ησαϊα 40, 5), οι κάτοικοι μιας άλλης χώρας της Μεσογείου θαλάσσης συνεκλονίζετο και αυτοί από τα προαισθήματα ότι μια νέα εποχή για την ανθρωπότητα θ’ ανέτειλλε. Η χώρα αυτή ήτο η Ελλάς….Συχνά τον ουρανό της Ελλάδος διέσχιζαν ως πύραυλοι, φωτεινά μετέωρα, που με τον δικό τους τρόπο αξέφραζαν τον βαθύ πόθο τους για την έλευση του Λυτρωτού. Δια του στόματος ποιητών και φιλοσόφων της Ελλάδος πολλάκις μέσα εις το πυκνό σκοτάδι της ειδωλολατρίας ηκούσθη η φωνή Έρχεται!
  Η Ελλάς προφήτης. Υπό την επιγραφή αυτή θα μπορούσε να συγγραφή βιβλίο ολόκληρο εις το οποίο να καταχωριθούν όλοι εκείνοι οι στίχοι των ποιητών και οι περικοπαί των διαφόρων συγγραφέων που εκαθρέπτιζον τον πόθο των αρχαίων προγόνων μας για λύτρωση της ψυχής. Λύτρωση την οποία δεν μπόρεσαν οι πρόγονοί μας να την επιτύχουν ούτε δια της τέχνης ούτε δια της επιστήμης, και γι’ αυτό ακριβώς, όπως παρατήρησαν αρχαιολόγοι, αίσθημα μελαγχολίας επεκάθητο εις τα αγάλματα που εξήλθαν από τα εργαστήρια του Σκόπα, του Πραξιτέλους και τόσων άλλων μεγάλων τεχνιτών…»

Τώρα ας κάνουμε κάποιες ακόμα σκέψεις στον βασικότερο μύθο της αρχαιοελληνικής μυθολογίας, για την αρπαγή της Περσεφόνης στον Αδη, που δικαιολογεί τον τίτλο μας:
Μιά μέρα ο θεός του Κάτω Κόσμου ο Πλούτωνας, άρπαξε την Περσεφόνη την κόρη του Δία και της Δήμητρας, ενώ εκείνη μάζευε λουλούδια. Ανοιξε τη γη στη μέση και από τα έγκατα της εμφανίσθηκε ένα άρμα. Οδηγός ήταν ο Πλούτωνας, που με το ένα χέρι κρατούσε τα χαλινάρια των αλόγων και με το άλλο άρπαξε την πανέμορφη κοπέλα. και την οδήγησε στον Κάτω Κόσμο.
Στεναχωρεμένη από την εξαφάνιση της κόρης της, η Δήμητρα, η θεά της γης και της γεωργίας σταμάτησε την βλάστηση της γης και ο αφανισμός των ανθρώπων απειλούσε τον κόσμο. Βλέποντας αυτά ο Δίας, έστειλε τον Ερμή (τον νεαρο που απεικονίζεται το ψηφιδωτό της Αμφίπολης) στον Πλούτωνα, ζητώντας του να επιτρέψει την άνοδο της κόρης στη γη. Και αποφασίζεται: η Περσεφόνη θα περνά το μισό χρόνο με τον άνδρα της στον Άδη και τον υπόλοιπο μισό με τη μητέρα της, στη Γη.
Ο μύθος κρύβει μεγάλες αλήθειες·
Μιλά για την συνέχεια της ζωής και μετά τον θάνατο. Ο άνθρωπος δεν εξαφανίζεται, ας το ακούσουν αυτό οι μηδενιστές και οι υλιστές, που κάνουν τον Ελληνα! Αυτό το μήνυμα μας περνά ο μύθος. ΤΟ ΠΡΟΣΔΟΚΩ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΕΚΡΩΝ. Οι αρχαίοι πρόγονοί μας, αν και ειδωλολάτραι πίστευαν εις την άλλη ζωή· Αυτό το βλέπουμε και στον δίκαιο Σωκράτη, όταν οι άδικοι δικασταί του δώσαν το κώνειο για να πεθάνει. Το δέχτηκε και είπε· Θα πάω σ’ έναν άλλο κόσμο που θα αποδώση δικαιοσύνη. Εκεί θα με δικάσουν δίκαιοι δίκασται… Πίστευαν οι αρχαίοι πρόγονοι μας στο χαρμόσυνο μήνυμα της αναστάσεως των νεκρών, στην κρίση και στην ανταπόδοση.
Πεθαίνει η Περσεφόνη και δεν εξαφανίζεται και έπειτα από ένα διάστημα ξαναέρχονταν στη ζωή. Η συμφωνία του μύθου να μη μένει η Περσεφόνη μόνιμα στον Αδη, αλλά να ξαναέρχεται στη γη μας δημιουργεί την πεπίθεση ότι βαθιά μέσα τους υπήρχε η πίστη και η ελπίδα της Αναστάσεως των νεκρών.