ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

______

_____

ΠΡΟ ΤΟΥ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ

(Εκ του Κεκραγαρίου του ιερού Αυγουστίνου)

«Τι έκανες ω Ιησού μου γλυκύτατε, δια να υποφέρης τοιαύτην καταδίκην; Ποίον είναι το ανόμημα σου; Ποία η ενοχή σου; Ποία η αιτία του θανάτου σου;

Εις τα ερωτήματα αυτά που γεννά η θέα του μαρτυρίκου σου Σταυρού, μία είναι υπό το φως της Γραφής η ορθή απάντηση· Εγώ είμαι, Κύριε, εγώ η αιτία των πόνων σου, ο υπεύθυνος της σφαγής σου. Εγώ η αφορμή του θανάτου σου και το έγκλημα της τιμωρίας σου. Ώ κρίματος ξένου και παραδόξου! Ώ διατάξεως μυστηρίου αδιερμηνεύτου!

Αμαρτάνει ο παραβάτης και κολάζεται ο δίκαιος! Πλημμελεί ο πταίστης και μαστιγώνεται ο αθώος! Προσκρούει ο άνομος και ο όσιος κατακρίνεται! Εκείνο που έπρεπε να πάθει ο φαύλος άνθρωπος, το υποφέρει ο χρηστός! Κακουργεί ο δούλος και πληρώνει την τιμωρία ο Κύριος! Πταίει ο άνθρωπος και διά το πταίσμά του υποφέρει ο Θεάνθρωπος! ΏΥιέ του Θεού! Πόσον πολύ η ταπείνωσίς σου επεξετάθη! Πόσον η φλογερά σου αγάπη εθερμάνθη και έγινε ουρανομήκης! Πόσον επλεόνασε το έλεοσ σου! Πόσον εμεγαλύνθη η αγαθότητά σου! Η μητρική στοργή φαίνεται ως μηδέν εμπρός εις την άπειρον στοργήν, με την οποίαν μας περιβάλλεις! Εις ποίον βάθος αγάπης επροχώρησαν οι ιδικοί σοι οικτιρμοί!

Εγώ ηνόμησα και συ εκάθησες εις το εδώλιον του κατηγορουμένου. Εγώ έκαμα το πονηρόν και συ κατεδικάσθης. Εγώ ημάρτησα και συ εμαστιγώθης με το φραγγέλλιο. Εγώ υπερηφανεύθην και συ εταπείνωθεις. Εγώ παρήκουσα εις τας εντολάς του Πλάστου και συ δια της ιδικής σου τελείας υπακοής εις το θέλημα του ουτου ουρανίου Πατρός εξώφλησας το αμάρτημα της ιδικής μου παρακοής. Εγώ ενικήθην υπό την λαιμαργίαν μου και συ επείνασας…

Τι λοιπόν, ο Βασιλεύς μου και ο Θεός μου, τι θα σου ανταποδώσω δια την άπειρον ευεργεσίαν σου; Οσονδήποτε και εάν ερευνήσω την καρδίαν μου, δεν θα εύρω κάτι ισάξιον της αγάπης σου με το οποίον να δυνηθώ να εξοφλήσω το χρέοσ των τόσων προς εμέ τον αμαρτωλόν χαρίτων σου. Μένω εκστατικός προ του μεγέθους της αγάπης σου. Δεν υπάρχει εις ολόκληρον την κτίσιν αντίβαρον της θυσίας σου.

Αλλ’ ας μη απελπίζωμαι! Υπάρχει, ω Υιέ του Θεού, κάτι και εις εμέ, με το οποίον θα δυνηθώ κάπως να ανταποκριθώ εις την τόσην σου αγάπην! Ζητώ την βοήθειάν σου! Επισκεψαί με δια να αισθανθεί η ψυχή μου το μεγαλείο της χάριτός σου, και η σκληρά μου ως γρανίτης καρδία θραυσθεί και αναλυθεί εις δάκρυα μετανοίας και κατανύξεως, και τότε εις τον βωμό της αγάπης σου να προσφέρω ολοκαύτωμα τον εαυτό μου. Οπως συ εσταυρώθεις, θα σταυρώσω και εγώ τον εαυτό μου, τον αμαρτωλό εαυτό μου, τα πάθη μου και τας κακάς επιθυμίας. Ιδού, Κύριε, θέλω να πολεμήσω, να νικήσω τους ορατούς και αοράτους και αοράτους εχθρούς της ψυχής μου που με ενοχλούν ημέρα και νύκτα! Ενδυνάμωσον τον εσωτερικόν μου άνθρωπον! Όπλισόν με με τα μυστικά όπλα της χάριτός του Σταυρού σου. Και τότε, και αν ακόμη το ξίφος της πλέον ωμής βίας του σατανά εμπηχθεί μέσα εις την καρδίαν μου, η αγάπη μου προς σε τον Σωτήρά μου θα είναι τόσον μεγάλη, ώστε δεν θα ολιγοψυχήσω εμπρός εις τους τρομερούς μου πόνους. Έτσι μόνον ενωμένος μαζί σου, είμαι ικανός να τολμήσω και τας μεγαλυτέρας πράξεις ηρωϊσμού, ηρωισμού που κέντρο θα έχει τον Σταυρόν σου. Θα αρχίσω να υποφέρω δια σε, όπως και συ υπέφερες δι’ εμέ. Ιδού ο μοναδικός τρόπος της λυτρώσεως μου, η ουράνιος εξυγίανσις της υπάρξεώς μου.

Ω Κύριε! Χύσε εις τα τραύματά μου το θεϊκό σου βάλσαμον. Το δηλητήριο, με το οποίο με επότισε η έχινδνα της αμαρτίας και διεσκόρπισεν ολόκληρο τον ψυχικόν μου οργανισμό θα το αποβάλω δια να αποκατασταθεί η πλήρης ψυχική μου ευρωστία. Εάν γευθώ, έστω και ολίγο το θεϊκό νέκταρ που ρέει από τας πληγάς σου, είναι αρκετόν να καταφρονήσω πλέον όλας τας ηδονάς του κόσμου, να υπερπηδήσω όλα τα σατανικά εμπόδια.

Σε παρακαλώ! Τίποτε να μη είναι δι’ εμέ γλυκύ εφ’ όσον συ απουσιάζεις. Διότι μόνον η ιδική σου παρουσία εις πάντα τόπον και χρόνον είναι εκείνο που δίδει το ιδιαίτερον θέλγητρον εις την επίγειον ζωήν μου. Ό,τι ποθείς, θέλω να ποθώ και εγώ. Και ό,τι αποστρέφεσαι, θέλω και εγώ ν’ αποστρέφωμαι, να το θεωρώ βδέλυγμα, έστω και εάν το βδέλυγμα αυτό ο κόσμος το προσφέρει μέσα εις χρυσά κύπελλα. Συ είσαι η χαρά μου, η δόξα μου, η ευτυχία μου…»

(Βιβλίο π. Αυγουστίνου Καντιώτου «ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΓΟΛΓΟΘΑ», σελ. 243-245)

***

«Δεύτε, λαοί, υμνήσωμεν και προσκυνήσωμεν Χριστόν, δοξάζοντες αυτού την εκ νεκρών ανάστασιν ότι αυτός εστίν ο Θεός ημών, ο εκ της πλάνης του εχθρού τον κόσμον λυτρωσάμενος».

(Από τα στιχηρά του εσπερινού του Μ. Σαββάτου)

–

–